Biechttopic 2

Is het een geheim forum ofzo? Wat een onzin zeg. Als je zo op je tenen moet lopen dan zou ik passen.

Biechtje01 schreef:Dat weet ik, Merai. Maar ik wilde liever hierover geen uitgebreid topic over openen. Daar ben ik inmiddels TE herkenbaar voor geworden voor hen. Ik ben nu nog steeds bang dat ik in de gaten wordt gehouden

Maar dit verhaal herkennen ze toch ook wel?

Serieus hoor, dat je je hier druk om maakt! En het ook nog daardoor onder het biechtaccount plaatst. Is toch te kinderachtig voor woorden? Ik zo'n forum wil ik niet eens zitten. Dat jij erin mee gaat ook nog zeg.

Ik zie ook niet zo in waarom je niet de naam van dat forum zou mogen noemen, belachelijk dat je daar een waarschuwing voor krijgt.

Biechtje01 schreef:Dat weet ik, Merai. Maar ik wilde liever hierover geen uitgebreid topic over openen. Daar ben ik inmiddels TE herkenbaar voor geworden voor hen. Ik ben nu nog steeds bang dat ik in de gaten wordt gehouden

Die mensen van het andere forum zullen je aan deze biecht ook wel herkennen. Je account daar opzeggen en lekker hier blijven komen onder je huidige naam.

Wat een rotsituatie zeg. Ik denk dat je het beste open kaart zou kunnen spelen. Het is toch ook niet raar dat je dat geld nodig hebt. Geef de noodzaak aan, zeg dat je het geld gewoon echt nu nodig hebt en waarom. Een voorschot is toch ook altijd wel te regelen. Er moet gewoon iets mogelijk zijn. Neem het in eigen handen en ga nu niet meer wachten op een begeleider of wat dan ook.

Zusje van Bert schreef:Wat een rotsituatie zeg. Ik denk dat je het beste open kaart zou kunnen spelen. Het is toch ook niet raar dat je dat geld nodig hebt. Geef de noodzaak aan, zeg dat je het geld gewoon echt nu nodig hebt en waarom. Een voorschot is toch ook altijd wel te regelen. Er moet gewoon iets mogelijk zijn. Neem het in eigen handen en ga nu niet meer wachten op een begeleider of wat dan ook.

+1
Succes ermee!

Naar aanleiding van het topic over vervelende ervaringen in het ziekenhuis, wil ik even mijn verhaal kwijt. Het kan niet onder mijn forumnaam omdat een deel van mijn familie niet op de hoogte is.

Mijn oma, die in het ziekenhuis lag vanwege hartklachten en na een paar keer reanimeren weer aardig op de been was, werd gedotterd om haar leven zo wat draaglijker te maken. Deze operatie heeft ze niet overleefd. Mijn ouders en oom en tante hebben ons verteld dat het kwam door complicaties en hebben dit verhaal ook aan de rest van de familie verteld.

Drie kwart jaar later, op het kerstdiner, ging het over stomme foutjes als de magnetron 30 sec aanzetten ipv 3 (om kort iets op te warmen). Toen keken mijn ouders elkaar aan omdat het ze ergens aan deed denken, en kregen mijn broertje en ik het werkelijke verhaal te horen over de dood van mijn oma: Een of andere $*@$$% verpleger in het ziekenhuis had mijn oma 10x de normale dosis morfine toegedient. DAT GELOOF JE TOCH NIET!? Vergist in de komma, whatever. Maar het gaat om mensenlevens. Mijn ouders wilden het ziekenhuis niet aanklagen en hebben het er bij laten zitten omdat de verpleger in kwestie wel genoeg gestraft is. Maar mij deed het best pijn dat ik het pas zo laat hoorde. Mijn neefjes weten het nog steeds niet denk ik.

Het is nu al een paar jaar geleden maar ik moet er nog vaak aan denken. Mijn lieve omaatje.... of het anders nog lang had geduurd weet niemand, ze was op leeftijd en wilde eigenlijk ook niet meer gereanimeerd worden als ze nog een hartaanval had gekregen. Maar toch.

Mijn vertrouwen in ziekenhuizen is door dit incident wel ernstig beschadigd.

