Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Ben ik ook wel benieuwd naar!

Lief dat jullie aan me denken :-). Tja: hoe het gaat... maandagavond wilde ik het uit de wereld helpen en het uitpraten. Maar hij blijft het terugkaatsen naar mij, dat ik geen vertrouwen in hem heb. Ik wilde hem bijvoorbeeld een keer vragen of dit de enige leugen was.. waarop oa heel fel kwam 'twijfel je nu aan alles?". Daarnaast gelooft hij geloof ik niet zo in het hele 'mijn gevoel zat niet goed'. Hoe krijg je dat aan een man uitgelegd.. dat het puur een gevoelskwestie was?
Ik wil best mijn aandeel erkennen in dit hele geheel, maar niet als het nergens op slaat. Ja, ik vertrouw misschien niemand voor de volle 100%, maar hij deed ook gewoon raar waardoor alarmbellen afgingen. Toen ik erop in wilde gaan waarom ik dan enigszins wantrouwen hierbij had, werd hij ontzettend boos en wilde hij nergens meer over praten. Hij vond dat ik hem nog een paar trappen na gaf.. terwijl ik niet boos ben geworden en geen verwijten heb gemaakt.

Hij wilde dus absoluut met rust worden gelaten en heeft zichzelf boven in de studeerkamer opgesloten.

Dinsdag had ik eerst cursus van werk en daarna een etentje. DAt wist hij nog niet, want die uitnodiging kwam pas op dinsdagochtend.. Dus ik heb alleen een mail gestuurd met daarin de mededeling dat ik er dinsdagavond niet was. Meer niet. Ik ben om kwart voor 11 binnen gekomen en direct naar boven gegaan. Ik was zo moe, dat ik ook gewoon extra spanning niet trok.

Gisteren ging de koude oorlog door. Dit hebben we nog nooit gehad, vind het ook ergens behoorlijk kinderachtig zo'n koude oorlog maar moet dan maar alles vanaf mij komen? Moet ik dan maar weer het gesprek aangaan? Terwijl hij continue degene is die wegloopt tijdens de gesprekken, die zich opsluit? Dan moet ik weer de rationele zijn en zelf de hand in eigen boezem steken... Daar pas ik nu voor. Hij bekijkt het zich echt maar even. Hij is degene die liegt, hij is degene die geen gesprek wil: sorry, maar ik ga niet als een zielig puppy achter hem aan lopen. Ik stond maandag voor hem, zat er compleet doorheen, mijn lijf was aan het trillen van de spanning en dan sluit hij keihard de deur.

Ik vind ook gewoon dat in dit geheel mij weinig blaam treft. Ik heb er echt niet voor gezorgd dat hij tegen mij moest liegen en als ik het dan wil uitpraten dan krijg ik ook nog een keer de volle lading. Ja daaaag: er is een grens.
Dit is niet het enige, hij heeft ruzie met zijn zus (nog vanwege de bruiloft: zij is boos dat ze geen getuige mocht zijn) en ze praten niet meer met elkaar, zijn werk bevalt hem niet, de deeltijdstudie die hij deed heeft hij niet gehaald en dan gaat hij maar om zich heen schoppen? En dan is het de hele wereld zijn schuld behalve die van hem? En nu ben ik aan de beurt? Nu is hij mij dus ook van zich aan het schoppen? Want het is tot nu toe altijd een ander zijn schuld en niet die van hem...

We zien wel hoe dit eindigt... Ik moet er maar even vertrouwen in hebben dat het goed komt..

Wat een nare situatie Caro. Ik heb helaas niet echt veel toe te voegen, maar ik vind in ieder geval dat je volledig in je recht staat. Sterkte, ik hoop dat jullie er snel uitkomen.

Sterk van je dat je nu niet toe geef. Ik hoop wel dat hij snel met je gaat praten want de hele wereld de schuld geven en zelf niet erkennen dat je fout bezig bent is niet de bedoeling. Hij zal toch echt moeten inzien dat hij fout bezig is. En misschien gebeurt dat niet of duurt dat wat langer. Hoe dan ook ik vind dat je sterk heb gereageerd.

Ik heb net het hele topic gelezen, wat een kl*te situatie! Ik vind het heel erg dat je man denkt hierover te moeten liegen, hij maakt het zichzelf alleen maar moeilijker, zeker nu hij ook nog probeert om de schuld bij jou neer te leggen. Ik vind het heel knap dat je volhoudt en niet toegeeft aan zijn verwijten, want je hebt echt volkomen gelijk. Het lijkt haast alsof het hem niet zoveel interesseert als ik lees dat hij geen eens belde toen je weggegaan was en nu ook geen moeite doet om de strijdbijl te begraven. Men zegt niet voor niks 'the wife always knows', dus als er alarmbellen bij je afgaan, is dat niet om niks. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie er snel uitkomen!

