Bevallingspijn echt zo verschrikkelijk pijnlijk?

CCC: ik ben dus aan de opwekkers gelegd, mede omdat de ontsluiting niet opschoot. Had al 24 uur regelmatige weeën (om de vijf minuten), maar was welgeteld een hele centimeter opgeschoten.

Ja dat begreep ik inderdaad uit je verhaal... Vervelend, maar soms is het niet anders natuurlijk... Wel fijn dat je uiteindelijk wel positief kan terugkijken naar je bevalling.

Absoluut. Ze is er toch uitgekomen, dus eind goed, al goed

Ik heb verder nooit iets echt pijnlijks meegemaakt, dus wat dat betreft was de bevallingspijn wel de ergste pijn die ik heb meegemaakt. Maar ik kijk er absoluut niet negatief op terug en zou het best nog een keer willen meemaken!

Bij J vond ik het pijnlijkste dat er een katheder werd ingebracht om te plassen (mocht niet mijn bed uit en op een po lukte het niet). Ook het moment dat ik persdrang kreeg, maar nog geen volledige ontsluiting had was niet je van het.

Bij T kreeg ik dus ook persdrang terwijl de VK er nog niet was. Omdat ik geen idee had hoever de ontsluiting was, heb ik het tegengehouden en dat was ook niet echt geweldig. Was zo blij toen de VK er was en zei dat ik volledige ontsluiting had en meteen mocht persen. Ook voelde de VK tussendoor met haar vingers down under (denk een randje weg masseren of iets dergelijks, heb het eigenlijk nooit gevraagd) en dat was erg pijnlijk.

Jup het meest pijnlijke wat ik ooit meegemaakt heb, bij T dan zonder pijnstilling. Heb al het 1 en ander gebroken, blindedarm ontsteking gehad maar er is niks wat een bevalling overtreft!

Van de pomp heb ik trouwens niets gevoeld, weet alleen nog dat ze hem verkeerd geplaats hadden niet op T's hoofd maar bij mij van binnen, ook daar heb ik niks van gevoeld!

Alleen dan weer hechten manmanmanman

Achteraf gezien heb ik een behoorlijk klap gekregen van mijn bevalling waardoor ik nu echt enorm jaloers kan zijn op vrouwen die hun baby er zo uit persen zonder kleerscheuren.
Ik heb ook gezworen nooit maar dan ook echt NOOIT meer een baby uit te persen. Wil best in de toekomst een 2e kindje maar ik wil met alle liefde een keizersnede.

Ja redelijk traumatisch was het hier. Maar pijnlijk ?? Ik kan het me amper herinneren.

Ja, ik vond het de ergste pijn die ik ooit heb gehad. Máár, voor al het moois dat ik ervoor terug heb gekregen, zou ik het zo weer doen. Daarbij heb ik het idee nu alweer de meeste pijn vergeten te zijn. Een bevalling is maar zo ontzettend tijdelijk.

Diese schreef:
Lieskuh, ik zie dat jij jouw schaambot hebt gebroken tijdens de bevalling. Hoe is dat gebeurd en vastgesteld? Welke klachten had je?
Achteraf denken ze dat dit bij mij ook is gebeurd. L. is geboren na 3 persweeen, met dondersgeweld omdat haar hartslag al een hele tijd veel te laag was (eerst hadden ze dit niet door, omdat ze de hele tijd dachten dat mijn hartslag (van rond de 200) de hare was). Ik had verlammingsverschijnselen in mijn been na de bevalling en heel veel pijnklachten gehad. Heb ook heel lang moeten herstellen van de bevalling, en nu nog heb ik af en toe pijnscheuten. Toen ik laatst bij de gyn was noemde hij dat ik misschien mijn schaambot wel had gebroken, maar daar is toen niets over gezegd. Vandaar dat ik benieuwd ben naar jouw ervaring.

Ik pm je wel even, denk dat de zwangere vrouwen niet op mijn verhaal zitten te wachten haha.

