Re: Biechttopic 2

Gast wo 5 jan 2011 - 13:31

Maar het wordt je vader ook niet makkelijk gemaakt. Ook al zou hij er wat aan willen doen en heeft hij de intentie om iets met die agenda te doen, hij wordt totaal niet gesteund en zelfs uitgelachen. Steun je vader. Laat zien dat jij hem wel serieus neemt. Je moeder en je zus zouden nog eens raar opkijken als je vaders straks wél iets doet met de tips van MW.

Gast wo 5 jan 2011 - 13:34

pff, ik zit hier te janken als een klein kind.
Dolores, wat jij zegt klopt precies.
Jullie reacties doen me ontzettend goed en geven met precies dat zetje in de rug om het te gaan doen. Ik wil niet opgeven, ik wil vechten voor m'n vader en voor mezelf, voor een gelukkiger leven.

Opname hebben we het ook over gehad en hij is ook twee keer opgenomen geweest (5 jaar geleden.) Maar goed, eenmaal opgenomen gedraagd hij zich voorbeeldig, hij mocht zelfs op en gesloten afdeling na twee weken iedere dag alleen naar buiten om de tuin bij te houden. Hij kan zich zo veel mooier voor doen dan dat hij is.
Ik denk dat het wel een hele goede optie zou zijn, hier heeft het geen nut meer, dat is een ding wat zeker is.

Gast wo 5 jan 2011 - 13:36

Het is trouwens ook ontzettend prettig om begrip van jullie te krijgen. Ik dacht al dat ík de gene was die gek begon te worden, dat mijn gedachte en mogelijke oplossingen onrealistisch zijn. Maar ik begin me steeds meer te beseffen, dat mijn moeder een heel groot aandeel heeft in de ziekte van mijn vader.

Gast wo 5 jan 2011 - 13:44

Ik weet niet of je moeder per se een aandeel heeft, het moet voor haar ook heel zwaar zijn geweest en er zijn ook vast dingen gebeurd die jij niet weet, maar ze helpt nu in ieder geval niet mee in het genezingsproces. Ik weet niet of ze dat niet meer kan of niet meer, maar geloven doet ze het in ieder geval niet meer. Ik vind je sterk, en lief.

Gast wo 5 jan 2011 - 13:51

Ik denk inderdaad dat je moeder een aandeel heeft in de huidige cirkel.
Maar, de vraag is niet wie waarin een aandeel heeft nu, maar hoe je vader geholpen kan worden.
Het gedrag van, met name, je moeder kán gewoon niet. Het is unfair, het is iemand in een 'ondergeschikte positie' nog verder de grond in trappen en het is vooral zo 'niet-helpend' als je maar bedenken kunt.
(maar het is ergens ook begrijpelijk, want leven met een depressief iemand kan je volledig leegzuigen... ik denk ook niet dat zij het allemaal zo heeft gewild)

Ik denk dat het voor nu het állerbelangrijkste is om die cirkel te doorbreken, en zoals ik kan lezen wat je schrijft, is dat in de huidige thuissituatie feitelijk onmogelijk. Alle stappen die je vader voorstelt, worden de grond in geboord, wat hem dan van verdere stappen doet afzien en je moeder weer bevestigd in de gedachtengang van 'hij doet er niks aan en hij stikt er dan maar in'.
Alles houdt elkaar in stand.

Ik zou dit allemaal ook aan een onafhankelijke hulpverlener uitleggen, misschien die maatschappelijk werkster. Ook wat je vader doet in opname.
Ik vind dat eigenlijk heel gunstig, want hij kán het dus wel, hij kan het alleen niet thuis in stand houden....
Je kunt dat ook zien als iets positiefs, omdat hij dus nog wel ergens sprankjes en spirit heeft...

Gast wo 5 jan 2011 - 20:40

Donderwolkje schreef:Ook ik herken het wel. Misschien heb je iets aan het het boek Uit de ban van eetbuien van Joanna Kortink. Ik ben er zelf in bezig en vind niet alles even geweldig, maar sommige dingen daar heb ik wel wat aan.

