Re: Biechttopic 2

TGR wo 11 mei 2011 - 6:41

Eerste biechtje van deze pagina: Ben je bij je vriend omdat je dat wilt of omdat jullie zoon je bindt en je financieel geen kant op kunt?

Edit: van de vorige pagina (anders zou ik t over mezelf hebben nu)

Gast wo 11 mei 2011 - 6:42

Als er al een hotel is geboekt, zou ik toch naar het evenement gaan. Ik snap dat het voor jou niet leuk is maar kan me de reactie van jouw vriend wel voorstellen. Ik ga liever ook naar een leuk feest met leuke mensen, inc. hotel, ipv naar het afscheid van een collega van mijn vriend. Ook al heb ik diegene al 2x gezien.

Susan wo 11 mei 2011 - 6:44

Je kunt niet echt samen beslissen als de een A wil en de ander B, dan zal er altijd eentje aan het kortste eind trekken. Verder weet je al wat hij wil, je bent het er alleen niet mee eens.

Ik zou trouwens naar dat evenement gaan, ik kan me goed voorstellen dat je vriend baalt als zoiets is afgesproken en er komt opeens een feest tussen.

RYW wo 11 mei 2011 - 6:46

Ik snap niet waarom hij jou alleen laat kiezen terwijl hij er kennelijk een sterke mening over heeft. Jullie willen allebei je zin en jullie willen dat de ander kiest voor wat je zelf graag wil. Jij wil dat jullie 'samen' voor het feest van collega kiezen, en hij wil dat jij kiest maar drijft het wel dusdanig ver door dat je vooral maar moet kiezen hem zijn zin te geven want anders loopt hij op dat feest met een hoofd als een oorwurm.

Allebei willen jullie geen water bij de wijn doen, en liefst wil jij dat hij inziet dat jij gelijk hebt, en vice versa.

Wat stond er als eerste gepland? En is dat hotel inderdaad al geboekt? Hoe vaak zal je nog naar een feest kunnen? Hoe vaak zal dat evenement nog plaatsvinden? Heb je al dingen afgesproken met vrienden/collega?

Gast wo 11 mei 2011 - 6:54

RYW schreef:Ik snap niet waarom hij jou alleen laat kiezen terwijl hij er kennelijk een sterke mening over heeft. Jullie willen allebei je zin en jullie willen dat de ander kiest voor wat je zelf graag wil. Jij wil dat jullie 'samen' voor het feest van collega kiezen, en hij wil dat jij kiest maar drijft het wel dusdanig ver door dat je vooral maar moet kiezen hem zijn zin te geven want anders loopt hij op dat feest met een hoofd als een oorwurm.

Daar ben ik dus bang voor dat hij dat gaat doen..

Allebei willen jullie geen water bij de wijn doen, en liefst wil jij dat hij inziet dat jij gelijk hebt, en vice versa.

Wat stond er als eerste gepland? Dat evenement
En is dat hotel inderdaad al geboekt? Schijnbaar wel maar het is nog niet betaald dat moet dan daar pas.
Hoe vaak zal je nog naar een feest kunnen? Niet want het is een afscheidsfeest van mijn collega
Hoe vaak zal dat evenement nog plaatsvinden? Volgende jaar weer..
Heb je al dingen afgesproken met vrienden/collega? Met vrienden niet, Het zijn meer kennisen waar wij dan mee weg gaan. En ik heb tegen mijn collega's verteld dat ik niet weet of ik wel kom

Gizmo wo 11 mei 2011 - 6:57

Kan je niet gewoon apart gaan?
Ik zou mijn vriend echt niet dwingen om naar het feest van de collega te gaan, 2x ontmoeten is niet echt veel natuurlijk...

Gast wo 11 mei 2011 - 7:02

Gizmo schreef:Kan je niet gewoon apart gaan?
Ik zou mijn vriend echt niet dwingen om naar het feest van de collega te gaan, 2x ontmoeten is niet echt veel natuurlijk...

Nee dat weet ik ook wel. Maar IK ga overal voor hem naar toe en HIJ zeurt altijd als ik iets voorstel waar ik naar toe zou willen.
Ook al werk ik niet zo heel lang bij het bedrijf waar ik nou werk maar het is toch mijn collega die ik na het feest niet meer ga zien en niet meer ga mee samen werken.

Gizmo wo 11 mei 2011 - 7:03

Biechtje01 schreef:
Gizmo schreef:Kan je niet gewoon apart gaan?
Ik zou mijn vriend echt niet dwingen om naar het feest van de collega te gaan, 2x ontmoeten is niet echt veel natuurlijk...

