Bevallingspijn echt zo verschrikkelijk pijnlijk?

Stofzuiger schreef:

Charlie schreef:

Stofzuiger schreef:

Puggle schreef:Ik word wel blij van sommige reacties ik zie er zo tegenop

Geloof me, ondanks dat het niet prettig is, vond ik het de mooiste dag van mijn leven!

Eeeecht?

Ja, het is zo bijzonder, nergens mee te vergelijken! Ik wil het nog een keer meemaken

Dat klinkt erg positief maar toch

Ja. Vooral de ontsluitingsweeën, persweeën zijn daarna een verademing. Niet te vergeten dat daarna vaak nog de pijn van de naweeën of de pijn van de knip/hechtingen komt.

Stofzuiger schreef:

Puggle schreef:Ik word wel blij van sommige reacties ik zie er zo tegenop

Geloof me, ondanks dat het niet prettig is, vond ik het de mooiste dag van mijn leven!

een hele dikke +1

Puggle schreef:

Stofzuiger schreef:

Charlie schreef:

Stofzuiger schreef:

Puggle schreef:Ik word wel blij van sommige reacties ik zie er zo tegenop

Geloof me, ondanks dat het niet prettig is, vond ik het de mooiste dag van mijn leven!

Eeeecht?

Ja, het is zo bijzonder, nergens mee te vergelijken! Ik wil het nog een keer meemaken

Dat klinkt erg positief maar toch

Je groeit er ook echt naar toe. Met 23 weken moest ik er ook niet aan denken, en op een gegeven moment wilde ik dolgraag bevallen. Was ik blij dat ik een datum had om naar af te tellen...

Stofzuiger schreef:

Puggle schreef:

Stofzuiger schreef:

Charlie schreef:

Stofzuiger schreef:

Puggle schreef:Ik word wel blij van sommige reacties ik zie er zo tegenop

Geloof me, ondanks dat het niet prettig is, vond ik het de mooiste dag van mijn leven!

Eeeecht?

Ja, het is zo bijzonder, nergens mee te vergelijken! Ik wil het nog een keer meemaken

Dat klinkt erg positief maar toch

Je groeit er ook echt naar toe. Met 23 weken moest ik er ook niet aan denken, en op een gegeven moment wilde ik dolgraag bevallen. Was ik blij dat ik een datum had om naar af te tellen...

Ja dat geloof ik wel, dit is ook wat ik in mijn omgeving veel hoor. Ach het moet hè kan niet meer terug

Dat is een ding wat zeker is...

Komt echt goed!

Bij de bevalling van Pe.pijn ben ik wel flauwgevallen. Ze had bij 9 cm ontsluiting mijn vliezen gebroken, maar toen ging ik weer terug naar 5 cm ontsluiting. De vk heeft me toen even naar het toilet gestuurd omdat ze ook een catheter wilde doen. Op het toilet ben ik in 1 wee van 5 cm naar 10 cm ontsluiting gegaan, dus je kunt je voorstellen dat die wee zoooo pijnlijk was, dat ik er van flauwviel.

Overigens vond ik de bevalling van L.aurens pijnlijker, omdat ik totaal niet wist wat me te wachten stond, ik me niet op mijn gemak voelde en ook wel op een gegeven moment in paniek was. En dat zorgt er dus voor dat je de weeen pijnlijker vindt.

Bij P. was ik meer ontspannen, ik was gebrand op een goede, positieve bevalling en dacht ook: 'Dit zijn maar een paar uur van mijn leven, dat kom ik wel door en dan heb ik straks een naakte baby vast'. En toen had ik echt een super bevalling!!

Ik vond het toch best pittig, de pijn. Maar het was wel te doen, vooral achteraf gezien Ik vond het zelf erg lastig dat je geen idee hebt hoe lang het nog gaat duren. Stel je weet dat je vanaf een bepaald punt nog maximaal 4 uur te gaan zou hebben (bijvoorbeeld), dan heb je daar een soort houvast aan. Dat heb ik tenminste. En dat is met een bevalling nu eenmaal niet te voorspellen. Ik ben ook geen controlfreak af en toe

Op een gegeven moment kreeg ik trouwens een ruggenprik aangesmeerd (waar ik ook wel erg blij mee was toen ie eenmaal zat) omdat ik anders niet te toucheren was, dus ik heb toen mooi even op adem kunnen komen. Helaas vielen de weeën toen weg en kreeg ik opwekkers. Voelde ik ook niks van, totdat de ruggenprik langzaamaan werd uitgezet omdat de ontsluiting bijna volledig was. Toen kwam ik ineens in een storm terecht

Toch was het allemaal wel vol te houden, ook al was het flink pijnlijk. Het meest pijnlijke vond ik wel de persweeën, hier was dat geen verademing zoals je weleens hoort. Maar gelukkig duren die een stuk korter dan de ontsluitingsweeën. Bevallen zal mijn hobby niet worden, maar ik heb het er graag voor over als ik nog een kindje zou kunnen krijgen in de toekomst. Oja, ik heb ook de neiging om out te gaan als ik op een gegeven moment de pijngrens bereikt heb (is gelukkig zelden), maar bij de bevalling had ik nergens last van wat dat betreft.

