jaloers

Le Chat Noir schreef:Nou ik denk dat ik die 'steken van jaloezie' eerder wel meer had. Bijvoorbeeld toen ik nog moest wachten tot we ervoor konden gaan of in het begin toen het steeds maar niet lukte en bij de rest heel snel.
Voor ons is het nu anders, bij ons is de kans op een natuurlijke zwangerschap ook miniem. Heb dat wel geaccepteerd. Ik voel me er dan ook meer gelaten onder als ik weer nieuws krijg dat iemand zwanger is, meer even een verdrietig gevoel van 'waarom wij nu niet'...niet meer van die steken.
Hoewel ik wel oprecht blij kan zijn voor iemand als het erg gewenst is en iemand er heel blij mee is. Ik ken ook iemand die het meer is overkomen en er ook nog steeds niet echt mee bezig is en daar heb ik het wel wat moeilijk mee... Dat ik bij wijze van alles van tevoren al heb uitgezocht over zwangerschap en baby's en haar dan moet vertellen hoe iets zit...terwijl zij inmiddels een prachtige buik heeft van 6 maanden en deze veel te groot vindt...enz. Probeer mezelf wel voor te houden dat ik niet over iemand anders moet oordelen, iedereen staat er gewoon anders in en omdat het nu toevallig bij ons niet lukt, mag zij heus wel over iets zeuren enz. Maar t blijft lastig!

+1, je hebt het echt beschreven zoals ik het ook voel.

Is nog een hele topic geworden zie ik.
Ik wil wel benadrukken dat ik aan mijn positiviteit niets kan doen. Ik doe geen moeite om het positief te kunnen zien, dat is mijn gevoel hierin. Ik heb niet 1 moment in de put gezeten. Ik denk namelijk ook nog steeds 100% dat IVF gaat slagen. Ik voel dat gewoon. Ik heb rust en kalmte over me heen. Als dit het pad is die ik moet belopen om mijn kinderwens te laten uit komen, you got it! Ik ben gewoon dankbaar dat ik nu leef ipv 40 jaar geleden bijv. Je leest heel veel over niet geslaagd IVF pogingen maar ik plaats mezelf voor nu bij het hoekje wel geslaagde pogingen. De strijd is voor ons nog niet gestreden en wij gaan ervoor. Ik weiger voor IVF te gaan met de gedachte dat het wellicht nooit lukt. Ik ga zelf niet helemaal door een kleine 'hel' en dan bij voorhand al denken: 'Wat als het niet lukt?' Daarom heb ik dat jaloerse gevoel niet. Helaas is dat ook een emotie die zich echt niet laat beinvloeden.

Waar ik me wel echt soms aan stoor in het zwanger worden topic dat meiden na 1 ronde al helemaal sip en teleurgesteld zijn, doe alsjeblieft normaal denk ik dan. Maar ik besef me dat dat het de ongeduldigheid is die vandaag de dag de boventoon voert bij veel mensen. Alle behoeftes kunnen namelijk vrij snel bevredigd worden, maar de kinderwens niet.. lastig voor veel mensen te accepteren.

Ik denk dat die instelling jou wel goed kan helpen CKC! Mij hielp dat juist weer niet. Het hielp bij mij veel meer om er realistisch in te staan en dat is achteraf maar goed geweest ook. Is echt afhankelijk van de persoon denk ik. Ik vond de klap behoorlijk hard aan voelen toen de 1e keer mislukt was. Ik ging er de 2e keer een stuk realistischer in en dat hielp wel.

Jolicious schreef:Ik denk dat die instelling jou wel goed kan helpen CKC! Mij hielp dat juist weer niet. Het hielp bij mij veel meer om er realistisch in te staan en dat is achteraf maar goed geweest ook. Is echt afhankelijk van de persoon denk ik. Ik vond de klap behoorlijk hard aan voelen toen de 1e keer mislukt was. Ik ging er de 2e keer een stuk realistischer in en dat hielp wel.

Maar ik ben ook echt realistisch. Bij mij is het gewoon geen kwestie van leven of dood. Ik krijg een kind of niet. Die acceptatie is er al heel lang. Ik word ook niet naar als ik aan de toekomst denk zonder kids. Dan is dat gewoon zo. Wij hebben het zo leuk samen dat ik een kinderloos bestaan ook kan accepteren,snap je?

