Biechttopic 4

Zwanger biechtje, gefeliciteerd!

Mijn zus wordt enorm voorgetrokken door mijn ouders. Dat is al zolang ik me kan herinneren zo, maar nu is het weer even extreem. Er zijn momenten dat het me niks kan schelen omdat ik trots kan zijn op hoe zelfstandig ik ben, maar nu baal ik er weer flink van. Er iets over zeggen is geen optie, dat heb ik al vaker gedaan en ze ontkennen het gewoon, zelfs als ik met bewijzen kom en dan komt er alleen maar ruzie van. Maar doordat ik er nu weer mee zit ben ik chagrijnig en dat wil ik helemaal niet. Geen contact hebben is op dit moment geen optie en straks het contact helemaal verbreken wil ik ook niet. Maar ik vind het gewoon zo oneerlijk!

Biechtje met voorgetrokken zus; Op wat voor manier wordt ze voorgetrokken? Krijgt ze meer geld/cadeautjes/aandacht? En heeft ze dat ook nodig omdat zij bijvoorbeeld niet zo zelfstandig is als jij?

Jammer dat jij het zo voelt. Ook al doen je ouders het misschien onbewust.

Dropdraakje schreef:Hier kan ik serieus verdrietig om worden. Hij is niet alleen verliefd op je uiterlijk geworden maar ook op je innerlijk en dat is ook erg belangrijk. Niemand is perfect, zelf hij niet. Je moet dit ook niet voor hem doen, om bang te zijn dat je hem gaat kwijtraken. Je moet het ook zelf willen, je heeft nu wel aan dat het in de weg zit, maar heel eerlijk denk ik dat je dit nu zegt omdat hij je best wel heeft gekwetst door te zeggen dat je even 10 kilo moet kwijt raken. Sorry maar als mijn vriend dit tegen mij zou zeggen zou ik niet heel blij reageren. Hij mag best wel iets vinden maar dit komt wel erg lomp uit zijn mond.

Ja, maar als je verliefd op iemand geworden bent en diegene verandert veel, kan ik me voorstellen dat je dat minder aantrekkelijk zou kunnen vinden. Als je gewoon niet van "te dik" houdt, kun je ieman nog wel ontzettend leuk, lief, aardig en geweldig vinden en nog steeds van iemand houden, maar het lichaam niet zo aantrekkelijk vinden.
Die 3 maanden is denk ik inderdaad een stok achter de deur.
Biechtje, Wanneer je stabiel eet, gezonde tussendoortjes neemt en wat vaker gaat sporten, kun je heel gezond kilo's kwijtraken. Als je na 3 maanden 8 kilo bent afgevallen, zal je vriend echt niet zeggen dat je te weinig bent kwijt geraakt, neem ik aan.

Ik kan boos worden op een partner die zijn geliefde wil veranderen. Natuurlijk is het gezonder om een wat kilo's kwijt te raken zodat je op een gezond BMI komt, maar dan moet het wel jouw beslissing zijn. Ik zou het persoonlijk niet trekken als mijn partner van mij zou verlangen om iets aan mezelf te veranderen. Met het delen van zorgen daargelaten, want ik zou het wel prettig vinden dat mijn partner mij er op wijst als ik veel ben aangekomen of afgevallen. Maar dan wil ik niet dat daar een eis bij komt kijken, maar eerder een delen van zorgen en wellicht samen een plan maken om er iets aan te doen, als ik daar zelf ook voor open zou staan.

Phileine schreef:Ik kan boos worden op een partner die zijn geliefde wil veranderen. Natuurlijk is het gezonder om een wat kilo's kwijt te raken zodat je op een gezond BMI komt, maar dan moet het wel jouw beslissing zijn. Ik zou het persoonlijk niet trekken als mijn partner van mij zou verlangen om iets aan mezelf te veranderen. Met het delen van zorgen daargelaten, want ik zou het wel prettig vinden dat mijn partner mij er op wijst als ik veel ben aangekomen of afgevallen. Maar dan wil ik niet dat daar een eis bij komt kijken, maar eerder een delen van zorgen en wellicht samen een plan maken om er iets aan te doen, als ik daar zelf ook voor open zou staan.

Mooi verwoord.

Ik weet niet zo goed wat ik met het volgende aan moet.