Nee dat weet ik ook wel. Maar IK ga overal voor hem naar toe en HIJ zeurt altijd als ik iets voorstel waar ik naar toe zou willen.
Ook al werk ik niet zo heel lang bij het bedrijf waar ik nou werk maar het is toch mijn collega die ik na het feest niet meer ga zien en niet meer ga mee samen werken.

Dan ga jij toch... Tja, hij mag dan verder altijd zeuren en niet mee willen, maar in dit geval geef ik hem toch gelijk hoor. Ook al is het een jaarlijks terugkomend evenement.

Gast wo 11 mei 2011 - 7:04

Gizmo schreef:
Biechtje01 schreef:
Gizmo schreef:Kan je niet gewoon apart gaan?
Ik zou mijn vriend echt niet dwingen om naar het feest van de collega te gaan, 2x ontmoeten is niet echt veel natuurlijk...

Nee dat weet ik ook wel. Maar IK ga overal voor hem naar toe en HIJ zeurt altijd als ik iets voorstel waar ik naar toe zou willen.
Ook al werk ik niet zo heel lang bij het bedrijf waar ik nou werk maar het is toch mijn collega die ik na het feest niet meer ga zien en niet meer ga mee samen werken.

Dan ga jij toch... Tja, hij mag dan verder altijd zeuren en niet mee willen, maar in dit geval geef ik hem toch gelijk hoor. Ook al is het een jaarlijks terugkomend evenement.

Neee want hij wilt absoluut niet alleen gaan..

Gizmo wo 11 mei 2011 - 7:06

Biechtje01 schreef:
Gizmo schreef:
Biechtje01 schreef:
Gizmo schreef:Kan je niet gewoon apart gaan?
Ik zou mijn vriend echt niet dwingen om naar het feest van de collega te gaan, 2x ontmoeten is niet echt veel natuurlijk...

Nee dat weet ik ook wel. Maar IK ga overal voor hem naar toe en HIJ zeurt altijd als ik iets voorstel waar ik naar toe zou willen.
Ook al werk ik niet zo heel lang bij het bedrijf waar ik nou werk maar het is toch mijn collega die ik na het feest niet meer ga zien en niet meer ga mee samen werken.

Dan ga jij toch... Tja, hij mag dan verder altijd zeuren en niet mee willen, maar in dit geval geef ik hem toch gelijk hoor. Ook al is het een jaarlijks terugkomend evenement.

Neee want hij wilt absoluut niet alleen gaan..

Dat had je nog niet gezegd geloof ik...
Tja, dan heeft hij gewoon pech lijkt me. Als het afscheidsfeest voor jou belangrijker is, dan moet je gewoon daar heen gaan, dan zoekt hij zelf maar uit wat hij gaat doen.

Gast wo 11 mei 2011 - 7:09

Gizmo schreef:
Biechtje01 schreef:
Gizmo schreef:
Biechtje01 schreef:
Gizmo schreef:Kan je niet gewoon apart gaan?
Ik zou mijn vriend echt niet dwingen om naar het feest van de collega te gaan, 2x ontmoeten is niet echt veel natuurlijk...

Nee dat weet ik ook wel. Maar IK ga overal voor hem naar toe en HIJ zeurt altijd als ik iets voorstel waar ik naar toe zou willen.
Ook al werk ik niet zo heel lang bij het bedrijf waar ik nou werk maar het is toch mijn collega die ik na het feest niet meer ga zien en niet meer ga mee samen werken.

Dan ga jij toch... Tja, hij mag dan verder altijd zeuren en niet mee willen, maar in dit geval geef ik hem toch gelijk hoor. Ook al is het een jaarlijks terugkomend evenement.

Neee want hij wilt absoluut niet alleen gaan..

Dat had je nog niet gezegd geloof ik...
Tja, dan heeft hij gewoon pech lijkt me. Als het afscheidsfeest voor jou belangrijker is, dan moet je gewoon daar heen gaan, dan zoekt hij zelf maar uit wat hij gaat doen.

Nee klopt dat had ik nog niet gezegd....
Hij heeft nou kwaad toegeven dat hij mee gaat naar het feest.
Maar ik moet wel gaan vertellen dat we dat weekend niet mee gaan.

Susan wo 11 mei 2011 - 7:13

Ik vind wel dat als je vindt dat jullie altijd zijn zin doen, je op je strepen moet gaan staan op het moment dat de plannen worden gemaakt en niet als de plannen al zíjn gemaakt en er opeens iets voorbij komt wat je leuker vindt. In dit geval kan ik erg goed begrijpen dat je vriend baalt.