Niekske schreef:Ik heb net het hele topic gelezen, wat een kl*te situatie! Ik vind het heel erg dat je man denkt hierover te moeten liegen, hij maakt het zichzelf alleen maar moeilijker, zeker nu hij ook nog probeert om de schuld bij jou neer te leggen. Ik vind het heel knap dat je volhoudt en niet toegeeft aan zijn verwijten, want je hebt echt volkomen gelijk. Het lijkt haast alsof het hem niet zoveel interesseert als ik lees dat hij geen eens belde toen je weggegaan was en nu ook geen moeite doet om de strijdbijl te begraven. Men zegt niet voor niks 'the wife always knows', dus als er alarmbellen bij je afgaan, is dat niet om niks. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie er snel uitkomen!

Nou, hij is nu misschien even een hork, maar over het algemeen niet. En ik moet me sterk vergissen of dit doet ook echt wel wat met hem :-). Dat hij niet belt als ik wegga kan ik me ergens ook nog wel voorstellen: wat moet hij zeggen? Kom je naar huis? Hij beseft zich heus wel dat als ik dat wil, ik dat uit mezelf doe. Als ik 's avonds er nog niet was geweest: had hij denk ik echt wel gebeld.. Want hij is en blijft ongerust over mij.

Hij doet op zijn manier namelijk wel een soort van bepaalde moeite... hij krabt mijn ruiten, kookt nog steeds, gaat lampen ophangen etc. Alleen: het is misschien heel hard, maar daar kan ik momenteel niet veel mee.

Jeetje... Wat heftig allemaal! Ik moet zeggen dat ik een deel van het gedrag van je vriend tijdens een conflict heel herkenbaar vindt. Als ik een conflict had met mijn ex en ik werd er echt een beetje boos om ging ik even schoonmaken om mijn boosheid een beetje te laten afkoelen zeg maar. Maar vindt het wel heel naar voor jou dat het nog steeds niet echt uitgepraat is. Hij zou nu toch wel allang afgekoeld moeten zijn. Dit verdien jij niet! Ik vind dat als je sterke verdenkingen hebt dat je dan in een telefoon kan gaan kijken. Het is niet echt goed natuurlijk, maar ja.... hij had zich betrouwbaar op moeten stellen in dit geval. Liegen is gewoon heel laag en dat vind ik vele malen erger eigenlijk. Ik hoop dat jullie er snel samen uit komen!

Hoe is het er ondertussen mee, nu er (bijna) een weekend achter de kiezen is? Alweer wat meer rust gevonden en er goed over kunnen praten?

Hoe is het er nu mee?

Echt een nare situatie en sterk van je dat je je poot stijf houdt/hield mbt die koude oorlog zegmaar.. Heb het hele verhaal gelezen maar heb niet echt meer wat toe te voegen van wat er al gezegd is.

Caro schreef:

Niekske schreef:Ik heb net het hele topic gelezen, wat een kl*te situatie! Ik vind het heel erg dat je man denkt hierover te moeten liegen, hij maakt het zichzelf alleen maar moeilijker, zeker nu hij ook nog probeert om de schuld bij jou neer te leggen. Ik vind het heel knap dat je volhoudt en niet toegeeft aan zijn verwijten, want je hebt echt volkomen gelijk. Het lijkt haast alsof het hem niet zoveel interesseert als ik lees dat hij geen eens belde toen je weggegaan was en nu ook geen moeite doet om de strijdbijl te begraven. Men zegt niet voor niks 'the wife always knows', dus als er alarmbellen bij je afgaan, is dat niet om niks. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie er snel uitkomen!

Nou, hij is nu misschien even een hork, maar over het algemeen niet. En ik moet me sterk vergissen of dit doet ook echt wel wat met hem :-). Dat hij niet belt als ik wegga kan ik me ergens ook nog wel voorstellen: wat moet hij zeggen? Kom je naar huis? Hij beseft zich heus wel dat als ik dat wil, ik dat uit mezelf doe. Als ik 's avonds er nog niet was geweest: had hij denk ik echt wel gebeld.. Want hij is en blijft ongerust over mij.

Hij doet op zijn manier namelijk wel een soort van bepaalde moeite... hij krabt mijn ruiten, kookt nog steeds, gaat lampen ophangen etc. Alleen: het is misschien heel hard, maar daar kan ik momenteel niet veel mee.

