Ik post maar in algemeen...

Hey meiden,

Long time no see! Kostte me toch een half uur uit te vogelen dat het oude forum niet meer bestaat maar jullie gelukkig hier zijn verder gegaan
Ach, niet iedereen zal op me zitten te wachten, maar dat geeft niet

Jaren geleden hier terecht gekomen toen het niet zo goed met me ging, blijven hangen toen het beter ging, leuke mensen leren kennen, mezelf leren kennen en Yes gaandeweg uit het oog verloren. Natuurlijk kom ik uiteindelijk weer hier terecht omdat het niet goed met me gaat, ook weer wel, maar ik heb behoefte aan een klankbord en reactie. En waar beter dan hier waar mensen me altijd (ik bedoel vaak, haha) hebben gesteund, getroost of me keihard op feiten hebben gedrukt waar ik dan toch behoefte aan had.

Ik heb 6 weken geleden mijn broertje verloren. Hij was 16, het was een ongeluk en niemands schuld. Maar ik kan er niet mee uit de voeten. Ik doe maar wat. Schrijven is het enige dat iig helpt mn gedachten te ordenen, maar alles verandert zo snel. Ik hoop dat ik hier een stukje kan verwerken, hoe frustrerend ook dat ik eigenlijk niet eens weet wat dat is of hoe het moet.

En natuurlijk wil ik weten hoe het met iedereen is, *heb net een heel lijstje getypt naar wie ik benieuwd ben, maar ben bang mensen te vergeten*, dus dat doe ik maar niet.

Ik herken je naam! Wat ontzettend heftig van je broertje zeg, ik denk dat je hier wel aan het juiste adres bent voor steun

Jeetje wat heftig.

Owjeej, wat verschrikkelijk. Gecondoleerd! En heel veel sterkte bij de verwerking.

En Welcome Back.

Wat heftig!! Sterkte

Supertalentje, jij had een zwart/witte kat als avatar toch? Ik heb me lang afgevraagd hoe het met je ging.

Het spijt me te horen dat je broertje is verongelukt en 6 weken is nog heel vers. Heel veel sterkte, ik hoop dat je hier weer kan vinden wat je zoekt, qua steun en klankbord.

Gecondoleerd met het verlies van je broertje en veel sterkte toegewenst.

Ik lees je berichten op Hyves, ik vind het zo vreselijk wat er is gebeurd dat ik eigenlijk gewoon niet weet wat ik moet zeggen.

Lieve schat wat een vreselijk nieuws. Wat verschrikkelijk voor jou, je ouders en je prachtige groep van broers en zussen.
Je bent uiteraard meer dan welkom om hier te komen kletsen, hopelijk vind je wat steun hierin!

xxxx

Marin

heb het kippenvel op mijn armen staan, wat heftig. Heel veel sterkte. Hopelijk kun je je verhaal hier een beetje kwijt.

(alleen veel forumnamen zijn wel veranderd)

Jeetje wat ontzettend naar/verschrikkelijk. Hopelijk heb je wat steun aan het forum en kun je het rustig gaan verwerken en een plekje geven. Sterkte!

Wat ontzettend erg.. Gecondoleerd en heel veel sterkte!

Ik herinner me je ook nog wel, en inderdaad je grote familie... wat een verdrietig nieuws! Sterkte, ik hoop dat het je helpt om hier wat van je af te typen

Wel gezellig dat je er weer bent!

Wow, zoveel lieve reacties ineens!

@Djin ken ik nog, hoe is het? Ik heb dezelfde naam gehouden, anders wordt het een soort speurtocht
@Inge, was jij niet naar de Malediven geweest? Je bent inmiddels ook getrouwd toch, of zit ik er helemaal naast?
@ABE = de engel met de blauwe ogen? Thanx!
@zegmaar_: Ja, die had ik. Althans, ik had mijn wit/zwart/grijze poes als avater. Had je eerder een andere naam?
@Susan, jij stond natuurlijk bovenaan mijn lijstje! Mijn www's schieten tekort Hoe is het met de kids?
@Marin, Ja, dat was het moeilijkste, ineens nooit meer met zn allen. Ik zie net trouwens dat je een golden ticket hebt, gaaf en gefeli!
@Fairytale, jij praat me even bij over de namen? De jouwe bijvoorbeeld...?
@Sterre, Ja, die grote familie is van mij, haha! Heb jij ook je naam verandert?

