Biechttopic 2

Ja en ik weet dat meerdere mensen dat dachten, daarom zei ik het er ook ff bij.

ADHD is geen excuus in de zin van, dan hoef je het niet meer te doen. Het klopt wel dat het gewoon extra moeilijk is. Hetzelfde geldt voor administratie, ik ben daar ook een ramp in. Ik doe mijn best om al het papierwerk op tijd te regelen en in te vullen, maar dat kost me echt veel inspanning. Hetzelfde geldt dus voor het huishouden. Ik heb nu een ritme gevonden waar ik goed in zit en daardoor lukt het me om alles bij te houden, maar ik raak wel van slag als ik van dat ritme moet afwijken, als het anders moet. Zonder dat ritme vond ik het huishouden - om een onverklaarbare reden - ook ondoenlijk.

Hij heeft zijn weg blijkbaar nog niet gevonden en dat is vervelend voor hem en voor jou, maar hij kan het zich niet veroorloven om zich daar maar bij neer te leggen en te besluiten dat hij het dan maar gewoon niet meer doet, dat is gewoon GEEN optie. Dus zal hij moeten blijven proberen uit te vinden wat voor hem werkt, zodat hij een substantiële bijdrage kan leveren aan het werk in huis. Ook als hij een fulltime baan heeft. Als je een gezin hebt dan is er gewoon een geheel van werkzaamheden, bestaand uit opvoeding en verzorging van je kind, huishouden en betaald werk en dat geheel loopt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, dat geldt voor beide partners. Het kan niet zo zijn dat de een om zes uur klaar is en de ander tot tien uur bezig moet zijn, dat klopt niet en dat gaat ook niet.

Biechtje01 schreef:

bolus26 schreef:

Biechtje01 schreef:Ik heb zin om me klem te zuipen, maar weet dat het niet de oplossing is. Ik voel me eenzaam. De dingen waarmee ik zit kan ik bij niemand kwijt. Ik heb het idee dat ik mensen stoor met mijn zware onderwerpen. Zelfs mijn vriend wil ik er liever niet mee lastig vallen. Het is te heftig, teveel, ook voor mij, maar ik heb geen andere keuze dan er elke dag weer mee te dealen.

Ik lees veel mee op dit forum, maar post nooit. Ook hier durf ik me niet te uitten, maar sommige onderwerpen raken me. Dus maar even zo. Het topic van Guattari bewijst maar weer dat je mensen alleen maar in verlegenheid brengt als je hen vertelt over je verleden vol misbruik. Dat is ook bij mij aan de hand. Nog steeds weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan en niemand begrijpt me hierin.

Wat overblijft is een eenzaam gevoel. De wens er niet meer te zijn. Me klem te zuipen, zodat ik tijdelijk mezelf niet meer hoef te zijn. Veel meer lijkt er niet over te blijven.

volgens mij gaf guattari juist aan dat ze er wel graag voor haar vriendinnen wel zijn maar het lastig vind in welke rol : als gewone vriendin of als de gedragswetenschapper die ze is. dus het is geen bewijs dat je zulke dingen niet met anderen kunt delen.

het gevoel van anderen niet lastig willen vallen emtje problemen herken ik wel. Ik loop sinds januari bij een psycholoog en al voel ik me nog niet veel beter ik vind het heerlijk dat er iemand is met wie ik kan praten over mn problemen.Ik heb dan niet het gevoel dat ik haar lastig val want ik betaal haar er zelf voor!misschien is dit voor jou ook wel een goed idee,zeker als je nu ook zoveel behoefte aan alcohol heb.

Ik loop al drie jaar bij een psycholoog en voel me nog steeds niet beter. En Guattari vindt het moeilijk om haar rol te bepalen inderdaad, maar ze vindt het ook moeilijk dat ze nu zoiets zwaars van haar vriendin te horen krijgt, met die reactie krijg ik ook steeds te maken. Er is werkelijk niemand die begrijpt waar ik doorheen ben gegaan daarin sta ik helemaal alleen. Mensen hebben alleen maar last van me, het zou voor iedereen beter zijn als ik er in het geheel niet meer was.

