Biechttopic 2

Hier is hetzelfde biechtje als hierboven nog eens:
Ik heb inmiddels met mijn moeder gesproken, ze kon bepaalde dingen wel begrijpen en vind het ook wel een goede stap dat ik het zo wil oplossen. Waarschijnlijk speelt er veel meer uit mijn verleden mee dan ik me kan voorstellen.

Tussen de middag werd ik nog even door een vriendin opgebeld en ze zei dat ik goed bezig was. Het frusterende is ook wel deels dat ik weet wat er aan de hand is en mis gaat, maar ik er gewoon niets aan lijk te kunnen doen! Blijkbaar een onderbewustzijn!
Ik ben in ieder geval benieuwd wat de dokter al zegt, een vriendin gaf ook de tip vooral door te blijven rammen omdat dit niet van gister is en al langer speelt. Alleen elke keer als ik veel "rust" heb gaat het blijkbaar mis!

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Ik biecht op dat ik me naar aanleiding van deze biecht afvraag of mijn zusje hier ook zo over denkt. We schelen twee jaar en hebben vroeger vaker 'doktertje' gespeeld enzo waar ook wel lichte seksuele handelingen bij kwamen kijken. Later in mijn pubertijd heb ik ook met een vriendin heel erg veel geëxperimenteerd op seksueel gebied. Ik schaam me er enorm voor, maar realiseer me ook dat ik toen niet wist dat het raar was en dat ik mezelf niets kwalijk kan nemen.

Alleen begin ik me nu dus af te vragen hoe mijn zusje hierover denkt en of zij mij iets kwalijk neemt omdat ik de oudste van ons tweeën was...

Doktertje spelen deed ik ook met vriendjes (dacht immers dat het 'normaal' was) maar dat ging van zijn lang-zal-ze-leve niet zo ver als wat mijn zus deed. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld -er zijn twee mensen die hiervan weten waarvan ik er een niet meer spreek maar geen details-, maar ik heb haar gebeft en zij mij. Ik voel me vies nu ik dit zeg, tranen springen in mijn ogen en begin te hyperventileren.

Jeetje... Heftig.. Maar heb wel een kleine toevoeging en zeg natuurlijk niet dat dit geld voor jullie situatie.
Jezelf en anderen ontdekken is ook een stukje van je ontwikkeling wat behoort tot de seksuele ontwikkeling... Heel toevallig heb ik hier op mijn werk laatst ook mee te maken gehad. Het is alleen zo dat de grens tot waar het gaat een beetje lastig is... Hierbij geld een regel zoals het zijn kinderen in dezelfde leeftijd/ fase en hierbij mag geen dwang komen...

Ik zie nu pas het laatste stukje van het 'beffen'... Hij pakte 'm wel bij de quote.. zoals ik al zei... het geld miss. niet voor jullie maar wilde even een toelichting geven

chococupcake schreef:

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Ik biecht op dat ik me naar aanleiding van deze biecht afvraag of mijn zusje hier ook zo over denkt. We schelen twee jaar en hebben vroeger vaker 'doktertje' gespeeld enzo waar ook wel lichte seksuele handelingen bij kwamen kijken. Later in mijn pubertijd heb ik ook met een vriendin heel erg veel geëxperimenteerd op seksueel gebied. Ik schaam me er enorm voor, maar realiseer me ook dat ik toen niet wist dat het raar was en dat ik mezelf niets kwalijk kan nemen.

Alleen begin ik me nu dus af te vragen hoe mijn zusje hierover denkt en of zij mij iets kwalijk neemt omdat ik de oudste van ons tweeën was...

Doktertje spelen deed ik ook met vriendjes (dacht immers dat het 'normaal' was) maar dat ging van zijn lang-zal-ze-leve niet zo ver als wat mijn zus deed. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld -er zijn twee mensen die hiervan weten waarvan ik er een niet meer spreek maar geen details-, maar ik heb haar gebeft en zij mij. Ik voel me vies nu ik dit zeg, tranen springen in mijn ogen en begin te hyperventileren.

Jeetje... Heftig.. Maar heb wel een kleine toevoeging en zeg natuurlijk niet dat dit geld voor jullie situatie.
Jezelf en anderen ontdekken is ook een stukje van je ontwikkeling wat behoort tot de seksuele ontwikkeling... Heel toevallig heb ik hier op mijn werk laatst ook mee te maken gehad. Het is alleen zo dat de grens tot waar het gaat een beetje lastig is... Hierbij geld een regel zoals het zijn kinderen in dezelfde leeftijd/ fase en hierbij mag geen dwang komen...

Geen dwang, maar wat valt daar dan onder? Manipulatie is geen dwang, maar kan wel hetzelfde gevolg hebben bijvoorbeeld.

Dwang is gewoon dingen tegen je zin in, dus wanneer de pleger het doet vanwege zijn eigen 'lustbehoefte'....

