Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Eerlijk gezegd vind ik niet eens dat hij het volste recht heeft om boos te zijn dat je in zijn telefoon hebt gekeken. Hij heeft gelogen, maar blijkbaar was zijn leugen niet geloofwaardig genoeg, vindt hij het dan gek dat je iets gaat vermoeden en dan vervolgens nagaat of dat vermoeden klopt? Naar mijn idee heeft hij het er zelf naar gemaakt, het is niet voor niks dat je normaal nooit zijn telefoon controleert en nu wel.

Vervelende situatie hoor. Ik hoop dat hij zelf tot het inzicht komt dat hij iets heel raars heeft gedaan door over dat etentje te liegen en dat hij niet de schuld bij jou blijft leggen, want dat is echt niet redelijk.

Lieve Caro, wat een rot situatie waarin je nu verkeert. Ik denk dat het juist heel verstandig is om even afstand te nemen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je relatie. Als je gevoel zegt dat er iets mis is, dan moet je dat absoluut niet negeren. Ik vind het ook niet flauw van je dat je nu baalt dat hij geen contact met je zoekt. Ik denk dat het belangrijk is dat je nu goed aan jezelf denkt en je doet waar jij behoefte aan hebt.

Sterkte. x

Ik ben weer thuis. Niet dat er verder iets veranderd is, want ik zit hier beneden en hij rent als een soort razende Harry door het huis om opeens lampen op te hangen enzo. Typisch R, als hij zich ongemakkelijk voelt gaat bij dingen doen.

De energie is nu een beetje uit me weg. Ik ben kapot moe en wil eigenlijk alleen maar slapen. Ik heb vannacht ook al niet lekker geslapen, kwam er gisteravond achter toen ij al naar bed was dus ik ben nu op.

Waarom moet ik nu weer degene zijn die het verhaal op gang brengt? Hij kan nu ook gewoon naar beneden komen, naast me gaan zitten en het uitpraten. Het verstandigste is nu ook naar hem toegaan om het uit te praten maar misschien wil ik even niet meer verstandig zijn....

Dat hij boos is op je omdat je in zijn telefoon heeft gekeken, doet hij waarschijnlijk alleen om de schuld te verleggen of zijn fout 'minder erg' te laten lijken. Als jij het gevoel hebt dat er iets niet klopt en dit antwoord niet bij je man kan krijgen en hij dus het nare gevoel niet kan ontnemen dan moet je iets.. Natuurlijk is het niet helemaal correct maar ik, en ik denk veel anderen, zouden dit ook gedaan hebben.

Hij is nu degene die moet praten, zoals iemand al eerder in het topic schreef, niet jij! Laat hem maar merken dat het je echt wat doet, en laat hem naar jou toekomen. Op een gegeven moment moet hij je toch wel aanspreken, lijkt me dat hij je niet de hele tijd zo half zal negeren...

Ga anders proberen even te slapen, zal je goed doen, ook om straks wat fitter te zijn voor het gesprek...

Sogood schreef:Dat hij boos is op je omdat je in zijn telefoon heeft gekeken, doet hij waarschijnlijk alleen om de schuld te verleggen of zijn fout 'minder erg' te laten lijken. Als jij het gevoel hebt dat er iets niet klopt en dit antwoord niet bij je man kan krijgen en hij dus het nare gevoel niet kan ontnemen dan moet je iets.. Natuurlijk is het niet helemaal correct maar ik, en ik denk veel anderen, zouden dit ook gedaan hebben.

Als mensen zich schamen worden ze ook vaak boos instead, om het te maskeren of iets dergelijks. Caro: wat een moeilijke situatie. Hopelijk begint hij er uit zichzelf over.

Jeetje, het lijkt wel een soap hier. Hij zei net uit zichzelf, enigszins op een vermoeide toon, sorry, ik had niet moeten liegen. Op dat moment dacht ik wel 100 dingen door elkaar heen maar uiteindelijk kwam er bij mij uit dat het met een simpele sorry niet weg zou gaan. Dat alles wat ik dacht, dat we altijd eerlijk waren en elkaar dingen gunden, dat dat nu weg was. En ik was niet heel vriendelijk toen ik dat zei.

