Ik post maar in algemeen...

Supertalentje, wat verschrikkelijk voor jullie, gecondoleerd. Heel veel sterkte..

Welkom terug, al is de reden niet leuk. Ik hoop dat je hier steun kan vinden en wie weet blijf je en post je over een tijdje ook positieve verhalen.

Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen; en ik hoop dat je het een plekje kunt geven met de tijd. Hij waakt van boven over je.
Ik was Lotus/Emilie, en heb je ook op hyves, had zoiets al meegekregen inderdaad, echt erg .

En gefeliciteerd met je neefje, is dat kindje nummer 2 van je zusje? Of een ander zusje?

Veel liefs.

Supertalentje, wat verschrikkelijk om te lezen, heel veel sterkte gewenst!
Ik was op het oude forum Karlytt

Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Heel veel sterkte gewenst!!

Gecondoleerd met het verlies van je broertje!

Ik las op het vorige forum voornamelijk mee, en herken je naam dus ook.

Gecondoleerd en heel veel sterkte en kracht toegewenst.

Jeetje heftig zeg van je broertje. Hopelijk kan je het snel een plekje geven

Wat zijn er trouwens veel mensen terug van weg geweest ineens gewoon scary haha

Gecondoleerd! Heel veel sterkte

Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Jeetje Supertalentje, wat vreselijk erg voor je/jullie.. Ik wil je heel veel sterkte wensen. En natuurlijk welkom terug!

(Kersje)

Ook ik wil jou en je familie heel veel sterkte wensen

Noa schreef:Ik wil je alleen even veel sterkte wensen. Het enige advies wat ik je kan geven is: denk aan jezelf, wees lief voor jezelf, geef jezelf de ruimte, doe wat voor jou goed voelt. Trek je weinig aan van: wat hoort, of hoe een rouwproces er gebruikelijk uitziet. Dat werkt voor ieder persoon anders en alleen jij kan aanvoelen hoe het voor jou zit.

Bedankt Noa. Het enige wat ik doe is aan mezelf denken en dat voelt ontzettend egocentrisch. Er is even niks anders dan mijn verdriet, maar ik wil ook graag betrokken blijven bij het leven van anderen, dat heb ik volgens mij altijd gedaan, dus ik vind het lastig soms aan mezelf te denken. Ik wil graag doen wat voor mij goed voelt, maar er is niks. Althans, ik heb nog niks gevonden, wat ik ook doe, het verandert niks aan het gemis, ik vind dit frustrerend, ik had graag gewild dat ik op het moment iets ergens uit kon halen.
Ik wil graag weten 'hoe het hoort', hoe je rouwt en hoe ik me dien te gedragen, ik heb behoefte aan handvatten om dat ik nu maar gewoon wat doe. Ik weet dat niemand kan vertellen hoe het moet, maar ik ben nog steeds stiekem op zoek naar een stappenplan, iets lekker praktisch en constructiefs Misschien kan ik dit later allemaal wel?

Bitterkoek_ schreef:Ik ken je ook nog via het vorig forum en ik heb je ook nog een tijd in mijn hyves gehad. Ik weet nog wel op foto's te zien hoe hecht jullie waren. Niet alleen met je broertje maar met de hele familie. Ik vind het superrot voor je dat je je broertje op zo'n brute wijze bent verloren. Ik hoop dat je hier je steun kan vinden en dat het een beetje helpt.

Ik weet niet hoe het is om in jouw schoenen te staan en om je broertje te verliezen. Maar ik weet wel hoe het is om iemand te verliezen die dichtbij je staat. En nog vele anderen met mij. Ik ben onlangs mijn moeder verloren. Ik weet waar je door heen gaat.

Ik koppel je 'echte naam' even niet aan je forumnaam. Kun je me pmmen? Ik vind het mooi gezegd dat je wel weet hoe het is om iemand te verliezen die dichtbij staat, het klinkt begrijpelijker dan de 'ik weet hoe je je voelt'. Jij ook sterkte met jouw verlies.