Ik had al eerder over dat boek gehoord en nu zeg jij het weer. Ik heb het gisteren besteld. Ik ben benieuwd of het iets voor mij kan doen.

Gast wo 5 jan 2011 - 21:34

Hier het geclaimde biechtje.
Het gaat wonderbaarlijk goed hier. Volgens mij heeft hij het licht gezien angel

Hij doet enorm zijn best. Hij praat over zijn gevoel, iets wat hij eerder niet deed.
En we zijn er over uit dat hij met iemand moet gaan praten. Er zijn dingen waar hij niet mee om kan gaan, waardoor hij zulks gedrag gaat vertonen. Hij heeft er zelf ook last van.
Morgen ga ik met een vriendin uit smile

Zonder dat ik ruzie heb. Alleen heb ik wel weer tegen hem gezegd dat ik om 2 uur thuis ben. Ik wil hem ook niet teveel stress bezorgen.

Sterre wo 5 jan 2011 - 21:38

@ Laatste biechtje: Wat goed! Als jij je grens niet aan zou geven zou er niks veranderen. Nu geef je hem die ruimte niet meer en ben je zelf weer ruimte aan het nemen. Hopelijk wordt hij goed geholpen en kan jij jou straks laten gaan zonder dat hij er zelf last van heeft.

Gast wo 5 jan 2011 - 21:52

Ik smste hem gisteren dat ik met een vriendin uit wilde en dan wel om 2 uur thuis zou zijn. Dan ga ik uit, maar houd wel rekening met zijn gevoel. Doen we beiden wat water bij de wijn.
Ik weet niet meer precies wat ik daarna nog gezegd heb, maar in elk geval wel dat ik niet bij hem weg ga. Maar wel als hij mij zo blijft beperken in het hele leven. Dus dat ik hoop dat hij echt veranderd want ik wil hem niet kwijt, maar ik wil ook niet als een gevangene leven.

Hij doet echt duidelijk zijn best. Daar ben ik ontzettend blij om. Ik geef nu idd mijn grens aan. En hij moet zich er bij aan passen. Ik maak het op een nette manier duidelijk.

Gast do 6 jan 2011 - 1:35

Ik ben gek op een jongen waarmee ik in de zomer een keertje heb gezoend. We hebben daarna een beetje mot gehad, en sindsdien hebben we eigenlijk weinig contact meer gehad. De laatste tijd merk ik wel dat hij steeds naar me zit te kijken, maar in plaats dat ik op hem afstap ga ik rotzooien met een kennis van hem.
Ik kan mezelf wel voor mn kop slaan..

Gast do 6 jan 2011 - 2:01

Ugly Betty schreef:@ Biechtje met de suïcidale man: Heb je met je vader kunnen praten? Sterkte morgen bij de dokter!

Ik ben benieuwd hoe het nu met dit Biechtje is?

Gast do 6 jan 2011 - 2:11

Ik heb met mijn vader gepraat en hij is zich echt letterlijk rot geschrokken. Maar wat een opluchting om er met hem over te kunnen praten zeg! Hij is ook het gesprek aangegaan met mijn man erbij en die heeft zijn gevoelens ook kunnen uitspreken aan een 'buitenstaander' Ik ben bij de huisarts geweest vanmorgen en dat viel me echt heel erg zwaar, ik vond het nog moeilijker dan het met mijn vader bespreken. De huisarts wil ook heel graag dat ik met mijn man kom. Ik merk wel dat sinds alles 'open' ligt mijn man ook veranderd is. Hij realiseert zich nu dat hij iets onmogelijks van me heeft gevraagd en dat hij ook hulp moet zoeken. Maar ik heb goede hoop op een fijne afloop. Ons kind gaat het hele weekend logeren zodat wij tijd hebben voor elkaar, voornamelijk om te blijven praten. Dat was volgens de huisarts ook heel erg belangrijk; blíjven communiceren. Bedankt voor jullie tips en medeleven.

