Even mijn verhaal kwijt..

Af en toe word ik echt heel moedeloos van onze jongste dochter.. Het is echt een lieverd, maar soms zeg maar té.
Ze is best wel aanhankelijk, wil heel graag bij je zijn (het maakt verder niet uit wie dat dan is, maar het allerliefst papa of mama). en ze knuffelt regelmatig echt uitbundig met me. Ze kan heel lief alleen spelen, maar 9 van de 10 keer als ik haar op de grond zet begint ze eerst te huilen. Als ik dan evengoed mijn ding ga doen, dan gaat ze vaak toch maar spelen. Maar ook vaak niet, dan blijft ze maar aan mijn been hangen. Dit zijn helaas geen periodes, ze is al zo gehecht aan ons sinds ze is geboren.
Ze was meteen al heel ziek door de KMA en de reflux en heeft dus heel wat nachten (de eerste 3 weken zo'n beetje) op onze buik geslapen. Ze moest zo vaak spugen, dat we haar sowieso al veel bij ons hadden. Al was het maar om te verschonen ofzo, maar het contact was gewoon heel intensief.

Nu ben ik wel het type moeder die zelfstandigheid van de kinderen erg belangrijk vindt en ook in 'laten huilen' ben ik wat makkelijker. Maar bij haar is dat gewoon niet vol te houden en doe ik dat dus niet. Zodra ze nu begint te huilen als ik haar neer zet, breng ik haar eerst op haar gemak en loop dan pas weg. Vaak kruipt ze dan alsnog huilend achter me aan, maar ook ik moet soms mijn ding gewoon doen en dan laat ik haar dus wel gaan. De ene keer blijft ze huilen (echt verdrietig) en soms gaat ze dan gelukkig dus lekker ergens mee spelen.
Slapen is hierdoor ook zo'n punt. Sinds ze 3 maanden is slaapt ze volledig door, maar sinds ze 9 maanden is zijn er echt problemen begonnen wat betreft slapen. Toen leek het wel (en dat is ook wel rond die leeftijd) of ze het echte besef kreeg van verlatingsangst en dat is nooit meer over gegaan tot nu toe.
In slaap vallen kost haar zoveel moeite. Sowieso als ik haar neer leg begint ze eerst heel hard te huilen, vervolgens als ze rustig is en wel wil slapen dan lúkt het haar weer niet. Ook wordt ze regelmatig ´s nachts wakker, zeg maar 3x per week, en dan huilt ze soms wel 2 tot 3 uur lang. Elke keer als we haar rustig hebben gemaakt en weg leggen, begint het weer opnieuw. En nogmaals, ik ben dus echt het type die wel ´laat huilen´, maar dat werkt dus gewoon niet. Ze wordt zo enorm verdrietig en overstuur en bovendien blijft ze toch wel huilen. Ik was weleens zo moedeloos dat ik haar een paar nachten heb laten gaan, maar ze huilde dan evengoed gewoon 2 uur lang door.
We hebben ook al vanalles geprobeerd, hebben altijd een heel fijn ritme in de dag want ook daar ben ik erg fan van. Ze weet dus elke keer weer precies hoe de dag verloopt. En het is zo gek, want ze gaat dus soms ook gewoon slapen zonder problemen. Er is werkelijk geen pijl op te trekken.

Ze is trouwens ook ontzettend gevoelig. Als ik bijvoorbeeld mijn stem iets verhef tegen de oudste als die stout doet, dan schrikt ze enorm en komt ze meteen helemaal in paniek naar me toe om vervolgens echt heel verdrietig te zijn.
Ik zeg weleens 'voor de grap' dat het vast komt omdat ze er eentje van een tweeling is, maar dat andere vruchtje ben ik met 8 weken verloren. Ik ben niet zo gelovig, maar soms lijkt het echt alsof dat er toch iets mee te maken moet hebben ofzo.

(ik praat trouwens veel in de -ik vorm, maar hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld papa, opa/oma enzovoorts)

Als ik het zo lees dan zou ik er denk ik toch wat meer aan toegeven en haar minder laten huilen. Het lijkt voor jou dan misschien of ze daardoor alleen maar minder zelfstandig wordt, maar als ik het zo lees heb ik het gevoel dat zij nog heel erg behoefte heeft aan nabijheid en veiligheid en dat die behoefte eerst vervuld moet worden voor ze daar verdere stapjes in kan zetten.