Ik snap je en dat is ook heel fijn voor je. Maar dat is wat anders dan er 100% vanuit gaan dat het lukt. Ivf is psychisch een zwaar traject, maar dat voel je pas echt als je er middenin zit. Constant hoop houden, elk stapje is een stapje. Als je na al die stapjes en ingrepen dan nog gewoon ongesteld worden is dat heftig. Ook als je er zo in staat als jij, denk ik.
Ik hoop dat je die positieve houding kan behouden, maar sta er niet van te kijken als dat straks niet meer zo is.

Wanneer mogen jullie trouwens beginnen?

*

*

Tea-Leaf schreef:

Supertalentje schreef:
Ja, als het aan mijn gunnen had gelegen dan hadden BWR, CKC en Tealeaf allemaal al 5 kinderen. Het een ander wel of niet gunnen doet echt totaal niets af aan je eigen situatie. Zo lees ik de post van CKC ook een beetje, ze is altijd oprecht blij, maar heeft tegelijkertijd niet dat ze het zichzelf meer zou gunnen, voor haar ligt het anders en dat weet ze en heeft ze geaccepteerd.

Edit: Daarmee wil ik trouwens helemaal niet iemand voor het hoofd stoten die er anders instaat dan CKC, of dat je niet jaloers/afgunstig/beetje minder blij/verdrietig mag zijn als een ander vertelt zwanger te zijn. Het zijn hele moeilijke dingen, dat CKC daar zo in kan staan vind ik alleen maar heel knap, maar het komt tegelijkertijd wel overeen met hoe ik naar dingen kijk.

5? Hahaha. Doe mij er maar 1. Ik ben wel jaloers en heb wel die afgunst. Ik vind het ook knap dat CKC er zo in staat, maar niet iedereen is hetzelfde. Ik voel me er niet schuldig over dat ik die gevoelens heb.

En terecht, daar hoef je je ook helemaal niet schuldig over te voelen als je al zolang bezig bent en het lukt niet. Lijkt me ook een hele natuurlijke reactie om je dan zo te voelen.

Tea-Leaf schreef:

Supertalentje schreef:
Ja, als het aan mijn gunnen had gelegen dan hadden BWR, CKC en Tealeaf allemaal al 5 kinderen. Het een ander wel of niet gunnen doet echt totaal niets af aan je eigen situatie. Zo lees ik de post van CKC ook een beetje, ze is altijd oprecht blij, maar heeft tegelijkertijd niet dat ze het zichzelf meer zou gunnen, voor haar ligt het anders en dat weet ze en heeft ze geaccepteerd.

Edit: Daarmee wil ik trouwens helemaal niet iemand voor het hoofd stoten die er anders instaat dan CKC, of dat je niet jaloers/afgunstig/beetje minder blij/verdrietig mag zijn als een ander vertelt zwanger te zijn. Het zijn hele moeilijke dingen, dat CKC daar zo in kan staan vind ik alleen maar heel knap, maar het komt tegelijkertijd wel overeen met hoe ik naar dingen kijk.

5? Hahaha. Doe mij er maar 1. Ik ben wel jaloers en heb wel die afgunst. Ik vind het ook knap dat CKC er zo in staat, maar niet iedereen is hetzelfde. Ik voel me er niet schuldig over dat ik die gevoelens heb.

Maar uit je dat dan ook naar diegene? Iemand in mijn directe omgeving heeft ook een hele sterke kinderwens en zij is dus ook jaloers geweest toen ik zwanger werd. Toen ik het haar vertelde reageerde ze helemaal niet zo leuk en dit heeft me veel verdriet gedaan. Het is ook niet leuk voor de zwangere zelf als er iemand (zichtbaar) jaloers op je is omdat jij wel zwanger kan worden. Ik bijvoorbeeld voelde me haast schuldig omdat ik wel kinderen kan krijgen, dat lijkt me ook niet de bedoeling.

Nee, maar je kunt toch ook die gevoelens hebben zonder ze te uiten? Ik heb dan wel twee kinderen, maar ik ben ook vaak zat jaloers op ouders met kinderen die zich normaal ontwikkelen, soms kan het echt heel erg steken, maar dat wil niet zeggen dat ik dat aan die mensen laat merken.

