Biechttopic 2

We zijn ook niet boos op elkaar ofzo, maar het is wel iets structureels. Dus het is niet dat we ruzie hebben ofzo, maar we lopen gewoon even steeds tegen hetzelfde aan, en dat weten we niet op te lossen.

Zit er iets dwars dan? Bij jou of bij hem? Je mag me wel PM-en als je wilt.
Het is rot als jullie telkens tegen hetzelfde aan lopen.

Darcy schreef:Wat vervelend Lilith. Lopen jullie constant tegen hetzelfde probleem aan? Of is het meer gewoon de periode en zijn het steeds verschillende dingen?

Het is wel steeds hetzelfde ding, maar dat is meestal geen punt. Alleen als we een periode hebben met veel stress (zoals bijvoorbeeld toen onze zoon in het ziekenhuis lag, toen we net een kind hadden, en nu, nu ik net een nieuwe baan heb en een tijd werkloos ben geweest) dan geeft dat spanningen en wordt wat normaal gewoon een verschil is, opeens een probleem. We zijn gewoon zó anders qua persoonlijkheid, met dingen omgaan en manier van denken, en daar hebben we een hele goede middenweg in gevonden, maar het lijkt wel dat wanneer we onder druk staan we beiden doorschieten in het extreme en die middenweg zoekraakt. En dan word je opeens geconfronteerd met verschillen die niet zo handig zijn. En dat zorgt dan weer voor pijnlijke situaties. Ofzo.

Ik heb maar even een andere naam aangemaakt omdat ik ook wat op te biechten heb...

Vorig jaar mei heb ik een abortus laten doen, nu maanden later realiseer ik me ik veel te weinig tijd heb gekregen van mijn vriend om er goed over na te denken. Toen ik vertelde dat ik zwanger was liet hij al meteen weten dat hij het niet wilde. De volgende dag had hij al een afspraak bij de HA gepland en dezelfde middag zat ik bij de GGD om alles in gang te zetten... In die week heb ik enorm getwijfeld, probeerde mijn twijfels te bespreken met hem maar er kwam uit dat als ik het kind zou houden hij het apart wilde opvoeden omdat onze relatie niet sterk genoeg was hiervoor. Ik heb het maanden een beetje weggestopt voor mezelf, maar het verdriet en het gemis is zo erg... Heb het aan een paar vriendinnen verteld, maar merk dat het niet echt bespreekbaar is... Ik heb een enorme fout gemaakt, ik hou zoveel van hem, ik wilde hem niet kwijt en zag al helemaal niet hoe ik het alleen moest doen... en heb mijn keuze hierop gebasseerd...

Zo moeilijk allemaal, maar uiteindelijk heb ik dit zelf veroorzaakt en zal mijn straf wel wezen dat ik me zo voel...

Heb je het gevoel dat je je vriend iets verwijt? Kun je wel je verdriet bij hem kwijt, het is tenslotte wel iets wat jullie allebei aangaat.

Ergens neem ik het hem wel kwalijk... het is alles wat ik wilde... Ook al was het niet gepland... Het houd me al maanden elke dag bezig, kan alleen maar huilen lijkt het wel... We hebben het er nog wel eens samen over, en hij heeft toegegeven dat we er misschien beter over na hadden moeten denken... Ondertussen is de één na de ander zwanger, en weet gewoon even niet meer te reageren... Ben dit gevoel zo zat... wil gewoon verder zonder zoveel verdriet en pijn...

Wat bedoelde hij eigenlijk precies met apart opvoeden? Wilde hij wel de relatie behouden, maar niet samenwonen, of zei hij dat hij de relatie zou verbreken als je het kind zou houden?

Als ik het kind zou houden, zou hij de relatie beeindigen... Denk dat mijn keuze voornamelijk daarop is gebasseerd... Ik wilde hem echt niet kwijt... Nog steeds niet trouwens, maar denk soms wel onze relatie is wel behoorlijk geschaad hierdoor... Het zal altijd een deel van mij en de relatie blijven...

Dat kan ik me voorstellen, hij heeft je dan toch wel flink onder druk gezet, dat had hij zonder meer wel anders aan kunnen pakken. Het kan best te vroeg zijn voor zijn gevoel, maar er zijn nog wel nuances tussen samen een huis kopen en een gezinnetje vormen en meteen de relatie verbreken en zoals hij het nu heeft gebracht komt het op mij wel over als een pressiemiddel. Hij ziet nu zelf dan ook wel in dat hij anders had kunnen handelen, maar goed, de vraag is inderdaad of dat achteraf nog iets goedmaakt, ik kan me ook indenken dat dat alleen maar extra frustrerend is nu de beslissing onomkeerbaar is.

Lastig. En pijnlijk. En heel begrijpelijk dat het zeer blijft doen en het jullie relatie heeft beschadigd. Jullie kunnen het allebei ook niet meer ongedaan maken, dus ik denk ook dat je het nooit meer helemaal weg kunt poetsen wat er is gebeurd.

