Biechttopic 4

@ biechtje die tijdelijk ergens anders gaat wonen: hoe serieus/concreet zijn/waren die trouwplannen?

Jerry schreef:@ biechtje die tijdelijk ergens anders gaat wonen: hoe serieus/concreet zijn/waren die trouwplannen?

Behoorlijk serieus. We zijn bijna 9 jaar samen.

Biechtje die ergens anders is gaan wonen: ik denk dat dat alleen maar goed is. Als je twijfelt moet je actie ondernemen, zeker niet trouwplannen doorzetten. Je bent niet schuldig en je doet niets verkeerd. Blijven om iedereen te vriend te houden is niet verstandig, en trouwen als je twijfelt helemaal niet. Dit is vervelend en pijnlijk, maar het negeren en toch doorgaan wordt nog veel pijnlijker.



Biechtje die een vriend heeft die verliefd op haar is: misschien moet je dat juist aan je vriend vertellen. Dat maakt het meteen minder spannend, want de verleiding is weg. En jij doet niets verkeerd, toch? En hij kon zich weleens bedrogen voelen als hij er later achterkomt en jij hebt niets gezegd.



Biechtje die verliefd op een ander is: probeer dat rationele alsjeblieft vast te houden de ellende is niet te overzien als je erin meegaat.

Biechtje01 schreef:

Jerry schreef:@ biechtje die tijdelijk ergens anders gaat wonen: hoe serieus/concreet zijn/waren die trouwplannen?

Behoorlijk serieus. We zijn bijna 9 jaar samen.

Dat hoeft op zich natuurlijk niks te zeggen... Ik ben 7 jaar samen, maar we hebben nog zeker geen trouwplannen.
Concreet als in, is er al een datum, zijn er al dingen vastgelegd/betaald, enz. Ik zou je trouwplannen in de ijskast zetten... En goed van je dat je je twijfels hebt uitgesproken. Daar is moed voor nodig. Anders zal later altijd de bom nog barsten

Na heel vaak op dit account ingelogd te zijn geweest en toch maar niets geplaatst te hebben...
Ik weet nu bijna 1,5 jaar dat ik ADD heb, al had ik het vermoeden al eerder. Eigenlijk heb ik het heel lang genegeerd, ondanks dat ik het al wist. Gooide de dingen waar ik tegen aan liep op stress, het veel te druk hebben. Ik werkte ook in een sector waar ze (helaas) beter niet kunnen weten dat er iets dergelijks speelt. Inmiddels ben ik weer aan het solliciteren, dus vandaar dat ik het niet onder mijn eigen account plaats. Ik heb ook al weer meer dan 1,5 jaar een hulpverlener, waarmee het over ADD gaat, maar ook over een hoop andere zaken waar ik tegen aan loop. Ook dat kunnen ze beter niet weten in de betreffende werksector. Het komt er op neer dat ik al die jaren enorm op mijn tenen heb gelopen. Opleidingen kostten bloed, zweet en tranen, ik had nooit verwacht dat ik mijn opleiding zou kunnen afronden. Ik wilde na de diagnose ook niet aan de ritalin, maar dat gebruik ik nu wel sinds 3 maanden.

Op het moment merk ik dat ik het veel minder negeer. Het toelaat dat het ADD is, waardoor ik ergens tegenaan loop. Soms zou ik er een hoop over willen delen, maar in praktijk zijn er maar een handjevol mensen waaraan ik het verteld heb. Maar waardoor ik soms ook heel erg de twijfels kan hebben. Kan ik het werk wel aan in die sector waarvoor ik heb geleerd? Collega's zagen vooral dat ik het enorm goed deed. Niet dat hoe meer moeite het op het werk kostte, hoe groter de chaos werd privé. Vorig jaar ben ik overspannen geweest, of althans, misschien wel al jaren lang. Jaren lang spanningsklachten. Kan ik het wel aan met medicatie? Kan ik het wel aan met een vast aantal uren, alleen dat werk waar ik me op richt en dat er prive veel meer rust is? Ik denk dat ik er een beetje ruimte voor aan het maken ben, soms loopt mijn hoofd er van over, maar altijd blijft te vraag: in hoeverre deel ik het. Als ik het van mijzelf 'mag' hebben, 'mag' het dan van anderen ook?