Toen Ezra nog op de peuterspeelzaal zat wilde Yrsa ook altijd even blijven spelen, dus dan bleef ik een kwartiertje hangen en dan kwamen er altijd wel kinderen naar me toe om te kletsen of iets te laten zien of om mij in hun spel te betrekken. Ik praatte dan gewoon gezellig mee, want ik wilde ook niet zo'n zuur iemand zijn die niet leuk op andermans kinderen reageert, maar thuis kwamen dan wel de tranen, want die dingen wilde ik met mijn eigen kind doen en niet met andermans kind. Het drukt je gewoon met je neus op de feiten en dat doet pijn.

Jolicious schreef:Ik snap je en dat is ook heel fijn voor je. Maar dat is wat anders dan er 100% vanuit gaan dat het lukt. Ivf is psychisch een zwaar traject, maar dat voel je pas echt als je er middenin zit. Constant hoop houden, elk stapje is een stapje. Als je na al die stapjes en ingrepen dan nog gewoon ongesteld worden is dat heftig. Ook als je er zo in staat als jij, denk ik.
Ik hoop dat je die positieve houding kan behouden, maar sta er niet van te kijken als dat straks niet meer zo is.

Wanneer mogen jullie trouwens beginnen?

Eens met Jolicious. Ik sta er nu zeker ook anders tegenover, na de mislukte poging. Was heel positief, zeker toen ik een blastocyste terug kreeg...en dan valt het je echt zooo tegen.
Maar het scheelt wel dat CKC er ook in kan berusten als er geen kinderen komen...dat kan ik dus niet! En dat maakt het wel echt zwaarder. Een toekomst zonder kinderen is voor mij echt geen optie...

Ik heb geen tips, maar ik zie het ook om me heen gebeuren, misschien dat ikhet geluk heb dat het medisch nog niet mag, maar ik moet van de week na de HA en dan wil ik wel aan katen om mijn spiraal er uit te laten en halen en maar eens nadenken wat we dan doen qua anticonceptie.

Zo niet, dan zouden we er misschien al wel weer voor willen gaan

Ik herken het wel een beetje. Niet zozeer dat ik echt jaloers ben, dat niet. Meer dat ik het erg leuk voor iedereen vind, maar stiekem zelf daardoor soms ook wel weer kriebels krijg. Omdat ik weet dat het hier nog lang kan gaan duren voordat er een tweede zou kunnen komen, vind ik dat weleens jammer. Weten dat je nog lang moet wachten om aan die kriebels toe te kunnen geven, terwijl je leest en hoort dat er zoveel meiden zwanger zijn. Maar gelukkig ben ik niet echt jaloers, ik vind het oprecht leuk voor iedereen. En ik ben sowieso ontzettend blij dat ik al een kindje heb waar ik van mag genieten, ik weet dat dit niet vanzelfsprekend is voor iedereen. En die kriebels, die zijn er toch wel, ook al zou er niemand zwanger zijn in de omgeving.

Le Chat Noir schreef:

Jolicious schreef:Ik snap je en dat is ook heel fijn voor je. Maar dat is wat anders dan er 100% vanuit gaan dat het lukt. Ivf is psychisch een zwaar traject, maar dat voel je pas echt als je er middenin zit. Constant hoop houden, elk stapje is een stapje. Als je na al die stapjes en ingrepen dan nog gewoon ongesteld worden is dat heftig. Ook als je er zo in staat als jij, denk ik.
Ik hoop dat je die positieve houding kan behouden, maar sta er niet van te kijken als dat straks niet meer zo is.

Wanneer mogen jullie trouwens beginnen?

Eens met Jolicious. Ik sta er nu zeker ook anders tegenover, na de mislukte poging. Was heel positief, zeker toen ik een blastocyste terug kreeg...en dan valt het je echt zooo tegen.
Maar het scheelt wel dat CKC er ook in kan berusten als er geen kinderen komen...dat kan ik dus niet! En dat maakt het wel echt zwaarder. Een toekomst zonder kinderen is voor mij echt geen optie...

