Biechttopic 2

Ik wil ook iets opbiechten.

Sinds een jaar gebruik ik soms drugs (om de maand/twee maanden). Aan de ene kant vind ik dat verschrikkelijk, omdat ik altijd zo'n braaf meisje was en omdat ik gewend was om alles wat ik ook maar deed met mijn ouders te bespreken. Aan de andere kant zijn het heel gezellige avondjes en voel ik me na zo'n avondje weer top, zodat ik weer met volle kracht er tegen aan kan en mijn werk goed kan doen (bij mij pakken die avondjes zo uit op de een of andere manier).
De schaamte komt, omdat ik van 0,0 ervaring gelijk voor de harddrugs ging (doordat mijn vriend, waar ik toen net mee ging en nu nog) dat gebruikte. Eerst hoefde ik het nooit zo te proberen en hij vond dat prima. Totdat ik wel nieuwsgierig werd en 't toch eens een avondje probeerde: XTC. Nou, was niet de beste ervaring, maar dat kwam door de omstandigheden waarin ik het gebruikte. Daarna nog een x in een goede setting gebruikt en toen was het leuk.
Daarna zijn er steeds wat andere drugs bij gekomen die ik heb geprobeerd. speed, ghb en mdmakristallen. Altijd gezellige avondjes, maar ik voelde me zo schuldig van te voren dat ikhet zou gaan gebruiken!

Het beinvloed mijn werk niet, ik voel me eigenlijk nooit echt beroerd en kan prima alles doen wat ik die week na zo'n avondje zou moeten doen. Maar dat schaamtegevoel...

Ik kan er niet zo goed de vinger opleggen waarom ik me zo voel. Ik ben totaal niet verslavingsgevoelig, heb er geen behoefte aan als ik het niet gebruik, maar schaam me dat ik 't gebruik. Alcohol is zo geaccepteerd, maar drugs (heeft ook zo zn redenen natuurlijk) absoluut niet.. Toch kan alcohol net zoveel schade aanrichten als drugs bij iemand die verslavingsgevoelig is.

Nou ja, ik wou het even kwijt.

Is het dan wel iets voor jou, aangezien je je er zo voor schaamt? Want zo vaak doe je het natuurlijk niet. En waarom schaam je je? Het lijkt me dat je, je niet hoeft te schamen voor de mensen waar je dat mee doet. En anderen hoeven dat toch verder niet te weten?
Als jij het zo weinig blijft doen en vooral ook verantwoord, lijkt me er niks mis mee. Maar je moet je er natuurlijk wel goed bij voelen en zeker niet mee laten slepen door je vriend ofso.

Ik reply even met het biechtaccount. Niet omdat ik me schaam voor mijn ex-drugsgebruik, maar omdat eventuele werkgevers en anderen het niks aangaat.

Ik heb ook een periode gehad waarin ik veel harddrugs gebruikte, zonder ooit veel interesse gehad te hebben in de softdrugs, zelfs erg tegen. Vaker dan 1x per maand ook wel, gedurende ongeveer een halfjaar. Ik ben er uiteindelijk mee gestopt omdat ik steeds langer bezig was weer erbovenop te krabbelen na een nachtje doorhalen. Dan voel ik me liever evenwichtig best goed, dan enorm goed om daarna weer in een diep dal te belanden. Maar dat is ook allemaal een beetje een geleidelijk proces geweest, na de laatste keer is gewoon geen volgende meer gekomen.

Nu heb ik overigens een goede baan, opleiding afgerond en een enorm burgerlijk bestaan. En dan kijk ik toch met een glimlach terug naar die rare periode waarin we onder invloed van drugs de raarste dingen deden. Dat was gaaf. Maar voel ook geen enkele behoefte meer naar die periode terug te keren.
Ik wil hier enkel even mee aangeven dat drugs helemaal niet het begin van het einde hoeven te betekenen.

Je hoeft je er niet voor te schamen, al snap ik wel dat je het niet zo maar met iedereen bespreekt doordat er vaak een beetje een taboe op rust. Als jij het doet en jij je daar goed bij voelt, dan is het goed toch zolang het niet steeds vaker wordt en niet uit de hand loopt. Alcohol wordt inderdaad zo geaccepteerd terwijl de verschillen met drugs niet eens zo groot zijn. Zolang je het onder controle houdt en geen dingen doet die je niet wilt zie ik het in ieder geval echt niet als een schande dat je af en toe drugs gebruikt.

