Biechttopic 2

Ik weet niet, maar als het zó aan je blijft knagen en je hebt het gevoel dat je hem niet op zijn woord kunt geloven wat betreft de mogelijkheid dat het zijn kind is, kun je ook overwegen of je het niet gewoon alsnog moet uitmaken om dat vreemdgaan op zich. Kennelijk heeft het meer kapot gemaakt dan je toen hebt kunnen inschatten.

Japje, Pussycat en SE
Bedankt voor jullie reacties!! Ik zal echt mijn best doen om het de volgende keer spannender te maken hahaha!

Heb me er nu wel weer even bij neer kunnen leggen, maar had het afgelopen weekend echt even gehad. We hebben nu afgesproken dat we sowieso wachten tot we de auto gekocht hebben, maar ik ben wel gestopt met de pil. Dus als het gebeurd, dan is het zo, maar we gaan het niet gericht doen zeg maar..
En ik kan er op zich met mijn vriend wel over praten, merk nog niet dat t echt averechts werkt. Wel voelde hij zich schuldig toen ik ineens in huilen uitbarstte, maar kon mijn tranen echt even niet meer onderdrukken

En dan kom ik zelf ook nog maar met het cliché. Ik weet dat mijn tijd ook wel komt, en geduld is een schone zaak.. Maar gooooooood wat is wachten soms moeilijk!


@ Biechtje, ik blijf er nog steeds bij dat je moet proberen om het gesprek aan te gaan! Dit zal aan je blijven knagen!

Lejow: ik kan me ook wel een beetje aansluiten bij jouw post. Als je iets zoooo graag wilt is het soms zo lastig. Hoop dat de tijd snel daar voor je is!

Biechtje: Heb je voor jezelf al duidelijk wat je nu wilt gaan doen?

Biechtje01 schreef:@ Yvette, ik heb het een beetje uitgesteld. Ik wil het deze week nog bespreken, maar ik vind het echt heel eng en moeilijk om te doen. Dus heb ik mezelf een week de tijd gegeven. Dan kan ik ook alles op een rij zetten. En dan weet ik wat en hoe ik het moet zeggen..

Schrijf inderdaad anders op wat je prcies wil bespreken. Zodat je niets vergeet en als je het even kwijt bent je kan kijken.
Heel veel succes ermee! Laat je ons weten hoe het afloopt

Biechtje01 schreef:@ Yvette, ik heb het een beetje uitgesteld. Ik wil het deze week nog bespreken, maar ik vind het echt heel eng en moeilijk om te doen. Dus heb ik mezelf een week de tijd gegeven. Dan kan ik ook alles op een rij zetten. En dan weet ik wat en hoe ik het moet zeggen..

Het lijkt mij ook wel moeilijk om het gesprek aan te gaan.
Ik hoop dat het je wel lukt deze week.

Ik moet dit even kwijt hoor, want ik weet echt niet wat ik er van moet denken. Mijn vriend heeft gedonder met zijn ex, hij heeft ooit een brommer voor haar gekocht en op zijn naam gezet omdat zij zoveel schulden had dat dat ding niet op haar naam kon. Toen ze uit elkaar gingen zou zij hem op iemand anders zijn naam laten zetten en de verzekering zelf betalen. Nu kreeg mijn vriend eind vorig jaar een incasso voor die kosten, bleek dat ze het helemaal niet geregeld had. Hij erheen, ze zouden alles in orde maken, bleek deel 3 van het overschrijvingsbewijs te missen, die kan je opnieuw aanvragen, maar dat kost geld. Ze zou het eind januari regelen, gebeurde niet, en hij hoorde maar niks van haar. Gister belde ze dan eindelijk, heel verhaal, d'r beste vriend is overleden en d'r broertje zit vast. Blablabla. Goed, dat het dan even aan je aandacht ontsnapt kan ik ook nog inkomen. Maar mijn vriend kan nu niet meer boos op haar zijn. Haar broertje zit ver weg van zijn woonplaats vast en tot op heden heeft hij geen contact gehad met familie. Nu heeft mijn vriend aangeboden om, als hij daar weg mag, hij hem wel ophaalt, want zijn familie heeft geen vervoer. En dat vind ik wel zooo belachelijk. Het is zijn ex en háár familie en nu zit hij de helft van de tijd met zijn gedachten bij die trut. Ik wilde dit gewoon even van me afschrijven, er valt niet zo goed met hem over te praten...