Lynn_ do 6 jan 2011 - 2:43

Wauw, wat knap dat je al actie ondernomen hebt! Jullie staan er nu niet meer alleen voor. En inderdaad: blijven praten én professionele hulp voor je vriend.

Mamsie do 6 jan 2011 - 3:16

Lynn_ schreef:Wauw, wat knap dat je al actie ondernomen hebt! Jullie staan er nu niet meer alleen voor. En inderdaad: blijven praten én professionele hulp voor je vriend.

Idd mee eens!! Brr kreeg er gewoon de rillingen van meid.

Gast do 6 jan 2011 - 3:25

Wat goed zeg. Wat ben je ongelofelijk sterk geweest. Fijn dat je man ook weer wat meer gaan inzien. Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen en met zijn 3-tjes verder kunnen gaan.

NerdChic do 6 jan 2011 - 3:26

Wat goed van je! En wat moet het fijn voelen dat je nu niet meer alleen dit geheim met je meedraagt.
Ik hoop echt voor jullie dat het uiteindelijk allemaal goed komt en jullie weer gelukkig door het leven kunnen gaan.
Echt heel dapper van je.

Ugly Betty do 6 jan 2011 - 3:27

Fijn zeg dat het je gelukt is! En dat er nu ook actie ondernomen wordt. Echt knap van je!

Gast do 6 jan 2011 - 3:27

Mamsie schreef:
Lynn_ schreef:Wauw, wat knap dat je al actie ondernomen hebt! Jullie staan er nu niet meer alleen voor. En inderdaad: blijven praten én professionele hulp voor je vriend.

Idd mee eens!! Brr kreeg er gewoon de rillingen van meid.

Ik ben het hier ook mee eens, ik vind het echt super goed van je dat je hulp ingeroepen hebt. Ik moest er steeds aan denken als ik hier op het forum was.

Gast do 6 jan 2011 - 4:05

Dolores schreef:Ik denk inderdaad dat je moeder een aandeel heeft in de huidige cirkel.
Maar, de vraag is niet wie waarin een aandeel heeft nu, maar hoe je vader geholpen kan worden.
Het gedrag van, met name, je moeder kán gewoon niet. Het is unfair, het is iemand in een 'ondergeschikte positie' nog verder de grond in trappen en het is vooral zo 'niet-helpend' als je maar bedenken kunt.
(maar het is ergens ook begrijpelijk, want leven met een depressief iemand kan je volledig leegzuigen... ik denk ook niet dat zij het allemaal zo heeft gewild)

Ik denk dat het voor nu het állerbelangrijkste is om die cirkel te doorbreken, en zoals ik kan lezen wat je schrijft, is dat in de huidige thuissituatie feitelijk onmogelijk. Alle stappen die je vader voorstelt, worden de grond in geboord, wat hem dan van verdere stappen doet afzien en je moeder weer bevestigd in de gedachtengang van 'hij doet er niks aan en hij stikt er dan maar in'.
Alles houdt elkaar in stand.

Ik zou dit allemaal ook aan een onafhankelijke hulpverlener uitleggen, misschien die maatschappelijk werkster. Ook wat je vader doet in opname.
Ik vind dat eigenlijk heel gunstig, want hij kán het dus wel, hij kan het alleen niet thuis in stand houden....
Je kunt dat ook zien als iets positiefs, omdat hij dus nog wel ergens sprankjes en spirit heeft...

Ik wou even melden dat ik zojuist een afspraak bij de huisarts heb gemaakt..

Gast do 6 jan 2011 - 4:12

Biechtje01 schreef:.......Ik wou even melden dat ik zojuist een afspraak bij de huisarts heb gemaakt..

Ik wou dan even melden dat ik je dapper vind en dat ik denk dat jouw vader in zijn handjes mag wrijven met zo'n dochter... Het is echt zo'n kostbaar gevoel dat er mensen zijn die je niet opgeven.....

x

Gast do 6 jan 2011 - 4:19

Dolores schreef:
Biechtje01 schreef:.......Ik wou even melden dat ik zojuist een afspraak bij de huisarts heb gemaakt..

