Een tweeling aborteren

Printje schreef:Ik ben verre van perfect maar vind het gewoon echt idioot dat iemand een tweeling laat weghalen omdat het niet uitkomt. En geen voorzorgsmaatregel is 100% betrouwbaar maar als daar toch iets verkeerd mee gaat zijn er toch nog middelen om een zwangerschap te voorkomen.

Oh? Wat dan? Want daar ben ik wel benieuwd naar. Stel ik heb een hele stabiele relatie en ik slik gewoon goed de pil en daarom hebben we geen seks zonder condoom. Op een gegeven moment word ik niet ongesteld en doe ik een test, tadaaaaa zes weken zwanger. Wat is dan mijn optie? Mijn middel om zwangerschap te voorkomen?

Ik snap dat je eerste reactie/emotie is om het "idioot" te vinden. Daar is niets mis mee, dat mag jij vinden en gelukkig mag jij ook zelf beslissen om in die situatie nooit voor een abortus te kiezen. Ik vraag je hier alleen om iets verder na te denken en je te proberen in te leven in de situatie van een ander, waarom diegene wel voor een abortus zou kiezen en daar enigszins begrip voor op te brengen. Empathie heet dat.

Ik bedoelde als je er meteen achter zou komen kun je zo.n pil halen. Wanneer je ziek bent geweest weet je dat de pil minder werkt. Maar goed er zijn altijd uitzonderingen op de regel.

Antibes schreef:

Printje schreef:Ik ben verre van perfect maar vind het gewoon echt idioot dat iemand een tweeling laat weghalen omdat het niet uitkomt. En geen voorzorgsmaatregel is 100% betrouwbaar maar als daar toch iets verkeerd mee gaat zijn er toch nog middelen om een zwangerschap te voorkomen.

Oh? Wat dan? Want daar ben ik wel benieuwd naar. Stel ik heb een hele stabiele relatie en ik slik gewoon goed de pil en daarom hebben we geen seks zonder condoom. Op een gegeven moment word ik niet ongesteld en doe ik een test, tadaaaaa zes weken zwanger. Wat is dan mijn optie? Mijn middel om zwangerschap te voorkomen?

Ik snap dat je eerste reactie/emotie is om het "idioot" te vinden. Daar is niets mis mee, dat mag jij vinden en gelukkig mag jij ook zelf beslissen om in die situatie nooit voor een abortus te kiezwen. Ik vraag je hier alleen om iets verder na te denken en je te proberen in te leven in de situatie van een ander, waarom diegene wel voor een abortus zou kiezen en daar enigszins begrip voor op te brengen. Empathie heet dat.

Zoals ik al zei zijn er echt wel situaties waarin ik het snap. Maar de zin het komt niet uit blijf ik belachelijk vinden.

Printje schreef:Ik bedoelde als je er meteen achter zou komen kun je zo.n pil halen. Wanneer je ziek bent geweest weet je dat de pil minder werkt. Maar goed er zijn altijd uitzonderingen op de regel.

Hoe kan je er nu meteen achter komen dat je zwanger bent of dat de pil niet goed heeft gewerkt??

chococupcake schreef:Ik zeg, iedereen heeft zo zijn eigen persoonlijke keuzes en daar zullen ze dan best hun redenen voor hebben. Wie ben ik (of wie zijn wij) om daar over te oordelen...

En om even terug te komen op de werkelijke vraag, hier zou een tweeling welkom zijn, al zou ik wel even schrikken en hopen dat we het financieel dan redden. Maar voor alles is een oplossing.

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Wij hebben zojuist gehoord dat er een kans is dat ik op dit moment zwanger ben van een tweeling. Ze kon het niet scherp in beeld krijgen en het kan er net zo goed één zijn, maar op bepaalde momenten leken er twee hartjes te kloppen.

Over 3 weken horen we hier meer over. Ik heb altijd geroepen: een tweeling, dat zou ik dus echt niet willen, twee kinderen vind ik genoeg etc. Maar ik wist ook, dat de kans, hoe klein ook, bestaat. Als ik het echt niet zou willen, had ik ook niet voor een tweede moeten gaan. Heb ook al (voor mijn echo) tegen mijn man gezegd, 'toch kunnen het er zomaar twee zijn'. Tja, en als dat nu echt zo blijkt te zijn, dan is het zo. Daar vinden we ook onze weg wel in, maar geen haar op mijn hoofd die deze zo gewenste zwangerschap afbreekt omdat het er toevallig twee zouden zijn.

Ik denk maar zo "Liever een gewenst kind, dan een kind krijgen dat geen liefde, niet onderhouden en verwaarloosd wordt, omdat de middelen er niet zijn om voor het kind te zorgen'. Dat laatste is naar mijn mening VELE malen erger dan een abortus laten plegen.

