Re: Biechttopic 2

Roze Roos di 4 jan 2011 - 9:24

Ik biecht op dat ik last heb van een ontzettend slecht zelfbeeld.. Ik vind het ontzettend moeilijk om naar de leuke kanten van mijzelf te kijken en zie vaak de minder leuke dingen. Ik leg de lat voor mijzelf torenhoog en ben dan ook bijna nooit tevreden met mijzelf. Ik erken mijn gevoelens om ze vervolgens te veroordelen, zo heeft mijn broertje een kindje gekregen * nou ja zijn vrouw dan* en ergens steekt dat, want ik was als oudste graag de eerste geweest. Ik denk dat hij helemaal niet toe is aan een kind en vervolgens mag ik dat van mezelf dan weer niet denken. Het is een bewuste keuze van hun en in hoeverre is het aan mij om daarover te oordelen.
Ik schiet snel in mijn oordeel en ben zo ontzettend streng voor mezelf dat het vaak voorkomt dat iets uiteindelijk dan niet lukt zoals ik graag wil en het dus voelt als falen.
Als ik "klinisch" naar mijn leven kijk heb ik zoveel om tevreden of gelukkig mee te zijn en toch vind ik steeds weer kleine dingen waarvan ik vind dat ik daaraan moet werken..

Roze Roos di 4 jan 2011 - 9:27

Lynn_ schreef:Ik wilde een heel verhaal typen maar mijn gedachten komen ontzettend overeen met de laatste post van Caro.

@biechtje: ik vind het verschrikkelijk voor je dat je in deze situatie zit. Wel vind ik ook dat je er heel rustig onder bent en dat maakt het voor mij juist zo angst aanjagend. Ik wens je heel veel sterkte en kracht. Het moet vreselijk voor jou zijn dat jouw man het leven niet meer ziet zitten. En als ik het goed begrijp heb jij die gevoelens ook wel eens? Of heb ik dat fout?

Ik kreeg serieus rillingen bij de uitspraak dat het kind wel goed terecht komt...

Helemaal mee eens, vooral met het dikgedrukte stukje

Highway di 4 jan 2011 - 23:09

Biechtje01 schreef:Ik ga sowieso wel donderdag pas naar de huisarts, ik ben nu alles voor mezelf aan het uitschrijven. Zodat ik ook helder op papier heb wat er nou allemaal is en ik ga zo mijn vader bellen en hem dat geven. En er daarna over praten. Maar praten vind ik juist zo moeilijk, daarom doe ik het zo, dat is in ieder geval een opening.

je hebt volgens mij een hele goede stap gedaan, sterkte.

TGR di 4 jan 2011 - 23:25

Ik wil graag nog even zelf reageren op de speculaties. Ik zou nooit anoniem iets opbiechten hier. Of ik deel het onder deze naam met jullie, of ik houd het voor me. Het topic dat ik had geopend over mijn twijfels heb ik wel laten verwijderen inmiddels.

Merai di 4 jan 2011 - 23:45

@ het laatste biechtje; Heb je al met je vader gesproken? En hoe ging het gesprek? Ik hoop echt dat je zorgt voor mensen waar jij en je kind op kunnen terugvallen nu, die de situatie kennen en ook mee in de gaten houden!

@ TGR; Ik hoop dat je, ondanks dat je het hebt laten verwijderen, wel wat aan het topic hebt gehad en je nu wat meer rust hebt.

Gast di 4 jan 2011 - 23:54

Vind dit wel heel persoonlijk dus daarom hier, heb er wel eens eerder iets over gezegd dus het kan zijn dat mensen me herkennen maar wil liever niet googlebaar zijn onder mijn eigen account.

Mijn vriend en ik hebben een heel fijne relatie, ons seksleven is op dit moment alleen niet wat we zouden willen. Afgelopen mei ben ik aan medicijnen begonnen die mijn libido heel erg naar beneden brachten. Ondertussen is dit alweer een stuk beter maar we zijn daardoor in een soort patroon terecht gekomen waarin we nog maar heel weinig vrijen. In het begin kon ik er niet echt van genieten en had het meer tijd nodig, daarom 'durven' we er alletwee niet meer zo makkelijk aan te beginnen.

