Biechttopic 2

Laatste Biechtje; Wat is er gebeurd? Hoelang waren jullie samen?

Laatste biechtje: wat vervelend dat het uit is met je vriend. Hij heeft geen reden gegeven waarom het uit is? Hoe lang waren jullie al samen? Ik zou nog helemaal niet teveel bezig zijn met de gedachte hoe je het je familie moet vertellen, wat je moet zonder hem etc. Het is al heel erg vervelend dat het nu uit is, daar moet je eerst zelf goed mee kunnen dealen wil je het je omgeving vertellen en je leven weer oppakken.

Sterkte!

Wat vreselijk Biechtje! hoe lang hadden jullie een relatie?

Oh Biechtje, wat erg voor je! En helemaal omdat je niet weet waarom. Heeft hij het niet uitgelegd?

We waren bijna een jaar samen, heel erg gelukkig met elkaar en dachten beiden dat het voor altijd zou zijn. Hij zat de laatste tijd niet lekker in zijn vel, maar kan daar niet goed over praten. Ik heb alles geprobeerd om hem te laten weten dat ik er voor hem ben, ook in slechtere tijden. Het enige wat hij heeft gezegd is dat hij van me houdt en dat ik het niet verdien dat hij zo lastig tegen me doet. Ik weet zeker dat er niemand anders is, ik heb het idee dat hij met zichzelf in de knoop zit. Ik ben heel boos en ik kan echt niet begrijpen dat het zomaar voorbij is.

Zo te horen zit hij dan inderdaad goed met zichzelf in de knoop, wat ontzettend rot! Zijn er nare dingen gebeurd in zijn leven de laatste tijd? Denk je dat als hij wat tijd heeft om zijn zaken weer in orde te krijgen, zijn gevoel weer om zou draaien?
Een jaar is natuurlijk al een flinke tijd. Dat kan toch niet zomaar over zijn? Hoe reageerde hij er zelf op toen hij het uit maakte? Merkte je daaruit op dat het echt definitief is, of misschien merkte je wel op dat hij het zelf ook allemaal niet wist, en het een wanhoopsdaad was?

Probeer hem wat de tijd te geven om zijn leven weer op de rit te krijgen en zijn gedachte te ordenen, hopelijk helpt het.

biechtje, wat ik merk aan je verhaal is dat je vriend heel erg in de knoop met zichzelf zit en jou er niet mee wil opzadelen en het daarom uit heeft gemaakt. En wat als je nu duidelijk aan hem maakt dat hij gewoon even tijd voor zichzelf moet nemen maar dat je er voor hem bent als het nodig is. Misschien als hij eruit is met zichzelf dat hij gewoon verder met je wil.

Na lang twijfelen heb ik toch maar besloten om een bericht te plaatsen.

Ik weet momenteel echt niet meer wat ik met mijn vriend aan moet. We hebben nu bijna 4 jaar een relatie. Toen we wat met elkaar kregen zat mijn vriend in het laatste jaar van zijn bbl opleiding.
Ongeveer een maand voor het einde van zijn opleiding kreeg hij op het werk te horen dat ze het toch niet zaten zitten met hem en ze hem ook geen verlenging wilden geven en zijn de laatste opdrachten niet afgetekend waardoor hij zonder diploma zit. Alles wat hij zo ver had afgerond en afgetekend had heeft hij op certificaat gekregen.
Sindsdien is hij aan het solliciteren naar een plek om zijn opleiding af te maken. Echter niet heel erg actief dus tot op heden heeft hij nog niks gevonden. Hij twijfelde nog een beetje of hij wel verder wou met de opleiding of totaal iets anders wou gaan doen. Wat dan wel had hij geen idee van.
Hij is na zijn opleiding gaan werken via een uitzendbureau. Geen vast werk maar wel een regelmatig inkomen. Hij heeft diverse dingen gedaan en uiteindelijk besloot hij toch zijn opleiding te willen afmaken en begon actiever te solliciteren. Echter kreeg hij afwijzing na afwijzing. Het werk via het uitzendbureau werd ook steeds minder en mijn vriend werd ook steeds passiever in het zoeken naar werk.
Nu had mijn vriend ongeveer een half jaar geleden eindelijk een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Hij was tijdens het gesprek zo nerveus dat hij helemaal dichtklapte en dus niet is aangenomen. Sindsdien gaat het helemaal bergafwaarts. Hij doet geen pogingen om werk te vinden en ligt bijna de hele dag in bed. Hij heeft nu helemaal geen inkomen en heeft achterstandsbetalingen en krijgt regelmatig brieven van incasso's en deurwaarders. Deze stopt hij ongeopend in een la.
Ook in huis doet hij bijna niks. Als ik thuis kom van het werk is hij net zijn bed uit of hij hangt voor de pc.
Ik heb al zoveel geprobeerd maar niks werkt. Met hem praten, boos worden, helpen met solliciteren. Hij zit nu in zo'n negatieve spiraal en steekt zijn kop in het zand. Hij geeft wel aan moedeloos te worden van alle afwijzingen en heeft nu behoorlijk last van falingangst.
Hij zegt dat hij zelf ook wel weet dat het zo niet langer kan en hij mij ook meetrekt in zijn problemen maar vervolgens doet hij er niks mee.
Hij is een paar maanden geleden weer langs alle uitzendbureaus geweest en hij komt thuis met het verhaal dat ze niks voor hem hebben dus vervolgens doet hij daar ook niks meer mee.
Ik zeg dan dat hij ,ondanks dat ze op dat moment niks hebben, hij zich wel moet inschrijven en regelmatig moet bellen, op de site kijken etc omdat het werk niet naar hem toe komt gewandeld. Want wie weet hebben ze na 1 week wel werk.
Ondertussen zie ik mijn vriend ook steeds meer aftakelen en begin ik mij steeds meer zorgen te maken. Hij eet bijna niet en is veel afgevallen, hij is moe en heeft bijna dagelijks hoofdpijn.