Dit is het biechtje die tijdelijk ergens anders woont. We hebben nog geen datum, behalve dat we na een aanzoek besloten hadden om te gaan trouwen.

Het erge is...ik wil hem niet loslaten, maar missen doe ik hem nu ook niet. Het enige wat in mijn hoofd speelt is dat we enorme 'schulden' krijgen door wel uit elkaar te krijgen ivm het huis. We kwetsen heel veel mensen. Maar dat zijn allemaal geen redenen om wel bij elkaar te blijven.

Ik moet nog wel even bedenken hoe ik degene ga bedanken waar ik nu logeer....

Biechtje01 schreef:Na heel vaak op dit account ingelogd te zijn geweest en toch maar niets geplaatst te hebben...
Ik weet nu bijna 1,5 jaar dat ik ADD heb, al had ik het vermoeden al eerder. Eigenlijk heb ik het heel lang genegeerd, ondanks dat ik het al wist. Gooide de dingen waar ik tegen aan liep op stress, het veel te druk hebben. Ik werkte ook in een sector waar ze (helaas) beter niet kunnen weten dat er iets dergelijks speelt. Inmiddels ben ik weer aan het solliciteren, dus vandaar dat ik het niet onder mijn eigen account plaats. Ik heb ook al weer meer dan 1,5 jaar een hulpverlener, waarmee het over ADD gaat, maar ook over een hoop andere zaken waar ik tegen aan loop. Ook dat kunnen ze beter niet weten in de betreffende werksector. Het komt er op neer dat ik al die jaren enorm op mijn tenen heb gelopen. Opleidingen kostten bloed, zweet en tranen, ik had nooit verwacht dat ik mijn opleiding zou kunnen afronden. Ik wilde na de diagnose ook niet aan de ritalin, maar dat gebruik ik nu wel sinds 3 maanden.

Op het moment merk ik dat ik het veel minder negeer. Het toelaat dat het ADD is, waardoor ik ergens tegenaan loop. Soms zou ik er een hoop over willen delen, maar in praktijk zijn er maar een handjevol mensen waaraan ik het verteld heb. Maar waardoor ik soms ook heel erg de twijfels kan hebben. Kan ik het werk wel aan in die sector waarvoor ik heb geleerd? Collega's zagen vooral dat ik het enorm goed deed. Niet dat hoe meer moeite het op het werk kostte, hoe groter de chaos werd privé. Vorig jaar ben ik overspannen geweest, of althans, misschien wel al jaren lang. Jaren lang spanningsklachten. Kan ik het wel aan met medicatie? Kan ik het wel aan met een vast aantal uren, alleen dat werk waar ik me op richt en dat er prive veel meer rust is? Ik denk dat ik er een beetje ruimte voor aan het maken ben, soms loopt mijn hoofd er van over, maar altijd blijft te vraag: in hoeverre deel ik het. Als ik het van mijzelf 'mag' hebben, 'mag' het dan van anderen ook?

Goh ik kon dit zelf wel geschreven hebben, ik weet nu sinds een half jaar dat ik ADHD heb. Maar wat mij opvalt uit je post is dat je ontzettend negatief praat over je ADD, maar waarom probeer je het niet van een andere kant te bekijken en het positief te zien, probeer je eens wat meer in te lezen over ADD dan ontdek je ook dat het ook mogelijkheden heeft waardoor je er zelf beter mee kan omgaan en misschien begrijpen andere mensen het ook wel. Doordat ADHD/ADD vaak met druk zijn vergeleken word ligt puur aan het feit dan de mensen er minder over weten dan dat ze eigenlijk denken. Er zullen altijd mensen zijn die denken alles beter te weten, maar daar kan jij niks aan doen? Probeer het niet negatief te zien want het put je uiteidelijk meer uit. Je kant veel meer dan dat je denkt, zelf met je ADD. Leer het eerst te begrijpen, dan te accepteren en vervolgens kun je op jou manier er mee leren omgaan

Ik heb mezelf ziek gemeld maar voel me behoorlijk schuldig. Heb heel vaak in de nacht moeten overgeven en dacht echt ik kan zo niet werken was ook behoorlijk beroerd en trillerig (voor het werk wat ik doe)

Nu zegt mijn vriend morgen ook gewoon nog een dagje ziek thuis blijven anders komt het zo ongeloofwaardig over.

hmm.. vinden jullie dat ook dat 1 dag ongeloofwaardig klinkt?

