Biechttopic 2

ik wil even mijn bewondering uitspreken voor de 2 biechtjes die hulp voor andere aan het regelen zijn! ontzettend knap van jullie,hou vol!!

Vervelend is dat. Ik herken het wel. Op dit moment heb ik mezelf wel onder controle, maar ik heb ook regelmatig periodes dat ik maar blijf eten. En ook die walging is herkenbaar, daar heb ik ook last van.

bolus26 schreef:ik wil even mijn bewondering uitspreken voor de 2 biechtjes die hulp voor andere aan het regelen zijn! ontzettend knap van jullie,hou vol!!

Hier ben ik het volledig mee eens!! Wat ontzettend goed van jullie! De eerste stappen zijn gezet, er is misschien nog een lange weg te gaan maar jullie staan er in ieder geval niet meer alleen voor!

Succes! En hou ons op de hoogte?

Hier het huiselijk geweld-biechje. Gisteren een rare avond gehad, wil er eigenlijk niet teveel over uitwijden. Om een lang verhaal kort te maken, hij zat met iets, zag het niet meer zitten en meestal als hij zo'n bui heeft is alles één groot zwart gat en ontbreekt bij hem ook even elke vorm van realiteit. Het gebeurt dan ook vaak dat hij dingen zegt waar hij spijt van krijgt. Zo ook gisteren, toen zie hij dat hij het niet meer wist en hij misschien ook wel wilde stoppen met 'ons'. Schrok hiervan, maar voor het eerst sinds hele lange tijd hebben we gewoon een goed gesprek gehad. Zwaar, maar wel goed. Uiteindelijk kwam naar voren dat hij wel inziet dat hij een probleem heeft, er niet aan toe is om daar hulp voor te zoeken, nog niet, en dat hij eigenlijk helemaal niet bij mij weg wil, maar dat hij het wel heel vervelend vindt hoe het nu allemaal loopt.
Ik heb 'm ook verteld dat ik mijn verhaal op het werk heb verteld. In eerste instantie was hij boos en teleurgesteld, ik dacht dat het toen alsnog einde verhaal was. Maar het wonder geschiedde... hij bleef heel kalm, liep eventjes weg. En toen ik vervolgens in tranen uitbarstte met de mededeling dat ik wel móést, dat het me speet maar dat het echt niet anders kon, gebeurde er iets wonderbaarlijks. Hij kwam naar me toe, hield me vast en troostte me. Dit had ik nooit verwacht, dat overtrof echt m'n stoutste dromen. Ik had echt verwacht dat ik de avond niet door zou komen zonder blauwe plekken, maar niets van dat alles. Totaal niets, blijkbaar besloot hij op dat moment dat die knop om moest.

Maar vandaag... vandaag heb ik nog eventjes gepraat op werk, maar ik heb er ontzettende spijt van. Voelde me vandaag echt teveel, alsof ik m'n leidinggevende irriteerde. Merkte heel erg dat ze erop aandrong dat ik knopen moet gaan doorhakken en bij voorkeur bij hem weg moet, geen enkel goed woord had ze voor de situatie gisteren over, terwijl ik denk: als het praten gísteren kon, dan moet dat betekenen dat we gewoon echt wel kunnen praten over belangrijke dingen zonder dat het uit de hand loopt. Heb ook aan m'n leidinggevende aangegeven dat ik het niet fijn vindt dat ze in zijn negatieve blijft hangen, en dat mijn eerste keus niet ligt bij het bij hém weggaan, maar bij het wegkomen uit de situatie. Maar ik geloof niet dat ze dat kon begrijpen.
Uiteindelijk heeft ze het met mijn andere leidinggevende besproken, met haar praat ik makkelijker, is minder veroordelend, maar ik vraag me af wat ze daar verteld heeft. Ik kreeg net namelijk een smsje van haar dat ze het gehoord heeft, het heel vervelend vond en dat dit echt stof tot nadenken zou moeten geven. Heb er nog niet op gereageerd en weet ook niet zo goed wat ik erop moet reageren.

