Biechttopic 2

Praten zal je juist misschien dan wel goed doen. En slachtofferhulp is er niet voor niks denk ik maar Maar heftig zeg, snap dat dit je niet in de koude kleren gaat zitten.

Van tevoren zeggen dat je niet zeker weet of het wel wat voor je is omdat je het zo moeilijk vind om te praten. En je bent niks verplicht he! Als het voor jou niet goed voelt mag je dat best gewoon aangeven.

Ik ben bij de algemene bijeenkomst van slachtofferhulp geweest, daar gaven ze al aan dat we niet direct hoefden te beslissen of we een persoonlijk gesprek met ze wilden.
Een aantal van mijn collega's wilden dat wel, ik heb toch besloten om het niet te doen.
Ik heb wel een folder meegenomen, en mocht ik aan het praten met collega's en vrienden/ familie niet genoeg hebben kan ik altijd nog contact met ze opnemen!

Ik ben een vreselijk mens op het moment. Al een poosje kan ik niks hebben en is alles me teveel. Ben ik snel boos en kan ik me nergens toe aan zetten.
En juist nu komt mijn partner ermee aanzetten dat hij het niet meer weet met 'ons'. Ook weet hij niet wat hij nog voor mij voelt. Ik heb een sigaret gerookt, wat volgens hem betekend dat ik mezelf niet kan beheersen. Dus wie weet wat ik nog meer zou doen als ik niet thuis ben.
Het klopt dat ik op het moment geen leuk mens ben om mee samen te zijn. Maar dat komt van de hele situatie waar ik in zit. Ik zit mezelf ook in de weg.

Ik heb hem juist nu zo nodig.

Wat vervelend dat je je zo anders voelt. Weet je ook wat de reden hiervan is?
Jammer dat je zo weinig steun krijgt van je partner, juist nu je het zo nodig hebt! Hoe was jullie relatie hiervoor? En hoe sta jij zelf in deze relatie?

Voorop gesteld wil ik melden dat er waarschijnlijk mensen dit verhaal zullen herkennen, ik heb hier wel eens wat over gepost op het oude forum, helaas loopt het iedere keer weer uit de hand en wil ik nu voor eens en voor altijd het hele verhaal eens van me afschrijven en jullie mening daarover weten.... Mocht iemand me herkennen, noem alsjeblieft mijn echte of forumnaam NIET!Daarnaast, alsjeblieft niet quoten, ik wil het kunnen verwijderen!

De band met mijn schoonouders is de laatste tijd erg veranderd. Dit verhaal, of eigenlijk deze biecht, gaat eerst zo'n drie jaar terug. Mijn zwager en zijn vriendin runnen een eigen restaurant, helaas loopt dit helemaal verkeerd af. Mijn zwager is een vent die zijn verantwoordelijkheden niet kent en behoorlijk verslavingsgevoelig is. Zo komt er op een gegeven moment uit dat hun relatie over is, zij heeft voor zichzelf gekozen na maandenlang samen te hebben geleefd met een verschrikkelijke vent. Hij bleek op dat moment zwaar aan de alcohol te zitten, daarnaast gebruikte hij ook nog eens de nodige drugs en handelde daar ook in.


Dagen, weken, maandenlang zijn wij met de gehele familie bezig geweest om alles te regelen, het restaurant werd overgenomen door andere mensen, zij verhuisde terug naar haar ouders, hij bleef alleen achter, werd zijn huis uitgezet doordat de huurbaas gehoord had dat hij drugsdealer was, terwijl hij bezig was zichzelf te bewijzen bij zijn nieuwe baan (hij moest immers toch inkomsten hebben) hebben mijn vriend en ik samen met wat andere familie zijn huis leeg gehaald en alles in een loods opgeslagen. Omdat hij niet bij familie of ons terecht kon, is hij tijdelijk gaan wonen bij een goede kennis van hem. Ik kende deze mensen niet, maar was allang blij dat hij een dak boven zijn hoofd had.

