Biechttopic 2

Mijn man heeft ook gesprekken met de huisarts, maar hij ziet het niet zitten om aan de medicijnen te gaan, dat voelt voor hem als falen. Het is ook niet zo dat alles nu vergeven en vergeten is nu hij heeft uitgesproken wat hij wil en dat alles weer dikke mik is tussen ons. Maar we zijn op weg.

Hier het biechtje dat vermoedde dat haar vriend autisme heeft. Mijn vermoedens blijken juist. Het is nog te vroeg om echt al een diagnose te stellen, maar de psycholoog had het over Asperger. Het klinkt misschien raar, maar het is een opluchting, alsof ik nu bevestigd krijg dat ik niet gek ben. Diep in mijn hart heb ik al voor mezelf gekozen.

Biechtje01 schreef:Hier het biechtje dat vermoedde dat haar vriend autisme heeft. Mijn vermoedens blijken juist. Het is nog te vroeg om echt al een diagnose te stellen, maar de psycholoog had het over Asperger. Het klinkt misschien raar, maar het is een opluchting, alsof ik nu bevestigd krijg dat ik niet gek ben. Diep in mijn hart heb ik al voor mezelf gekozen.

Bedoel je daarmee dat je niet verder wil met je vriend? Wel een radicale beslissing, of is het de bevestiging op iets waar je al langer mee worstelde? Op zich lijkt het me dat je best kan leven met iemand die Asperger heeft, als je weet hoe je er mee om moet gaan. Zijn er geen praatgroepen voor partners? Of staat dit er allemaal los van en was je sowieso al klaar met de relatie?

Misschien geeft die diagnose jou nu het gevoel dat er niks meer aan te veranderen valt, dat alle hoop op verbetering weg is en dat de situatie waarin je nu met je vriend zit definitief is, maar ik denk dat je dat anders moet zien. Juist nu hij weet wat er aan de hand is kan hij er met de juiste hulp gericht aan gaan werken. Tenzij je inderdaad al echt klaar was met die relatie, zou ik nu niet te snel een punt achter de relatie zetten.

Susan schreef:Misschien geeft die diagnose jou nu het gevoel dat er niks meer aan te veranderen valt, dat alle hoop op verbetering weg is en dat de situatie waarin je nu met je vriend zit definitief is, maar ik denk dat je dat anders moet zien. Juist nu hij weet wat er aan de hand is kan hij er met de juiste hulp gericht aan gaan werken. Tenzij je inderdaad al echt klaar was met die relatie, zou ik nu niet te snel een punt achter de relatie zetten.

Daar valt maar bijzonder weinig aan te doen. Er aan werken kan niet echt, alleen ermee leren omgaan en het leren accepteren, maar beter wordt het niet echt. Als Biechtje een relatie wil waarin ze contact kan maken met de ander, echt kan praten, gevoelens kan delen en een team kan vormen, dan is dat met asperger vrijwel onmogelijk, het meeste zal van haar kant moeten komen. En ik kan me voorstellen dat je daar gewoon voor past.

Susan schreef:Misschien geeft die diagnose jou nu het gevoel dat er niks meer aan te veranderen valt, dat alle hoop op verbetering weg is en dat de situatie waarin je nu met je vriend zit definitief is, maar ik denk dat je dat anders moet zien. Juist nu hij weet wat er aan de hand is kan hij er met de juiste hulp gericht aan gaan werken. Tenzij je inderdaad al echt klaar was met die relatie, zou ik nu niet te snel een punt achter de relatie zetten.

Misschien wel, maar het syndroom van Asperger is niet zoiets als een depressie of burn-out waar iemand hulp voor kan zoeken en naar alle waarschijnlijkheid van kan genezen. Asperger zit ingebakken in de persoonlijkheid en het is ook een gebrek aan bepaalde vaardigheden die denk ik moeilijk te 'kweken' (weet even geen beter woord) zijn bij iemand.