Lindsya schreef:Ik vond de bevalling niet het pijnlijkste. Mijn zoontje is via ivf gekomen en dan moet je een punctie ondergaan. Ze zuigen en prikken met een naald de eitjes van je eierstokken af en dat zonder verdoving of pijnstilling. Dat vond ik echt het pijnlijkste. Mijn buik en eierstokken waren wel extra gevoelig geworden door de hormonenspuiten, die ik moest zetten. De bevalling was ook pijnlijk vooral de weeen maar niet zoals de punctie. Ik doe liever bevallen dan de punctie maar ja de punctie moet ik binnenkort nog echt een keer doen.

Maar dat is ook echt niet normaal hoor, dat je geen verdoving kreeg. Ik vind dat bijna barbaars... Nu wel om eisen hoor!!!

Ik vond de puncties ook wel pijnlijk, maar lang niet zo pijnlijk als een bevalling. Maar het verschilde ook per punctie. Bij de eerste punctie had ik bijna overstimulatie en toen kon ik een week niet normaal lopen. Bij de 3e stond ik dezelfde middag weer rechtop. Hoop dat het dit keer mee valt meis!

Lieskuh schreef:

Diese schreef:
Lieskuh, ik zie dat jij jouw schaambot hebt gebroken tijdens de bevalling. Hoe is dat gebeurd en vastgesteld? Welke klachten had je?
Achteraf denken ze dat dit bij mij ook is gebeurd. L. is geboren na 3 persweeen, met dondersgeweld omdat haar hartslag al een hele tijd veel te laag was (eerst hadden ze dit niet door, omdat ze de hele tijd dachten dat mijn hartslag (van rond de 200) de hare was). Ik had verlammingsverschijnselen in mijn been na de bevalling en heel veel pijnklachten gehad. Heb ook heel lang moeten herstellen van de bevalling, en nu nog heb ik af en toe pijnscheuten. Toen ik laatst bij de gyn was noemde hij dat ik misschien mijn schaambot wel had gebroken, maar daar is toen niets over gezegd. Vandaar dat ik benieuwd ben naar jouw ervaring.

Ik pm je wel even, denk dat de zwangere vrouwen niet op mijn verhaal zitten te wachten haha.

Haha. Thnx voor je pm, je hebt pm terug.

Ik vond het heel vervelend, maar te doen. Op een gegeven moment heb ik trouwens wel een ruggenprik gekregen omdat het niet opschoot (en er kwam uiteindelijk een keizersnede uit voort) dus vanaf dat moment voelde ik minder en ik kan dus ook niet zeggen hoe persweeen voelen, misschien voelen die wel veel vervelender.

.

Stella_ schreef:Achteraf gezien heb ik een behoorlijk klap gekregen van mijn bevalling waardoor ik nu echt enorm jaloers kan zijn op vrouwen die hun baby er zo uit persen zonder kleerscheuren.
Ik heb ook gezworen nooit maar dan ook echt NOOIT meer een baby uit te persen. Wil best in de toekomst een 2e kindje maar ik wil met alle liefde een keizersnede.

Ja redelijk traumatisch was het hier. Maar pijnlijk ?? Ik kan het me amper herinneren.

Ook dat is geen pretje hoor!
Ik kon na keizersnede amper opstaan/ lopen of mezelf helpen.
Moest kiezen of ik naar de kleine wilde gaan kijken of dat ik ging
douchen, ik had niet genoeg puf voor meer!
Heb mijn kind amper kunnen verzorgen in de eerste weken.
Het deed ontzettend zeer en nu jaren later nog steeds last
van litteken. Soms nog erg pijnlijk.

Er zullen wel weer vele zijn die er geen last van hebben/ hadden en de dag erna weer
rondliepen maar het kan dus ook minder fijn aflopen.
Kortom stressvolle bevalling, een donkerzwarte wolk, veel pijn en een tijdje depressief ervan geweest!

Jolicious schreef:

Lindsya schreef:Ik vond de bevalling niet het pijnlijkste. Mijn zoontje is via ivf gekomen en dan moet je een punctie ondergaan. Ze zuigen en prikken met een naald de eitjes van je eierstokken af en dat zonder verdoving of pijnstilling. Dat vond ik echt het pijnlijkste. Mijn buik en eierstokken waren wel extra gevoelig geworden door de hormonenspuiten, die ik moest zetten. De bevalling was ook pijnlijk vooral de weeen maar niet zoals de punctie. Ik doe liever bevallen dan de punctie maar ja de punctie moet ik binnenkort nog echt een keer doen.