Al snel kwam hij achter te lopen met het betalen van rekeningen, mijn schoonouders hebben gelijk gezorgd dat met hun geld alle achterstallige dingen betaald werden zodat hij in iedergeval zijn auto behield, zijn ziekenfonds had betaald en wat geld over had voor boodschappen. Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer problemen er ook boven water kwamen. Op dat moment hebben wij als gezin ook een gesprek met elkaar gehad, dat het voor nu klaar moest zijn met zijn drugsgebruik, dat hij minder alcohol moest gaan gebruiken en zich echt moest gaan richten op het afbetalen van schulden. Alle schulden waren namelijk bij elkaar opgeteld en kwamen boven de 35000 euro uit. Zijn administratie werd door zijn vader in beslag genomen, vanaf nu ging hij dat bijhouden, rekeningen betalen etc.

Tijd verstreek, we zagen hem veranderen, hij kreeg een nieuw huis, verkocht zijn auto, kocht een scootertje terug, was trots op zijn plekje die hij leuk voor elkaar had en begon steeds menselijker te worden. Tot de eerste terugval. Hij gebruikte opnieuw een keer drugs, maakte het geld wat hij moet gebruiken op aan verkeerde dingen en weer konden mijn schoonouders opdraaien voor alle openstaande rekeningen. Hij beloofde verbetering, die was er ook, tot hij zo'n 2 maanden daarna gepakt werd met teveel drank op de scooter, meneer protesteerde tegen de agenten, sloeg van zich af, werd agressief en werd meegenomen naar het bureau en moest afkoelen in de cel. Zijn rijbewijs werd ingevorderd, dit betekende dat hij niet meer scooter mocht rijden. In diezelfde periode raakte hij zijn baan kwijt, zijn contract van een half jaar werd niet verlengd. Hij kwam volledig thuis te zitten, maar omdat hij 6 maanden achter elkaar had gewerkt kreeg hij toch een uitkering. Gelukkig maar, want anders was er een nog groter probleem geweest. In die periode kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis, helaas heeft hij daar ook een behoorlijke stempel op weten te drukken en dan niet in positieve zin. Uiteindelijk na een tijdje kreeg hij zijn rijbewijs terug, vond hij een nieuwe baan en was weer volop gemotiveerd. Fijn om te zien, hij had al snel zijn draai gevonden in dat bedrijf, kortom.. het ging goed! Wat waren wij blij en trots.. Een tijdje is het op die manier verder gegaan, hij was druk met werken, kwam weinig bij ons, weinig bij zijn ouders en als we hem dan spraken was hij zo druk met werken en overuren etc. We dachten eindelijk, dit gaat de goede kant op... Maar nee, helaas.... hij was in een vreselijke dip beland en had het weer op een zuipen gezet, daarnaast hadden we ook het vermoeden dat hij weer drugs had gebruikt. Niks geen bewijzen dus het recht op de man afgevraagd, maar hij beweerde dat het niet zo was. Totdat mijn vriend een zakje met wat wit poeder in zijn jaszak vond. Wederom was ons vertrouwen in 1 klap weg. Iedere keer als er weer wat gebeurde waren we boos, verdrietig maar tegelijkertijd wisten we ook wel dat het altijd zo zou blijven gaan. Toen hebben we een plan opgesteld. Zijn ouders deden altijd al alles voor hem, moeders deed zijn was, maakte bij hem schoon, vaders deed de administratie samen met hem, maar nu gingen we het zo doen dat hij elke week zakgeld kreeg zodat hij niet teveel kon opmaken. Ik was inmiddels best wel klaar met hem en heb besloten om een tijdje afstand van alles te nemen, ik kon het niet meer handelen zeg maar, het verdriet wat hij ons keer op keer aandeed, het feit dat zijn ouders even boos waren en daarna weer doodleuk alles voor hem deden, alles wat hij tekort kwam gaven hun hem. Hij kreeg de duurste kleding, schoenen en hij kreeg zelfs een auto! Ik vond dat hij dat niet verdiend had, maar ja.. wie was ik om daarover te oordelen.

