Re: Biechttopic 2

xxDila vr 20 mei 2011 - 4:38

Storm schreef:Ja ik vind het idd laf, vreemdgaan is 1 ding maar het niet durven opbiechten vind ik nog erger eigenlijk. Als ze dit niet durft op te biechten omdat ze zo bang is dat haar man wil scheiden, dan zit er sowieso toch iets niet goed in hun huwelijk?
En ja, ik zou het wel héél overdreven vinden als haar man hierom wil scheiden, maar dat doet niks af aan het feit dat ze nu gewoon niet eerlijk is. Ze geeft zelf al aan dat ze zich enorm schuldig voelt, dat gaat op een gegeven moment zo aan haar vreten..

Ik zou het ook van de andere kant bekijken. Mijn vriend biechtte iets soort gelijks op. Nou, ik had liever gehad dat hij het voor zich had gehouden. Wat een hel ben ik doorgegaan. En zijn wij later doorgegaan.. Alles wat je had opgebouwd flikkert in elkaar en je moet het steentje voor steentje weer opbouwen. Als hij zijn mond had gehouden over die ene misstap dan was mij een vreselijke tijd bespaart gebleven.

Gast vr 20 mei 2011 - 4:42

xxDila schreef:
Storm schreef:Ja ik vind het idd laf, vreemdgaan is 1 ding maar het niet durven opbiechten vind ik nog erger eigenlijk. Als ze dit niet durft op te biechten omdat ze zo bang is dat haar man wil scheiden, dan zit er sowieso toch iets niet goed in hun huwelijk?
En ja, ik zou het wel héél overdreven vinden als haar man hierom wil scheiden, maar dat doet niks af aan het feit dat ze nu gewoon niet eerlijk is. Ze geeft zelf al aan dat ze zich enorm schuldig voelt, dat gaat op een gegeven moment zo aan haar vreten..

Ik zou het ook van de andere kant bekijken. Mijn vriend biechtte iets soort gelijks op. Nou, ik had liever gehad dat hij het voor zich had gehouden. Wat een hel ben ik doorgegaan. En zijn wij later doorgegaan.. Alles wat je had opgebouwd flikkert in elkaar en je moet het steentje voor steentje weer opbouwen. Als hij zijn mond had gehouden over die ene misstap dan was mij een vreselijke tijd bespaart gebleven.

Dat was toch ook gebeurt als je erachter was gekomen zonder dat hij je het had verteld? Ik vind het geen fijn gevoel als mijn vriend zoiets voor mij zou verzwijgen. En ja dan is het maar kut, maar ja alsnog weet ik het liever wel.

Gast vr 20 mei 2011 - 5:13

Eens met Fauve, ik kan gewoon niet begrijpen waarom je zoiets niet zou willen weten, echt niet. Dan leef je volgens mij echt in een leugen.

Gast vr 20 mei 2011 - 5:17

Storm schreef:Eens met Fauve, ik kan gewoon niet begrijpen waarom je zoiets niet zou willen weten, echt niet. Dan leef je volgens mij echt in een leugen.

Ja dat wilde ik ook zeggen maar ik kwam niet goed uit mijn woorden!

Merai vr 20 mei 2011 - 5:18

Storm schreef:Eens met Fauve, ik kan gewoon niet begrijpen waarom je zoiets niet zou willen weten, echt niet. Dan leef je volgens mij echt in een leugen.

+1, juist als het zulke grote consequenties zou hebben als je het wel zou weten begrijp ik niet dat je wilt dat hij doet alsof er niets gebeurd is.

Qiara zo 22 mei 2011 - 6:11

*

Oops, wilde niet biechten onder eigen naam Embarassed

.

Gast zo 22 mei 2011 - 7:30

Ik heb me vanochtend na het uitgaan laten thuis brengen door een man die ik nauwelijks ken. Toen we nog in de discotheek waren, hing er al een behoorlijke spanning. Ik voelde me enorm aangetrokken tot hem en zo te merken was dat wederzijds. We hebben het gehad over zijn open relatie en hij had zijn vriendin laten weten dat hij mij thuis zou brengen en dat was goed. Thuis bij mij aan gekomen nog even wat gedronken en daarna op bed gaan liggen. We hebben gekroeld, gezoend en zijn nog verder gegaan, maar doordat we allebei nogal onder invloed waren is het niet helemaal tot gemeenschap gekomen. Desondanks vond ik het heerlijk om zijn lichaam tegen me aan te voelen en die seksuele spanning te voelen. Op het eind heb ik hem nog een kus gegeven en is hij naar huis gegaan.
Het punt is alleen dat ik mezelf niet meer snap. Ik ben eigenlijk zelfs best preuts en had echt niet gedacht dat ik ooit zoiets zou doen, maar ik vond het zo fijn en zou het zo weer doen. Die vriendin van hem is ook wel van de vrouwen en ik denk zelfs nog dat ik het wel met zijn 3en zou willen, mocht dat er ooit van komen.