Maar dat is ook echt niet normaal hoor, dat je geen verdoving kreeg. Ik vind dat bijna barbaars... Nu wel om eisen hoor!!!

Ik vond de puncties ook wel pijnlijk, maar lang niet zo pijnlijk als een bevalling. Maar het verschilde ook per punctie. Bij de eerste punctie had ik bijna overstimulatie en toen kon ik een week niet normaal lopen. Bij de 3e stond ik dezelfde middag weer rechtop. Hoop dat het dit keer mee valt meis!

Ja, ik hoop dat het nu ook gaat meevallen. Ik zie er wel tegen op. Ik heb maar een keer een punctie gehad dus misschien is de volgende niet zo pijnlijk. Ik ben ook gelijk op gestaan en met mijn man mee gereden naar een ander ziekenhuis.

Ik krijg nu wel wat dus ik hoop dat dat wel scheelt.

Volgens de Gyn en de verpleegkundige/verloskundige heb ik een snelle maar heftige bevalling gehad.

Snel heb ik wel zo ervaren maar ik weet niet of ik dat heel erg vind. Het heftige gedeelte heb ik niet zo erg ervaren.

De weeen vond ik ook goed te doen.. ik vond dat persen helemaal niks. Echt extreem pijnlijk vind ik het ook niet maar ja het was ook geen pretje.

Je moet het gewoon ervaren bij iedereen is het anders en iedereen ervaart de pijn natuurlijk ook anders.

Aggi schreef:

Zelda schreef:

Lindsya schreef:Ik vond de bevalling niet het pijnlijkste. Mijn zoontje is via ivf gekomen en dan moet je een punctie ondergaan. Ze zuigen en prikken met een naald de eitjes van je eierstokken af en dat zonder verdoving of pijnstilling. Dat vond ik echt het pijnlijkste. Mijn buik en eierstokken waren wel extra gevoelig geworden door de hormonenspuiten, die ik moest zetten. De bevalling was ook pijnlijk vooral de weeen maar niet zoals de punctie. Ik doe liever bevallen dan de punctie maar ja de punctie moet ik binnenkort nog echt een keer doen.

Ai, dat lijkt mij ook heftig... respect hoor pfff.

Dank je wel.

Ja, het was één van de heftigste pijnen die ik meegemaakt heb.

Mijn eerste bevalling lijkt op het verhaal van Zelda. Mijn zoon is geboren in 4,5 uur en ik had een subtotaal ruptuur. Mijn zoon had 3x de navelstreng om zijn nek bleek na de geboorte, gelukkig had hij een vrij lange navelstreng. Omdat ik geen totaal ruptuur had mocht/kon ik thuis gehecht worden. Verder heb ik de bevalling niet als traumatisch ervaren.

Mijn tweede bevalling was mogelijk nog beroerder. Na ruim 24 uur weeën en maar 3 cm ontsluiting wilde ik naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Ik was het zo zat, ik dacht een tweede kind gaat net zo snel of sneller. Fout gedacht! Mijn tweede zoon deed er maar liefst 5x langer over als zijn broer... Toen de VK kwam om de laatste dingen voor het ziekenhuis te regelen bleek ik 4 cm te hebben, toen kwam de oerkracht en wilde ik niet meer naar het ziekenhuis. Een uurtje later hebben ze mijn vliezen gebroken. In het komende uur moest ik tijdens de weeën blijven lopen omdat mijn zoon weer terug omhoog geschoten was. (hij was ook niet goed ingedaald) Amper 10 minuten nadat ik ben gaan liggen is hij geboren, ruim 27 uur na het begin van de bevalling. Deze bevalling duurde zolang, maar hier ben ik zonder kleerscheuren uitgekomen, geen een hechting gehad. Ook deze bevalling heb ik niet als traumatisch ervaren en er stond zelfs in het verslag dat ze het bewonderenswaardig vonden dat ik alsnog besloot om het thuis af te maken. Protocol schijnt te zijn dat je na 24 uur weeën, zonder noemenswaardige ontsluiting overgedragen wordt.

Graag zou ik het nog een derde keer mee willen maken!