Morgen ga ik naar de bedrijfsarts. Dát heb ik uiteindelijk nog niet aan mijn man verteld, misschien had ik dat beter wel kunnen doen, maar ik wilde niet meteen de hele wereld onder z'n voeten wegslaan. Denk dat ik dan m'n leidinggevenden ook bespreekbaar ga maken, of ik het van ze kan vragen om me alsjeblieft geen keuze op te leggen maar mij gewoon m'n eigen keus te laten maken. Dat ik een luisterend oor prettig vind en echt wel wat adviezen wil, maar niet dat mij een keus opgelegd wordt. Want dat smsje kwam bijvoorbeeld rauw op m'n dak, vooral omdat ik toch een redleijk fijn gevoel overgehouden heb aan gisteren. Voelde me in elk geval voor het eerst niet door mijn leidinggevende gehoord, en zelfs weggewuifd, toen ze vond dat het gesprek wel weer lang genoeg had geduurd...

Vervelend dat het gesprek met je leidinggevende zo rot is verlopen, net nadat je zo'n hoopgevende situatie met je man had meegemaakt. Ik vind ook dat je leidinggevende uit moet kijken dat ze je niet teveel een bepaalde kant op moet proberen te dwingen. Grofgezegd moet ze wel haar plek weten in dit hele verhaal. Dat je haar in vertrouwen hebt genomen wil niet zeggen dat ze enige zeggenschap heeft over jouw keuzes. Ze is je leidinggevende, maar alleen op de werkvloer, niet in je privéleven. Ik denk dat je ook best kunt aangeven dat je je onprettig voelt als ze je zo aan het pushen is en dat het er alleen op uit zal draaien dat je haar niet snel meer iets zult vertellen. Jij klapt hier namelijk van dicht en dat is logisch. Ze mag er best een mening over hebben, maar jij hoeft die mening niet te delen en zij hoeft ook niet te verwachten dat de hele wereld doet wat zij zou doen. Sowieso is het voor een buitenstaander makkelijk oordelen.

Ik denk dat het wel goed is om direct je grens aan te geven bij de ARBO-arts, dan ga je denk ik ook wat meer ontspannen het gesprek in.

Ik vind idd ook dat ze te ver is gegaan in het opleggen van haar mening. Had het achteraf ook liever met m'n andere leidinggevende besproken, die heeft ook haar mening natuurlijk maar die houdt zich meer op de vlakte. Hoewel ik na dat smsje weer daaraan twijfel. Ik vraag me af hoe het verhaal aan haar verteld is, ik heb het vermoeden dat ze alleen het negatieve heeft gehoord. Denk dat ik dat dinsdag sowieso nog wel ga vragen. Daarbij denk ik dat ik voortaan weer selectiever ga zijn in wat ik aan wie vertel. Vind het heel jammer want ik vond zo'n uitlaatklep juist héél fijn. Maar ik heb het gevoel dat juist die uitlaatklep me in ene positie brengt waar ik niet in wil komen, dat juist die uitlaatklep me uiteindelijk een rotgevoel zou kunnen geven.

Wat goed zeg van bepaalde biechtjes!

Biechtje01 schreef:Ik ben een tijd lang verliefd geweest op een man, hij was bezet dus verder dan zoenen is het vanaf mijn kant nooit gekomen. (alsof dat nog niet erg genoeg was..) Als het aan hem lag waren we al 355 x met elkaar naar bed gegaan. Ik krijg nog steeds voorstellen om samen een keer een hotel te boeken enz. Zijn relatie nam ik al niet zo serieus gezien zijn gedrag en om nog meer redenen. Ik weet dat er vrouwen zijn geweest die wel met hem naar bed zijn gegaan tijdens deze relatie. Hoe dan ook, hij gaat nu met zijn vriendin trouwen. Ik ken deze vriendin niet maar ergens voel ik me zo rot tegenover haar dat zij 'ja' gaat zeggen tegen een man die ze niet eens kent. Waarom beschermt niemand haar?