Lady4 schreef:Wat fijn dat je weer terugbent, maar wat een onvoorstelbare verdrietige reden, waarom je hier je verhaal (weer) wilt delen. Wat moeten jullie een groot gemis ervaren na het overlijden van je broertje.

Ik wens jou en je familie alle kracht toe om dit verlies een plekje te kunnen gaan geven. Koester alle mooie momenten die jullie hebben gehad en de foto's die je van hem hebt gemaakt. En onthoudt: ' Afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg, maar verlaat je niet'.

Heel veel sterkte!

Wat lief dat je het fijn vind dat ik terug ben, ik voel me vandaag hier ook een beetje een aandachttrekkerige zeur Bedankt voor je lieve woorden... Ik ben wel nog in de "afscheid nemen bestaat wel"-fase.

Hoe gaat het met jou?!

Nou hehe daar ben ik dan Ik ga even in je quote reageren:

Supertalentje schreef:@Sjaantje: ik zit dit op mijn bb te typen, ik heb je post niet voor me, dus sorry als ik niet goed gelezen heb ;-)
Het voelt niet constructief omdat er niets uit voortkomt en misschien vooral wel omdat het niet helpt. Waarom voelt het voor jou niet constructief? Waarom vind je dat het niet helpt? Omdat je nu na zes weken nog niet 'uitgejankt' bent? Wat ik eerder al zei (ja ik blijf erbij) is rouwverwerking een proces waarvan je je tijdens het verwerken zelf, niet echt bewust van bent. Pas na een tijd kijk je terug en denk je: 'ja, ik ben aan het verwerken geweest' en ik denk dus ook echt dat het bij jou ook zo is. Je huilt, maar je verdriet wordt er niet direct minder om. Logisch toch? Als je een 'klein verdriet' hebt, huil je eventjes en dan is het over. Maar je hebt nu een 'groot verdriet' dus zal je ook veel vaker huilen nodig hebben om je verdriet over te laten gaan. Ik huil na zes jaar nog steeds om mijn moeder (zal zometeen hieronder mijn situatie verder toelichten) maar betekent dat dat ik het niet verwerkt heb? Dat mijn tranen niet constructief zijn? Ik denk zelfs dat rouwverwerking een proces is waar je nooit helemaal klaar mee bent. Want er zullen telkens weer situaties komen die je verdriet weer tergbrengen, zij het in mindere mate. Iedereen kent de rotdag, even huilen en je kunt er weer tegen, maar het op de bank zitten en huilen vult niet. Ik heb er ook niet direct behoefte aan, ik kan niet anders lijkt het wel. Dit vat ik op als dat je er wel degelijk behoefte aan hebt, alleen dan niet bewust, maar onbewust. Als jouw lichaam die behoefte écht niet had, zou je niet het gevoel hebben dat je niet anders kunt, lijkt me. Het enige waar ik behoefte aan heb is even helemaal niks. Niet opstaan, niet vrolijk doen tegen collega's, niet hoeven presteren, gewoon het leven juist nog niet oppakken. Maar die keuze heb ik niet, mensen rekenen op me Wie zegt dat??, en wat moet ik thuis de hele dag op de bank, huilen? Ja, als je dat even niet anders kunt zou ik dat gewoon doen. Alleen, of samen met familie, of samen met vriend(inn)en. En verder doen waar je behoefte aan hebt: een wandeling, naar een plek die je herinnert aan je broertje, of ter afleiding iets leuks doen met iemand, of...
Sommige mensen zeiden: 'je zult het verwerken en sommige mensen zullen het nooit kunnen verwerken'. Ik ben zo bang dat ik terugkijk en tot de conclusie kom dat ik het nooit verwerkt heb. Als je daar bang voor bent, dan is de kans groter dat het inderdaad zo gebeurt. 'Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest' zegt men niet voor niets. Geef je over: vecht er niet tegen, maar vecht ermee. Dan kom je vanzelf op het punt waar je wezen moet om verder te kunnen met je leven. En het belangrijkste is; ik wil dat dit gevoel ophoudt, dit eindeloze verdriet en de grote leegte. Ik wil weer genieten en leven. Geloof me, dat gevoel komt écht terug. Maar zes weken is té kort hiervoor. Een naaste verliezen is zó heftig, dat kan je niet na zes weken verwerkt hebben. En echt, ik weet dat je het liefst wilt dat het rotgevoel ophoudt, maar ik ben echt van mening dat als je het rotgevoel nu wegstopt om je maar 'gelukkig' te voelen, dat het rotgevoel later dan dubbel en dwars terugkomt. Daarom zei ik gister al: duik in je verdriet! Ga er doorheen, want hoe eerder je je verdriet onder ogen ziet, hoe eerder je het achter je kunt laten. Het rotgevoel gaat nooit helemaal weg, een dag als (bijvoorbeeld) zijn verjaardag zal áltijd moeilijk blijven. Maar wél draaglijk. Ik ben gewend niet lang een rotgevoel te hebben, ik zoek een oplossing of leg het naast me neer als ik het niet kan veranderen. Ik kan dit niet oplossen maar ook niet naast me neerleggen. Je kunt het wel oplossen, alleen niet binnen de termijn die je het liefst zou willen. Het duurt even, waarschijnlijk té lang naar je zin. Maar geloof me: dat is niet voor niets!
Oh, moraal van het verhaal; ik ben een controlefreak die volledig de controle kwijt is :-) Dat dacht ik inderdaad ook maar ik kan het me helemaal voorstellen. Je bent nu even de grip op je leven kwijt, je overlevingsmechanisme heeft het als het ware even van je overgenomen en dat voelt niet fijn. Maar je krijgt die controle over je leven terug, ik beloof het je

