Ik post maar in algemeen...

Jeetje supertalentje... Wat een schok zeg!
Leuk dat je er weer bent, maar balen dat het moet met zo'n klote bericht!
Heel veel sterkte met de verwerking!
*je kent mij ook vast nog wel*

Als 1e gecondoleerd. We hebben elkaar een aantal keren ontmoet en ondanks dat we elkaar niet lagen, schrik ik hier erg van en wens je heel veel sterkte toe.

Hoop dat het naast het verlies toch wel goed met je gaat.

Bedankt meiden!

@Jojootje: Natuurlijk ken ik je nog! Ik heb laatst mijn PE-punten gehaald, waarom weet ik niet, maar toen moest ik nog aan je denken, haha! Ik zie in je ticker dat je kleine meid alweer bijna 3 is en dat je nog een zoon hebt gekregen! Alsnog gefeli! Hoe gaat het met jou? Druk met je 'koningsgezin'?

Wat een ontzettend naar bericht zeg pff wat lijkt mij het vreselijk om je broertje te verliezen en zo onwerkelijk. Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Ik kan je alleen maar ontzettend veel sterkte wensen met dit grote verdriet ( Ik weet nog of je mij nog kent, ik was voorheen Martine_21)

Ik heb voor het eerst afgelopen zaterdag weer foto's gemaakt! Blijkbaar komt aan alles een eind, en dus ook aan mijn afkeer van het maken van foto's van mijn familie. Natuurlijk moest mijn kleine neefje op de foto. Ik denk dat ik wel moeite zal hebben met de eerste foto van alle kids die dan zonder hem is. Binnenkort viert mijn zusje haar verjaardag en als we allemaal komen wordt dat het eerste moment, ik kijk er niet naar uit.

Mijn jongste zusje heeft het weekend met mijn man gepraat. De jongste is pas 14, zij en mijn broertje schelen maar 14 maanden, dus hij was voor haar niet alleen haar 'grote broer' maar ook haar beste vriend. Als ik aan mijn broertje denk, dan denk ik aan haar, voor haar moet het veel erger zijn dan voor mij, ik ben al groot. Ze heeft een een paard, mijn man heeft heel vroeger eens op zo'n knol gezeten en is met haar gaan paardrijden 's middags. Ze heeft gezegd dat niemand haar begrijpt, maar dat ze wel het gevoel heeft dat mijn man haar begrijpt (ze kent mijn man al sinds ze 5 jaar is. Ze zijn allebei binnenvetters en stoppen het verdriet allebei liever weg dan eraan te denken. Echt, ik vind het super dat ze (hopelijk) in mijn man een klanbord heeft gevonden, dat hij er voor haar kan zijn en haar kan troosten in dit grote verdriet. En toch voelde ik een ietsie-pietsie verdrietigheid dat ze blijkbaar niet door mij getroost kan worden. Dat ik niet in staat ben haar te begrijpen en te troosten, terwijl ik zo graag iets voor het kleine schaapje zou willen doen. Volgens mijn vader kan ik haar alleen maar door de tijd heen slepen, dat is precies wat doe, maar ik voel me machteloos dat zij dit verdriet toch alleen moet dragen en ik niks voor haar kan doen om het weg te nemen of te verzachten...

Mama_van2 schreef:Wat een ontzettend naar bericht zeg pff wat lijkt mij het vreselijk om je broertje te verliezen en zo onwerkelijk. Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Ik kan je alleen maar ontzettend veel sterkte wensen met dit grote verdriet ( Ik weet nog of je mij nog kent, ik was voorheen Martine_21)

Hey Martine, hoe is het? En je meiden (je hebt toch 2 dochters)?

Jeetje wat een ontzettend groot verlies, heel veel sterkte!

Voorheen las ik voornamelijk mee dus ik denk niet dat je me kent maar ik herken jouw naam wel.

