Biechttopic 3

Bak popcorn erbij...

Filoria schreef:Bak popcorn erbij...

Goede toevoeging!

zegmaar_ schreef:

Filoria schreef:Bak popcorn erbij...

Goede toevoeging!

das niet goed voor de lijn snap dat dan... Iedereen die dik is heeft het zelf gedaan en dat komt door dit soort acties.

Hmm wel jammer dat ik de popcorn straks op heb voordat de film begint.

zegmaar_ schreef:

Supertalentje schreef:Het punt is dat dit soort dingen altijd uitkomen, dus dat zien we dan vanzelf wel...?

Exact, dus sit back, relax and enjoy the show.

Hahahahaha!!!

In het geval van Beweter en Jada, die neem ik sowieso niet serieus, wat ze ook plaatsen. Ik vind fakers die veinzen ziek te zijn enzo wel heel vervelend achteraf.

@Foloria: roep ff als je popcorn op is, ik heb genoeg voor deze show ;-)

ja inderdaad dat kan gewoon niet, maar in sommige topics is het gewoon vervelend en dat is zo jammer, maar ze worden extra in de gaten gehouden heb ik gehoord.

Moet dit even van me afschrijven,
Mijn stage loopt op dit moment niet zo lekker als het zou moeten. Ik fok mezelf enorm op dat ik het allemaal goed moet doen en het moet halen. Wat natuurlijk overal uit blijkt. Ben nu 5 en halve week bezig en ik heb mijn niveau wat ik had nog niet terug. Ik was zo veel beter als wat ik nu laat zien en dat frustreerd enorm.
Ik zit er helemaal door heen nu al en dat terwijl ik het heel erg leuk vind.

Daarnaast is het zo dat ik naast mijn stage ook moet werken om rond te kunnen komen. Ik heb dus bijna geen vrij. Ik heb in anderhalve maant tijd 4 dagen vrij. Waarbij mijn werk weet dat ik stage loop en ze toch opbellen of ik nog kan. Gelukkig snappen ze het als ik nee zeg. Maar ik voel me dan al weer schuldig.

Iemand hoeft maar iets verkeerd te zeggen of ik begin te huilen. Ik word kribbig tegen de mensen op mijn werk. Ik heb gewoon zo'n behoefte aan even geen mensen zien. Maar dat gaat heel moeilijk. Want ik moet werken en heb stage. Met name mijn vriend heeft het dan zwaar die krijgt alles over zich heen. En hij gaat er zo lief mee om.

Ik zie nu ook overal tegen op. Zo moet ik straks naar de tandarts en loop er al de hele dag van te balen dat ik die afspraak heb terwijl het gewoon een controle is en ik binnen een kwartier weer buiten sta.

Misschien weten mensen wie ik ben, maar ik wil graag onder deze naam mijn hart luchten.
<< Long story >>

knipperdeknip

Jeetje Biechtje.. Het lijkt me heel moeilijk om in een relatie te zitten met iemand die totaal niet goed in zijn vel zit, en dan zelf ook nog eens een depressie te hebben.
Ik krijg het idee dat je niet gelukkig bent, zoals je zelf ook zegt. Maar dat je dat wel probeert te zijn door genoegen te nemen met wat je nu hebt.
Jouw psychiater geeft je een advies gebaseerd op wat hij weet, maar je hebt hem dus niet alles verteld. Is het niet ook verstandig als je daar open over bent? Als hij niet alles weet kan hij je ook niet goed helpen toch? Maar sowieso, wat je psychiater ook zegt: uiteindelijk moet je toch wel zelf een keuze maken.

Heeft je vriend ook hulp? Want hyperventileren en overgeven zodra jij hem alleen laat, dat is echt niet goed.

Biechtje long story, ik begrijp dat je eerst de vakantie en een week alleen zijn wil afwachten voor je een keuze maakt, maar als ik het zo lees kan je beter met je relatie stoppen. De verschillen die je noemt zijn namelijk wel dingen die altijd terug komen. Je verhaal is voor mij wel heel herkenbaar, ik had ook het gevoel dat mijn ex mij eigenlijk in de weg stond. Ik ben vorig jaar gestopt met die relatie en ik voel me nu zo vrij, ben heel blij dat ik die beslissing heb genomen.
Voor nu in elk geval een fijne vakantie en succes met welke beslissing je ook gaat nemen.