Jeetje wat ontzettend hefit zeg! Ik kan me voorstellen dat het zeer doet, nog steeds. Het voelt dan gewoon zo oneerlijk he? Dan kun je je er gewoon moeilijker bij neerleggen. Toch begrijp ik ook de keuze van je ouders wel. Wellicht hadden ze het verhaal ook beter voor zich kunnen houden. Het heeft niet echt meerwaarde om dat zo'n tijd later nog te vertellen, denk ik dan. Maar goed, daar heb je nu niks aan natuurlijk. Helaas blijven we allemaal toch mensen, dat zie je maar... Wat een rotverhaal zeg,

jemig, wat heftig zeg!
Waar mensen werken worden fouten gemaakt, zo ook in ziekenhuizen. Maar fouten maken die mensenlevens kosten, mogen niet gebeuren
Ik snap wel waarom je ouders er destijds voor gekozen hebben om het niet te vertellen..!

Ja, ik snap ook wel dat mijn ouders het niet hebben gezegd, met name vanwege het grote aantal iets verdere familieleden. Dan zou er zo'n enorme discussie zijn ontstaan. Omdat ze na de laatste hartaanval ook had gezegd 'laat mij toch gaan als het nog een keer gebeurt' wisten we ook dat het oke was.

Maar dat moment tijdens Kerst was echt best lomp ja, mijn broertje (toen 22) rende huilend naar boven omdat hij er zo van schrok en oma zo miste, en ik was een beetje boos op mijn ouders dat ze ons niet als volwassenen hadden behandeld en gewoon open waren geweest.

Ik ben het ook wel met ze eens dat die verpleegkundige vast genoeg is gestraft, zoiets zal je denk ik je hele leven met je mee blijven dragen.

Toch blijft het een gevoelig punt, het is echt een enorme medische blunder en wellicht was mijn oma wel weer min of meer de oude geworden voor een tijdje.

Biechtje01 schreef:Net nu ik op het punt beland ben eindelijk serieus te worden in een relatie kom ik iemand anders tegen. Ik wil helemaal niet verliefd zijn maar ik kan het toch echt niet meer ontkennen . Ik doe er alles aan om het tegen te gaan, om er niets mee te doen hoor. Ik heb bv wel zijn nummer maar doe er niets mee (hij heeft mijn nummer niet). Als ik hem ga smsen is het eind helemaal zoek denk ik. Ik zie hem bijna elke dag, dat kan ik niet veranderen. Jullie kunnen er ook niets mee natuurlijk. Ik weet hoe mijn keuzes liggen en wat mijn mogelijkheden zijn en welke dingen ik mezelf af moet vragen. Maar ik wil dat helemaal niet, ik wil dat het gewoon blijft hoe het is en die verliefdheid er niet bij hebben .

Nu, een maand later. Er is onlangs is er bekend gemaakt dat ik met deze persoon moet gaan samenwerken. 'We moeten alles met elkaar kunnen doen' aldus de leidinggevende. En ik heb gedaan wat ik eigenlijk niet wilde. Ik heb hem gesmst. Het smsen heeft een weekend geduurd. Hij heeft letterlijk gezegd dat hij me leuk vindt. Ik ben zelf wat vaag gebleven en na dat weekend is het allemaal wat gaan bezinken. Net nu het dus wat gezakt is komt het bericht van samenwerken. Ik kan toch mijn baan niet opgeven hiervoor? Maar echt goed voor mijn relatie is dit ook niet natuurlijk.

Niet quoten ajb.

Biegje, kun je niet je leidinggevende onder 4 ogen spreken en vragen of je niet met desbetreffende persoon wilt samen werken. Misschien heeft hij/zij wel gegrip voor de situatie.
Kan me goed voorstellen dat je niet wilt samenwerken en dat je je relatie die je nu hebt op het spel te zetten. Wees eerlijk naar hem toe, je leidinggevende en vooral tegen jezelf!!

Lief dat je meedenkt maar het is geen keuze. Ik zal wel met hem moeten samenwerken, anders heb ik niets. Er is geen keuze uit andere collega's of werkzaamheden zeg maar. Maar je hebt gelijk, misschien moet ik eens eerlijk tegen mezelf gaan worden. Wat die persoon betreft, hij weet het al.

Ik wil graag opbiechten dat ik me soms wel eenzaam voel. Het liefst zou ik gewoon elk weekend (uitgaan :-) ) / af en toe doordeweeks iets ondernemen met vrienden, maar het lijkt wel alsof mijn vriendinnen hun eigen plan trekken, met eigen dingen en daardoor hebben ze het gewoon heel druk, terwijl ik eenzaam thuis zit. Er zijn wel nog andere meiden in mijn omgeving waar ik mee omga, maar zij wonen in andere plaatsen en dat is toch moeilijker afspreken. Ook ben ik er op gewezen dat ik vaker het initiatief zou moeten nemen, maar dat vind ik moeilijk en juist omdat anderen zo druk zijn, voel ik daar schroom in. Ik zou heel graag meer meiden in mijn woonplaats willen leren kennen of moet ik proberen bestaande contacten te verdiepen? Het is ook wel lastig, want ik kan best verlegen en onzeker zijn. Daar komt bij dat ik nu even geen (bij)baantje heb en ik dus niet veel geld uit kan geven.