Yoyo schreef:Ik denk maar zo "Liever een gewenst kind, dan een kind krijgen dat geen liefde, niet onderhouden en verwaarloosd wordt, omdat de middelen er niet zijn om voor het kind te zorgen'. Dat laatste is naar mijn mening VELE malen erger dan een abortus laten plegen.

Maar dan noem je ook wel twee uitersten. Er zit nog zoveel tussen. Niet iedereen die een kindje laat aborteren kan het geen liefde geven als het er wel komt en gaat meteen over op mishandeling.

En natuurlijk heb ik ook niets liever dan dat er geen kinderen mishandeld worden en opgroeien zonder liefde.

Als ik niet voor het kind kan zorgen dan zou ik eerder aan adoptie denken ipv abortus.

Dat is inderdaad ook nog een optie. Zelf zou ik ook niet de zwangerschap uit willen dragen en vind ik adoptie nog moeilijker dan een abortus. Ook komt het denk ik door mijn medische achtergrond dat ik toch iets minder emotioneel naar zo'n vruchtje kijk. Voor mij is het heel erg cellulair/embryologie enzo, en is het eigenlijk pas echt een kindje als het ook levensvatbaar is (wat dan ook de abortusgrens is). Ik kijk er dus sowieso heel anders tegenaan.

Antibes schreef:Dat is inderdaad ook nog een optie. Zelf zou ik ook niet de zwangerschap uit willen dragen en vind ik adoptie nog moeilijker dan een abortus. Ook komt het denk ik door mijn medische achtergrond dat ik toch iets minder emotioneel naar zo'n vruchtje kijk. Voor mij is het heel erg cellulair/embryologie enzo, en is het eigenlijk pas echt een kindje als het ook levensvatbaar is (wat dan ook de abortusgrens is). Ik kijk er dus sowieso heel anders tegenaan.

Ik heb hetzelfde. Het is voor mij niks meer dan een klompje cellen.

Yoyo en Antibes, denken jullie daar ook zo over als je bewust voor een kindje gaat en dan een miskraam krijgt?

Yoyo schreef:

Antibes schreef:Dat is inderdaad ook nog een optie. Zelf zou ik ook niet de zwangerschap uit willen dragen en vind ik adoptie nog moeilijker dan een abortus. Ook komt het denk ik door mijn medische achtergrond dat ik toch iets minder emotioneel naar zo'n vruchtje kijk. Voor mij is het heel erg cellulair/embryologie enzo, en is het eigenlijk pas echt een kindje als het ook levensvatbaar is (wat dan ook de abortusgrens is). Ik kijk er dus sowieso heel anders tegenaan.

Ik heb hetzelfde. Het is voor mij niks meer dan een klompje cellen.

Als je,zoals je eerder zei, er met 6 weken achter zou komen is het geen klompje cellen meer hoor.

Smikkell schreef:Yoyo en Antibes, denken jullie daar ook zo over als je bewust voor een kindje gaat en dan een miskraam krijgt?

Ik denk het wel, gevoelsmatig ben je je dan natuurlijk bewuster van het feit dat het jouw kindje gaat wórden, dus het zal toch anders voelen. Maar voor mij is een embryo/foetus nog geen kind, ook geen klompje cellen, maar ook geen kind met bewustzijn etc. (eigenschappen die we een individu toekennen).

Antibes schreef:

Smikkell schreef:Yoyo en Antibes, denken jullie daar ook zo over als je bewust voor een kindje gaat en dan een miskraam krijgt?

Ik denk het wel, gevoelsmatig ben je je dan natuurlijk bewuster van het feit dat het jouw kindje gaat wórden, dus het zal toch anders voelen. Maar voor mij is een embryo/foetus nog geen kind, ook geen klompje cellen, maar ook geen kind met bewustzijn etc. (eigenschappen die we een individu toekennen).

+1...

Hmm ik vind

Haha, okay zo. Nou ik ga er niet vanuit dat ik ooit zwanger raak van een tweeling en zo wel, dan weet ik niet of ik dat wel wil.

En dat bedoel ik niet lullig verder.

Door het woordje ooit lijkt het wel alsof Rush het ook over de toekomst had, en niet alleen over nu. Ik snap de verwarring dan wel hoor.

Ik zie het absoluut niet als klompje cellen. Voor mij is het toch wel veel meer dan dat.

Adoptie lijkt me ook absoluut niet gemakkelijk hoor maar dat is meer in de zin dat ik misschien toch een band met het kind ga krijgen, dat ik later contact wil etc.
Bij abortus ben ik zo bang dat ik spijt ga krijgen en dat ik het mezelf altijd zal blijven kwalijk nemen.
Of dat ik bijvoorbeeld later geen kinderen (meer) kan krijgen.. Dan lijkt me het echt zo erg dat ik een kind heb laten wegnemen omdat het me toen niet uitkwam.

Carrie schreef:Hmm ik vind

Haha, okay zo. Nou ik ga er niet vanuit dat ik ooit zwanger raak van een tweeling en zo wel, dan weet ik niet of ik dat wel wil.

En dat bedoel ik niet lullig verder.