Mag ik vragen waarom jij hebt moeten verwerken en hoelang het geleden is? Thanx voor je reactie!

Ik zal mijn verhaal zo kort mogelijk houden, want ik zou er boekdelen over kunnen schrijven. Mijn moeder is in augustus 2005 overleden aan longkanker. Ze hoestte al een hele tijd heel erg maar wilde absoluut niet naar de huisarts. Logisch, want zij als verstokte roker wist heus wel wat de dokter zou gaan zeggen. In die periode raakte mam ook steeds meer verward, ze vergat dingen en stelde bepaalde vragen soms meerdere malen. Haar dagritme veranderde ('s nachts wakker zijn en in huis rondspoken en overdag slapen) en begin juni 2005 stortte ze in en raakte ze volledig de weg kwijt. Toen kregen we haar eindelijk zover dat ze naar de dokter ging en uiteindelijk werd ze opgenomen voor onderzoeken. Binnen een paar weken hadden we 2 diagnoses: longkanker waar niets meer aan te doen was (terminaal stadium én mam's conditie was te slecht voor welke behandeling dan ook) en ze bleek niet-aangeboren-hersenletsel (syndroom van korsakov - wernicke) te hebben als gevolg van jarenlang alcoholmisbruik (klinkt stom, ik vond mam niet het 'stereotiepe alcoholist' maar ze dronk gewoon áltijd bier (en 's morgens 2 bakkies koffie). Maar dat verklaarde dus haar 'verwardheid': haar kortetermijngeheugen was zowat volledig verdwenen, vergelijkbaar met dement dus (ze was op dat moment bijna 52 jaar). 'Gelukkig' bleek de prognose dat ze niet lang meer te leven had, anders hadden we mam naar een gesloten afdeling van een verpleeghuis moeten brengen, want we konden haar geen seconde meer alleen laten, ze was opstandig en boos. Maar omdat we wisten dat ze nog maar korte tijd bij ons zou zijn, hebben we het vol kunnen houden om haar zelf thuis te verzorgen, tot ze een paar dagen voor haar overlijden opgenomen werd in het ziekenhuis.
Het lastigste was dat mam dus ook niet 'wist' dat ze zo ziek was dat ze zou gaan overlijden. We moesten dus tegenover haar doen alsof er 'niets' aan de hand was: ja ze was wel ziek, maar daar had de dokter vast een oplossing voor Heel moeilijk om zo tegen je moeder te moeten liegen, maar het alternatief was dat ze tig keer op een dag geschokt raakte van het nieuws dat ze niet lang meer te leven had, terwijl ze dat een minuut later toch weer vergeten was. Het dubbele daaraan was dat wij wel een periode hadden dat we 'afscheid' van haar konden nemen, maar toch ook weer niet. Het was immers niet bespreekbaar! Mam is dus 2 maanden na haar ´instorten´ overleden in het ziekenhuis, wij waren allemaal bij haar. Ik dacht dat ik gek werd van verdriet, had het gevoeld at ik constant tegen een muur van ellende op liep en ik heb dan ook vrij snel (binnen een paar weken) in overleg met de huisarts besloten om maatschappelijk werk in te schakelen. Ik trof een geweldige hulpverleenster die me supergoed heeft geholpen. Bij haar kon ik mijn verdriet, maar vooral mijn woede, heel goed kwijt. Ik kon met haar praten, dingen relativeren (er kwam bij mij heel veel schuldgevoel bij kijken maar da's weer een ander hoofdstuk ) en na een hele tijd, misschien wel maanden, had ik het gevoel dat ik weer 'tot leven' kwam. Mijn leven had een tijdje stilgestaan en in die tijd ben ik heel diep in mijn verdriet gedoken. Maar na die paar maanden kon ik het 'handelen' en nu nog kan ik er goed mee omgaan. Alleen met 'speciale' dagen en gebeurtenissen is het nog even wat moeilijker dan anders (sterfdag, verjaardag, moederdag maar vooral toen mijn zus vorig jaar zwanger was (mam's eerste kleinkind) en zelf moeder werd). Eén of twee keer per week kom ik op de begraafplaats om de plantjes water te geven en dan klets ik ook altijd even tegen haar.

