Mag ik mijn verhaal hier plaatsen?

Heb het een tijd terug geschreven, en ik zou het graag willen delen. Niet omdat ik medelijden wil, zeker niet. Maar ik kan het niet altijd bij mensen kwijt...

Gewoon plaatsen meid. Iedereen mag en kan hier zijn verhaal kwijt.
Als jij je verhaal kwijt wil plaatsen

Daar is het forum toch voor, dingen die je kwijt wil!

tuurlijk, daar is een forum toch voor?

Oké, komt het dan: ( sorry is lang verhaal, en dan nog samen gevat )

Wat wil ik? Opgeven of als het weer mogelijk is het zware IVF traject ingaan? Kan ik leven zonder kind?

Dit doet echt, echt heel veel pijn. En soms, voel ik me vreselijk alleen. Wilde ik maar geen kindje….

Wij zijn sinds september 2007 bezig voor een kleintje. Ik wist daarvoor al dat ik PCO heb ( zelden tot nooit een eisprong ), en daarom zijn we gelijk in het ziekenhuis bij de gynaecoloog begonnen.

Ik heb 4 x een kuur Clomid gehad, heel veel inwendige echo's, homeopathie geprobeerd, hormonen gespoten ( jezelf injecteren )... Met pauzes er tussen, dat wel. Nu zijn we ook niet actief bezig met hormonen, de laatste poging was eind vorig jaar en die eindigde met een cyste, die gelukkig is weggetrokken.

Ik heb zware PCO volgens de gyn. Nja oké, dat zal. Maar wat wil ik nu?

We hadden besloten ooit ( binnen een jaar indien mogelijk ) voor IVF te gaan, maar nu het financieel tegen zit doen we dit niet. Mocht ik, hoe klein de kans ook, spontaan zwanger raken, dan jank ik zo hard van blijdschap dat ze het in Australië nog kunnen horen.

Maar.... Wil ik nog wel? Soms ben ik best labiel. Ik heb 2 depressies doorgemaakt, heb momenteel een angststoornis en soms paniekaanvallen. Wat kan ik een kindje dan bieden, ook al heb ik bij wijze van een miljoen op de bank staan?

Mijn hart scheurt doormidden... Overal worden vriendinnen, kennissen en bekenden rond mijn leeftijd zwanger. Overal zie ik baby's. Soms moet ik echt ontzettend huilen... Ik wil zó graag een kindje, ik wil het al sinds ik een jaar of 12 was en echt serieus sinds mijn 20e.

Ik ben nu 30. Mijn vriend is 28. Ik vroeg hem "lieverd, blijf je bij mij als ik geen kindje kan krijgen met jou?" ( Zijn zaad is helemaal in orde en kan dus makkelijk een kind verwekken, alleen niet zomaar bij mij )
Hij zei dat hij daar mee kan leven, het gaat hem om mij.

IVF... Ja, dat denk ik wel. Maar wanneer? En kan ik dat nog wel aan?



NIET QUOTEN ALSJEBLIEFT

Sorry weet niet wat ik moet zeggen alleen hoe verschrikkelijk moeilijk dit voor jullie moet zijn.

Het is ook zo oneerlijk! Ik gun het jullie zo van harte!

Het is erg oneerlijk! Het is je van harte gegunt!
Over je vraag of je ivf wel aan zou kunnen, ik weet dat er hier in de buurt een kliniek is, die erg persoonlijk te werk gaat. Je hebt daar na iedere afspraak nog overleg met de verpleegkundige en als je wil ook psychologische begeleiding. Misschien dat zoiets iets voor je is als jullie er voor willen gaan?

heftig meis om een keuze te maken zo op deze manier. Heb ook geen advies of wat ook eigenlijk maar wel een big hug.