Bah, nu ik er langer overna heb kunnen denken vindt dit biechtje het eigenlijk gewoon kut dat hij gaat trouwen. Niet eens alleen voor zijn aanstaande maar ook voor mezelf. Ik was namelijk echt zo verliefd en dat is nog niet eens een half jaar geleden. Ik kwam er vandaag achter dat hij me nog steeds in zijn bed wil. Nou, wat een succesvol huwelijk gaat dat worden... (volgensmijwordiknuherkend)

ik biecht op dat ik gister mijn vriend verteld heb dat ik regelmatig (in slechte, depressieve periodes) nadenk over hoe ik mijn leven kan beeindigen. Ik heb verteld dat ik bang ben dat ik het misschien echt een keer doe.
Ik heb dit nog nooit tegen iemand verteld, had al helemaal nooit gedacht dat ik dit tegen mijn vriend zou zeggen.
Als ik iemand probeer te beschermen tegen de pijn die ik soms voel... Toch lucht het op, al voel ik me nu enorm rot, omdat hij er zo overstuur van was.

Ik zou graag willen weten hoe het nu met geweld-in-relatie-biechtje en aan-zelfmoord-denkende-man-biechtje gaat.

Het laatste suicidale-gedachten-biechtje, hoe is het nu met je vriend. Wat is jullie strijdplan om die gedachten tegen te gaan?

Ik heb net eindelijk een sollicitatiebrief verstuurd naar een functie die ik heel erg graag wil. Ik heb hem 1000x nagelezen en vind het dood en dood eng.

Niet echt biecht-waardig, maar op mijn huidige werk mogen ze het niet weten dus ben ik er voorzichtig mee.

Biechtje01 schreef:Ik heb net eindelijk een sollicitatiebrief verstuurd naar een functie die ik heel erg graag wil. Ik heb hem 1000x nagelezen en vind het dood en dood eng.

Niet echt biecht-waardig, maar op mijn huidige werk mogen ze het niet weten dus ben ik er voorzichtig mee.

Ik duim voor je..

ik biecht op dat ik me heel vaak alleen voel,in de zin van dat ik me wel es afvraag wanneer ik de ware tegenkom.
hierdoor voel ik me vaak verdrietig en de mensen om me heen die begrijpen dat gevoel wel maar zitten zelf al jaren in een relatie.
t vertellen dat ik zo'n leuke meid ben en dat t echt nog wel komt ben ik zat om steeds aan te horen.
op internet wil ik niet zoeken naar een relatie,ik hoop stiekum nog steeds dat ik in t normale leven iemand tegenkom.
maar de hoop dat het uberhaubt nog gebeurd zakt steeds verder weg...

zegmaar_ schreef:Ik zou graag willen weten hoe het nu met geweld-in-relatie-biechtje gaat.

Gaat eigenlijk wel goed. Sinds ons laatste voorval thuis loopt het hier thuis allemaal heel gezellig en gemoedelijk, het lijkt dus echt alsof die hele woensdagavond wel iets positiefs terweeg heeft gebracht. Ik ben blij dat hij weet dat ik het op mijn werk verteld heb, het voelt nu in elk geval iets eerlijker van mijn kant. Merkte namelijk ook wel een zekere mate van terughoudendheid van mijn kant richting hem.

Vrijdag ben ik bij de arbo-arts geweeste n ook daar had ik een goed gesprek. Wel een paar dingen te horen gekregen waar ik al bang voor was, ik moet namelijk gaan proberen werk en privé te gaan scheiden, dus dat wil zgegen mijn privé-situatie zo min mogelijk bespreken op m'n werk. Ik denk dat ik dat wel moeilijk ga vinden, maar het is wel belangrijk omdat de arbo-arts zelf ook zei dat de kans anders groot is dat ik beïnvloed ga worden door mijn leidinggevenden. Het is beter om er met een onafhankelijk hulpverlener ove rte praten, maar ik merk wel dat ik die stap eigenlijk nog heel moeilijk vind.
Verder moet ik ervoor waken dat ik niet hulpverlener en partner tegelijk wil zijn, ik moet hem op de één of andere manier toch aan z'n verstand zien te krijgen dat hij ook hulp nodig heeft. Met alleen de hulp die ik zal gaan zoeken, redden we het niet.

Misschien dat ik morgen de huisarts bel, ik weet het nog niet. Ik merk aan mezelf wel dat ik even klaar ben met praten over de situatie, maar zoals het er nu naar uitziet zal ik mijn verhaal nog wel een aantal keer moeten vertellen, helaas. Zeker als ik hulp wil.