Over 2 weken heb ik 3 weken vakantie en nu ben ik ziek.

Voel me er gewoon raar over. Ook omdat het nu wel weer gaat

Ik heb 2 wachtdagen, dus als ik me na 1 dag weer goed voel, dan ga ik gewoon weer aan het werk.

1 dag duizelig en overgeven kan toch? Als het zo is dan is het zo. Het is niet dat je wekelijks 1 dag ziek bent neem ik aan.

Buikgriepjes zijn nu eenmaal van korte duur. Als je dat uitlegt, dan hebben mensen dat maar te snappen. En zo niet, als je beter bent moet je gewoon gaan werken hoor. Niks thuisblijven omdat dat eventueel ongeloofwaardig zou overkomen. En die mensen weten toch ook niet wánneer je ziek bent geworden? Kan toch net zo goed het hele weekend al zijn?

Je kan toch ook iets verkeerd ofzo hebben gegeten waardoor je een dagje misselijk bent? Gewoon morgen weer gaan hoor.

Ik snap de gedachtegang op zich wel en ik ben ook altijd bang dat mensen rare dingen gaan denken als je 1 dagje ziek bent, maar goed, dat houdt me niet tegen om de volgende dag wel gewoon weer te gaan werken, want je kunt inderdaad ook het weekend al ziek geweest zijn en soms zijn klachten waardoor je niet kunt werken nou eenmaal van korte duur.

Zoals ik het lees ben jij niet iemand die zich snel en vaak ziek meldt, dus ik denk niet dat ze zich überhaupt af zullen vragen waarom je zo snel weer aan het werk bent. Iedereen kan wel eens een dagje ziek zijn, ook mensen die zelden iets hebben.

ellibre schreef:Zoals ik het lees ben jij niet iemand die zich snel en vaak ziek meldt, dus ik denk niet dat ze zich überhaupt af zullen vragen waarom je zo snel weer aan het werk bent. Iedereen kan wel eens een dagje ziek zijn, ook mensen die zelden iets hebben.

volledig mee eens!

Voelde me toch nog helemaal niet lekker gisteravond dus dacht blijf dan nog wel een dag thuis. (achteraf de goede beslissing voel ik nu)

Nu wil ik bellen dat ik morgen weer kom en ben daar constant zenuwachtig over wil het liefst zo snel mogelijk bellen want dan ben ik er vanaf (heb er gewoon buikpijn van). Zouden jullie het stom vinden dat ik nu al bel of nog wachten?

Ik zou pas aan het einde van de middag bellen, en maak je niet te druk! Het kan toch iedereen overkomen om een keer ziek te zijn? Beterschap!

Biechtje01 schreef:Voelde me toch nog helemaal niet lekker gisteravond dus dacht blijf dan nog wel een dag thuis. (achteraf de goede beslissing voel ik nu)

Nu wil ik bellen dat ik morgen weer kom en ben daar constant zenuwachtig over wil het liefst zo snel mogelijk bellen. Zouden jullie nu al bellen of pas op het einde van de middag?

Ik zou het aan het einde van de middag doen, zo rond een uur of 4 / half 5

Dan doe ik dat hoewel ik er snel vanaf wil zijn.

Ik weet dat ik me niet druk hoef te maken weet ook niet hoe het komt. Gelukkig kom ik naar hun wel sterk en zeker over altijd maar ze moesten eens weten.

Bedankt dames!

Ik beken dat ik af en toe gewoon hunker naar de aandacht van een andere man. Naar wat mannelijke aandacht. Ik ben al heel lang samen met mijn vriend en hou veel van hem. Maar het is te gewoontjes, te saai, ik mis de spanning van een verliefdheid. Ik denk niet dat ik er ooit aan zal toegeven ivm respect naar mijn vriend, maar stiekem fantaseer ik er wel eens over.