RYW wo 11 mei 2011 - 7:20

Susan schreef:Ik vind wel dat als je vindt dat jullie altijd zijn zin doen, je op je strepen moet gaan staan op het moment dat de plannen worden gemaakt en niet als de plannen al zíjn gemaakt en er opeens iets voorbij komt wat je leuker vindt. In dit geval kan ik erg goed begrijpen dat je vriend baalt.

Dit vind ik ook, het klinkt alsof het deels een principekwestie is voor je. En je zal ongetwijfeld heel vaak gelijk hebben, maar nu vind ik puur feitelijk dat je vriend gelijk heeft. Nu was het eigenlijk geen kiezen. Jullie hadden dat evenement gepland staan en later komt dat feest. Ik snap dat je die collega voor het laatst zal zien daar, maar ik vind wel dat je vriend gelijk heeft.

Maar goed, hij gaat mee. Hopelijk wordt het leuk, en hopelijk waardeer je een beetje dat hij overstag is gegaan Wink

Gast wo 11 mei 2011 - 7:21

Toen we over dat evenement hadden hoorde ik dat we die dag ook een feest hadden van het werk.
Ik heb hem dat eerlijk vertelt en toen zei hij we kijken eerst wel aan wat we gaan doen...
Tot ik er achter kwam dat hij gewoon beslist had dat we daar naar toe gingen zonder wat aan mij te vragen..
En toen ik er wat van zei oowww maar jij maar bent het daar toch mee eens.
En ik van ja het feest dan.... Hij je heb nog geen uitnodiging gehad dus dat zal toch wel niet doorgaan...
En een twee weken later kreeg ik wel een uitnodiging binnen en ik heb meneer eerder de tijd gegeven om er over na te denken wat hij wilt. Maar ik moet het voor vrijdag opgeven dus hij moet nou wel beslissen..

Susan wo 11 mei 2011 - 7:22

Biechtje01 schreef:Toen we over dat evenement hadden hoorde ik dat we die dag ook een feest hadden van het werk.
Ik heb hem dat eerlijk vertelt en toen zei hij we kijken eerst wel aan wat we gaan doen...
Tot ik er achter kwam dat hij gewoon beslist had dat we daar naar toe gingen zonder wat aan mij te vragen..
En toen ik er wat van zei oowww maar jij maar bent het daar toch mee eens.
En ik van ja het feest dan.... Hij je heb nog geen uitnodiging gehad dus dat zal toch wel niet doorgaan...
En een twee weken later kreeg ik wel een uitnodiging binnen en ik heb meneer eerder de tijd gegeven om er over na te denken wat hij wilt. Maar ik moet het voor vrijdag opgeven dus hij moet nou wel beslissen..

Oké, in dat geval begrijp ik je beter. Je vriend is inderdaad een beetje een doordrammer, ik zou proberen wat assertiever te worden naar hem toe, dan voorkom je hopelijk dit soort ellende.

RYW wo 11 mei 2011 - 7:25

Ja, nu klinkt het inderdaad wel anders ja. Hopelijk gaat hij een beetje leuk doen met dat feest. Laat zijn eventuele rotbui niet jouw avond verpesten Wink

Gast wo 11 mei 2011 - 8:10

Ik heb zin om me klem te zuipen, maar weet dat het niet de oplossing is. Ik voel me eenzaam. De dingen waarmee ik zit kan ik bij niemand kwijt. Ik heb het idee dat ik mensen stoor met mijn zware onderwerpen. Zelfs mijn vriend wil ik er liever niet mee lastig vallen. Het is te heftig, teveel, ook voor mij, maar ik heb geen andere keuze dan er elke dag weer mee te dealen.

Ik lees veel mee op dit forum, maar post nooit. Ook hier durf ik me niet te uitten, maar sommige onderwerpen raken me. Dus maar even zo. Het topic van Guattari bewijst maar weer dat je mensen alleen maar in verlegenheid brengt als je hen vertelt over je verleden vol misbruik. Dat is ook bij mij aan de hand. Nog steeds weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan en niemand begrijpt me hierin.

Wat overblijft is een eenzaam gevoel. De wens er niet meer te zijn. Me klem te zuipen, zodat ik tijdelijk mezelf niet meer hoef te zijn. Veel meer lijkt er niet over te blijven.