Ik vind het echt heel gek dat ik zo denk en dat dit is gebeurd en kan nauwelijks geloven dat ik dit heb gedaan. Sinds ik een tijdje single ben heb ik het gevoel dat ik losgeslagen ben en dingen doe die ik voorheen nooit voor mogelijk had gehouden. Ik zit ook heel erg met een taboe-gevoel en begrijp eigenlijk ook niet waarom ik mijn gedrag ergens zelf niet goedkeur, terwijl er niemand mee benadeeld wordt en ik er echt van heb genoten.

Gast zo 22 mei 2011 - 20:38

Ik biecht op niet meer gelukkig te zijn in mijn relatie. Mijn vriend vroeg een half jaar geleden ofzo hoe ik onze relatie zag. Hij gaf aan meer als broer en zus te leven en ik zei dat ik dat wel mee vond vallen. De laatste tijd heb ik daar eens goed over nagedacht en eigenlijk heeft hij wel gelijk. We hebben elkaar niet veel meer te vertellen en zijn denk ik op elkaar uitgekeken. We hebben geen ruzie en eigenlijk hebben we dat ook nooit echt gehad, we zijn denk ik meer goede vrienden geworden.

Nu ik er zo over nagedacht heb zie ik in dat hij eigenlijk vreselijk saai geworden is! Hij werkt fulltime en beunt in de weekenden vaak bij. We doen nooit meer wat samen en verplichte dingen vindt hij niks. Mijn familie ziet hij alleen als het moet en dan nog liever niet. Hij zegt er niks mee te hebben. Vrienden heeft hij niet (meer) en uitgaan moet ik alleen doen, omdat hij daar geen zin meer in heeft. Hij is niet betrokken bij de kinderen, ik doe alles alleen. Als ik hem wat vraag doet hij het wel, maar met tegenzin. Gesprekken op school doe ik alleen, thuis doe ik alles alleen. De laatste tijd bekruipt me steeds de gedachte dat ik maar net zo goed weg kan gaan, omdat ik hem niet nodig lijk te hebben.

Toch is uitelkaar gaan wel weer een hele grote stap! We hebben vorig jaar een huis gekocht met financieele hulp van zijn ouders. We zijn een geregistreerd partnerschap aangegaan en hebben alles bij de notaris vast laten leggen. Ik heb het gevoel helemaal niet weg te kunnen ook al zou ik willen. Hij kan ons huis best wel in zijn eentje betalen en hij zou ook prima mijn gedeelte van de hypotheek kunnen dragen. Hij zou mijn gedeelte zo mogen hebben, voor zo'n groot bedrag zit ik niet in dat huis, maar die schuld bij mijn schoonouders houd me tegen op de een of andere manier. En dat niet alleen, wil ik mijn gezin dit aandoen? We hebben een prima leven zo, geen ruzies o.i.d., behalve dan dat we niet echt meer elkaars geliefden zijn.

Zouden we hier samen nog uit kunnen komen? Ik hou echt heel veel van hem, maar op dit moment weet ik niet of het genoeg is...

Gast zo 22 mei 2011 - 20:53

Storm schreef:Eens met Fauve, ik kan gewoon niet begrijpen waarom je zoiets niet zou willen weten, echt niet. Dan leef je volgens mij echt in een leugen.

Zo +1 !!!!!!

Mijn ex heeft het 2x opgebiecht en maar goed ook. Ik ben ook door een hel gegaan en niet zo zuinig ! Maar als hij het had verzwegen en ik zou er op een andere manier achter moeten komen dan was de hell los !!!
Nu heb ik zijn 1e misstap kunnen vergeven, die 2e deed pijn....

studiebol ma 23 mei 2011 - 5:08

verwijderd.