Ja idd.. zo voelt het voor mij ook... Moest het gewoon even kwijt... Soms is het zo lastig omdat het onderwerp ook niet echt bespreekbaar is... Thnx voor het niet oordelen over wat ik heb gedaan..

Dit is dus precies waar vrouwen die twijfelen voor gewaarschuwd worden: als je abortus pleegt om je relatie te behouden gaat die relatie uiteindelijk stranden, want dan heb je een partner die je niet steunt, die zijn zin doordrijft en die geen rekening houdt met jouw gevoelens. En dat werkt niet.

Jammer dat je niet naar je eigen gevoel geluisterd hebt. Maar aan de andere kant: je zag het niet zitten om het alleen te doen, dat is een heel legitieme reden om geen kind te willen. Dat je er nu achter komt dat je vriend meer aan zichzelf denkt dan aan jou is eigenlijk alleen maar goed, dan kun je de relatie eens stevig heroverwegen, nu heb je de kans, want je hebt geen kind en je zit niet aan hem vast. Dus ik zou nog eens goed bekijken of ik door zou willen met iemand die zo omgaat met lastige situaties. Zou je met zo iemand later wél een kind willen? Want hij laat je in de steek als het lastig wordt. Wat als je wel voor een kind gaat, over een tijd, met hem, en er blijkt iets mis te zijn? Dan vertrekt hij waarschijnlijk ook meteen.

Je hoeft je niet schuldig te voelen over die abortus, er is geen goed en fout, dus je hebt niets fout gedaan, en je kunt het ook niet meer omdraaien. Dus maak gebruik van de voordelen die het biedt dat je deze keus gemaakt heb: kijk eens goed naar je relatie en wat je verder met je leven wilt. Dat kan nu, dat kon met baby niet meer. Dan had je voor de rest van je leven vastgezeten aan een man die je niet steunt.

Huiselijk geweld (zonder kind)-Biechtje is zojuist naar de huisarts geweest en zit nu even in de knoop.

Biechtje01 schreef:Huiselijk geweld (zonder kind)-Biechtje is zojuist naar de huisarts geweest en zit nu even in de knoop.

Maar wel heel goed.Wil je er iets over kwijt?

Smikkell schreef:

Biechtje01 schreef:Huiselijk geweld (zonder kind)-Biechtje is zojuist naar de huisarts geweest en zit nu even in de knoop.

Maar wel heel goed.Wil je er iets over kwijt?

Ik ben blij dat ik de afspraak zo vroeg in de ochtend gemaakt had, nu heb ik nog de hele dag om bij te komen voordat hij uit z'n werk komt. Mijn tranen zitten namelijk echt ontzettend hoog en ik voel me een vreemd soort zenuwachtig, onrustig.
De huisarts ziet graag dat we gezamelijk bij hem langskomen (partner heeft een andere huisarts dan ik), maar ik weet nu al dat ik dat niet voor elkaar ga krijgen. Of misschien wil ik het gewoon ook wel niet voor elkaar proberen te krijgen, bang voor de confrontatie. Heb ook geen idee hoe ik 'm dat zou moeten brengen. Het gaat nu juist zo ontzettend goed, en dan zou ik dat weer de kop in gaan drukken door over een gezamelijk bezoek aan de huisarts te beginnen...
Ik moet over twee weken terugkomen, vooralsnog gewoon in mijn eentje (gelukkig). Huisarts gaf ook aan dat hij zelf ook echt dingen hierover moet uitzoeken en Steunpunt Huiselijk Geweld wil bellen zonder mijn naam te noemen, en op die manier de juiste informatie wil inwinnen om mij in mijn situatie op d ejuiste manier bij te staan.

Ik snap je punt heel goed. Dit is al een hele stap en je man meenemen naar jouw huisarts die niet zijn huisarts is, dat zou ik ook moeilijk vinden om te brengen. Zeker als je het thuis ook rustig wil houden. Wat is de gedachte van de huisarts hierachter?
Ik vind het wel een goed teken dat hij het serieus oppakt en wat dingen gaat uitzoeken. Misschien moet je nog even wachten met het informeren van je man tot je huisarts weet hoe hij dit wil gaan aanpakken. Fijn dat er iig een nieuwe afspraak is. Ben je vandaag verder vrij?
Ik vind het heel erg dapper dat je vandaag bent geweest. Die emoties vind ik niet heel gek.. Er gebeurt ook nogal wat! Sterkte!

Ik vind het héél goed dat je gegaan bent. Ik zou als ik jou was de wijkagent bellen, uitleggen wat de situatie is, vertellen dat je je man gaat meevragen naar de huisarts vanwege de problemen, zodat er iig iemand op de hoogte is. En dan tegen je man zeggen dat je het wilt hebben over je relatie, dat je een afspraak hebt gemaakt met de huisarts voor jullie samen, omdat je het over het geweld wilt hebben (wel gewoon bij de naam noemen, niet eromheen draaien, niet de schuld bij jezelf leggen) en dat de wijkagent op de hoogte is. Begint hij agressief te worden dan bel je de politie en dat moet je ook écht doen, écht. En gaat hij niet mee, dan moet je bij hem weg, totdat hij wél mee wil, op z'n minst. Want zo doorgaan, dat gaat niet. Ik heb genoeg ervaring met slachtoffers van huiselijk geweld, en ik kan het plaatje voor je uittekenen, wat er gebeurt als je blijft. En dat wil je niet. Want het enige wat er gaat gebeuren als hij géén hulp wil is dat jij over 10 jaar tot de conclusie komt dat je toch 10 jaar eerder had moeten vertrekken.