Dat lijkt me inderdaad heel zwaar voor je, Le chat noir. Ik en mijn man hadden er goed over gepraat als de drie ivf behandelingen mislukte dan zouden we samen blijven en dat heb toen voor ons wel geholpen om elkaar gerust te stellen als de behandeling niet aan zou slaan. En ik had er ook vrede mee dat als het niet lukte we geen kindje zouden krijgen.
Nu gaan we weer voor een behandeling. Nu is het makkelijk praten omdat we al een zoontje hebben maar we gaan voor drie behandeling en verder niet. Kom er een kindje bij zijn we gelukkig, komt er geen kindje bij zijn we net zo gelukkig.

Anniej_S schreef:Ik heb geen tips, maar ik zie het ook om me heen gebeuren, misschien dat ikhet geluk heb dat het medisch nog niet mag, maar ik moet van de week na de HA en dan wil ik wel aan katen om mijn spiraal er uit te laten en halen en maar eens nadenken wat we dan doen qua anticonceptie.

Zo niet, dan zouden we er misschien al wel weer voor willen gaan

Bij mij kan het medisch gezien ook niet, maar misschien juist daarom dat gevoel... altijd lang moeten wachten voor een groen licht, ik moet het al tijden van te voren aangeven als we voor een kindje willen gaan..

Maar wat ik even wil zeggen tegen de meiden waarbij het dus niet vanzelf gaat, wat zijn jullie stuk voor stuk dappere meiden!

Le Chat Noir schreef:

Jolicious schreef:Ik snap je en dat is ook heel fijn voor je. Maar dat is wat anders dan er 100% vanuit gaan dat het lukt. Ivf is psychisch een zwaar traject, maar dat voel je pas echt als je er middenin zit. Constant hoop houden, elk stapje is een stapje. Als je na al die stapjes en ingrepen dan nog gewoon ongesteld worden is dat heftig. Ook als je er zo in staat als jij, denk ik.
Ik hoop dat je die positieve houding kan behouden, maar sta er niet van te kijken als dat straks niet meer zo is.

Wanneer mogen jullie trouwens beginnen?

Eens met Jolicious. Ik sta er nu zeker ook anders tegenover, na de mislukte poging. Was heel positief, zeker toen ik een blastocyste terug kreeg...en dan valt het je echt zooo tegen.
Maar het scheelt wel dat CKC er ook in kan berusten als er geen kinderen komen...dat kan ik dus niet! En dat maakt het wel echt zwaarder. Een toekomst zonder kinderen is voor mij echt geen optie...

Dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar je weet natuurlijk nooit of je je er ook echt nog zo in kan berusten als je alle behandelingen door heen bent gegaan. Want je bent zó dichtbij en dat wakkert zoveel gevoelens aan..
Hebben jullie van tevoren afgesproken hoe ver jullie gaan? Of wil je daar nog niks over afspreken?

Zelda schreef:

Tea-Leaf schreef:

Supertalentje schreef:
Ja, als het aan mijn gunnen had gelegen dan hadden BWR, CKC en Tealeaf allemaal al 5 kinderen. Het een ander wel of niet gunnen doet echt totaal niets af aan je eigen situatie. Zo lees ik de post van CKC ook een beetje, ze is altijd oprecht blij, maar heeft tegelijkertijd niet dat ze het zichzelf meer zou gunnen, voor haar ligt het anders en dat weet ze en heeft ze geaccepteerd.

Edit: Daarmee wil ik trouwens helemaal niet iemand voor het hoofd stoten die er anders instaat dan CKC, of dat je niet jaloers/afgunstig/beetje minder blij/verdrietig mag zijn als een ander vertelt zwanger te zijn. Het zijn hele moeilijke dingen, dat CKC daar zo in kan staan vind ik alleen maar heel knap, maar het komt tegelijkertijd wel overeen met hoe ik naar dingen kijk.

5? Hahaha. Doe mij er maar 1. Ik ben wel jaloers en heb wel die afgunst. Ik vind het ook knap dat CKC er zo in staat, maar niet iedereen is hetzelfde. Ik voel me er niet schuldig over dat ik die gevoelens heb.

Maar uit je dat dan ook naar diegene? Iemand in mijn directe omgeving heeft ook een hele sterke kinderwens en zij is dus ook jaloers geweest toen ik zwanger werd. Toen ik het haar vertelde reageerde ze helemaal niet zo leuk en dit heeft me veel verdriet gedaan. Het is ook niet leuk voor de zwangere zelf als er iemand (zichtbaar) jaloers op je is omdat jij wel zwanger kan worden. Ik bijvoorbeeld voelde me haast schuldig omdat ik wel kinderen kan krijgen, dat lijkt me ook niet de bedoeling.

