Mijn 'bevallings'verhaal (Nu met foto's!)

Jasmine vr 16 aug 2013 - 1:02

Donderdag 25 juli
Ik ben 39 weken zwanger als we die ochtend vol goede moed naar het ziekenhuis vertrekken. Als ik inleidbaar ben, zal ik vandaag worden ingeleid. Spannend!! Helaas blijkt bij de controle dat kleine man alweer in stuit ligt. Hoezo eigenwijs, ik heb al twee draaipogingen gehad, maar blijkbaar beviel het hem niet zo om in hoofdligging te liggen. Na overleg met de gynaecoloog besluiten we tot een derde en laatste draaipoging, om daarna een sluitlaken te krijgen en opgenomen te worden. Op de afdeling word ik aan de CTG gelegd, om de conditie van de baby in de gaten te houden. In de tijd dat ik aan de CTG lig, voel ik F. heel druk bewegen. Wat hij aan het doen is, weet ik niet, maar ik voel overal armen en benen. Als ik een uurtje later opnieuw een echo krijg, blijkt dat kleine man vrolijk met zijn hoofd naar beneden is gaan liggen. Wat een opluchting: we hoeven niet nog een keer te draaien! Om te voorkomen dat hij nog een keer terug draait, krijg ik een sluitlaken om. Een heel strakke, elastische band met aan beide zijkanten van mijn buik een opgerolde handdoek. F. kan geen kant meer op. Dat voor mij hetzelfde geldt, is bijzaak. De dagen erna is het bloedheet. Het sluitlaken zit ongemakkelijk, ik heb het ontzettend warm en ik mis het om lekker met mijn handen op mijn buik te liggen en te voelen wat ons ventje allemaal uitspookt. Alles voor het goede doel: een natuurlijke bevalling! Soms heb ik het idee dat hij onder het laken uit probeert te draaien, zo druk is hij. Gelukkig lukt het hem niet.

Maandag 29 juli
Ik heb het hele weekend met het sluitlaken om in het ziekenhuis gelegen. Vanochtend komt de gynaecoloog opnieuw beoordelen of ik inleidbaar ben. Helaas, slecht nieuws. Mijn baarmoedermond is nog totaal onrijp en veel te lang. Ook ligt F. nog dusdanig hoog, dat de gyn het niet verantwoord vindt om wat te doen. Het enige positieve is dat ons mannetje nog steeds in hoofdligging ligt. Al kan ook dat me op dat moment niets meer schelen. Stiekem denk ik: 'ga alsjeblieft weer dwars of in stuit liggen, dan kunnen we tenminste een keizersnede en dan weet ik waar ik aan toe ben'. We besluiten het sluitlaken af te doen, in de hoop dat F. nu wel goed blijft liggen. Ik heb zoveel last van dat ding, dat we de gok wagen. Wel blijf ik in het ziekenhuis, zodat we de baby goed in de gaten kunnen houden en waar nodig kunnen ingrijpen.

Woensdag 31 juli
Ik word vol goede moed wakker: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Misschien gaat het vandaag lukken! F. ligt nu al bijna een week in hoofdligging, het lijkt erop dat hij in begint te dalen, dus wie weet. Na de controle heeft de gynaecoloog goed en slecht nieuws: ik ben niet inleidbaar, ons mannetje ligt nog veel te hoog en ik zit nog altijd vrijwel potdicht, maar ze wil vandaag wel een veter proberen. Ik haal opgelucht adem: eindelijk gebeurt er wat, is dan nu het einde in zicht? In de loop van de dag kan ik goed merken dat ik die veter heb. Ik heb krampen, harde buiken en voel me onrustig. Op de CTG zijn soms pieken te zien van ruim 80, dus mijn vertrouwen groeit en groeit. Zou het? Ik ga slapen met de hoop dat het vannacht eindelijk door gaat zetten.

Donderdag 1 augustus
De uitgerekende datum, zou deze geluk brengen? Al snel sta ik weer met beide voeten op de grond. Nee dus. De veter heeft gisteren helemaal niks gedaan. Nul komma nul resultaat. Een hele dag harde buiken, krampen en bijbehorende ongein voor niks. De gynaecoloog stelt mij gerust, dit komt vaker voor. Ik krijg een nieuwe veter en we gaan de dag vol goede moed tegemoet. In de loop van de dag zakt de moed me steeds verder in de schoenen. Ik voel helemaal niks. Geen krampje, geen harde buik, niks. We zullen zien wat morgen brengt.

Vrijdag 2 augustus
Waar ik al bang voor was, blijkt te kloppen. Ook deze veter heeft niks gedaan, het is nog steeds net zo hopeloos als de afgelopen dagen. Omdat ze in het ziekenhuis nu ook niks meer kunnen, ga ik naar huis. Even een weekend thuis met mijn gezinnetje doorbrengen. Voor J. is het de afgelopen week zo rommelig geweest, ik wil haar ook even weer de aadacht geven die ze verdient. Maandagochtend heb ik weer controle.