Door het woordje ooit lijkt het wel alsof Rush het ook over de toekomst had, en niet alleen over nu. Ik snap de verwarring dan wel hoor.

Ik denk ook nog steeds dat Rush het niet alleen over nu had.

Ik vind het lastig. Als ik naar nu kijk dan.. Het zou al een schok zijn als ik zwanger zou zijn van 1 kindje, laat staan 2. We willen in de toekomst wel kinderen, maar zijn daar nu nog niet aan toe. En als ik er dan opeens twee krijg.. woow big time shock!
En toch denk ik niet dat ik het zou kúnnen weghalen. Wel snap ik de gedachten van Rush. Ik zou het nu denk ik ook echt niet aankunnen. Voornamelijk omdat ik er niet mee bezig ben.. ik zie mezelf niet over 9 maanden moederen met 2 kleine ukkepuks!

Wat ik ook best schokkend vind ( mijn mening ) dat er een aantal zijn geweest die zeggen een kindje die down syndroom heeft niet weg te halen. Ik heb dit in mijn omgeving mee gemaakt. En het hebben, verzorgen, opvoeden van een kindje met down is zo ontzettend zwaar. Ik vind het vaak onderschat worden door media en dergelijke. Maar ook door de zorg.. Ik weet heel zeker dat ik daar niet tegen opgewassen ben. Nu niet, nooit niet. Misschien dat ik hierin ben beïnvloed door wat ik hem gezien en meegemaakt om mij heen, maar ik vind het knap dat sommigen hier wel voor zouden kiezen,

Down syndroom is zo verschrikkelijk lastig omdat je zo'n enorm verschil hebt in retardatie. Je hebt down patienten die nagenoeg normaal kunnen functioneren, ik ken een meisje dat (wel begeleid) woont en MAVO heeft gedaan en best redelijk kan werken en voor zichzelf zorgen. En je hebt hele extreme gevallen waarbij er bijna niets meer zelfstandig gedaan kan worden. En dat weet je nooit van tevoren.

Antibes schreef:Down syndroom is zo verschrikkelijk lastig omdat je zo'n enorm verschil hebt in retardatie. Je hebt down patienten die nagenoeg normaal kunnen functioneren, ik ken een meisje dat (wel begeleid) woont en MAVO heeft gedaan en best redelijk kan werken en voor zichzelf zorgen. En je hebt hele extreme gevallen waarbij er bijna niets meer zelfstandig gedaan kan worden. En dat weet je nooit van tevoren.

Precies. Net als de lichamelijke kwalen, zoals een hartafwijking, die gepaard gaan met het syndroom van Down.

Als wij hadden gehoord dat wij er twee zouden mogen krijgen, dan zou ik eerst gedacht hebben van: ohwww en later blij. Bij ons zat er al een kans ivm clomid, maar zou alsnog dan wel even denken van oeps!!

Maar weghalen? Nooit... een tweeling zou bij ons net zo gewenst zijn als 1 kindje.
Maar nu is mijn situatie ook heel anders. Ik krijg een kindje met de man van wie ik hou en dit kindje is zeer gewenst. Een tweede kindje die 'mee zou liften' zou net zo gewenst zijn.

Ik zou alleen abortus doen bij verkrachting. Of het er nu 1 is, of 2,3,4 etc.

Smikkell schreef:Ik denk ook nog steeds dat Rush het niet alleen over nu had.

Je hebt duidelijk (met opzet) over de tweede reactie op pagina 5 heen gelezen. Wat ben jij flauw aan het doordrammen zeg.

Rush schreef:

Smikkell schreef:Ik denk ook nog steeds dat Rush het niet alleen over nu had.

Je hebt duidelijk (met opzet) over de tweede reactie op pagina 5 heen gelezen. Wat ben jij flauw aan het doordrammen zeg.

Eens met Rush... Je kunt ook op alle slakken zout gaan leggen.

Ik snap ook niet dat er zooooo wordt doorgedramt over dit onderwerp. Ik vind het een beetje triest eigenlijk.

Al meent ze het wel voor altijd, nou en, daar hebben wij met z'n allen helemaal niets van te vinden. Tuurlijk kun je het vervelend (of erger) vinden, maar dan is het nog steeds haar beslissing. Soms gaat het hier op het forum wel erg ver met bepaalde 'meningen' vind ik hoor.

Lieskuh schreef:Ik snap ook niet dat er zooooo wordt doorgedramt over dit onderwerp. Ik vind het een beetje triest eigenlijk.

Al meent ze het wel voor altijd, nou en, daar hebben wij met z'n allen helemaal niets van te vinden. Tuurlijk kun je het vervelend (of erger) vinden, maar dan is het nog steeds haar beslissing. Soms gaat het hier op het forum wel erg ver met bepaalde 'meningen' vind ik hoor.

Inderdaad. Iedereen moet maar doen/vinden wat ze zelf het beste achten voor hun eigen leven.