Biechttopic 2

Ik snap wel dat je het gevoelsmatig zo ervaart, maar je moet voor ogen houden dat je hem alle kansen van de wereld gegeven om van het begin af aan al sámen deze stappen te zetten. Het is niet dat je al die tijd hebt gedaan alsof zijn gedrag je niet stoorde en nu achter zijn rug opeens stiekem hulp bent gaan zoeken. Hij wil er niks aan doen, hij kan niet verwachten dat jij dan dus ook maar vrede hebt met de situatie. Eerlijk gezegd denk ik dat hij in zijn handjes mag knijpen met de stappen die jij wil zetten om de relatie te redden. Hij had ook een vrouw kunnen treffen die allang de deur achter zich dicht had getrokken en had gezegd dat hij het uit mocht zoeken met zijn korte lontje.

En ja, het is fijn dat het goed gaat, maar precies wat Mv2 zegt, waarom kon dat dan niet eerder? Ik denk dat het alleen maar goed is dat je dit doet. Ook voor hem. Je hebt jezelf juist altijd weggecijferd uit angst dat hij zich verraden zou voelen, nu is de maat een keer vol en ik denk dat je dat nog op een heel nette, vriendelijke manier uit.

Ik vraag me ook af of meneer de huisarts een woordje met Lilith gesproken heeft, hij vind namelijk dat ik aangifte moet doen. Al zwakte hij dat later wel af.

Biechtje01 schreef:Ik vraag me ook af of meneer de huisarts een woordje met Lilith gesproken heeft, hij vind namelijk dat ik aangifte moet doen. Al zwakte hij dat later wel af.

Deze meneer heeft waarschijnlijk net als Lilith wel het een en ander gezien op het gebied van huiselijk geweld.

Biechtje01 schreef:Ik vraag me ook af of meneer de huisarts een woordje met Lilith gesproken heeft, hij vind namelijk dat ik aangifte moet doen. Al zwakte hij dat later wel af.

Hoe denk je er zelf over? Hoe was het gesprek verder

Niet dat ik trouwens vind dat je aangifte moet doen, maar het is dus wel een situatie waarin het zou kúnnen, al lijk je dat zelf nog niet te willen zien. Ik denk dat het best goed kan komen hoor, mensen hebben nou eenmaal nare trekken, en daar valt best wat aan te doen, met wat goede wil, en hij lijkt op de goede weg. En ik geloof ook nooit zo in het 'eens geweld, altijd geweld' of dat het nooit bij de eerste klap blijft en dat het daarna altijd erger wordt. Dat hoeft helemaal niet, het komt wel vaak zo voor, maar het kan ook anders. En ik vind je man zeker geen slecht mens ofzo, het is alleen een nare kant van hem. Maar aan de andere kant: het is wel ernstig genoeg om aangifte van te kúnnen doen, zelfs al heb je goede redenen om dat niet te doen of te overwegen, en daar wil jij nog niet helemaal aan.

Maar goed dat je toch geweest bent.

Mag ik tussendoor even iets luchtigs opbiechten?

Een (beetje irritante) oud-klasgenoot stuurde me net een email. Welke hoofdstukken ze moet leren voor een bepaalde herkansing. Ik heb zelf allang alle toetsen gehaald en heb mijn schoolpapieren ergens in een hoekje van een laatje weggestopt. Ben veel te lui om die papieren op te zoeken, dus ik heb gelogen en gezegd dat ik de papieren heb weggegooid.

Moet ze maar zorgen dat ze haar eigen zaakjes op orde heeft hoor, PUH!

Nonnevot schreef:

Dolcis_ schreef:Nonnevet wat een dappere beslissing! Het is vast een moeilijke keuze geweest maar vind het heel knap van je dat je voor jezelf kiest. Heel veel sterkte!

Jouw onderschrift raakt me heel erg ! Dat geeft jezelf altijd flink wat kracht !

Eigenlijk wil ik wel heel graag met je PM-en
Zit echt in de knoop met mijn relatie..

