Biechttopic 2

Nonnevot schreef:
Ik ben het met TGR eens. Ik heb meer het idee dat je alleen maar voor je uit schuift. Weer een maand erbij om te kijken of het veranderd maar ik weet dat je diep van binnen al lang een keuze hebt gemaakt. Alleen die stap zetten ! Het kost moeite heeft tijd nodig en dat doe je niet zomaar. Maar jij weet echt wel wat je wilt !
Meid kom op denk nu eens aan jezelf en aan je zoontje ! Wat heeft je zoon eraan dat jij je zo voelt ??? Niks
Waar ben je bang voor ? Waarschijnlijk het onbekende, de eenzaamheid misschien, je veilige thuis basis opgeven. Het is allemaal heel herkenbaar want je weet zelf dat ik dit 3 maanden geleden ben ondergaan !
Maar ik ben er alleen maar beter van geworden ! Ik heb nu mijn eigen omgeving, mijn veilige thuisbasis.
En aan eenzaamheid kunnen we wat doen.... aangezien ik me ook soms eenzaam voel, zoeken we elkaar op en maken we het gezellig ! Dan voel jij je niet zo alleen en ik ook niet !

Je raakt een gevoelig stukje in mijn hart. De tranen melden zich al achter mijn ogen. Misschien heb je wel gelijk, maar stop ik net als alle andere gevoelens, dit ook gewoon diep weg.

Je bent lief! En het beangstigt mij ook heel erg als ik denk aan een leven zonder hem. In de moeilijkste tijd van mijn leven vond ik bij hem een veiligheid die ik thuis nooit gevonden had. Als ik denk aan alles wat we hebben, ons leven, dan is het al heel wat. In een mail die ik mijn vriend stuurde, kwam ik er achter dat als ik aan de leuke dingen van ons samen denk, dat het eigenlijk bijna niks is. Alleen wat dingen van het begin van onze relatie. En we zijn toch al bijna 6 jaar bij elkaar.

Wow Biechtje, wat een herkenbaar verhaal, ik zou het zo geschreven kunnen hebben.

Storm, wat houd jou nog bij je vriend?

Ehm, wow, die kwam wel heel onverwachts.
Ik ga er even over nadenken en dan kom ik er op terug.

Ik denk trouwens dat de mensen (TGR, Nonnevot) die een vermoeden hebben wie deze Biechtje is, denken dat ik het ben. Dat is niet zo, maar het is wel heel bizar omdat ik gewoon bijna in precies dezelfde situatie zit.

Nonnevot weet wie ik ben

Storm schreef:Ik denk trouwens dat de mensen (TGR, Nonnevot) die een vermoeden hebben wie deze Biechtje is, denken dat ik het ben. Dat is niet zo, maar het is wel heel bizar omdat ik gewoon bijna in precies dezelfde situatie zit.

Ik heb het vermoeden ook héél even gehad, maar haalde er toch ook dingen uit waardoor ik met zekerheid kon zeggen dat jij het niet was. Misschien dat Nonnevot en TGR ook wel iemand anders op het oog hebben

Maple schreef:

Storm schreef:Ik denk trouwens dat de mensen (TGR, Nonnevot) die een vermoeden hebben wie deze Biechtje is, denken dat ik het ben. Dat is niet zo, maar het is wel heel bizar omdat ik gewoon bijna in precies dezelfde situatie zit.

Ik heb het vermoeden ook héél even gehad, maar haalde er toch ook dingen uit waardoor ik met zekerheid kon zeggen dat jij het niet was. Misschien dat Nonnevot en TGR ook wel iemand anders op het oog hebben

Same here.

Ok

Storm, ik heb inderdaad ook gedacht dat jij het was. Maar je haalt me nu weer even uit die 'droom'..

Ik heb ook wel door wie die Biechtje is, en ik dacht niet dat het Storm was.

Wel naar dat twee meiden nu in dat vervelende schuitje zitten.

*weggehaald*

Niet quoten aub.

Lieve Storm, geen keuze maken is uiteindelijk ook een keuze maken...

Ik hoop dat jullie eruit komen. Alleen ben je natuurlijk nooit.

bolus26 schreef:

Biechtje01 schreef:Ik heb zin om me klem te zuipen, maar weet dat het niet de oplossing is. Ik voel me eenzaam. De dingen waarmee ik zit kan ik bij niemand kwijt. Ik heb het idee dat ik mensen stoor met mijn zware onderwerpen. Zelfs mijn vriend wil ik er liever niet mee lastig vallen. Het is te heftig, teveel, ook voor mij, maar ik heb geen andere keuze dan er elke dag weer mee te dealen.

Ik lees veel mee op dit forum, maar post nooit. Ook hier durf ik me niet te uitten, maar sommige onderwerpen raken me. Dus maar even zo. Het topic van Guattari bewijst maar weer dat je mensen alleen maar in verlegenheid brengt als je hen vertelt over je verleden vol misbruik. Dat is ook bij mij aan de hand. Nog steeds weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan en niemand begrijpt me hierin.

