Biechttopic 2

Biechtje01 schreef: heb iets op te biechten maar ik weet niet zo goed waar te beginnen. (mocht iemand mij herkennen zeg dan aub niks of per pb omdat er bekenden van mij op het forum zijn)
Ik heb al 9 jaar een relatie. We hebben samen 1 kind. In het begin was alles heel leuk. We hebben samen 2 heel heftige situaties meegemaakt.(kan ik niet uit de doeken doen omdat dat wel heel herkenbaar is) Sinds een aantal maanden slaat hij mij af en toe. Als ik iets zeg of doe wat hij niet leuk vindt. Als hij een slecht humeur heeft. Na al die jaren samen realiseer ik me nu opeens dat ik niet meer mezelf ben. Ik heb geen vrienden meer. Familie komt niet meer langs. Ik ben heel erg onzeker. Sinds een paar maanden ga ik weer naar school maar ik hou het niet vol.Ik doe het huishouden,stage,school,volledige verzorging van ons kind. En hij? Hij ligt de godganse dag in bed. s'Avonds werkt hij.
Ik voel me zo rot.Bij het minste of geringste begin ik te janken. Ik heb nergens meer zin in. Ik ben het zo zat!
Voor ons kind doe ik mijn best om een leuke en lieve moeder te zijn. Het is een schat van een kind. Heel sociaal en vriendelijk.
Ik weet dat ik hem de deur uit moet schoppen. Dat we beter af zouden zijn zonder hem.(ik in ieder geval wel) Maar ik wil het ons kind niet aan doen. Gescheiden ouders. Daarbij ben ik ontzettend bang dat hij ons kind mee zal nemen naar zijn geboorteland.(afrika)(daar dreigt hij mee)En hij is wel een lieve vader.
Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken maar ik moet het gewoon even kwijt.

Schakel ajb hulp in. Meer kan ik er niet van maken.

Biechtje01 schreef: heb iets op te biechten maar ik weet niet zo goed waar te beginnen. (mocht iemand mij herkennen zeg dan aub niks of per pb omdat er bekenden van mij op het forum zijn)
Ik heb al 9 jaar een relatie. We hebben samen 1 kind. In het begin was alles heel leuk. We hebben samen 2 heel heftige situaties meegemaakt.(kan ik niet uit de doeken doen omdat dat wel heel herkenbaar is) Sinds een aantal maanden slaat hij mij af en toe. Als ik iets zeg of doe wat hij niet leuk vindt. Als hij een slecht humeur heeft. Na al die jaren samen realiseer ik me nu opeens dat ik niet meer mezelf ben. Ik heb geen vrienden meer. Familie komt niet meer langs. Ik ben heel erg onzeker. Sinds een paar maanden ga ik weer naar school maar ik hou het niet vol.Ik doe het huishouden,stage,school,volledige verzorging van ons kind. En hij? Hij ligt de godganse dag in bed. s'Avonds werkt hij.
Ik voel me zo rot.Bij het minste of geringste begin ik te janken. Ik heb nergens meer zin in. Ik ben het zo zat!
Voor ons kind doe ik mijn best om een leuke en lieve moeder te zijn. Het is een schat van een kind. Heel sociaal en vriendelijk.
Ik weet dat ik hem de deur uit moet schoppen. Dat we beter af zouden zijn zonder hem.(ik in ieder geval wel) Maar ik wil het ons kind niet aan doen. Gescheiden ouders. Daarbij ben ik ontzettend bang dat hij ons kind mee zal nemen naar zijn geboorteland.(afrika)(daar dreigt hij mee)En hij is wel een lieve vader.
Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken maar ik moet het gewoon even kwijt.

Oh meid wat een nare situatie. Maar denk aan jezelf en aan je kindje. Je mag NOOIT geslagen worden, wat er ook gebeurd is

Maar wat voor hulp dan?

Heb je geen vriend of vriendin die je in vertrouwen kan nemen?