Aangifte ga ik inderdaad sowieso niet doen. De laatste keer slaan was afgelopen zomer, nadien nog wel een hoop ruzies en ergenissen gehad, maar slaan heeft hij niet meer gedaan. Dus ik vind het ietwat ver gaan om daar nog aangifte voor te gaan doen. Dat doe ik wel als ik m'n relatie meteen om zeep wil helpen.

Ik zit er een beetje mee hoe ik hem moet vertellen over professionele hulp. Ben vooral bang voor zijn reactie erop. De dokter zei dat ik met hem uit eten kon gaan, en het hem daar vertellen, eerlijk zijn, en omdat we uit eten waren was de kans misschien groter dat hij in elk geval niet met de tafel kon gaan gooien (bij wijze van spreken)
Maar ik weet het nog niet. Ik heb er vanmiddag over nagedacht, ik denk erover om hem een brief te schrijven, maar ben aan de andere kant ook weer bang dat ik slapende honden wakker maak en hij boos wordt omdat hij niet begrijpt waar dit zo plotseling vandana komt. Vind het in elk geval lastig omdat het nu juist zo goed gaat. Wat dat betreft kan er misschien maar beter weer iets voorvallen tussen ons, dan heb ik in elk geval een aanleiding om erover te beginnen. Want wat de aanleiding nú is, dat is voor mij wel duidelijk, maar dat gaat hem niet duidelijk zijn.

Dolcis_ schreef:

Nonnevot schreef:

Dolcis_ schreef:Nonnevet wat een dappere beslissing! Het is vast een moeilijke keuze geweest maar vind het heel knap van je dat je voor jezelf kiest. Heel veel sterkte!

Jouw onderschrift raakt me heel erg ! Dat geeft jezelf altijd flink wat kracht !

Eigenlijk wil ik wel heel graag met je PM-en
Zit echt in de knoop met mijn relatie..

Ik wacht op je pm !

Nonnevot schreef:


Ik wacht op je pm !

Oké komt ie

Het hóeft hem ook niet duidelijk te zijn Biechtje. Hij wil een relatie met jou, hij is een aantal keren flink een grens over gegaan. Daar heb jij genoeg van, en dat wil je voor de toekomst voorkomen, omdat je niet wilt blijven afwachten of het nu misschien goed gaat, maar je eraan wilt wérken dat het vanaf nu gewoon goed gaat. Dat houdt dus in dat als hij een relatie met jou wil, dat hij moet meewerken aan deze hulp, ookal gaat het nu goed, jij hebt het vertrouwen nodig dat het goed blíjft gaan, en dat vertrouwen moet hij je geven door mee te werken. Dat wil niet zeggen dat je niet van hem houdt, dat je hem ergens de schuld van geeft, maar wél dat jij vanaf nu je grens bewaakt en niet wilt dat hij er overheen gaat en dat je dus ook weg bent als hij dat wél doet óf als hij niet meewerkt.
En ik denk wel dat je het zo hard moet stellen, ook als dat heel vervelend is (en dat is het) want als jij niet bereid bent om stappen te ondernemen als hij weigert mee te werken dan voelt hij dat haarfijn aan en zal hij nooit en te nimmer meewerken. En wat je dan krijgt is dat hij beloofd dat het beter gaat, dat het misschien ook beter gaat, een half jaar, een jaar, misschien wel 2 jaar en dan gáát het weer een keer mis, en dan begin je weer van voor af aan, en ga je weer zitten aanhikken tegen het inroepen van hulp.

Dus je zet niets op het spel door hem het te vertellen, als hij door het lint gaat geeft dat alleen maar weer hoe erg die hulp nodig is. Dat is namelijk niet jóuw schuld, maar zíjn schuld. Wat jij doet kan nooit een aanleiding of een excuus zijn voor geweldadig gedrag, ookal zegt hij wél dat het jouw schuld is. Dus trek die grens voor jezelf en bedenk wat je wilt gaan doen als hij weigert en DOE dat ook.

