Biechttopic 2

In grote lijnen heb ik een leuke relatie met mijn vriend. Hij heeft echter nogal last van driftbuien en kan, wanneer hij daar last van heeft echt verbaal te keer gaan. Hij scheld me niet echt uit, maar zijn woorden komen er met zoveel agressiviteit uit, dat ik er bijna bang van wordt.

Vanavond weer: ik stootte mijn teen en riep 'auw auw auw! Leg je schoenen nou eens ergens anders neer!' (van die stalen neuzen schoenen en mijn kleine teen kwam er tegen aan.) Hij: 'Zeur GODVERDOMME niet zo!'
Deze reactie gaf hij, terwijl de rest van de dag tussen ons prima verliep... we hadden het gezellig, leuk, er was niets aan 't handje. Ik schrok er heel erg van. Nu ben ik uit bed gestapt omdat ik er niet van kan slapen en heb deze brief voor hem geschreven:


Ook al komt het van beide kanten (ik ben de laatste tijd wat stil en kortaf): door hoe je dingen zegt vraag ik me echt af wat je bedoelt. De laatste week heb ik denk ik wel een keer of vijf naar me toe gesmeten gekregen dat ik ‘ godverdomme’ niet zo moet zeiken. Je zegt het ook gelijk zo ontzettend kwaad.
Ook al zou ik ‘zeiken’, dan nog moet je wat aan je stopwoordje ‘godverdomme’ doen en aan de toon waarop je dat zegt. Het brengt zoveel vijandigheid met zich mee. Ook zeggen dat een reactie van mij zou lijken alsof je ‘me bijna verkracht hebt’, vind ik zo raar... Waar haal je die tekst vandaan? Dat is gewoonweg eng. Wat ik eventueel gedaan zou hebben om jou zo te laten reageren weegt echt niet op tegen jouw reacties.

Na een heel leuke dag ben je van het een op het andere moment er ook ineens klaar mee en vind je me ‘godverdomme weer een zeikerd’. Dat gaat mij serieus te ver. Ik voel me echt je vriendin niet meer zo, maar eerder een voetveeg. Dat is waardeloos. De reden waarom ik je dan aanraak is omdat ik me bang voel. Je komt heel agressief over en ik schiet dan in de verdedigingstand. Daarnaast is dat sinds onze relatie blijkbaar mijn manier om te laten weten dat je te ver gaat, omdat je gewoon niet luistert naar me. Dus dan maar fysiek. (Ik vind het heel erg dat ik af en toe door mijn machteloosheid hem een duw geef, maar ik hem hem nooit geslagen of geschopt of iets dergelijks, meer een duw van: hé, let eens even op! Hij roept dan: 'raak me niet aan!' )

Ik ben nooit eerder fysiek geweest in wat voor relatie of vriendschap dan ook. Dat begint inmiddels voor mij te betekenen dat er iets niet klopt. Je hoort niet de neiging te hebben iemand aan te moeten raken. Je zou je juist veilig moeten voelen bij elkaar. Voor het grootste deel doe ik dat ook, maar elk gedeelte waarin je je niet veilig voelt bij elkaar is een deel te veel.
De laatste tijd moet ik ook steeds vaker horen dat ik iets verkeerd doe, dat ik iets niet goed doe, dat iets anders moet of dat iets aan mij ligt. Of je zwijgt als het graf en wil niets horen.

Volgens mij ben je liever alleen. Ik vind dit niet meer prettig.
[i]

Dit wou ik even kwijt. Jullie hebben er niet zoveel aan, maar ik heb weinig tot 0 vriendinnen waar ik dit mee bespreek. Laat ik het zo zeggen dat ik niet meer zulke diepgaande vriendschappen heb waarin ik goed kan praten. Dit komt omdat ik een jaar geleden verhuisd ben en dus mijn sociale leven ver weg heb gelaten. Voor hem nog wel.

Biechje met driftige vriend! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je een hele dikke knuffel geven. Het lijkt me een hele lastige situatie. Hopelijk wil je vriend na deze brief praten en kunnen jullie samen tot een oplossing komen. Sterkte meid!