Ook hier is de enige reactie: ga hulp zoeken, maar dat doe ik al drie jaar. Ik heb mijn ziel en zaligheid neergelegd bij psychologen, maar ook zij weten geen raad met me. Wat kan ik nog meer doen? Ik eet gezond, ik sport, ik slaap elke nacht voldoende, ik sta op hetzelfde tijdstip op, ik studeer, ik doe leuke dingen met vrienden, ik kijk inspirerende films, ik mediteer, etc. etc. maar de pijn blijft. Het is een overheersende pijn van verdriet, eenzaamheid, wanhoop.

Ik haat deze wereld, omdat ik me realiseer dat wat eens gebeurt nog eens gebeuren kan.

ik vind het echt heel erg voor je dat je zoektocht naar hulp niets geholpen heeft en dat je die pijn zo heftig blijft voelen.

Nonnevot schreef:@Biechtje met relatieproblemen: sorry meid het was niet mijn bedoeling om je aan het huilen te maken !
Maar ik voel zo enorm met je mee ook omdat ik het zelf gewoon net achter de rug heb en eigenlijk ook nog wel midden in zit.
Ik herken dus heel erg je angst enz.
Ik ga je weer even prive mailen...

Ik ben ook zo bang dat ik een verkeerde keuze maak. Dat ik nu met mezelf in de knoop zit, en hem de schuld ervan geef. Ben ik straks bij hem weg, voel ik me weer beter en kom ik er achter dat mijn kutgevoel niet door hem kwam maar door mezelf. Snap je wat ik bedoel? Dat dit weer iets is waarvan ik de waarde niet in schat. We hebben zoveel samen.
Het is echt moeilijk om een keuze te maken. Ook al word het wel steeds wat duidelijker.
Ik heb ook echt veel aan de woorden die hier uitgesproken worden. Daarom kom ik hier ook steeds terug om te klagen

Even spuien. Wij hebben op dit moment geld tekort. We weten gelukkig wel dat het tijdelijk is omdat ik sinds kort werk en we heel veel geld terugkrijgen van de belastingdienst. Maar op dit moment hebben we echt niks meer. Best lastig als je twee kinderen moet onderhouden!

Afgelopen week heb ik mijn trots opzij gezet en gevraagd of mijn ouders wat geld konden voorschieten. Ik wilde eigenlijk een bedrag van 150 euro lenen, maar mijn man vond dat 100 euro genoeg moest zijn. Het voelt natuurlijk erg vervelend om aan je ouders kenbaar te moeten maken dat je niet rond komt. Maar goed, mijn ouders hebben direct en zonder zeuren geld overgemaakt.

Vandaag heb ik de weekboodschappen gehaald. Ik heb zo min mogelijk luxeproducten gekocht en was in totaal 50 euro kwijt. Toen ik thuis kwam hebben we de boodschappen uitgepakt en ingeruimd. Mijn man begon me vervolgens op een vervelende manier de les te lezen toen hij ontdekte dat ik (jawel) 1 hele zak chips mee had genomen. Dat we op deze manier inderdaad niet rond komen en dat ik dat soort dingen niet moet kopen. Ik vond het nogal overdreven (50 euro in totaal, dat lijkt me toch echt wel het minimale dat je moet besteden in een week voor een gezin met twee kinderen) en voelde dat ik ontzettend boos werd van zijn reactie.

Ik ben daarop naar buiten gelopen en heb een stuk gewandeld. Uiteindelijk ook maar mijn ouders gebeld en ze boden direct aan wat extra's over te maken. Ik was daar blij mee. Maar toen mijn man het net hoorde werd hij juist pissig. Vond het genant en had het gevoel dat zijn eer wordt aangetast door nog een keer om geld te vragen.

Bleeeg, ik vind het zó vervelend om niet rond te kunnen komen. Geld maakt niet gelukkig, maar gebrek eraan maakt echt wel ongelukkig. Het heeft invloed op de hele sfeer hier thuis.

@biechtje over geld,

Ik herken het. Idd het maakt niet gelukkig maar geld hebben om gewoon rond te komen zou wel zo fijn zijn !

