Jaloers

Wat lief van jullie ! Fijn dat jullie niet denken 'daar komt zij weer aan', want ik ben weleens bang dat gevoel te creeren terwijl ik echt niet zo wil over komen, want het is natuurlijk niet allemaal 'klote'. Ik zou gewoon best weleens terug willen naar 2 jaar geleden, een tijd waarin we bijna geen zorgen hadden, een tijd waarin we nu uit zouden kijken naar onze zomervakantie om lekker bij te komen van een druk jaar. Nu zie ik zelfs gewoon op tegen de zomervakantie. Daarnaast ben ik echt angstig voor onze gehele toekomst, op ieder vlak. Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat ik M.ara voor niets zou willen missen en dat ze mijn alles is

James, dat wist ik helemaal niet van je broertje, wat erg. Waardoor is hij geestelijk gehandicapt (als je dat wil vertellen).

@Mama van 2, ik denk nooit: komt zij weer aan, of heb je haar weer...
juist omdat jij ook vaak positieve punten naar voren brengt, denk aan de trots zijn topics over Ma.ra, de prachtige foto's die je van haar plaatst, de liefde van jullie voor haar, het geluk straalt van haar af en dat is wat wij zien!! En natuurlijk zijn er helaas ook vervelende dingen, maar ik vind juist dat je daar niet echt heel erg mee te koop loopt...

Gelukkig, dank je ! Lief dat je die punten benoemd

Mama_van2 schreef:Fijn dat jullie niet denken 'daar komt zij weer aan',

Oh zo denk ik echt nooit als je het er soms moeilijk mee hebt. Ik heb juist heel veel bewondering voor mensen zoals jij, die gewoon sterk blijven. Ik snap ook heel goed dat je soms terug verlangt naar een onbezorgde dag, maar dat je je leven ook niet zou willen zonder M.ara. Het is ook helemaal niet erg om er soms eens even niet meer tegen te kunnen of niet lekker in je vel zitten, dat is meer dan normaal. Daarom denk ik dat het juist goed is om dit soort dingen ook te kunnen delen met anderen(al zijn we dan '''maar'' een forum). Als ik voor mezelf spreek vind ik het fijn om dingen te lezen en mensen misschien een steuntje in rug te geven of gewoon een meelevende reactie te plaatsen. Dus als je daar behoefte aan hebt, gewoon doen want je bent niemand tot last.

Ik denk ook nooit van: oh daar heb je haar weer. Ik vind juist dat je altijd zo lief en oprecht vol liefde over je dochters praat. Het is niet niks wat jullie allemaal meegemaakt en nu nog meemaken met Mara. Maar ook dat kun je hier delen.

_Chance schreef:Ik ben een jaloers kreng. Vreselijk, baal er zelf ook van.

Ik ben jaloers op meiden die dunner zijn dan ik, meiden die al een (vaste) baan hebben. Damn denk ik dan, dat wil ik ook.

+1
en als Ik niet uitgenodigd wordt door vriendinnen als die eens iets met een kleiner groepje doen, als meisjes te dicht bij mijn vriend in de buurt komen, als mensen dingen hebben die Ik ook graag wil (vooral qua studie: ieeen goed lopende scriptie bijvoorbeeld, hogere cijfers, aanbod voor een baan vanuit stage)

Maar ach Ik probeer het niet te uiten dus mensen zullen er niet snel last van hebben, Ik heb vooral mezelf ermee

Echt fijn om te horen want ik kan mezelf weleens voorstellen dat iemand denkt dat ik niets meer positief kan zijn, al is dat juist wel zo. M.ara 'doet' het ontzettend goed op haar eigen manier. Misschien komt dat gevoel meer door onze naaste omgeving en projecteer ik dat ook hier. Voor mij zijn jullie niet 'maar' een forum. Vele van jullie hebben mij gesteund, geluisterd, advies gegeven en medeleven getoond. Het is heerlijk om hier te kunnen zeggen wat je wil zeggen zonder dat iemand je raar aan zal kijken. Dit gebeurd in het dagelijks leven namelijk best regelmatig.