Susan ma 23 mei 2011 - 5:19

Hè bah, wat een nare situatie. Wel fijn dat je vriend achter je staat. Daar moet je je ook niet schuldig om voelen hoor, het is niet jouw schuld dat jouw schoonmoeder zich zo opstelt en het is dus ook niet jouw schuld dat je vriend nu tussen twee vuren zit. Jij mag gewoon verwachten van je vriend dat hij je steunt.

Ik kan me ook voorstellen dat je geen zin hebt in zoete broodjes nu je zwanger bent. Ik zou in eerste instantie wel de deur openhouden voor bezoekjes van haar aan de kleinkinderen, maar het contact tussen jou en haar zo oppervlakkig mogelijk houden. Je hoeft haar ook echt niet iedere dag te ontvangen straks, dat recht heeft ze wel zo'n beetje verspeeld. Ik zou me sowieso heel goed kunnen voorstellen dat je alleen afspreekt als je vriend er ook bij kan zijn. Of desnoods dat je vriend met de kinderen naar je schoonmoeder gaat om contact mogelijk te maken en dat jij niet mee gaat.

studiebol ma 23 mei 2011 - 5:28

Die opties heb ik ook al bedacht, want ik ben echt niet iemand die de kinderen zou verbieden haar te zien of andersom Maar mijn vriend is vaak weg voor zijn werk, dit vind ze ook maar stom en ze vind echt dat hij 2x in de week langs moet komen. Hoe kan dat nou denk ik dan steeds en hij doet dit werk al 4 jaar... en niet pas een week ofzo dus ze weet het dan toch.

Het nadeel van mijn schoonmoeder is dat ze vind dat ze een bepaald vetorecht heeft. Ze heeft al tegen mijn vriend gezegd dat zij de eerst moet zijn die we bellen als de kindjes geboren zijn. Nou dan kan ik haar echt wel wat aan doen van boosheid. Wie is zij om dat te bepalen? Ook heeft ze al benoemd dat we elke woensdag vrij moeten houden want dan komt zij langs...
Ze moeten best een eindje rijden om hier te komen, dus mijn vriend zegt dan wel is ja we kunnen ze niet met een uurtje weg sturen. Nee nu snap ik dat wel, maar ik heb wel heel duidelijk aan mijn vriend gezegd dat als ik straks bevallen ben het echt even om mij draait en dat ik bepaal hoe lang iemand blijft en dat ik het dan echt niet trek om zo iemand de hele dag bij me te hebben. En tja laat mijn schoonmoeder daar nu is heel anders over denken... Ik heb al wel bij mijn vriend laten vallen dat hij haar beter nu vast kan voorbereiden daar op.. zodat ze het weet en ze aan het idee kan wennen... maar weet niet of mijn vriend dit gaat doen, hij zegt dan ik vertel het haar dan wel en dan heeft ze het gewoon te accepteren....

Sterre ma 23 mei 2011 - 5:55

Studiebol, wat naar! Ik herken de situatie, maar dan van een hele andere kant: mijn moeder werd niet geaccepteerd door haar schoonmoeder, mijn oma dus. Toen ze zwanger was van mij en later van mijn broertje deed ze ook opeens poeslief naar het schijnt. Daarvoor kon er niks leuks vanaf, ze gaf bijvoorbeeld mijn moeder de schuld dat ze niet op de verjaardag van mijn vader kon zijn, omdat ze SAMEN die dag andere plannen hadden. Dat klinkt dus ook heel claimend, ze plaatste zichzelf ook constant op de voorgrond en vond dat mijn moeder voor haar maar moest inschikken, en vond dat ze een slechte invloed had op haar zoon (mijn vader).

Als klein kind heb ik hier niet veel van gemerkt, maar toen ik ouder werd was er wel altijd een gespannen sfeer als mijn opa en oma langs kwamen en ging mijn moeder niet vaak mee als we daar op bezoek gingen. We hebben ze zelfs een tijd niet gezien, toen de ruzie hoog was opgelopen. Toch hebben wij er niet heel erg onder 'geleden' en hebben we op een open manier mijn opa en oma kunnen leren kennen. Best knap van mijn moeder! Ze was er wel eerlijk over wanneer wij met vragen kwamen, maar liet ons vrij wel een band met haar op te bouwen. Voor ons was ze namelijk wel een fijne oma.