Susan schreef:Als ik het zo lees dan zou ik er denk ik toch wat meer aan toegeven en haar minder laten huilen. Het lijkt voor jou dan misschien of ze daardoor alleen maar minder zelfstandig wordt, maar als ik het zo lees heb ik het gevoel dat zij nog heel erg behoefte heeft aan nabijheid en veiligheid en dat die behoefte eerst vervuld moet worden voor ze daar verdere stapjes in kan zetten.

Ik denk het ook,haar lekker bij je pakken als ze dat wil. Ik herken er veel in alleen dan bij mijn oudste.

Susan schreef:Als ik het zo lees dan zou ik er denk ik toch wat meer aan toegeven en haar minder laten huilen. Het lijkt voor jou dan misschien of ze daardoor alleen maar minder zelfstandig wordt, maar als ik het zo lees heb ik het gevoel dat zij nog heel erg behoefte heeft aan nabijheid en veiligheid en dat die behoefte eerst vervuld moet worden voor ze daar verdere stapjes in kan zetten.

Maar dat doe ik dus ook hoor! Ik vertelde het misschien niet zo duidelijk, maar ik bedoel dus ook dat ik helemaal niet zo ben omdat ik juist wil dat ze wat zelfstandiger wordt. Maar dat gaat dus gewoon niet op voor haar en daardoor loop ik heel vaak met haar bij me. Ik geef haar dus wel die persoonlijke aandacht waar ze om vraagt hoor

Ik heb trouwens wel echt een knop moeten omzetten bij mezelf. Het was elke keer weer een frustratie als ze niet wilde slapen, of als ze wéér begon te huilen wanneer ik haar los liet. Ik heb mezelf echt moeten veranderen om het anders te bekijken. Dat is gelukkig wel gelukt en daardoor ben ik zelf ook een stuk rustiger.

Susan schreef:Als ik het zo lees dan zou ik er denk ik toch wat meer aan toegeven en haar minder laten huilen. Het lijkt voor jou dan misschien of ze daardoor alleen maar minder zelfstandig wordt, maar als ik het zo lees heb ik het gevoel dat zij nog heel erg behoefte heeft aan nabijheid en veiligheid en dat die behoefte eerst vervuld moet worden voor ze daar verdere stapjes in kan zetten.

+1, mijn zoontje is ook heel gevoelig en aanhankelijk, maar hij heeft het ook gewoon echt nodig en ik geef er dus gewoon aan toe. Dat werkt het beste voor iedereen. En dat hij zich goed voelt vind ik toch het belangrijkste.

Bij mijn zoontje was dit ook zo en is het eigenlijk nog wel. Alleen hij heeft het heel sterk bij mij en niet bij andere mensen. Ik kon niet eens naar de wc, of het was al huilen. Ik heb hem ook veel bij me gehad.
Nu hij ouder wordt merk ik dat het beter gaat. oke, ik kan soms nog niet naar de wc omdat hij bang is dat ik in een andere ruimte ben/weg ga maar ik kan wel alle deuren open laten staan en zeggen dat ik snel boven iets pak en weer terug kom. Dit is natuurlijk nog heel kort, maar voor mij voelt het al als iets meer ruimte.

Iemand heeft tegen mij gezegd: wij stammen af van de apen en kijk daar eens na. De moederaap draagt haar kindje dag en nacht op haar rug of buik. De babyaapjes hebben dat echt nodig.
En zo zie ik dat bij onze zoon ook.

Vorige week was ik met mijn zoon aan het spelen toen hij ineens zei, daag en hij zwaaide en wilde weglopen. Hij draaide zich weer om om mij te kroelen, maar het opende mijn ogen dat het over een tijdje anders zal zijn. Dan zal hij zelf zijn eigen weg zoeken zonder zijn mama nodig te hebben. Gewoon geduld hebben dus. (ook al is dat niet altijd even makkelijk)

Wennes, heeft/had jouw zoon ook moeite met slapen dan?