Het is een pijn die komt en gaat, had welliswaar een weeen storm... was ook ingeleid.

Maar door ontspannen te blijven en zo goed mogelijk mijn weeen op te vangen ben ik er goed doorheen gekomen, mijn lichaam maakte ook dat stofje endrofine erg goed aan, heb dan ook geen ruggenprik gehad.

Helaas, is er 1 x een tang verlossing en 3 x vacuum pomp aan te pas gekomen en ben ik ingeknipt, dit heb ik overigens gevoeld

Mja je weet waarvoor je het doet,

de overgang naar de persweeen heb ik wel 6 bakjes ondergekotst... mja... arme vriendlief, hij was op dat moment met mij alleen in de verloskamer...

Maar het is wel een verlichting als je mag persen.

Al met al weet je waarvoor je het doet, en ondanks dat is het een bijzonder moment geweest en we hebben er heel wat moois en dierbaars en kostbaars voor terug gekregen

ja, het deed zeer maar de weeen waren niet de ergste pijn die ik heb gehad.

Ik vond de weeen van mijn eerste bevalling heel pijnlijk, wel de ergste pijn die ik ooit heb gehad. Bij de tweede bevalling heb ik nauwelijks hele pijnlijke weeen gehad, ik denk maar 2 nadat mijn vliezen gebroken werden.
Toch zou ik mijn eerste bevalling zo overdoen en de 2e liever niet.

Wat stofzuiger zegt klopt wel, ondanks dat ik mijn bevalling heel pijnlijk vond was die dag de mooiste uit mijn leven. Ik vond het prachtig dat mijn lichaam alles op een gegeven moment overnam, en de geboorte op zich was echt mooi. Ik zou nog wel een keer willen bevallen ondanks de pijn, maar goed ik wil maar 1 kindje en die heb ik al

Voor zover ik me nog goed herinner (3 jr geleden ) vond ik de bevalling zelf niet heel pijnlijk, kijk het is geen pretje, maar je probeert je kindje eruit te persen.
De weeen nét voor de persweeen daarentegen vond ik verschrikkelijk. Toen heb ik samen met mijn man op de bedrand zitten jammeren dat als ik in het zhuis was geweest, ik pijnstilling had willen hebben. Echt van die pijn waarvan je kronkelt om het zo min mogelijk te voelen.

Dáár kijk ik tegenop, niet tegen het persen zelf want dat ging goed.

Liadan schreef:Ik vond de weeen van mijn eerste bevalling heel pijnlijk, wel de ergste pijn die ik ooit heb gehad. Bij de tweede bevalling heb ik nauwelijks hele pijnlijke weeen gehad, ik denk maar 2 nadat mijn vliezen gebroken werden.
Toch zou ik mijn eerste bevalling zo overdoen en de 2e liever niet.

Ja dit heb ik ook. Bij dee eerste heb ik zo'n vijf uur goede weeen gehad en bij de tweede maar een paar krachtige, en ik zou liever de eerste overdoen.

Ik vond het persen bij de eerste trouwens ook niet echt een verademing. Het hechten herinner ik me ook niet als zo erg eigenlijk, ik was wel verdoofd en lekker is het niet maar zeker niet het ergste van de bevalling. Als het hoofdje staat, dat vond ik dan wel weer vreselijk pijnlijk.

Ik vond mijn bevalling verschrikkelijk, zelfs bijna traumatisch. Wil het dan ook nooit meer meemaken.

een pretje is het idd niet, maar je weet waarvoor je het doet!

Bij de eerste vond ik het spannender dan nu bij de 2e, weet een beetje wat je kunt verwachten nu (alhoewel er ook wordt gezegd dat geen één bevalling met elkaar te vergelijken is)

De pijn ben ik niet vergeten na de bevalling, maar was het dubbel en dwars waard!!

Ik vind het wel het pijnlijkste wat ik tot nu toe heb mee gemaakt, maar duh het is een bevalling. Je perst een kind naar buiten en voordat dat zover is, moet je lichaam het eerst door het geboortekanaal proberen te werken. Ja, dat doet pijn. Dat doe je ook niet elke dag .

Ik vond ontsluitingsweeen inderdaad ook het pijnlijkste, vooral op het laatst. Ik ben dan wel bijna van mijn stokje gegaan, maar dat kwam omdat mijn suiker zo laag was denk ik achteraf. Had al heel lang niet meer gegeten en had ook al een tijdje geleden een infuus daarvoor gehad. Nu weet ik trouwens dat als je denkt dat je het niet meer trekt, je bijna op het moment bent dat je mag persen . Ik denk dat het zonder natuurlijke endorfine ook niet te doen is, maar gelukkig maakt je lichaam dat gewoon aan zodat je wel in staat bent om te bevallen.