Biechtje01 schreef:ik biecht op dat ik me heel vaak alleen voel,in de zin van dat ik me wel es afvraag wanneer ik de ware tegenkom.
hierdoor voel ik me vaak verdrietig en de mensen om me heen die begrijpen dat gevoel wel maar zitten zelf al jaren in een relatie.
t vertellen dat ik zo'n leuke meid ben en dat t echt nog wel komt ben ik zat om steeds aan te horen.
op internet wil ik niet zoeken naar een relatie,ik hoop stiekum nog steeds dat ik in t normale leven iemand tegenkom.
maar de hoop dat het uberhaubt nog gebeurd zakt steeds verder weg...

Ik snap je wel een beetje,ik voel me ook weleens alleen.
Ik vraag me soms ook af wanneer ik de ware tegenkom,
nouja ik geloof niet zozeer in de ware.
Maar ik vraag me wel af wanneer ik eens een keer een leuke vent tegen het lijf aanloop.
Ik heb een tijd lang niet van mezelf gehouden,
niet dat ik mezelf haatte maar ik was ontzettend onzeker.
Nu heb ik zelfvertrouwen en hou ik wel van mezelf.
Iemand zei mij toen:als je niet van jezelf houdt,kun je ook niet van een ander houden.
en dat klopt ook wel,want toen ik zo onzeker was,trok ik de verkeerde mannen aan.
Ik wou een tijd even niets,ik wou van mezelf leren gaan houden. En dat doe ik nu.
Maar nu begin ik dingen wel te missen,en ik merk dat ik nu hele andere mannen aantrek.
De mannen die ik vroeger aantrok,foute mannen. Blijven nu op afstand.
Ik ben zelf niet op zoek.
Want ik weet dat er een dag komt dat ik een leuke vent tegen het lijf aanloop.
Mijn moeder zei laatst;je moet de hoop niet opgeven!
Geluk komt meestal uit een onverwachte hoek.

Ik wil even op biechten dat ik er ontzettend van baal dat ik slecht ben in het onderhouden van vriendschappen, ik heb 2 vriendinnen en dat is het. 1 is ook een collega dus dat gaat wel goed.
De ander spreek ik af en toe en laatst ook naar de stad mee geweest en lekker hapje gegeten heel gezellig.
Ik heb haar ook gezegd hoe het zit en dat ik er gewoon niet echt goed in ben.
Zit er nu heel erg tegen aan te hikken om haar te bellen terwijl ik weet dat ze niet boos zou zijn ofzo omdat er al wat tijd tussen zit, omdat ze zelf ook erg druk is met school/stage.
Snap niet zo goed wat mijn probleem is en of meer meiden dit hebben, zoals ik het ervaar niet, in ieder geval niet hier denk ik omdat veel meiden in real life ook bevriend zijn met elkaar.
Hoef ook niet persee tips het is gewoon even fijn om het kwijt te zijn.

Ik biecht op dat ik verliefd ben geworden op een van de beste vrienden van mijn man. Zomaar opeens kwam het uit de lucht vallen, terwijl we elkaar niet vaker zien dan normaal. Het was na een feestje waarop die vriend en ik beiden niet gedronken hadden en toch samen de grootste lol/zelfde humor hadden. Vanavond waren hij en zijn vriendin hier ook weer en er hangt serieus een soort van spanning tussen ons.
Heb het er met hem niet over gehad, ik weet niet eens of hij iets vermoed. Helemaal niemand weet dit, en ik voel me zoooooooo schuldig!
En dat terwijl ik hartstikke gelukkig ben met mijn man en kindje, we hebben een goede relatie op alle gebieden en denken zelfs aan een tweede kindje. En dan komt dit ineens uit de lucht vallen. Kriebels in m'n buik wanneer ik weet dat hij langskomt, stiekem naar 'm kijken, je kent het wel.
En waarom dan biechten, terwijl jullie er ook niks mee kunnen; gewoon omdat ik het toch iemand móet vertellen, het zit me zo hoog...