Nou hehe, wat een post! En ik heb nog wel zo mijn best gedaan om kort en bondig te blijven Nou ja, als je halverwege bent afgehaakt, kan ik het je niet eens kwalijk nemen. Misschien heb je wat aan mijn ervaring, misschien ook niet. Ik wil ook helemaal niet beweren dat mijn manier van rouwverwerking de juiste is want dat werkt voor ieder individu weer anders. Doe wat voor jou het beste voelt, denk even vooral aan jezelf en iets minder aan anderen, des te eerder heb jij als controlfreak de controle over je leven weer terug. Heel veel sterkte en als je behoefte hebt, mag je me altijd pm'en.

Guattari schreef:

Supertalentje schreef:@Guat; jaloers! Doe lieFfie de groetjes! En zeg maar dat ik haar snel bel, als je wilt :-) ik zie je reactie graag tegemoed!

Zal ik doen.:-) Wat ik heel erg lijk te lezen in jouw reacties is dat je van het één op andere moment de controle over je eigen leven en dus in bepaald opzicht comfortzone bent kwijtgeraakt. Hoe het was, is niet meer; dat idee. Dat besef is er wel, maar het gevoel dat daarbij komt kijken wil je niet aan en dat lijkt me ook logisch. Als je geconfronteerd wordt met zoiets heftigs, wat ook nog eens niet je eigen keuze is geweest, raakt een ieder daar kwetsbaar van en probeer je je vast te klampen aan houvast. Voor jou bijvoorbeeld dat je je dagelijkse bezigheden weer hebt opgepakt, maar dit lijkt allemaal op de automatische piloot te gaan. Dan komt idd de dooddoener om de hoek kijken dat het leven voor jou wel doorgaat, ook al zou je zelf niet weten hoe je daar op dit moment vorm aan zou kunnen geven. Jij wil dat je constructief bezig bent, want het leven moet wel nut hebben in jouw optiek. In dat opzicht lijken we op elkaar en ben ik blij dat we een vriendin delen, die vaak wat minder streng is hierin is en dit ook heel goed kan overbrengen naar vriendinnen.;-) Maar weet je dat constructief bezig willen zijn domweg een synoniem is voor controle terugkrijgen over hetgeen je doet, voelt en denkt? Uiteindelijk wil iedereen 's avonds terugkijken op een nuttige, productieve dag en geen tijd verkloten aan 'onzin'. Als je nu zo redeneert ben je wel veel te streng voor jezelf, want je leven is ook ontregeld en je veilige haven van je familie is opeens anders samengesteld. Het kost tijd om hierin je nieuwe positie te vinden en je dus te hernemen. Ik zie dat je met laatstgenoemde (constructief) bezig bent door te schrijven. Dat kan ik alleen maar stimuleren. Verwacht daarbij niets van jezelf, schrijf gewoon wat er in je opkomt en misschien ontdek je er ooit een lijn in en misschien ook niet. Het maakt niet uit. We lijken op elkaar te lijken (coole zin;-)). Ik schrijf ook met extreem veel verdriet en ik ben dan veel bezig met muziek. Muziek is mijn manier om me te uiten, want de teksten van sommige nummers dekken dan beter de lading dan wat ik er zelf over kan of wil zeggen. Ik hoop dat jij dit ervaart met schrijven, een soort van je hoofd voor korte duur leegmaken.