Lang verhaal maar ik moest het echt even kwijt en ik weet gewoon niet wat ik moet en hoe lang ik dit nog vol hou.

Ik heb misschien een hele rare vraag.
Maar ik 'twijfel' als ik nog maagd ben.
En ik wil graag jullie mening horen..

Ik heb met mijn ex nooit 'echte' sex gehad, omdat het niet lukte. (Lees: te kleine condooms, te grote condooms, te veel pijn, ik durfde niet).
Nu is mijn ex 1x in mij geweest, maar een klein stukje. En is er gelijk weer uit gegaan, omdat ik de pijn niet kon dragen.
Wat vinden jullie?

Sorry voor de platte tekst, maar anders kan ik het niet goed verwoorden..

Biechtje01 schreef:
Nu is mijn ex 1x in mij geweest, maar een klein stukje. En is er gelijk weer uit gegaan, omdat ik de pijn niet kon dragen.
Wat vinden jullie?

Letterlijk ben je geen maagd meer in mijn ogen...

Vandaag ad gekregen. Ik zit overspannen thuis en ben alles helemaal zat. Vooral mezelf ben ik zat. Ipv dat ik tevreden ben met de dingen die ik allemaal heb, voel ik me rot.
Mijn huis ben ik aan alle kanten aan het opruimen en aan het ordenen. Er zit een chaos in mijn hoofd en als er dan een chaos in mijn huis is, gaat het dubbel op.
Mijn relatie is ook niet je-van-het. Ene kant denk ik dat we eruit komen. Andere kant ook niet. Mijn relatie heeft al zoveel energie gekost. We hebben zondag echt weer een zwaar dieptepunt bereikt. Maar sinds gisteren begrijpen we elkaar wel beter en heb ik het gevoel dat we er wel komen samen.
Ik voel me vandaag heel rot, en heb meer behoefte om bij een ander te zijn dan bij mijn vriend. Heel fout, ik weet het. Hij doet vandaag wel heel erg zijn best. Is begripvol en lief. Maar toch heb ik behoefte aan een ander. Ik schaam me er voor. En begin dan weer te twijfelen of mijn vriend wel de juiste voor mij is. Want waarom wil ik liever even bij die ander zijn. Misschien wel omdat die ander nog zo neutraal is verder. Geen moeilijke gevoelens, twijfels of wat dan ook. Maar gewoon. En met mijn vriend is er al zoveel gebeurd. Misschien wel teveel?
Ik voel me een slechte moeder. De aanwezigheid van mijn zoontje kan ik lang niet zo goed verdragen als anders Hij vraagt energie, maar dat heb ik niet.
Ik heb de laatste 1,5 jaar zoveel van mezelf gegeven. Verstandelijk altijd maar door gezet en door gegaan. Steeds het gevoel gehad dat ik door MOEST. Geen ontspanning of tijd voor mezelf. Alleen maar bezig.
2 dierbaren verloren in een jaar tijd.

Het liefste ga ik 3 maanden slapen. Even helemaal niks.
Maar dan denk ik: Kom op meid, er is zoveel moois in je leven. Geniet daarvan! Jammer dat ik het wel weet, maar dat ik het niet zo voel.

Biechtje, ik heb wel zo`n vermoeden wie je bent. Is het misschien geen idee dat jij en je vriend een tijdelijke break nemen? Als het al een hele tijd niet zo lekker gaat. Kunnen jullie allebei even goed nadenken en jij je rust pakken want regelmatig ruzie is ook niks natuurlijk. Ook niet voor je zoontje!