Misschien niet de meest bemoedigende woorden, maar eigenlijk wil ik er mee zeggen dat er vast een weg te vinden is waardoor ze wel haar kleinkind(eren) kan zien en leren kennen, maar wel binnen jouw grenzen kan blijven met hulp van je vriend. Voel je absoluut niet schuldig om je grens te bewaken, ik heb inderdaad wel eerder wat van je gelezen en het is goed dat je je niet door haar laat domineren. Sterkte hug

Susan ma 23 mei 2011 - 6:00

Ik moet zeggen dat ik het wel een klein beetje haar probleem vindt dat haar zoon zo weinig thuis is en dat ze daardoor minder vaak langs kan komen dan de gemiddelde oma, ze heeft al die tijd geweten dat de situatie zo ligt, als ze dat nu zo erg vindt had ze wat zuiniger op je moeten zijn. Al was je nooit dikke vriendinnen geworden maar was ze gewoon beleefd en fatsoenlijk met je omgegaan, dan was het nog een ander verhaal, maar nu zou ze het toch echt aan haarzelf te danken hebben als jij minimaal contact wil.

Het zou natuurlijk kunnen dat ze er spijt van krijgt dat ze haar eigen glazen zo heeft ingegooid, maar dan zou ik me zo kunnen voorstellen dat ze haar houding gaat veranderen. Het is gewoon geen optie om op oude voet door te gaan en toch te verwachten dat de rode loper voor haar wordt uitgerold.

studiebol ma 23 mei 2011 - 7:03

Sterre bedankt voor jouw kant van het verhaal! daar heb ik wel wat aan hoor!

@ susan, het is ook haar probleem dat ze niet kan accepteren dat mijn vriend deze baan heeft daar heb ik ook gewoon niet zo last van. Maar het geklaag altijd dat ze hem niet vaak ziet.. tja accepteer het denk ik dan want het is niet anders.

Oke stel je voor dat ze wil veranderen... waarom stuurt ze dan gisteravond nog een mailtje met daarin haar beklag over mij? Dat zou dan niet helemaal kloppen want als ze wil veranderen dan zou je dat niet meer doen toch?
Het blijft gewoon lastig allemaal.

Gast ma 23 mei 2011 - 8:55

Studiebol, wat een vervelende situatie! Ik herken er wel een beetje van. Mijn schoonmoeder en ik lagen elkaar ook echt totaaaaaal niet.
Ik heb heel veel ruzie met mijn schoonmoeder gehad. Er is gewoon heel veel gebeurd. Ik liet me altijd op mijn dak zitten door haar. Sinds ik dat ben gaan veranderen, kan ik anders tegen haar aan kijken. Want ik weet nu van mezelf dat als ze over mijn grenzen gaat en dus iets doet wat mij niet zint. Dat ik er gelijk wat van zeg. Ik blijf er niet mee zitten. Na jarenlange ruzie, vind ik haar nu best aardig. Doordat ik voor mezelf ben gaan opkomen, kon zij niet meer over mijn grenzen heen. Hierdoor heb ik het voor elkaar gekregen, dat als zij weer een uitbarsting heeft, ik dit mijn ene oor in laat gaan, en mijn andere oor weer uit. Ik trek het me niet meer persoonlijk aan, want ik zie haar uitbarstingen als een probleem van haar. En niet de mijne.
Het heeft wel heel veel energie gekost hoor. Maar lieve meid, doe wat je hart je in geeft. Laat nu al duidelijk je grenzen weten. Dan weet zij waar ze aan toe is en voorkom je hopelijk misverstanden.
Het is je schoonmoeder haar probleem dat ze zo over jou spreekt en ze daarbij een heel stuk bij jou verspeeld. Als zij zich netter had opgesteld, had ze het straks makkelijker gehad. Maar ja, dat deed ze niet. En ik vind het niet aan jou, om je dan maar aan te blijven passen aan haar omdat je zwanger bent. Ook als ze oma is, heeft ze zich nog aan jou aan te passen. Het is jullie kindje, en jullie huis. Jullie bepalen. En zolang je haar niet helemaal als oma weigert, maar wel toe laat in het leven van jullie kindje is er niks mis mee om jullie contact te beperken.
Je hoeft echt niet over je heen te laten lopen. En sta voor jezelf. Ze heeft het zelf verpest.