We kunnen er gelukkig goed over praten en proberen er zelf wat aan te doen maar het is lastig om het patroon te doorbreken. Nu hebben we afgesproken dat we gewoon op afspraak vrijen en hopen we dat het daardoor weer wat meer in ons systeem komt maar dit voelt heel tegennatuurlijk.

Heeft iemand van jullie iets soortgelijks meegemaakt en tips om het patroon te doorbreken?

Gast wo 5 jan 2011 - 2:17

Ik biecht op dat ik een eetprobleem heb. Het is ook al jaren en jaren aan de gang. Het is een wonder dat ik nog niet tonnetje rond ben. Ik kan zo een hele zak chips naar binnen werken of een hele zak minichocoladereepjes, of een (grote) zak m&m's. En het stomme is dat ik er niet eens van geniet. Het is gewoon schansen, proppen, vreten, totdat het óf op is óf ik misselijk begin te worden. Afgelopen maandag heb ik weer een zak chips naar binnen gewerkt. 's Avonds vroeg mijn vriend zich af waar die zak chips was gebleven. Toen is er heel veel in mij naar boven gekomen. Ik heb aan mijn vriend opgebiecht dat ik eetbuien heb. Tijdens het gesprek is ook het besef gekomen dat ik een heel laag zelfbeeld heb. Ik denk veel te negatief over mezelf. Ik vind mezelf niets waard en vraag me ook werkelijk wel eens af waarom mijn vriend al zo lang bij me is. (hij kan toch veel beter krijgen, spookt er dan door me heen). Ik probeer die leegte in mezelf (waar zelfvertrouwen moet zitten!) op te vullen met chocola, chips, koekjes etc etc. Dat werkt natuurlijk averechts. Ik voel me na zo'n vreetbui alleen maar slechter en zo is het cirkeltje rond.
Mijn vriend schrok dat ik zulke lage gedachten over mezelf heb en heeft me heel lief heel stevig vast gehouden en geknuffeld.
Hoe kom ik van dit probeem af? Professionele hulp, ja ik weet het antwoord al. Maar ik weet niet of ik die stap wel kan en durf te nemen. Het voelt als een afgang, een falen. Ik moet toegeven dat ik 'niet normaal' ben.
Vooralsnog wil ik het zelf oplossen. Ik heb een klein boekje in mijn handtas waarin ik opschrijf wat ik allemaal eet en drink op een dag. (ja, ook die vier koekjes die ik vanmorgen naar binnen heb gewerkt). Ook schrijf ik het op als er bijzonderheden zijn. Dus waarom ik die vier koekjes heb opgegeten. Ik hoop zo een inzicht in mijn eetpatroon te krijgen. En wie weet is dit een eerste aanzet tot een goede verandering..

Gast wo 5 jan 2011 - 2:44

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik een eetprobleem heb. Het is ook al jaren en jaren aan de gang. Het is een wonder dat ik nog niet tonnetje rond ben. Ik kan zo een hele zak chips naar binnen werken of een hele zak minichocoladereepjes, of een (grote) zak m&m's. En het stomme is dat ik er niet eens van geniet. Het is gewoon schansen, proppen, vreten, totdat het óf op is óf ik misselijk begin te worden. Afgelopen maandag heb ik weer een zak chips naar binnen gewerkt. 's Avonds vroeg mijn vriend zich af waar die zak chips was gebleven. Toen is er heel veel in mij naar boven gekomen. Ik heb aan mijn vriend opgebiecht dat ik eetbuien heb. Tijdens het gesprek is ook het besef gekomen dat ik een heel laag zelfbeeld heb. Ik denk veel te negatief over mezelf. Ik vind mezelf niets waard en vraag me ook werkelijk wel eens af waarom mijn vriend al zo lang bij me is. (hij kan toch veel beter krijgen, spookt er dan door me heen). Ik probeer die leegte in mezelf (waar zelfvertrouwen moet zitten!) op te vullen met chocola, chips, koekjes etc etc. Dat werkt natuurlijk averechts. Ik voel me na zo'n vreetbui alleen maar slechter en zo is het cirkeltje rond.
Mijn vriend schrok dat ik zulke lage gedachten over mezelf heb en heeft me heel lief heel stevig vast gehouden en geknuffeld.
Hoe kom ik van dit probeem af? Professionele hulp, ja ik weet het antwoord al. Maar ik weet niet of ik die stap wel kan en durf te nemen. Het voelt als een afgang, een falen. Ik moet toegeven dat ik 'niet normaal' ben.
Vooralsnog wil ik het zelf oplossen. Ik heb een klein boekje in mijn handtas waarin ik opschrijf wat ik allemaal eet en drink op een dag. (ja, ook die vier koekjes die ik vanmorgen naar binnen heb gewerkt). Ook schrijf ik het op als er bijzonderheden zijn. Dus waarom ik die vier koekjes heb opgegeten. Ik hoop zo een inzicht in mijn eetpatroon te krijgen. En wie weet is dit een eerste aanzet tot een goede verandering..