Ik biecht op dat ik me eigenlijk niet zo happy voel op dit moment. Gister vertelde ik aan mijn ma dat ik het jammer vond van mezelf dat ik niet eerder stond ingeschreven voor een eigen woning. Voordat ik het wist had ik een hele discussie wat leidde tot een bijna ruzie met beide ouders. Ik vind het heel fijn en ik ben ook zeer dankbaar dat ik weer thuis mag en kan wonen, er zijn ouders die hun kind(eren) niet meer in huis terug nemen. Dus voor dat ben ik er blij mee. Maar ik zou ook graag een eigen woning willen hebben. Maar ik vind het ook fijn dat ik nu nog even kan sparen. Ik wil namelijk nog naar Londen, een cursus gaan doen bij de LOI, ik ga naar Disney toe (en dat is het even voor nu). Ik moet mezelf een schop onder mijn kont geven om die cursus te gaan doen. Nu ik nog thuis woon kan ik het doen denk ik dan. Maar het lijkt wel alsof ik het voor mezelf vooruit schuif. Zo van dat komt nog wel. Ergens vind ik het ook wel "eng" om op mezelf te gaan wonen. Ik zit dus in een tweestrijd ( waar ik mezelf ook wel inzet terwijl het niet nodig is denk ik ) en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik wil de voordelen van het sparen en leuke dingen doen door thuis te wonen, maar ik wil ook weer een eigen woning. Lekker dubbel en raar van mezelf. Ik ben soms zo boos op mijn ex dat hij mij de woning heeft uitgezet. Ik had een woning en ik ging vooruit en nu ben ik weer bij terug af. En ik voel mezelf alleen maar stappen terug nemen voor mijn gevoel. Daardoor wordt ik ook "jaloers" op anderen. Een collega/vriend van me heeft een eigen woning gekregen dit jaar. Heel leuk voor hem en ik ben ook blij maar ik wil dat ook. ( lekker warrig verhaal typ ik )
Dan heb ik nog mijn date. Daar wilde ik zelf eerst rustig mee aan doen. Maar nu de mensen weten die het "moeten" weten ben ik er wel klaar voor. Maar hij wil graag rustig aan doen. Ergens voel ik een deuk in mijn ego. ( om het even zo te zeggen ) Ik wil en kan niet wachten tot er een jongen voor de deur staat en zegt met jou wil ik samenwonen, trouwen en kindjes krijgen. Dus vandaar weer een eigen woning. Eigenlijk moet ik een schop onder mijn kont krijgen dat ik normaal moet doen. Maar als mijn ouders het doen kan ik het weer niet van ze hebben terwijl ze het goed bedoelen. Lekker dubbel. En een lekker warrig verhaal.. Sorry..

Waarom is er niks om aan vast te houden?
Ik kan prima positief doen, iedereen die me niet echt kent zegt ook dat ik zo positief veranderd ben, dat ze blij zijn dat het zo goed gaat.

Het gaat steeds slechter en slechter. De hulpverlening geeft aan dat er enkel nog hoop op stabilisatie is, geen fundamentele verbetering, ik voel me een afstotelijk lelijk gedrocht en ik wou dat ik niet bestond. Nou hoera.
Ik vecht me te pletter, maar waarvoor eigenlijk?

Biechtje01 schreef:Waarom is er niks om aan vast te houden?
Ik kan prima positief doen, iedereen die me niet echt kent zegt ook dat ik zo positief veranderd ben, dat ze blij zijn dat het zo goed gaat.

Het gaat steeds slechter en slechter. De hulpverlening geeft aan dat er enkel nog hoop op stabilisatie is, geen fundamentele verbetering, ik voel me een afstotelijk lelijk gedrocht en ik wou dat ik niet bestond. Nou hoera.
Ik vecht me te pletter, maar waarvoor eigenlijk?

Ik weet niet wat je situatie verder is? Hoe lang je je al slecht voelt en wat er verder allemaal speelt.

Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Biechtje, wat erg.

Vooral omdat het je zus is en omdat het toen leek alsof het normaal is wat er gebeurde. Wanneer ben je er achter gekomen dat het niet normaal was wat ze deed? En heb je er verder nog met niemand over gesproken? Hoe is het contact met je zus op dit moment?

Heel veel sterkte in ieder geval. Vind het erg heftig om te lezen.

Biechtje01 schreef:Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Ik biecht op dat ik me naar aanleiding van deze biecht afvraag of mijn zusje hier ook zo over denkt. We schelen twee jaar en hebben vroeger vaker 'doktertje' gespeeld enzo waar ook wel lichte seksuele handelingen bij kwamen kijken. Later in mijn pubertijd heb ik ook met een vriendin heel erg veel geëxperimenteerd op seksueel gebied. Ik schaam me er enorm voor, maar realiseer me ook dat ik toen niet wist dat het raar was en dat ik mezelf niets kwalijk kan nemen.