Bedankt voor de reacties.

Tea-leaf, Ik heb nog niet uitgebreid gepraat met de psychiater. Alleen bij de intake over mijn gevoel. Ik heb aangegeven dat mijn relatie ook niet lekker liep maar geen verdere details gegeven. Ik krijg een psycholoog toegewezen en wacht op een oproep. Maar tot die tijd zit ik hier best mee.
Hij heeft geen hulp, want dat vind hij niet nodig.

Alias, Wanneer heb jij besloten om de knoop echt door te hakken? Als ik doe wat ik nu graag wil dan stop ik de relatie. Maar ben bang dat het een tijdelijk gevoel is. Dat het nog wel beter wordt

Als je bent wie ik denk dat je bent dan kan ik me eerlijk gezegd wel voorstellen dat de koek voor jou onderhand wel een keer op is.

Volgens mij is jullie relatie gewoon op. Dit is niet even een dipje maar speelt al zo lang. En het is geen onwil, jullie passen gewoon niet bij elkaar en zo ga je de komende 60 jaar samen niet gelukkig worden.
De keuze maken om weg te gaan is moeilijk, en vooral als een relatie niet meer werkt zonder dat er iets ergs gebeurd is, maar meer kan ik er ook niet van maken.

En wat betreft deze quote. Hier moet hij echt wat aan gaan doen, dit kan niet hoor!

Biechtje01 schreef:
Maar als ik alleen ga, ligt hij hyperfentilerend te kotsen omdat ik er niet ben en moet ik bijv. om 2 uur thuis zijn.

Heel veel sterkte!

*

(edit) Dan weet ik ook wie je bent. En ik had eigenlijk helemaal niet gedacht dat het zo erg was !
Je zegt dat je bij de vader van je kindje wil blijven maar denk je niet als hij wat ouder is dat hij voelt dat er iets niet goed zit? Dat is toch ook niet leuk voor hem? Ik wil je igg veel sterkte wensen en hopelijk gaat er snel iets positiefs veranderen want zo kan het ook niet verder meid !

Dat staat er toch

Sterkte met de beslissing Biechtje!

@Relatiebiechtje:

Ik heb dat gevoel ook net zo gehad. Ik voelde me gevangen in mijn eigen huis. Alleen op stap gaan mocht niet, maar mee gaan was ook niet altijd een optie met als gevolg dat we week in week uit thuis op de bank door brachten. Nou ja ik op de bank hij achter de pc.
Ik was alleen nog maar bezig met mijn zoon te verzorgen, te werken en het huishouden. Maar leuke dingen ondernemen of eens alleen met mijn vriendinnen een avondje weg kon niet !
En als ik het wel deed dan deed hij zo vervelend dat ik uit schuldgevoel automatisch om 23:00 uur weer thuis was.
Vreselijk en ik snap niet dat ik het zo lang heb kunnen volhouden. De intimiteit verdween ook. Die behoefte had ik nog niet eens meer.
Ik voelde me totaal niet mezelf, ik werd compleet geleefd. Dit is ook een grote reden geweest waardoor onze relatie naar 10 jaar ook ten einde is gekomen.

Nu ben ik inmiddels een half jaar alleen. En ik ben op stap aan het gaan, leuke meiden avonden plannen en noem maar op en het voelt beter dan ooit ! Ik heb het zo gemist het sociale leven. Ik kan nu mijn ding doen. Daar waar ik altijd al naar verlangd had.
Ik heb heel veel momenten in de relatie gehad dat ik er over kon dromen om alleen verder te gaan met mijn zoon. Die gedachte heeft me nooit benauwd en voelde goed. Ik heb die stap ook uiteindelijk genomen en het is mij alleen maar ten goede gekomen !