Ik herken hier heel veel in. Met mij gaat het beter. Ik wil er hier niet over uitwijden maar pm-en mag altijd.

Lotus wo 5 jan 2011 - 2:50

Ook ik herken het wel. Misschien heb je iets aan het het boek Uit de ban van eetbuien van Joanna Kortink. Ik ben er zelf in bezig en vind niet alles even geweldig, maar sommige dingen daar heb ik wel wat aan.

Gast wo 5 jan 2011 - 12:08

Ik biecht op, dat wij helemaal in de knoop zitten hier thuis en ik heel goed tips van iemand met een frisse blik op de situatie zou kunnen gebruiken. Maar ik hier geen topic over durf te openen omdat ik 1. niet weet waar ik moet beginnen en 2. bang ben dat iemand uit mijn omgeving meeleest. Embarassed

Gast wo 5 jan 2011 - 12:09

Waarmee zitten jullie in de knoop en wie horen er in de thuissituatie die je beschrijft..

Gast wo 5 jan 2011 - 12:41

Smikkell schreef:Waarmee zitten jullie in de knoop en wie horen er in de thuissituatie die je beschrijft..

Misschien zul je me herkennen aan dit verhaal en dat maakt me verder ook niet uit. Ik wilde de biecht eigenlijk ook helemaal niet anoniem doen, maar goed.

Mijn vader is al 6 jaar depressief, er zit geen enkele vooruitgang in en wij staan machteloos.
Ik ben nog in staat hem te steunen, te helpen, met hem te praten en dingen te ondernemen.
Mijn moeder en zus hebben dit echter helemaal gehad en zien geen uitweg meer.
Ik word er helemaal gek van, zoveel hebben we nog niet geprobeerd en er moet toch een oplossing zijn.
Als ik er thuis over wil praten, komt er weinig zinnigs uit. Mijn ideeen worden afgebrand en daar is de kous mee af.
Iedere dag hebben we overnieuw de zelfde discussies, maar nooit komt iemand met een mogelijke oplossing. Mijn vader is zelf helemaal niet gemotiveerd en daarom vind ik dat wij als gezin hem hierin moeten sturen, motiveren en steunen. Ik wil iets doen maar ik weet niet wat, ik weet niet waar ik moet beginnen en waar ik moet zijn voor hulp. En dit keer niet voormezelf, want dat weet ik wel. Maar voor mijn vader, mijn moeder, mijn zus.. ons gezin.

Gast wo 5 jan 2011 - 12:46

Melden bij zijn arts. Weet deze van de situatie? Bespreken met je eigen hulpverleners? Mw inschakelen voor het hele gezin? Wij hebben ook iemand gehad die twee keer in de week met ons allen kwam praten. En ook met ons apart.

Ik snap heel goed dat je iets wilt doen. Je kan niet stilzitten en toekijken hoe je hele gezin langzaam wegzakt. Is je vader bereid hulp te accepteren als je het buiten hem om regeld? En anders alleen met je moeder en zus samen? Dan weer je misschien iig hoe met je vader om te gaan en hoe hem te steunen. Sterkte..