Ik vind het goed dat je er iets aan wil doen, maar voor een echt open gesprek kan je het in je brief beter tot jezelf beperken. Probeer niet met hè vingertje te wijzen maar leg uit wat dat gedrag met je doet, hoe je je voelt en dat jij het niet meer trekt. Niet eindigen met "volgens mij ben je liever alleen", jij vult dat voor hem in namelijk. Je kunt wel zeggen dat als dit gedrag niet ophoudt, jij je eigen conclusies trekt. Omdat jouw grenzen zijn overschreden.

Probeer het open en zonder hem te veroordelen te zeggen, anders krijg je een gigantisch wel/nietes spelletje van. 'Ja maar jij doet dit, nee jijj doet dat " en dan krijg je alsnog geen open gesprek.

Sterkte!!

..

Als er echt crisis is, moet je de crisisopvang bellen, dan komen ze direct. Als zij het nodig achten, kunnen ze hem dan ook meteen meenemen.

Sowieso zou hij zich moeten aanmelden bij GGZ, Riagg of een andere instelling voor de geestelijke gezondheid. Daar kunnen ze hem verder helpen, met therapie, medicatie, loopbaanbegeleiding, wat maar goed voor hem is.

Maar als dit al zo lang speelt, is er nog nooit enige vorm van hulpverlening gezocht? Zo ja, dan zou ik daar weer bij aankloppen. Sterkte

..

Joyce, je reageert onder je eigen account he, dat weet je?

Ik heb een betalingsachterstand van €700 en het achtervolgt me al maanden. Ik voel me er zo klote onder en probeer vanalles, maar kan moeilijk niks meer ondernemen met vriendinnen/collega's (die vragen steeds waarom..) wat geld kost. Heb net een brief van een incassobureau gehad en ik trek het gewoon niet meer, heb huilend mn ouders gebeld en ik voel me gewoon zo kut. Ik kan niet gaan stappen over 2 weken, maar dat wil zeggen dat mijn collega's ook niet kunnen want die slapen bij mij. Dat soort dingen zijn het steeds, ik kan gewoon geen nee zeggen maar ik kan het echt niet betalen
Mn ouders gaan gelukkig dat geld van de rekening voorschieten maar ik vind het echt vreselijk, slaap al weken slecht, ben duizelig etc. Voel me zwaar kut

Biechtje01 schreef:Ik heb een betalingsachterstand van €700 en het achtervolgt me al maanden. Ik voel me er zo klote onder en probeer vanalles, maar kan moeilijk niks meer ondernemen met vriendinnen/collega's (die vragen steeds waarom..) wat geld kost. Heb net een brief van een incassobureau gehad en ik trek het gewoon niet meer, heb huilend mn ouders gebeld en ik voel me gewoon zo kut. Ik kan niet gaan stappen over 2 weken, maar dat wil zeggen dat mijn collega's ook niet kunnen want die slapen bij mij. Dat soort dingen zijn het steeds, ik kan gewoon geen nee zeggen maar ik kan het echt niet betalen
Mn ouders gaan gelukkig dat geld van de rekening voorschieten maar ik vind het echt vreselijk, slaap al weken slecht, ben duizelig etc. Voel me zwaar kut

Dikke knuffel! Geldproblemen zijn vaak erg vervelend aangezien de meeste dingen gewoon geld kosten. En als dat er niet is, word je aardig beperkt.
Wel fijn dat je ouders het willen betalen voor je. Heb je verder te weinig geld om rond te komen of valt dat wel mee?

Dolcis_ schreef:

Biechtje01 schreef:Ik heb een betalingsachterstand van €700 en het achtervolgt me al maanden. Ik voel me er zo klote onder en probeer vanalles, maar kan moeilijk niks meer ondernemen met vriendinnen/collega's (die vragen steeds waarom..) wat geld kost. Heb net een brief van een incassobureau gehad en ik trek het gewoon niet meer, heb huilend mn ouders gebeld en ik voel me gewoon zo kut. Ik kan niet gaan stappen over 2 weken, maar dat wil zeggen dat mijn collega's ook niet kunnen want die slapen bij mij. Dat soort dingen zijn het steeds, ik kan gewoon geen nee zeggen maar ik kan het echt niet betalen
Mn ouders gaan gelukkig dat geld van de rekening voorschieten maar ik vind het echt vreselijk, slaap al weken slecht, ben duizelig etc. Voel me zwaar kut

Dikke knuffel! Geldproblemen zijn vaak erg vervelend aangezien de meeste dingen gewoon geld kosten. En als dat er niet is, word je aardig beperkt.
Wel fijn dat je ouders het willen betalen voor je. Heb je verder te weinig geld om rond te komen of valt dat wel mee?