Mijn man en ik hebben vorig jaar besloten om voor een kindje te gaan. Gisteravond zaten we wat te kletsen en maakt mijn man een opmerking dat hij een kindje wil omdat ik dat graag wil en omdat ik daar gelukkig van wordt.
Ik schrok hiervan, je moet toch voor een kindje gaan omdat je het zelf wil? En niet omdat je partner dat graag wil? Ik heb dit ook tegen hem gezegd maar hij zag dat echt niet zo. Hij zegt echt ik weet dat jij er gelukkig van wordt en daarom gaan wij voor een kindje. Het is niet zo dat hij zegt dat hij het niet wil.Hij zegt er wel bij dat hij denkt als het kindje er eenmaal is hij er wel echt heel blij mee is.
Ik heb hem wel benoemd dat we het kindje niet meer weg kunnen doen als het er eenmaal is dus dat hij wel achter het besluit moet staan.

Ik wil echt alleen maar samen voor een kindje gaan als we er allebei achter kunnen staan. En vind daarom de opmerking die man heeft gemaakt wat apart. Nu weet ik dat mannen en vrouwen hier anders in kunnen staan en het voor vrouwen meer leeft, maar wat denken jullie moet ik wat met zijn opmerking? Of moet ik er maar vanuit gaan dat hij het ook wel wil?

Lilith, wat kan jij alles toch goed verwoorden zeg, ik sluit me helemaal bij jou aan m.b.t biechtje met huiselijk geweld.

Biechtje met baby wens, ik zou niet te zwaar aan de opmerking van je man tillen. Waarschijnlijk zei hij het in een opwelling en heeft hij er verder niet bij nagedacht. Hij is met je getrouwd, weet dat jij graag een kindje zou willen en hij wil dat graag aan je geven, geloof me naar mijn idee is hier niets verkeerds mee. Ik heb ook altijd gezegd 3 kinderen te willen, mijn vriend vond 2 kinderen genoeg maar omdat hij weet hoe graag ik nog een derde zou willen, wil hij het nu ook erg graag dus wij hopen binnenkort ook op een derde kindje. Succes in ieder geval.

Vrouwen hebben meer die biologische kinderwens en mannen willen 'em gewoon ergens insteken, en zijn niet zo snel bezig met het krijgen van kinderen tenzij ze bijvoorbeeld wat ouder worden en zelf leuk om kunnen gaan met kinderen van familie of vrienden.

TGR schreef:Vrouwen hebben meer die biologische kinderwens en mannen willen 'em gewoon ergens insteken, en zijn niet zo snel bezig met het krijgen van kinderen tenzij ze bijvoorbeeld wat ouder worden en zelf leuk om kunnen gaan met kinderen van familie of vrienden.

Natuurlijk

Ik weet niet zo goed hoe ik het moet vertellen, maar mijn vriend heeft me afgelopen weekend een blauw oog geslagen. We waren op stap geweest, en thuis liep het door de alcohol helemaal uit de hand. Nu heb ik een dikke laag make-up op, maar nog zie je het er door heen, ben zo bang voor vragen. Mijn ouders en schoonouders zijn er van op de hoogte, want ik wil niet liegen tegen hun, maar alle andere mensen hoeven het niet te weten. Moet het gewoon even kwijt hier, zit er namelijk heel erg mee.
Mijn vriend heeft echt wel z'n oprechte spijt getoond, ik heb hem in 7 jaar nog nooit zien huilen en nu zat hij te janken als een klein kind, maar toch is er bij mij iets geknapt. Ik wil niet bij hem weg, want hij heeft me nooit eerder geslagen, maar ik weet niet zo goed hoe ik hier mee moet omgaan. Iemand tips? en misschien ook make-up tips.

Pfff... das heftig... Ook al heeft hij je nooit geslagen, dit moet toch wel een waarschuwing zijn voor je? Snap dat het allemaal best lastig is... Maar hij zou hiermee mijn persoonlijke grens bereikt hebben, wat gebeurd hierna... En tja... oprechte spijt... Jij loopt nu wel even mooi met een blauw oog.. Wat zeggen je ouders/ schoonouders hier dan van?

Misschien ben ik hier wel te hard voor hoor...