Vervelend dat je daar tegenaan loopt in het dagelijkse leven zeg! Zijn jullie ook vrienden/ vriendinnen kwijt geraakt door de situatie?
Ik kan alleen maar heel veel respect voor jullie hebben hoe jullie ermee om gaan, natuurlijk zien wij niet 24/7 hoe het bij jullie gaat maar jullie hebben wel jullie leven opgepakt en aangepast naar de situatie. (ook al had je daar vrijwel geen keuze in natuurlijk)

De reden die jij noemt, dat je hier zoveel steun hebt aan meiden van het forum, is precies waarom ik hier na 10 jaar nog altijd kom!!

Precies, daarom kom ik hier ook al jaren, je kan hier je verhaal kwijt en steun vinden maar ook lekker lachen en luchtig praten. Wij zijn gelukkig geen vrienden kwijt geraakt maar wel onze gehele schoonfamilie wegens ontzettend veel desintresse en onbegrip vanuit hun kant. Om het kort samen te vatten, in 10 maanden tijd hebben ze (mijn schoonouders en schoonzus + vriend) geen 1 keer meer gebeld/ een kaartje gestuurd/ een krabbeltje/een sms je/ via via iets gevraagd, echt helemaal niets. Ze hebben dus totaal geen idee hoe het met M.ara en met ons gaat en ik weet nu dus zeker dat ze dat ook helemaal niets interreseert. Over jaloezie gesproken haha, ik zou ontzettend graag hebben gezien dat we een normale band hadden met mijn schoonfamilie, de familie van mijn vriend.

Trek je er niks van aan Martine. Mensen die zulke dingen zeggen of je laten merken dat ze het raar vinden hebben totaal geen inlevingsvermogen. Dat is een gebrek van hun. Niet van jou. Het is toch logisch dat je het soms moeilijk hebt. Jij bent ook maar een jonge vrouw die nog zoveel leuke dingen wil doen met haar BEIDE dochters. Dat kan nu eenmaal niet en daar mag je soms best van balen. (of het er moeilijk mee hebben)

En ondanks je eigen ellende heb je ook altijd nog een lief woord voor een ander over. Dat vind ik altijd zo lief.

Daar heb je inderdaad helemaal gelijk in. Ik ben ook helemaal klaar met deze mensen en wat mij betreft is het helemaal over en wil ik geen contact meer. Als ze er niet voor ons kunnen zijn op de meest moeilijke momenten uit ons leven, dat zijn ze onze intresse en vriendschap niet waart. Inderdaad een groot gebrek vanuit hun eigen kant.

Wat betreft een goed woord of een complimentje over hebben voor iemand anders. Meid, dat heb jij ook, echt waar. Je komt altijd zo liefdevol en warm over, ondanks wat jij hebt moeten meemaken. Ik kan mij de helft van jou verdriet nog niet voorstellen want dat moet zo oneindig zijn, maar ook jij komt altijd zo sterk en liefdevol over. Jouw zoontjes mogen blij zijn met zo'n trotse, sterke en lieve mama.

*

Ik heb dat werkelijk nooit gedacht mama van 2! Ik heb respect voor jullie. Mijn broertje heeft te weinig zuurstof gehad bij de geboorte, plus dat hij autistisch is (erfenis van stiefmoeders kant). Het gaat nu oké met hem hoor, hij heeft een hele tijd niet thuis gewoond doordeweeks en liep ook vrij veel achter in zijn ontwikkeling. Maar de laatste jaren is hij erg gegroeid en hij kan nu zelfs wat lezen en schrijven en daar zijn we heel erg blij mee. Ik vind hem echt een geweldig persoon, hij kan je ontzettend raken.
Maar ik heb gezien hoeveel zorgen mijn ouders om hem hadden en hoe zwaar ze het hadden dus ik heb heel veel respect voor jullie

Vrij simpel antwoord, ik ben jaloers op mensen die hebben wat ik wil.

Echter ben ik vrij gezond jaloers, ik vertel ze dat met een glimlach en laat ze weten dat ik ze er om benijd. En daarna zal ik mijn best doen dat doel te behalen. Of niet. Soms is jaloezie heel prettig om gewoon te hebben.

ik ben jaloers op het moment dat ik een vrouw achter de kinderwagen zie lopen met haar moeder ernaast, lekker aan het shoppen of op een terrasje. Dan gaat er echt een steek door me heen en moet ik even wat wegslikken.

Ik ben jaloers op mensen die een leuke baan hebben of in ieder geval weten wat ze willen doen...