Ik kan ergens de reactie van je man wel voorstellen. Oke misschien heeft hij wat te overdreven gereageerd maar ik denk dat je man zich schaamt. Zich schaamt voor het feit dat hij geld moet lenen bij zijn schoonouders.
Daarom misschien wel logisch dat hij net over die ene zak chips valt want dat is iets lekkers en niet nodig wanneer je geen extra geld hebt.
Nou is 1 zak chips echt het probleem natuurlijk maar ik denk dat het hem gaat om het principe. En deze situatie neemt heel veel stress met zich mee en misschien was hem dat even allemaal net te veel.
Daar in tegen snap ik jou ook. Ik zou ook een zak chips mee nemen ook al had ik niet veel geld meer.
Ik hoop dat jullie snel uit deze vervelende situatie zijn want met 2 kinderen maakt het allemaal een stuk lastiger !

Biechtje met geldproblemen, ik moet ook rondkomen van heel weinig soms, en heb dan nog maar 30 euro bijvoorbeeld voor een hele week, wel ben ik alleen met een klein kind. Maar toch is dat zo op, en dan koop ik echt wel een zak chips van nog geen euro. Ik vind niet dat je je daar schuldig over hoeft te voelen!

@biechtje01; ten allereerst knap van je dat je het hebt durven vragen aan je ouders dat ze jullie even uit de brand hielpen! Ook ik kan hier (helaas) over mee praten! Ook soms (amper) kunnen rondkomen, het is elke x weer een gevecht..
Het enige wat wij hier nu doen, is zodra iets op is opschrijven en dat ook dan in die week halen (zonder evt onnodige dingen).
Chips is lekker, al eten wij dat bijv niet elke week, dus als er behoefte is (en het budget) laat het die week toe halen we heus wel eens wat lekkers, maar aan de ene kant snap ik de reactie van je man ook wel!
Maar, aan de andere kant, soms heb je toch die behoefte om af en toe een chippie ergens bij te eten?

Hoop dat het snel weer beter gaat...Geld maakt niet gelukkig, maar gebrek eraan maakt echt wel ongelukkig. Het heeft invloed op de hele sfeer hier thuis. daar ben ik het 100% volkomen met je eens!

Ik wil eigenlijk een stukje informatie (heb al gezocht op google) maar wil dit graag anoniem doen. Vandaar in het biechtje topic.

Bij een vriendin heb ik het vermoeden dat ze (vroeger) misbruikt is. Hetzij seksueel, hetzij psychisch, hetzij met geweld of mogelijk een combinatie. Dit is echter alleen een vermoeden. Ik weet dát er iets is, ik weet niet wát er is.
Ik wil haar niet dwingen om zoiets aan mij te vertellen, maar dit vermoeden is ontstaan doordat ze er mogelijk nog last van heeft. Ze heeft bepaalde gedragingen waardoor ik dit vermoed.

Wat zouden jullie doen in zo'n geval? En hebben jullie eventueel meer informatie voor mij hier over? (sites)

Biechtje01 schreef:Ik wil eigenlijk een stukje informatie (heb al gezocht op google) maar wil dit graag anoniem doen. Vandaar in het biechtje topic.

Bij een vriendin heb ik het vermoeden dat ze (vroeger) misbruikt is. Hetzij seksueel, hetzij psychisch, hetzij met geweld of mogelijk een combinatie. Dit is echter alleen een vermoeden. Ik weet dát er iets is, ik weet niet wát er is.
Ik wil haar niet dwingen om zoiets aan mij te vertellen, maar dit vermoeden is ontstaan doordat ze er mogelijk nog last van heeft. Ze heeft bepaalde gedragingen waardoor ik dit vermoed.

Wat zouden jullie doen in zo'n geval? En hebben jullie eventueel meer informatie voor mij hier over? (sites)

Ik zou als ik niets zeker weet niets ermee doen.
Je vriendin wilt/ durft het blijkbaar niet kwijt als het wel zo is, dat is haar keuze.
Maar ik vind het ook wel erg ver gaan om je vermoeden naar haar kenbaar te maken vooral als het niet waar blijkt te zijn.
Meer dan je een goede vriendin tonen kan niet, laat je vriendin weten dat ze met alles bij je terecht kan, dan is het aan haar.