Tijd verstreek weer, hij was weer druk met werken totdat hij te horen kreeg dat zijn contract niet verlengd werd. Hij kwam weer thuis te zitten, had sollicitatie na sollicitatie,
uiteindelijk na 1 maand vond hij al een andere baan. Helemaal blij, vol goede moed ging hij er tegen aan, op dat moment zag ik hem als een zwager die ik nog nooit gezien had.
Hij was gemotiveerd, straalde, veranderde zn uiterlijk van losbol naar serieuze jongeman. Ging weer daten, besteedde aandacht aan familie, kocht af en toe lieve kleine cadeautjes
en was gewoon heel goed in zijn doen! Zijn nieuwe baan vond hij helemaal geweldig, hij had echt binnen no-time zijn plekje weer gevonden, bewees zich, maake promotie en alles ging gewoon heel goed! Toen hij zijn eerste loon kreeg na promotie, kreeg hij die maand wat extra's te besteden van mn schoonvader. Helaas had dit weer een verkeerde afloop...
Hij kreeg een ernstig scooterongeluk, kwam in het ziekenhuis te liggen en wist niet meer wat er gebeurt was. Dagenlang hebben wij in onzekerheid gezeten omdat hij te emotioneel
was om erover te praten, uiteindelijk kwam de aap uit de mouw, hij had zitten drinken in een kroeg, had zitten gokken bij zo'n fruitautomaat, behoorlijke winst gehad, doorgegokt, gedronken, uit eindelijk was hij zo bezopen als maar kan, had hij al het geld (incl winst) opgemaakt en was hij op de scooter gestapt om naar huis te gaan. Op een fietspad had wat grint gelegen, op de één of andere manier is hij uitgegleden en onderuit gegaan, zo'n 10 meter over het asfalt gegleden en tegen een trottoir tot stilstand gekomen. Wekenlang lag hij in het ziekenhuis, een herstelperiode van zo'n 2 maanden gehad en hij mocht weer aan het werk. Vanaf dat moment dachten wij echt dat hij zn les wel had geleerd, zowel de politie als de ambulance vertelde namelijk dat hij op het randje van de dood had gelegen en dat beangstigde hem enorm. Inmiddels zijn we 9 maanden verder, is er weer het hoognodige gebeurt en kan ik het gewoon niet meer opbrengen om hem te zien, om met hem te praten, een biertje te drinken op een verjaardag, op een verjaardag te zitten... ik kan hem gewoon niet meer luchten! Mijn vriend gaat er aan kapot als ik dat uitspreek, zijn ouders vergeven hem keer op keer alles, zeggen tegen hem: dit is echt de laatste keer! Maar, zodra er dan wat gebeurt, sjeezen ze weer naar hem toe. Ik kan niet meer, ik wil aan onze toekomst denken, met mijn schoonouders.... maar zonder mijn zwager.

Terwijl ik dit type, stromen de tranen over mn wangen, het doet zoveel met me, hoe kan iemand zo hardleers zijn, hij heeft ons zoveel pijn gedaan, nog geen 1,5 week geleden belde hij weer laveloos op, ik ben boos geworden op hem, heb tegen hem gevloekt, geschreeuwd, gejankt. Wederom had hij zichzelf in grote probelemen gebracht.
Ik kan het gewoon niet meer, ik wil het niet meer horen, ik wil het niet meer zien.... het is denk ik op.....

Ik kan me goed voorstellen dat jij 'm zat bent. Daarnaast kan ik me je schoonouders ook voorstellen: het is hun eigen zoon!
In het verleden hebben jullie samen gezeten om een 'plan' voor hem op te stellen. Misschien zou je dat nu ook weer kunnen doen. Die jongen heeft hulp nodig voor zijn verslaving/afhankelijkheid, want uit je verhaal maak ik op dat 't daar telkens mee fout gaat (baan verliezen en daarna teveel drinken of andersom, maakt niet zoveel uit, die jongen heeft een probleem!).

