Straf op kdv

Liadan schreef:

Rejoy. schreef:

Tania schreef:

Liadan schreef:Als ik zeg 'ik zie dat je je jas helemaal zelf hebt aangedaan!', dan straalt een kind ook. Ik vind dit zelf ook beter overkomen dan 'wat knap' of 'wat goed', dat klinkt namelijk een stuk minder persoonlijk. Met mijn opmerking laat ik duidelijk merken dat ik gezien heb wat het kind gedaan heeft en mijn non-verbale communicatie laat wel zien dat ik er blij mee ben.

En als je dan zegt " wat goed dat je je jas helemaal zelf hebt aangedaan!" ? Dan weet het kindje toch ook dat je gezien hebt wat hij heeft gedaan?
Ik vraag het me gewoon af hoor, ik ken deze methode verder niet echt dus ben wel benieuwd.

zie mijn stukje over intrinsieke motivatie:

Rejoy. schreef:Daarnaast hoop je dat kinderen dingen gaan doen vanuit intrinsieke
motivatie, dus omdat zíj vinden dat het moet, niet omdat jij iets goed
vindt

Dan is het dus de bedoeling dat je er niet je persoonlijke waarde-oordeel aan hangt.


En nu lijkt het alsof je daar dan heel stijf en strak mee om gaat, maar het is een soort way of life waar je in groeit. In het begin zei ik ook nog heel veel 'goedzo' en 'mooi', maar inmiddels is het voor mij heel normaal geworden om op de UP-manier te reageren.

Dit dus .

Ja ik las het stukje van Rejoy pas nadat ik mijn berichtje al geplaatst had

Maar is er ook onderzoek gedaan naar hoe deze kinderen.zich later maan manifesteren in de maatschappij? Ik bedoel, de hele maatschappij is toch gebaseerd op straffen en belonen? Ik denk dat er misschien nog wel basisscholen te vinden zijn maar je krijgt toch te maken met citotoetsen, cijfers voor prestaties, het behalen van je rijbewijs, werken voor geld, gestraft worden als je iets doet wat niet mag.. Worden de kinderen daar dan wel op voorbereid?
Is echt puur nieuwsgierigheid hoor. Ondanks dat ik het zelf niet zou kunnen, denk ik, vind ik het wel een mooie manier van werken.

sunprincess: ik hoop in ieder geval dat die intrinsieke motivatie bij mijn dochter groeit, dat deze al aanwezig is, omdat zij hier het straffen en belonen niet/nauwelijks kent. Ik hoop dat wij haar hierdoor al een basis hebben mee gegeven voor haar latere leven, zodat ze daar verder op door kan borduren.
Hoe deze kinderen zich daadwerkelijk manifesteren in de maatschappij durf ik eerlijk gezegd geen antwoord op te geven. Vind het wel een interessante vraag, dus ik ben op dit moment bezig met lezen. Zodra ik hierop een antwoord heb, zal ik 'm hier plaatsen.

En wat betreft het wel of niet kunnen: zodra je achter deze manier van opvoeden staat, kun je het wel, je moet alleen die knop omzetten en dat moet je willen.

Maar doe je dat ook echt van baby-afaan? Ik weet dat baby's dingen herhalen als je enthousiast bent. Maar dat is dan toch ook al een beloning? Of lachen om een grapje?

ik kwam pas achter deze manier van opvoeden toen onze dochter een maand of 6 was, dus bij haar hebben we het niet helemaal vanaf het begin op deze manier gedaan. Je moet het ook niet zien als nooit iets positiefs laten zien of merken, maar meer om geen waardeoordeel te hangen aan een handeling. Lachen zie ik meer als interactie en emotie, niet als beloning. Soms word ik ook gewoon kwaad, omdat ze mij tot het uiterste drijft, maar dan word ik boos, omdat het een oprechte emotie is en ik word niet 'nepboos' omdat ik wil dat ze ergens mee op houdt zeg maar.

Bij de buikbaby willen wij dit wel vanaf het begin toe gaan passen en natuurlijk jubel je mee als een kind zijn eerste stapjes zet, af en toe knal ik van trotsheid uit elkaar, maar in het algemeen wil ik mijn kinderen zoveel mogelijk stimuleren om dingen te doen omdat zij vinden dat iets zo moet, vanuit hun intrinsieke motivatie dus en dat zij empathie ontwikkelen. Dat ze een ander kind geen mep verkopen, omdat ze weten dat het vervelend is en pijn doet en niet omdat ze anders op de gang belanden. Ik wil dat zij een tekening maakt omdat zij daar plezier in heeft en niet omdat ik haar dan een compliment geef.