Alleen begin ik me nu dus af te vragen hoe mijn zusje hierover denkt en of zij mij iets kwalijk neemt omdat ik de oudste van ons tweeën was...

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Ik biecht op dat ik me naar aanleiding van deze biecht afvraag of mijn zusje hier ook zo over denkt. We schelen twee jaar en hebben vroeger vaker 'doktertje' gespeeld enzo waar ook wel lichte seksuele handelingen bij kwamen kijken. Later in mijn pubertijd heb ik ook met een vriendin heel erg veel geëxperimenteerd op seksueel gebied. Ik schaam me er enorm voor, maar realiseer me ook dat ik toen niet wist dat het raar was en dat ik mezelf niets kwalijk kan nemen.

Alleen begin ik me nu dus af te vragen hoe mijn zusje hierover denkt en of zij mij iets kwalijk neemt omdat ik de oudste van ons tweeën was...

Doktertje spelen deed ik ook met vriendjes (dacht immers dat het 'normaal' was) maar dat ging van zijn lang-zal-ze-leve niet zo ver als wat mijn zus deed. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld -er zijn twee mensen die hiervan weten waarvan ik er een niet meer spreek maar geen details-, maar ik heb haar gebeft en zij mij. Ik voel me vies nu ik dit zeg, tranen springen in mijn ogen en begin te hyperventileren.

Ik kan me niet voorstellen hoe k*t je je nu moet voelen biechtje, nu dit allemaal weer boven komt..
Ik denk dat je je voor moet houden dat jullie jong waren en niet wisten wat jullie deden..ook al is het erg moeilijk, het is gebeurd en jullie waren nog zo onwetend (gok ik).
Maar ik snap heel goed dat je je er naar over voelt en dat het gigantisch aan je knaagt.

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:

Biechtje01 schreef:Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Ik biecht op dat ik me naar aanleiding van deze biecht afvraag of mijn zusje hier ook zo over denkt. We schelen twee jaar en hebben vroeger vaker 'doktertje' gespeeld enzo waar ook wel lichte seksuele handelingen bij kwamen kijken. Later in mijn pubertijd heb ik ook met een vriendin heel erg veel geëxperimenteerd op seksueel gebied. Ik schaam me er enorm voor, maar realiseer me ook dat ik toen niet wist dat het raar was en dat ik mezelf niets kwalijk kan nemen.

Alleen begin ik me nu dus af te vragen hoe mijn zusje hierover denkt en of zij mij iets kwalijk neemt omdat ik de oudste van ons tweeën was...

Doktertje spelen deed ik ook met vriendjes (dacht immers dat het 'normaal' was) maar dat ging van zijn lang-zal-ze-leve niet zo ver als wat mijn zus deed. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld -er zijn twee mensen die hiervan weten waarvan ik er een niet meer spreek maar geen details-, maar ik heb haar gebeft en zij mij. Ik voel me vies nu ik dit zeg, tranen springen in mijn ogen en begin te hyperventileren.

Dat gaat inderdaad behoorlijk veel verder dan wat mijn zusje en ik deden... Wat ontzettend moeilijk dat je hiermee zit. Ik kan me ook voorstellen dat je dit niet ter sprake durft te brengen bij je zus, omdat je geen idee hebt hoe zij erover denkt. Heb je al hulp van een psycholoog om je te helpen hiermee om te gaan?

Oh, wat moeilijk en wat knap dat je het hier nu neerzet.

Susan schreef:Oh, wat moeilijk en wat knap dat je het hier nu neerzet.

Nou idd. Echt een klote situatie. Misschien toch goed hier eens met iemand over te praten?

Ik had nooit gedacht dit account te hoeven gebruiken, maar ik wil dit kwijt. Misschien dat sommige mensen mij hierin herkennen, en misschien dat ik dit bericht later weer wil weghalen. Op dit moment moet ik even mijn hoofd luchten.. ajb niet Quoten, mocht ik het weg willen halen. Mijn gevoelens zijn een achtbaan, het is al moeilijk genoeg!


