Op welke forummer ben jij 'jaloers'?

Cupcake: Wat erg voor jullie!

Cupcake, wat vreselijk zeg ! Ik herken heel veel in je verhalen Onze dochter is geboren met een aanlegstoornis in haar hersenschors, ze mits 1/4 van haar rechter hersenen waardoor ze ook achter loopt in motorische een geestelijke ontwikkeling, daarnaast heeft ze een complexe vorm van epilepsie. Ik weet hoe je je voelt, hoe alles je 'gek' kan maken, alle angst en onzekerheid voor nu en voor de toekomst, alle slopende onderzoeken, weer het ziekenhuis in en uit etc. het breekt je echt op. Als je erover wil praten kan je me altijd een pm sturen.

Ik ben op niemand jaloers. Ik ben wel blij met mezelf.

Cupcake...

Cupcake, wat erg...
Zo zie je maar weer eens wat voor een wonder het is als alles goed gaat he.

Ik ben jaloers op forumsters die zaken goed los kunnen laten en die niet te veel piekeren over dagelijkse dingen.

Verder ben ik tevreden met mezelf.

Ik ben jaloers op vrouwen die alleen in een huis kunnen wonen met meerdere verdiepingen. (zullen vast wel wat forummers zijn).

Ik ben jaloers op de forummers die een spaakrekening hebben die tenminste gevuld is met 1500 euro..

Yoyo schreef:Ik ben jaloers op de forummers die een spaakrekening hebben die tenminste gevuld is met 1500 euro..

+1...

Ik ben echt jaloers op forummers met een mooi gebit. Helaas heb ik nog steeds een beugel, heb enorme angst voor de tandarts en orthodontist en ben daarom al jaaaren niet meer geweest. Elke keer neem ik me voor om te gaan maar er komt steeds niks van

Yoyo schreef:Ik ben jaloers op de forummers die een spaakrekening hebben die tenminste gevuld is met 1500 euro..

Dat staat niet op de mijne, maar wel op mijn zoontjes spaarrekening Lucky basterd haha

voor Cupcake. Wat erg wat je allemaal mee maakt. Ik hoop dat er een betere tijd aan gaat komen voor jullie en dat ze erachter komen wat je kleintje heeft.

Sweety schreef: voor Cupcake. Wat erg wat je allemaal mee maakt. Ik hoop dat er een betere tijd aan gaat komen voor jullie en dat ze erachter komen wat je kleintje heeft.

Dank je hoop ik ook

Grrr mijn schoonmoeder maakt het er iig niet makkelijker op!
Ze "schaamt" zich volgens mij dat ze geen "normaal" kleinkind heeft, dit had ze niet gewild...
( ik ook niet hoor, maargoed ).

Toen hij net geboren was stond ze me elke dag aan de deur ( woont 2 straten verderop) en nu meer duidelijk wordt dat er iets niet klopt
laat ze niks meer van zich horen, al 2 maanden niet!
Ze heeft het constant over het kleinkind van een ander maar naar dr eigen kleinzoon kijkt ze niet meer om.
Toevallig belde vriend haar net om iets te vragen en doet ze kortaf, ze vertelde dat ze een Wii (?) had gekocht en vroeg of we nog spellen ervoor hadden (?)

Ze heeft gewoon niet gevraagd hoe het met de kleine ging en dat terwijl hem een akelig onderzoek staat te wachten!
Bah ik ben me aan het ergeren dat ze dr poot zo stijf houd en dr kleinkind "negeert" omdat wij ook niet snel daarkomen.
Buiten mijn 3 dagen werk om heeft zoon 3x p.w therapie, loop ik bij een therapeut en een psycholoog om ermee om te kunnen gaan, hebben we afspraken met gemeente en ggd voor aanpassingen en ook nog afspraken bij specialisten! Ik bn blij als ik een avond rustig op de bank kan zitten...
En straks ben ik de "bitch" die dr kleinkind bij oma weghoud als de discussie op gang komt en daar pas ik voor!

( Sorry moest er even uit, mag niks meer opkroppen van psycholoog haha)

-

Mama_van2 schreef:Cupcake, wat vreselijk zeg ! Ik herken heel veel in je verhalen Onze dochter is geboren met een aanlegstoornis in haar hersenschors, ze mits 1/4 van haar rechter hersenen waardoor ze ook achter loopt in motorische een geestelijke ontwikkeling, daarnaast heeft ze een complexe vorm van epilepsie. Ik weet hoe je je voelt, hoe alles je 'gek' kan maken, alle angst en onzekerheid voor nu en voor de toekomst, alle slopende onderzoeken, weer het ziekenhuis in en uit etc. het breekt je echt op. Als je erover wil praten kan je me altijd een pm sturen.