Nee, ik hou dat voor mezelf. Ik vind het niet kunnen om een ander mijn jaloerse gevoelens te tonen. Plus, ik kan ook echt wel blij zijn voor iemand die zwanger is of kinderen heeft. En ook als ik wel moeite heb, toon ik mijn blije gezicht. Want dat zou ik ook voor mezelf willen idd.

Je niet schuldig voelen meid, het leven loopt zoals het loopt.

Tea-Leaf schreef:

Zelda schreef:

Tea-Leaf schreef:

Supertalentje schreef:
Ja, als het aan mijn gunnen had gelegen dan hadden BWR, CKC en Tealeaf allemaal al 5 kinderen. Het een ander wel of niet gunnen doet echt totaal niets af aan je eigen situatie. Zo lees ik de post van CKC ook een beetje, ze is altijd oprecht blij, maar heeft tegelijkertijd niet dat ze het zichzelf meer zou gunnen, voor haar ligt het anders en dat weet ze en heeft ze geaccepteerd.

Edit: Daarmee wil ik trouwens helemaal niet iemand voor het hoofd stoten die er anders instaat dan CKC, of dat je niet jaloers/afgunstig/beetje minder blij/verdrietig mag zijn als een ander vertelt zwanger te zijn. Het zijn hele moeilijke dingen, dat CKC daar zo in kan staan vind ik alleen maar heel knap, maar het komt tegelijkertijd wel overeen met hoe ik naar dingen kijk.

5? Hahaha. Doe mij er maar 1. Ik ben wel jaloers en heb wel die afgunst. Ik vind het ook knap dat CKC er zo in staat, maar niet iedereen is hetzelfde. Ik voel me er niet schuldig over dat ik die gevoelens heb.

Maar uit je dat dan ook naar diegene? Iemand in mijn directe omgeving heeft ook een hele sterke kinderwens en zij is dus ook jaloers geweest toen ik zwanger werd. Toen ik het haar vertelde reageerde ze helemaal niet zo leuk en dit heeft me veel verdriet gedaan. Het is ook niet leuk voor de zwangere zelf als er iemand (zichtbaar) jaloers op je is omdat jij wel zwanger kan worden. Ik bijvoorbeeld voelde me haast schuldig omdat ik wel kinderen kan krijgen, dat lijkt me ook niet de bedoeling.

Nee, ik hou dat voor mezelf. Ik vind het niet kunnen om een ander mijn jaloerse gevoelens te tonen. Plus, ik kan ook echt wel blij zijn voor iemand die zwanger is of kinderen heeft. En ook als ik wel moeite heb, toon ik mijn blije gezicht. Want dat zou ik ook voor mezelf willen idd.

Je niet schuldig voelen meid, het leven loopt zoals het loopt.

Toch zou ik het niet raar vinden als je jaloers zou zijn. Ik vind het soms ook oneerlijk dat ik klaag over dat ik nu geen kwaaltjes heb, 2 miskramen heb gehad, bang ben voor een 3e.. Maar wel 3 kinderen in hun bedje heb liggen. Hier ook iemand in mijn omgeving die al jaren heeft geprobeerd om kinderen te krijgen en nu zover is dat ze zijn gestopt met het proberen.. en voor een hond hebben gekozen.. Tja, hoewel ze me absoluut gaat feliciteren en oprecht blij voor me zal zijn, weet ik dat het haar van binnen veel pijn doet. Niet omdat per se IK zwanger ben.. maar omdat het hun niet is gelukt... Ik vind ook niet dat je daar zomaar aan voorbij kan.. Het is wel een onderwerp wat meestal die week weer terug komt weet ik van mijn vorige zwangerschap. Ik vind ook dat je dit gewoon moet kunnen uiten zonder dat de zwangere zich dan "schuldig" voelt...

Le Chat Noir schreef:

Jolicious schreef:Ik snap je en dat is ook heel fijn voor je. Maar dat is wat anders dan er 100% vanuit gaan dat het lukt. Ivf is psychisch een zwaar traject, maar dat voel je pas echt als je er middenin zit. Constant hoop houden, elk stapje is een stapje. Als je na al die stapjes en ingrepen dan nog gewoon ongesteld worden is dat heftig. Ook als je er zo in staat als jij, denk ik.
Ik hoop dat je die positieve houding kan behouden, maar sta er niet van te kijken als dat straks niet meer zo is.