Gast wo 5 jan 2011 - 12:53

Zijn je ouders nog wel bij elkaar?
Want dan is je moeder en zus motiveren, en het belang doen inzien van een front vormen, misschien makkelijker dan iemand die al zes jaar weggezakt zit in een depressie proberen te overtuigen iets te ondernemen...

x

Gast wo 5 jan 2011 - 12:56

Dolores schreef:Zijn je ouders nog wel bij elkaar?
Want dan is je moeder en zus motiveren, en het belang doen inzien van een front vormen, misschien makkelijker dan iemand die al zes jaar weggezakt zit in een depressie proberen te overtuigen iets te ondernemen...

x

Ik begrijp juist dat haar moeder en zus het compleet niet zien zitten. Hoe je hen moet motiveren weet ik ook niet. Misschien hen een keer meeslepen naar een professional? Dat ze daar horen dat jullie gezamenlijk iets kunnen bereiken?

Gast wo 5 jan 2011 - 12:57

Ik ben niet zo goed wat betreft hulpverleners Embarassed

Gast wo 5 jan 2011 - 12:59

Wat niet is, kan nog komen, Smikkell. En dat geldt voor heel veel dingen. Het is vooral belangrijk dat jij niet opgeeft, biechtje. Wat voor hulp heeft je vader?

Gast wo 5 jan 2011 - 13:01

Maar misschien wel als er samen met een professional gekeken kan worden hoe als gezin hiermee te dealen?
Ik weet het niet, het lijkt me zo lastig.
Kijk, vader heeft een depressie, kenmerkend eraan is dat motiveren, actie ondernemen, veranderingen etc allemaal onmogelijke grootsheden lijken en dus gewoon niet gedaan worden.
Maar moeder en zus hebben de moed opgegeven, waarschijnlijk (en begrijpelijk) omdat het al zo lang duurt en depressie een heel erg aanslepende ziekte is die ontzettend veel druk op de omgeving legt... (kán leggen, ik moet nuanceren)

Als moeder en zus kunnen inzien dat het gezin misschien een sleutel tot verandering kan zijn, omdat geliefden vaak de enige manier zijn om iemand die zo is weggezakt als haar vader lijkt te zijn weggezakt nog te bereiken...?

Gast wo 5 jan 2011 - 13:04

Dolores schreef:Maar misschien wel als er samen met een professional gekeken kan worden hoe als gezin hiermee te dealen?
Ik weet het niet, het lijkt me zo lastig.
Kijk, vader heeft een depressie, kenmerkend eraan is dat motiveren, actie ondernemen, veranderingen etc allemaal onmogelijke grootsheden lijken en dus gewoon niet gedaan worden.
Maar moeder en zus hebben de moed opgegeven, waarschijnlijk (en begrijpelijk) omdat het al zo lang duurt en depressie een heel erg aanslepende ziekte is die ontzettend veel druk op de omgeving legt... (kán leggen, ik moet nuanceren)

Als moeder en zus kunnen inzien dat het gezin misschien een sleutel tot verandering kan zijn, omdat geliefden vaak de enige manier zijn om iemand die zo is weggezakt als haar vader lijkt te zijn weggezakt nog te bereiken...?

Ja, daarom zei ik inderdaad ook dat een keer met een prof gaan praten geen slecht idee is. Dan moet je moeder en zus daar wel nog zien te krijgen..

Gast wo 5 jan 2011 - 13:07

@ June:

She listens like spring and she talks like June

Ik weet het eindelijk: Drops of Jupiter!

Gast wo 5 jan 2011 - 13:10

Dolores schreef:@ June:

She listens like spring and she talks like June

Ik weet het eindelijk: Drops of Jupiter!

Haha

, inderdaad. Het staat er pas sinds elf uur of zo hoor Wink

Gast wo 5 jan 2011 - 13:12

Oke ik ga even proberen op alles antwoord te geven, zodat het iets duidelijker word.

Mijn ouders zijn op papier nog wel bij elkaar en ze wonen nog in hetzelfde huis, maar daar is alles mee gezegt. Ik zie dat vooral mijn moeder niet meer van mijn vader houd, of dit wederzijds is weet ik niet. Ze slapen ook niet meer in hetzelfde bed, doen nooit dingen samen (zelfs niet samen aan één tafel koffie drinken, alleen met de rest erbij.)
Mijn moeder en zus zijn onmogelijk te motiveren. Mijn moeder is veranderd in een chagerijnig overspannen mens en mijn zus begint de zelfde kant op te gaan.
Ze zijn er van overtuigd dat mijn vader ziek is en niet zij. Dat hij hulp nodig heeft en nie zij en dat hij het moet doen en niet zij. Maar ze zien gewoon niet in dat hij dat niet kan zonder onze hulp.
Mijn vader heeft pas zelfs uitgesproken meer steun van ons te verwachten, en het is een hele opgave voor hem om dit uit te spreken. En wat deed mijn moeder? Die werd boos! En tegen ons vertelde ze het lachend..