Ik heb wel eens dat ik enorme buikkramp heb, omdat mijn darmen flink van slag zijn. Dat doet soms zo zeer dat ik een flashback krijg naar de bevalling. Ik vond de pijn daar precies op lijken namelijk. Alleen voor de bevalling is het nuttig. En ja, ook ik moet zeggen dat ik ondanks die pijn het echt de allermooiste dag uit mijn leven vond. Daar kan gewoon niks tegenop.

Viva schreef:Voor zover ik me nog goed herinner (3 jr geleden ) vond ik de bevalling zelf niet heel pijnlijk, kijk het is geen pretje, maar je probeert je kindje eruit te persen.
De weeen nét voor de persweeen daarentegen vond ik verschrikkelijk. Toen heb ik samen met mijn man op de bedrand zitten jammeren dat als ik in het zhuis was geweest, ik pijnstilling had willen hebben. Echt van die pijn waarvan je kronkelt om het zo min mogelijk te voelen.

Dáár kijk ik tegenop, niet tegen het persen zelf want dat ging goed.

Ik kijk dus ook op tegen die laatste weeen. Ik vond ze zo pijnlijk dat ik het af en toe uit schreeuwde. En dat mocht weer niet van de verloskundige, want ik moest het ombuigen naar positieve energie. Donder op zeg dacht ik toen nog. Als ik wil schreeuwen, doe ik dat, kreng. Ik hoop dat het bij de 2e nu sneller gaat, dat lees je wel eens..

Tja, bevallen was pijnlijk en het was geen pretje. Maar de dag dat onze dochter geboren was, was wel de 1 van de mooiste dagen in mijn leven.

Annie24 schreef:Ik vond mijn bevalling verschrikkelijk, zelfs bijna traumatisch. Wil het dan ook nooit meer meemaken.

+1 En ook echt de ergste pijn die ik ooit heb mee gemaakt.. Dat het hoofdje stond en hij eruit kwam vond ik helemaal niet pijnlijk!

Annie24 schreef:Ik vond mijn bevalling verschrikkelijk, zelfs bijna traumatisch. Wil het dan ook nooit meer meemaken.

Net wat PR ook zegt, ik vond t t ergste dat je geen idee hebt hoelang het gaat duren, dat je nergens naartoe kunt leven wat tijd betreft.

De persweeen en de geboorte vond ik helemaal niet pijnlijk, ik ben ingeknipt en er hing iemand op mn buik maar hier heb ik echt niks van gevoeld. De ontsluitingsweeen daarin tegen vond ik geen pretje en ik denk wel dat het het pijnlijkste was wat ik ooit heb gevoeld. Ben ingeleid en dan heeft je lichaam ook minder tijd om die hormonen aan te maken.

Achteraf gezien kan ik me de pijn eigenlijk helemaal niet meer voor de geest halen, het moment dat mijn zoontje voor t eerst op mn buik lag weet ik juist nog heel erg goed...het was het allemaal meer dan waard!

Ik vond het de ergste pijn ever en ik kan me de pijn ook nog goed herrineren.
Voordat ik aan de weeënopwekkers ging, wad het nog wel te doen maar daarna was het hell.
Toen voelde het alsof ze mijn rug vanuit mijn anus aan het breken waren terwijl ze tegelijkertijd mijn buik opengesneden.
Toch heb ik het nog een tweede keer gedaan.... En was het weer even erg

ik vond het wel echt hels, en na 4 uur op de 4cm te blijven steken, was ik het wel flink zat met snel opvolgende weeën, ik wilde echt IETS!

ik was dan ook wel flink vermoeid, van het einde van de zwangerschap (ingeleid wegens medische redenen)

Het doet inderdaad behoorlijk pijn. Ik ben zelf aardig slank en dacht altijd dat ik weinig kon hebben. Maar toch voelde ik me ijzersterk en kon ineens alles aan.
Ik heb dan ook wel mazzel gehad met mijn bevalling. Mijn vliezen braken om 3.00 snachts. Om 4.00 was ik in het ziekenhuis. Ze vertelde me dat ik die dag rond 15.00 mama zou zijn. Ik kreeg wee opwekkers en ben uiteindelijk om 12.55 bevallen.
ik wist dus wel waar ik aan toe was, dat gaf me wel rust.

Maar de pijn ben ik trouwens nog niet vergeten. Dat was best pittig maar wel vol te houden, maar ja, dat verschilt ook maar net per persoon...
Ik vond juist het hoofdje eruit persen het pijnlijkst! Had het gevoel dat ik in de fik stond maar ja ik bleek dus uitgescheurd te zijn..

Succes alvast, het is het allemaal echt waard!