Ik denk nog even verder met je mee hoor. Je zal het waarschijnlijk vast al geporbeerd hebben. Maar heb je een gesprek gehad waarin je alles wat je drwarszit besproken hebt. Wat was zijn reacie daarop?
Is hij altijd zo geweest dat je weinig hulp krijgt bij bijv het husihouden en dat hij veel op bed ligt?

Nee, ik heb bijna niemand om me heen. Vriendschappen zijn allemaal verwaterd. Hij is altijd heel erg controlerend geweest. Ik weet wel dat ik nu waarschijnlijk heel onnozel over kom (en dat ben ik ook waarschijnlijk) maar ik zie het nu in. (beter laat als nooit?) Ik kan hem niet de deur uit zetten want dan ben ik niet veilig.

Honderden keren hebben we het er over gehad.Hij is pas de laatste maanden zo geworden. Toen is het slaan ook begonnen. Hij vindt dat ik er zelf om vraag omdat ik degene ben die zeur. Ik ben degene die een grote mond heeft. Hij vindt niet dat hij moet veranderen. Hij is een narcist lijkt het wel.

TGR schreef:

Biechtje01 schreef: heb iets op te biechten maar ik weet niet zo goed waar te beginnen. (mocht iemand mij herkennen zeg dan aub niks of per pb omdat er bekenden van mij op het forum zijn)
Ik heb al 9 jaar een relatie. We hebben samen 1 kind. In het begin was alles heel leuk. We hebben samen 2 heel heftige situaties meegemaakt.(kan ik niet uit de doeken doen omdat dat wel heel herkenbaar is) Sinds een aantal maanden slaat hij mij af en toe. Als ik iets zeg of doe wat hij niet leuk vindt. Als hij een slecht humeur heeft. Na al die jaren samen realiseer ik me nu opeens dat ik niet meer mezelf ben. Ik heb geen vrienden meer. Familie komt niet meer langs. Ik ben heel erg onzeker. Sinds een paar maanden ga ik weer naar school maar ik hou het niet vol.Ik doe het huishouden,stage,school,volledige verzorging van ons kind. En hij? Hij ligt de godganse dag in bed. s'Avonds werkt hij.
Ik voel me zo rot.Bij het minste of geringste begin ik te janken. Ik heb nergens meer zin in. Ik ben het zo zat!
Voor ons kind doe ik mijn best om een leuke en lieve moeder te zijn. Het is een schat van een kind. Heel sociaal en vriendelijk.
Ik weet dat ik hem de deur uit moet schoppen. Dat we beter af zouden zijn zonder hem.(ik in ieder geval wel) Maar ik wil het ons kind niet aan doen. Gescheiden ouders. Daarbij ben ik ontzettend bang dat hij ons kind mee zal nemen naar zijn geboorteland.(afrika)(daar dreigt hij mee)En hij is wel een lieve vader.
Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken maar ik moet het gewoon even kwijt.

Schakel ajb hulp in. Meer kan ik er niet van maken.

Inderdaad, stap naar je huisarts, die kan je verder helpen en doorverwijzen. Zet hem de deur uit voordat dit uit de hand loopt! Waarom ben je niet veilig als je dat zou doen? Ben je bang dat hij je iets aandoet?
Voor een kind is het beter om een stabiele thuissituatie te hebben met alleen een moeder dan met een vader erbij die de moeder slaat. Je kind is nu sociaal en vriendelijk, maar je wil toch niet dat hij dat gedrag over gaat nemen?