Zo lang je er niks mee doet, is er niks aan de hand

Of je moet je afvragen of je met je vriend de toekomst in wilt.
Zie je dat voor je? Oké.
Zie je dat niet voor je? Dan zou ik me gaan afvragen of deze gevoelens geen tekens aan de wand zijn...

Biechtje01 schreef:Ik ga in de meivakantie mijn vriend ten huwelijk vragen. (waarschijnlijk 1 mei omdat het dan in de Wicca wereld de feestdag Beltane is. De dag van de liefde. Wij zijn allebei actief in deze wereld) Ik vind het dood eng maar heb er wel heel veel zin in. Wij zijn allebei niet van de traditionele regeltjes dus hij vindt het vast niet erg als ik het doe. Ik ga de hele tuin vol waxinelichtjes zetten (bij slecht weer de woonkamer). En heb een paar fakkels gekocht. Ik heb een heel mooi houten hart gekocht met een hele mooie doos erbij die ook van hout is. Hij is niet van de sieraden dus een ring wordt het al niet. Maar kwam dit tegen en het past echt precies bij ons. Bij het hart zat een briefje met de tekst. "Dit hart vol liefde schenk ik jou Omdat ik zoveel van je hou."Dat vond ik zelf wel erg gepast. Ik vind het alleen heel moeilijk om mijn mond er over te houden. Het liefst deed ik het vanavond nog.

Alles is klaar. Ik heb gisteren de tekst op de kaart geschreven. De tekst is echt mooi geworden. Werd er wel een beetje emotioneel bij. De champagne is gekocht. Gisteren nog een mooi jurkje gekocht. Nog heel even wachten en dan is het dan eindelijk 1 mei. Ik vind het wel heel spannend maar heb wel hoop op een goede afloop.

Wauw huwelijksbiechtje wat een leuk en romantisch idee, dat gaat je vriend echt super vinden Kan mij niet voorstellen dat hij geen JA zou zeggen. Heeeel veel succes en alle liefde toegewenst voor deze dag!

Romance is in the air! Wat een mooi idee zeg!

Ik wil dit niet onder mijn eigen naam posten, dus dan maar even zo.

Sinds een paar maanden ben ik werkloos. Ondanks dat het me maanden is gelukt om de maandelijkse lasten te dragen, begin ik nu achter te lopen in de rekeningen. Oorzaak; Aanslag van de BD, die ik in één keer moest betalen en daarnaast een berekeningsfout. Ik had gewoon geen rekening gehouden met de aanslag. Dat wat ik normaal gesproken altijd wel doe.

Inmiddels loop ik achter met drie rekeningen. Ik kan ze allemaal voldoen voor de vervaldatum van de herinnering, maar ik loop nu het ene gat met het andere te vullen. Ik heb contact gehad met de bedrijven en zij hebben een aantekening gemaakt van het gegeven dat ik vanaf nu tot ik weer aan het werk ben continu te laat zal zijn met betalen en dat automatische incasso niet mogelijk is.

En dan is er nog mijn hypotheek. Ik loop niet achter met de hypotheek, levensverzekering, belastingen en dat wil ik ook niet. Maar als ik niet binnen nu en nu werk vind, dan zie ik het voor mei heel erg somber in. Mijn vader heb ik in vertrouwen genomen en hij gaf aan dat ik eerlijk moest zijn tegen de bank en ze moest bellen. Dat heb ik vandaag geprobeerd, althans de tussenpersoon, maar het kantoor was dicht.

Het geld is echt op. Mijn koelkast en voorraadkast zijn leeg. Brood heb ik nog voor een paar dagen en ik heb geluk dat ik heel veel restjes van eten heb ingevroren, dus ik verhonger niet. Maar dat was het ook wel. Het erge is dat als er wel geld op de bankrekening staat, dat dit opgaat aan vaste lasten. Geen geld voor boodschappen en veel langer zonder red ik het echt niet. Dit is gewoon heel erg rot en ik hoop dat één van mijn sollicitaties een succes wordt. Maar ik heb even geen vertrouwen meer in een goede afloop.... Pffft....

En gewoon echt overal solliciteren? Langs winkels, supermarkten, en noem alles op? Zodat je in ieder geval werk hebt, en het dan kan betalen? Of is dat geen optie?