Bevallingspijn echt zo verschrikkelijk pijnlijk?

K vond t begin goed te doen.. Oke het doet heel veel zeer maar kon tussendoor de weeën goed ontspannen en de weeën goed wegzuchten..
Toen ik et bina was had ik ontzettende persweeen maar ik moets die ruim anderhalf uur weglieten doordat er en een klein randje stond en t personeel het te druk had met andere bevallingen.. Dit vond ik vreselijk! Het was gewoon niet te doen!
Toen ik uiteindelijk "aan de beurt" was waren mijn persweeen weg en moest ik op gewone weeën persen.. Dit was ook vreselijk.. Na 1 1/2 uur persen was mijn zoontje er pas.. (was ook een sterrekijker)

Ik heb dit topic vannacht even gelezen toen ik niet kon slapen en toen heb ik er over nagedacht.....ja, het deed voor mij vreselijk veel pijn, zo erg dat ik het gevoel had het niet meer vol te houden. Maar, je krijgt ook een soort oerkracht over je, dat maakt dat je tóch doorgaat. Ik vond de weeën en de persweeën heel erg veel pijn doen, het is alsof er een golf van pijn je overspoelt en weer wegtrekt, telkens overnieuw. Op het moment dat het hoofdje 'staat' leek het alsof alles van onderen in de fik stond, dat brandde zo erg. Niet zo gek als je weet dat ik op dat moment volledig ben uitgescheurd.
Gelukkig duurde mijn bevalling in totaal 5 uur, vanaf de eerste ontsluiting, en dat is redelijk kort. Ik denk niet dat ik langer aan had gekund. Ik heb mijn bevalling zonder pijnstilling gedaan.

Zelda, weten ze ook hoe het komt dat je volledig bent uitgescheurd? Meestal heeft dat toch te maken met persen op het verkeerde moment ofzo?

Puggle schreef:Zelda, weten ze ook hoe het komt dat je volledig bent uitgescheurd? Meestal heeft dat toch te maken met persen op het verkeerde moment ofzo?

Ik ben niet naar pufcursus o.i.d. geweest, ik zeg niet dat het daar per definitie aan lag maar ik heb niet goed leren persen. Ik perste ontzettend ongecontroleerd en alles moest snel, omdat de navelstreng om de nek van mijn zoontje lag. Ze hebben bij mij ook een 'fundus expressie' gedaan (keihard op je buik duwen zodat de baby eruit komt) en ik denk dat een combinatie van deze factoren ervoor heeft gezorgd dat ik volledig ben uitgescheurd.

Aggi schreef:Het is een pijn die komt en gaat, had welliswaar een weeen storm... was ook ingeleid.

Maar door ontspannen te blijven en zo goed mogelijk mijn weeen op te vangen ben ik er goed doorheen gekomen, mijn lichaam maakte ook dat stofje endrofine erg goed aan, heb dan ook geen ruggenprik gehad.

Helaas, is er 1 x een tang verlossing en 3 x vacuum pomp aan te pas gekomen en ben ik ingeknipt, dit heb ik overigens gevoeld

Mja je weet waarvoor je het doet,

de overgang naar de persweeen heb ik wel 6 bakjes ondergekotst... mja... arme vriendlief, hij was op dat moment met mij alleen in de verloskamer...

Maar het is wel een verlichting als je mag persen.

Al met al weet je waarvoor je het doet, en ondanks dat is het een bijzonder moment geweest en we hebben er heel wat moois en dierbaars en kostbaars voor terug gekregen

Was vergeten erbij te vermelden dat mijn zoontje een sterrenkijker was... met het hoofdje richting plafon, in plaats van andersom geboren. Vandaar die vacuumpomp.



Oja en ik durfde mijn hele bevalling niet op de klok die achter mij hing te kijken hihi...

Vacuum deed idd zeer maar heb me kranig gehouden. Alleen voor de persweeen een paar keer geroepen dat ik echt niet meer kon... verder vooral in mijzelf gekeerd.

De eerste 7 uren waren nog te doen. Het was wel pijnlijk maar ik kon er goed mee omgaan. Na de 7 uur werd de pijn echt ondragelijk en moest ik naar het ziekenhuis voor een ruggeprik. Maar omdat ik zo lang aan het bevallen was (23 uur) raakte de ruggeprik weer uitgewerkt en kreeg ik die ondragelijke pijn weer terug. Ik wist mezelf geen houding te geven en ik dacht af en toe echt dat ik dood ging Uiteindelijk ben ik bevallen dmv een keizersnede

Bij mij deed het gebeuren na de bevalling (schaambot breuk) veel meer pijn dan de bevalling zelf. Bevallen is niet leuk en is gewoon heel erg pijnlijk maar bij mij bij lange na niet het pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt.