Emotionele dwang zoals manipulatie valt hier ook onder...

Het ligt er ook aan hoe oud het andere kind is, als het gaat om een kind van 7 en een kind van 14, dan wordt het anders dan wanneer het gaat om een kind van 9 en een kind van 7.

Lilith schreef:Het ligt er ook aan hoe oud het andere kind is, als het gaat om een kind van 7 en een kind van 14, dan wordt het anders dan wanneer het gaat om een kind van 9 en een kind van 7.

En bijvoorbeeld een van 10 en een van 12 jaar? Dat scheelt ook maar twee jaar, maar qua seksuele ontwikkeling scheelt het veel meer. Ik denk dat het daarom ook lastig te beoordelen is wat wel door de beugel kan en wat niet. En misschien geldt dat ook voor degene die er mee te maken heeft gehad. Dat maakt het zo gecompliceerd.

Is ook zo, en daarbij is het ook je gevoel en ervaring wat je gewoon schaad...

Dat is met alles in het leven, je word 'neutraal' geboren en 'geschaad' door invloeden van buitenaf...

Ik biecht ook wat op maar het hoeft niet prive ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt.

Na een 10 jarige relatie met hele mooie tijden maar vooral ook heel veel tegenslagen, heb ik besloten nu voor mezelf te gaan kiezen en alleen verder te gaan.
We hebben samen een zoon van 1,5 jaar het mooiste wat ons is overkomen. Ik kijk met een mooi gevoel terug maar ik moet verder. Er is veel gebeurd waardoor dit de keuze is geworden maar het is voor mij de beste keuze.
Het is helaas echt over.
Jammer dat er geen toekomst voor ons samen is. Maar ik weet zeker dat we er allebei wel komen.

Sterkte Nonnevot en biechtjes!

Nonnevet wat een dappere beslissing! Het is vast een moeilijke keuze geweest maar vind het heel knap van je dat je voor jezelf kiest. Heel veel sterkte!

Dappere beslissing Nonnevet

ik wou echt dat ik ook zo sterk was vanwege mijn relatie

Jordana schreef:Dappere beslissing Nonnevet

ik wou echt dat ik ook zo sterk was vanwege mijn relatie

Gaat het niet goed dan?

Dank jullie wel.

Het is misschien idd dapper maar wel ontzettend moeilijk. Echt heel moeilijk. We hebben eigenlijk gewoon een hele goede vriendschap ipv partners van elkaar zijn.
Er is heel veel gebeurd maar ook al was dit niet gebeurd, was het er toch uit eindelijk van gekomen.
Ik ben dan nu wel de gene die voor mezelf kiest en deze stap zet. Maar makkelijk is het absoluut niet. Ik sta er voor de volle 100% achter.
Mijn vriend (ja oke nu niet meer maar daar moet ik nog aan wennen) staat ook achter de keus maar het komt voor hem hard aan. We wisten het in het onderbewustzijn wel, maar woorden doen pijn.

We gaan het heel mooi afsluiten en slaan beide onze eigen weg in. Dat voelt voor mij heel goed nu. ik heb het al geaccepteerd alleen komt nu het verwerken nog !
Maar dat komt wel goed. Ik ben sterk genoeg om dit ook te overwinnen !

Jordana schreef:Dappere beslissing Nonnevet

ik wou echt dat ik ook zo sterk was vanwege mijn relatie

als het moment daar is, komt het vanzelf !

Nonnevot ben jij niet bang om in een zwart gat te vallen?

idee heb ik namelijk wel

Ik vind het echt enorm knap dat je deze beslissing hebt gemaakt, Nonnevot!

Jordana schreef:Nonnevot ben jij niet bang om in een zwart gat te vallen?

idee heb ik namelijk wel

Dat idee heb ik eerlijk gezegd niet. Natuurlijk val je na het verbeken van een relatie altijd in een gat, maar ik heb het idee dat het Nonnevot goed lukt om het allemaal ontzettend rationeel te bekijken, en haar keuze voor haarzelf goed kan beargumenteren. En als je dat kunt, lukt het vaak al sneller om uit dat gat omhoog te klauteren.

Of betrok je het niet zozeer op Nonnevot, en doelde je deels ook op je eigen situatie?

Nonnevot: Sterkte!!

Jordana schreef:Nonnevot ben jij niet bang om in een zwart gat te vallen?

idee heb ik namelijk wel

Tja ik denk het zelf niet. Kijk een half jaar geleden zijn wij ook even uit elkaar geweest omdat hij een fout had gemaakt. Dat was echt klote toen vooral omdat ik het niet zag aankomen. Toch weer besloten verder te gaan en hulp te zoeken voor ons want we hadden beide niet het gevoel alles aan de relatie gedaan te hebben. Plus voor je kind trek je alles uit de kast.