Theoretisch gezien zou ik het moeten redden, maar iedere keer is er weer iets.. Een abo-verlenging onverwachts van de Flair (natuurlijk meteen opgezegd nu), incassokosten die erbij komen (echt belachelijk hoeveel ze rekenen voor 1x te laat betalen).. Het schiet niet op en op een gegeven moment loop je alleen nog maar achter de feiten aan. Mn collega's willen ook vanalles ondernemen, heel erg leuk natuurlijk want ik hou zelf ook van stappen, maar het is gewoon te duur. Een avondje borrelen is meteen 30-40 euro en aankomende vrijdag is het weer zover Wil geen smoes verzinnen maar denk niet dat ze de waarheid begrijpen.

Biechtje, bedenk je wel dat incassobureaus over het algemeen de wet overtreden door veel te veel incassokosten te vragen. Wettelijk gezien mogen ze maar 15 procent van het bedrag erbij op vragen. De meeste incassobureaus gooien dat nog eens 4 keer over de kop maar dat hoef jij dus NIET te betalen! Vraag altijd om een specificatie van de incassokosten en geef ook aan dat ze wettelijk gezien 15 procent mogen vragen. Ik durf te wedden dat ze dan heel gauw inbinden. Betaal het bedrag wat je moet betalen (dus het eerste bedrag van de maatschappij die het je rekende) en geef aan bij het incassobureau dat je een juiste berekening wilt van de incassokosten en dat je dat DAN pas gaat betalen. Dikke kans dat je niks meer hoeft te betalen (eigen ervaring) Allemaal met aangetekende brief uiteraard!

Dit weet niet iedereen en daar profiteren ze erg van!

Je hebt nu 700 euro schuld, maar als je niet leert om nee te zeggen, wordt die schuld alleen maar groter. Zeg gewoon dat het even niet in je budget past en nodig haar thuis uit. Het is heel normaal om krap te zitten. 30 euro over de balk gooien kan gewoon niet iedere week. Wie weet is het zelfs een opluchting voor andere collega's die het eigenlijk ook te duur vinden.

even over mijn broer. ik heb zojuist vandaag achter GGZ zijn reet gezeten, sorry hoor maar ik weinig goede woorden ervoor over hoe dit vandaag is gegaan, hij heeft zelf gebeld, werd hem beloofd dat hij met spoed terug gebeld zou worden, afijn 3 uur later heb ik zelf even gebeld hoe het zit, blijkt deze mevrouw niet aanwezig te zijn, en hij pas morgen gebeld zou worden. ik heb ze verteld hoe het zit, en ik kan hem om 3 uur naar de crisisopvang brengen!

ik weet dat dit het beste is voor hem, maar ergens doet het zo zeer om hem weg te moeten brengen en hem daar achter te moeten laten..

Ik kom ook ff biechten!

Ik zit nu deze week precies een jaar thuis, mn vorige baas dus, verlengde mijn contract niet omdat ik zwanger was! Nu ben ik daar ziek uit dienst gegaan, omdat ik dus al vanaf t begin van de zwangerschap complicaties kreeg..

Toen dat uiteindelijk goed ging kreeg ik met 24weken te horen dat ik zwangerschapscholestase had, erge vorm! Kreeg zware medicijnen en ik moest voor 38weken bevallen zijn! Nu had ik met 37weken al 3cm ontsluiting van mezelf en werd binnen 24uur ingeleid en binnen 4uur was mevrouwtje eral!

Super, maar de kraamtijd vloog voorbij en moest weer solliciteren, en kreeg dus een WW-uitkering..ik solliciteer me de pleurus (sorry!) maar het is allemaal niks..het valt GIGANTISCH tegen!

Ik solliciteer in de detailhandel en productie (waar ik NIET in wil werken! mja het moet maar..) ik wil graag in de thuiszorg werken omdat ik dat leuk vind! Maar ook dat valt tegen, zit al bij meerde bureaus ingeschreven maar tot op heden geen clienten!..

Word er beetje moederloos van....mja eens komt mijn tijd dat ik ook weer werk heb en dat we weer meer te besteden hebben! 't valt soms niet mee om alles te moeten overwegen om te kopen!