Volgens mij weet ik ook wie je bent (alleen niet zeker) Maar als ik je een tip mag geven, Volg je gevoel en blijf niet voor je kind bij elkaar want op den duur loopt dat toch stuk. Het blijft altijd een sprong in het diepe die je zal maken wanneer je beslist alleen verder te gaan. En het zal zeker ook niet altijd even makkelijk zijn !!
Wat houd je nog tegen ?

@ biechtje long story.. Het is een hele moeilijke situatie waar je in zit. Jullie zitten beide duidelijk niet lekker in jullie vel en jij wordt daar ongelukkig van. Een uiteindelijke stap nemen om weg te gaan is heel moeilijk. Ik heb ongeveer 4 weken terug mijn relatie van 4 jaar verbroken, waarvan ik al 2 jaar in twijfels leefde. Ik herken je gevoelens dan ook heel goed. Uiteindelijk heb ik toch de stap genomen er mee te stoppen, want het ging gewoon echt niet meer. Ik moest eerlijk zijn naar mezelf en naar hem toe en gaan kiezen. En het was duidelijk dat ik bij het idee van alleen verder gaan rustiger werd dan bij het idee om te blijven. Maar, ik hou wel van hem. En dat maakte het zo moeilijk. Net een koophuis (halfjaar geleden gekocht), samenlevingscontract, etc. Maar daar heb ik wel vertrouwen in dat het goed komt, ben er wel redelijk rustig onder. Het is niet dat ik nou alleen maar over mezelf wil praten, maar ik wil je een kijkje geven in mijn situatie waarin ik heb gekozen om dus na lang twijfelen weg te gaan. Misschien heb je er wat aan. Sterkte.

Ik heb het nogal uitgesteld. Achteraf denk ik dat ik er beter al eerder mee had kunnen stoppen. Ik bleef ook maar steeds tegen dezelfde dingen aan lopen en was het eigenlijk zo zat. Ik wilde steeds meer leuke dingen gaan doen, lekker op stap gaan en met vrienden erbij afspreken, terwijl hij steeds meer gewoon thuis wou blijven en geen zin had om met vrienden wat af te spreken. Daardoor kreeg ik het steeds benauwder. Daarnaast waren er nog andere dingen die dwars bleven zitten (van ons beiden kanten). Eigenlijk vond ik het misschien al wel een half jaar niet leuk meer met hem en werd het gevoel van het blok aan mijn been alleen maar sterker... Maar ik wilde ook niet zo maar stoppen want ik hield echt nog wel van hem. Dus toch nog maar proberen tegen beter weten in.

Tegen het eind was ik het zo zat en voelde dat de breuk er aan zat te komen, ik kon alleen de moed nog niet opbrengen om het uit te maken. Toen heb ik min of meer zitten wachten op het zoveelste voorval, druppel die de emmer deed overlopen en die kwam er toen ook heel snel aan. In die boze bui trok ik het echt niet meer, heb ik het uitgemaakt en ben naar huis gegaan. Daarna hebben we nog wel gepraat over het hoe en waarom, maar wilde ik ook echt niet meer dat we weer bij elkaar zouden komen, ik was zo opgelucht dat het hoge woord er eindelijk uit was. Ik ben nog steeds zo blij dat ik er mee gestopt ben, het heeft zoveel energie gekost en nu ben ik veel vrolijker dan toen en ga ik steeds meer leven zoals ik dat wil.

Sinds januari heb ik op mijn werk een nieuwe leidinggevende. Ik kan vanaf het begin af aan goed met haar opschieten. Twee weken geleden kwam ik haar in de gang tegen en opeens leek het alsof ik een soort van verliefd werd... Ik wil haar zien, met haar praten, als ze me belt en ik zie haar naam in mijn telefoon staan krijg ik kriebels... Erg handig aangezien het mijn leidinggevende is en ik bovendien al jaren samen ben met mijn vriend (en nog nooit ook maar iets van lesbische gevoelens heb gehad). Ik snap er niks van! Ik val echt nooit op vrouwen, heb zelfs nog nooit met een meisje gezoend en nu dit... Ik baal er zooo van! Gelukkig kan ik me nog gewoon concentreren op mijn werk en ook nog normaal met haar omgaan, maar wat als het gevoel erger wordt?