Ik wil niet dat er weer een opleiding strand, ik weer thuis komt te zitten omdat het niet gaat. Maar doorgaan is ook de verkeerde manier. Maar ik kán gewoon geen keuze maken

Ik krijg steeds meer de balen van mijn baan. De uitdaging is totaal weg en het zit er de komende tijd ook niet in dat ik die uitdaging op mijn huidige werkplek ga vinden/krijgen.
Het is nog niet zo dat ik met tegenzin naar mijn werk ga, gelukkig. Vind het erg lastig, omdat ik zulke lieve/fijne collega's heb, maar als ik diep in mijn hart kijk weet ik dat ik er goed aan doe om wat anders te gaan zoeken.

cc, wat vervelend. luister goed naar je gevoel.

werkbiechtje, heel herkenbaar. Ik heb het best naar mijn zin op het werk, vooral omdat ik leuke collega's heb. Het werk bevalt verder ook nog wel goed alleen zijn er bepaalde dingen waar ik tegen aan loop en wat ik minder vind.
Daarom besloten ergens anders te solliciteren, morgen heb ik gesprek. Ik weet nog niet wat ik ga doen, (naja ze moeten eerst mij natuurlijk ook willen), ik twijfel en twijfel en twijfel heel erg

Ik wil opbiechten dat ik soms erg twijfel aan mijn relatie..

Burn, welke twijfels heb je dan?

Dolcis_ schreef:Burn, welke twijfels heb je dan?

We hebben de laatste tijd vaak ruzie, omdat hij me vaak iets niets verteld. Als hij iets voelt waar hij bijvoorbeeld mee zit, dan durft hij me dat niet te vertellen. En hij is soms erg laks ingesteld.
Hij is 2 jaar geleden al afgestudeerd, maar heeft zijn diploma nog niet gekregen. En het lijkt wel alsof hij dit gewoon accepteert..

Ik heb geen vreselijke biecht, maar ik biecht op dat ik mijn vorige woonplaats en mijn sociale leven daar enorm mis. Ik zit nu in mijn eentje aan een roseetje en daar zaten we elke vrijdag in de kroeg. Ik mis dat. Ik mis het contact. Ik kan hier niet zoiets gelijks opbouwen (denk ik), mijn vrienden zijn gewoon niet zo. Ik kan ook niet terug.

Wat vervelend zegmaar. Waarom kan je niet terug verhuizen?

Financieel zitten we voorlopig aan onze huidige woonplaats gebonden. Ik wil eerst alle draadjes doorknippen voordat ik uberhaupt ergens anders heen verhuis. Het is geen vreselijke biecht, aar soms baal ik gewoon stevig.

Zegmaar, ik herken het wel deels hoor. Ik mis soms ook mijn sociale leven uit mijn studententijd bijvoorbeeld, maar dat is niet iets waar ik naar terug kan, dat is er gewoon niet meer. Iedereen woont nu verspreid en ergens anders en is bezig met werken, afstuderen, reizen. Ik heb het er soms ook best wel moeilijk mee dat het nooit meer zo wordt als vroeger, afspraken van te voren gepland moeten worden, vriendschappen minder hecht worden. Ik heb ook wel wat nieuwe mensen leren kennen, maar het wordt nooit meer zo als het was. Simpelweg omdat ik zelf ook minder tijd heb om in vriendschappen te steken.

De laatste tijd kan ik me er beter bij neerleggen, ik vind mijn leven nu ook heel leuk. Soms bekruipt me wel het gevoel waar jij het denk ik over hebt, een soort alleen voelen of heimwee. Balen is dat!

Prettig om te lezen dat je er herkenning in vindt, Sterre. Het is ook niet zo zeer dat ik een hekel heb aan mijn leven nu, ik heb me omgeven met geweldige vrienden en in plaats van de kroeg in te duiken met z'n allen, ga ik nu vaak met 1 vriend(in) of stel uit eten, zodat je écht de kans krijgt om bij te praten. Het is inderdaad wat geplan en heen-en weer gesms om een afspraak te maken, maar het neemt niet weg dat ik het continu super druk heb. Ik mis af en toe ook gewoon dat 'spontane', een smsje of ik ook ff wat kom drinken want we zitten nu toch hier of daar. Ik moet ook zeggen dat ik er zelf ook niet meer aan werk om dat te bewerkstelligen. Ach, wat een luxe probleem eigenlijk.