Je hoeft de relatie niet te verbreken, maar stel wel een grens: neem jij geen hulp, dan ben ik weg. Zoek je hulp, dan ga ik met je mee en bljiven we samen.

Hij drong erop aan dat m'n partner degene is die echt hulp nodig heeft, en niet zozeer ik. Dat ik hulp zoek en de stap naar de huisarts heb genomen, vond hij heel knap en ontzettend goed, maar het probleem lost waarschijnlijk niet op als het niet bij de bron aangepakt wordt. Daar ben ik het ook wel mee eens, maar als dat soort dingen tegen me gezegd worden, dan ga ik me afvragen of het allemaal echt wel zo erg is, of dat ik het misschien niet erger maak dan het in feite is. Want dat hij zo'n uitbarsting heeft dat hij me slaat, is heus niet wekelijks. Laat zeggen dat het hooguit vier keer in het jaar gebeurt. De laatste keer dat hij me geslagen heeft zal nu inmiddels zelfs wel zo'n vijf maanden geleden zijn, maar feit blijft wel dat we best vaak periodes hebben waarin het gewoon heel moeizaam loopt tussen ons. Ik merk wel dat hij ontzettend met zichzelf aan de slag is. En als ik over een gezamelijk bezoek aan de huisarts begin, dan komt het voor mijn gevoel ook net over alsof ik dat wegwuif. Zo van, jij bent dan wel met jezelf bezig, maar ik doe net of ik dat niet zie en ik wil toch maar dat je meegaat naar de huisarts.

Ben vandaag verder wel vrij gelukkig. Moet thuis nog wel wat administratieve dingen doen voor werk, maar dat gaat wel lukken.

Lilith, ik ga geen wijkagent bellen. Dat is me echt een heleboel stappen te ver.

Biechtje01 schreef:Lilith, ik ga geen wijkagent bellen. Dat is me echt een heleboel stappen te ver.

Het hoeft ook niet, en je hoeft ook geen aangifte te doen. Maar wat als je het hem vertelt en hij gaat wél door het lint?

Lilith schreef:

Biechtje01 schreef:Lilith, ik ga geen wijkagent bellen. Dat is me echt een heleboel stappen te ver.

Het hoeft ook niet, en je hoeft ook geen aangifte te doen. Maar wat als je het hem vertelt en hij gaat wél door het lint?

Dat bedenk ik later wel, voordat ik het er met hem over wil hebben. Ik ben nu net van de huisarts vandaan en moet die dingen nog een plekje geven, op een rijtje zien te zetten, ik wil me niet ook nog eens druk moeten gaan maken over een wijkagent. Ik ga de situatie niet nog meer beladen maken dan hij al is.

Ik vind voor je eigen veiligheid zorgen niet bepaald 'meer beladen maken', maar goed, je moet het zelf weten, het is jouw feestje. Ik zou dat niet aan hem gaan melden zonder achterwacht, want de kans is vrij groot dat hij enorm op z'n pik getrapt gaat zijn, helemaal omdat je zegt dat het al 5 maanden geleden is dat er iets is voorgevallen, dat gaat tegen je gebruikt worden (je gebruikt het zelf al tegen jezelf, dus dat gaat hij helemaal doen). Natuurlijk is het onzin dat het al zo lang geleden is dat het niets meer uitmaakt, maar hij gaat zeggen dat het wél uitmaakt. En je weet niet hoe kwaad hij wordt, en je wilt niet zelf met een paar blauwe plekken of erger eindigen omdat je hem meldt dat je er genoeg van hebt, lijkt me.

Lilith, ik heb de ruimte nodig om het gesprek van vandaag op een rijtje te zetten. Ik ben nog helemaal niet bezig met hoe en wanneer ik het hem wil vertellen, ik ben het vooral op me in aan het laten werken dát ik het hem moet vertellen. Ik zeg nergens dat ik niet wil zorgen voor een achterwacht als ik het bespreekbaar ga maken.
Ik wil alleen geen wijkagent als achterwacht. En sowieso, ik schakel de wijkagent in, wijkagent is op de hoogte, ik vertel het mijn aprtner en hij slaat door het lint, wat dan? Tegen die tijd dat de wijkagent voor mijn deur staat, heb ik die blauwe plekken, zóú hij door het lint gaan, alsnog wel.

Sowieso mag de politie tegenwoordig zónder aangifte van slachtoffers, mogelijke daders van huiselijk geweld aanhouden. En daar pas ik voor. De politie inschakelen staat voor mijn gevoel gelijk aan een onherstelbare genadeklap uitdelen in onze relatie.