Supertalentje schreef:

Mama_van2 schreef:Wat een ontzettend naar bericht zeg pff wat lijkt mij het vreselijk om je broertje te verliezen en zo onwerkelijk. Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Ik kan je alleen maar ontzettend veel sterkte wensen met dit grote verdriet ( Ik weet nog of je mij nog kent, ik was voorheen Martine_21)

Hey Martine, hoe is het? En je meiden (je hebt toch 2 dochters)?

Klopt, we hebben nu 2 dochters, S.enna en M.ara ze zijn nu 5 en 1 jaar. Op dit moment gaat alles redelijk goed, we zijn in rustig vaarwater terrecht gekomen. Onze jongste dochter is geboren met een aanlegstoornis in haar rechter hersenen, ze mist 1/4 van haar rechter hersenhelft waardoor ze blijvende complexe epilepsie heeft en een ontwikkelingstoornis zowel geestelijk als motorische. In hoeverre moet de toekomst uitwijzen.

Ik wilde nog tegen je zeggen dat ik je zo strerk vind overkomen en dat ik het heel knap vind dat je je gevoelens en je gedachten zo goed kan overbrengen. Ik kan je verdriet door het beeldscherm heen voelen

Lief Supertalentje,
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze hele zware tijd.
Liefs

Lief Supertalentje,

Wat een verschrikkelijk verlies. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind het echt heel erg voor je (jullie). Heel veel sterkte!

Liefs

Jolie (Phine, Ecrits).

Mama_van2 schreef:

Supertalentje schreef:

Mama_van2 schreef:Wat een ontzettend naar bericht zeg pff wat lijkt mij het vreselijk om je broertje te verliezen en zo onwerkelijk. Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Ik kan je alleen maar ontzettend veel sterkte wensen met dit grote verdriet ( Ik weet nog of je mij nog kent, ik was voorheen Martine_21)

Hey Martine, hoe is het? En je meiden (je hebt toch 2 dochters)?

Klopt, we hebben nu 2 dochters, S.enna en M.ara ze zijn nu 5 en 1 jaar. Op dit moment gaat alles redelijk goed, we zijn in rustig vaarwater terrecht gekomen. Onze jongste dochter is geboren met een aanlegstoornis in haar rechter hersenen, ze mist 1/4 van haar rechter hersenhelft waardoor ze blijvende complexe epilepsie heeft en een ontwikkelingstoornis zowel geestelijk als motorische. In hoeverre moet de toekomst uitwijzen.

Ik wilde nog tegen je zeggen dat ik je zo strerk vind overkomen en dat ik het heel knap vind dat je je gevoelens en je gedachten zo goed kan overbrengen. Ik kan je verdriet door het beeldscherm heen voelen

Ik wist dat je 2 dochters hebt en dat het met de jongste niet zo goed ging. Ik ben blij dat jullie in rustiger vaarwater terecht gekomen zijn, het lijkt me toch zwaar. Heel gek, ik moet bij jou altijd aan jullie mooie huis denken! Nog steeds geldt, als ik later groot ben wil ik ook zo'n huis, haha!
Bedankt voor je compliment, ik wil graag zelf alles snappen en in hokjes plaatsen, misschien dat het daarom sterk overkomt, maar zo voelt het niet hoor.

Francaise_ schreef:Lief Supertalentje,
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze hele zware tijd.
Liefs

Ik vind je berichtje lief! Jij stond ook bovenaan mn lijstje ;-) Hoe is het met mijn "former-forum-BFF"? ;-)

Jolie2 schreef:Lief Supertalentje,

Wat een verschrikkelijk verlies. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind het echt heel erg voor je (jullie). Heel veel sterkte!

Liefs

Jolie (Phine, Ecrits).

Je bent er weer! Ik weet ook niet wat ik moet zeggen... Hoe is het met je? Ik heb je verhuizing nog gevolgd, ik hoop dat je het daar nog steeds naar je zin hebt en alles goed met je gaat!