Maargoed, over deze manier van opvoeden denk ik nog steeds na hoor, ook hoe het werkt in het leven later. Als ik nu naar mezelf kijk, wil ik o.a. verder leren, omdat ik dan meer kan verdienen, een vorm van beloning dus. Hoe werkt dat voor mijn kinderen straks? Ik kan me niet voorstellen dat zij hier niet gevoelig voor zijn. Zou het echt zo werken dat zij later niet te hard rijden, omdat zij vinden dat het gevaarlijk is, of omdat ze weten dat er verderop een flitspaal staat?
Voor nu ben ik erg van deze manier van opvoeden overtuigd, omdat het om dingen gaat als niet slaan, tekeningen maken, en dat soort dingen, maar hoe het om die dingen 'later' gaat weet ik ook niet.

Rejoy, ik lees je posts echt steeds meer met interesse. En dat je de moeite blijft nemen het uitteleggen, want ik geloof dat ik je in het begin van achter mijn computertje weleens uitgelachen heb; "die is gek"

Ik vraag me nu alleen weer af; is het niet zo dat kinderen normen en waarden leren van hun ouders? Dat juist ouders de graadmeter zijn van wat wel en niet mag, kan of hoort en wat gebeurd er dan als dat waarde-oordeel over van alles ontbreekt? Begrijp me niet verkeerd, ik wil graag dat mijn zoon vooral zijn eigen keuzes maakt later, op zichzelf durft te vertrouwen, zijn eigen plan trekt en geen last heeft van: 'ik-wil-dit-graag-maar-ik-weet-nu-al-dat-mijn-moeder-dat-niet-leuk-vindt, maar wordt een kind niet stuurloos als er nergens een waarde oordeel aan gegeven wordt?

@ Supertalentje; Ik ben me pas sinds vorige week echt aant inlezen over deze manier van opvoeden, dus heel veel weet ik er nog niet van, maar als ik de laatste paar zinnen van je reactie lees denk ik dat het voor jou ook heel interessant zal zijn om je hier meer in te verdiepen, want dit is precies wat UP inhoudt.

En het is wel zo dat je niet steeds 'goedzo' en 'wat knap' zegt, maar door heel enthousiast te zeggen 'hey, je hebt zelf je veters gestrikt' (ik noem maar wat, dit kun je bij alles zeggen) is het wel zo dat je je kindje laat merken dat het trots mag zijn op zichzelf en dat het wel knap en goed is wat hij doet, maar je benoemd wat hij gedaan heeft, hierdoor toon je ook veel meer interesse in je kindje dan dat je alleen maar 'goedzo' zegt. Als een kindje dat 100x gehoord heeft wordt de betekenis daarvan steeds kleiner.

Ik hoop dat ik het goed heb uitgelegd, zoals ik al zei, ik ben me er pas net zelf in aant verdiepen. Ik pas het al een beetje toe en merk dat T. er 'goed' ( ) op reageert! Zowel op het niet straffen als op het niet belonen, al moet ik zelf wel nog goed nadenken wat ik zeg en doe (lichaamstaal speelt ook een rol), ik merk dat het nu al steeds beter gaat...het moet even in het systeem komen denk ik.

Ja, maar het is natuurlijk niet zo dat mensen die wel complimenteren alleen 'goed zo' zeggen en nooit benoemen waarvoor ze hun kind prijzen.

Persoonlijk denk ik dat het niet heel veel verschil maakt of je je kind prijst door letterlijk het woord 'goed zo' of iets soortgelijks toe te voegen of dat je je kind prijst door lichaamstaal en intonatie, maar goed, dat is mijn indruk hiervan.

Vind je het niks susan, die opvoedmethode?

Ik denk dat de intonatie ook niet zoveel verschil maakt, of je het nou zegt of laat merken is toch hetzelfde. Ik bedoel het meer met grote dingen, dat ze de vrijheid voelen en het zelfvertrouwen hebben hun eigen pad te kiezen en daar ook voor durven te staan ipv steeds mijn stemmetje in hun hoofd te horen met wat goed of slecht is.