Mijn vriend en ik zijn 3 jaar samen en hebben het super goed samen.
Een aantal maanden geleden vertelde hij me dat hij een tijdje over sex met mannen heeft gefantaseerd ook heeft gechat met een jongen met wie hij bijna had afgesproken.

Hij zegt dat hij helemaal voor mij gaat en ook zeker geen homo is. Het is alleen een fantasie die bijna werkelijkheid werd. Hij zou daarna geen contact meer hebben gehad met die jongen en ook die gedachten aan de kant gezet hebben.

Nu was ik zondag niet thuis en hij wel. De volgende middag wilde ik m'n mail checken op de ipad. Zijn mail stond nog open en ik toen heb ik in zijn mail gekeken. Verder niks bijzonders of achterdochtigs in gedachte. Tot ik bij de verzonden items kwam.... Hij had dus een mailtje gestuurd naar die jongen van de chat. Geen heel verhaal, maar een kort zinnetje om duidelijk te maken dat hij contact wilde maken...

Ik voel me hier goed klote door. Ik weet niet of ik mijn vriend hier nou mee moet confronteren of niet? Het voelt voor mij een beetje als vreemdgaan. Heeft ie niet genoeg aan mij? waarom een man?

Biechtje....het eerste wat ik denk is dat je vriend denk ik wel homo of bisexueel is. Een echte hetero-man zou er niet aan moeten denken om met een man te vrijen.
Ik denk toch echt dat je vriend homosexuele gevoelens heeft, anders doe je dit niet..

Ik biecht op dat ik wil scheiden, maar dat ik de stap niet durf te nemen. We hebben kinderen, wonen redelijk ver van familie vandaan en ik zou niet weten hoe ik alles aan moet pakken.

Een huis vinden, regelingen treffen...ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen. Maar ik wil niet meer verder zoals het nu is. Ik word hier doodongelukkig van en voel me alsof ik alleen maar wordt belemmerd door mijn man. De liefde is mijlenver te zoeken, en de frustraties laaien hoger en hoger op.

Wat naar, ik kan me voorstellen dat je daar erg ongelukkig van wordt. Is het vooral de liefde die over is of behandelt hij je ook echt niet goed?

Jeetje Biechtje, wat erg! Kan het echt niet meer goed komen?

Als je echt wil scheiden kan ik je wel vertellen hoe het in zijn werk gaat, ook met kinderen en zo... Maar is er verder niemand die er vanaf weet?

Sterkte!

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik wil scheiden, maar dat ik de stap niet durf te nemen. We hebben kinderen, wonen redelijk ver van familie vandaan en ik zou niet weten hoe ik alles aan moet pakken.

Een huis vinden, regelingen treffen...ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen. Maar ik wil niet meer verder zoals het nu is. Ik word hier doodongelukkig van en voel me alsof ik alleen maar wordt belemmerd door mijn man. De liefde is mijlenver te zoeken, en de frustraties laaien hoger en hoger op.

Heb je hier al met je man over gepraat? Dat lijkt me wel een eerste stap die genomen moet worden.
Als je er echt van overtuigd bent dat je bij hem weg wilt moet je je niet laten tegen houden door alles wat geregeld moet worden, je geluk is belangrijker. Sterkte

Bij mij brak er vandaag iets toen mijn ouders subtiel vroegen of er iets mis was met hem, omdat ze vonden dat hij zo vreemd deed de laatste tijd. Stil, afwezig, chagrijnig, niet prettig met mij en de kinderen. Dat gevoel heb ik ook al een hele tijd, maar ik dacht dat het aan mij lag en probeerde dat te negeren. Maar nu zij er zo over begonnen knapte er iets.

Ik weet dondersgoed dat ik genoeg slechte eigenschappen heb en dat hij zich dood kan ergeren aan mij. Maar de manier waarop hij me benadert is kil en kleinerend. En dat verdien ik niet. Ondanks mijn gebreken ben ik best een goed mens, in ieder geval een goede moeder. Dat is ook de reden dat ik denk dat ik er klaar mee ben. Ik wil niet dat hij me zover krijgt dat ik nog erger aan mezelf ga twijfelen; dat ik het terecht ga vinden dat hij me zo behandelt.

Maar wat me te wachten staat als ik wel wegga, maakt me bang. Wat is de impact op de kinderen en ga ik ooit nog gelukkig worden, een gezin hebben?

We hadden net een gesprek waarin we wel redelijk uitspraken wat de frustraties zijn van beide kanten. Toen ik hem vroeg of hij nog wel van me hield, zei hij na een hele tijd; 'Ik denk het wel..' Het voelde alsof ik blijer was geweest als hij 'nee' had gezegd.