Hier het huiselijk geweld-biechtje nog een keertje, waarschijnlijk één van de laatste keren in dit topic. Het is een lang verhaal, maar ik hoop dat er iemand is die wel de moeite wil nemen het te lezen.

Ik heb een paar weken terug het advies van de huisarts gekregen om het bij mijn partner aan te kaarten dat ik graag wil dat hij professionele hulp zoekt. Dit had ik al wel verteld. Ik had drie weken de tijd gekregen van hem, daarna moest ik weer terugkomen bij de huisarts.
Dit heeft me ontzettend dwars gezeten, het voelde als een ultimatum, een deadline, en ik heb meer dan ooit het gevoel gehad dat ik mijn partner min of meer bedrieg (door achter zijn rug om hulp te zoeken), en los daarvan voelde ik me door de huisarts voor het blok gezet. Ik snap zijn beredenering en ik snap waarom hij het nodig vindt, maar tegelijkertijd kent hij de situatie niet en ben ik waarschijnlijk de enige die de beste inschattingen kan maken in deze situatie. Ook al is mijn beeld dan verkleurd en vertroebeld.

Zo heeft het mij ontzettend dwars gezeten dat ik bij mijn partner over hulp zoeken moest beginnen. Dusdanig dwars dat ik geregeld wel in tranen uit kon barsten als ik ‘m alleen maar aan keek, want ik wilde er helemaal niet over beginnen, het was puur omdat ik die druk en het bij wijze van spreken gehijg in m’n nek van de huisarts voelde.
Ik zie namelijk dat hij er moeite voor doet om zichzelf te veranderen voor mij. Dat hij situaties waarin hij anders zou ontploffen, nu probeerde op een andere manier op te lossen, en tot nu toe slaagde hij daar steeds weer in. Even weglopen, even afkoelen, terugkomen, aangeven wat hem dwars zat, erover praten en dan later kunnen we er grapjes om maken. Of, als ik weer eens de draak uit hing (wat ik vaak gedaan heb de afgelopen twee weken door dit hele gebeuren), een grapje maken, mij laten inzien dat ik best wel absurd bezig ben, en dan even weglopen. Hij kan het dus echt wel, doet echt ontzettend de moeite en dan krijg ik die stomme stok achter de deur van de huisarts om maar over hulp zoeken te beginnen, terwijl het nu juist zo goed gaat. Ik heb de afgelopen weken ook altijd het idee gehad dat ik mijn partner enorm veel verdriet zou doen door over hulp zoeken te beginnen, terwijl hij juist al zo drastisch met zichzelf aan de slag is. Dat hij niet zou begrijpen waar dit nu ineens vandaan komt.