Ik wou dan even melden dat ik je dapper vind en dat ik denk dat jouw vader in zijn handjes mag wrijven met zo'n dochter... Het is echt zo'n kostbaar gevoel dat er mensen zijn die je niet opgeven.....

x

Dankje

En ik heb net ook met m'n vader gepraat!! Het was misschieen maar 5 minuten, maar we hebben wel even goed gepraat.
Over de aanschaf van zijn agenda, waarom hij dagelijks te laat komt op het werk en waarom hij daar niet over praat, want dan kan en wil ik hem daarbij helpen.
En ik heb gevraagt of hij nog wel zin had om te werken en hij zegt dat hij dat nog wel heeft, omdat hij het ook fijn vind er even uit te zijn. Het lucht nu al op smile

Gast do 6 jan 2011 - 4:23

Soms is een goed gesprek van vijf minuten veel waardevoller dan een uur lang nikszeggende dingen....
Ik vind het echt goed van je....en ook voor je vader...
Een halt in de spiraal....

Lady4 do 6 jan 2011 - 6:07

Biechtje01 schreef:Ik heb met mijn vader gepraat en hij is zich echt letterlijk rot geschrokken. Maar wat een opluchting om er met hem over te kunnen praten zeg! Hij is ook het gesprek aangegaan met mijn man erbij en die heeft zijn gevoelens ook kunnen uitspreken aan een 'buitenstaander' Ik ben bij de huisarts geweest vanmorgen en dat viel me echt heel erg zwaar, ik vond het nog moeilijker dan het met mijn vader bespreken. De huisarts wil ook heel graag dat ik met mijn man kom. Ik merk wel dat sinds alles 'open' ligt mijn man ook veranderd is. Hij realiseert zich nu dat hij iets onmogelijks van me heeft gevraagd en dat hij ook hulp moet zoeken. Maar ik heb goede hoop op een fijne afloop. Ons kind gaat het hele weekend logeren zodat wij tijd hebben voor elkaar, voornamelijk om te blijven praten. Dat was volgens de huisarts ook heel erg belangrijk; blíjven communiceren. Bedankt voor jullie tips en medeleven.

Respect voor jou. Echt heel goed van je dat je toch de stap hebt gezet om met buitenstaanders te gaan praten. Er is nu duidelijk een opening, ook bij je vriend. Ik hoop van harte dat jullie er uitkomen. Heel veel succes!

Lotus do 6 jan 2011 - 6:37

Biechtje01 schreef:Ik heb met mijn vader gepraat en hij is zich echt letterlijk rot geschrokken. Maar wat een opluchting om er met hem over te kunnen praten zeg! Hij is ook het gesprek aangegaan met mijn man erbij en die heeft zijn gevoelens ook kunnen uitspreken aan een 'buitenstaander' Ik ben bij de huisarts geweest vanmorgen en dat viel me echt heel erg zwaar, ik vond het nog moeilijker dan het met mijn vader bespreken. De huisarts wil ook heel graag dat ik met mijn man kom. Ik merk wel dat sinds alles 'open' ligt mijn man ook veranderd is. Hij realiseert zich nu dat hij iets onmogelijks van me heeft gevraagd en dat hij ook hulp moet zoeken. Maar ik heb goede hoop op een fijne afloop. Ons kind gaat het hele weekend logeren zodat wij tijd hebben voor elkaar, voornamelijk om te blijven praten. Dat was volgens de huisarts ook heel erg belangrijk; blíjven communiceren. Bedankt voor jullie tips en medeleven.

Fijn om te lezen dat je erover hebt gepraat met anderen en dat er nu een opening is. Heel veel succes ermee verder!

Gast do 6 jan 2011 - 6:40

Ik biecht op dat ik veel te veel eet. Zakken chips, veel boterhammen, repen chocolade, mayonaise zo uit de pot. Niet in 1x hoor, maar elke keer eet ik wel iets. En ik walg van mezelf. En juist als ik dat doe, dan heb ik alleen maar meer honger en zin in eten. En ik durf het niemand te vertellen, omdat ik weet dat het slecht is. Question

Gesponsorde inhoud