Ik heb een jaar geleden een pijnbehandeling aan mijn rug ondergaan (3x) en daarvan zeg ik nu nog steeds dat ik dat nooooooooit meer ga doen, dat was gewoon helser dan hels en daar heb ik een trauma aan overgehouden. Ik moet eigenlijk nog terug omdat ze niet de juiste zenuwen hebben verbrand maar ik doe het nooit meer. De bevalling was niet leuk, maar die doe ik liever over dan 1 pijnbehandeling.

2e bevalling (geplande keizersnede) was voor mij een eitje trouwens.

Ik vond de weeënstorm vreselijk, dat deed echt heel veel pijn. Ik heb ook persdrang en -weeën gehad en dat was vreselijk, ik mocht namelijk niet persen, omdat ik slechts 4 cm ontsluiting had. De rest van de bevalling was niet pijnlijk, ik kreeg een spoedkeizersnede. Ik heb wel een aardig trauma overgehouden aan deze bevalling en hoop dat ik bij de volgende een geplande keizersnede krijg.

Zelda schreef:

Puggle schreef:Zelda, weten ze ook hoe het komt dat je volledig bent uitgescheurd? Meestal heeft dat toch te maken met persen op het verkeerde moment ofzo?

Ik ben niet naar pufcursus o.i.d. geweest, ik zeg niet dat het daar per definitie aan lag maar ik heb niet goed leren persen. Ik perste ontzettend ongecontroleerd en alles moest snel, omdat de navelstreng om de nek van mijn zoontje lag. Ze hebben bij mij ook een 'fundus expressie' gedaan (keihard op je buik duwen zodat de baby eruit komt) en ik denk dat een combinatie van deze factoren ervoor heeft gezorgd dat ik volledig ben uitgescheurd.

Wat heftig zelda! Jeetje dat is toch wel erg om mee te maken, zeker ook de tijd erna.
Mijn tante die 42 jaar geleden bevallen is heeft het ook gehad. Dit door een stuitbevalling, dat wisten ze toen niet. Gelukkig weten ze dat intussen wel door alle echos nu pfff.

Wat bij mij de ervaring van pijn denk ik erger maakte is dat ik net op het einde toen het hoofdje al stond, kramp in mijn beide benen kreeg. Ik had dus weeen, brandend gevoel van staand hoofdje, en kramp. Ik kon mij nergens meer op concentreren, dus heb toen gewoon ontzettende pijn gehad.

Ik vond de bevalling niet het pijnlijkste. Mijn zoontje is via ivf gekomen en dan moet je een punctie ondergaan. Ze zuigen en prikken met een naald de eitjes van je eierstokken af en dat zonder verdoving of pijnstilling. Dat vond ik echt het pijnlijkste. Mijn buik en eierstokken waren wel extra gevoelig geworden door de hormonenspuiten, die ik moest zetten. De bevalling was ook pijnlijk vooral de weeen maar niet zoals de punctie. Ik doe liever bevallen dan de punctie maar ja de punctie moet ik binnenkort nog echt een keer doen.

Puggle schreef:

Zelda schreef:

Puggle schreef:Zelda, weten ze ook hoe het komt dat je volledig bent uitgescheurd? Meestal heeft dat toch te maken met persen op het verkeerde moment ofzo?

Ik ben niet naar pufcursus o.i.d. geweest, ik zeg niet dat het daar per definitie aan lag maar ik heb niet goed leren persen. Ik perste ontzettend ongecontroleerd en alles moest snel, omdat de navelstreng om de nek van mijn zoontje lag. Ze hebben bij mij ook een 'fundus expressie' gedaan (keihard op je buik duwen zodat de baby eruit komt) en ik denk dat een combinatie van deze factoren ervoor heeft gezorgd dat ik volledig ben uitgescheurd.

Wat heftig zelda! Jeetje dat is toch wel erg om mee te maken, zeker ook de tijd erna.
Mijn tante die 42 jaar geleden bevallen is heeft het ook gehad. Dit door een stuitbevalling, dat wisten ze toen niet. Gelukkig weten ze dat intussen wel door alle echos nu pfff.