Ik zou er eigenlijk voor nu helemaal niets mee doen. Wel bewust zijn op eventuele signalen en als ze eens iets loslaat, heel voorzichtig verder vragen, maar ook weer ophouden als je merkt dat het genoeg is. Maar meer dan dat zou ik eigenlijk niet doen.

Hoe komt het dat je die vermoedens hebt?

Princess schreef:
Je vriendin wilt/ durft het blijkbaar niet kwijt als het wel zo is, dat is haar keuze.
Maar ik vind het ook wel erg ver gaan om je vermoeden naar haar kenbaar te maken vooral als het niet waar blijkt te zijn.

Hier ben ik het volledig mee eens. Ik weet dus ook echt niet zeker of het zo is, meer dan een vermoeden is het niet.
Maar ik ben dus vooral op zoek naar informatie hoe je het best met zoiets om zou kunnen gaan. Voor het geval mijn vermoedens wel kloppen. Ik zoek dat liever voor niks uit, dan dat ik met m'n mond vol tanden sta. Ik wil het niet erger maken dan het is.

Die vermoedens heb ik dus door bepaalde gedragingen van haar. Ik kreeg al vaker dat idee bij haar, maar het is nu dus zo dat ik toch op zoek ga naar meer informatie hoe met zoiets om te gaan.

Watvoor gedragingen?

Ik moet even wat kwijt:

Afgelopen weekend had ik een feest bij ons in het dorp. Na een gezellige avond ben ik met mijn buurman mee naar huis gefietst. Daar nog even wat gedronken en toen hebben we gezoend. Dit was echter totaal niet de bedoeling! Ik ben 10 jaar samen met mijn man, waarvan ruim 2 jaar getrouwd, en we hebben 2 kinderen. Het is alleen bij zoenen gebleven, hij wilde wel meer, maar ik ben toen naar mijn eigen huis gegaan. Maar nu: ik ben helemaal van de leg! Ik weet niet wat me overkomt en loop de hele dag met kriebels in mijn buik. Ik schaam me dood! Ik wil dit gevoel helemaal niet en ik was ook niet van plan om me nog eens zo te laten gaan. Hopelijk trekt mijn gevoel snel weg, ik word er namelijk gek van. Wellicht komt het door de spanning dat ik me zo voel.

Het lucht in ieder geval op om het anoniem te vertellen. Ik hou dit verder voor me, ik ben niet van plan er verder iemand over in te lichten. Dit blijft iets tussen mijn buurman en mij.

Zou je je man niet inlichten over dat je met iemand anders gezoend hebt?

Eens met Storm. Ik denk dat het moeilijk geheim te houden is als het gaat om je buurman, die je man immers ook gewoon kent en wellicht regelmatig tegen het lijf loopt.

Biechtje met de vriendin: Zolang het alleen maar vermoedens zijn, kun je er niets mee. Je kunt er voor haar zijn door voor haar klaar te staan als ze je nodig heeft, om eventueel steun te bieden in haar problematische gedragingen, maar meer niet. Wat je in ieder geval niet moet doen, is vissen. Hierdoor zal je vriendin je alleen maar gaan wantrouwen. Mocht ze je in vertrouwen nemen en vertellen over iets dat is gebeurd, dan kun je ook weinig meer voor haar doen dan steun bieden, een arm om haar heen slaan, een luisterend oor bieden. Je kunt niet wegnemen wat er is gebeurd, je kan haar alleen steunen in de verwerking ervan. En haar aanraden om professionele hulp te zoeken. EMDR-therapie kan goed en snel werken bij niet al te complexe trauma's. TRTC's zijn gespecialiseerd in traumabehandelingen, maar het grote nadeel hiervan is dat er extreem lange wachttijden zijn. In sommige TRTC's is zelfs een patiëntenstop, in andere is er een wachtlijst van 2 jaar. De meeste GGZ-afdelingen hebben echter ook therapeuten en/of therapiegroepen die zich specifiek richten op traumabehandeling.