Ik denk niet dat je hoeft te kiezen, als je het mij vraagt. Je kunt je huidige vriendschappen toch een oppepbeurt geven en nieuwe vrienden maken? Kijk anders eens bij Vriendin Gezocht en vraag of meiden uit jouw stad mss zin hebben om bv een film te kijken bij jou thuis dat iedereen iets lekkers meeneemt. Hoeft niks te kosten dus en je leert dan nieuwe mensen kennen.

Biechtje01 schreef:Lief dat je meedenkt maar het is geen keuze. Ik zal wel met hem moeten samenwerken, anders heb ik niets. Er is geen keuze uit andere collega's of werkzaamheden zeg maar. Maar je hebt gelijk, misschien moet ik eens eerlijk tegen mezelf gaan worden. Wat die persoon betreft, hij weet het al.

Hoe hoog schat je je huidige relatie in? Wat betreft je collega op de werkvloer, als er geen andere keuze is moet je duidelijke keuze maken over deze werkrelatie. Geef duidelijk aan wat je wel of niet accepteerd van hem. Hij zal dan toch uiteindelijk zijn roze bril moeten afzetten.

Poeh meis dit lijkt me lastig, ik hoop dat het lukt eerlijk te zijn en vooral duidelijke afspraken te maken, dek jezelf in mocht het fout gaan. Suc6 en veel sterkte

Biechtje01 schreef:Ik wil graag opbiechten dat ik me soms wel eenzaam voel. Het liefst zou ik gewoon elk weekend (uitgaan :-) ) / af en toe doordeweeks iets ondernemen met vrienden, maar het lijkt wel alsof mijn vriendinnen hun eigen plan trekken, met eigen dingen en daardoor hebben ze het gewoon heel druk, terwijl ik eenzaam thuis zit. Er zijn wel nog andere meiden in mijn omgeving waar ik mee omga, maar zij wonen in andere plaatsen en dat is toch moeilijker afspreken. Ook ben ik er op gewezen dat ik vaker het initiatief zou moeten nemen, maar dat vind ik moeilijk en juist omdat anderen zo druk zijn, voel ik daar schroom in. Ik zou heel graag meer meiden in mijn woonplaats willen leren kennen of moet ik proberen bestaande contacten te verdiepen? Het is ook wel lastig, want ik kan best verlegen en onzeker zijn. Daar komt bij dat ik nu even geen (bij)baantje heb en ik dus niet veel geld uit kan geven.

Ik zou dit zo getypt kunnen hebben!

Wat ZvB zegt is wel een heel goed idee!

Ik werk in het onderwijs en vorige week is een collega van mij bedreigd door een ouder.
Ik was erbij, samen met 2 collega's en het was heel freaky, enorm eng. Ik ben, ondanks dat ik onder deze naam post, toch nog bang voor herkenning dus vandaar dat ik de details weglaat.
De sfeer op mijn werk is nu ook erg veranderd, iedereen lijkt erg op zijn hoede.
Er is slachtofferhulp aangeboden, deze komt morgen.
Ik twijfel nu heel erg om met deze man/ vrouw te praten.
Ik ben een binnenvetter, en ik heb al 2 nachten over de gebeurtenis gedroomd. Vannacht ook ontzettend beroerd geslapen, erover gedroomd en 4 keer wakker geworden.
Zal ik wel of niet met slachtofferhulp praten?

Ik zou dat zeker doen.

Als je er al een paar nachten slecht van slaapt zou ik het zeker doen!
Waarom wil je het niet doen, omdat je het moeilijk vind erover te praten?

Omdat ik bang ben om te praten over hoe ik me voel.
Ik ben bang dat degene met wie ik zal praten dan te dichtbij zal komen.
Ik praat al niet gemakkelijk over wat ik voel, en dan met een vreemde helemaal niet.

Ik zou het wel doen, juist dan met een vreemde want die blijft niet in je leven, moet je maar denken... Sterkte!

Biechtje01 schreef:Omdat ik bang ben om te praten over hoe ik me voel.
Ik ben bang dat degene met wie ik zal praten dan te dichtbij zal komen.
Ik praat al niet gemakkelijk over wat ik voel, en dan met een vreemde helemaal niet.

Dat kun je toch ook benoemen? Dat je bang bent dat hij/zij te dichtbij komt? Het zijn proffesionals, en zo zullen ze ook met jou omgaan!