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik verliefd ben geworden op een van de beste vrienden van mijn man. Zomaar opeens kwam het uit de lucht vallen, terwijl we elkaar niet vaker zien dan normaal. Het was na een feestje waarop die vriend en ik beiden niet gedronken hadden en toch samen de grootste lol/zelfde humor hadden. Vanavond waren hij en zijn vriendin hier ook weer en er hangt serieus een soort van spanning tussen ons.
Heb het er met hem niet over gehad, ik weet niet eens of hij iets vermoed. Helemaal niemand weet dit, en ik voel me zoooooooo schuldig!
En dat terwijl ik hartstikke gelukkig ben met mijn man en kindje, we hebben geen goede relatie op alle gebieden en denken zelfs aan een tweede kindje. En dan komt dit ineens uit de lucht vallen. Kriebels in m'n buik wanneer ik weet dat hij langskomt, stiekem naar 'm kijken, je kent het wel.
En waarom dan biechten, terwijl jullie er ook niks mee kunnen; gewoon omdat ik het toch iemand móet vertellen, het zit me zo hoog...

??

Oeps, ik bedoelde 'een goede relatie'... Heb het al veranderd. Stom, stom, stom typfoutje.

Biechtje01 schreef:Oeps, ik bedoelde 'een goede relatie'... Heb het al veranderd. Stom, stom, stom typfoutje.

maar wel een typfoutje die het hele bericht een andere wending geeft. Vervelend voor je, deze situatie. Maar een verliefdheid kan gebeuren. Het gaat er om wat je er mee doet. Zolang het alleen gevoelens zijn en je er niet aan toegeeft denk ik niet dat er iets aan de hand is. Het gaat ook wel weer over.

Shygirl85 schreef:Ik wil even op biechten dat ik er ontzettend van baal dat ik slecht ben in het onderhouden van vriendschappen, ik heb 2 vriendinnen en dat is het. 1 is ook een collega dus dat gaat wel goed.
De ander spreek ik af en toe en laatst ook naar de stad mee geweest en lekker hapje gegeten heel gezellig.
Ik heb haar ook gezegd hoe het zit en dat ik er gewoon niet echt goed in ben.
Zit er nu heel erg tegen aan te hikken om haar te bellen terwijl ik weet dat ze niet boos zou zijn ofzo omdat er al wat tijd tussen zit, omdat ze zelf ook erg druk is met school/stage.
Snap niet zo goed wat mijn probleem is en of meer meiden dit hebben, zoals ik het ervaar niet, in ieder geval niet hier denk ik omdat veel meiden in real life ook bevriend zijn met elkaar.
Hoef ook niet persee tips het is gewoon even fijn om het kwijt te zijn.

Hier nog eentje!

pinklady85 schreef:

Biechtje01 schreef:ik biecht op dat ik me heel vaak alleen voel,in de zin van dat ik me wel es afvraag wanneer ik de ware tegenkom.
hierdoor voel ik me vaak verdrietig en de mensen om me heen die begrijpen dat gevoel wel maar zitten zelf al jaren in een relatie.
t vertellen dat ik zo'n leuke meid ben en dat t echt nog wel komt ben ik zat om steeds aan te horen.
op internet wil ik niet zoeken naar een relatie,ik hoop stiekum nog steeds dat ik in t normale leven iemand tegenkom.
maar de hoop dat het uberhaubt nog gebeurd zakt steeds verder weg...

Ik snap je wel een beetje,ik voel me ook weleens alleen.
Ik vraag me soms ook af wanneer ik de ware tegenkom,
nouja ik geloof niet zozeer in de ware.
Maar ik vraag me wel af wanneer ik eens een keer een leuke vent tegen het lijf aanloop.
Ik heb een tijd lang niet van mezelf gehouden,
niet dat ik mezelf haatte maar ik was ontzettend onzeker.
Nu heb ik zelfvertrouwen en hou ik wel van mezelf.
Iemand zei mij toen:als je niet van jezelf houdt,kun je ook niet van een ander houden.
en dat klopt ook wel,want toen ik zo onzeker was,trok ik de verkeerde mannen aan.
Ik wou een tijd even niets,ik wou van mezelf leren gaan houden. En dat doe ik nu.
Maar nu begin ik dingen wel te missen,en ik merk dat ik nu hele andere mannen aantrek.
De mannen die ik vroeger aantrok,foute mannen. Blijven nu op afstand.
Ik ben zelf niet op zoek.
Want ik weet dat er een dag komt dat ik een leuke vent tegen het lijf aanloop.
Mijn moeder zei laatst;je moet de hoop niet opgeven!
Geluk komt meestal uit een onverwachte hoek.

wat lief dat je reageert..
ik heb helemaal geen contact met mannen in t algemeen,dus foute mannen of goeie mannen zijn aan mij niet besteed geloof ik.
ik noem t de ware,omdat ik geen zin meer heb om te kijken of t wat wordt daar heb ik simpelweg de leeftijd niet meer voor..
ben trouwens boven de 30..
en tuurlijk hoop ik gewoon dat ik ooit een fijne vent tref maar die mag zich dan wel haasten want ik heb er genoeg van om alleen te zijn..