Donderdag 8 augustus
Vandaag heb ik opnieuw controle. Afgelopen maandag was er nog steeds niks veranderd, maar het kan toch niet zo zijn dat er nog steeds niks mogelijk is? Helaas blijkt het tegendeel waar: weer is er niks mogelijk, alles is nog steeds hetzelfde. Kleine man blijft veel te hoog liggen. Een ballonnetje is niet verantwoord en in de veters geloven we ook niet meer. Omdat ik er lichamelijk en geestelijk helemaal doorheen zit, er in mijn lijf niks verandert en kleine man nog altijd zo ontzettend hoog ligt, is de gynaecoloog bereid een keizersnede te overwegen. Hierbij speelt mee dat ik verder geen kinderwens meer heb en de risico's goed afgewogen heb. Bovendien begin ik meer en meer het gevoel te krijgen dat ons kleintje niet voor niets niet indaalt. Dat er niet voor niets nog steeds niks verandert is. Ik begin bang te worden voor een herhaling van mijn eerste bevalling: 24 uur puffen voor een krappe centimeter ontsluiting, om vervolgens net zo te eindigen als bij J. Dat wil ik niet. Gelukkig komt niet veel later het verlossende woord: als ik er zelf volledig achter sta, kan ik morgen of maandag een keizersnede krijgen. Wat ben ik opgelucht: het einde is in zicht. Uiterlijk maandag mogen wij onze zoon in onze armen houden!

Vrijdag 9 augustus
Spannend!! Zou ik vandaag dan eindelijk ons mannetje zien? Ik hoop het. De afgelopen nacht heb ik nog heel bewust genoten van het getrappel en gedraai in mijn buik. Misschien waren dit wel mijn laatste zwangere uurtjes. Hierna nooit meer schopjes voelen, nooit meer gedraai en getol en nooit meer zwanger. Om half 10 komt de gynaecoloog binnen: vandaag worden we voor de tweede keer papa en mama! Vanmiddag mag ik naar de OK. Slik! Ik ben ontzttend blij en opgelucht: het gaat gebeuren.

Helaas komt er vlak voordat ik naar de OK mag een spoedgeval tussendoor. Wat duurt wachten dan lang zeg! Als ik eindelijk opgehaald word, voel ik me alleen maar enorm rustig. Het is goed zo. In de voorbereidingsruimte van de OK wordt mijn geduld nog verder op de proef gesteld: complicaties bij mijn voorganger. Gelukkig heb ik nog steeds nauwelijks last van zenuwen. Natuurlijk vind ik het spannend, maar ik weet gewoon dat ik hier goed aan doe.

Eindelijk mag ik naar de OK. Nu duurt het niet lang meer. De ruggenprik wordt gezet en de gynaecoloog begint. Niet veel later voel ik de druk in mijn buik verminderen. F.abian J.orick is geboren! Hij wordt even meegenomen door de kinderarts en niet veel later hoor ik het allermooiste geluid: mijn zoon! Het is maar twee tellen, maar ik vind het prachtig. Zo hoort het, dit is zoveel beter dan de vorige keer. Ik ben zo nieuwsgierig, maar de enige vraag die ik kan bedenken is: ' is het een jongen' ? Dan komt mijn man binnen met F. op zijn arm. Ik kan alleen maar denken: wat ben je mooi! Een intens gevoel van liefde stroomt door heel mijn lijf en ik ben op slag alles van de afgelopen weken vergeten.

Het hechten en de tijd op de uitslaapkamer kan me niet snel genoeg gaan. Ik wil naar F.! Ik wil hem knuffelen, vasthouden, bekijken, ruiken, voelen... Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan mag ik eindelijk naar hem toe. Dan krijg ik hem bij me en voel ik me intens gelukkig. Geweldig. Wat een uniek moment!

Achteraf blijkt waarom F. niet indaalde. Er zat een flinke riggel in mijn baarmoeder, waar hij gewoon niet langs kon. Een natuurlijke bevalling was dus misschien niet eens mogelijk geweest. Het is onduidelijk of die riggel er altijd al zat of dat F. hem zelf gecreeerd heeft, maar de gyn had het nog nooit eerder gezien. Voor mij staat nu nog vaster dat ik de juiste beslissing heb genomen. Het is goed zo!

F. is nu een week oud en we genieten met volle teugen. Hij slaapt de nachten door (6 uur per nacht), drinkt goed, houdt zich redelijk op temperatuur en is gewoon super tevreden. Kortom: genieten.

Happydobby vr 16 aug 2013 - 1:07

Dat was een lange aanloop, fijn dat je mannetje zo tevreden is.
Hoe gaat het nu met jou?

Pineco vr 16 aug 2013 - 1:16

Fijn dat al dat lange wachten op een voor jullie goede manier is afgesloten, klinkt alsof het uiteindelijk toch nog allemaal gegaan is zoals je wilde. Vervelend wel dat de dagen daarvoor zo slopend waren!

Blue flower vr 16 aug 2013 - 1:59

Owhhh meis, tranen in mijn ogen over de het moment dat hij geboren is, het is zoo herkenbaar.... wij hebben nu beide een soortgelijke bevalling meegemaakt zowel bij onze oudsten als bij onze nummer 2 en meis echt als ik het lees krijg ik kippenvel en tranen omdat het aan mijzelf doet denken, dat geluid dat hij huilde... zoooo ontzettend mooi!!

Geniet er lekker van meis!!! nu weet je wat genieten is he?!

Jezzie vr 16 aug 2013 - 3:00

Wat een verhaal en wat beschrijf je alles mooi!
Vooral het moment dat hij was geboren.
Fijn dat alles zo goed gaat! Blijf maar lekker genieten!

Muppetje vr 16 aug 2013 - 3:19

Tranen in mn ogen als ik je verhaal lees, het geluk spat ervan af. Blijf alsjeblieft zo genieten, dit geluk is je zo ontzettend verschrikkelijk gegund!!

Elvie_ vr 16 aug 2013 - 4:04

Wat een mooi verhaal Jasmine! Heel mooi geschreven. Je geduld is flink op de proef gesteld. Fijn dat het goed gaat, veel geluk met de kleine F. erbij!