Susan schreef:Ja, maar het is natuurlijk niet zo dat mensen die wel complimenteren alleen 'goed zo' zeggen en nooit benoemen waarvoor ze hun kind prijzen.

Persoonlijk denk ik dat het niet heel veel verschil maakt of je je kind prijst door letterlijk het woord 'goed zo' of iets soortgelijks toe te voegen of dat je je kind prijst door lichaamstaal en intonatie, maar goed, dat is mijn indruk hiervan.

Dat denk ik ook: iemand kan wel vermijden letterlijk een compliment te geven als 'goed zo', maar een kind ziet ook de enthousiaste blik van de ouder, de lichaamstaal en merkt de interesse op. Dat is ook een compliment, alleen op een ietwat andere manier. Ik denk trouwens wel dat die interesse goed is, in plaats van altijd maar de standaardkreten als 'goed gedaan!' en 'grote meid!'.

Ik vraag me inderdaad ook af in hoeverre je een kind voorbereid op de maatschappij door op deze manier te straffen en te belonen. Ik kan heel veel regels bedenken waar ik me echt alleen maar aan houd omdat er anders consequenties aan verbonden zijn. Tot voor kort betaalde ik bijvoorbeeld nooit parkeergeld, gewoon, omdat ik er mee weg kon komen in mijn woonplaats wegens een tekort aan parkeerwachters. Na twee keer een boete in een maand, haal ik nu braaf mijn bonnetje. Wat is er mis met extrinsieke motivatie voor een deel van de dingen die je doet? Als de hoofdlijnen van je leven maar intrinsiek gemotiveerd zijn, maar bij een kleurplaat maken doet dat er volgens mij niet zoveel toe.

Daarnaast ben ik wel een voorstander van op een natuurlijke manier met kinderen omgaan die dicht bij je eigen gevoel ligt. Zoals ik hierboven lees moeten positieve emoties soms ingesikt worden, voelt dat niet wat onnatuurlijk in sommige gevallen? (Bijvoorbeeld als je kind echt iets heel goeds / leuks doet?)

Ik heb dan geen kinderen, maar heb wel heel veel (dagelijks) met kinderen te maken. Ik gebruikt juist heel veel beloning (in de vorm van complimenten) en positieve aandacht. Negatief gedrag negeer ik, waar mogelijk. Of ik kies voor afleiding. Straffen doe ik zelden. Wel heb ik naast de stem van het belonden, die vaak wat hoger is (geen overdreven andere stem zoals sommige tegen kinderen praten. Vreselijk), ook een strengere stem. Daarmee kom ik eigenlijk al een heel eind.

Ik zou het heel moeilijk vinden om helemaal niet te belonen. Ik doseer het wel.

Wie betaalt, bepaalt. Daar ben ik het niet mee eens. Je mag zeker kritische vragen stellen. Het gaat om je kind en dat recht heb je. Maar de leidsters vragen een heel andere methode dan hun eigen methode te gebruiken bij jouw kind, dat vind ik niet kunnen. Ik ben er meer voor dat voor iedereen de zelfde regels gelden. Voor de kinderen ook veel duidelijker.

Je kiest een opvang waar jij je prettig bij voelt. Bij het aanmelden van je kind stem je, vind ik, dus in met het beleid dat er wordt gevoerd. Nogmaals, kritische vragen mag, maar ligt het ver van je eigen manier van opvoeden, dan kun je beter een opvang zoeken die meer bij jullie past. Op een basisschool wordt ook het beleid van de school gehanteerd.

Kinderen zijn (meestal) goed in staan de verschillen in regels thuis, bij opa/oma en op school/opvang te begrijpen. En er gelden nou eenmaal niet overal de zelfde regels als thuis. Goed om dat al heel vroeg duidelijk te maken bij kinderen.

Teddyaapje schreef:@ Supertalentje; Ik ben me pas sinds vorige week echt aant inlezen over deze manier van opvoeden, dus heel veel weet ik er nog niet van, maar als ik de laatste paar zinnen van je reactie lees denk ik dat het voor jou ook heel interessant zal zijn om je hier meer in te verdiepen, want dit is precies wat UP inhoudt.