Gister een nieuw gevoel gehad, die van lusteloosheid en vreselijke vermoeidheid. Jaren geleden ben ik depressief geweest en ik was doodsbang dat ik nu weer de komende 2 jaar niks zinnigs kon doen. Gelukkig duurde het maar 1 dag, mijn vader had het ook afgelopen maandag, dus het zal er wel bij horen, maar doe me dan toch nog maar verdriet, dat voelt minder depri. Verder wil mijn zusje ineens geen verjaardagskado maar alleen maar dat ik kom omdat familie ineens belangrijk is. Ik kan niet zo goed bij dit gevoel, vorig jaar vierde ze het met vrienden en nu mag ik komen opdraven omdat zij familie ineens belangrijk vindt? Ik heb mijn gezin altijd belangrijk gevonden, ik heb niet dat lampje dat is gaan branden of 'a-h' gevoel. Ik blijf het lastig om te zien dat we allemaal anders omgaan met het zelfde gemis. Ik kan niks voor hen doen en zij omgekeerd niet voor mij...

Ik heb net gebeld met een vriendinnetje, behalve dat ze eindeloos geluisterd heeft heeft ze dingen treffend verwoord. Ik wil graag dat ik me iedere dag een beetje beter voel, dat is niet zo en dat frustreerd me en geeft me een onmachtig gevoel over de dag van morgen. Zij zei dat ik beter kon kijken of ik me per maand beter voel dan per dag, gewoon iets meer tijd. Het is bijna 2 maanden geleden maar ik denk dat ik me deze maand al ietsje-pietsje beter voel dan vorige maand. Dat geeft dan weer goede moed voor volgende maand, gek eigenlijk dat ik me beter voel door anders naar dingen te kijken ;-) En dat ik zo moe word van me zo voelen, zo verdrietig, ontheemd, zinloos, omdat ik er ook geen controle over uit kan oefenen. Ze vergeleek het met een gevangenisstraf, het maakt niet uit hoe je je tijd invult, ik zal dit gevoel moeten uitzitten en hoe ik dat dan doe maakt eigenlijk niet uit. Ik weet wel dat ik geen levenslang heb, er komt een dag dat ik het een plekje gegeven heb, tot die tijd kan ik alleen maar mn tijd uitzitten. Aan dit soort dingen, practische, bijna concrete dingen geven mij steun. Voor even dan, maar wie morgen leeft, wie morgen zorgt...

Supertalentje schreef:

Francaise_ schreef:Lief Supertalentje,
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze hele zware tijd.
Liefs

Ik vind je berichtje lief! Jij stond ook bovenaan mn lijstje ;-) Hoe is het met mijn "former-forum-BFF"? ;-)

Gescheiden (maar volgens mij wist jij niet eens dat ik getrouwd was) van de man van toen. Liefdesverdriet maar het leven gaat door. En binnenkort ook nog eens werkloos maar ik ben ook toe aan vakantie. Kortom; veel veranderingen maar het gaat niet heel slecht.
Liefs

Supertalentje, ik vind dat je vriendin dat prachtig verwoord heeft! Eigenlijk komt het op hetzelfde neer als ik probeerde te zeggen, maar zij heeft het concreet weten te maken. Namelijk: neem je tijd!

Supertalentje schreef:Gister een nieuw gevoel gehad, die van lusteloosheid en vreselijke vermoeidheid. Jaren geleden ben ik depressief geweest en ik was doodsbang dat ik nu weer de komende 2 jaar niks zinnigs kon doen. Gelukkig duurde het maar 1 dag, mijn vader had het ook afgelopen maandag, dus het zal er wel bij horen, maar doe me dan toch nog maar verdriet, dat voelt minder depri. Verder wil mijn zusje ineens geen verjaardagskado maar alleen maar dat ik kom omdat familie ineens belangrijk is. Ik kan niet zo goed bij dit gevoel, vorig jaar vierde ze het met vrienden en nu mag ik komen opdraven omdat zij familie ineens belangrijk vindt? Ik heb mijn gezin altijd belangrijk gevonden, ik heb niet dat lampje dat is gaan branden of 'a-h' gevoel. Ik blijf het lastig om te zien dat we allemaal anders omgaan met het zelfde gemis. Ik kan niks voor hen doen en zij omgekeerd niet voor mij...