Het gaat niet en misschien gaat het al maanden niet goed… Als ik nu terug ga kijken ging het al niet lekker toen ik onderzoek aan het doen was. De lege dagen, het waardeloze gevoel dat ik niets uitvoerde… Rondom die tijd zat ik zeker niet lekker in mijn vel, ik ging ook enorm aan mezelf twijfelen. Dit heeft uiteindelijk geleid in een relatie die overging, misschien door mezelf, misschien door een ander die geen steun meer kon/wilde bieden? Ik heb geen idee, maar het voelde daarna als een opluchting!

Ik woonde samen, dit gaf/geeft ook wat gezeik, maar als snel kwam ik een soort soulmate tegen. We hadden het leuk samen, leuk praten, elkaar begrijpen zonder iets te hoeven vertellen. In principe was ik helemaal niet uit op een relatie, maar die vriend werd meer. Daarbij was ik ook nog steeds op jacht naar nieuwe woonruimte.

Inmiddels ben ik zo’n 3 maanden verhuisd en heb ik het zwaar, ik moet een ritme vinden. Er is niemand thuis als ik thuiskom, de mensen in het studentenhuis zijn niet echt gezellig. Ik voel me niet echt op mijn plek. De studie waar ik aan begonnen ben, heeft toch niet enorm veel uitdaging. De vakken lijken van laag niveau, veel opdrachten en weinig contacturen ten opzicht van mijn vorige studie. Het thuisfront heeft ook problemen, die ik ook over me heen krijg. Daarbij sluiten mijn vakken niet aan en zit ik al een paar weken voor me uit te staren. Dit alles zorgt er voor dat ik constant zit te malen.

Ik had al realistisch bekeken dat het waarschijnlijk niet ging werken tussen mij en die jongen op lange termijn, maar ik ben een volhouder en hij was de constante factor in mijn leven. Een pilaar iemand waarbij ik me deels kwijt kan. Maar hij heeft ook zijn eigen problemen en een muur om zich heen waar je niet doorheen komt, door die muur zag ik al behoorlijk wat obstakels optreden. Gistermiddag zag ik het allemaal niet meer zitten en hij had ook wel door wat er speelde. Ik voelde ook dat hij afstand van me aan het nemen was, wat ik ook al een beetje aan het doen was. Alles wat tussen ons in staat lijkt nu te veel te zijn en het lijkt beter om elkaar los te laten.

Het is nu niet eens de pijn van een verbroken relatie die ik voel, maar opnieuw het teleurgesteld zijn in mezelf. Dingen niet waar kunnen maken, falen, je waardeloos voelen, kortom allemaal niet erg motiverend. Vannacht heb ik enorm slecht geslapen en nogmaals lopen malen. Ik heb dan ook besloten vanmorgen eerst contact op te nemen met een studentenpsycholoog, alleen de wachtlijst was vrij lang. Op dit moment heb ik morgen een afspraak met de dokter en ik hoop zo dat hij me op een of andere manier verder kan helpen. Ik besef dat dit zo niet wil, ik word dood ongelukkig van mezelf op deze manier.

Lijkt me vreselijk moeilijk om je zo te voelen. Ik kan er verder niet zoveel over kwijt, behalve dan dat ik hoop dat je snel de hulp kunt krijgen die je nodig hebt. En dat je je snel beter gaat voelen dan je nu doet.

Ah bovenstaand biechtje, wat rot. Ik zou best wel met je in contact willen komen eigenlijk. Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje.

TGR schreef:Ah bovenstaand biechtje, wat rot. Ik zou best wel met je in contact willen komen eigenlijk. Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje.

PM!

Biechtje01 schreef:Daar gaat ie dan, mijn biecht. Ik loop hier al jaren mee en ik heb het eigenlijk altijd 'verdrukt'. Zelfs het hier typen vind ik doodeng.

Toen ik klein was, een jaar of 7 denk ik, ben ik meerdere malen 'misbruikt' door mijn zus. 'Misbruikt' omdat ik toen nog niet wist dat wat zij deed en wat zij wilde dat ik deed niet hoorde. Zij is een aantal jaar ouder maar ik weet niet of zij destijds wist dat het niet hoorde. Ik schaam me ontzettend, niet alleen omdat het is gebeurd maar ook omdat het mijn zus is dus ik kan het tegen niemand zeggen. Daarbij heb ik het 'laten' gebeuren.

Vreemd, normaliter wordt ik heel verdrietig als ik hieraan denk maar nu zit ik hier 'cold as stone', waarschijnlijk omdat dit een soort van 'scratching the surface' is.

Ik ga dit berichtje dadelijk weer aanpassen of verwijderen, maar als je wil mag je me PM-en. ...<aangepast>... Ik zou je graag willen steunen/helpen, als je dat wil!