Dijn82 schreef:

TGR schreef:

Biechtje01 schreef: heb iets op te biechten maar ik weet niet zo goed waar te beginnen. (mocht iemand mij herkennen zeg dan aub niks of per pb omdat er bekenden van mij op het forum zijn)
Ik heb al 9 jaar een relatie. We hebben samen 1 kind. In het begin was alles heel leuk. We hebben samen 2 heel heftige situaties meegemaakt.(kan ik niet uit de doeken doen omdat dat wel heel herkenbaar is) Sinds een aantal maanden slaat hij mij af en toe. Als ik iets zeg of doe wat hij niet leuk vindt. Als hij een slecht humeur heeft. Na al die jaren samen realiseer ik me nu opeens dat ik niet meer mezelf ben. Ik heb geen vrienden meer. Familie komt niet meer langs. Ik ben heel erg onzeker. Sinds een paar maanden ga ik weer naar school maar ik hou het niet vol.Ik doe het huishouden,stage,school,volledige verzorging van ons kind. En hij? Hij ligt de godganse dag in bed. s'Avonds werkt hij.
Ik voel me zo rot.Bij het minste of geringste begin ik te janken. Ik heb nergens meer zin in. Ik ben het zo zat!
Voor ons kind doe ik mijn best om een leuke en lieve moeder te zijn. Het is een schat van een kind. Heel sociaal en vriendelijk.
Ik weet dat ik hem de deur uit moet schoppen. Dat we beter af zouden zijn zonder hem.(ik in ieder geval wel) Maar ik wil het ons kind niet aan doen. Gescheiden ouders. Daarbij ben ik ontzettend bang dat hij ons kind mee zal nemen naar zijn geboorteland.(afrika)(daar dreigt hij mee)En hij is wel een lieve vader.
Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken maar ik moet het gewoon even kwijt.

Schakel ajb hulp in. Meer kan ik er niet van maken.

Inderdaad, stap naar je huisarts, die kan je verder helpen en doorverwijzen. Zet hem de deur uit voordat dit uit de hand loopt! Waarom ben je niet veilig als je dat zou doen? Ben je bang dat hij je iets aandoet?
Voor een kind is het beter om een stabiele thuissituatie te hebben met alleen een moeder dan met een vader erbij die de moeder slaat. Je kind is nu sociaal en vriendelijk, maar je wil toch niet dat hij dat gedrag over gaat nemen?

Ik snap wel dat ze bang is niet veilig te zijn als ze hem de deur uitzet. Als hij nu al slaat. En verder niemand om zich heen heeft.
Ga inderdaad eerst eens naar je huisarts. Praat erover. Hij/zij kan zorgen dat je de juiste hulp krijgt

Ik hoop dat je wel uit huis komt (voor werk of boodschappen of doktersbezoeken), zodat je kan regelen dat je in een blijf van mijn lijf huis terecht kan. En je ouders kan bellen, contact kan herstellen.

Als jij in een blijf van mijn lijf huis terecht komt, denk ik dat het onwaarschijnlijk is dat hij je kind zonder supervisie mag zien. Maar dat zal je bij het juridisch loket en/of je rechtsbijstand na moeten vragen.

Vraag hulp. Begin met regelen. Wacht niet.

Ik het allerliefste mijn relatie uit zou willen maken. Omdat ik me er niet fijn in voel en alles wat ik de laatste tijd doe niet goed is.
Zo ben ik bijna 7 kilo afgevallen, Collega's zeggen ja je ziet het
En hij nou ik zie het niet hoor.
Meer van die opmerkingen maakt hij richting mij.

Ik doe gewoon mijn dingen. Ik ga naar school,doe boodschappen,wandel in het park. Ik heb een tijd terug contact gehad met het blijf van mijn lijf huis maar daar kan ik niet terecht omdat het huis op mijn naam staat. Volgens hun kan ik hem er gewoon uit zetten. (natuurlijk kan dat juridisch gezien maar daarmee is de kous nog lang niet af)

Biechtje01 schreef:Ik doe gewoon mijn dingen. Ik ga naar school,doe boodschappen,wandel in het park. Ik heb een tijd terug contact gehad met het blijf van mijn lijf huis maar daar kan ik niet terecht omdat het huis op mijn naam staat. Volgens hun kan ik hem er gewoon uit zetten. (natuurlijk kan dat juridisch gezien maar daarmee is de kous nog lang niet af)

Als het huis van jouw is kan je hem er inderdaad uitzetten maar daar los je het probleem niet mee op. Zie je het zitten om eerst een naar de huisarts te gaan?