Lilith schreef:

Daar valt maar bijzonder weinig aan te doen. Er aan werken kan niet echt, alleen ermee leren omgaan en het leren accepteren, maar beter wordt het niet echt.

Het valt niet te genezen of zo, nee, dat weet ik ook wel, maar ik denk dat juist door ermee om te leren gaan er in de omgang en aan het gedrag wel veel te verbeteren valt, in ieder geval meer dan zonder een diagnose. Ik geloof er niet in dat als je Asperger hebt, dat dat het dan is, dat er niet aan je gedrag en gewoontes te werken valt.

Twellie schreef:
Misschien wel, maar het syndroom van Asperger is niet zoiets als een depressie of burn-out waar iemand hulp voor kan zoeken en naar alle waarschijnlijkheid van kan genezen. Asperger zit ingebakken in de persoonlijkheid en het is ook een gebrek aan bepaalde vaardigheden die denk ik moeilijk te 'kweken' (weet even geen beter woord) zijn bij iemand.

Ik weet prima wat Asperger is.

.

Ik heb een relatie gehad met iemand met Asperger, en achteraf gezien, het is niet te doen. Ik wil over mijn gevoel praten, dingen niet moeten uitkauwen om voor elkaar te krijgen, weten waar ik aan toe ben en iemand die echt interesse toont en daarover kan en wil praten. Heus niet bij iedereen die het heeft zo, maar het zijn wel symptomen.

Nee, maar goed, waarschijnlijk was jij dan ook nooit zover gekomen dat je een langdurige relatie met de vriend van deze Biechtje had opgebouwd, ik denk dat jij dan al veel eerder was afgehaakt, omdat jij gewoon helemaal geen klik met hem had gehad. Hij heeft die Asperger natuurlijk wel al die tijd al. Overigens wil ik daar natuurlijk niet mee zeggen dat ze dan nu maar moet blijven, want dat is onzin, het is altijd je goed recht om er een punt achter te zetten, ook als hij geen Asperger zou hebben. Hij is alleen altijd zo geweest en als hij geen Asperger had gehad was de kans denk ik ook erg klein dat hij zijn gedrag wel even had veranderd, het is de stempel die het nu anders maakt.

Susan schreef:Nee, maar goed, waarschijnlijk was jij dan ook nooit zover gekomen dat je een langdurige relatie met de vriend van deze Biechtje had opgebouwd, ik denk dat jij dan al veel eerder was afgehaakt, omdat jij gewoon helemaal geen klik met hem had gehad. Hij heeft die Asperger natuurlijk wel al die tijd al. Overigens wil ik daar natuurlijk niet mee zeggen dat ze dan nu maar moet blijven, want dat is onzin, het is altijd je goed recht om er een punt achter te zetten, ook als hij geen Asperger zou hebben. Hij is alleen altijd zo geweest en als hij geen Asperger had gehad was de kans denk ik ook erg klein dat hij zijn gedrag wel even had veranderd, dus gaat het dan om het stempel waar je niet mee om kunt gaan?

Ik heb 3.5 jaar een relatie met hem gehad.

Isabella schreef:

Ik heb 3.5 jaar een relatie met hem gehad.

Weet ik. Mijn post was nog gericht aan Lilith, toen ik mijn reactie typte stond die van jou er nog niet.

Susan schreef:

Lilith schreef:

Daar valt maar bijzonder weinig aan te doen. Er aan werken kan niet echt, alleen ermee leren omgaan en het leren accepteren, maar beter wordt het niet echt.

Het valt niet te genezen of zo, nee, dat weet ik ook wel, maar ik denk dat juist door ermee om te leren gaan er in de omgang en aan het gedrag wel veel te verbeteren valt, in ieder geval meer dan zonder een diagnose. Ik geloof er niet in dat als je Asperger hebt, dat dat het dan is, dat er niet aan je gedrag en gewoontes te werken valt.

Ja, dat bedoelde ik ook te zeggen. Ik ben het met jou eens.