En het is wel zo dat je niet steeds 'goedzo' en 'wat knap' zegt, maar door heel enthousiast te zeggen 'hey, je hebt zelf je veters gestrikt' (ik noem maar wat, dit kun je bij alles zeggen) is het wel zo dat je je kindje laat merken dat het trots mag zijn op zichzelf en dat het wel knap en goed is wat hij doet, maar je benoemd wat hij gedaan heeft, hierdoor toon je ook veel meer interesse in je kindje dan dat je alleen maar 'goedzo' zegt. Als een kindje dat 100x gehoord heeft wordt de betekenis daarvan steeds kleiner.

Ik hoop dat ik het goed heb uitgelegd, zoals ik al zei, ik ben me er pas net zelf in aant verdiepen. Ik pas het al een beetje toe en merk dat T. er 'goed' ( ) op reageert! Zowel op het niet straffen als op het niet belonen, al moet ik zelf wel nog goed nadenken wat ik zeg en doe (lichaamstaal speelt ook een rol), ik merk dat het nu al steeds beter gaat...het moet even in het systeem komen denk ik.

Welk boek lees je ? Ik ben benieuwd:)

Ook ik ben me al enige tijd aan het inlezen over UP. Het belangrijkste aspect wat mij daarin aanspreekt is dat ik heel graag wil dat N. iets (niet) doet omdat ze zelf vindt dat het zo (niet) hoort. Ik wil dat ze beter in gaat zien wat wel en niet kan en wat de gevolgen zijn van haar handelen. Als er straffen staan op haar handelingen gaat de straf misschien overheersen, dan doet ze dingen niet omdat ze anders 'bang' is dat ze straf krijgt. Dat wil ik niet.

Belonen doe ik ook een stuk minder. Ik ga met N. echt een 'gesprek' aan als ze iets gemaakt heeft. Zo kwam ze gisteren bijvoorbeeld met wat Duplo blokken op elkaar naar me toe lopen. Met een grote glimlach laat ze het me zien: "Mama, maakt!" (mama, kijk wat ik heb gemaakt). Ik zeg tegen haar (op enthousiaste toon): "Je hebt alle blokjes zelf op elkaar gestapeld! Wil je mama eens laten zien hoe je dat gedaan hebt?." Vervolgens haalt ze alle blokjes van elkaar af en zet ze nog een keer op elkaar. Samen spelen we dan weer even verder, benoem ik de kleuren, vraag haar welk blokje ze het mooist vindt, etc. Ik heb ook vaak genoeg dat ik zo trots ben dat ik roep: "Waauww, goedzo!" of "Wat mooi!", maar toch probeer ik meer in te gaan op het proces dat ze 'doorstaan' heeft en hoe zij zelf denkt over wat ze gemaakt/gedaan heeft.

@ Roodkapje: volgens mij heeft Teddyaapje het over het boek 'How2Talk2Kids'. Deze heb ik ook liggen, evenals 'Opgroeien in vertrouwen' en 'Kijk, luister en begrijp'. Allemaal goede boeken waarin het UP op een duidelijke manier omschreven wordt, waaruit je goede voorbeeld krijgt en waarin duidelijk wordt hoe je die kunt toepassen.

Ik vind dat jullie echt heel veel nadenken over de oppvoeding enzo. Vind het oprecht knap dat jullie er zoveel moeite voor doen. Hier gaat het toch eigenlijk allemaal vanzelf en het gevalletje intrionsieke motivatie zit al in me, grotendeels maar dat kan ook zijn omdat ik dat via mijn werk heb meegekregen.

Supertalentje, ik probeer mijn kinderen ook waarden en normen mee te geven. Ik wil bijv.ook graag dat mijn dochter dank je wel zegt als ze iets krijgt, maar ik zal niet tegen haar zeggen: 'en wat zeg je dan' als ze iets krijgt. Ik heb vanaf dat ze klein is steeds bij alles zelf duidelijk dank je wel en alsjeblieft gezegd (als ik iets kreeg en als zij iets kreeg). En mijn dochter heeft dit overgenomen en zegt het nu meestal zelf ook.
Dit is maar een klein voorbeeld maar waarden en normen probeer ik haar wel mee te geven maar zonder straffen of belonen.