Wat erg Biechtje, jeetje is relatietherapie misschien een oplossing...? heel veel sterkte....

Oh Biechtje, wat heftig! Het moet ook vast een soort 'bevestiging' zijn dat het je ouders ook opgevallen is dat hij vreemd doet de laatste tijd. Maakt dit ook dat je zekerder wordt van je gedachten om te scheiden? Wat een naar antwoord van je man op de vraag of hij nog van je houdt. Wat is de uitkomst van jullie gesprek trouwens? Kwam daar nog wat uit? Sterkte

Carra schreef:Biechtje met voorgetrokken zus; Op wat voor manier wordt ze voorgetrokken? Krijgt ze meer geld/cadeautjes/aandacht? En heeft ze dat ook nodig omdat zij bijvoorbeeld niet zo zelfstandig is als jij?

Jammer dat jij het zo voelt. Ook al doen je ouders het misschien onbewust.

Even wat kleine voorbeelden van vroeger;
- Als kind mocht ik geen abonnement op een tijdschrift, mijn zus wel.
- Ik kreeg altijd de schuld als we ruzie hadden, omdat zij anders boos werd en dat wilde mijn moeder niet.
- Mijn vader had een stereo gekregen van iemand en ik had er nog geen op mijn kamer, mijn zus wel. Toch kreeg mijn zus de nieuwe en ik haar oude.
- Ik had een hele kleine slaapkamer zonder tv, etc. Mijn zus had een hele grote kamer met alles erop en eraan. Ik wilde graag voor een jaartje ruilen, maar dat mocht niet.
- Op mijn 14e kreeg mijn zus hele dure merkkleding, ik mocht dat niet. Toen heb ik om kleedgeld gevraagd en kreeg ik 40 euro per maand.

Nu gaat het nog steeds vooral om materiele dingen. Mijn zus woont thuis (volwassen en fulltime baan) en betaalt 75 euro per maand voor onderdak en eten, dat is echt heel weinig! Mijn ouders nemen mijn zus mee uit eten, kopen wel eens dingen voor haar (kleding bijvoorbeeld), ze doen gewoon echt alles voor haar. Ik woon ver weg, dus ze kunnen niet zo veel doen, maar een pakketje met leuke dingen opsturen vinden ze te duur bijvoorbeeld.
Het gaat me niet om het geld, maar meer om het idee erachter. Ik heb dit ook al sinds ik een jaar of 8-10 ben, dus het is echt niet iets dat ik me verbeeld. Ik heb het wel kunnen relativeren, maar als ik dan thuis kom valt het me weer op en erger ik me er weer aan.

Biechtje met voorgetrokken zus,

Ik herken het ik herken heel veel in je verhaal en weet hoe je je moet voelen. Vind het ook vrij normaal dat je je er zo rot onder voelt want leuk is het helemaal niet. Bij mij was dit ook het geval helaas.
Maar een tip om er wat tegen te doen heb ik niet voor je wel een enorme dikke knuffel !

Scheidingsbiechtje: wat zal dat confronterend geweest zijn...

Denk je dat het nog kan veranderen? Want je kinderen worden ook niet gelukkig van zo'n verstandhouding waarin papa mama kleineert. Als je ouders het al oppikken, dan gaan je kinderen het zeker oppikken. En straks vind jij het niet alleen normaal maar je kinderen ook.

Heel veel sterkte iig!

Scheidingsbiechtje weer.

Vanochtend het hele ritueel afgedraaid van opstaan, kinderen verzorgen etc. Hij ging net de deur uit met de kinderen en wilde me een kus geven. Ik kon me er niet toe zetten na zijn antwoord van gisteren op de vraag of hij nog van me hield en de kus eindigde op mijn wang. Daar werd hij zo boos van dat hij zei 'dat ik vandaag maar eens goed na moest denken en dat ik anders vanavond een groot probleem had'.

Ik denk dat dit de druppel was voor ons allebei en dat we ermee gaan stoppen. Dit slaat nergens meer op en maakt niemand gelukkig.

Biechtje01 schreef:Scheidingsbiechtje weer.