Hee maar lieve schat, wordt IVF niet vergoed? Ik dacht dat het tot 3 keer (ofzo) toch vergoed wordt? Dan is dat toch sowieso een optie? Het zal wel emotioneel zwaar zijn om dat traject door te lopen, maar aan de andere kant is dát een stap dichterbij een kindje. Als je echt zo weinig eisprongen hebt, dan zegt dat waarschijnlijk niets over de kwaliteit van je eicellen, toch? Dus wie weet kan je met IVF net even een stapje verder komen. Dan ben je je lichaam hopelijk gewoon te slim af, en ben en blijf je zwanger!
Jouw kinderwens is zó groot, dat ik die stap toch zou wagen. Zonder dat gaat het hoogstwaarschijnlijk sowieso niet lukken, dus gebruik je opties! IVF zal best een heel zwaar traject zijn, maar je wens opgeven lijkt me nog veel zwaarder.

Ik krijg een brok in mijn keel hiervan. Ik denk dat ik een van vele van dit forum ben die het jou zo erg gunt! Dikke voor jou. En ik blijf erbij dat ik het knap vind en heel veel respect heb van hoe jij hier mee omgaat. Ook gezien wat jij nu schrijft over je depressies. Ik weet verder niet goed wat ik moet zeggen, het raakt me wat jij schrijft en ik weet niet hoe ik dat onder woorden moet brengen.

Wat lijkt me dit moeilijk zeg.... Je vraagt je af wat je een kindje te bieden heb. Je/jullie zijn er zo lang mee bezig dat ik zeker weet dat jullie het zoveel liefde gaan geven als het ooit eens zover mag zijn.
Verder weet ik er niets op te zeggen. Sterkte!!!

Yvette schreef: Wat lijkt me dit moeilijk zeg.... Je vraagt je af wat je een kindje te bieden heb. Je/jullie zijn er zo lang mee bezig dat ik zeker weet dat jullie het zoveel liefde gaan geven als het ooit eens zover mag zijn.
Verder weet ik er niets op te zeggen. Sterkte!!!

+1

Lieve Tea, je zit wel al je knuffels zo lief aan mij uit te delen, maar je verdient er zelf minstens zoveel terug. Meis, wat gun ik het jou toch zo.

Allereerst een dikke !

Van jouw verhaal heb ik spontaan kippenvel gekregen. En dat gebeurd me niet vaak. Ik weet dat het voor jou moeilijk is om kinderen te krijgen en ik weet ook hoe graag je het eigenlijk wil. Je geeft wel aan labiel te staan, want qua angststoornis (wat ik ken van mezelf) ben je dat ook. Maar ik geloof ook dat je zo'n goede moeder zal zijn dat de angststoornis door een kindje als sneeuw voor de zon zal verdwijnen. Ik gun je al het goeds van de wereld en des te meer een kindje! Ik hoop zo dat het jullie lukt! Nogmaals een !

@Joy: Ik heb idd 3 vergoedingen voor IVF. Maar dat is me nu te zwaar. Ik wil geen zielige jankerd zijn hoor, maar na 4 jaar kan ik het verdriet niet meer aan als het weer niet lukt.

Ik denk steeds vaker: "dan maar geen kindje" En dan doet heel erg veel pijn dat ik zo denk.

Want ik hou nog wel hoop: slik nu pillen die mijn cyclus regelmatig(er) maken en wie weet een eisprong veroorzaken.

@Maura: nu moet ik huilen...

Tea-Leaf schreef:@Maura: nu moet ik huilen...

Dat was niet de bedoeling. Sorry.

Maura schreef:

Tea-Leaf schreef:@Maura: nu moet ik huilen...

Dat was niet de bedoeling. Sorry.

Nee, is goed. Dan komen de emoties los en dat is een opluchting.

Tea-Leaf schreef:

Maura schreef:

Tea-Leaf schreef:@Maura: nu moet ik huilen...

Dat was niet de bedoeling. Sorry.

Nee, is goed. Dan komen de emoties los en dat is een opluchting.

"Gelukkig".

Er is niemand op de wereld die ik het meer gun dan jullie. En ik geloof ook van harte, ik ben ervan overtuigd, dat een kind zich geen betere ouders kan wensen dan jullie. Ik had gewild dat het verdriet je bespaard was gebleven. Maar helaas hebik het in dit leven het niet voor het zeggen. De volgende keer solliciteer ik voor de functie van God.