Susan schreef:Ja, maar het is natuurlijk niet zo dat mensen die wel complimenteren alleen 'goed zo' zeggen en nooit benoemen waarvoor ze hun kind prijzen.

Persoonlijk denk ik dat het niet heel veel verschil maakt of je je kind prijst door letterlijk het woord 'goed zo' of iets soortgelijks toe te voegen of dat je je kind prijst door lichaamstaal en intonatie, maar goed, dat is mijn indruk hiervan.

Eens!

Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit wat ik van UP vind. Ik heb namelijk regelmatig het idee dat er veel regeltjes aan zit, dit moet je zo doen, maar dat kan je beter niet zeggen. Terwijl in mijn ogen UP heel ruimdekend zou zijn. Daar past dit beeld niet bij.

Zelf ga ik erg uit van mijn eigen gevoel en dat evalueer ik voor mezelf. Dat voelt voor mij een stuk minder krampachtig.
Wij zijn bijvoorbeeld heel erg AP. Maar ik kwam er later pas achter dat men dit zo noemt. Ik deed gewoon wat ik wilde en dat bleek toevallig een naam te hebben.

Over het straffen op een kdv of straffen in het algemeen denk ik dat het juist goed is als een kind leert dat aan zijn/haar gedrag consequenties zitten. Voor mijn persoonlijke gevoel is het een voorbereiding op het latere leven, op de basisschool zitten consequenties aan je gedrag en ik merk dat het wel degelijk uit maakt hoe je thuis al met je kind om gaat.
Een vriendje van Christ.ian krijgt nooit straf en er word thuis uitvoerig gepraat over waarom iets niet goed is, maar op school is daar geen tijd voor. Dat jongetje is dus op school helemaal van de wap als hij zijn mond moet houden, of even op het straf stoeltje moet. Ik zie dat dus toch als een tekortkoming van de ouders. De ouders van die jongen dus, niet zozeer hier, want weet niet in hoeverre jullie kinderen te maken krijgen met consequenties.

Ik heb wel zelf nagedacht na een reactie van Euc, over je kind de consequenties leren van zijn gedrag dus niet straffen met iets wat er totaal niet mee te maken heeft. Hier gaat Ch.ristian af en toe even de trap op omdat ik na moet denken over hoe ik het verder aan kan pakken, hij denkt dan ondertussen over wat hij fout gedaan heeft en dan verzin ik daar een passende straf op, probeer ik dan want niet voor alles is een passende straf (consequentie).

Over het belonen vind ik dat je een kind juist moet complimenteren, daarbij kun je toch no wel uitleggen wat je zo goed vind en je kinds eigen motivatie aanhoren? Voor mij zijn dat geen twee losse dingen.

oké, ik had een hele reactie getypt, druk ik op de escape knop en is alles weg. Ik zal vanmiddag opnieuw reageren, we moeten zo weg, dus nu geen tijd voor!

Wil alleen nog wel even zeggen dat het niet zo is dat het bij ons heel strak en precies gaat allemaal. Bij ons loopt het allemaal heel natuurlijk en ik denk dat jolicious en kwak dit kunnen beamen. Je zult wel merken dat wij onze dochter anders benaderen, maar niet dat hier over nagedacht worden om dat we ons willen houden aan allerlei regeltjes. Het is een soort way of life geworden.

Mijn zoon zit in een kleuterklas waarin niet gestraft wordt. En het loopt daar heel soepeltjes, ook al zijn echt niet alle kinderen even makkelijk. Laatst is mijn zoon voor het eerst even apart gezet omdat hij iets stouts gedaan had, maar dat heet geen straf stoeltje ofzo..de juffrouw komt daar dan gewoon rustig even praten over wat er was gebeurd en waarom je zoiets beter niet kan doen. Ze zitten daar dan dus ook niet alleen.
In de hogere klassen zal dit anders gaan maar vind het fijn dat dit nu zo gaat bij die kleintjes.

Susan schreef:Ja, maar het is natuurlijk niet zo dat mensen die wel complimenteren alleen 'goed zo' zeggen en nooit benoemen waarvoor ze hun kind prijzen.

Persoonlijk denk ik dat het niet heel veel verschil maakt of je je kind prijst door letterlijk het woord 'goed zo' of iets soortgelijks toe te voegen of dat je je kind prijst door lichaamstaal en intonatie, maar goed, dat is mijn indruk hiervan.