Vanochtend het hele ritueel afgedraaid van opstaan, kinderen verzorgen etc. Hij ging net de deur uit met de kinderen en wilde me een kus geven. Ik kon me er niet toe zetten na zijn antwoord van gisteren op de vraag of hij nog van me hield en de kus eindigde op mijn wang. Daar werd hij zo boos van dat hij zei 'dat ik vandaag maar eens goed na moest denken en dat ik anders vanavond een groot probleem had'.

Ik denk dat dit de druppel was voor ons allebei en dat we ermee gaan stoppen. Dit slaat nergens meer op en maakt niemand gelukkig.

Ik vind dit enigszins wel een rare reactie van hem. Moet je hem vol overgave een kus geven als hij niet kan uitspreken of hij nog van je houdt of niet? maar goed, dat doet er nu niet toe. Blijkbaar gaat er vanavond wel een gesprek plaatsvinden?
Ik lig momenteel in een scheiding en ondanks dat er bij ons geen kinderen in het spel zijn, is natuurlijk de procedure verder hetzelfde. Het is een rotperiode, maar ik kan eerlijk zeggen dat het voor mij ook een stuk opluchting geeft nu de kogel door de kerk is. Het is ontzettend vervelend dat het zo moet lopen, met deze insteek ben je natuurlijk nooit getrouwd en dat is naast het verdriet dat je niet meer bij een ander past, ook nog eens het opgeven van een droom.

Als het je gelukkiger maakt zónder hem dan met hem, dan weet je dat je een goede keuze maakt. Het is een lastige keuze, maar wellicht wel een die beter is voor jou en je kinderen. Probeer alleen alles zo rustig mogelijk te doen, hoe hoog de emoties ook oplopen.. Het is voor alle partijen beter als de rust wordt bewaard en als de een het niet kan, dan moet de ander soms maar even slikken.

Het is geen keuze die je snel maakt. Zit hij er allang aan te komen?

Dat je anders vanavond een groot probleem hebt?

Serieus, wat wou hij doen dan, en heeftie überhaupt wel enig idee dat hij tegen zijn vrouw praat. Wat een belachelijke opmerking zeg..

Ik denk dat hij zich zelf onzeker voelt en bang is voor afwijzing, dat hij niet zichzelf bloot wil geven door te zeggen dat hij van je houdt als dat misschien niet meer wederzijds is en dat het feit dat je geen kus wilde voor hem zijn angst bevestigt. Ik denk dat hij je niet kuste om je te kussen, maar om te peilen of je hem nog toelaat.

Dreigende taal in de trant van 'dan heb je een groot probleem', daar hou ik ook niet van, maar ik denk wel dat er veel miscommunicatie is, veel conclusies die worden getrokken waar dan weer gevoelens op worden gebaseerd.

Biechtje01 schreef:Scheidingsbiechtje weer.

Vanochtend het hele ritueel afgedraaid van opstaan, kinderen verzorgen etc. Hij ging net de deur uit met de kinderen en wilde me een kus geven. Ik kon me er niet toe zetten na zijn antwoord van gisteren op de vraag of hij nog van me hield en de kus eindigde op mijn wang. Daar werd hij zo boos van dat hij zei 'dat ik vandaag maar eens goed na moest denken en dat ik anders vanavond een groot probleem had'.

Ik denk dat dit de druppel was voor ons allebei en dat we ermee gaan stoppen. Dit slaat nergens meer op en maakt niemand gelukkig.

Ik zou vanavond maar eens een goed gesprek met hem hebben, ik hoop dat dat nog kan. Ik denk dat het goed is als jullie allebei elkaar aan het woord laten om uit te spreken wat je dwars zit, open en eerlijk. Houd er wel rekening mee dat jij dus van alles de schuld krijgt, want blijkbaar kan hij niet zo goed zelf reflecteren.
En zo kan het sowieso niet verder, misschien heel misschien kunnen jullie er samen nog aan werken, voor hij zo hard naar jou toe ging doen was hij wel de man van wie je hield en met wie je verder wilde. Maar je hoeft je niet zo te laten behandelen hoor, je bent meer waard dan dat!

Biechtje01 schreef:Bij mij brak er vandaag iets toen mijn ouders subtiel vroegen of er iets mis was met hem, omdat ze vonden dat hij zo vreemd deed de laatste tijd. Stil, afwezig, chagrijnig, niet prettig met mij en de kinderen. Dat gevoel heb ik ook al een hele tijd, maar ik dacht dat het aan mij lag en probeerde dat te negeren. Maar nu zij er zo over begonnen knapte er iets.