Sterkte met deze zware toestand

Hulp heeft hij al meerdere keren gehad, hij loopt bij een maatschappelijk werkster, heeft bij een soort a.a. gezeten, heeft medicatie gehad voor een bepaalde overgevoeligheid, heeft zelfs een drankverbod van een arts gekregen omdat zij lever aangetast is... het doet hem allemaal niks.

Gesprekken zijn er ook keer op keer weer, alleen komt daar altijd hetzelfde uit. Schoonouders zeggen hem niet meer te helpen, wij stemmen daar mee in, spreken af geen geheimen voor elkaar te hebben, dus zodra we achter iets komen wat hij weer heeft uitgespookt gaan we weer om de tafel. Vorige week hebben we weer een gesprek gehad, ik heb aangegeven dat ik niet meer weet wat ik ermee moet en dat ik echt boos ben, teleurgesteld etc. Hij verpest een (voor ons allemaal) hele mooie tijd, blijft eigenwijs en wijft alles aan de kant. Maakt grapjes over dingen, zegt bijv: zo ff wat wit poeder halen. En dan bedoelt hij uiteindelijk poedersuiker omdat hij bijv pannenkoeken gaat eten.

We lopen keer op keer vast, inmiddels is hij sinds een tijd in de schuldsanering en moet hij dingen alleen doen, of eigenlijk zelf doen. Maar nee... ook dag gebeurt niet!

Is het misschien een optie dat hij naar een psycholoog/psychiater gaat met misschien als het nodig is een dagopvang?
Een maatschappelijk werker doet het prima hoor, maar misschien zijn zijn problemen wat te zwaar en moet hij andere hulp krijgen.
Die jongen is denk ik ontzettend ongelukkkig en telkens als hij een nieuwe baan krijgt, heeft hij een stuk afleiding.
Ten tweede kan hij waarschijnlijk niet met geld omgaan en dat moet hij toch gaan leren.
Zijn ouders gaven hem één keer wat meer geld en meteen ging het mis!
Wat voor werk deed hij? Je beschrijft hem niet als een domme jongen, hij maakt promotie en zo, dus moet hij toch wel zo slim zijn en erkennen dat hij problemen heeft?
Zijn ouders kunnen hem denk ik niet helpen aan een blijvende oplossing.

Sterkte!

Ik denk dat jullie er al eerder meer afstand van hadden moeten nemen. Natuurlijk ben je er wel bij betrokken, dat is logisch, maar als ik een zin lees als 'maar nu gingen we het zo doen dat hij elke week zakgeld kreeg' dan denk ik: hoezo, wé? Jullie zijn neem ik aan een jong stel van ergens in de twintig, jullie hoeven niet als soort van mede-ouders op te treden.

Als jij het momenteel niet kan opbrengen om met hem op een verjaardag te zitten dan denk ik dat je vriend en je schoonouders dat gewoon hebben te accepteren. Dat je je eigen zoon of broer niet zomaar loslaat is wel te begrijpen, maar er is wel een grens aan wat je kunt verwachten van iedereen die buiten dat nauwe cirkeltje staat.

Ik ben het helemaal eens met Susan.

Jeetje, vervelend allemaal om te lezen dat die cirkel niet doorbroken wordt.
Het lijkt wel alsof hij het niet aanneemt van mensen die dichtbij hem staan, alsof een buitenstaander wél tot hem kan doordringen.

Iemand nog wat dranghekken over voor mij zodat ik niet in die diepe put achter mij val?

Mijn hoofd zit bom en bomvol met zoveel emoties. Ik wil ze graag verwerken en een plekje gaan geven. Weet alleen echt niet hoe

Wat is er aan de hand biechtje? Of zet je het hier liever niet neer?

:

Gun jezelf wel de tijd hè om alles te verwerken
Is professionele hulp geen idee? Of wil je dit niet? Sterkte in ieder geval!

Ja prof. hulp zal wel fijn zijn. Maar dat is dan allemaal zo op afspraak. Ik ga in elk geval wel naar de huisarts, en kijk of hij mij verder kan helpen..