Moest het even kwijt!...Ben niet zo dat ik snel loop te klagen enz..bedoel mn ouders en zus springen gelukkig bij, ook als het om onze dochter gaat! Maar toch ist niet leuk als je aanmaningen etc krijgt.....*zucht...!

Giacomo schreef:Biechtje, bedenk je wel dat incassobureaus over het algemeen de wet overtreden door veel te veel incassokosten te vragen. Wettelijk gezien mogen ze maar 15 procent van het bedrag erbij op vragen. De meeste incassobureaus gooien dat nog eens 4 keer over de kop maar dat hoef jij dus NIET te betalen! Vraag altijd om een specificatie van de incassokosten en geef ook aan dat ze wettelijk gezien 15 procent mogen vragen. Ik durf te wedden dat ze dan heel gauw inbinden. Betaal het bedrag wat je moet betalen (dus het eerste bedrag van de maatschappij die het je rekende) en geef aan bij het incassobureau dat je een juiste berekening wilt van de incassokosten en dat je dat DAN pas gaat betalen. Dikke kans dat je niks meer hoeft te betalen (eigen ervaring) Allemaal met aangetekende brief uiteraard!

Dit weet niet iedereen en daar profiteren ze erg van!

Dat wist ik dus ook niet! Tnx!

...

Biechtje01; vreselijk zeg dat er zo gehandeld word door de stichting! En dan de punten die je noemt...zo lullig gewoon! Ik vind het zoiezo knap van je broer dat hij op zich zelf woont!
Mijn zwager heeft syndroom van asperger en dit werd ook op late leeftijd geconstateerd, wij hadden ook zorg voor hem enz geregeld, maar dit heeft hij zelf stop gezet, omdat hij d8 dat hij het beter alleen af kon (FOUT), maar goed wij hebben onze handen terug getrokken en hij moet zelf doen (mijn schoonouders leven niet meer en alles zou op ons terecht komen, ook verder geen familie hier wonen!)..

Maar hoe deze woningstichting handelt vind ik niet tof! Ik hoop dat jullie er met zn allen toch nog wel uitkomen weer! Is er niet een andere woningstichting waar ze dit soort projecten hebben?

Liefs!

...

Maar mag hij ook niet daar blijven wonen, maar dan dat hij zorg krijgt van een andere zorginstelling?

...

Das echt balen joh!...Pfff...nou hopen dat jullie er uit komen zodat je broer er kan blijven wonen, anders krijg je die rompslomp weer van het verhuizen etc! Daar zit een autist ook niet op te wachten...Sterkte meid!

Vandaag kreeg ik op Facebook een berichtje van een vriendin.
Het stond vol met verwijten en dat de vriendschap alleen maar van haar kant moest komen. Terwijl ik juist vind dat ik de afgelopen jaren meer voor onze vriendschap heb gedaan. Toen zij haar huisje kreeg heb ik direct een felicitatiekaartje gestuurd en zodra ze gesetteld was heb ik haar huisje bewonderd. En zij? Toen ik mijn huis had gekocht heb ik niks van haar gehoord, maar dan ook echt niks. Ze is in de twee jaar dat ik er nu woon welgeteld 2x langsgekomen. En dan ook alleen maar omdat ze bij een wederzijdse vriendin die bij mij in de buurt woont op bezoek was. Voor de goede orde, we wonen dus niet bij elkaar in de buurt.

Nog een voorbeeld:
Toen zij in het ziekenhuis lag met een blindedarmontsteking was ik er voor haar, maar toen ik naar het ziekenhuis moest voor allerlei onderzoeken gaf ze weer niet thuis.

Aan de ene kant voel ik me er rot door, maar aan de andere kant denk ik ook: "zoek ook het maar uit."

Het is logisch dat je je rot voelt, het gaat immers om een vriendin.
Maar wat je zelf zegt, zulke mensen ben je liever kwijt dan rijk!!

ik zou jou ervaringen de laatste jaren laten weten en kijken wat ze daarmee doet.

Mijn relatie is net uit, en ik weet niet waarom. Ik voel me verschrikkelijk en ik vind het niet leuk om iedereen te moeten laten weten dat het alweer niet is gelukt bij mij. Ik wil helemaal geen nieuwe toekomstplannen maken, ik wil alleen hem. En daar moet ik vanaf.