Dat vind ik het grootste 'probleem' namelijk waar ik echt geen oplossing voor kan bedenken.
Ik zit soms echt een uur naast haar bed met mijn hand tegen haar aan, dan is het goed en ligt ze heel rustig. Maar zodra ik weg loop, of ze nu slaapt of niet, zit ze meteen rechtop en begint het weer opnieuw.
Mijn gedachte nu is ook dat we hier gewoon doorheen moeten en dat het vanzelf beter wordt. Maar ik zou zo graag een oplossing vinden waardoor ze rustig zelf kan slapen zonder mij nodig te hebben. Was die er maar, denk ik dan weleens.

Wennes schreef:

Iemand heeft tegen mij gezegd: wij stammen af van de apen en kijk daar eens na. De moederaap draagt haar kindje dag en nacht op haar rug of buik. De babyaapjes hebben dat echt nodig.
En zo zie ik dat bij onze zoon ook.

Hihi, ookal kan ik dit echt plaatsen.. weet ik natuurlijk ook dat apen niet hoeven te werken en geen huishouden hebben

Flemy: ik heb geen advies voor je wat betreft het slapen maar misschien kan je (als je dat al niet doet) niet zo abrupt met iets anders bezig gaan. Maar als je haar bijv neerlegt eerst even met haar en haar speelgoed spelen bijv?

2ckc2; Dat is ook wat ik bedoelde met 'haar eerst op haar gemak brengen'
Het is een soort afleiden geworden, dus dat ze niet zo door heeft dat ik weg loop en lekker gaat spelen. Als ik dan weg loop dan heeft ze de afleiding van het speelgoed en vindt ze dat niet zo erg lijkt wel. Ook zet ik haar vaak met wat speeltjes in mijn buurt, bijvoorbeeld in de keuken als ik ga koken.

Flemy schreef:Wennes, heeft/had jouw zoon ook moeite met slapen dan?

O meid dat wil je niet weten. Na een heftige zwangerschap werd onze zoon met 37 weken geboren en hij heeft de eerste 3 maanden alleen maar gehuild. Hij had erge last van zijn maag en darmpjes en kon geen eten verdragen. Hij heeft toen ook heel veel bij mij geslapen. Uiteindelijk ga je dan de molen in van bezoekjes naar de kinderarts en speciale voeding en toen hij 5 maanden was was er een beetje rust gekomen. Tot hij vaste voeding mocht hebben toen begon het drama weer opnieuw. Buikpijn, huilen, onrustig en slecht slapen. Hij is pas met 14 maanden een paar nachten door gaan slapen. Ik had wallen tot op mijn knieën en zat er eigenlijk helemaal doorheen. Ik had het gevoel dat IK niet meer bestond, want ik kwam gewoon niet aan mezelf toe.
Daarbij had onze zoon veel behoefte aan ritme en regelmaat. Ook vond hij het fijn dat ik vertelde wat we gingen doen. Ook al begreep hij het niet helemaal, hij kon het beter aan. Als ik hem zijn jas aan deed en ik zei niet wat we gingen doen was het drama. Als ik zei dat we om boodschappen gingen dan was het goed.
Nu het iets rustiger met zijn buikje is gaat het beter. *klopt dit natuurlijk snel af*

2CKC2 schreef:

Wennes schreef:

Iemand heeft tegen mij gezegd: wij stammen af van de apen en kijk daar eens na. De moederaap draagt haar kindje dag en nacht op haar rug of buik. De babyaapjes hebben dat echt nodig.
En zo zie ik dat bij onze zoon ook.

Hihi, ookal kan ik dit echt plaatsen.. weet ik natuurlijk ook dat apen niet hoeven te werken en geen huishouden hebben

Ik heb me er niet zo erg in verdiept hahaha

Ik herken veel in je verhaal (behalve het laten huilen dan). Onze dochter is ook erg gevoelig.
Slapen is hier een drama. Ze wordt om de 2 a 3 uur wakker, maar daar kan ik nog wel mee leven. Maar het in slaap krijgen is moeilijker. Ik ben soms dik 2 uur bezig om haar in slaap te krijgen, terwijl ze toch echt ontzettend moe is.
Ik merk wel dat de periodes erg wisselen, de ene keer gaat wel wat beter dan de andere keer.
Ik heb dus helaas weinig tips voor je, ik lees zelf ook mee.