Gast wo 11 mei 2011 - 8:21

TGR schreef:Eerste biechtje van deze pagina: Ben je bij je vriend omdat je dat wilt of omdat jullie zoon je bindt en je financieel geen kant op kunt?

Edit: van de vorige pagina (anders zou ik t over mezelf hebben nu)

Ik ben er nog niet over uit waarom ik nog bij hem ben en wat ik voor hem voel. We kunnen het ook wel leuk hebben samen. Sinds zondag gaat het een stukje beter. Hij is erg lief, maar ik heb ook het gevoel dat er teveel gebeurd is allemaal. Dat ik wel van hem hou en van ons leven. Maar dat het daar ook wel mee gezegd is.
Mensen ontwikkelen zich in het leven steeds wat verder, voor mijn gevoel ben ik verder ontwikkelt dan hij, en groeien we uit elkaar. Hij sluit niet op mij aan, een echte conversatie voeren we amper. Hij verteld en ik luister. Of ik vertel en hij luistert. Als ik over mijn gevoel begin, dan weet hij er niks over te zeggen. Nu merk ik dat hij wel zijn best ervoor doet. Gisteren zat ik in tranen op de bank, en hij sloeg een arm om me heen en vroeg of hij wat voor mij kon doen. Dat vond ik wel fijn. Dat is ook iets wat hij bijna nooit gedaan heeft.
Voor mijn gevoel zet ik mezelf meer voor hem in dan hij voor mij. Beetje lastig uit te leggen.
Maar ik kijk het nog tot eind juni zo aan en bekijk mijn gevoel er dan in. Ik wil iets aan mijn partner hebben, en grof gezegd, heb ik dat gevoel nu niet echt. Ik kan/wil hem niet veranderen, hoop alleen wel zijn vertrouwen te kunnen verbeteren zodat het dan misschien beter gaat. Ik heb geen zin om mijn hele leven alles te moeten voorkauwen bij hem. En het leven wat we kort geleden nog hadden, wil ik al helemaaaaaal niet meer silent

:affraid:

Ik ben overspannen thuis en begin meer voor mezelf te gaan staan, voor mijn gevoel en mijn wensen. Ik kan er momenteel niet meer overheen stappen en doen wat er van mij verwacht word. Daardoor merk ik ineens verschillen die ik niet merkte toen ik nog onder zijn regie leefde.

Gast wo 11 mei 2011 - 8:24

Biechtje01 schreef:Ik heb zin om me klem te zuipen, maar weet dat het niet de oplossing is. Ik voel me eenzaam. De dingen waarmee ik zit kan ik bij niemand kwijt. Ik heb het idee dat ik mensen stoor met mijn zware onderwerpen. Zelfs mijn vriend wil ik er liever niet mee lastig vallen. Het is te heftig, teveel, ook voor mij, maar ik heb geen andere keuze dan er elke dag weer mee te dealen.

Ik lees veel mee op dit forum, maar post nooit. Ook hier durf ik me niet te uitten, maar sommige onderwerpen raken me. Dus maar even zo. Het topic van Guattari bewijst maar weer dat je mensen alleen maar in verlegenheid brengt als je hen vertelt over je verleden vol misbruik. Dat is ook bij mij aan de hand. Nog steeds weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan en niemand begrijpt me hierin.

Wat overblijft is een eenzaam gevoel. De wens er niet meer te zijn. Me klem te zuipen, zodat ik tijdelijk mezelf niet meer hoef te zijn. Veel meer lijkt er niet over te blijven.

lieve schat, sta op en ga naar de dokter.. Laat je doorsturen naar een psycholoog. Zodat je er over kunt gaan praten. Door het weg te stoppen ga je je steeds eenzamer voelen. Krijg je steeds meer het gevoel dat niemand je begrijpt. Soms weten mensen ook gewoon niet hoe ze ermee om moeten gaan.
Door het in je hoofd te houden krijg je het er steeds moeilijker mee. Het lucht je vast ontzettend op om te gaan praten met iemand! Vertel het anders hier wat je dwars ligt. Denk dat hier wel meiden zijn die je begrijpen.. hug

Gast wo 11 mei 2011 - 8:41

Dolcis_ schreef:
Biechtje01 schreef:Ik heb zin om me klem te zuipen, maar weet dat het niet de oplossing is. Ik voel me eenzaam. De dingen waarmee ik zit kan ik bij niemand kwijt. Ik heb het idee dat ik mensen stoor met mijn zware onderwerpen. Zelfs mijn vriend wil ik er liever niet mee lastig vallen. Het is te heftig, teveel, ook voor mij, maar ik heb geen andere keuze dan er elke dag weer mee te dealen.