Nou, mijn gevoel had gelijk. Gisteren ben ik er dan toch maar over begonnen, en inderdaad, hij snapte niet waar het vandaan kwam, het deed hem ook pijn. En, hij werd boos. Maar anders dan anders boos, want hij bleef voor rede vatbaar. Zelfs op dat moment hield hij het dus in zijn achterhoofd dat hij iets had om aan te werken. Probeerde dingen nu ook vanuit mijn visie te bekijken. Uiteindelijk gaf hij steeds aan dat hij het verleden heel graag zou willen veranderen, maar dat hij dat niet kan, maar dat hij wel ernaar streeft dat het nu en de toekomst wel gewoon gelukkig, goed en fijn zullen zijn. Hij vroeg aan mij hoe ik het de afgelopen maanden vond gaan, en om heel eerlijk te zijn, vond ik de afgelopen maanden tussen ons heerlijk, het enige wat er voor mijn gevoel tussen ons in stond, was het feit dat ik hulp gezocht heb. Ik heb er hoe langer hoe meer ook spijt van dat ik die hulp ingeschakeld heb, want ik heb het gevoel dat dat als eeuwige wig tussen ons in zal blijven staan.
Hij heeft aangegeven nu nog niet voor hulp open te staan, omdat het voor hem (en voor mij) gevoelsmatig echt de goede kant op gaat. En het slaan, dat is sinds afgelopen zomer niet meer gebeurd. En we hebben het sowieso maar over 2-3x slaan in het jaar, dus gevoelsmatig valt het allemaal wel mee, hoewel iedere keer slaan er natuurlijk één teveel is.
Ruzies, ergernissen en andere moeilijke momenten hebben we ook (los van gisteren) al maanden niet meer gehad. Dus eigenlijk vind ik het ronduit stom van mezelf dat ik uitgerekend nu die hulp van de huisarts heb ingeschakeld. Net nu het zo goed gaat, vind ik het nodig een wig tussen ons in te gaan drijven.
Ik vraag me op sommige momenten ook af of ik niet teveel in de slachtofferhoek gedrukt word en mijn partner niet teveel in de daderhoek. Ik heb ook mijn leerpunten, ik ben echt niet de makkelijkste om mee te leven. Ben geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en ik kan ontzettend lang in bepaalde situaties blijven hangen. En mijn partner is echt niet zo’n nare en vervelende jongen als de huisarts blijkbaar denkt. Hij weet alleen niet altijd met situaties om te gaan.
Ik vraag me ook af of ik het gevoel dat mensen zich zorgen om mij maken, het gevoel dat mensen met mij begaan zijn, niet ook gewoon heel prettig vond, en dat het daarom zo’n langslepende situatie is geworden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nooit de situatie met mijn partner overdreven of aangedikt, dat nooit, maar ik begin me af te vragen of ik die slachtofferrol niet gewoon iets te prettig vond. Als er wat gebeurde, zat ik de dag erna al snel bij mijn leidinggevende in het kantoor om even te praten, vaak zat ik daar gerust een half uur tot een uur, en elke keer weer vond ik het zo fijn om te horen dat ik het goed deed en dat ze trots op me waren. Maar ondertussen vergat ik nog wel eens dat mijn partner echt geen slechte jongen is, maar dat hij zichzelf hooguit niet zo in de hand heeft, en dat hij dat onder controle moet krijgen.

Gisteren, na het hele voorval, moest ik ineens denken aan iets wat er vroeger is voorgevallen. Mijn vader had een alcoholprobleem, geen zwaar probleem, maar het was er wel. Verder heeft mijn vader best veel moeite om genegenheid te tonen. Mijn vader is gek op zijn kinderen, maar een echte knuffel die ik van hem kreeg, een aai over mijn bol, op schoot zitten etc, dat kan ik me niet herinneren. Mijn moeder probeerde dit zo goed en zo kwaad als het ging op te vangen, maar ook zij was niet iemand van de dagelijkse knuffels. Ik heb een hele fijne jeugd gehad, dat wel, maar ik heb altijd een stuk genegenheid gemist, het lekker kroelen met je ouders, de complimenten dat je er mag zijn, etc.
Op mijn 13e, ik was toen best een opstandige puber, heb ik een brief geschreven naar de buitenwereld. Naar wie weet ik niet meer, ik heb verder nooit wat met de brief gedaan en had ‘m verstopt om ‘m een keer weg te gooien of verbranden, of iets in de richting. In die brief had ik opgeschreven dat ik mijn ouders, en vooral mijn vader een waardeloze vader vond, en meer van dat soort dingen. Dingen waar ik achteraf echt totaal niet achter sta. En het ergste wat er gebeuren kon, gebeurde… mijn moeder vond die brief. Mijn ouders hebben de brief allebei gelezen.
Ik heb mijn vader twee keer in mijn leven zien huilen, dit was de eerste keer daarvan. Tot op de dag van vandaag voel ik me zo ontzettend schuldig over die brief, en voor mijn gevoel heeft die brief echt een enorme muur tussen mijn vader en mij opgebouwd, en lukt het ons allebei maar niet om die muur af te breken.

Ik ben ontzettend bang dat ik nu hard op weg ben om dezelfde situatie te creëren tussen mijn partner en mij. Daarom heb ik er gisteren over nagedacht en heb ik besloten om de situatie te laten voor wat hij nu is. Ik ga volgende week nog wel naar de huisarts en ik moet nog even kijken hoe ik het ga doen, maar ik ga wel aangeven dat ik bij mijn partner niet meer wil aandringen op hulp zoeken. Voorlopig niet, niet als het zo goed gaat en hij is zo goed met zichzelf bezig. Ik wil nu rust, het afgelopen jaar is mijn hoof één grote warboel geweest van heen en weer geslingerd worden tussen twee partijen, de kant van mijn partner en de kant van het hulp zoeken en aanvaarden, nu ben ik even klaar met dat geslinger, ik wil rust. Ik wil me, samen met hem, op onze relatie kunnen storten, en zo lang het nog goed gaat, gaat het goed. Dan hebben we dat alvast gewonnen. En als het de verkeerde kant op dreigt te gaan, dan weet mijn huisarts er inmiddels van en dan is de stap kleiner om daar een afspraak te maken. Voor mezelf wil ik hulp wel accepteren, maar mijn partner wil ik er niet meer toe dwingen. En gek genoeg, nu ik dit zo voor mezelf besloten heb, heb ik voor het eerst sinds een jaar eindelijk weer een soort rust over me heen. Heb niet meer zo die inwendige onrust die ik het afgelopen jaar steeds gevoeld heb.