Ik weet wel dat ze vroeger geen weet hadden van hoe ze ermee om moesten gaan...een vriendin van mijn schoonmoeder heeft ook een totaal ruptuur gehad ook ongeveer 40 jaar geleden, en zij moest met d'r benen bij elkaar gebonden in bed blijven liggen voor weken....ze schrok zich ook helemaal dood toen ze hoorde dat ik ook een totaal ruptuur had, gelukkig lossen ze het tegenwoordig anders op.

Lindsya schreef:Ik vond de bevalling niet het pijnlijkste. Mijn zoontje is via ivf gekomen en dan moet je een punctie ondergaan. Ze zuigen en prikken met een naald de eitjes van je eierstokken af en dat zonder verdoving of pijnstilling. Dat vond ik echt het pijnlijkste. Mijn buik en eierstokken waren wel extra gevoelig geworden door de hormonenspuiten, die ik moest zetten. De bevalling was ook pijnlijk vooral de weeen maar niet zoals de punctie. Ik doe liever bevallen dan de punctie maar ja de punctie moet ik binnenkort nog echt een keer doen.

Alex schreef:Ik vond de weeënstorm vreselijk, dat deed echt heel veel pijn. Ik heb ook persdrang en -weeën gehad en dat was vreselijk, ik mocht namelijk niet persen, omdat ik slechts 4 cm ontsluiting had. De rest van de bevalling was niet pijnlijk, ik kreeg een spoedkeizersnede. Ik heb wel een aardig trauma overgehouden aan deze bevalling en hoop dat ik bij de volgende een geplande keizersnede krijg.

Dit lijkt me ook vreselijk naar, gelukkig mocht ik wel meteen meepersen. Voor de rest +1 met je verhaal.

Ugh... sommige verhalen zijn echt goed voor je als je nog moet bevallen... Heb er nu al zin in...

ik lees hier dingen en dan denk ik: respect! respect voor bevallende vrouwen.
En snap best dat sommigen het bij 1 kindje houden als de bevalling zo erg was geweest.

En dan te bedenken dat er helaas ook vrouwen zijn die na zo'n bevalling geen leven kindje vast mogen houden. Onmenselijk.
Bij een levend kindje heb je er iets moois voor terug en dat is de pijn dan echt wel waard.

Als het hoofdje staat, ja dat brand echt! Ik moest toen puffen tot de volgende wee (en had elke 3 minuten een perswee) dat lukte mij dus niet en voila meneer was er. Ook hechtingen aan over gehouden en die deden ook erg pijn om te hechten

chococupcake schreef:Ugh... sommige verhalen zijn echt goed voor je als je nog moet bevallen... Heb er nu al zin in...

Haha, je kan het ook anders zien. Na zulke verhalen kan het alleen maar meevallen :-)

Zelda schreef:

Lindsya schreef:Ik vond de bevalling niet het pijnlijkste. Mijn zoontje is via ivf gekomen en dan moet je een punctie ondergaan. Ze zuigen en prikken met een naald de eitjes van je eierstokken af en dat zonder verdoving of pijnstilling. Dat vond ik echt het pijnlijkste. Mijn buik en eierstokken waren wel extra gevoelig geworden door de hormonenspuiten, die ik moest zetten. De bevalling was ook pijnlijk vooral de weeen maar niet zoals de punctie. Ik doe liever bevallen dan de punctie maar ja de punctie moet ik binnenkort nog echt een keer doen.

Ai, dat lijkt mij ook heftig... respect hoor pfff.

Yasmine schreef:

chococupcake schreef:Ugh... sommige verhalen zijn echt goed voor je als je nog moet bevallen... Heb er nu al zin in...

Haha, je kan het ook anders zien. Na zulke verhalen kan het alleen maar meevallen :-)

Nou, ik ga uit van het ergste... Maar hoop natuurlijk dat ik terug kan kijken op een mooie bevalling (bestaan die ) en ja het gaat vast en zeker pijn doen... maar het valt ook te overleven... Maar uitkijken naar de bevalling doe ik nog niet echt...

chococupcake schreef:

Yasmine schreef:

chococupcake schreef:Ugh... sommige verhalen zijn echt goed voor je als je nog moet bevallen... Heb er nu al zin in...