Gevolg: hij die wegstormt naar boven. Kijk: zo komen we dus echt nergens. Hij is blijkbaar van mening dat dit niet zoveel voorstelt... Of hij denkt iets anders maar wat? Even geen idee.

Ik vind het nog steeds apart dat dit nu bij ons gebeurt.. Lijkt wel over een ander koppel te gaan.

Trouwens wel bedankt voor alle steun en knuffels!!

Oeeeh dat ken ik van mijn vriend, dat vermoeide toontje. Dan word ik ook echt pislink, zeg dan niks want het klinkt alsof het dan toch niet gemeend is maar meer van zucht pff nou dan zeg ik wel sorry. Ik snap wel dat je zo reageerde, jij moet ook je opgekropte woede kwijt.

Mnou... een vermoeiende sorry dus. Toch vind ik dat ie heel erg het gesprek of de confrontatie nog steeds ontwijkt. Jammer dat hij zich zo gedraagt naar jou toe. Na die vermoeiende sorry, heb je nog enigzins een goed gesprek gehad met hem?

Pfff fijne reactie inderdaad. Ik denk dat ik hetzelfde zou doen als jij; wachten op een (betere) reactie van hem. Maar misschien moet je nu wel een beetje iets gaan 'redden' en zelf toch de eerste stap zetten, en proberen meer duidelijk te krijgen?

Wat rot zeg en wat erg dat hij nu de confrontatie ontwijkt. Het is echt niet meer dan redelijk dat hij naar jou toekomt en gemeend zijn excuses maakt en ingaat op jouw gevoelens. Hij mag echt wel wat meer zijn best doen vind ik hoor. Ik kan me voorstellen dat je nu het gevoel hebt dat je ineens op zwak ijs staat omdat hij tegen je liegt en hiermee jouw gevoel van een fijne, eerlijke en open relatie in twijfel trekt.
Ik snap dat je door jouw twijfels in zijn telefoon hebt gekeken en natuurlijk is dat niet helemaal goed, maar dit zou je nooit gedaan hebben als daar geen aanleiding toe was. En dat is ook helemaal niet waar het nu om gaat. Laat hém maar praten inderdaad. Waarom liegt hij tegen je? En voor jezelf, wat heb je nodig om het vertrouwen weer een beetje terug te krijgen?

Hoe gaat het met je, Caro?

Op en neer eigenlijk :-). Gisteren uiteindelijk toch nog enigzins een gesprek kunnen hebben. Waarin hij heeft aangegeven dat hij vindt dat ik hem niet volledig vertrouw. En dat daar zijn beweegreden lag.

Uiteindelijk enigszins de strijdbijl begraven en nog rustig gegeten. Daarna ben ik gaan slapen en omdat ik bang was dat ik écht geen oog dicht zou doen, heb ik een hele lichte slaappil gepakt die ik nog had liggen van een lange vliegreis van een paar jaar geleden. Gewoon, zodat ik even zou slapen.

Maar nu op het werk, heb ik eindelijk mijn vriendin op de hoogte kunnen stellen. Ze had idd mijn sms niet gehad en nu heb ik het aan haar kunnen vertellen. Ook mijn vader weet het, die vroeg zich af waarom ik gisteren zijn telefoontje niet had beantwoord. Mijn vader snapte wel waarom ik gisteren zelf niet had gebeld, ik wilde niet dat mijn moeder zich nog ongeruster zou maken over iedereen. Die doet al geen oog dicht en nu was mijn vader aan het werk dus kon ik het vertellen.

Mijn vader gaf me wel gelijk. HIj vond het ook raar en idioot en nergens voor nodig om hier over te liegen. Nu zit ik op mijn werk en moet ik af en toe huilen. Ik mag uiteraard naar die vriendin gaan vanavond en even eruit zijn. Ik twijfel, maak ik het zo niet erger? Maak ik het zo niet groter dan dat het is?