Ik weet dondersgoed dat ik genoeg slechte eigenschappen heb en dat hij zich dood kan ergeren aan mij. Maar de manier waarop hij me benadert is kil en kleinerend. En dat verdien ik niet. Ondanks mijn gebreken ben ik best een goed mens, in ieder geval een goede moeder. Dat is ook de reden dat ik denk dat ik er klaar mee ben. Ik wil niet dat hij me zover krijgt dat ik nog erger aan mezelf ga twijfelen; dat ik het terecht ga vinden dat hij me zo behandelt.

Maar wat me te wachten staat als ik wel wegga, maakt me bang. Wat is de impact op de kinderen en ga ik ooit nog gelukkig worden, een gezin hebben?

We hadden net een gesprek waarin we wel redelijk uitspraken wat de frustraties zijn van beide kanten. Toen ik hem vroeg of hij nog wel van me hield, zei hij na een hele tijd; 'Ik denk het wel..' Het voelde alsof ik blijer was geweest als hij 'nee' had gezegd.

Ik herken dit overigens wel hoor. Zodra je van je ouders te horen krijgt dat ze dingen ook zo zien, krijg je toch een bevestiging dat het dus niet aan jou ligt. Maar dat je dit dus ook niet meer kan ontkennen dat er iets is dat niet lekker zit.

Kil en kleinerend verdient niemand. Het is wel heel goed dat je voor jezelf voor ogen hebt dat ondanks je eigen nukken, je het niet verdient om slecht behandeld te worden. En aan ieder verhaal zitten twee kanten, en waar twee vechten hebben twee schuld, dat is nu eenmaal zo. Maar dat betekent niet dat je het daarom maar moet pikken natuurlijk.

De vraag of je ooit weer gelukkig gaat worden houdt mij ook meer bezig dan al het andere. Waar vind ik iemand die mij weer lief heeft? Waar haal ik die persoon uberhaupt vandaan en wie zou mij leuk kunnen vinden? Ik word daar erg verdrietig van en ben er echt stiekem van overtuigd dat ik niemand meer vind. NIemand die mij lief heeft zoals ik dat eigenlijk wel verdien, maar ik hou voor mezelf voor ogen dat ik liever alleen eenzaam ben, dan in een relatie..Hoe moeilijk de weg ook wordt.. Want naast mijn scheiding heb ik nog een erg zieke paps, die ik dit dus ook nog een keer aandoe om de scheiding van zijn dochter mee te maken diehij twee jaar geleden heeft weggegeven. TOch ziet ook hij in dat ik hier gelukkiger van ga worden, maar of hij de tijd heeft dat te zien?? Dus 2012 zou wel eens het jaar kunnen worden dat ik zowel mijn man als mijn vader kwijt raak.. Het is hard, maar we komen er wel! Jij dus ook.. op welke manier dan ook.. Als je voor jezelf zeker weet dat je écht niet meer gelukkig kan worden en je er álles aan gedaan hebt: dan kun je verder. Heb je nog ergens twijfels, wil je nog ergens vechten, dan probeer dat.. Leg het in ieder geval voor aan hem, als hij niet wil: dan houdt het sowieso op. En mocht het allemaal niet werken dan weet je voor de rest van je leven wel dat je alles eraan hebt gedaan.

Susan schreef:Ik denk dat hij zich zelf onzeker voelt en bang is voor afwijzing, dat hij niet zichzelf bloot wil geven door te zeggen dat hij van je houdt als dat misschien niet meer wederzijds is en dat het feit dat je geen kus wilde voor hem zijn angst bevestigt. Ik denk dat hij je niet kuste om je te kussen, maar om te peilen of je hem nog toelaat.

Dreigende taal in de trant van 'dan heb je een groot probleem', daar hou ik ook niet van, maar ik denk wel dat er veel miscommunicatie is, veel conclusies die worden getrokken waar dan weer gevoelens op worden gebaseerd.

Zijn opmerking kan pure onmacht zijn geweest. Pure onmacht dat hij zijn vrouw wellicht ook dichterbij wil houden dan dat hij nu heeft en dan maar vanuit die onmacht een venijnige opmerking maken. Niet terecht, maar misschien dat hij ook niet meer bij machte is om dit hele proces om te buigen. En daarom maar kwaad wordt. Kwaad worden is makkelijk, de reden waarom je kwaad wordt is vaak veel complexer.