Ik ben me ervan bewust dat veel mensen deze keuze misschien zullen veroordelen, en daar ben ik ook heel bang voor, maar ik denk dat dit in deze situatie de beste keuze is. Als het nu zo was dat ik wekelijks geslagen werd en we altijd maar ruzie hadden, dan vond ik het wat anders, maar het gaat nu al maanden goed, en slaan is zelfs al een half jaar niet meer gebeurd. Dus voor mijn gevoel raakt het hulp zoeken op dit moment kant noch wal, en doet hulp zoeken voor nu meer kwaad dan goed.

Het enige wat mij nu dwars zit is dat ik voor mijn gevoel aan een soort verwachtingspatroon moet voldoen. Mijn huisarts verwacht waarschijnlijk om samen met mij en m’n partner de volgende stap in werking te zetten, en ik ben bang dat hij mijn keuze om de hulpvraag stop te zetten, wel ene ontzettend stomme stap zal vinden. Ik weet ook niet hoe ik het hem duidelijk moet maken waarom ik denk dat dit de beste keuze voor mij is. Ik zat te denken aan een brief, maar… ik weet het nog niet.

Nu ik dit zo zit te tikken, zit ik echt compleet in tranen, maar het lucht wel op…

Biechtje van huiselijk geweld.

Van mij krijg je vooral heel veel respect.
Je denkt na, je maakt keuzes waar je achter kunt staan en je praat de handeling niet goed...
Vergeet niet dat 'nu niet' geen 'nooit niet' is. Mocht de situatie nog wel escaleren in de toekomst, weet je nu wat je kunt doen...

Ik denk dat je huisarts het goed heeft bedoeld, maar zich niet heeft gerealiseerd dat hij bij jou meer kwaad dan goed heeft aangericht met zijn stok tussen de deur. Bedenk wel dat hij je nooit letterlijk kan dwingen om hulp te zoeken of om je partner hulp te laten zoeken. Hij heeft er geen enkele zeggenschap over hoe jij je relatie inricht. Als er kinderen in het spel zijn is het natuurlijk iets anders, dan bereik je op een gegeven moment wel een punt waarop instanties zich ermee gaan bemoeien omdat de kinderen nou eenmaal in bescherming moeten worden genomen, maar in dit geval gaat het alleen om hem en jou. We leven in een vrij land, als jij een relatie wil met iemand die zijn kwaadheid niet onder controle heeft en dat op een agressieve manier uit, al dan niet fysiek (en ja, ik weet dat hij er keihard aan werkt, maar even vanuit het perspectief van de huisarts bekeken) dan is dat je goed recht, hoe onverstandig hij dat ook mag vinden.

Daarmee wil ik uiteraard niet zeggen dat het oké zou zijn om agressie te accepteren, ik wil je alleen duidelijk maken dat je je niet zo onder druk gezet moet voelen door je huisarts of je leidinggevende of door wie dan ook. Zij kunnen je alleen maar adviseren, wat je ermee doet is aan jou.

Wat ik nog wel wil zeggen is: blijf alert, en kritisch. Het is super dat hij er zo hard aan werkt, maar pas op dat het niet geleidelijk aan weer de verkeerde kant op gaat. Ik kan me voorstellen dat, nu hij zo vecht voor jullie relatie, je het heel moeilijk vindt om kritiek te leveren of het te zeggen als iets je niet zint, hij zet zich tenslotte zo in en je wil hem niet kwetsen of ontmoedigen. Toch moet je dat wel blijven doen. Jouw grenzen blijven jouw grenzen en die zal hij heus nog wel eens overschrijden, hij zal heus nog wel eens iets doen wat jou helemaal niet bevalt, en daar moet je eerlijk over blijven.