Hier ben ik het ook wel enigszins mee eens.
Ik zei zelf wel regelmatig snel 'goed zo' of 'wat mooi' en door dat niet meer te doen maar meer te benoemen en een gesprek ergens over aan te gaan, merk ik wel dat kinderen dat fijn vinden.
Maar ik denk ook niet dat het een wereld van verschil maakt als je zegt 'wat goed dat je zelf je broek hebt aangetrokken' of 'jaa, je hebt zelf je broek aangetrokken!'. Ik denk wel dat het vooral een verschil maakt als je alleen 'goed zo' zegt.
Toch zeg ik zelf wel liever het tweede, zonder waarde-oordeel.

Bij sommige mensen komt in elke zin 'goed zo' voor. De laatste keer met Yara op het CB toen ze de ogentest deed, zei de verpleegkundige na elk goed antwoord 'goed zo' en zei ook nog tussendoor 3 keer dat ze een sticker zou krijgen als ze zou vertellen wat ze zag. Dat kwam helemaal niet echt over (en maakte ook totaal geen indruk).

Oké, poging twee:

@ Supertalentje: kinderen leren nu toch nog steeds normen en waarden? Het is niet zo dat je een kind helemaal niets mee geeft en ze alles zelf maar uit moeten zoeken. Hier zijn zeker regels waar ze zich aan moet houden, wij brengen haar gedragsnormen bij, maar leggen haar dat niet op. Uiteindelijk krijgt ze zelf wel door hoe de maatschappij in elkaar zit. Het is ook niet zo dat ik haar nooit laat merken dat ik ergens blij mee ben, als ze haar bord zelf opruimt of haar gemorste drinken opruimt zeg ik wel: 'dat is fijn hè, dat het nu weer netjes is, nu hoeft mama jouw spullen niet op te ruimen' oid.

@ Niet belonen: het is niet zo dat jij en je kind niet blij mogen zijn om wat hij/zij gedaan heeft. Laatst was Y.inthe ook apetrots dat ze zelf van haar loopfiets gestapt was en was om zichzelf aan het applaudisseren, dan applaudisseer ik lekker met haar mee, omdat ze zo trots op zichzelf is en benoem ik datgene waar ze zo trots op is, nu dus dat ze zelf van haar fiets gestapt is. Het verschil is dat ze zo trots op zichzelf is, omdat ze het fijn vindt dat ze onze hulp niet meer nodig had en er zelf afgestapt is en niet omdat wij haar de hemel in hebben geprezen omdat het zo knap van haar was.
Positieve emoties hoeven dus absoluut niet ingeslikt te worden, als je echt blij bent dan mag je dat gerust laten merken. Toen ik er vorige week achter kwam dat ik met een 8.7 (extrensieke motivatie dan weer hè ) geslaagd was was ik ook zo trots dat ik 's avonds licht gaf en dan vind ik het ook fijn als mijn man aangeeft onder de indruk te zijn van die 8.7.
En een goedzo kun je bij wijze van zeggen terwijl je met een schuin oog naar de tekening kijkt terwijl je bezig bent met een reactie op het forum. Een reactie zoals ik al eerder aangaf, dwingt je ook af en toe stil te staan bij waarmee je kind bezig is. Dat bedoel ik met meer inhoud.

Het wil ook niet zeggen dat je emoties in moet slikken, maar als ik boos ben op Y.inthe, dan ben ik écht boos en niet namaak-boos omdat ze haar schoenen niet aan wil of omdat ze aan de koelkastdeur zit

@ Linda: het is maar net hoe strak je er zelf mee om wilt gaan. Als iemand zijn kind op de gang zet voor straf, dan zit daar ook een bepaalde gedachtegang achter, maar op dat moment sta je je niet 10 minuten te bedenken wat die gedachtegang is. Het is een ingeslepen gewoonte en dat is UP voor ons nu ook. Het kost in het begin wat moeite, je verdiept je erin, maar op een gegeven moment wordt deze manier van opvoeden ook een gewoonte. Helemaal als je merkt dat het werkt.