Weggaan doe je niet zomaar. Daar gaat een voorbereiding aan vooraf. Ik vond het in het verhaal van het andere biechtje ook iets anders, daar merkte je dat het uit een ander soort frustratie kwam.
Hier zie ik gewoon dat hij je slaat, omdat dat naar zijn mening zijn recht is. Jij doet vervelend, jij hebt een grote mond dus mag hij je een mep verkopen.

Je wil voor je kind geen gescheiden ouders. Snap ik, en dat gegeven kan angstaajagend zijn maar ik denk ook niet dat je je kind wil laten opvoeden met geweld in huis. Misschien dat dit geweld escaleert, wat dan? Je kind wordt steeds ouder en ouder.. gaat steeds meer zien én loopt er meer schade van op. Zeker op lange termijn. Voor mij zit dat aan het randje van kindermishandeling. Wetende dat je kind in een schadelijke omgeving zit, maar er niks aan doen. Nogmaals: dat is erg zwart/ wit en nuances zijn daar zeker in aan te brengen maar goed voor het kind is het niet.

Ik snap ook wel dat als jij niemand hebt, weggaan heel moeilijk is. Ik ben het dan ook met de andere eens en ga eerst eens inventariseren wat er allemaal mogelijk is. Bekijk je rechten, je plichten, hoe je dit aan kan pakken en bedenk een soort vluchtplan (mocht je echt wegwillen). Ga naar de juiste mensen, begin bij de huisarts.. én noteer wanneer hij je heeft geslagen als een soort bewijsmateriaal. Maak desnoods foto's als je blauwe plekken hebt. Want mocht dit verergeren en er een rechtzaak komen, heb je in ieder geval iets qua bewijsmateriaal. Anders blijft het een hij zegt/ zij zegt verhaal.

Hij is niet echt voor reden vatbaar. Dus de vraag is: denk je dat dit verbeterd op de lange termijn? Of denk je dat dit verergert?

Na 4 jaar niet naar school te kunnen door mn gezondheid, zit ik weer op school en ik loop stage bij een gemeente waar ik het super naar mijn zin heb. Alleen het valt me echt heel erg zwaar. Ik ben echt bang dat ik straks weer tegen de lamp aan loop en dat ik het nog steeds niet aan kan

Een zaak opbouwen d.m.v. aangiftes, gaat zeker niet zonder dat de politie er direct actie op onderneemt? Ik vrees dat ze namelijk van één aangifte van huiselijk geweld, hem nog niet meenemen enzovoort. Ik zou bang zijn dat dan helemaal de poppen aan het dansen zijn, mocht hij erop worden aangesproken. Wat zegt juridisch loket, rechtsbijstand, heb je al verdere hulpstappen ondernomen? Probeer familiebanden te herstellen indien mogelijk. Maak een zaak inderdaad zoals door Caro omschreven.

Ermee kappen doe je niet zomaar, dat wil ik heus begrijpen. Maar geweld is nooit een slecht excuus. Een slachtoffer van huiselijk geweld is niet schuldig aan de klappen. Ook al stond je op je kop te zeuren om wat dan ook, het geeft hem simpelweg geen recht om je te slaan. Ik zou het verschrikkelijk vinden als je ook maar een moment denkt, dat je hier ook deel in hebt.

Ik ben ergens blij om te horen dat je tenminste nog wel uit huis kan, zodat je in elk geval beginnetjes kan maken om er weg te gaan. Maar ga er wel, alsjeblieft. Omwille van jezelf, omwille van je kind. Het is vele malen traumatiserender (als dat een woord is) om je moeder geslagen te zien worden, gefrustreerder, verdrietiger te zien worden, dan het product van een gebroken gezin te zijn.

Veel sterkte!




Mijn eigen biecht is: mijn vriend reed net voor het eerst (in mijn auto) en ik vond het ver-schrik-ke-lijk! Hij rijdt verder best prima, maar het is gewoon het loslaten. Ik heb áltijd zelf gereden, touwtjes in handen gehad, maar nu mijn reis in iemand anders' handen te leggen, vind ik gewoon even lasig (ik had het overigens net zo erg gevonden om bij de slager van de hoek in de auto te zitten hoor).