Dat klinkt inderdaad heel bekend helaas
Ook vervelend voor jullie, je houd er niet minder van je kindje van maar het is toch best wel een grote balast!
Bij onze kleine is waarschijnlijk ook iets in de hersenen of witte vloeistof niet goed.
Tsja... al die onderzoeken, ik vind het zo vervelend voor mijn zoontje, je weet dat sommige onderzoeken pijn doen en als ouder kun je er niks aan doen en alleen maar je kindje zien pijn lijden. Het erge is dat vele mensen en omstanders het niet begrijpen en dat je er vaak gewoon alleen voor staat. Iedereen zegt wel uit fatsoen: ach het komt wel goed en dan betrap ik mezelf dat ik vaak denk: wat weet jij er nou van, je hebt makkelijk praten als je 3 gezonde kinderen hebt!

Supertalentje schreef:Gewoon spuien, het is ook niet makkelijk!

Wat je schoonmonster betreft, het lijkt me erg vervelend dat ze jouw zoon zo negeert en niet geintereseerd is, dat je straks de bitch bent die hem bij haar weghoudt zou ik niet zo'n probleem vinden, je weet toch zelf hoe het zit?

Hihi Schoonmonster da's een goeie naam!
Probleem is dat ze iedereen in haar familie met zich mee sleurt en dat ik dan de "bitch" in de familie ben... Maarja dan is het voor mij ook klaar!

-

Cupcake schreef:

Mama_van2 schreef:Cupcake, wat vreselijk zeg ! Ik herken heel veel in je verhalen Onze dochter is geboren met een aanlegstoornis in haar hersenschors, ze mits 1/4 van haar rechter hersenen waardoor ze ook achter loopt in motorische een geestelijke ontwikkeling, daarnaast heeft ze een complexe vorm van epilepsie. Ik weet hoe je je voelt, hoe alles je 'gek' kan maken, alle angst en onzekerheid voor nu en voor de toekomst, alle slopende onderzoeken, weer het ziekenhuis in en uit etc. het breekt je echt op. Als je erover wil praten kan je me altijd een pm sturen.

Dat klinkt inderdaad heel bekend helaas
Ook vervelend voor jullie, je houd er niet minder van je kindje van maar het is toch best wel een grote balast!
Bij onze kleine is waarschijnlijk ook iets in de hersenen of witte vloeistof niet goed.
Tsja... al die onderzoeken, ik vind het zo vervelend voor mijn zoontje, je weet dat sommige onderzoeken pijn doen en als ouder kun je er niks aan doen en alleen maar je kindje zien pijn lijden. Het erge is dat vele mensen en omstanders het niet begrijpen en dat je er vaak gewoon alleen voor staat. Iedereen zegt wel uit fatsoen: ach het komt wel goed en dan betrap ik mezelf dat ik vaak denk: wat weet jij er nou van, je hebt makkelijk praten als je 3 gezonde kinderen hebt!

Ook erg herkenbaar, zo hebben wij in het afgelopen jaar ook al heel wat operkingen gekregen dingen zoals 'Aaah jongen, komt best allemaal goed met die kleine van jullie' (van de beste vriend van mijn vriend) of 'Weet je het zeker dat ze geestelijk beperkt is, je ziet namelijk helemaal niets geks aan haar,ze ziet er best gewoon uit ?' (van mijn schoonmoeder), nog eentje 'Ach ja, het is en blijft je kind, zo heeft iedereen wel wat, mijn dochter is geboren met een vacuum pomp' Eeeehmm ja ? En wat wil je daarmee zeggen ? Echt, ik heb mezelf zo vaak op lopen fokken tegenover dit soort lompe opmerkingen, we hebben echt nog veel meer van dat soort stomme dingen voor ons kiezen gekregen. Nu kan ik dingen gelukkig beter naast me neerleggen, somige mensen weten niet beter. En dat is natuurlijk ook zo, want ze zitten (gelukkig) niet in deze situatie, ze weten echt niet hoe het is om inderdaad 2/3 dagen in de week te werken, 3 keer in de week naar het revalidatie centrum te gaan, 1 keer per week een therapeute aan huis te krijgen, gesprekken te hebben met het WMO voor aanpassingen in huis, en voor jezelf/je relatie en je andere kind van 5 te zorgen die ook gewoon naar school moet, naar de gymles, naar paardrijden, en met vriendinnen wil afspreken. Om maar niet over alle zorgen en angsten over nu en de toekomst te spreken, alle gemengde gevoelens, alle nare onderzoeken, alle ziekenhuis opname's, weer een arts die je kind komt halen, even een sonde, een infuusje hier, infuusje daar, de laatste keer had ze op 5 verschillende plekken een infuus, echt een hel was dat, kind was niet meer te troosten. Weer een EEG, weer 40 naaldjes in haar hoofd, weer even naar beneden om bloed te prikken, terug naar boven om rontgen foto's te maken, een MRI, ga zo maar door, je wordt echt geleefd en er wordt van je verwacht te overleven en alles maar aan te kunnen, want ja het is tenslotte jou kind. Als je dan erg weinig begrip of onbegrip uit je naaste omgeving krijgt kan dat inderdaad net de laatste druppel zijn. Wij hebben nu ook al 1 jaar geen contact meer met de hele familie van mijn vriend vanwege deze situatie, ontzettend weinig intresse, eigenlijk geen intresse want we hebben al een jaar echt helemaal niets meer van hun gehoord. Echt meid, ik ken je gevoelens en je frustratie's helemaal, ik begrijp je