Lees nu nog dat je vriend nu heel erg begripvol en lief is, misschien kan je er nu dan eens met hem over praten. (als ie nu wel wil luisteren en mee wil denken)

Ik hoop dat jullie samen eruit komen

Zit gewoon in een put. Hoop er snel uit te komen. Word er aardig moe van zo. Dat stelde ik ook voor. Om even te pauzeren. Maar wil hij volgens mij niet.

maar is het een kwestie van willen dan? Ik neem aan dat als jij daar behoefte aan hebt hij dat een soort van zou moeten accepteren als hij zijn relatie( en dus jou) wat waard vind. Als jij het zo niet trekt heeft het geen zin om zo door te gaan of niet even te pauzeren omdat hij niet wilt.. Ik denk niet dat het er beter van word dan...

Biechtje01 schreef:
Ik voel me een slechte moeder. De aanwezigheid van mijn zoontje kan ik lang niet zo goed verdragen als anders Hij vraagt energie, maar dat heb ik niet.

Daarom ben je nog niet meteen een slechte moeder, ik geloof dat iedere moeder hier wel eens last van heeft. Geen idee waar je woont, maar ik wil best een paar uurtjes/dagje op je zoontje passen zodat jij even kan bijtanken (slapen, lunchen met een vriendin, of whatever, gewoon even tot jezelf komen)

Try schreef:

Biechtje01 schreef:
Ik voel me een slechte moeder. De aanwezigheid van mijn zoontje kan ik lang niet zo goed verdragen als anders Hij vraagt energie, maar dat heb ik niet.

Daarom ben je nog niet meteen een slechte moeder, ik geloof dat iedere moeder hier wel eens last van heeft. Geen idee waar je woont, maar ik wil best een paar uurtjes/dagje op je zoontje passen zodat jij even kan bijtanken (slapen, lunchen met een vriendin, of whatever, gewoon even tot jezelf komen)

Wat lief dat je dat zegt Ik heb al wat geregeld om tijd voor mezelf vrij te maken deze week. Want dat doe ik veel te weinig. Donderdag heb ik mooi even mijn handen 3 uurtjes vrij.

Mamasapje, hij wil graag bij me zijn om er voor mij te kunnen zijn omdat ik me zo rot voel. Ik zat vanmiddag te huilen op de bank. Hij kwam bij me om me te troosten en deed wel echt zijn best om er voor mij te zijn. Dan vind ik het ook weer moeilijk om het door te zetten.

Ik ben teleur gesteld in mezelf. Ik wil alles kunnen, maar ik kan het niet. Het is onmogelijk om alles te kunnen, en toch verwacht ik het van mezelf. Iemand een wondermiddeltje?

Biechtje01 schreef:

Try schreef:

Biechtje01 schreef:
Ik voel me een slechte moeder. De aanwezigheid van mijn zoontje kan ik lang niet zo goed verdragen als anders Hij vraagt energie, maar dat heb ik niet.

Daarom ben je nog niet meteen een slechte moeder, ik geloof dat iedere moeder hier wel eens last van heeft. Geen idee waar je woont, maar ik wil best een paar uurtjes/dagje op je zoontje passen zodat jij even kan bijtanken (slapen, lunchen met een vriendin, of whatever, gewoon even tot jezelf komen)

Wat lief dat je dat zegt Ik heb al wat geregeld om tijd voor mezelf vrij te maken deze week. Want dat doe ik veel te weinig. Donderdag heb ik mooi even mijn handen 3 uurtjes vrij.

Ik ben niet zo goed in adviezen geven maar bedoel het altijd wel goed. Laat het dus ook maar aan anderen over nu, maar je kan niet alles doen, en al helemaal niet tegelijkertijd! Dus geen wondermiddel, mocht je het vinden dan hoor ik het graag

The offer still stands, dus mocht je volgende week of wanneer dan ook, even een paar uurtjes voor jezelf (of met je vriend willen) dan mag je me altijd PMen. For the record, ik pas al 10 jaar op en heb referenties, dus je zoontje is in goede handen Houd het gewoon in je achterhoofd, het is een serieus aanbod

Biechtje01 schreef:

Try schreef:

Biechtje01 schreef:
Ik voel me een slechte moeder. De aanwezigheid van mijn zoontje kan ik lang niet zo goed verdragen als anders Hij vraagt energie, maar dat heb ik niet.