Ik heb net gebeld met een vriendinnetje, behalve dat ze eindeloos geluisterd heeft heeft ze dingen treffend verwoord. Ik wil graag dat ik me iedere dag een beetje beter voel, dat is niet zo en dat frustreerd me en geeft me een onmachtig gevoel over de dag van morgen. Zij zei dat ik beter kon kijken of ik me per maand beter voel dan per dag, gewoon iets meer tijd. Het is bijna 2 maanden geleden maar ik denk dat ik me deze maand al ietsje-pietsje beter voel dan vorige maand. Dat geeft dan weer goede moed voor volgende maand, gek eigenlijk dat ik me beter voel door anders naar dingen te kijken ;-) En dat ik zo moe word van me zo voelen, zo verdrietig, ontheemd, zinloos, omdat ik er ook geen controle over uit kan oefenen. Ze vergeleek het met een gevangenisstraf, het maakt niet uit hoe je je tijd invult, ik zal dit gevoel moeten uitzitten en hoe ik dat dan doe maakt eigenlijk niet uit. Ik weet wel dat ik geen levenslang heb, er komt een dag dat ik het een plekje gegeven heb, tot die tijd kan ik alleen maar mn tijd uitzitten. Aan dit soort dingen, practische, bijna concrete dingen geven mij steun. Voor even dan, maar wie morgen leeft, wie morgen zorgt...

Heel heel erg herkenbaar. Die totale vermoeidheid heb ik helaas al weken...

Ik kan me niet eens indenken hoe naar je je nu moet voelen, maar als ik me dagenlang rot voel, moest ik denken aan deze zin

When it hasn't been your day, your week, your month, or even your year...

Welkom terug. Wat een verschrikkelijk nieuws, ook ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil je heel veeeeeel sterkte wensen en ik hoop dat je zo nu en dan op het forum eventueel wat kunt delen en van je af kunt schrijven. Nogmaals heel veel sterkte met je verlies. Liefs (X.xX.andra)

Supertalentje schreef:
Mijn jongste zusje heeft het weekend met mijn man gepraat. De jongste is pas 14, zij en mijn broertje schelen maar 14 maanden, dus hij was voor haar niet alleen haar 'grote broer' maar ook haar beste vriend. Als ik aan mijn broertje denk, dan denk ik aan haar, voor haar moet het veel erger zijn dan voor mij, ik ben al groot. Ze heeft een een paard, mijn man heeft heel vroeger eens op zo'n knol gezeten en is met haar gaan paardrijden 's middags. Ze heeft gezegd dat niemand haar begrijpt, maar dat ze wel het gevoel heeft dat mijn man haar begrijpt (ze kent mijn man al sinds ze 5 jaar is. Ze zijn allebei binnenvetters en stoppen het verdriet allebei liever weg dan eraan te denken. Echt, ik vind het super dat ze (hopelijk) in mijn man een klanbord heeft gevonden, dat hij er voor haar kan zijn en haar kan troosten in dit grote verdriet. En toch voelde ik een ietsie-pietsie verdrietigheid dat ze blijkbaar niet door mij getroost kan worden. Dat ik niet in staat ben haar te begrijpen en te troosten, terwijl ik zo graag iets voor het kleine schaapje zou willen doen. Volgens mijn vader kan ik haar alleen maar door de tijd heen slepen, dat is precies wat doe, maar ik voel me machteloos dat zij dit verdriet toch alleen moet dragen en ik niks voor haar kan doen om het weg te nemen of te verzachten...