Dikke knuffel! hug

studiebol di 24 mei 2011 - 19:47

Dolcis bedankt voor je reactie!
Mijn vriend zegt ook dat ik me niet zo op mijn kop moet laten zitten door haar. Mijn voornemen is ook wel omdat niet meer te doen als zij hier is maar ik vind dat wel moeilijk. Heb al gauw het idee dat ik onbeschoft overkom en ik heb vanuit huis wel geleerd dat dat niet mag. Haha dus het zit gewoon niet echt in me. Maar ik wil het wel proberen. Mijn vriend heeft zichzelf dat ook aangeleerd vanaf vroeger al, hij zegt ook altijd ik luister niet naar wat ze zegt, ik hoor het niet eens. En tja ik hoor wel alles wat ze zegt.. ik vind dat heel moeilijk..

Afgelopen zondag is er nog een mail binnen gekomen en nu was ze zelfs zo ver gegaan dat mijn vriend ook echt woedend was en die is echt nooit boos. Hij heeft nu een mail terug gestuurd met daarin voor de laatste keer dat het door zijn werk komt dat hij niet vaak langs komt en niet door mij. Dat hij zo vaak hij zin en tijd heeft langs komt en anders niet. En dat die situatie zeker niet gaat veranderen als de kinderen er eenmaal zijn.

Ik vind het fijn dat hij zeker dat laatste heeft benoemd, al zal het nog wel een paar keer benoemd moeten worden maar ze kan het beter nu maar vast weten.

Gast di 24 mei 2011 - 20:40

Biechtje01 schreef:Ik biecht op niet meer gelukkig te zijn in mijn relatie. Mijn vriend vroeg een half jaar geleden ofzo hoe ik onze relatie zag. Hij gaf aan meer als broer en zus te leven en ik zei dat ik dat wel mee vond vallen. De laatste tijd heb ik daar eens goed over nagedacht en eigenlijk heeft hij wel gelijk. We hebben elkaar niet veel meer te vertellen en zijn denk ik op elkaar uitgekeken. We hebben geen ruzie en eigenlijk hebben we dat ook nooit echt gehad, we zijn denk ik meer goede vrienden geworden.

Nu ik er zo over nagedacht heb zie ik in dat hij eigenlijk vreselijk saai geworden is! Hij werkt fulltime en beunt in de weekenden vaak bij. We doen nooit meer wat samen en verplichte dingen vindt hij niks. Mijn familie ziet hij alleen als het moet en dan nog liever niet. Hij zegt er niks mee te hebben. Vrienden heeft hij niet (meer) en uitgaan moet ik alleen doen, omdat hij daar geen zin meer in heeft. Hij is niet betrokken bij de kinderen, ik doe alles alleen. Als ik hem wat vraag doet hij het wel, maar met tegenzin. Gesprekken op school doe ik alleen, thuis doe ik alles alleen. De laatste tijd bekruipt me steeds de gedachte dat ik maar net zo goed weg kan gaan, omdat ik hem niet nodig lijk te hebben.

Toch is uitelkaar gaan wel weer een hele grote stap! We hebben vorig jaar een huis gekocht met financieele hulp van zijn ouders. We zijn een geregistreerd partnerschap aangegaan en hebben alles bij de notaris vast laten leggen. Ik heb het gevoel helemaal niet weg te kunnen ook al zou ik willen. Hij kan ons huis best wel in zijn eentje betalen en hij zou ook prima mijn gedeelte van de hypotheek kunnen dragen. Hij zou mijn gedeelte zo mogen hebben, voor zo'n groot bedrag zit ik niet in dat huis, maar die schuld bij mijn schoonouders houd me tegen op de een of andere manier. En dat niet alleen, wil ik mijn gezin dit aandoen? We hebben een prima leven zo, geen ruzies o.i.d., behalve dan dat we niet echt meer elkaars geliefden zijn.

Zouden we hier samen nog uit kunnen komen? Ik hou echt heel veel van hem, maar op dit moment weet ik niet of het genoeg is...

Wat een moeilijke situatie is dit.. Is het niet handig om er een gesprek met hem over te hebben? Hij staat er misschien wel voor open, aangezien hij zelf al aangaf te voelen dat het een broer-zus relatie was geworden. Zouden jullie geen relatietherapie willen overwegen samen?