Ik lees veel mee op dit forum, maar post nooit. Ook hier durf ik me niet te uitten, maar sommige onderwerpen raken me. Dus maar even zo. Het topic van Guattari bewijst maar weer dat je mensen alleen maar in verlegenheid brengt als je hen vertelt over je verleden vol misbruik. Dat is ook bij mij aan de hand. Nog steeds weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan en niemand begrijpt me hierin.

Wat overblijft is een eenzaam gevoel. De wens er niet meer te zijn. Me klem te zuipen, zodat ik tijdelijk mezelf niet meer hoef te zijn. Veel meer lijkt er niet over te blijven.

lieve schat, sta op en ga naar de dokter.. Laat je doorsturen naar een psycholoog. Zodat je er over kunt gaan praten. Door het weg te stoppen ga je je steeds eenzamer voelen. Krijg je steeds meer het gevoel dat niemand je begrijpt. Soms weten mensen ook gewoon niet hoe ze ermee om moeten gaan.
Door het in je hoofd te houden krijg je het er steeds moeilijker mee. Het lucht je vast ontzettend op om te gaan praten met iemand! Vertel het anders hier wat je dwars ligt. Denk dat hier wel meiden zijn die je begrijpen..

Dankje voor de goede raad. Ik ben al jaren in therapie en ben volop bezig mezelf te ontwikkelen op alle mogelijke manieren. Ik heb ''mijn probleem'' al vaak onder ogen gezien, meest van de tijd loop ik er niet meer van weg, maar als de pijn blijft, wat moet je dan? Op een bepaald moment begin je de hoop te verliezen dat je je ooit nog beter zal voelen. Het vertrouwen in andere mensen bouw je wel weer op in nabije kring, maar diep van binnen wéét ik dat je nooit veilig bent, niemand niet. Alleen leven de meeste mensen in de illusie dat ze zich kunnen beschermen door verstandige beslissingen te nemen, feit blijft dat het iedereen kan overkomen, ook mij nog een keer. Daar blijf ik bang voor.

Af en toe gaat het wel beter met me, maar deze periodes blijven komen. dan val ik weer in een zwart gat. Ik weet op dit moment echt even niet meer wat ik moet doen

Ik weet niet hoe ik mijn gevoel moet overbrengen naar mijn vriend/vrienden
Heb gelijk het idee me te moeten verontschuldigen als ik huil of er iets over vertel en hun avond vergal.
Heb zin om een grote bak aardbijenijs te kopen en me misselijk te eten
Of om me helemaal lam te zuipen en mijn verdriet en woede eruit te laten in een vage kroeg, of iets anders doms te doen,er zit teveel woede van binnen om hier maar te blijven zitten.

TGR wo 11 mei 2011 - 9:24

Biechtje01 schreef:
TGR schreef:Eerste biechtje van deze pagina: Ben je bij je vriend omdat je dat wilt of omdat jullie zoon je bindt en je financieel geen kant op kunt?

Edit: van de vorige pagina (anders zou ik t over mezelf hebben nu)

Ik ben er nog niet over uit waarom ik nog bij hem ben en wat ik voor hem voel. We kunnen het ook wel leuk hebben samen. Sinds zondag gaat het een stukje beter. Hij is erg lief, maar ik heb ook het gevoel dat er teveel gebeurd is allemaal. Dat ik wel van hem hou en van ons leven. Maar dat het daar ook wel mee gezegd is.
Mensen ontwikkelen zich in het leven steeds wat verder, voor mijn gevoel ben ik verder ontwikkelt dan hij, en groeien we uit elkaar. Hij sluit niet op mij aan, een echte conversatie voeren we amper. Hij verteld en ik luister. Of ik vertel en hij luistert. Als ik over mijn gevoel begin, dan weet hij er niks over te zeggen. Nu merk ik dat hij wel zijn best ervoor doet. Gisteren zat ik in tranen op de bank, en hij sloeg een arm om me heen en vroeg of hij wat voor mij kon doen. Dat vond ik wel fijn. Dat is ook iets wat hij bijna nooit gedaan heeft.
Voor mijn gevoel zet ik mezelf meer voor hem in dan hij voor mij. Beetje lastig uit te leggen.
Maar ik kijk het nog tot eind juni zo aan en bekijk mijn gevoel er dan in. Ik wil iets aan mijn partner hebben, en grof gezegd, heb ik dat gevoel nu niet echt. Ik kan/wil hem niet veranderen, hoop alleen wel zijn vertrouwen te kunnen verbeteren zodat het dan misschien beter gaat. Ik heb geen zin om mijn hele leven alles te moeten voorkauwen bij hem. En het leven wat we kort geleden nog hadden, wil ik al helemaaaaaal niet meer :affraid:

Ik ben overspannen thuis en begin meer voor mezelf te gaan staan, voor mijn gevoel en mijn wensen. Ik kan er momenteel niet meer overheen stappen en doen wat er van mij verwacht word. Daardoor merk ik ineens verschillen die ik niet merkte toen ik nog onder zijn regie leefde.