Hier het biechtje wat zo gevangen werd gehouden.
Het gaat super goed. Mijn vriend doet ontzettend zijn best en ziet in dat het niet goed was zoals hij deed. Hij laat me vrij en is echt veranderd. Hij is heel lief, helpt mee met alles. Laat me echt mijn eigen keuzes maken.

Alleen.. Het gevoel is niet zo wederzijds. Ik voel me niet zoals hij zich voelt. Hij vindt onze relatie echt weer super goed gaan en is weer helemaal verliefd. Hij houdt van me en dat laat hij met alles merken. Hij doet moeite om leuke dingen te plannen voor ons. En zegt veel lieve dingen.
Maar ik heb helemaal niet zo'n warm gevoel als hij? Ik voel ook niet sterk de drang om hem te overladen met liefde. Ik moet mezelf er echt toe aan zetten. Dan denk ik, oh jah, ik zal ook lief voor hem zijn. Het gaat niet vanzelf. Ik baal er best van en begin me af te vragen of het misschien toch al wel te laat is?

Biechtje01 schreef:Hier het biechtje wat zo gevangen werd gehouden.
Het gaat super goed. Mijn vriend doet ontzettend zijn best en ziet in dat het niet goed was zoals hij deed. Hij laat me vrij en is echt veranderd. Hij is heel lief, helpt mee met alles. Laat me echt mijn eigen keuzes maken.

Alleen.. Het gevoel is niet zo wederzijds. Ik voel me niet zoals hij zich voelt. Hij vindt onze relatie echt weer super goed gaan en is weer helemaal verliefd. Hij houdt van me en dat laat hij met alles merken. Hij doet moeite om leuke dingen te plannen voor ons. En zegt veel lieve dingen.
Maar ik heb helemaal niet zo'n warm gevoel als hij? Ik voel ook niet sterk de drang om hem te overladen met liefde. Ik moet mezelf er echt toe aan zetten. Dan denk ik, oh jah, ik zal ook lief voor hem zijn. Het gaat niet vanzelf. Ik baal er best van en begin me af te vragen of het misschien toch al wel te laat is?

Geweld-in-relatie-biechtje, goed dat je zo realistisch bent. Het zou wel fijn zijn als hij inziet dat hij óók hulp nodig heeft. Sterkte er nog mee.

N.a.v. quoted-biechtje. Jullie zitten pas op dag 10 van jullie proefmaand en er wordt pas 10 dagen gewerkt aan het gevoel dat jij vast zit, dat alles wat je deed in twijfel werd getrokken, dat je alles moest verantwoorden. Ik was het met Susan eens dat een proefmaand mij te kort lijkt. Na een flinke ruzie heb ik soms ook een week nodig waarbij ik geen trek heb in intimiteiten en het moeilijk vind om lief te zijn. Ik kan me voorstellen dat jij je al geruime tijd niet lekker voelde in je relatie. Je kan volgens mij echt niet verwachten dat in 10 dagen heel je gevoel gefixt is, dat je uit die gedachtengang en gevoel bent da tje weer op 'oude' voet verder kan. Als je er nog steeds voor wilt gaan, dan zou ik jezelf tijd geven. Het is in elk geval duidelijk voor je dat hij zijn best doet, dat is al heel wat ten op zichte van wat je hier twee weken geleden opbiechtte. Natuurlijk zit je nog in twijfel, dat is ook helemaal niet raar. Je weet dat het nog zo pril is en dat er nog van alles kan gebeuren. Dat brengt onzekerheid, natuurlijk zit je nog niet gerust op je stoel (of in de club). Heel veel sterkte, ik hoop dat het een beetje klopt/logisch klinkt wat ik heb opgeschreven, zij het niet zo helder.

Helemaal eens met zegmaar_