Mama_van2 schreef:

TGR schreef:Vrouwen hebben meer die biologische kinderwens en mannen willen 'em gewoon ergens insteken, en zijn niet zo snel bezig met het krijgen van kinderen tenzij ze bijvoorbeeld wat ouder worden en zelf leuk om kunnen gaan met kinderen van familie of vrienden.

Natuurlijk

Dit is gewoon bewezen.

Storm schreef:

Mama_van2 schreef:

TGR schreef:Vrouwen hebben meer die biologische kinderwens en mannen willen 'em gewoon ergens insteken, en zijn niet zo snel bezig met het krijgen van kinderen tenzij ze bijvoorbeeld wat ouder worden en zelf leuk om kunnen gaan met kinderen van familie of vrienden.

Natuurlijk

Dit is gewoon bewezen.

Slaat nergens op natuurlijk, want waar denk je dat die drang bij mannen van oorsprong vandaan komt? Om zich voort te planten.

Maar ik zou er niet zo zwaar aan tillen aan die opmerking.

chococupcake schreef:Pfff... das heftig... Ook al heeft hij je nooit geslagen, dit moet toch wel een waarschuwing zijn voor je? Snap dat het allemaal best lastig is... Maar hij zou hiermee mijn persoonlijke grens bereikt hebben, wat gebeurd hierna... En tja... oprechte spijt... Jij loopt nu wel even mooi met een blauw oog.. Wat zeggen je ouders/ schoonouders hier dan van?

Misschien ben ik hier wel te hard voor hoor...

Zelf heb ik ook altijd gezegd, dat als iemand me ooit slaat ik hem nooit meer hoef te zien. Maar nu het is gebeurd ligt de kwestie toch anders. Mijn schoonouders zijn behoorlijk geschrokken, zijn moeder belde me meteen op nadat hij het had verteld, ze schaamt zich dood voor haar zoon. Mijn vriend is zelf naar mijn ouders toegegaan om het te vertellen. Mijn ouders geven hem nog een kans, omdat hij normaal totaal niet agresief is, en ze echt geloven dat hij spijt heeft. Dat geloof ik ook echt wel, maar het voelt zo dubbel, vertrouwen is toch voor een deel kapot.

kruimelje schreef:

Storm schreef:

Mama_van2 schreef:

TGR schreef:Vrouwen hebben meer die biologische kinderwens en mannen willen 'em gewoon ergens insteken, en zijn niet zo snel bezig met het krijgen van kinderen tenzij ze bijvoorbeeld wat ouder worden en zelf leuk om kunnen gaan met kinderen van familie of vrienden.

Natuurlijk

Dit is gewoon bewezen.

Slaat nergens op natuurlijk, want waar denk je dat die drang bij mannen van oorsprong vandaan komt? Om zich voort te planten.

Maar ik zou er niet zo zwaar aan tillen aan die opmerking.

Mannen willen bevruchten (seksdrift), vrouwen willen bevrucht worden en dus zwanger raken

Wat ontzettend naar, Biechtje ..

Als jij gelooft dat hij oprecht spijt heeft, en hij ook zelf naar zijn ouders is gegaan om het te vertellen, dan kan ik me voorstellen dat je niet je hele relatie overboord gooit. Zeker niet omdat er dus blijkbaar alcohol in het spel was.
Maar, het is niet per ongeluk. Het is wél grensoverschrijdend.

Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw vertrouwen in hem veranderd is, dat je gevoel van geborgenheid, van veiligheid wat je bij hem had ook een enorme knauw heeft gekregen.

Ik weet niet of ik door zou kunnen, ik heb het in het verleden eens gedaan, maar het werd nooit meer zoals het was.
In ieder geval zou ik grenzen stellen aan stappen en alcoholgebruik.....

Sterkte.....

Biechtje01 schreef:

chococupcake schreef:Pfff... das heftig... Ook al heeft hij je nooit geslagen, dit moet toch wel een waarschuwing zijn voor je? Snap dat het allemaal best lastig is... Maar hij zou hiermee mijn persoonlijke grens bereikt hebben, wat gebeurd hierna... En tja... oprechte spijt... Jij loopt nu wel even mooi met een blauw oog.. Wat zeggen je ouders/ schoonouders hier dan van?