Gewoon doen waar je je goed bij voelt. Je maakt het echt niet groter dan het is. Juist de reden die je man aangeeft dat jij hem niet volledig vertrouwd vind ik erg apart. Hij heeft hiermee toch juist bewezen dat jij alle reden hebt om hem niet te vertrouwen. Lekker naar die vriendin gaan vanavond hoor. Daar zijn vrienden voor. Als je je even niet lekker voelt staan ze voor je klaar. En al had je er geen reden voor. Jij voelt je niet goed dus doen waar je je wel goed bij voelt.

Ik heb het net ook even in de pauze aan een collegaatje verteld. Het face to face aan iemand vertellen doet toch ook veel met je :-).

Ik vind wel dat problemen met je partner, je niet oplost door weg te gaan. Gisteren dan een paar uur, in het heetst van de strijd zeg maar, maar nu denk ik niet dat ik er iets mee opschiet. Ja, ik wil even geknuffeld worden door die vriendin, maar dat betekent niet dat de problemen weggaan als ik morgen weer thuiskom.

En ik vind toch ook wel dat ik het niet groter moet maken dan het is. Ja het doet pijn, maar ik wil nu niet in een vicieuze cirkel terechtkomen. Dat ik nu dus reden heb om hem te wantrouwen want het is ooit uitgekomen. Ik wil niet in een relatie nu gaan komen waarin we elkaar niet meer vertrouwen door een leugen. ja het doet pijn, ja dit had ik niet verwacht maar hij is ook geen verschrikkelijke boeman.

Toch wil ik nog van hem de 'echte' reden weten. Want wat al eerder naar voren is gekomen in dit topic: hij wordt niet zomaar zó boos en gaat dit niet zomaar verzwijgen en er een heel verhaal omheen verzinnen. Dat zegt mijn gevoel ook: dat er nog iets is dat niet naar voren is gekomen. Blijkbaar was er iets in hem dat zei dat hij nu een heel verhaal moest gaan ophangen en ik wil wel dat dit in de toekomst niet meer gebeurt.

Overigens is dit topic écht enorm vaak bekeken. Blijkbaar heel interessant ;-)

Volgens mij heb ik NET iets te vaak gekeken in dit topic. Maar ik ben blij om te horen dat je er over praat met collega's, je ouders en vriendinnen. Dat lucht ook vaak op en vaak helpt het ook om het verhaal te vertellen aan iemand anders zodat zij een mening kunnen geven over de gehele situatie vanuit hun oogpunt. Daarom is het ook niet zo'n slecht idee om naar die vriendin toe te gaan. Heb je ook een klein beetje afleiding en kun je tot bezinning komen. Je vriendin kent je vast door en door en wie weet komt zij met een goed advies waar jij iets aan hebt. Ik vind dat je het probleem goed onder ogen ziet en dat je nu even niet weet wat je moet doen. Ik vind ook dat je je uiterste best hebt gedaan om het allemaal goed uit te laten praten.
Alleen vind ik niet dat je jezelf nog langer gek moet laten maken, probeer het te laten bezinken bij je vriendin.

Heb je ondertussen nog iets gehoord van hem? (smsje of zo?)

Ik lees nu je bericht pas.. Ik vind het heel erg voor je dat je man erover moest liegen. Je kan eventueel even bij je vriendin langsgaan om er even over te praten en even tot jezelf te komen en dan daarna weer naar huis gaan. Je lost het inderdaad niet op door weg te gaan maar ik vind tot jezelf komen net zo belangrijk. En mocht je vanavond zoiets hebben van ik slaap toch bij mijn vriendin dan moet je dat doen. Net als de rest ( en jijzelf ) denk ik ook dat er iets anders aan de hand is. En dan is het juist zo rot dat hij niet verteld wat er aan de hand is. Ik hoop wel dat hij dat snel zal doen.