Ohw, en toen moest ik wéér huilen. Dank je voor je lieve woorden, Dolores.

Susan: Nee, mijn grenzen vervagen, dat zal niet gebeuren. Ik heb het idee dat ik de afgelopen maanden juist mijn grenzen ontzettend aangespannen heb van wat ik wel en niet accepteer, en ik hoop ook niet dat dat gaat vervagen. En ik heb ook echt niet de illusie dat het nooit meer gaat gebeuren, dat we geen diepe dalen meer zullen kennen. Die zullen helaas echt nog wel komen, denk ik. Al hoop ik dat hij dusdanig met zichzelf aan de slag gaat dat die diepe dalen echt minimaal zullen blijven.
Maar ik wil hem gewoon het voordeel van de twijfel gunnen, en ik wil zelf uit de slachtofferrol stappen, ben nu wel even klaar met het slachtoffer van huiselijk geweld zijn. Want eerlijk is eerlijk, slachtoffer van écht huiselijk geweld ben ik al een poos niet meer geweest. In plaats van dat mijn leidinggevende me steeds complimenten geeft dat ik zo goed met de situatie omga, en dat ik dat zo fijn vind, moet ik misschien nu maar eens even iets anders doen waardoor ik complimenten krijg. Misschien m'n werk maar driedubbel zo goed doen ofzo
Want ik merkte aan mezelf dat ik die complimenten en de steun ook erg fijn vond, en misschien heb ik me daardoor ook wel mee laten slepen.

Coco, dank je voor je reactie. Ik vind het fijn te lezen dat mensen mijn keuze wel kunnen begrijpen en die keuze ook niet veoordelen. Ik heb die bevestiging nu ook even nodig, temeer omdat ik er eigenlijk van overtuigd ben dat mijn huisarts er geen voorstander van gaat zijn dat ik het hele traject nu ineens stop zet. Ben bang dat hij me gaat ziet als een typische slachtoffer van huiselijk geweld, iemand die liever haar kop in het zand steekt en ontkent dat er een probleem is. Maar ik ontken niet dat er een probleem is, het is niet zo dat wanneer ik uit het traject stap, dat het probleem dan ineens weg is. Maar het geeft me wel even rust, een adempauze. En het voelt ook niet goed richting mijn partner om achter zijn rug om bij de huisarts te zitten en daar zijn gedrag te bespreken, terwijl het slaan al een half jaar niet meer gebeurd is. Vind het ergens ook zo ontzettend schijnheilig van mezelf, en inderdaad... ik kan hem ook niet dwingen tot hulp. En dan houdt het ook ergens op. En natuurlijk kan ik dan grenzen voor mezelf gaan stellen als in (tijdelijk) bij hem weggaan als hij geen hulp zoekt, maar nee, dat kan ik niet, ik weet nu toch al dat ik niet de daad bij het woord kan voegen. En zoals eerder gezegd: Mocht het ook maar enigzins uit de hand lopen dan weet ik inmiddels welke wegen ik kan bewandelen. Het onderwerp hulp zoeken zal ook echt wel een hot item blijven, mocht hij weer zo'n bui krijgen dan krijgt hij 'm wel weer terug op zijn bord, en misschien ben ik dan wel sterk genoeg om 'm voor een keuze te zetten.

Dat wat jij in je laatste alinea schreef, dat herken ik ook wel, ik denk dat het bij hem ook een hoop opgekropte woede is. Waar het vandaan komt weet ik wel een beetje, ik weet dat zijn drugsverslaafde ex er een grote rol in heeft gespeeld en dat er nog wel een aantal dingen zijn voorgevallen. Heb al zo vaak geopperd dat hij eigenlijk gewoon eens een sport zou moeten doen waar hij zijn agressie in kwijt kan, maar de tijd van het sporten heeft hij geloof ik een beetje gehad (vind hij zelf )

Nu ik dit zo terug lees lijkt het net of ik er behoorlijk down en gelaten onder ben, maar eigenlijk voel ik me fijner dan ik me de afgelopen maanden gevoeld heb. Ik heb het gevoel dat ik weer open en eerlijk met m'n partner kan en mag communiceren (een gevoel wat ik de afgelopen maanden niet gehad heb), dat ik niets voor hem vebrorgen hou, en dat voelt toch wel erg fijn.

-

mijn tieten zijn zo lelijk. Het zijn net theezakjes