Dat stempeltje heeft er eigenlijk niks mee te maken en dit is echt niet iets wat ik vandaag heb bedacht. 3 vrienden hebben in de afgelopen paar maanden gevraagd of het wel goed met me ging, terwijl ik dacht dat ik dat zo goed verborgen hield. Toen ik mijn verhaal had gedaan vroeg er 1 waar ik in vredesnaam mee bezig was en toen besefte ik me dat ik mezelf aan het verwaarlozen ben door maar steeds genoegen te nemen met minder. Dat wil ik niet meer, ik wil mezelf belangrijk vinden. Ik wil goed kunnen praten in een relatie, niet alleen maar oppervlakkig. En ik wil intimiteit, al is het maar een arm om me heen als ik me ellendig voel. Iemand die begrijpt dat je op zo'n moment een ander moet troosten. Ik wil geen relatie waarin ik het idee heb dat ik de moeder ben en hij het kind en waarbij ik weet dat alle lasten altijd op mijn schouders zullen komen.

Ow sorry, ik dacht dat je mij bedoelde.

Dat is wel waar. Maar als je steeds hoopt dat het gewoon een fase is, dat het wel overgaat en dat het op te lossen is en je komt erachter dat het gewoon een aangeboren stoornis is, en dat het dus nooit echt wezenlijk gaat veranderen, dan kan ik me voorstellen dat je er geen trek meer in hebt. Als je steeds hoopt dat met de juiste afspraken, de juiste aanpak, de juiste manier van praten het vanzelf wel overgaat, en het blijkt dat het niet aan al die dingen ligt, maar aan een stoornis, dan denk ik dat het heel moeilijk is om dán nog de puf te vinden om te accepteren dat het altijd in bepaalde opzichten beperkt gaat blijven. Ik vraag me namelijk af of het mogelijk is om echt wezenlijk contact te maken met een autist, ik weet het echt niet, en als je dat heel erg mist, dan kan ik me voorstellen dat je het níet accepteert.

Lilith schreef:

Susan schreef:

Lilith schreef:

Daar valt maar bijzonder weinig aan te doen. Er aan werken kan niet echt, alleen ermee leren omgaan en het leren accepteren, maar beter wordt het niet echt.

Het valt niet te genezen of zo, nee, dat weet ik ook wel, maar ik denk dat juist door ermee om te leren gaan er in de omgang en aan het gedrag wel veel te verbeteren valt, in ieder geval meer dan zonder een diagnose. Ik geloof er niet in dat als je Asperger hebt, dat dat het dan is, dat er niet aan je gedrag en gewoontes te werken valt.

Ik werk nu veel met autisten, en ik vind het heel prettig werken, het past wel bij mijn manier van communiceren (hoewel ik eerst dacht dat het me niet zou liggen). Maar ik zou er nóóit, maar dan ook nóóit een relatie mee willen, echt nooit. Ik zou veel teveel missen. Ik zou een bepaalde gelijkwaardigheid missen die je nooit gaat krijgen, qua communiceren, denk ik. Er valt wel wat aan te werken, maar maar heel beperkt. Echt wezenlijk anders zal het nooit worden.

Je hebt natuurlijk veel verschillende gradaties.

Dat snap ik ook wel, zoals Lilith het zegt. De vraag is gewoon of je het aankan, of je dit wil en of je kan accepteren dat het is zoals het is. Het gaat nooit meer over inderdaad, het is geen fase. Je moet jezelf niet volledig wegcijferen, als je dit niet gelukkig gaat maken is het je goed recht om er mee te stoppen. Maar wie weet werkt het wel, als je meer leert over de omgang met iemand die Asperger heeft. En ik denk dat de ene persoon met Asperger niet meteen stereotiep is voor elke andere Asperger. De keuze ligt bij jou, en vergeet ook niet rekening te houden met de gevoelens van je vriend. Hij mag dan autistisch zijn, hij is natuurlijk niet dom.

Liva schreef:[Je hebt natuurlijk veel verschillende gradaties.

Ja, dat dus.