Is het een idee om je gedachten en gevoelens op papier te schrijven en deze aan hem te laten lezen. Dan krijgt hij misschien beter zicht in jouw gevoelens, hoeft hij niet meteen te reageren waardoor hij zijn reactie kan overdenken en jullie minder vijandig tegen over elkaar staan?

Hey, wat vervelend zeg. Ik heb ook zoiets meegemaakt, vertrouwde iets niet, keek in mijn vriend z'n email en zag daar inderdaad iets bevestigd. Achteraf kan ik erom lachen, maar het is gewoon ontzettend rot als je vertrouwen even weg is. Ik hoop alleen wel dat je nu 'onderbuikgevoelens' en angst van elkaar los kunt koppelen. Als je een gevoelsmens bent en altijd op je gevoel vertrouwd (wat ik zie als iets goeds) kun je door ervaringen in het verleden of door angst om gekwetst te worden deze 'angst' verwarren met gevoelens dat er iets mis is. Ik bedoel te zeggen dat je door die angst dus ook andere signalen oppikt.
Ik hoop echt niet dat er meer achter zit, en als je je vriend eigenlijk altijd kan vertrouwen, dan zou ik dat als ik jou was nu ook proberen te doen.
Ik sta natuurlijk niet in jouw schoenen, maar ik leef wel met je mee en hoop dat je ondanks dit nare voorval wel weer volledig het vertrouwen terugkrijgt en het in perspectief kunt plaatsen. Ook hoop ik dat je vriend (man?) zijn best doet om jouw vertrouwen terug te krijgen door eerlijk te zijn wat er nu eigenlijk speelt volgens hem. Heel veel sterkte in ieder geval. Je lijkt me een wijs mens want ik zie dat je nu niet halsoverkop gekke acties uithaalt en dat siert je. Al mag je ook best boos zijn op z'n tijd, want het is gewoon K*T.

Ik vind dat hij de zaken omdraait door te zeggen 'jij vertrouwt me niet, dus ik móet wel liegen'. Als er in de afgelopen 9 jaar niets bijzonders heeft plaatsgevonden en jij niet overdreven wantrouwig was (op het begin na, begrijp ik dat goed?) en hij heeft nooit gelogen, wat is er dan nu anders dat hij wél heeft gelogen? Kennelijk was dit toch iets om te verzwijgen. Niet omdat jij hem niet vertrouwt, maar ik vermoed meer omdat HIJ zichzelf niet vertrouwt.

*edit* ik had een post gemist zo blijkt, hij heeft dus al eerder met haar gegeten mét jouw medeweten? Dan is het helemáál bizar, want hij weet dat er dan niets is om over te liegen, tenzij er toen niets bijzonders was en nu wél. Ik zou het níet vertrouwen. Normaal ben ik niet zo van het op je gevoel afgaan omdat je het gevaar loopt om onterecht heel achterdochtig te worden, maar in jouw geval denk ik dat je gevoel weleens heel erg goed kan zitten. Niet dat hij al vreemdgegaan is, dat hoeft niet, maar hij was toch met dingen bezig die niet konden.

Nee, ik ben niet iemand die hem gaat uithoren als hij terug komt van een etentje met wie dan ook. Ik ga ook niet na of het wel zou kloppen met wie, waar en wanneer hij zou eten of iets zou drinken. Ik zoek ook geen zakken na. Wel blijft er altijd iets in mijn hoofd spelen dat iemand gewoon vreemd kan gaan..maar dat probeer ik altijd weg te rationaliseren en ik zou hem zoiets dan ook nooit verbieden.
Toen we net bij elkaar waren, dus echt al 9,5 jaar geleden, was ik een onzeker, jong typje dat door haar grote eerste liefde meerdere malen keihard bedonderd was. Dat heeft in het begin echt wel invloed gehad.