Haha, je kan het ook anders zien. Na zulke verhalen kan het alleen maar meevallen :-)

Nou, ik ga uit van het ergste... Maar hoop natuurlijk dat ik terug kan kijken op een mooie bevalling (bestaan die ) en ja het gaat vast en zeker pijn doen... maar het valt ook te overleven... Maar uitkijken naar de bevalling doe ik nog niet echt...

Zo denk ik ook hoor ccc. Ik ga er gewoon van uit dat ik bijna dood ga en ik roep al van het begin dat ze me plat mogen spuiten maar dat zal straks misschien ook wel anders zijn.

Ik vond het denk ik wel de ergste pijn ooit, maar toch was het wel te doen. Heb alleen het eerste halfuur ofzo echt au gedacht en geroepen, daarna kwam ik in 'the zone' om het zo maar te zeggen en ben ik de ontsluitingsfase goed en vlot doorgekomen met mijn ter plekke ontstane mantra's voor tijdens de weeën en tussendoor. Ik was volledig in mezelf gekeerd en volgens mij was mijn endorfineniveau behoorlijk hoog.


Het wegpuffen van persweeën is wel echt klote, gelukkig heb ik dat niet heel lang hoeven doen.

Het persen zelfwasook wel zwaar, maar het idee dat ik er bijna was hielp en ik was vrij geconcentreerd.


De reden dat ik niet zo naar een volgende bevalling uitkijk is nu juist dat ik de kans groot acht dat het tegen gaat vallen na deze pijnlijke (goh, ik ben wel bevallen natuurlijk), maar toch best positieve ervaring.

Puggle schreef:

chococupcake schreef:

Yasmine schreef:

chococupcake schreef:Ugh... sommige verhalen zijn echt goed voor je als je nog moet bevallen... Heb er nu al zin in...

Haha, je kan het ook anders zien. Na zulke verhalen kan het alleen maar meevallen :-)

Nou, ik ga uit van het ergste... Maar hoop natuurlijk dat ik terug kan kijken op een mooie bevalling (bestaan die ) en ja het gaat vast en zeker pijn doen... maar het valt ook te overleven... Maar uitkijken naar de bevalling doe ik nog niet echt...

Zo denk ik ook hoor ccc. Ik ga er gewoon van uit dat ik bijna dood ga en ik roep al van het begin dat ze me plat mogen spuiten maar dat zal straks misschien ook wel anders zijn.

Hoewel mijn bevalling (en vooral de minuten erna) niet heel gezellig waren, kan ik er toch redelijk positief op terug kijken. Ik vond het heel bijzonder om zo bewust bezig te zijn mijn kindje op de wereld te zetten.

Het enige wat ik al wel sinds die tijd roep: best als ze me weer aan de opwekkers willen leggen, maar dan ga ik éérst naar de OK voor een ruggenprik. Met amper pijnstilling aan de opwekkers vond ik toch niet zo'n succes.

Ja, ik vond het wel de ergste pijn die ik ooit mee heb gemaakt. De pieken van de ontsluitingsweeen vond ik zeer pijnlijk, maar doordat ik goed kan puffen (met dank aan het mee puffen van vriend ) vond ik dat nog wel te doen. Ik vond het wel heel vervelend dat ik de gehele bevalling moest liggen, omdat mijn kindje geen sensor op het hoofd mocht hebben, en de activiteit met banden om mijn buik werd gemeten. Ik denk dat het fijner is als je kunt bewegen en in bad kunt. Het persen, de weeen en het hechten vond ik niet pijnlijk (daarna wel heel veel last gehad van de knip en een gebroken schaambot). Zelf vond ik de punctie voor de IVF ook niet zo pijnlijk. Het verschilt zo per situatie en per persoon!

Toen ik in een weeenstorm terecht kwam heb ik wel een Pethidine prik gehad, dit zorgde ervoor dat ik tussen de weeen door iets meer op adem kon komen. Het deed niets voor de pijn. Het meest verschrikkelijke vond ik -zoals ik hier al meer gelezen heb- het wegpuffen van persweeen. Onmenselijk vond ik dat. Ik heb dit 3 uur lang moeten doen, omdat ik ze al kreeg bij 6 cm. Ze zeiden telkens dat ik echt niet mee mocht persen, omdat je dan de ontsluiting weg perst. Dan werd het een keizersnede, en dit was absoluut niet de bedoeling omdat ik een te lage bloedstolling heb. Daar heb ik echt een trauma aan over gehouden. Ik heb nog wel een half jaar paniekaanvallen gehad als ik eraan terug dacht. Maar toch... Nu zie ik er zelfs wel weer een beetje naar uit om weer een keer te mogen bevallen. (kijken of ik nog zo denk als ik hopelijk weer zwanger ben en het weer zover is haha) Want het is het meest bijzondere moment van je leven. Maar de pijn vergeten? Nee dat niet.