Het is niet raar dat je er dagen tussen hebt zitten waarin je het liefst in je bed ligt en er niet uit wil komen. Als de dagen zo voorbij kunnen gaan aan je en je in de ideale situatie ook nog eens de hele dag kan slapen, word je vanzelf wel weer wakker en zie je het zonnetje schijnen. Toch? Zo gaat dat immers in een ideaal scenario. Dan komt wederom de harde realiteit. Je bevindt je nu niet in een ideale situatie, maar juist in een periode waarin het besef doordringt dat het leven vergankelijk kan zijn, terwijl je dat niet wil en je maakt onderscheid tussen wat écht belangrijk is en wat minder prioriteit heeft. Hoe naar, oneerlijk, klote en zwaar het ook is, dit gevoel niet willen hebben is menselijk; dit gevoel willen negeren/ontwijken ook, dit gevoel toelaten is echter bijzonder dapper - het duidt op verwerking. En nee, dan hoef je niet bang te zijn dat je volgend jaar opeens beseft dat je niet volledig hebt verwerkt. Als dit al aan de orde mocht komen, manifesteert zich dat vaak pas jaren later en ook dat is een stukje controle willen houden, wat domweg niet mogelijk is.

Je mag me altijd PM'en en ik hoop dat je ook veel hebt aan de wijze woorden van ons 'lieffie'. Zij is hier veel beter in dan ik qua mensen iets in perspectief laten zien. Ik denk wel aan je en nogmaals; PM me gerust. Sterkte.

P.S.: bewogen jaar geweest, maar het gaat weer goed met me!