Hiervan kreeg ik echt even tranen in m'n ogen. Voor jou is het OOK erg. En als je het zo typt komt het op mij over alsof je haar wél begrijpt. Iemand steunen hoeft niet altijd door te praten, gewoon af en toe een extra knuffel kan al helpen he. En wat super dat ze wel het gevoel heeft dat je man haar begrijpt.
Je moet je niet macheloos voelen, want dat ben je niet. Juist de kleine dingen kunnen heel veel invloed hebben zonder dat je het door hebt.

Supertalentje schreef:Verder wil mijn zusje ineens geen verjaardagskado maar alleen maar dat ik kom omdat familie ineens belangrijk is. Ik kan niet zo goed bij dit gevoel, vorig jaar vierde ze het met vrienden en nu mag ik komen opdraven omdat zij familie ineens belangrijk vindt? Ik heb mijn gezin altijd belangrijk gevonden, ik heb niet dat lampje dat is gaan branden of 'a-h' gevoel. Ik blijf het lastig om te zien dat we allemaal anders omgaan met het zelfde gemis. Ik kan niks voor hen doen en zij omgekeerd niet voor mij...

Gewoon naar haar verjaardag gaan? Dat is blijkbaar voor haar nu superbelangrijk en dan doe je ECHT wat als je er bent. (door er te zijn) En als je het leuk vind wel gewoon een cadeautje meenemen! Ik snap haar gevoel wel heel goed, ik heb ook liever dat mensen gewoon komen om mij en dan hoeft dat geleur van cadeautjes echt niet. En ik denk dat zo'n soort reactie wel normaal is als iemand is overleden, dan besef je opeens hoe belangrijk de mensen die er nog wel zijn voor je zijn. Dan wordt je even keihard met je neus op dat feit gedrukt. Wel superfijn dat jij dat altijd al hebt gehad trouwens! Dat lijkt me heel fijn!

Francaise_ schreef:

Supertalentje schreef:

Francaise_ schreef:Lief Supertalentje,
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze hele zware tijd.
Liefs

Ik vind je berichtje lief! Jij stond ook bovenaan mn lijstje ;-) Hoe is het met mijn "former-forum-BFF"? ;-)

Gescheiden (maar volgens mij wist jij niet eens dat ik getrouwd was) van de man van toen. Liefdesverdriet maar het leven gaat door. En binnenkort ook nog eens werkloos maar ik ben ook toe aan vakantie. Kortom; veel veranderingen maar het gaat niet heel slecht.
Liefs

Jawel, dat heb ik meegekregen, wat verdrietig dat het stukgelopen is. Voor jou ook een

Antibes schreef:Welkom terug. Wat een verschrikkelijk nieuws, ook ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil je heel veeeeeel sterkte wensen en ik hoop dat je zo nu en dan op het forum eventueel wat kunt delen en van je af kunt schrijven. Nogmaals heel veel sterkte met je verlies. Liefs (X.xX.andra)

Thanx, wat lief! En hoe is het met jou?!

sonly schreef:

Supertalentje schreef:
Mijn jongste zusje heeft het weekend met mijn man gepraat. De jongste is pas 14, zij en mijn broertje schelen maar 14 maanden, dus hij was voor haar niet alleen haar 'grote broer' maar ook haar beste vriend. Als ik aan mijn broertje denk, dan denk ik aan haar, voor haar moet het veel erger zijn dan voor mij, ik ben al groot. Ze heeft een een paard, mijn man heeft heel vroeger eens op zo'n knol gezeten en is met haar gaan paardrijden 's middags. Ze heeft gezegd dat niemand haar begrijpt, maar dat ze wel het gevoel heeft dat mijn man haar begrijpt (ze kent mijn man al sinds ze 5 jaar is. Ze zijn allebei binnenvetters en stoppen het verdriet allebei liever weg dan eraan te denken. Echt, ik vind het super dat ze (hopelijk) in mijn man een klanbord heeft gevonden, dat hij er voor haar kan zijn en haar kan troosten in dit grote verdriet. En toch voelde ik een ietsie-pietsie verdrietigheid dat ze blijkbaar niet door mij getroost kan worden. Dat ik niet in staat ben haar te begrijpen en te troosten, terwijl ik zo graag iets voor het kleine schaapje zou willen doen. Volgens mijn vader kan ik haar alleen maar door de tijd heen slepen, dat is precies wat doe, maar ik voel me machteloos dat zij dit verdriet toch alleen moet dragen en ik niks voor haar kan doen om het weg te nemen of te verzachten...