Bedankt voor de sterktes en condoleanes, ik blijf het gek vinden ze te ontvangen, normaal gesproken waren ze voor anderen. Ik hoop dat ik het hiermee ook een beetje kan verwerken en thanx dat het kan!

Supertalentje schreef:
Ja, dat was het moeilijkste, ineens nooit meer met zn allen.

Dit lijkt me inderdaad heel erg moeilijk. Ik kom zelf ook uit een groot gezin zoals je weet, en ik moet er niet aan denken hoe het is om zo'n leegte te voelen binnen het gezin. voor jullie allemaal, ik kan me niet voorstellen hoe het voelt.

Klopt... nee nog niet getrouwd, volgend jaar pas (zodat we nog even goed kunnen sparen)...


Verschrikkelijk zo opeens je broertje uit het leven gerukt.

Marin schreef:

Supertalentje schreef:
Ja, dat was het moeilijkste, ineens nooit meer met zn allen.

Dit lijkt me inderdaad heel erg moeilijk. Ik kom zelf ook uit een groot gezin zoals je weet, en ik moet er niet aan denken hoe het is om zo'n leegte te voelen binnen het gezin. voor jullie allemaal, ik kan me niet voorstellen hoe het voelt.

+1, behalve dan dat ik niet uit een groot gezin kom.

Mijn vorige naam was mz.charlotte.

_N.ewbie_ is (weer) N.ovalee
A.pple_blossom is (weer) I.rmaLaPoes
a.ukje83 is nu F.amke
B.adeend88 is nu O.mafiets
B.uppie is nu P.ien
C.aroow762 is nu C.aroow
C.oco_Solis is nu C.oco
C.uttingEdge is nu S.ingsing
D.ani_Yes is nu D.ani
D.onderwolkje_86 is nu D.onderwolkje
D.oosjuh is nu S.hallY
D.wab is (al enige tijd) D.onnaa
E.versleeping is nu S.uperGrover
f.ala1989 is nu N.ora
F.lower_of_Love is nu _*B.londgirl*_
F.oolishGames is nu F.oolishSam
G.aby is nu T.hinkPink
H.eartbeat is nu S.torm
i.kbensophie is nu z.onnetje
I.nguhx is nu I.nge
I.nsomnia is nu F.airytale
J._ade is nu J.ade
J.ipster is nu Z.ora
K.lein-Meisje is nu N.erdChic
K.nofje is nu T.sjip
L.ittleBirdie is (weer) P.urk
L.ieslovesyou, is nu L.ies
l.ouitje is nu G.izmo
L.uca84 is nu M.amaCa
L.ynn1984 is nu L.!ND@
M.akamba! is (al enige tijd) R.uby Gloom
m.anon1985 is nu l.ove
M.aure is nu I.sa
M.e dushi is nu i.jsjemeisje
M.elletje20 is nu M.el
M.ickaa is nu M.iKa
m.ickeymuisje is nu m.ickey
M.iefsel is (weer) G.oochempie
M.impie29 is nu M.impie
M.inimouse is nu R.yanne
M.irror84 is nu M.irror
M.izzmaaike is nu M.aaike
M.onnie25 is nu M.onnie
M.uisjepluisje is nu m.uisje
M.upske22 is nu K.abouter
M.uts_ie is nu M.@niek
M.yNickname is nu L.adyHysteria
M.z C.harlotte is nu z.egmaar_
N.esca is nu S.mooch
N.ina Nona is nu T.ry
N.oin is nu S.nowflake
p.eka80 is nu R.upsie
P.ietPiraat is nu P.rietPraat
P.luk02 is nu P.luk
P.outala is nu M.ay
R.ainbowtjuh is nu V.eronalin
R.ockyourworld is nu R.YW
s.enna is nu L.ion87
S._erena is nu S.erena
S.iem_1988 is nu C.hocolate Cookie
S.jaantje26 is nu S.jaantje
S.nippert is nu V.anillivi
S.terre48 is nu S.terre
S.uusie3 is nu S.uusie
S.uusje1980 is nu S.uus
S.uusje1987 is nu S.chaapke
S.uusje87 is nu L.ily
S.weety1 is nu p.sv-forever
S.illy-one84 is nu S.illy-one
T.anjaaa1983 is nu T.anja
T.hat's Not My Name is nu T.NMN
U.nknown Girl is (al enige tijd) B.liss
v .l i n d e r is nu L.iadan
V.rouwtjetheelepel is nu d.yingbride
W.hite is (weer) S.ushi
x.dribbel is nu d.ribbel
x.xxMINIxxx is nu A.quala
X.tinkieX is nu T.inkie
Y.vette28 is nu Y.vette
Y.vonne11 is nu Y.vonne
Z.uster Klivia is nu B.ruintje Beer
Z.wolsemeid is nu K.amperseboekenwurm