Wat er van je wordt verwacht zou moeten zijn dat jij doet waar je een gelukkig(er) en beter mens van wordt. Voor jezelf, voor je zoon en voor je relatie als vriendin van je vriend. Niet dat je voldoet aan verwachtingen waar je zelf niet aan wilt/kunt voldoen. Ik heb zo'n vermoeden wie je bent namelijk en ik vind echt dat het tijd wordt voor jou en wat jij wilt. Je bent nog piepjong en het is niet de bedoeling dat je nu al constant met het gevoel "is dit het nou?" zit en je daar maar bij neerlegt en slecht doet wat anderen verwachten dat je doet en zo verandert in een robot.

bolus26 wo 11 mei 2011 - 9:46

Biechtje01 schreef:Ik heb zin om me klem te zuipen, maar weet dat het niet de oplossing is. Ik voel me eenzaam. De dingen waarmee ik zit kan ik bij niemand kwijt. Ik heb het idee dat ik mensen stoor met mijn zware onderwerpen. Zelfs mijn vriend wil ik er liever niet mee lastig vallen. Het is te heftig, teveel, ook voor mij, maar ik heb geen andere keuze dan er elke dag weer mee te dealen.

Ik lees veel mee op dit forum, maar post nooit. Ook hier durf ik me niet te uitten, maar sommige onderwerpen raken me. Dus maar even zo. Het topic van Guattari bewijst maar weer dat je mensen alleen maar in verlegenheid brengt als je hen vertelt over je verleden vol misbruik. Dat is ook bij mij aan de hand. Nog steeds weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan en niemand begrijpt me hierin.

Wat overblijft is een eenzaam gevoel. De wens er niet meer te zijn. Me klem te zuipen, zodat ik tijdelijk mezelf niet meer hoef te zijn. Veel meer lijkt er niet over te blijven.

volgens mij gaf guattari juist aan dat ze er wel graag voor haar vriendinnen wel zijn maar het lastig vind in welke rol : als gewone vriendin of als de gedragswetenschapper die ze is. dus het is geen bewijs dat je zulke dingen niet met anderen kunt delen.

het gevoel van anderen niet lastig willen vallen emtje problemen herken ik wel. Ik loop sinds januari bij een psycholoog en al voel ik me nog niet veel beter ik vind het heerlijk dat er iemand is met wie ik kan praten over mn problemen.Ik heb dan niet het gevoel dat ik haar lastig val want ik betaal haar er zelf voor!misschien is dit voor jou ook wel een goed idee,zeker als je nu ook zoveel behoefte aan alcohol heb.

Merai wo 11 mei 2011 - 10:54

TGR schreef:
Biechtje01 schreef:
TGR schreef:Eerste biechtje van deze pagina: Ben je bij je vriend omdat je dat wilt of omdat jullie zoon je bindt en je financieel geen kant op kunt?

Edit: van de vorige pagina (anders zou ik t over mezelf hebben nu)

Ik ben er nog niet over uit waarom ik nog bij hem ben en wat ik voor hem voel. We kunnen het ook wel leuk hebben samen. Sinds zondag gaat het een stukje beter. Hij is erg lief, maar ik heb ook het gevoel dat er teveel gebeurd is allemaal. Dat ik wel van hem hou en van ons leven. Maar dat het daar ook wel mee gezegd is.
Mensen ontwikkelen zich in het leven steeds wat verder, voor mijn gevoel ben ik verder ontwikkelt dan hij, en groeien we uit elkaar. Hij sluit niet op mij aan, een echte conversatie voeren we amper. Hij verteld en ik luister. Of ik vertel en hij luistert. Als ik over mijn gevoel begin, dan weet hij er niks over te zeggen. Nu merk ik dat hij wel zijn best ervoor doet. Gisteren zat ik in tranen op de bank, en hij sloeg een arm om me heen en vroeg of hij wat voor mij kon doen. Dat vond ik wel fijn. Dat is ook iets wat hij bijna nooit gedaan heeft.
Voor mijn gevoel zet ik mezelf meer voor hem in dan hij voor mij. Beetje lastig uit te leggen.
Maar ik kijk het nog tot eind juni zo aan en bekijk mijn gevoel er dan in. Ik wil iets aan mijn partner hebben, en grof gezegd, heb ik dat gevoel nu niet echt. Ik kan/wil hem niet veranderen, hoop alleen wel zijn vertrouwen te kunnen verbeteren zodat het dan misschien beter gaat. Ik heb geen zin om mijn hele leven alles te moeten voorkauwen bij hem. En het leven wat we kort geleden nog hadden, wil ik al helemaaaaaal niet meer :affraid:

Ik ben overspannen thuis en begin meer voor mezelf te gaan staan, voor mijn gevoel en mijn wensen. Ik kan er momenteel niet meer overheen stappen en doen wat er van mij verwacht word. Daardoor merk ik ineens verschillen die ik niet merkte toen ik nog onder zijn regie leefde.

Wat er van je wordt verwacht zou moeten zijn dat jij doet waar je een gelukkig(er) en beter mens van wordt. Voor jezelf, voor je zoon en voor je relatie als vriendin van je vriend. Niet dat je voldoet aan verwachtingen waar je zelf niet aan wilt/kunt voldoen. Ik heb zo'n vermoeden wie je bent namelijk en ik vind echt dat het tijd wordt voor jou en wat jij wilt. Je bent nog piepjong en het is niet de bedoeling dat je nu al constant met het gevoel "is dit het nou?" zit en je daar maar bij neerlegt en slecht doet wat anderen verwachten dat je doet en zo verandert in een robot.

+1

Gast wo 11 mei 2011 - 19:10

Merai schreef:
TGR schreef:
Biechtje01 schreef:
TGR schreef:Eerste biechtje van deze pagina: Ben je bij je vriend omdat je dat wilt of omdat jullie zoon je bindt en je financieel geen kant op kunt?

Edit: van de vorige pagina (anders zou ik t over mezelf hebben nu)

Ik ben er nog niet over uit waarom ik nog bij hem ben en wat ik voor hem voel. We kunnen het ook wel leuk hebben samen. Sinds zondag gaat het een stukje beter. Hij is erg lief, maar ik heb ook het gevoel dat er teveel gebeurd is allemaal. Dat ik wel van hem hou en van ons leven. Maar dat het daar ook wel mee gezegd is.
Mensen ontwikkelen zich in het leven steeds wat verder, voor mijn gevoel ben ik verder ontwikkelt dan hij, en groeien we uit elkaar. Hij sluit niet op mij aan, een echte conversatie voeren we amper. Hij verteld en ik luister. Of ik vertel en hij luistert. Als ik over mijn gevoel begin, dan weet hij er niks over te zeggen. Nu merk ik dat hij wel zijn best ervoor doet. Gisteren zat ik in tranen op de bank, en hij sloeg een arm om me heen en vroeg of hij wat voor mij kon doen. Dat vond ik wel fijn. Dat is ook iets wat hij bijna nooit gedaan heeft.
Voor mijn gevoel zet ik mezelf meer voor hem in dan hij voor mij. Beetje lastig uit te leggen.
Maar ik kijk het nog tot eind juni zo aan en bekijk mijn gevoel er dan in. Ik wil iets aan mijn partner hebben, en grof gezegd, heb ik dat gevoel nu niet echt. Ik kan/wil hem niet veranderen, hoop alleen wel zijn vertrouwen te kunnen verbeteren zodat het dan misschien beter gaat. Ik heb geen zin om mijn hele leven alles te moeten voorkauwen bij hem. En het leven wat we kort geleden nog hadden, wil ik al helemaaaaaal niet meer :affraid:

Ik ben overspannen thuis en begin meer voor mezelf te gaan staan, voor mijn gevoel en mijn wensen. Ik kan er momenteel niet meer overheen stappen en doen wat er van mij verwacht word. Daardoor merk ik ineens verschillen die ik niet merkte toen ik nog onder zijn regie leefde.

Wat er van je wordt verwacht zou moeten zijn dat jij doet waar je een gelukkig(er) en beter mens van wordt. Voor jezelf, voor je zoon en voor je relatie als vriendin van je vriend. Niet dat je voldoet aan verwachtingen waar je zelf niet aan wilt/kunt voldoen. Ik heb zo'n vermoeden wie je bent namelijk en ik vind echt dat het tijd wordt voor jou en wat jij wilt. Je bent nog piepjong en het is niet de bedoeling dat je nu al constant met het gevoel "is dit het nou?" zit en je daar maar bij neerlegt en slecht doet wat anderen verwachten dat je doet en zo verandert in een robot.