Cupcake schreef:

Stella_ schreef:Achteraf gezien heb ik een behoorlijk klap gekregen van mijn bevalling waardoor ik nu echt enorm jaloers kan zijn op vrouwen die hun baby er zo uit persen zonder kleerscheuren.
Ik heb ook gezworen nooit maar dan ook echt NOOIT meer een baby uit te persen. Wil best in de toekomst een 2e kindje maar ik wil met alle liefde een keizersnede.

Ja redelijk traumatisch was het hier. Maar pijnlijk ?? Ik kan het me amper herinneren.

Ook dat is geen pretje hoor!
Ik kon na keizersnede amper opstaan/ lopen of mezelf helpen.
Moest kiezen of ik naar de kleine wilde gaan kijken of dat ik ging
douchen, ik had niet genoeg puf voor meer!
Heb mijn kind amper kunnen verzorgen in de eerste weken.
Het deed ontzettend zeer en nu jaren later nog steeds last
van litteken. Soms nog erg pijnlijk.

Er zullen wel weer vele zijn die er geen last van hebben/ hadden en de dag erna weer
rondliepen maar het kan dus ook minder fijn aflopen.
Kortom stressvolle bevalling, een donkerzwarte wolk, veel pijn en een tijdje depressief ervan geweest!

Keizersnede is zeker niet fijn dat weet ik ook. En ik weet ook dat je daarna niks kan. Maar die ellende wat ik down under heb mee moeten maken wil ik niet nog een keer. Het is nu mooi en goed hersteld en geen pijn meer. Ik wil het risico niet lopen dat het weer gebeurt.

Totaal ruptuur. Na 8 weken opnieuw open gesprongen. Dicht gebrand met zilver nitraat. Herstel operatie omdat ze het te ver hadden dicht genaaid (zonder gein) En dan na dik 1,5 jaar eindelijk hersteld. Ik denk dat je dan met keizersnede er sneller boven op bent.

@Stella, ik heb helemaal geen klachten van de keizersnee, ik kon de volgende dag alweer uit bed, de dag daarna durfde ik ook met mijn zoontje rond te wandelen. Ik denk dat je met een geplande keizersnee heel snel weer hersteld bent. Na 3 weken had ik helemaal geen pijn meer. Alleen boven het litteken is het nog gevoelloos maar dat word al steeds beter merk ik.

@stella, zo dat is heftig zeg.
Ik heb een keizersnede gehad (uiteindelijk na 24 uur met spoed omdat het echt niet meer op schoot na 1.5 uur persen). Ik ben gisteren terug geweest naar de arts want ik heb nog steeds vreselijk veel pijn aan mijn buik, maar voel me nu al een mietje als ik dat van jou lees.

Floor schreef:@stella, zo dat is heftig zeg.
Ik heb een keizersnede gehad (uiteindelijk na 24 uur met spoed omdat het echt niet meer op schoot na 1.5 uur persen). Ik ben gisteren terug geweest naar de arts want ik heb nog steeds vreselijk veel pijn aan mijn buik, maar voel me nu al een mietje als ik dat van jou lees.

Nee joh je hoeft je echt geen mietje te voelen want ik kan me voorstellen dat een keizersnede ook echt pijn kan doen. Ik heb gewoon dikke vette pech gehad. En gezien het risico bestaat dat het nog een keer gebeurt kies ik voor een andere pijnlijke weg mocht het zover komen. Fijn is het allemaal niet.

Wat kostte adopteren?

Antibes schreef:Wat kostte adopteren?

Als dat risico inderdaad bestaat dan zou ik ook voor een keizersnede kiezen, lijkt me echt vreselijk om na 1.5 jaar pas te zijn hersteld.
Gisteren begon ze ook al met de hoopvolle woorden 'wat je omschrijft komt eigenlijk bijna niet voor, maar het kan..'
joepie dacht ik echt, heb ik weer iets wat bijna nooit voor komt, lekker dan. Nu dus maar afwachten of het ooit beter gaat, of de pijn slijt, weg gaat, dover/minder wordt of dat het zo blijft.
Na onderzoek bleek inderdaad dat ik het me toch niet inbeeld maar de pijn er echt zit maar ze er niks aan kunnen doen, gewoon hopen dat het minder wordt (ooit een keer, komende half jaar hoefde ik er nog niet op te rekenen, als het ooit zou herstellen/danwel minder worden dan duurt het nog langer dan een jaar)