Gast di 24 mei 2011 - 21:35

Studiebol, het is ook moeilijk hoor. Vooral de eerste keren dat je gaat opkomen voor jezelf. Heb je er zelf al een keer wat van gezegd tegen haar?

studiebol di 24 mei 2011 - 21:41

Dolcis_ schreef:Studiebol, het is ook moeilijk hoor. Vooral de eerste keren dat je gaat opkomen voor jezelf. Heb je er zelf al een keer wat van gezegd tegen haar?

Nee nog nooit.. maar dat komt omdat ik elke keer in shock ben dat iemand zulke harde nare kwetsende dingen kan zeggen..

Gast wo 25 mei 2011 - 5:22

Ik voel mezelf dik, terwijl ik op de weegschaal zie dat ik het niet ben... Af en toe heb ik buien - zoals vandaag - dat ik niet eens meer naar buiten wil, omdat ik mezelf zo lelijk vindt en niet wil dat anderen me zien. Sad

Gast wo 25 mei 2011 - 10:56

Ik wilde dit onder mijn naam doen maar vanwege privacy gevoelige dingen doe ik het liever niet.

Op dit moment word ik zo geconfronteerd met mezelf dat ik het gevoel heb dat ik ieder moment zo enorm kan instorten. Ik heb het gevoel alles niet meer aan te kunnen. Alles is me echt te veel. Ik zie letterlijk een ravijn voor me waar ik aan de rand sta en naar beneden kijk.
Op dit moment zit ik zo in een complexe situatie dat ik gewoon echt niet meer weet wie ik wel en wie ik niet kan vertrouwen. Ik ben een goedgelovig mens soms veel te goed. Maar ik word zo genaaid en heb het zelf niet eens door of wil het niet in zien.
Ik weet precies wie die mensen zijn en ik moet leren voor mezelf op te komen en die mensen mijn leven uit te zetten maar ik kan het niet !
Zelf word ik er zo onzeker van. Ik kan zo goed uit gaan van mijn gevoel maar ik word elke keer weer verward.
Ik kan die persoon die dit doet niet uit mijn leven zetten omdat hij de papa is van mijn kind. (waarschijnlijk word ik nu door sommige herkend)
Eigenlijk wil ik gewoon echt niks meer met hem of zijn familie te maken hebben maar het gaat niet. Omwille van mijn kind houd ik de verstandshouding goed.
Verder ben ik zo enorm bezig met mijn verleden te verwerken dat elke confrontatie met mezelf als een enorme klap aan komt.
Ik ben bezig met de therapie of ja net begonnen dus dit moet nog gaan lopen.
Ook voel ik me vaak eenzaam en ben bang dat ik alleen blijf waardoor ik contacten ga zoeken met mannen o.a. Wanneer dit contact te dicht bij komt haak ik af omdat ik het niet kan. Het benauwd me dan. Ik neem me voor dit niet meer te doen en eerst aan mezelf te gaan werken maar vervolgens komt er weer een punt dat ik me alleen voel en begint het weer van voor af aan.

Het is een beetje een onsamenhangend verhaal maar het komt erop neer dat ik het hele zaakje gewoon echt niet meer zie zitten. Ik wil dit gevoel kwijt ik wil weer gelukkig zijn ! En het aller belangrijkste... ik wil weer goed voor mijn kind kunnen zorgen want dat kan ik nu niet en dat raakt me het meeste.

Burn wo 25 mei 2011 - 11:10

Biechtje, ik wil je een hele dikke knuffel geven! hug

En ik hoop echt dat de zon heel snel in jouw leven zal gaan schijnen..

Gast wo 25 mei 2011 - 23:04

Een hele dikke knuffel voor jou Biechtje, ik weet zeker wie jij bent en je bent echt een super mama! Niks mis met jou! hug

verder weet ik niet goed wat ik moet zeggen maar net als Burn hoop ik dat de zon in jullie leven snel gaat schijnen want dat heb je gewoon heel erg verdiend...

Paper Crown wo 25 mei 2011 - 23:15

Storm schreef:Een hele dikke knuffel voor jou Biechtje, ik weet zeker wie jij bent en je bent echt een super mama! Niks mis met jou! verder weet ik niet goed wat ik moet zeggen maar net als Burn hoop ik dat de zon in jullie leven snel gaat schijnen want dat heb je gewoon heel erg verdiend...

Waarom heb je biecht weggehaald?

Gesponsorde inhoud