Ik denk dat mijn reactie is heftiger overkwam dan ik bedoelde. Natuurlijk doet het hem iets, maar naar mijn mening is hij wel degene die in dit conflict de eerste stap zou moeten zetten richting een oplossing en dus open kaart spelen en oprecht zijn excuses aanbieden of iets in die richting. En ik vind het vreemd dat hij dat niet doet en het een beetje op zijn beloop laat. Of ja, hij laat op andere manieren dus blijken dat hij het wil oplossen, maar hij weet zelf waarschijnlijk ook dat er gepraat moet worden en dat het op deze manier niet heel hard opschiet... maar ik ben ook wel benieuwd naar hoe het nu gaat?

Hoe gaat het, Caro?

Ik lig al een paar dagen beetje uitgeteld op de bank door een buikgriep dus het antwoord moest iets langer wachten dan gepland.

De week kabbelde eigenlijk gewoon zo door. Ik kon het niet over liflafjes hebben, terwijl er een megagrote olifant in de kamer stond en ik vond dat hij eerst moest.

Afgelopen vrijdag had ik een dag vrij opgenomen en overdag is mijn beste vriendin hier geweest. Alles even lekker kunnen doorpraten en 's avonds hadden marjolaine, jen, gurkie en ik een 'girly sleepover' wat erg hielp om alles gewoon even te vergeten en het gewoon gezellig te hebben.

Zaterdag kwam ik thuis, had het al ijskoud dus ben eerst onder de douche gaan staan en nog een paar uur in stomme koude oorlog modus hield ik het niet meer. Ik heb eigenlijk hem de keuze voorgelegd dat hij nu twee kanten op kon. Hij kon of praten over alles wat hem dwars zat, en dan zou ik er voor hem zijn of hij kon werkelijk een end heen gaan. Ik heb er ook nog uitgegooid dat het ontzettend rot is dat hij zich klote voelde, maar dat hij nu maar eens moest ophouden iedereen om zich heen van zich af te schoppen, en dat weigerde de laatste in dat rijtje te zijn.

Hier schrok hij van en daarna hebben we eindelijk een erg goed gesprek kunnen hebben. Daarin werd een hoop helder en ik geloof echt dat hij niks met dat meisje heeft gedaan. Dat het een soort teruggrijpen was naar een tijd waarin alles heel erg goed ging, een soort oud gevoel en dat zij dat voor hem betekende. Iets dat marjolaine ook al erg scherp had opgemerkt.

Dus zo is het geëindigd. Hij zal nu echt nog wel aan wat dingen moeten werken. Ik ben wel erg blij dat het nu is uitgekomen. Liegen doe je niet zomaar, maar eenmaal op die koers moet je wel blijven liegen om alles maar in stand te houden. En ik denk als ik dat nu niet had opgemerkt, we over een tijd verder van huis waren dan nu.

Al met al vind ik het best positief...
En wat heb jij dit goed aangepakt zeg, daar heb ik echt respect voor....

Jeetje, wat goed van je! Toch nog best positief inderdaad. Voel je je nu ook een beetje opgelucht? Is de spanning tussen jullie dan nu wel weer helemaal over/ok?

Ik vind het zeker positief. Het was een rotweek, maar het heeft wel onderliggende issues blootgelegd die hoe dan ook een keer ter sprake hadden moeten komen.

We hebben altijd een relatie gehad die echt op eerlijkheid en openheid gebaseerd was. Daarom schrok ik ook zo van wat er gebeurde: die basis leek weg te zijn. Gelukkig hebben we niet voor niks al 9,5 jaar iets samen en was dit zeker niet kapot te maken door één leugen. Wel als dat verder was gaan escaleren en als we dit nu niet écht serieus hadden aangepakt.

Gelukkig hebben we dit kunnen omkeren en voelt het weer als ons aan. En dat heb ik best gemist. En hij ook . We kunnen nu weer verder.

Super dat je de confrontatie nog eens aangegaan bent en dat hij deze kans greep. Uiteindelijk brengt ook dit jullie vast nog dichter bij elkaar.

Nou, mooi! Fijn dat jullie allebei nuchter en objectief genoeg zijn/lijken om gewoon een frisse start te maken en dit enigszins achter jullie te laten.

Dat klinkt erg goed! Ik vind het ook erg knap hoe je het aangepakt heb. Echt fijn dat het nu weer beter gaat!

mooi dat het nu weer goed is! En ik vind het knap dat je het zo goed hebt aangepakt/opgepakt.