Ik ben jaloers op mensen die gewoon geld genoeg hebben, en als ze willen trouwen dat zo "even" kunnen doen met alles erop en eraan...
Of een dure vakantie "even" boeken... ah joh geld zat!

Meiden die gezellig 1x in de zoveel tijd met een groepje vriendinnen borrelen... Ik wou dat ik dat had...

Mensen die gewoon uitgebreid op stap kunenn, een houtkachel in huis kunnen hebben, en alle bbq's gezellig aanwezig kunnen zijn (op lich. gebied zware astma)

Maar buiten dat heb ik het wel weer getroffen dat mijn vriend bouwvakker is, en ons huis helemaal zelf gebouwd heeft. In dat opzicht snappen ze niet dat ik dan nog jaloers kan zijn op een ander.. "hoor ik vaak"

Mv2: wat ben jij toch een lieve vrouw! Je gaat zo goed met alles om, je verwoord het allemaal zo ontroerend. Ik denk nooit bij jou "daar heb je haar weer", ik ben het verder dan ook met de rest eens.
Ik leef juist heel erg met je mee, en heb heel veel respect voor de manier waarop jij met de ziekte van M.ara omgaat.

Hetzelfde geldt voor Susan, ik vind je positief ingesteld ondanks het allemaal heel verdrietig en moeilijk voor je moet zijn.

Ladies:

Suus schreef:Ik ben jaloers op mensen die een leuke baan hebben of in ieder geval weten wat ze willen doen...

Dat heb ik ook. Ik ben 30 en ik weet het nog steeds niet. Ik kan echt heel erg balen als ik mensen zie de elke dag met plezier naar hun werk gaan, of die in ieder geval een goede baan hebben. Ik werk voor mezelf als beauty consulente en daarnaast 4,5 tot 9 uur in de week in de schoonmaak, dat zet helaas geen zoden aan de dijk.

Wat voor werk doe jij Suus?

Goochempie Ik kan me dat zo goed voorstellen, ik vind het echt heel naar om te lezen. Ik vind wel dat jij heel goed met de situatie van je moeder omgaat!

Ik kan ook weleens jaloers zijn, voornamelijk op mensen die alleen op reis gaan. Dat wil ik zo graag, en ik ga het ook wel een keer doen, maar ik vind het echt eng, en dat vind ik zo stom van mezelf, dat ik spontaan jaloers wordt als ik zie dat die mensen het gewoon doen! Zou ik ook willen

Op meiden met lange dunne benen.
Op mensen die onbeperkt geld uit kunnen geven zonder erover na hoeven denken
OP mensen die veel verschillende talen kunnen spreken
Op meiden met lang dik haar

Dat is het ongeveer wel!

Tea-Leaf schreef:

Suus schreef:Ik ben jaloers op mensen die een leuke baan hebben of in ieder geval weten wat ze willen doen...

Dat heb ik ook. Ik ben 30 en ik weet het nog steeds niet. Ik kan echt heel erg balen als ik mensen zie de elke dag met plezier naar hun werk gaan, of die in ieder geval een goede baan hebben. Ik werk voor mezelf als beauty consulente en daarnaast 4,5 tot 9 uur in de week in de schoonmaak, dat zet helaas geen zoden aan de dijk.

Wat voor werk doe jij Suus?

Ik ben ook 30 en weet het dus ook nog steeds niet... Ik werk nu al promovendus, het onderzoek sluit perfect aan bij mijn twee studies en ik vind het ook nog steeds een interessant onderwerp, maar ik ben er nu wel achter dat onderzoek doen helemaal niet wat voor mij is... Maar ja, wat dan wel?

Kijk je ondertussen ook rond naar vacatures die enigzins aansluiten bij je vakgebied? Of is een loopbaancoach iets voor je?

Een loopbaancoach lijkt me een goed idee, maar ben er nog niet heel erg mee bezig, durf namelijk nog niet echt toe te geven aan mijn omgeving dat dit het niet is voor mij, iedereen was zo blij voor me toen ik deze kans kreeg. Heb het er nu alleen met mijn vriend over. Durf nu ook op mijn werk nog niet aan te geven dat ik nog niet weet of ik het wel af wil maken. Het stomme is, ik kan de inkomsten ook niet missen zolang mijn vriend nog studeert (nog maximaal een half jaar).

Ben jij bezig met het zoeken van iets anders, Tea-Leaf?