Hiervan kreeg ik echt even tranen in m'n ogen. Voor jou is het OOK erg. En als je het zo typt komt het op mij over alsof je haar wél begrijpt. Iemand steunen hoeft niet altijd door te praten, gewoon af en toe een extra knuffel kan al helpen he. En wat super dat ze wel het gevoel heeft dat je man haar begrijpt.
Je moet je niet macheloos voelen, want dat ben je niet. Juist de kleine dingen kunnen heel veel invloed hebben zonder dat je het door hebt.

Dat was niet de bedoeling! Ik knuffel haar heel vaak, ga er ieder weekend heen, maar eigenlijk weet ik dat er niets is dat ik echt kan doen omdat ik hem niet terug kan brengen. Ik hoop dat ze later terug kijkt en ziet dat ze er iig niet alleen voor stond, dat zou ik het erge vinden, als ze het gevoel heeft er alleen voor gestaan te hebben. Ik hoop echt dat het de kleine dingen zullen zijn die ik voor haar kan doen. Afgelopen week hoorde ik van mijn man dat ze hem ook echt belt en smst, geen 5 keer per dag, maar gewoon een paar keer en dat vind ik dan wel echt heel fijn voor haar.

Supertalentje schreef:Verder wil mijn zusje ineens geen verjaardagskado maar alleen maar dat ik kom omdat familie ineens belangrijk is. Ik kan niet zo goed bij dit gevoel, vorig jaar vierde ze het met vrienden en nu mag ik komen opdraven omdat zij familie ineens belangrijk vindt? Ik heb mijn gezin altijd belangrijk gevonden, ik heb niet dat lampje dat is gaan branden of 'a-h' gevoel. Ik blijf het lastig om te zien dat we allemaal anders omgaan met het zelfde gemis. Ik kan niks voor hen doen en zij omgekeerd niet voor mij...

Gewoon naar haar verjaardag gaan? Dat is blijkbaar voor haar nu superbelangrijk en dan doe je ECHT wat als je er bent. (door er te zijn) En als je het leuk vind wel gewoon een cadeautje meenemen! Ik snap haar gevoel wel heel goed, ik heb ook liever dat mensen gewoon komen om mij en dan hoeft dat geleur van cadeautjes echt niet. En ik denk dat zo'n soort reactie wel normaal is als iemand is overleden, dan besef je opeens hoe belangrijk de mensen die er nog wel zijn voor je zijn. Dan wordt je even keihard met je neus op dat feit gedrukt. Wel superfijn dat jij dat altijd al hebt gehad trouwens! Dat lijkt me heel fijn!

[i]

Natuurlijk ga ik naar haar verjaardag! Ik snap het wel, ik kan alleen niet bij dat gevoel. Hoe anders het voor haar is dan voor mij vind ik ook pijnlijk. Dat geleur met kado's is ook niks, normaal gesproken hou ik daar ook niet van, maar ik ga haar denk ik voor dit jaar een mooi horloge geven en daar iets in laten graveren. Zodat het niet zomaar een kado is, maar ook een aandenken als we elkaar even niet zien. Ik weet alleen niet wat ik erin zou moeten laten graveren, help je mee denken?