Dit lijstje stond in een ander topic stond aan het begin van dit forum zijn er al weer een paar van weg maar weet ik ook niet precies

Het gaat goed, alleen heeft de oudste een taalachterstand en bijkomende problemen, dat geeft wel veel zorg, maar we zijn omringd door hulp van professionals, op het moment gaat hij met sprongen vooruit en zegt hij zo'n beetje iedere dag nieuwe dingen (terwijl hij een paar maanden geleden nog nauwelijks sprak) en hij is wel gewoon een heel vrolijk en lief jongetje. Yrsa is anderhalf en heel ondeugend en heel lief.

Supertalentje schreef:
@Sterre, Ja, die grote familie is van mij, haha! Heb jij ook je naam verandert?

Nee, maar ik denk dat ik toen minder postte en meer meelas.

Jee, wat een verschrikkelijk bericht en tegelijk nare reden om je weer aan te melden op het forum. Gecondoleerd met dit grote verlies. Wat zal dit vreselijk voor jou en je familie zijn; ik kan het me niet eens voorstellen. Ik weet nog wel wie je bent van het oude forum en we hebben een gemeenschappelijke vriendin. Je was al weg toen ik m'n naam heb laten veranderen naar Guattari, maar was voorheen Ukkie1.

Verwerken is denk ik altijd pas iets wat je achteraf kan stellen en tijdens het proces zelf niet eens zozeer bewust van bent of kan zijn. Wat me meteen opviel, is dat je niet verbitterd lijkt te zijn geraakt door in je hoofd toch een schuldige aan te willen wijzen. Dat vind ik heel knap van je, want ook al zijn er feitelijk geen schuldigen, toch is het voor het rouwproces gevoelsmatig heel prettig om boos te kunnen zijn op iemand (aangezien boos zijn ook een fase is van rouwen).

Zes weken is een heel korte periode en ik denk dat er bovenal geen kant-en-klaar voorschrift bestaat hoe je je als nabestaande dan gedraagt. Wat jij benoemde als 'maar wat doen', komt op mij meer over als over zijn gegaan op standje overleven (ook al is deze woordkeuze misschien niet heel slim gekozen gezien de context van dit topic, maar het dekt wel de lading).

Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en hoop oprecht dat je hier een stukje verdriet kwijt kan en de steun vindt waarnaar je op zoek bent.

zegmaar_ schreef:

Marin schreef:

Supertalentje schreef:
Ja, dat was het moeilijkste, ineens nooit meer met zn allen.

Dit lijkt me inderdaad heel erg moeilijk. Ik kom zelf ook uit een groot gezin zoals je weet, en ik moet er niet aan denken hoe het is om zo'n leegte te voelen binnen het gezin. voor jullie allemaal, ik kan me niet voorstellen hoe het voelt.

+1, behalve dan dat ik niet uit een groot gezin kom.

Mijn vorige naam was mz.charlotte.

@ Marin: het is ook niet voor te stellen. Natuurlijk denk je dat je doodgaat als zoiets gebeurd, alleen de gedachte alleen al, maar het is gebeurd en je gaat niet dood. En dat is heel gek. Ik heb, net als jij, altijd heel veel foto's gemaakt. Ik heb na zijn overlijden geen foto meer gemaakt, alle foto's zijn vanaf nu zonder hem en dat vind ik te pijnlijk. De zondag dat hij was overleden gingen er gelijk een stel raven naar zijn kamer, mijn moeder vroeg of ik ook iets van zijn kamer wilde, maar ik kon niks bedenken, ik heb honderden foto's van hem en die zijn me het meest dierbaar.