Biechtje dat geslagen wordt: dit gaat echt alle perken te buiten. Hij mishandelt jou, maar hij mishandelt ook je kind. Misschien niet lijfelijk, maar het richt wel zware, heel zware emotionele schade aan bij een kind, getuige zijn van dit. Hoe oud is je kindje?

Ik lees in jouw verhaal een ondertoon dat je wel weg wil, in beginsel, maar dat je niet durft omdat je bang bent voor zijn reactie en vanwege je kindje. Maar echt, je kindje heeft er juist alle baat bij om direct uit deze situatie gehaald te worden. Dit is zoveel schadelijker dan gescheiden ouders. Wat betreft veiligheid: sinds 2010 bestaat de wet huisverbod. Dit kan de burgemeester, en in zijn plaats de politie, opleggen in geval van huiselijk geweld. Het houdt in dat de dader gedurende 10 dagen niet bij het huis in de buurt mag komen of contact mag opnemen met de bewoners. Zo ben je in de tussentijd vrij om meer hulp te zoeken, bij jeugdzorg bijvoorbeeld. Dit kan verlengd worden met nog eens 10 dagen. Als hij toch probeert contact te zoeken of voor de deur staat is 1 telefoontje genoeg om hem direct mee te nemen.

Zoals al wordt aangeraden is het maken van een dossier een heel goede eerste stap. De politie kan zeker wel wat doen, ook bij een eerste melding. Officieel moeten ze hem meenemen als er bij jou sprake is van zichtbaar lichamelijk letsel, meen ik. Sterker nog, huiselijk geweld is ambtshalve vervolgbaar, dat houdt in dat bij een redelijk vermoeden van huiselijk geweld de politie ook mag vervolgen zonder dat je aangifte doet. De mogelijkheden zijn er dus wel degelijk. Het dossier is waarschijnlijk een heel verstandige zet.

Hoe zijn de dingen juridisch geregeld omtrent jullie kind? Zijn jullie getrouwd? Heeft hij jullie kind erkend, is er gezamenlijk gezag?

Ik vraag me af of mijn vriend een autistische stoornis of iets dergelijks heeft. We kunnen echt niet goed communiceren. Bij een gesprek vraagt hij mij bijvoorbeeld nooit iets, het is altijd andersom. Als we ruzie hebben of als ik hem iets uit probeer te leggen, gaat hij alleen maar in op pietluttige onbelangrijke details, hij ziet het algehele plaatje niet. Gesprekken blijven ook altijd vrij oppervlakkig, het kan nooit over gevoelens of iets dergelijks gaan. Hij is zelf ook vrij emotieloos, nooit heel verdrietig en ook nooit heel vrolijk.
Hij vergeet vaak dat ik er nog ben. Zo had hij laatst alleen groente voor zichzelf gekookt, niet voor mij, omdat hij er gewoon niet bij stil had gestaan dat ik ook nog moest eten. Toen ik een tijd terug verdrietig was vanwege een vervelende dag, maakte hij een opmerking over dat hij zo niet aan zijn nachtrust kwam en ging vervolgens in de andere kamer slapen.
Ik moet hem er ook aan herinneren dat hij zijn vrienden niet moet verwaarlozen, want anders laat hij niks van zich horen. Hij heeft verder ook geen hobby's of sport, hij zit het liefst achter de computer en is het liefst alleen.
Ik vind het echt heel moeilijk om hiermee te leven, omdat ik bij andere mensen zie dat het ook heel anders kan. Er zijn mensen met wie ik wel heel goed kan praten en dan besef ik me dat ik dat toch erg belangrijk vind in een relatie, maar ik vraag me af of ik niet te veeleisend ben.