Wat overblijft is een eenzaam gevoel. De wens er niet meer te zijn. Me klem te zuipen, zodat ik tijdelijk mezelf niet meer hoef te zijn. Veel meer lijkt er niet over te blijven.

volgens mij gaf guattari juist aan dat ze er wel graag voor haar vriendinnen wel zijn maar het lastig vind in welke rol : als gewone vriendin of als de gedragswetenschapper die ze is. dus het is geen bewijs dat je zulke dingen niet met anderen kunt delen.

het gevoel van anderen niet lastig willen vallen emtje problemen herken ik wel. Ik loop sinds januari bij een psycholoog en al voel ik me nog niet veel beter ik vind het heerlijk dat er iemand is met wie ik kan praten over mn problemen.Ik heb dan niet het gevoel dat ik haar lastig val want ik betaal haar er zelf voor!misschien is dit voor jou ook wel een goed idee,zeker als je nu ook zoveel behoefte aan alcohol heb.

Ik loop al drie jaar bij een psycholoog en voel me nog steeds niet beter. En Guattari vindt het moeilijk om haar rol te bepalen inderdaad, maar ze vindt het ook moeilijk dat ze nu zoiets zwaars van haar vriendin te horen krijgt, met die reactie krijg ik ook steeds te maken. Er is werkelijk niemand die begrijpt waar ik doorheen ben gegaan daarin sta ik helemaal alleen. Mensen hebben alleen maar last van me, het zou voor iedereen beter zijn als ik er in het geheel niet meer was.

Ook hier is de enige reactie: ga hulp zoeken, maar dat doe ik al drie jaar. Ik heb mijn ziel en zaligheid neergelegd bij psychologen, maar ook zij weten geen raad met me. Wat kan ik nog meer doen? Ik eet gezond, ik sport, ik slaap elke nacht voldoende, ik sta op hetzelfde tijdstip op, ik studeer, ik doe leuke dingen met vrienden, ik kijk inspirerende films, ik mediteer, etc. etc. maar de pijn blijft. Het is een overheersende pijn van verdriet, eenzaamheid, wanhoop.

Ik haat deze wereld, omdat ik me realiseer dat wat eens gebeurt nog eens gebeuren kan.

@Storm, maar als het erop aankomt en jullie relatie loopt stuk dan kan hij je uiteindelijk niet verbieden om met jullie zoon bij je ouders te gaan wonen, lijkt mij? Ik bedoel, je moet dan toch ergens naartoe?

Storm: En wij moeten nog steeds een keer frietjes gaan eten

Susan, nee eigenlijk niet nee...maar het is natuurlijk ook zijn zoon en hij wil niet dat hij bij mijn ouders opgroeit, om diverse redenen...hij zegt er alles aan te doen om te zorgen dat dat niet gebeurd. Ik snap hem ergens wel, maar waar moeten we anders heen? Maar goed, dat is nog niet aan de orde gelukkig..

Oasis, er valt even héél hard een kwartje!

In mijn ogen doet hij er helemaal niet alles aan om te voorkomen dat dat gebeurt, als hij er alles aan deed zou hij ook meer moeite doen om zich aan te passen in jullie relatie, om te zorgen dat jij tot rust komt, beter in je vel en in jullie relatie gaat zitten en helemaal geen plek nodig hebt om naartoe te gaan als het eventueel fout loopt. Dat zou ook in eerste instantie zijn drijfveer moeten zijn, eraan werken dat jullie beiden gelukkig zijn zodat het haalbaar blijft om als gezin bij elkaar te blijven. Niet voorkomen dat jij na een eventuele breuk naar een adres gaat dat hij niet ziet zitten - dat is een secundair probleem.

Ja, nou ja je hebt wel gelijk...denk ik. Ik wil hem niet van alles de schuld geven, ik geef nog heel veel om hem en hij is echt nog mijn maatje. Maar er is zoveel gebeurd de laatste tijd.

@Biechtje met relatieproblemen: sorry meid het was niet mijn bedoeling om je aan het huilen te maken !
Maar ik voel zo enorm met je mee ook omdat ik het zelf gewoon net achter de rug heb en eigenlijk ook nog wel midden in zit.
Ik herken dus heel erg je angst enz.
Ik ga je weer even prive mailen...

@Storm jij krijgt ook een prive mail van mij !

Het is ook niet dat ik hem helemaal niet kan begrijpen, ik weet hoe het is om ADHD te hebben en het huishouden te zien als zo'n ondoorgrondelijke berg dat je er het allerliefste van wegrent of je ervoor verstopt, maar hij zal toch gewoon een knop om moeten zetten en een manier moeten vinden om een bijdrage te leveren. Op zijn manier, dat is echt prima. Ik moet opruimen en schoonmaken ook op míjn manier doen, in mijn volgorde en volgens mijn organisatorische regels, anders lukt het me niet goed. Maar er moet wel iets gebeuren (in meerdere opzichten, denk ik, maar ik pik dit er even uit omdat het daar vaak over gaat).

*

Nonnevot ik ga je straks een PM terug sturen

Storm, ik dacht wel dat jij het was.