Ja, Ik ben inderdaad de controle kwijt. Zo voelt het ook. Ik heb van alles gedaan om het terug te krijgen (alle keukenkastjes uitgesopt, alles wat erin stond opnieuw afgewassen en alles staat nu op grootte en kleur gesorteerd, ziet er prachtig uit!) maar het voelt nog steeds als chaos. Hoewel ik altijd geweten heb dat mijn controledrang onzekerheid is en natuurlijk een 'schijnveiligheid' was het wel MIJN comfortzone... Ik loop misschien ook niet zo zeer tegen zijn overlijden aan, ik loop tegen mezelf aan. Ik zoek de les hierin, minder controle uitoefenen? Wat is minder, hoeveel is genoeg? En waarom loop ik hier tegenaan; het is toch juist 'goed' een georganiseerd leven te hebben? Ik word ook moe van al mijn vragen, de verzonnen antwoorden hierop en de vragen die de antwoorden weer oproepen, waarom kan ik hem niet gewoon alleen maar missen...? En hoe het was is niet meer, maar ik weet niet hoe nu wel. Klinkt gek, maar ik weet altijd. En weet ik het niet dan leg ik het voor aan vriendinnen, fijne collega's, mijn man, mijn ouders etc. Ik weet nooit 'niet' of altijd maar voor even. De vaste grond is weg, dat maakt me extra onzeker.
Ik snap je opmerking dat ik niet aan het gevoel wil, ik voel echt de weerstand. Maar ik hekel ook de 'ongrijpbare' termen als 'een plekje zoeken' en 'rouwen'. De weerstand kan ik zien, maar hoe laat ik dan los? Is dit loslaten? En tegelijkertijd, misschien kan ik niet anders, al zou ik het willen loslaten ik weet niet eens hoe. En ik ben bang dat dit weer zo'n vraag is waar niemand antwoord op heeft, dat zie ik later pas, nou lekker dan...
Constructief bezig willen zijn en de controle terug krijgen had ik nog niet aan elkaar gekoppeld. Het klinkt wel logisch :-) Ik wil iets doen dat vult, dat het verdriet wegneemt, al is het maar voor even. Ik mag echt wel even op de bank gaan zitten huilen en mezelf zielig vinden, maar daarna wil ik gewoon weer een bijdrage leveren. Zij het aan de maatschappij, mijn relatie, mijn rouwproces, dat maakt me niet uit, maar alles voelt nu zo leeg en zinloos. Zelfs de controle voelt zinloos, het meest bevredigende als controlefreak, dus niet allen mijn veilige haven terug vinden, mijn plek in de wereld maar ook gewoon mezelf. Wie ben ik nu, wat vind ik nu belangrijk, waar liggen nu mijn principes/normen/waarden? Ik heb geen flauw idee en dat beangstigt me gewoon (en bij angst zoek ik controle, maar die helpt dus niet).
Ik wist dat het leven vergankelijk was (ik heb een vriend verloren toen ik 16 was en toen wist ik dat mensen geen 80 werden achter de geraniums), maar nu voel ik het en is het ineens heel anders. Prima dat het leven een keer ophoudt, dat weten we toch allemaal? We maken toch een ruzie goed voor het slapen gaan? Roepen toch "doe je wel voorzichtig" tegen familie, vrienden, kenissen? En toch voelt het niet zo. Ik vind het oneerlijk en stom. Ik wil echt niets liever dan hem gewoon terug. En omdat dat niet kan voel ik me weer een sukkel omdat het toch zo voelt. En je weet alleen maar dat het leven vergankelijk is als het een ander betreft, mijn moeder zei treffend dat ze dacht dat we onsterfelijk waren en eigenlijk heb ik er ook nooit bij stil gestaan mijn broertje te verliezen, en waarom eigenlijk niet?
Ik wil graag bijzonder dapper zijn en alles voelen en toelaten, maar tegelijkertijd weet ik niet hoe, mis ik weer het stappenplan en heb ik er gewoonweg niet altijd zin in. Het verdriet overmand me gewoon nog zoals het deed toen ik het de eerste keer hoorde en dat voelt dan toch even onverdraaglijk. De controle hebben over mijn verdriet en dan de keuze maken het gewoon te voelen lijkt me fijn, maar het overvalt me gewoon steeds, het is geen keuze en dan 'kies' ik er vaak toch maar voor het weer terug te drukken, heb ik de controle weer (echt, ik ken niemand die zoveel ónbewuste controle' uitoefent als ik, je zult ook wel denken, haha!)
Ik bel lieffie binnenkort, ik wil graag horen wat ze te zeggen heeft, maar ik wil er de tijd voor nemen, even rustig voor gaan zitten en dat is er nog even niet van gekomen, ik bel haar snel.

Bedankt voor je reactie, het was het wachten waard!

Jeetje wat een hoop reacties! Ik 'mag' niet internetten op mijn werk, iedereen kijkt op mijn scherm en posten met mijn bb vind ik zo vervelend! Dus mijn reactie laat soms even op zich wachten, maar ik reageer vanzelf :-)