Misschien ben ik hier wel te hard voor hoor...

Zelf heb ik ook altijd gezegd, dat als iemand me ooit slaat ik hem nooit meer hoef te zien. Maar nu het is gebeurd ligt de kwestie toch anders. Mijn schoonouders zijn behoorlijk geschrokken, zijn moeder belde me meteen op nadat hij het had verteld, ze schaamt zich dood voor haar zoon. Mijn vriend is zelf naar mijn ouders toegegaan om het te vertellen. Mijn ouders geven hem nog een kans, omdat hij normaal totaal niet agresief is, en ze echt geloven dat hij spijt heeft. Dat geloof ik ook echt wel, maar het voelt zo dubbel, vertrouwen is toch voor een deel kapot.

Je hebt wel gelijk, als het je gebeurd dan weet je niet wat je ermee doet natuurlijk...

Wat was de aanleiding hiervan... er was wel alcohol in het spel, maar waarom werd hij opeens zo agressief dan? Hoop dat jullie er samen uitkomen en dat dit niet meer gebeurd.

chococupcake schreef:

Biechtje01 schreef:

chococupcake schreef:Pfff... das heftig... Ook al heeft hij je nooit geslagen, dit moet toch wel een waarschuwing zijn voor je? Snap dat het allemaal best lastig is... Maar hij zou hiermee mijn persoonlijke grens bereikt hebben, wat gebeurd hierna... En tja... oprechte spijt... Jij loopt nu wel even mooi met een blauw oog.. Wat zeggen je ouders/ schoonouders hier dan van?

Misschien ben ik hier wel te hard voor hoor...

Zelf heb ik ook altijd gezegd, dat als iemand me ooit slaat ik hem nooit meer hoef te zien. Maar nu het is gebeurd ligt de kwestie toch anders. Mijn schoonouders zijn behoorlijk geschrokken, zijn moeder belde me meteen op nadat hij het had verteld, ze schaamt zich dood voor haar zoon. Mijn vriend is zelf naar mijn ouders toegegaan om het te vertellen. Mijn ouders geven hem nog een kans, omdat hij normaal totaal niet agresief is, en ze echt geloven dat hij spijt heeft. Dat geloof ik ook echt wel, maar het voelt zo dubbel, vertrouwen is toch voor een deel kapot.

Je hebt wel gelijk, als het je gebeurd dan weet je niet wat je ermee doet natuurlijk...

Wat was de aanleiding hiervan... er was wel alcohol in het spel, maar waarom werd hij opeens zo agressief dan? Hoop dat jullie er samen uitkomen en dat dit niet meer gebeurd.

Het begon eigenlijk heel gezellig, we waren samen naar huis gelopen, melig geweest onderweg, en toen we thuis kwamen begonnen we een tandspasta gevecht. Dit is ergens compleet uit de hand gelopen, hij vond het niet meer grappig en werd opeens agresief. Ik hoop ook echt dat we er samen uit komen, we praten wel weer, maar dit kost tijd. Als je normaal zelden ruzie hebt dan wil je ook niet even je relatie beëindigen. Ik zou alleen willen dat ik niet constant eraan herinnerd wordt in de spiegel.

TGR schreef:

kruimelje schreef:

Storm schreef:

Mama_van2 schreef:

TGR schreef:Vrouwen hebben meer die biologische kinderwens en mannen willen 'em gewoon ergens insteken, en zijn niet zo snel bezig met het krijgen van kinderen tenzij ze bijvoorbeeld wat ouder worden en zelf leuk om kunnen gaan met kinderen van familie of vrienden.

Natuurlijk

Dit is gewoon bewezen.

Slaat nergens op natuurlijk, want waar denk je dat die drang bij mannen van oorsprong vandaan komt? Om zich voort te planten.

Maar ik zou er niet zo zwaar aan tillen aan die opmerking.

Mannen willen bevruchten (seksdrift), vrouwen willen bevrucht worden en dus zwanger raken

En dat vrouwen daarin terughoudender zijn dan mannen, komt door het verschil in 'productie'snelheden (één eicel per maand tegen miljoenen zaadcellen per uur).