Maar nu besef ik dat ik eigenlijk toen al klaar ermee was. Ik heb een half jaar gevochten met mezelf en gedacht, "het komt wel goed"
Ik was zelfs zo naïef dat ik dacht dat een 2e kindje de oplossing zou zijn. (thank god dat het niet is gebeurd)
Ik heb het al kunnen accepteren dat is waar ik mee bezig ben geweest.
Voor D. is het natuurlijk een flinke klap omdat hij alles heeft geprobeerd mij gelukkig te maken na die fout. Maar ik kan het niet meer. Het vertrouwen is weg en de liefde ook.
Het valt nu behoorlijk zwaar ik ben er echt ziek van. Overgeven, diaree, maar dat zijn echt puur spanningen.

Ik verlang al een tijd naar mijn eigen plekje dus wat dat betreft komt dat wel goed. Dat neemt niet weg dat ik de kleine dingen heel erg ga missen. Samen opstaan, koffie drinken, samen eten enz enz
Maar dat heeft tijd nodig en ik heb genoeg mensen om mij heen die er voor me zijn en me daar wel door heen slepen !


Wat naar dat jij het ook eigenlijk niet meer ziet zitten. Hoe lang zijn jullie samen en is er iets voor gevallen soms?

precies maple. Ik heb ze allemaal goed op een rijtje staan. Dat neemt de pijn niet weg maar het helpt wel. Maar ik heb er dan ook een dik half jaar over gedaan !

Dolcis_ schreef:Nonnevet wat een dappere beslissing! Het is vast een moeilijke keuze geweest maar vind het heel knap van je dat je voor jezelf kiest. Heel veel sterkte!

Jouw onderschrift raakt me heel erg ! Dat geeft jezelf altijd flink wat kracht !

Nonnevot schreef:

Wat naar dat jij het ook eigenlijk niet meer ziet zitten. Hoe lang zijn jullie samen en is er iets voor gevallen soms?

Wij zijn bijna 7 jaar samen en afgelopen tijd zijn er wel wat dingen gebeurd. En ik had een brief geschreven die ik niet gegeven had. Maar vandaag heb ik die heb onder zijn neus gelegd omdat ik het niet meer had. En meneer heeft hem gelezen maar er kwam helemaal niets uit hem. Ja dat die sommige dingen niet zo bedoelde.
Ik heb hem eerlijk gezegd dat ik nog wel van hem houd maar het gevoel minder geworden is en daar kwam ook al geen reactie op. Dus eerlijk gezegd ik ben nog steeds geen stap verder.

Huiselijk geweldbiechtje moet morgen weer terug naar de huisarts om nog eens goed met de huisarts erover te praten. Heb een dubbele afspraak staan. Vind het doodeng en zou liever helemaal niet gaan. Begin eindelijk weer een beetje opgetogen te raken, begin weer een beetje na te durven denken over de toekomst saampjes. En dat is morgen na het huisartsbezoek waarschijnlijk weer even helemaal afgebrokkeld, dat opgetogen gevoel.
Het gaat thuis nu al wekenlang echt supergoed, veel beter dan het hele afgelopen jaar bij elkaar. We luisteren naar elkaar, respecteren elkaar, en als ik een keer opgefokt op chagrijnig reageer blijft hij gewoon rustig en doet hij het af met een grapje. Dingen waar hij normaal om zou kunnen gaan flippen. Hij werkt dus aan zichzelf. En dan kom ik, achterbakse ik, die zonodig naar de huisarts moet gaan hierover. Het voelt niet goed. Maar aan de andere kant heb ik deze stap al half gezet en kan ik het nu niet meer bij die halve stap laten. Maar het voelt niet eerlijk tegenover hem, juist nu hij zo zijn best doet.

Nonnevot, veel sterkte mert deze dappere beslissing. Ook ik denk dat je juist alles goed op een rijtje hebt en inziet dat jullie relatie samen geen toekomst mee heeft maar dat jullie wel het beste willen voor jullie zoontje, jullie alles.

Biechtje van huiselijk geweld, ga morgen nu maar wel naar de huisarts, je moet niet vergeten wat er allemaal is gebeurd nu hij ineens veranderd is, waarom kon hij dat niet eerder dingen afdoen met een grapje ? Ik snap dat je het fijn vind dat het nu beter gaat maar ik denk dat je er goed aan doet om toch naar de huisarts te gaan.

Huiselijk geweldbiechtje is bij de huisarts geweest en moet actie gaan ondernemen. Moet hem ervan gaan overtuigen dat we gezamelijk hulp nodig hebben. Wat tips meegekregen, moet over 3 weken terug en dan verwacht de huisarts dat ik enigzins actie heb ondernomen.

Ik snap de noodzaak, maar ik durf het niet, voel me net een vuile landverrader.