Mijn vader ging voorheen 1 keerin de drie maanden naar een pschygoloog, dit werkte voor geen meter en de gesprekken gingen alleen over medicatie. Ongeveer een half jaar geleden hebben wij er op aangedrongen dat het niet voldodende was en nu gaat hij om de week naar een maatschappelijk werkster.
Mijn plan was ook al contact met haar te zoeken en eventueel een gesprek met haar te plannen, daarbij word ik door mijn moeder en zus gewoon uitgelachen want, het heeft toch geen nut!

Vandaag bijvoorbeeld zij mijn vader dat hij van zijn maatschappelijk werkster een agenda moest kopen. Mijn moeders reactie was: dat werkt toch niet als je hem niet gebruikt (daar heeft ze ook gelijk in.) Mijn reactie: maar wij kunnen hem er toch bij helpen?
Dit liep uit in een heftige discussie waarbij mijn vader uit eindeljik weg vluchte, zoals altijd, ik zat te janken en mijn moeder en zus woedend waren.

Zo dat was het wel zo'n beetje.. ik weet dat ik vooral aan mezelf moet denken, maar ik kan het gewoon niet langer aan. Ik word echt gek hier.

Gast wo 5 jan 2011 - 13:16

Ik vind het een goed idee om zelf een keer een gesprek te hebben met die maatschappelijk werker. Verder denk ik dat je vader het ook al fijn vindt om te zien dat jij hem probeert te steunen. Ga tot je een gesprek met die mw hebt gehad even de confrontatie met je zus en moeder uit de weg en luister wel naar je vader. Je bent er niet verantwoordelijk voor, maar het is ook een beetje voor je eigen geluk. Ga met hem een agenda kopen en help jij hem daar dan bij. Al vraag je één keer per dag of hij dat ding gebruikt, dat is ook helpen! Het geeft hem vast ook weer een beter gevoel wanneer hij ziet dat jij er voor hem bent.

Gast wo 5 jan 2011 - 13:21

Wat ontzettend verdrietig en vooral ook heel zielig voor je vader....
(en voor jou)
Je moeder en zus zullen door de jaren heen, door het leven met je vader en zijn depressie wel zo gehard zijn, maar ik vind het pijnlijk. Misselijkmakend ook. Bijna treitergedrag.

Ik vraag me af of het voor je vader niet beter is om in een andere omgeving te verblijven? Een omgeving waar hij wél gestimuleerd wordt, waar meer mensen in hem geloven?
Want ik lees dat het jou veel doet, dat jij het nog wel wilt proberen, maar dit is niet iets wat je alleen kunt doen. Hoe staat hij tegenover een opname? En daarna bv een eigen huisje waar hij zichzelf kan en mag zijn?

x

Gast wo 5 jan 2011 - 13:23

Dolores schreef:Wat ontzettend verdrietig en vooral ook heel zielig voor je vader....
(en voor jou)
Je moeder en zus zullen door de jaren heen, door het leven met je vader en zijn depressie wel zo gehard zijn, maar ik vind het pijnlijk. Misselijkmakend ook. Bijna treitergedrag.

Ik vraag me af of het voor je vader niet beter is om in een andere omgeving te verblijven? Een omgeving waar hij wél gestimuleerd wordt, waar meer mensen in hem geloven?
Want ik lees dat het jou veel doet, dat jij het nog wel wilt proberen, maar dit is niet iets wat je alleen kunt doen. Hoe staat hij tegenover een opname? En daarna bv een eigen huisje waar hij zichzelf kan en mag zijn?

x

Opname lijkt mij ook geen slecht idee smile

. Ook een stuk beter voor jou.

Gesponsorde inhoud