Ik vind het zo ontzettend, ongelooflijk naar voor jullie dat het zo ontzettend lang duurt.

Ik ken je natuurlijk niet persoonlijk, maar door hoe je hier op het forum overkomt denk ik dat je een kindje heel veel te bieden. Je bent iemand die altijd met anderen meedenkt en anderen ook dingen blijft gunnen waar jij zelf heel erg naar verlangt. Dat zijn heel mooie eigenschappen die je aan een kindje zou kunnen overdragen.

Hangen je psychische problemen soms samen met het feit dat je al zo ontzettend lang een onvervulde kinderwens hebt?

Ik zou zeker het IVF-traject ingaan, omdat er geen reden is om aan jezelf te twijfelen. Ten tweede blijf je dan niet in die onzekerheid zitten. Er is waarschijnlijk een redelijke kans dat het gaat lukken op die manier, dat zou het aller-allermooiste zijn. Dan is er de keerzijde dat er iets definitief niet zou kunnen gaan lukken. Maar ook dat zou je dan kunnen gaan verwerken, hoe verschrikkelijk het ook zou zijn. Maar nu blijf je in een situatie hangen waarin je constant tussen hoop en vrees heen en weer geslingerd wordt, dat lijkt me vreselijk.

Ik zou (persoonlijk) niet op basis van praktische problemen jullie kinderwens uitstellen, zoals financien. Die redden zich wel. Een kind kost het eerste jaar sowieso nog bijna niks, het twee jaar ook niet veel en bovendien vind je dan wel ergens een paar uur extra werk om toch te redden of kun je toch ergens bezuinigen. Komt echt wel goed.

Jeetje Tea.... Ben er helemaal stil van

Weet echt niet wat ik kan zeggen om je een hart onder de riem te steken.

Hoe moeilijk moet het zijn als je zó ontzettend graag een kindje wilt, maar het zo ontzettend lastig gaat. Hoop echt dat jouw tijd ook nog komt, dat je de kracht vindt om door te gaan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat hebben meerdere meiden hier al bewezen. Nu wordt het tijd dat jouw wonder komt. Hier op het forum kom je over als een ontzettend lieve meid. Hoe oneerlijk dat iemand die zoveel liefde in zich heeft, zo hard moet knokken voor een kindje. Ik hoop echt dat er ergens een kindje wacht om in jouw buik te mogen groeien.

Spontaan kippevel kreeg ik van je verhaal...

Je komt over als een spontane meid die denk ik een kind genoeg te bieden heeft. Vooral veel liefde!!
Ik hoop dat het jullie gauw gegund mag worden!

Ik zou proberen het komende jaar aan jezelf te werken, veel te praten met een psycholoog en zodra je alles iets beter een plekje hebt gegeven en je jezelf wat stabieler voelt, het IVF traject in gaan. Dat zou ik althans doen, als ik jou was.

Allereerst een dikke

Wat moet het lastig zijn om zo graag een kindje te willen, en het tot nu toe nog niet te hebben mogen krijgen. Zou het ook niet kunnen dat je angst / depressie gevoelens daar ook (deels) mee te maken hebben? Ik zou het niet raar vinden in elk geval.

En van wat ik hier op het forum lees, denk ik dat jij een kindje meer dan genoeg te bieden hebt! Ik hoop dat ook dat je allerdiepste wens in vervulling mag gaan, een kindje zal met jou als mama vast heel gelukkig zijn!

En geef de hoop nog niet op, IVF is nog mogelijk (al snap ik wel dat je bang bent hoe je verder zou moeten als het niet slaagt) en ook de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik heb trouwens ook PCO, en ben toch zwanger geworden. Nog wel door de pil heen! Al heb ik het niet zo erg als jij, ik heb meestal nog wel een cyclus / eisprong al zit er wel behoorlijk lang tussen. Wel heel uitzonderlijk wat mij gebeurd is dus, maar hopelijk zit het jou ook mee!