Liva schreef:

Lilith schreef:

Susan schreef:

Lilith schreef:

Daar valt maar bijzonder weinig aan te doen. Er aan werken kan niet echt, alleen ermee leren omgaan en het leren accepteren, maar beter wordt het niet echt.

Het valt niet te genezen of zo, nee, dat weet ik ook wel, maar ik denk dat juist door ermee om te leren gaan er in de omgang en aan het gedrag wel veel te verbeteren valt, in ieder geval meer dan zonder een diagnose. Ik geloof er niet in dat als je Asperger hebt, dat dat het dan is, dat er niet aan je gedrag en gewoontes te werken valt.

Ik werk nu veel met autisten, en ik vind het heel prettig werken, het past wel bij mijn manier van communiceren (hoewel ik eerst dacht dat het me niet zou liggen). Maar ik zou er nóóit, maar dan ook nóóit een relatie mee willen, echt nooit. Ik zou veel teveel missen. Ik zou een bepaalde gelijkwaardigheid missen die je nooit gaat krijgen, qua communiceren, denk ik. Er valt wel wat aan te werken, maar maar heel beperkt. Echt wezenlijk anders zal het nooit worden.

Je hebt natuurlijk veel verschillende gradaties.

Joh? Echt? Ja, natuurlijk heb je veel verschillende gradaties, maar dan nog: autisme is niet zomaar een karaktertrekje. Zelfs de relatief normaal functionerende mensen die gewoon een baan hebben en een relatief normaal leven hebben erg veel moeite met het onderhouden van een relatie.

Dat klopt helemaal Lilith. Ik heb er heel veel energie in gestoken. Ontzettend veel energie. Planningen, roosters, afspraken, dingen voordoen, 20 keer hetzelfde vertellen en uitleggen in de hoop dat hij het de 21e keer wel oppikt. Ik ben niet iemand die snel opgeeft, maar ik vind het het niet meer waard om zelf aan onderdoor te gaan. Ik heb ook recht op een gelukkig leven en op een toekomst met een gelijkwaardige relatie waarin ik ook op iemand kan steunen als dat nodig is, en niet alleen maar andersom.

Biechtje01 schreef:Dat klopt helemaal Lilith. Ik heb er heel veel energie in gestoken. Ontzettend veel energie. Planningen, roosters, afspraken, dingen voordoen, 20 keer hetzelfde vertellen en uitleggen in de hoop dat hij het de 21e keer wel oppikt. Ik ben niet iemand die snel opgeeft, maar ik vind het het niet meer waard om zelf aan onderdoor te gaan. Ik heb ook recht op een gelukkig leven en op een toekomst met een gelijkwaardige relatie waarin ik ook op iemand kan steunen als dat nodig is, en niet alleen maar andersom.

En dat snap ik heel goed. Heb je kinderen?

Ik weet niet wat moeilijker is, als iemand bepaalde vervelende gewoontes heeft omdat dat in zijn karakter zit of omdat het komt door een stoornis, het is allebei niet echt te veranderen, denk ik. Stel dat hij geen Asperger had gehad, maar hij was gewoon een egocentrisch iemand die geen zin heeft om ook voor zijn vriendin te koken (om maar even een voorbeeld te noemen, ik weet dat er meer is, maar ik pik er even eentje uit) dan denk ik dat je dat er ook niet meer uit krijgt, zeker niet als het al zo vaak is besproken en het verandert maar niet.

Maar goed, als je het sowieso helemaal niet meer ziet zitten met de relatie om welke reden dan ook en je voelt je ongelukkig dan is het natuurlijk altijd goed dat je voor jezelf kiest.

Ik zie het in mijn eigen familie. Mijn stiefmoeder is licht autistisch en ja daar loop je soms wel eens tegen problemen aan, maar daar valt prima een relatie mee te onderhouden hoor. Mijn broertje daarintegen is ook behoorlijk autistisch en die zal waarschijnlijk nooit een relatie kunnen hebben.