Maar je mág je ook best klote voelen hè? Je moet niet van jezelf verwachten dat je weer vrolijk verder kunt gaan met je leven, daar waar het voor je vaders dood is gestopt. Dat gaat gewoon niet. Je leven is anders nu, je mist een, waarschijnlijk belangrijk, persoon in je leven en daar heb je heel veel verdriet van. Jouw leven lijkt stil te gestaan te hebben terwijl de rest van de wereld gewoon door heeft gedraaid, nu moet je langzaam aan ook weer mee gaan draaien.
Het is niet fijn om je klote te voelen en natuurlijk wil je gewoon weer verder gaan, dat is ook het makkelijkste maar helaas werkt het zo niet... Geef jezelf de tijd! Dat klinkt heel cliché, ik weet het, maar het is echt zo!

Sterkte!

Kan je er wel goed met je moeder over praten? Of met andere familie?

Nee.

Susan schreef:Ik denk dat jullie er al eerder meer afstand van hadden moeten nemen. Natuurlijk ben je er wel bij betrokken, dat is logisch, maar als ik een zin lees als 'maar nu gingen we het zo doen dat hij elke week zakgeld kreeg' dan denk ik: hoezo, wé? Jullie zijn neem ik aan een jong stel van ergens in de twintig, jullie hoeven niet als soort van mede-ouders op te treden.

Als jij het momenteel niet kan opbrengen om met hem op een verjaardag te zitten dan denk ik dat je vriend en je schoonouders dat gewoon hebben te accepteren. Dat je je eigen zoon of broer niet zomaar loslaat is wel te begrijpen, maar er is wel een grens aan wat je kunt verwachten van iedereen die buiten dat nauwe cirkeltje staat.

Helemaal mee eens. Probeer het los te laten, het is niet jullie 'pakkie an'

Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het voor hem ook vreselijk vind dat hij zijn leven niet onder controle heeft.

Biechtje01 schreef:Nee.

Dat vind ik echt erg om te lezen...Goed van je dat je naar de huisarts gaat!

Hier het biechtje weer met de zwager met schulden en verslavingsdrang.

Inmiddels ben ik weer wat rustiger eronder, heb een goed gesprek met mijn schoonouders gehad en verteld dat het zo niet verder kan. Hij moet toch een keer leren om op eigen benen te staan, heb ze verteld dat ik wat meer afstand wil nemen en gezegd dat ik hoop dat hun dat accepteren. Gelukkig reageerde ze héél goed erop! Ze vonden het fijn dat ik altijd heb klaar gestaan, en nu eerlijk was en hebben zelf ook hun hart laten spreken...
Als het nog langer op deze manier doorgaat, gaat dit tenkoste van hun, hun huwelijk maar ook hun gezondheid. Ze willen dat niet meer accepteren en gaan nu goed nadenken over hoe verder! Ik heb aangegeven om puur voor hun, te willen helpen met datgene dat nodig is. Ik ben bezig met contact te zoeken met het nibud, ik ga met mijn zwager om de tafel om samen met hem alle vaste lasten automatisch af te laten schrijven zodat wij zekerheid hebben dat dat betaald is. Hij stond daar neit achter, wilde zelf betalen wanneer hem dat uitkwam en zijn ouders hebben toen geëist dat hij mij dat laat doen.

Zodra dat geregeld is, is het de bedoeling dat zijn ouders hem steeds meer eigen verantwoordelijkheden terug geven, geen chauffeur meer voor hem spelen, geen extra's toeschuiven, niet zijn was doen, niet zijn toko schoonmaken, niet zijn administatie bij houden etc.. Ze hebben mij gevraagd om te helpen om daar een concreet plan van aanpak voor te maken, ik heb het gevoel dat ik eindelijk na ruim 2 jaar tot ze doorgedrongen ben, zondag kwamen ze bij me, met een mega bos bloemen... Om mij te bedanken, dat ik ondanks dat ik er klaar mee ben en afstand wil nemen, dit toch voor hun doe. Dat waardeer ik heel erg, ook mijn vriend is er erg blij om, het is en blijft tenslotte zijn broer.