Ik merk dat het ik het net zo fijn vind om alleen dingen te ondernemen dan samen met mijn vriend. En nu is hij een weekendje weg met vrienden en ik mis hem echt totaal niet. Hij is donderdagavond vertrokken en ik keek de hele week al uit naar donderdagavond! Terwijl ik hem normaal gesproken echt wel mis als hij weg is of zoiets, maar de laatste tijd gewoon steeds minder en nu gewoon niet.

En ik weet echt niet wat ik hier mee moet? Zegt dit iets over mij? Zegt dit iets over onze relatie? Is het slecht dat ik hem totaal niet mis.. ik weet het werkelijk waar niet.

Biechtje01 schreef:Ik merk dat het ik het net zo fijn vind om alleen dingen te ondernemen dan samen met mijn vriend. En nu is hij een weekendje weg met vrienden en ik mis hem echt totaal niet. Hij is donderdagavond vertrokken en ik keek de hele week al uit naar donderdagavond! Terwijl ik hem normaal gesproken echt wel mis als hij weg is of zoiets, maar de laatste tijd gewoon steeds minder en nu gewoon niet.

En ik weet echt niet wat ik hier mee moet? Zegt dit iets over mij? Zegt dit iets over onze relatie? Is het slecht dat ik hem totaal niet mis.. ik weet het werkelijk waar niet.

Ik geloof dat ik hier niets achter zou zoeken. Ik denk namelijk dat je 'm wel zou missen als hij een half jaar weg zou zijn, maar het gaat om een weekendje, dus je weet dat hij zondagavond, uiterlijk maandag weer terug is. En daar stel je je onbewust gevoelsmatig ook op in. Even lekker een paar dagen voor jezelf...

Maple schreef:

Biechtje01 schreef:Ik merk dat het ik het net zo fijn vind om alleen dingen te ondernemen dan samen met mijn vriend. En nu is hij een weekendje weg met vrienden en ik mis hem echt totaal niet. Hij is donderdagavond vertrokken en ik keek de hele week al uit naar donderdagavond! Terwijl ik hem normaal gesproken echt wel mis als hij weg is of zoiets, maar de laatste tijd gewoon steeds minder en nu gewoon niet.

En ik weet echt niet wat ik hier mee moet? Zegt dit iets over mij? Zegt dit iets over onze relatie? Is het slecht dat ik hem totaal niet mis.. ik weet het werkelijk waar niet.

Ik geloof dat ik hier niets achter zou zoeken. Ik denk namelijk dat je 'm wel zou missen als hij een half jaar weg zou zijn, maar het gaat om een weekendje, dus je weet dat hij zondagavond, uiterlijk maandag weer terug is. En daar stel je je onbewust gevoelsmatig ook op in. Even lekker een paar dagen voor jezelf...

Dat kan. Maar ik word niet enthousiast bij het idee dat hij morgen weer terug komt. Een jaar geleden had ik hem echt gemist en toen had ik lekker eten in huis gehaald voor de zondag avond en echt mijn best gedaan om lekker eten te koken en het huis gezellig te maken. En nu kijk ik om me heen en zie ik dat het in huis echt een bende is en ik denk er niet bij dat ik het op moet ruimen om dat het niet leuk is voor mijn vriend om zo thuis te komen.

Ik hoop dat het is wat jij zegt want ik merk dat het me heel erg bezig houd, het voelt gewoon raar.

Misschien een rare vraag. Maar als je een miskraam hebt (terwijl je niet eens weet dat je zwanger bent) zijn je klachten dan anders dan een menstruatie qua klachten en bloedverlies?? Of merk je geen verschil

Meestal gaat een miskraam gepaard met hele erge krampen en stolsels. ( bij mij tenminste wel) Het voelde heel anders dan een gewone menstruatie.

yvonne schreef:Meestal gaat een miskraam gepaard met hele erge krampen en stolsels. ( bij mij tenminste wel) Het voelde heel anders dan een gewone menstruatie.