Lieskuh schreef:Bij mij deed het gebeuren na de bevalling (schaambot breuk) veel meer pijn dan de bevalling zelf. Bevallen is niet leuk en is gewoon heel erg pijnlijk maar bij mij bij lange na niet het pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt.

Ik heb een jaar geleden een pijnbehandeling aan mijn rug ondergaan (3x) en daarvan zeg ik nu nog steeds dat ik dat nooooooooit meer ga doen, dat was gewoon helser dan hels en daar heb ik een trauma aan overgehouden. Ik moet eigenlijk nog terug omdat ze niet de juiste zenuwen hebben verbrand maar ik doe het nooit meer. De bevalling was niet leuk, maar die doe ik liever over dan 1 pijnbehandeling.

2e bevalling (geplande keizersnede) was voor mij een eitje trouwens.

Lieskuh, ik zie dat jij jouw schaambot hebt gebroken tijdens de bevalling. Hoe is dat gebeurd en vastgesteld? Welke klachten had je?
Achteraf denken ze dat dit bij mij ook is gebeurd. L. is geboren na 3 persweeen, met dondersgeweld omdat haar hartslag al een hele tijd veel te laag was (eerst hadden ze dit niet door, omdat ze de hele tijd dachten dat mijn hartslag (van rond de 200) de hare was). Ik had verlammingsverschijnselen in mijn been na de bevalling en heel veel pijnklachten gehad. Heb ook heel lang moeten herstellen van de bevalling, en nu nog heb ik af en toe pijnscheuten. Toen ik laatst bij de gyn was noemde hij dat ik misschien mijn schaambot wel had gebroken, maar daar is toen niets over gezegd. Vandaar dat ik benieuwd ben naar jouw ervaring.

Yasmine schreef:

Puggle schreef:

chococupcake schreef:

Yasmine schreef:

chococupcake schreef:Ugh... sommige verhalen zijn echt goed voor je als je nog moet bevallen... Heb er nu al zin in...

Haha, je kan het ook anders zien. Na zulke verhalen kan het alleen maar meevallen :-)

Nou, ik ga uit van het ergste... Maar hoop natuurlijk dat ik terug kan kijken op een mooie bevalling (bestaan die ) en ja het gaat vast en zeker pijn doen... maar het valt ook te overleven... Maar uitkijken naar de bevalling doe ik nog niet echt...

Zo denk ik ook hoor ccc. Ik ga er gewoon van uit dat ik bijna dood ga en ik roep al van het begin dat ze me plat mogen spuiten maar dat zal straks misschien ook wel anders zijn.

Hoewel mijn bevalling (en vooral de minuten erna) niet heel gezellig waren, kan ik er toch redelijk positief op terug kijken. Ik vond het heel bijzonder om zo bewust bezig te zijn mijn kindje op de wereld te zetten.

Het enige wat ik al wel sinds die tijd roep: best als ze me weer aan de opwekkers willen leggen, maar dan ga ik éérst naar de OK voor een ruggenprik. Met amper pijnstilling aan de opwekkers vond ik toch niet zo'n succes.

Puggle: haha ik wil echt niet platgespoten worden... Dat is echt iets wat ik niet wil. Maar je weet nooit wat je tijdens zo'n bevalling wilt he. Zal me niks verbazen dat ik dan opeens naar het ziekenhuis wil voor pijnstilling.



Yasmine: dat lijkt me dus het ergste, ik zie niet heel erg op tegen de bevalling maar bijv. wel dat het opgewekt moet worden. Ik hoop gewoon dat de natuur haar werk doet en dat ons kindje er gewoon uitzichzelf uitwilt. Ik ben echt van mening wbt die opwekkers dat je lichaam een keiharde klap krijgt in één keer en dat het dus niet bij te houden is qua opbouw van pijn... Maja... enige wat we kunnen doen is afwachten en het gewoon ondergaan en dan kan ik er over mee praten