ik heb je net even een pm gestuurd

Wennes; Ik merk ook dat als ik blijf praten tegen haar dat ze dan al veel rustiger is. Dus inderdaad als ik wat ga doen, dat ik vertel wat we gaan doen bijvoorbeeld. Nu zal het waarschijnlijk meer mijn stemgeluid zijn wat haar rust geeft, dan dat ze me begrijpt. Maar dat herken ik dus wel en dat doe ik dan ook veel.
Mijn zwangerschap was ook heel zwaar, maar of dit nu van invloed zal zijn op hoe zij is...? Denk jij dat wel? (ik weet niet waarom je zwangerschap zwaar was hoor)

Ik denk zeker dat mijn zwangerschap invloed heeft. Ik kreeg met 22 weken harde buiken en met 26 weken lag ik met weeën in het ziekenhuis. Onze zoon lag toen al klaar om geboren te worden. Ik heb toen 11 weken plat gelegen met vele spanningen natuurlijk en was erg bang om B kwijt te raken. Ik denk echt dat toen onze band gevormd is.

Hier is slapen ook altijd een probleem geweest, bij allebei. Ook daar heb ik altijd gewoon aan toegegeven, dus altijd troosten en aandacht geven als ze het nodig hadden. Het is heel frustrerend, het kost je je avonden en een deel van je nachtrust, maar hier vond ik het toch de enige optie. Nu slapen ze met ups en downs, maar over het algemeen redelijk.

Ja ik vind dat dus zo moeilijk hè.. zal het echt iets van invloed hebben. Ik denk dat ik er misschien te nuchter voor ben, maar dat is dus hetzelfde als dat ze er eentje van een tweeling is.
Ik heb vanaf de eerste maand thuis gezeten door erge bekkenproblemen en de laatste maanden zat ik in een rolstoel omdat ik toen helemaal niet meer kon lopen. De eerste 3 maanden had ik voortdurend bloedingen omdat ik toen het andere vruchtje verloor, alles met elkaar... Tsja

Of je er nu in gelooft of niet je moet er nu natuurlijk wel mee omgaan.
Ik geloof er wel in en kon me er daardoor beter bij neerleggen. Natuurlijk ging dit met ups en downs. Vooral omdat mijn man B nooit stil kreeg als hij moest huilen en ik zelfs van mijn werk terug moest komen om hem te troosten.

Ik denk dat jij gewoon moet doen waar jij je goed bij voelt. Ik troostte B ook heel veel en zette daarvoor dingen op een lager pitje zoals sociale contacten of het huishouden. Dit gaf mij rust wat weer zijn weerslag op B had. Ik begin nu pas weer meer tijd te maken voor mijzelf en dat voelt goed. Maar wat nog beter voelde is dat ik het gedaan heb waar ik me goed bij voelde ondanks dat iedereen wel een ander antwoord of tip voor mij had.

Ik lees nu nog even je stukje over jouw zwangerschap, maar meis wat heb jij het zwaar gehad zeg! Ik heb echt respect voor je.

Het is alsof je het over mijn gastkindje hebt, die is precies zo! Alleen die is wat jonger nog ( 6 maanden).
Maar ik begrijpt dus hoe lastig het is. Ik ben het eens met de rest.

Over het slapen, mijn zoontje heeft savonds nog steeds moeite met in slaap komen, vaak valt hij dan bij ons in slaap en dan leggen we hem weg, dan gaat het goed. Laten huilen heeft geen nut.

Hier geen ervaring met deze dingen, maar wil je even een geven. Kan me indenken dat het soms lastig zal zijn en je niet zo goed weet wat nou goed is, wel of niet bij je nemen, etc.

Zolang je doet wat goed voelt is het prima toch? En ik hoop dat het uiteindelijk allemaal goed gaat komen, bij de meeste kinderen zal het vanzelf goed komen. Al heb je daar nu niks aan

Ik ben zelf trouwens wel van het 'geloven' dat sommige dingen invloed kunnen hebben, zoals een zware zwangerschap en dat soort dingen. Maar dan ook met de nadruk op kunnen, want het hoeft natuurlijk niet. Er kunnen zoveel oorzaken voor dingen zijn, en je komt er helaas niet altijd achter

Flemy schreef:Ik zeg weleens 'voor de grap' dat het vast komt omdat ze er eentje van een tweeling is, maar dat andere vruchtje ben ik met 8 weken verloren. Ik ben niet zo gelovig, maar soms lijkt het echt alsof dat er toch iets mee te maken moet hebben ofzo.

Ik stuur je even een pm om te reageren op bovenstaande quote.