Jeetje biechtje01 (long story), ik hoop dat je eruit komt en ergens dat je niet bent wie ik denk dat je bent

Biechtje01 schreef:Sinds januari heb ik op mijn werk een nieuwe leidinggevende. Ik kan vanaf het begin af aan goed met haar opschieten. Twee weken geleden kwam ik haar in de gang tegen en opeens leek het alsof ik een soort van verliefd werd... Ik wil haar zien, met haar praten, als ze me belt en ik zie haar naam in mijn telefoon staan krijg ik kriebels... Erg handig aangezien het mijn leidinggevende is en ik bovendien al jaren samen ben met mijn vriend (en nog nooit ook maar iets van lesbische gevoelens heb gehad). Ik snap er niks van! Ik val echt nooit op vrouwen, heb zelfs nog nooit met een meisje gezoend en nu dit... Ik baal er zooo van! Gelukkig kan ik me nog gewoon concentreren op mijn werk en ook nog normaal met haar omgaan, maar wat als het gevoel erger wordt?

je kan soms ook gewoon even 'verliefd' worden op de situatie en op het feit dat je een prettig persoon in je omgeving hebt. Dat je dan kriebels krijgt voor die persoon. Soms gaat dat ook zo met nieuwe vriendinnen, dan ben je zo blij met die nieuwe persoon dat het op verliefdheid kan gaan lijken.

Ik zou me er niet zo druk om maken. Wie weet wat er gebeurt... of niet. Je weet ook nog niet of het gevoel erger wordt maar ik zou proberen niet de situatie maar te blijven analyseren en voor jezelf een focus erop te houden. Hoe meer je je focust op "help, wat zijn die gevoelens, wat betekenen ze en wat moet ik hiermee', hoe erger het wordt.

Laat het gewoon maar eens lopen, wie weet hoe je er over een paar weken instaat.

Caro schreef:

Biechtje01 schreef:Sinds januari heb ik op mijn werk een nieuwe leidinggevende. Ik kan vanaf het begin af aan goed met haar opschieten. Twee weken geleden kwam ik haar in de gang tegen en opeens leek het alsof ik een soort van verliefd werd... Ik wil haar zien, met haar praten, als ze me belt en ik zie haar naam in mijn telefoon staan krijg ik kriebels... Erg handig aangezien het mijn leidinggevende is en ik bovendien al jaren samen ben met mijn vriend (en nog nooit ook maar iets van lesbische gevoelens heb gehad). Ik snap er niks van! Ik val echt nooit op vrouwen, heb zelfs nog nooit met een meisje gezoend en nu dit... Ik baal er zooo van! Gelukkig kan ik me nog gewoon concentreren op mijn werk en ook nog normaal met haar omgaan, maar wat als het gevoel erger wordt?

je kan soms ook gewoon even 'verliefd' worden op de situatie en op het feit dat je een prettig persoon in je omgeving hebt. Dat je dan kriebels krijgt voor die persoon. Soms gaat dat ook zo met nieuwe vriendinnen, dan ben je zo blij met die nieuwe persoon dat het op verliefdheid kan gaan lijken.

Ik zou me er niet zo druk om maken. Wie weet wat er gebeurt... of niet. Je weet ook nog niet of het gevoel erger wordt maar ik zou proberen niet de situatie maar te blijven analyseren en voor jezelf een focus erop te houden. Hoe meer je je focust op "help, wat zijn die gevoelens, wat betekenen ze en wat moet ik hiermee', hoe erger het wordt.

Laat het gewoon maar eens lopen, wie weet hoe je er over een paar weken instaat.

Misschien is het inderdaad wel dat ik gewoon heel erg blij ben met haar als persoon in mijn leven.. Ik sta er ook vrij nuchter in maar toen ik vrijdag door haar werd gebeld en ik echt de kriebels kreeg dacht ik toch wel even; 'oh shit'.
Nou ja, ik laat het inderdaad maar eens los :-) Dankjewel voor je nuchtere blik!