Wanneer mogen jullie trouwens beginnen?

Eens met Jolicious. Ik sta er nu zeker ook anders tegenover, na de mislukte poging. Was heel positief, zeker toen ik een blastocyste terug kreeg...en dan valt het je echt zooo tegen.
Maar het scheelt wel dat CKC er ook in kan berusten als er geen kinderen komen...dat kan ik dus niet! En dat maakt het wel echt zwaarder. Een toekomst zonder kinderen is voor mij echt geen optie...

Ja.. misschien piep ik straks inderdaad anders, ik weet immers niet wat me te wachten staat, althans.. ik weet wel wat me te wachten staat maar niet hoe ik me er daadwerkelijk onder zal gaan voelen.
Komt heus goed. Bij ons speelt ook de 3 pogingen grens niet misschien dat dat ook helpt.. ik weet niet ben gewoon een eeeeeeeeeeeuwige optimist haha.

Succes trouwens LCN! Ik las dat cryo's soms beter nestelen..

Ik vind het knap dat je zo'n instelling hebt CKC!

Zelda schreef:Ik vind het knap dat je zo'n instelling hebt CKC!

Soms, sta ik te kijken van mezelf en hoe sterk ik ben. Ik heb trouwens een hele tijd gedacht dat ik aan struisvogelpolitiek deed en me kop in het zand stak want dit was toch echt heel erg?! .. maar that's not it. Ik voel dit echt zo..

Ik moet trouwens 4 januari naar de Vu en daarna mag ik de paden van IVF bewandelen.

2CKC2 schreef:

Zelda schreef:Ik vind het knap dat je zo'n instelling hebt CKC!

Soms, sta ik te kijken van mezelf en hoe sterk ik ben. Ik heb trouwens een hele tijd gedacht dat ik aan struisvogelpolitiek deed en me kop in het zand stak want dit was toch echt heel erg?! .. maar that's not it. Ik voel dit echt zo..

Als je dit echt zo voelt dan is het alleen maar goed toch? Ik vind het alleen maar knap dat je zo kan denken. Ik heb daar bewondering voor. En ja als het straks toch heel zwaar blijkt te zijn voor jou, dan kom je daar ook wel uit....wie is een ander om voor jou te bepalen of je dit traject zwaar moet vinden of niet. Je voelt wat je voelt en daar is niks mis mee.

Zelda schreef:

2CKC2 schreef:

Zelda schreef:Ik vind het knap dat je zo'n instelling hebt CKC!

Soms, sta ik te kijken van mezelf en hoe sterk ik ben. Ik heb trouwens een hele tijd gedacht dat ik aan struisvogelpolitiek deed en me kop in het zand stak want dit was toch echt heel erg?! .. maar that's not it. Ik voel dit echt zo..

Als je dit echt zo voelt dan is het alleen maar goed toch? Ik vind het alleen maar knap dat je zo kan denken. Ik heb daar bewondering voor. En ja als het straks toch heel zwaar blijkt te zijn voor jou, dan kom je daar ook wel uit....wie is een ander om voor jou te bepalen of je dit traject zwaar moet vinden of niet. Je voelt wat je voelt en daar is niks mis mee.

Wat lief! Ik vind dit echt fijn. Soms heb ik namelijk het idee dat ik getikt ben om me zo te voelen. Ik ken iemand in mijn directe omgeving die dmv Clomid in de eerste ronde d'r eerste kindje heeft gekregen en dan nu bezig is met eerste ronde clomid, dat vind ik lang niet zo 'erg' als je eileiders verwijderen, littekens hebben (dus als het niet lukt, IVF voor altijd herinnerd worden aan de ingreep), en ze heeft bovendien al een gezond kindje maar ze is echt helemaal aangedaan. VRE-SE-LIJK is het allemaal.. ik kan niet voor haar bepalen hoe ze zich moet voelen, maar dan denk ik lighten up.. het is 1x gelukt met clomid en het zal nog een keertje lukken daarmee.

Wie zegt dat ze het zwaar moet vinden dan? Succes, CKC, 4 januari is al bijna!