Je schreef over de witte stof in de hersenen van je zoon. Onze dochter heeft op de plek van haar aanlegstoornis te weinig witte stof aangemaakt, deze witte stof zorgt voor de geleiding in je hersenen vandaar haar epilepsie, naast het missende stuk hersenen. Wat voor onderzoeken zitten jullie nu in ? Als je iets wil weten, vraag het me hé, waarschijnlijk hebben wij deze onderzoeken een tijdje geleden allemaal al gehad.

Hou je sterk, je bent een goede moeder

Bedankt voor de complimentjes Joy, Leaf en Bazinga

Cupcake en alle anderen die het kunnen gebruiken:

Ik ben jaloers op mensen die weten wat ze willen met hun leven.

@Mama_van2

Wow dank je! Zoo herkenbaar...
Zoals je het beschrijft gaat het hier ook.
Van sommige mensen kun je vervelende opmerkingen beschrijven, die weten de situatie niet, maar iemand in de fam van vriend zei:
Oh, gelukkig eet hij goed, doet ij tenminste iets! Dat was zo kwetsend. Doordat hij "anders" is wordt er ook minder op hem gereageerd dan op andere bekende kinderen.
Hij heeft een ontzettend dik dossier en loopt bij verschillende ziekenhuizen, je wordt zo geleefd dat ik de helft al niet meer weet.
Na de keizersnede kon ik 6 weken niks en hij lag nog een aantal weken in het ziekenhuis en toen hebben ze ook een hoop gedaan, ook de eeg.
Hij krijgt over 2 weken weer een vervelend onderzoek maar ik ga met je Pm'en.
Dan "vervuilen" we dit topic niet en blijft het toch ook een beetje prive.

Blij om met iemand te kunnen praten die ook in zo'n situatie zit en het begrijpt, merk dat bekenden er vaak niet mee om kunnen gaan en het onderwerp vermijden omdat ze
bang zijn me pijn te doen.

Wat een rot opmerkingen zijn dat hé, zo vervelend dat soort dingen, zeg dat niets !Ik heb er weleens in mijn blog op de website van mijn dochtertje over geschreven, maar ik vraag mezelf weleens af of mensen ook dit soort opmerkingen zouden maken tegen de ouders met een kind van een syndroom van Down, 'alles komt wel goed', Ja natuurlijk ?!! Mijn kind heeft alleen maar een aanlegstoornis in haar hersenen..... Echt, ik herken je zo, inderdaad fijn om iemand 'gevonden' te hebben die hetzelfde meemaakt. Maar om dit topic niet te vervuilen kunnen we inderdaad beter pm'en.

ik ben jaloers op alle moeders hier, ik wil dolgraag kinderen en liefst voor mijn 25e. maarja ik ben nu 24 en single, en ik weet dat ik nog wel erg jong ben, maar de wens is er al heel mn leven.

en ik ben jaloers op meiden hier die studeren en het volhouden, die weten wat ze daarmee willen in de toekomst, of die al een diploma hebben en/of een baan/carriere

ik weet niet of deze 2 dromen voor mij uberhaupt weggelegd zijn in de toekomst, tja, lang leve beperkingen.

shygirl87 schreef:ik ben jaloers op alle moeders hier, ik wil dolgraag kinderen en liefst voor mijn 25e. maarja ik ben nu 24 en single, en ik weet dat ik nog wel erg jong ben, maar de wens is er al heel mn leven.

Ik ben nog iets jonger en al wel getrouwd, maar bij mij is de wens ook heel sterk! En ook wel een klein beetje jaloezie. Eerst mijn studie afmaken en een baan vinden...