Oke dankje voor je antw. Ik ben vorige week ongesteld geworden en ben het nu nog... ben het nooit zolang heb ook veel meer bloed als normaal verloren en heb vreselijke krampen gehad... vandaar mijn vraag.

Mijn beste vriendin heeft pas gezoend met een bekende van haar en haar vriend. Dit weet haar vriend niet. Al eerder heeft ze een situatie gehad met iemand anders, waarin ze eigenlijk ook meer had gewild, maar er toen uiteindelijk niks gebeurd is.
Zij heeft dat toen ook aan mij verteld en we hebben het er samen over gehad. Ik heb toen ook gezegd dat het goed van haar was dat ze toch niets heeft gedaan en dat ze dat ook echt niet kan maken tegenover haar vriend. Dat vond ze toen zelf ook en wilde ze ook eigenlijk niet. Ze vertelde ook dat ze haar relatie saai vindt en ze bijna geen intimiteit meer met elkaar hebben en dat ze dat ook met elkaar besproken hebben en proberen het weer leuker te maken en meer lichamelijk contact te hebben. Alleen lukt dit nog totaal niet. Zij wil echt intimiteit en seks, maar heeft geen zin meer in hem (even heel cru gezegd). Ik heb haar ook al gevraagd of ze uberhaupt nog wel wil doorgaan met de relatie of het niet meer ziet zitten. Hier zei ze toen over dat ze er zelf nog niet aan uit was.

Ik ken haar vriend ook goed en spreek regelmatig met ze samen af. Ik vind dit echt zo kl*te voor hem. Allereerst natuurlijk om wat zij heeft gedaan, maar hij heeft al niet zoveel vrienden en hij vertrouwt diegene met wie het gebeurd is net wel en beschouwt hem ook als vriend. Hij wordt nu dus eigenlijk dubbel bedrogen...
Wanneer ik haar weer zie, zal ik ook wel zeggen dat ik het echt niet vind kunnen en vragen wat ze er nu zelf mee gaat doen. maar ik weet me ook gewoon geen houding meer te geven met hem erbij denk ik pff.

Ik ga best vrij met mijn vriendin en haar vriend om. We knuffelen soms en kussen elkaar ook weleens op de mond of een kus op de wang (dus niet echt zoenen of verder dan dat) en dit gebeurt eigenlijk altijd gewoon in elkaars bijzijn. We waren met zijn 4-en (met die bekende dus erbij) weg toen het gebeurde. Zij en die bekende gingen wat te drinken halen en ik bleef met haar vriend staan waar we toen waren. Toen ze terug kwamen met het drinken vroeg ze of ik nog met haar vriend had gekroeld. Dat was niet het geval maar ik vroeg ook waarom ze dat vroeg (had al een vermoeden) en toen vertelde ze dus wat er gebeurd was. Toen vroeg ik ook wat haar vraag daar dan mee te maken had. Ze zei dat ze dat niet precies wist maar ook iets in de zin van dat, als we wel geknuffeld zouden hebben, dat hij dan tenminste ook aandacht gekregen zou hebben?
Ik voelde me daarna nogal beduusd en wist niet meer wat ik moest denken en me geen houding meer te geven. Misschien maar wat meer afstand houden.

Ik weet echt nog steeds niet zo goed wat ik er van moet denken allemaal...

Biechtje01 schreef:

yvonne schreef:Meestal gaat een miskraam gepaard met hele erge krampen en stolsels. ( bij mij tenminste wel) Het voelde heel anders dan een gewone menstruatie.

Oke dankje voor je antw. Ik ben vorige week ongesteld geworden en ben het nu nog... ben het nooit zolang heb ook veel meer bloed als normaal verloren en heb vreselijke krampen gehad... vandaar mijn vraag.

bij mij ging het juist gepaard met weinig bloedverlies en had ik geen pijn....het is echt per vrouw anders! als je nog vloeit, zou je nog een test kunnen doen, aangezien je hormonen langzaam weer uit je lichaam gaan, mocht je dit natuurlijk weten, want het is dan wel een feit. maar goed nu zit je in onzekerheid....