Nu is het zo dat hij inderdaad als beweegreden opgeeft dat hij over dit heeft gelogen omdat hij niet wilde dat hij vragen, of steken onder water zou krijgen van mij. Echt, ik heb geen idee wat hij daarmee bedoelt: wel denk ik dat hij oversensitief is in dit geheel. Dat iedere vraag die ik hem stel al in de hoogste paraatheid stelt, ook al is het naar mijn mening dan een onschuldige vraag (zoals: was het gezellig: waar hebben jullie gegeten)

Ik ben het verder met je eens Lilith: er moet iets zijn dat nu deze situatie anders heeft gemaakt dan anders. Wat was er dan nu accuut aan de hand dat er nu over zoiets gelogen moest worden. Ik denk dus ook dat hij misschien voor zichzelf een grens voorbij ging. Niet eens dat er iets is gebeurd, maar misschien wel door juist met dit meisje (wat toch denk ik zijn eerste liefde is geweest, maar nooit kon krijgen) te gaan eten. En ik dácht dat hij al eens is gaan eten met haar ergens: maar blijkbaar had ik me vergist met iemand anders. In ieder geval was het toen ook iemand van vroeger die hij tegen was gekomen en een etentje mee heeft gehad.

Maar dat zou ik dus wel uit hem willen horen ja. Wát maakte deze keer anders dan alle andere keren..

Soms kan inderdaad je gevoel voor verwarring zorgen. Dat je afgaat op een angst ipv dat het echt je gevoel is... maar dit is volgens mij toch echt wel gewoon een gevoel. Denk ik.

Caro schreef:Nee, ik ben niet iemand die hem gaat uithoren als hij terug komt van een etentje met wie dan ook. Ik ga ook niet na of het wel zou kloppen met wie, waar en wanneer hij zou eten of iets zou drinken. Ik zoek ook geen zakken na. Wel blijft er altijd iets in mijn hoofd spelen dat iemand gewoon vreemd kan gaan..maar dat probeer ik altijd weg te rationaliseren en ik zou hem zoiets dan ook nooit verbieden.
Toen we net bij elkaar waren, dus echt al 9,5 jaar geleden, was ik een onzeker, jong typje dat door haar grote eerste liefde meerdere malen keihard bedonderd was. Dat heeft in het begin echt wel invloed gehad.

Nu is het zo dat hij inderdaad als beweegreden opgeeft dat hij over dit heeft gelogen omdat hij niet wilde dat hij vragen, of steken onder water zou krijgen van mij. Echt, ik heb geen idee wat hij daarmee bedoelt: wel denk ik dat hij oversensitief is in dit geheel. Dat iedere vraag die ik hem stel al in de hoogste paraatheid stelt, ook al is het naar mijn mening dan een onschuldige vraag (zoals: was het gezellig: waar hebben jullie gegeten)

Ik ben het verder met je eens Lilith: er moet iets zijn dat nu deze situatie anders heeft gemaakt dan anders. Wat was er dan nu accuut aan de hand dat er nu over zoiets gelogen moest worden. Ik denk dus ook dat hij misschien voor zichzelf een grens voorbij ging. Niet eens dat er iets is gebeurd, maar misschien wel door juist met dit meisje (wat toch denk ik zijn eerste liefde is geweest, maar nooit kon krijgen) te gaan eten. En ik dácht dat hij al eens is gaan eten met haar ergens: maar blijkbaar had ik me vergist met iemand anders. In ieder geval was het toen ook iemand van vroeger die hij tegen was gekomen en een etentje mee heeft gehad.

Maar dat zou ik dus wel uit hem willen horen ja. Wát maakte deze keer anders dan alle andere keren..

Soms kan inderdaad je gevoel voor verwarring zorgen. Dat je afgaat op een angst ipv dat het echt je gevoel is... maar dit is volgens mij toch echt wel gewoon een gevoel. Denk ik.

Wat een lastige situatie Caro. Ik kan me jou gevoel heel goed voorstellen, juist omdat je in een eerdere relatie bedrogen bent. Super goed van je dat je de confrontatie aan bent gegaan en luister naar je gevoel!

Hoe gaat het nu, Caro?