@Zegmaar_; jou ken ik ook nog wel! Hoe is het? Je was toen zo gelukkig me tvriendje, ik hoop nog steeds...?

@Inge: had ik het toch een beetje goed (Geheugen als een zeef op het moment, maar dat schijnt erbij te horen). Maar hoe was de Malediven?!

@Fairy: thanx for your list! Wel fijn dat er nog veel bekenden zijn!

@susan: ik zie in je ticker dat de oudste alweer 3, is en die mooie meid alweer anderhalf, wat gaat dat snel! Gelukkig gaat ie met sprongen vooruit!

@Sterre: sorry!

Guattari schreef:Jee, wat een verschrikkelijk bericht en tegelijk nare reden om je weer aan te melden op het forum. Gecondoleerd met dit grote verlies. Wat zal dit vreselijk voor jou en je familie zijn; ik kan het me niet eens voorstellen. Ik weet nog wel wie je bent van het oude forum en we hebben een gemeenschappelijke vriendin. Je was al weg toen ik m'n naam heb laten veranderen naar Guattari, maar was voorheen Ukkie1.

Verwerken is denk ik altijd pas iets wat je achteraf kan stellen en tijdens het proces zelf niet eens zozeer bewust van bent of kan zijn. Wat me meteen opviel, is dat je niet verbitterd lijkt te zijn geraakt door in je hoofd toch een schuldige aan te willen wijzen. Dat vind ik heel knap van je, want ook al zijn er feitelijk geen schuldigen, toch is het voor het rouwproces gevoelsmatig heel prettig om boos te kunnen zijn op iemand (aangezien boos zijn ook een fase is van rouwen).

Zes weken is een heel korte periode en ik denk dat er bovenal geen kant-en-klaar voorschrift bestaat hoe je je als nabestaande dan gedraagt. Wat jij benoemde als 'maar wat doen', komt op mij meer over als over zijn gegaan op standje overleven (ook al is deze woordkeuze misschien niet heel slim gekozen gezien de context van dit topic, maar het dekt wel de lading).

Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en hoop oprecht dat je hier een stukje verdriet kwijt kan en de steun vindt waarnaar je op zoek bent.

Ik weet wie onze gemeenschappelijke vriendin is, ze is een lieffie!

Verwerken kun je denk ik pas achteraf constateren, maar ik wil niet dat ik over een jaar tot de conclusie moet komen dat ik het niet verwerkt heb. En sommigen zijn (vind ik) op een constructieve manier juist bezig met verwerken en dat wil ik dan ook. Maar ik ben niet creatief of handig, en op de bank zitten huilen voelt niet constructief. Ja, ik wil graag dat het constructief is :-) En ik wil graag verwerken, dit kan niet voor altijd zo blijven voelen.
Nee, ik ben niet boos. Mijn moeder is alleen boos geweest op de politieagent die hem doodverklaarde en op mijn broertje zelf. Mijn broertje is bij een vriendje thuis met andere vrienden gaan 'racen' op een heftruck. Die ouders waren niet thuis, "boys will be boys". Mijn broertje was altijd 'de leider' en hij zal de rest overgehaald hebben de sleuteltjes van de heftruck te pikken en erop te gaan rijden. Mijn broertje bestuurde dat ding, reed te hard, maakte een bocht en de heftruck is omgevallen, op zijn hoofd. Hij is overleden aan een schedelbasisfractuur, zijn schedel was gebarsten. De agent kon niks meer doen, dus daar ben ik niet boos op. Mijn broertje heeft dit ook niet zo gewild, ik mis 'm alleen maar. De ouders van het vriendje waar het gebeurd was hebben qua schuldvraag wel een aantal keer ter discussie gestaan, maar gelukkig buiten ons gezin om. Mijn ouders, ik, mijn broertje (mijn enige broertje ineens, ik heb hem in de kelder gestopt en hij mag er pas uit als ik er niet meer ben) en zusjes hebben het hen geen moment kwalijk genomen. Zij hebben het ook zwaar en zijn eigenlijk sinds het gebeurd is onderdeel geworden van onze familie. Dit klinkt allemaal heel redelijk, maar zo voelt het gelukkig ook hoor. Ik ben wel boos geweest hoor, om alles wat mensen zeggen maar niet helpt of vult (en dat wilde ik zo graag), op mijn man die me altijd kon troosten en die me altijd opbeurde en dat nu niet kan en vooral op allerlei mensen die mijn verdriet aangrijpen om hun verhaal te doen en dan zeggen:"ik weet hoe je je voelt" en dan met een 30 min-verhaal aan komen zetten over een zwager die 5 jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd. Sorry, maar daar had ik 5 weken geleden geen behoefte aan. Maar echt een schuldvraag, nee. En ik heb ook geen spijt van dingen. 'Had ik maar', 'zou ik maar', 'kon ik maar', heb ik niet. Mijn broertje logeerde vakanties en weekenden bij ons dus ik heb hem veel gezien, ik heb hem altijd verteld hoveel ik van hem hou en genoten van de dingen die we samen deden. Het voelt voor mij als 'verzachtende omstandigheden' maar het gemis is er niet minder om.