Nee, ik ga het niet aan mijn man vertellen. Dat gaat me een scheiding kosten. En ja, dat wist ik natuurlijk van te voren, maar ik kan het niet meer terug draaien. Het is nu eenmaal gebeurd en het zal me zéker geen tweede keer gebeuren. Voor een zo'n zoen ga ik niet mijn gezin opgeven.

Ik zou mijn partner het niet vertellen als het niets om hakken had. Als het slechts eenmalig was en dit gewoon was gebeurd, omdat.... Maar je geeft al aan helemaal van de leg te zijn. Dan is er toch meer aan de hand dan slechts een onschuldige zoen. In dat opzicht zou ik even nadenken wat er verder nog bij is. Hoe dan ook; Eerlijkheid duurt altijd wel het langst.

Biechtje01 schreef:Nee, ik ga het niet aan mijn man vertellen. Dat gaat me een scheiding kosten. En ja, dat wist ik natuurlijk van te voren, maar ik kan het niet meer terug draaien. Het is nu eenmaal gebeurd en het zal me zéker geen tweede keer gebeuren. Voor een zo'n zoen ga ik niet mijn gezin opgeven.

Jouw keuze natuurlijk, maar kun je hiermee leven? Heb je geen ontzettend schuldgevoel? En zou jouw man echt meteen willen scheiden omdat je een keer met iemand anders gezoend hebt?? Ik denk dat je het beter kunt vertellen, ik zou het ook graag van mijn vriend willen horen als hij met iemand anders gezoend, en zeker als het mijn buurvrouw betreft.

Het was maar een zoen. Je zou jezelf moeten afvragen of je meer gevoelens hebt voor die buurman. Als je je gezin niet op wilt geven of daar iets kapot in wilt laten gaan en denkt dat deze ene zoen dat wel kan veroorzaken dan zou ik dezelfde keuze maken als jij. Ik zou de buurman dan ook laten weten dat deze zoen niet de bedoeling is geweest, niet weer zal gebeuren en vragen of hij dit dan ook voor zich wilt houden. En dan situaties waarin je alleen met hem bent voorlopig vermijden.

Het gaat je zéker je huwelijk kosten als je man hier over een tijdje zelf achter moet komen. Wat nou als je buurman het wel opbiecht tegenover zijn vrouw? Zou die vrouw het dan niet (al dan niet expres) tegen je man zeggen?

Eens met supergrover ik zou veel te bang zijn dat het vroeg of laat toch wel zal uitkomen.

Er staat volgens mij nergens dat de buurman ook getrouwd is. Zelf zou ik zoiets ook niet voor me kunnen houden, maar ik kan me voorstellen dat als je zeker weet dat je man om zoiets meteen bij je weggaat, je het niet durft te vertellen.

Biechtje die de buurman zoende, jeetje wat een moeilijke situatie. Ik zou het denk ik toch vertellen ( ik denk dat je man toch niet om 1 stomme zoen zn gezin opgeeft?? )

Mijn man en ik hebben het er ooit wel eens over gehad en voor hem zou dit toen het einde van ons huwelijk betekenen. Nu we 2 kinderen hebben weet ik niet of hij dat nog zo gemakkelijk zou zeggen, maar goed. Ik durf het, na zijn eerdere uitspraken, zéker niet te vertellen. Ja, ik heb een enorm schuldgevoel en ik denk dat ik daarom ook zo vreselijk van de leg ben. Het vreet aan me, ik heb een naar irritant onderbuik gevoel. Hopelijk slijt dat met de tijd. Wat betreft de buurman, die is vrijgezel en eigenlijk hebben we niet eens zo gek veel contact. We zeggen goeiedag en nemen elkaars post aan e.d. als dat nodig is en that's it. We gaan nooit bij elkaar op de koffie ofzo en het is zelfs zo dat we elkaar soms een week niet tegenkomen. Zo minimaal is ons contact. Mijn man vindt hem maar een vreemde kerel en heeft verder niks met hem, ze zullen niet elkaars vrienden worden zeg maar. De buurman en ik hebben wel afgesproken dat dit tussen ons zou blijven en dat er niet meer over gepraat gaat worden. En ik kan al opzien tegen de eerste keer dat we elkaar weer tegenkomen. Ik denk dat ik het heel moeilijk vind om een houding te geven.