+1

Ik ben het met TGR eens. Ik heb meer het idee dat je alleen maar voor je uit schuift. Weer een maand erbij om te kijken of het veranderd maar ik weet dat je diep van binnen al lang een keuze hebt gemaakt. Alleen die stap zetten ! Het kost moeite heeft tijd nodig en dat doe je niet zomaar. Maar jij weet echt wel wat je wilt !
Meid kom op denk nu eens aan jezelf en aan je zoontje ! Wat heeft je zoon eraan dat jij je zo voelt ??? Niks
Waar ben je bang voor ? Waarschijnlijk het onbekende, de eenzaamheid misschien, je veilige thuis basis opgeven. Het is allemaal heel herkenbaar want je weet zelf dat ik dit 3 maanden geleden ben ondergaan !
Maar ik ben er alleen maar beter van geworden ! Ik heb nu mijn eigen omgeving, mijn veilige thuisbasis.
En aan eenzaamheid kunnen we wat doen.... aangezien ik me ook soms eenzaam voel, zoeken we elkaar op en maken we het gezellig ! Dan voel jij je niet zo alleen en ik ook niet !

hug

Gast wo 11 mei 2011 - 19:23

Merai schreef:
TGR schreef:
Biechtje01 schreef:

Ik ben overspannen thuis en begin meer voor mezelf te gaan staan, voor mijn gevoel en mijn wensen. Ik kan er momenteel niet meer overheen stappen en doen wat er van mij verwacht word. Daardoor merk ik ineens verschillen die ik niet merkte toen ik nog onder zijn regie leefde.

Wat er van je wordt verwacht zou moeten zijn dat jij doet waar je een gelukkig(er) en beter mens van wordt. Voor jezelf, voor je zoon en voor je relatie als vriendin van je vriend. Niet dat je voldoet aan verwachtingen waar je zelf niet aan wilt/kunt voldoen. Ik heb zo'n vermoeden wie je bent namelijk en ik vind echt dat het tijd wordt voor jou en wat jij wilt. Je bent nog piepjong en het is niet de bedoeling dat je nu al constant met het gevoel "is dit het nou?" zit en je daar maar bij neerlegt en slecht doet wat anderen verwachten dat je doet en zo verandert in een robot.

+1

Dat ben ik met je eens. Daar ben ik ook achter nu. Ik begin zelf weer een beetje tot leven te komen want ik voelde me wel een robot. Deed alleen nog maar wat ik moest doen. De dingen die ik graag wilde doen, (mocht) deed ik niet. Nu doe ik het langzaam aan wel, ik begin mijn eigen dingen weer op te pakken en te leven. Waardoor ik een ruimte voel ontstaan. Ik begin me weer vrij te voelen. Verlost van een zware last. Want zo voelde mijn relatie, mijn leven. Nu is het alleen de vraag voor mij, is hij wat ik wil?
Ik moet eerst eens bijkomen en weer wat energie krijgen zodat ik mijn leven weer op kan pakken. Ik heb mezelf veel te lang weg gecijfert en had het nooit zover moeten laten komen. Wat heb ik mij lang ongelukkig gevoelt. Ook wel met fijne momenten. Maar over het algemeen drukte ik mezelf steeds verder weg.
En nu sta ik op dit punt. Eigenlijk voel ik me over een hele dag heel moe en somber. Moet mezelf mee slepen om iets leuks te gaan doen, waar ik uiteindelijk echt van kan genieten. Dan voel ik me weer wat beter.
Had het mij toch anders voor gesteld op deze leeftijd laughcry

Mijn plan is om te doen wat ik wil. Waar ik me goed bij voel. Dan zie ik wel of mijn vriend erin mee gaat of dat hij mij nog steeds remt. Aan de hand daarvan kan ik gaan bekijken of ik bij hem wil blijven. Eerste prioriteit vind ik nu dat ik me weer beter ga voelen. Het is voor mij nu niet duidelijk wat ik voor hem voel, omdat ik niet weet hoe het zich verder ontwikkelt. Als ik zag dat hij zijn best niet deed, dan had ik er nu wel mee gestopt. Maar hij doet nu zijn best wel. Dus heb de deur nog voor hem open.

Gesponsorde inhoud