@Storm: ik herken je naam gewoon nog! Thanx!
@Lotus: ken ik ook nog!
@Nonnevot: jouw naam herken ik ook, bedankt!
@Sjaantje: doe rustig aan, ik heb ineens geen haast meer...
@Paris1985: bedankt. Hoe is het met jou?!
@Weetjewel; zie ik nou dat jij een 'fluisteraar' bent? Haha! Hoe is het met je knappe kinderen? En alles goed met vriendje?
@Pien; fill me in, pm me even je echte naam En bedankt, ook voor de felicitatie. Ik vind het niet moeilijk, lastig, verdrietig, of fijn, ik vind het gewoon gek om mijn pasgeboren neefje te bezoeken in hetzelfde ziekenhuis waar mijn broertje in het mortuarium lag...
@_Donna: ik heb het niet kunnen vinden. Mijn broertje is op 27-03 overleden. Ik heb wel begrepen dat het op veel plaatsen in de media is geweest, maar het is allemaal langs me heen gegaan. http://www.limburgsecourant.nl/nieuws/algemeen/kelpenoler/7412/jongen-uit-koningsbosch-16-overleden-bij-heftruckongeval.html
@Isabella; hoe is het? En met vriendje? Mijn een-na-jongste-zusje is vorige week vrijdag bevallen. Mijn oudste zusje houdt het gelukkig vooralsnog bij 1 kindje
@Princess: en hoe is het met jou? We hebben elkaar weleens gezien, toch?
@James; hoe kom je nou weer aan die naam, haha! En hoe is het met je zoon? Gefeliciteerd met je aanstaande bruiloft, spannend!


Suus, Burn, SoGood, Sjonno, Jade, Tullow, Sweety, Oasis, Freakielief, Proudmama, Jeanette, Anousch, Jordana, Flippin Bitch, Snoepy87, Arden, Smikkell, Foolish Sam, Fauve, Anniej_S, Koffieleut, Razz_, Snow White, Biancy en Aina, allemaal bedankt voor de sterktes en het medeleven!

Sjaantje, ik zie net dat je alweer gereageerd hebt, lief. Ik kan je een boek terugschrijven, maar manlief komt net thuis (hij is de hele week van huis) en die ga ik even knuffelen en bijkletsen. Ik reageer asap

Ik hoop alleen dat je uit mijn berichtje kunt opmaken dat een rouwproces niet iets is wat je 'effe tussendoor' doet. En nogmaals: dat het bij mij zo verliep, wil niet zeggen dat het bij jou óók zo verloopt! Ik weet bijvoorbeeld van mijn zusje dat haar rouwproces weer heel anders is verlopen dan het mijne, terwijl we hetzelfde meegemaakt hebben op hetzelfde moment. Ik weet ook van iemand die haar moeder al eerder is verloren, maar er niet over kan/durft/wilt praten en er nu nóg niet mee om kan gaan. Het ligt dus gewoon echt aan de manier waarop je ermee omgaat en die manier is voor iedereen anders. Jij wilt graag dat het rouwproces snel voorbij is, maar helaas heb je daarin niets te willen.

Ik vind het wel heel vreemd, ik zit de link te lezen met het bericht over je broertje en ik weet nog wat ik die bewuste dag deed. Het was een mooie dag voor ons want we vierden de eerste verjaardag van mijn nichtje. En dan te bedenken dat die dag voor jou een nachtmerrie uitkwam Het is net of het ineens een stukje dichterbij komt nu... da's gek!

Ga lekker manlief knuffelen, dat helpt hopelijk al wat. Ik ga zo naar bed maar hou je topic in de gaten en dan lees ik je reactie vanzelf wel. Slaap lekker straks en don't worry... het komt écht allemaal goed!

Supertalentje, wat verschrikkelijk dat je broertje zo jong is overleden, ik heb er geen woorden voor. Heel veel sterkte.

Wat erg van je broertje, heel veel sterkte!
En natuurlijk ben je hier op het forum altijd welkom!

Toen ik gisteravond (ahum... vannacht ) de pc uit had gezet en naar bed wilde gaan, zat ik nog even over jou na te denken. Plots kwam op de radio het liedje 'Always' van Bon Jovi en dat is echt hét nummer van mams en mij. Tja, toen hield ik het even niet droog...

wat ontzettend rot dat je broertje is overleden.
Heel veel sterkte en kracht voor jou en je familie!

Ik wil je ook heel veel sterkte toewensen!
Ondanks dat we elkaar niet kennen..