Weet je, wat overleven betreft, zo heb ik het zelf nog niet kunnen omschrijven, maar dekt misschien precies de lading. Het vaakst hoorde ik vlak na zijn overlijden dat je vooral verder moet met je leven. Omdat ik geen idee had wat dat dan precies was zat ik 2 dagen na de crematie alweer op mijn werk. Ik sta sochtends op, ga naar mn werk, ga naar huis, eet en ga slapen. Dit is toch verdergaan dacht ik. Na 3 weken kwam ik erachter dat ik de aansluiting met 'de wereld' miste, ik zat gewoon op een eiland. Daarna kwam ik erachter dat de wereld ook nog eens verandert is, althans, ik ben verandert. Zie dan maar eens 'je leven weer optepakken'. Ik zit nu gewoon op mijn eiland, alle praktische dingen (daar kan ik het best mee uit de voeten) heb ik allang weer opgepakt en voor de rest weet ik het gewoon niet en dat kan ik redelijk accepteren, soms.

Mooie dooddoener na mijn epos, maar hoe is het met jou?

Supertalentje, ik denk niet dat je mij kent want op het vorige forum postte ik nauwelijks maar jouw naam herken ik nog wel (lees inmiddels al bijna 7 jaar mee) en ik vind het vreselijk om te lezen wat jou en je familie is overkomen

Weet je dat huilen op de bank best constructief kan zijn? Het is wellicht niet het énige constructieve onderdeel van rouwverwerking, maar wel een stukje. Op het moment dat jij er behoefte aan hebt om even op de bank te gaan zitten om te huilen, is dat goed voor je. Want anders zou je die behoefte niet voelen. En verder, wat is constructief? Voor de ene is dat praten (had ik heel erg behoefte aan) en voor een ander is dat juist vooral níet praten. Ik snap dat je het graag wilt verwerken maar ik denk dat 6 weken te kort is om al te kunnen zeggen: 'Ja, ik ben aan het verwerken.' Dat is een proces dat zo langzaam gaat dat je pas over een tijd zal merken dat je ermee bezig bent geweest en dat je een stap vooruit hebt gezet. Een kleine stap, of een grote stap... wie zal het zeggen?
De enige echte tip die ik je kan geven is: duik in je verdriet. Sta jezelf toe dat je verdrietig bent en doe alles waar je op een bepaald moment behoefte aan hebt.

Ik vind het positief te lezen dat je je neer kunt leggen bij wat er gebeurd is, dat je realistisch genoeg naar de situatie kunt kijken om te beseffen dat het een stom ongeluk is geweest dat je niemand kwalijk kunt nemen. De irreële boosheid van je moeder naar de agent toe, is logisch. Ze ziet vanzelf in (of misschien is dat al gebeurd?) dat dat niet reëel is, maar het hoort bij het proces.

In ieder geval wil ik jou en je familie heel veel sterkte wensen met dit immense verlies. Hopelijk vinden jullie steun bij elkaar en kunnen wij hier ook een beetje steun aan je geven.