Daarom ben je nog niet meteen een slechte moeder, ik geloof dat iedere moeder hier wel eens last van heeft. Geen idee waar je woont, maar ik wil best een paar uurtjes/dagje op je zoontje passen zodat jij even kan bijtanken (slapen, lunchen met een vriendin, of whatever, gewoon even tot jezelf komen)

Wat lief dat je dat zegt Ik heb al wat geregeld om tijd voor mezelf vrij te maken deze week. Want dat doe ik veel te weinig. Donderdag heb ik mooi even mijn handen 3 uurtjes vrij.

Mamasapje, hij wil graag bij me zijn om er voor mij te kunnen zijn omdat ik me zo rot voel. Ik zat vanmiddag te huilen op de bank. Hij kwam bij me om me te troosten en deed wel echt zijn best om er voor mij te zijn. Dan vind ik het ook weer moeilijk om het door te zetten.

Ik ben teleur gesteld in mezelf. Ik wil alles kunnen, maar ik kan het niet. Het is onmogelijk om alles te kunnen, en toch verwacht ik het van mezelf. Iemand een wondermiddeltje?

Dat is ook heel moeilijk , zeker omdat hij zo graag jou gelukkig ziet.. Maar soms zijn tijdelijke break ups wel eye openers hoor.. Goed of slecht... je kan erachter komen wat je echt wilt, wat je echt gelukkig maakt en wat je echt mist.. * ervaringsdeskundige!* Wij hebben ook een tijd apart gewoond van elkaar gewoon omdat het samen even niet ging en er nog wat dingen uit het verleden speelden. Nu wonen we alweer een tijdje samen en kiezen we op 1 nov ook voor de wet voor elkaar.

dat verwoord mamasapje heel mooi, sluit ik me helemaal bij aan.

** toch te privacy gevoelig **

Ik ben bang voor onweer. En dat is al zolang ik me kan herinneren, dus van kinds af aan.
Afgelopen nacht was het weer zo ver. Ik moest rond 12 uur even naar het toilet en toen dacht ik al dat ik weerlicht zag. Dan bekruipt me meteen een akelig gevoel. Toen ik klaar was, sprintte ik weer naar m'n bedje en ging helemaal onder het dekbed verstijfd liggen.
Het onweer kwam vrij snel dichterbij en er zat 1 harde klap bij.
Daarna verwijderde het zich vrij snel weer.
Maar al die tijd lig ik doodsangsten uit te staan in bed en durf ik me niet te bewegen.
Het heeft me dus mijn nachtrust gekost en nou is dat op zich niet zo erg, maar ik vind het wel vervelend dat ik er zo bang voor ben.
Als ik met andere mensen samen ben, dus letterlijk samen in 1 kamer, dan ben ik niet bang, en vind ik het juist wel fascinerend. Dan vind ik het ook leuk om uit het raam te kijken, maar als ik alleen ben, ben ik een bange schijterd! Dus hopelijk gaat het deze zomer niet vaak onweren!

Haha, ik durf ook nooit echt door een donker huis te lopen als het onweert. Maar anders heb ik er niet zo'n last van. Vroeger was ike cht doodsbang voor onweer, maar toen woonden we in een klein, gammel huisje met een enorme oude zieke kastanjeboom ernaast. Als de bliksem daar zou inslaan en de boom zou omvallen dan zou mijn slaapkamer het niet overleefd hebben. Dus die angst was ergens wel reëel, maar toen we verhuisden en ik begreep dat ons nieuwe huis bliksemafleiders had, vond ik het ineens niet meer zo eng. Buiten zijn met onweer vind ik nog wel altijd eng. Ik heb een keer meegemaakt dat ik een bliksemschicht voor mijn gevoel op nog geen 20 meter afstand over de daken heen zag scheren, of het echt zo was weet ik niet, maar het was wel indrukwekkend.
En een paar jaar terug is de bliksem ingeslagen in één van de antennes hier aan het balkon, toen ik alleen thuis was. Dat was wel ff schrikken

Ik wil wat biechten over mijn vriend.

We hebben binnenkort een feest van mijn collega die met pensioen gaat maar dat weekend is er ook een evenement waar we met kennisen naar toe willen gaan en hier voor is er ook al een hotel geboekt

Ik wil naar het feest van mijn collega
Mijn vriend wilt naar het evenement.

Zijn redenen zijn ik ken je collega's niet. Ik weet niet wie die man is..
Terwijl hij al twee keer mijn collega's gezien heeft.

Normaal krijgt hij altijd zijn in van mij maar nou wil ik wat en is het niet goed voor hem...

En vragen wat hij wil.. is zijn antwoord kies jij maar
Nee we moeten verdorie samen beslissen!! Maar nee ik moet beslissen....

Ik snap eigenlijk wel dat hij naar de evenement wil. Jij hebt natuurlijk meer met die collega dan hij. Was het dan nog niet helemaal rond dat jullie naar dat evenement zouden gaan, aangezien er al een hotel geboekt is?