@ Kruimeltje: UP wil niet zeggen dat er geen consequenties aan bepaald gedrag zitten, dat is het grootste misverstand dat er heerst rondom UP. Y.inthe mag thuis écht niet zomaar alles hoor. Zij krijgt alleen geen straf in de vorm van op de gang te moeten staan, want ik zie dat ook niet als logische consequentie. Onze dochter eet zelf, hoe ze dat doet moet ze helemaal zelf weten, maar ze mag het eten niet op de grond gooien, omdat onze hond dan gaat lopen schooien en ziek wordt. Als zij haar eten op de grond gooit, halen we het eten weg zodat ze dat niet meer kan doen.
Als zij ervoor kiest om op de bank te gaan staan terwijl wij aangeven dat ze beter kan gaan zitten, dan kan een logische consequentie zijn dat ze eraf valt. Dit is al eens gebeurd en sindsdien gaat ze nooit meer staan om te donderjagen, omdat ze weet dat ze eraf kan vallen.

Nu weet ik dat het een hele hoop scheelt dat onze dochter vlot is in haar taalontwikkeling. Wij kunnen heel goed met haar communiceren, zij kan heel goed verbaal dingen duidelijk maken en ze snapt heel veel verbale taal. Wij kunnen haar dus heel goed dingen uitleggen, dit zal lastiger zijn met een kindje dat talig wat minder vaardig is. Deze manier van benaderen zorgt er inderdaad voor dat we zelden aanvaringen hebben en dat we samen vaak wel tot een oplossing kunnen komen als onze dochter iets niet wil.

Feit voor ons is in ieder geval dat AP/UP ons leven een stuk eenvoudiger en leuker heeft gemaakt. Als ik niet achter deze manier van opvoeden was gekomen, was ik nu niet zwanger van de tweede.

Elodie schreef:Mijn zoon zit in een kleuterklas waarin niet gestraft wordt. En het loopt daar heel soepeltjes, ook al zijn echt niet alle kinderen even makkelijk. Laatst is mijn zoon voor het eerst even apart gezet omdat hij iets stouts gedaan had, maar dat heet geen straf stoeltje ofzo..de juffrouw komt daar dan gewoon rustig even praten over wat er was gebeurd en waarom je zoiets beter niet kan doen. Ze zitten daar dan dus ook niet alleen.
In de hogere klassen zal dit anders gaan maar vind het fijn dat dit nu zo gaat bij die kleintjes.

ik werk in het speciaal onderwijs in de bovenbouw en ik straf eigenlijk ook nooit, wel haal ik kinderen uit de situatie, dat noemen we time out, het kind gaat dan naar detime outplek.hier kan het kind even rustig worden (max 5 min) dan kom ik even praten/uitleggen. Kinderen kunnen ook zelf een time out nemen.

eigenlijk alleen aan (verbale) agressie zit een straf verbonden maar dat komt pas na een time out en bij echte agressie aangezien dit gevaarlijk is voor andere kinderen, mijzelf en het kind zelf.

belonen doen we dan weer wel maar heel gericht,kinderen werken aan persoonlijke leerdoelen en groepsdoelen.Deze worden meerdere keren per dag benoemd en beloond.( soort spaarsysteem voor leuke dingen)

wij werken vanuit de gedragstherapeutische benadering.

@rejoy, ok dat is wel duidelijk inderdaad. Alhoewel Christ.ian al wel 10 keer gevallen is, stunten blijft ie toch dus dat van de bank afvallen zou hier niet geholpen hebben. Al had ik nooit zo' n probleem ermee als hij op de bank liep als klein mannetje, nu mag ie er niet meer op staan maar straffen daarvoor doe ik niet.
Ik denk dat er ook wel een groot grijs gebied is tussen wel straffen en niet straffen. Christi.an moet alleen de trap op als hij een grote mond blijft houden, en laatste had hij ergens over gelogen en moest ik zelf even nadenken hoe ik dat ging oplossen.
Als hij iets doet wat niet mag, dingen tegen de glazen kast gooien (dat gaat dan altijd "per ongeluk") word uiteindelijk hetgeen afgepakt waar hij mee gooit..

Hier konden ze allebei al heel vroeg heel goed klimmen en ze klommen dus wel heel wat hoger dan de bank. Dan ga je echt niet wachten tot ze eraf vallen en de natuurlijke consequenties ervaren. Trouwens, ook vanaf de bank kunnen ze flink verkeerd terecht komen.