N.a.v. ervaring met wiegje: hoe had jij dit...?

Ik denk dat het komt doordat het een echt duidelijk is. Ik bedoel iedere idioot (en serieus want ze zijn er....uitzonderingen daargelaten) wel op zijn vingers kan natellen dat je een baby niet los moet vervoeren in de auto. En het andere kan dan wel onderzocht zijn maar toch nemen sommige mensen dat niet zo serieus zoals de ademhaling van de ouders die de ademhaling van de baby stimuleren. Ik heb persoonlijk ook veel minder met het laatste. Ik kan er me gewoon niets bij voorstellen en bij het andere (helaas) wel. Ik denk ook dat je voor die onderzoeken net andere sites of tijdschriften moet lezen dan de doosnee ouders lezen. Maar misschien heb ik het nu wel helemaal verkeerd hoor.

Lieskuh schreef:Ik denk dat het komt doordat het een echt duidelijk is. Ik bedoel iedere idioot (en serieus want ze zijn er....uitzonderingen daargelaten) wel op zijn vingers kan natellen dat je een baby niet los moet vervoeren in de auto. En het andere kan dan wel onderzocht zijn maar toch nemen sommige mensen dat niet zo serieus zoals de ademhaling van de ouders die de ademhaling van de baby stimuleren. Ik heb persoonlijk ook veel minder met het laatste. Ik kan er me gewoon niets bij voorstellen en bij het andere (helaas) wel. Ik denk ook dat je voor die onderzoeken net andere sites of tijdschriften moet lezen dan de doosnee ouders lezen. Maar misschien heb ik het nu wel helemaal verkeerd hoor.

ten eerste: nog bedankt voor je antwoord, vind het wel interessant hoe andere mensen daarover denken, ook al kan ik me daar niet (helemaal) in vinden.
ten tweede ben ik het met je stuk eens en dan met name met het laatste -cursief gemaakte- deel. Ik denk dat het ook voor een heel groot deel ligt aan hoe je zelf bent. Zelf ben ik bijvoorbeeld iemand die graag leest, dingen op verschillende manieren probeer te kijken en heel erg bij mijn gevoel wil blijven. Als je een ouder bent die alles wat nuchterder bekijkt, wat meer vanuit je verstand, dan zul je op een hele andere manier gaan opvoeden.

En om dan even op printje in te gaan: ik doe het niet op deze manier omdat ze bij het CB zeggen dat het zo moet. Ik doe het op deze manier omdat ík me hierin kan vinden en het voor ons op deze manier goed werkt. Het CB raadt bijvoorbeeld ook af om je kind bij je in bed te nemen, maar wij doen dat wel.

T. heeft de eerste maand bij ons op de kamer gelegen. Pas twee weken voor mijn bevalling besloot ik dat het toch een wiegje wilde op onze kamer. Die tijd daarvoor was ik er stellig van overtuigd dat T. direct op zijn eigen kamertje moest wennen. Ik vond de eerste maand heerlijk en lekker makkelijk dat T. bij ons op de kamer sliep in zijn wiegje. Het was heel makkelijk met de nachtvoeding en ik vond het toch wel zo fijn dat ik hem in de gaten kon houden (vooral omdat hij in het begin zoveel spuugde). Maar er zat ook een keerzijde aan het slapen op onze kamer. Elk zuchtje en kreuntje hoorde ik. Op den duur durfde ik geen eens meer uit bed te stappen om naar het toilet te gaan, bang om T. wakker te maken. Ondanks dat ik wist dat hij er doorheen zou slapen. Op nieuwjaarsdag hebben we T. voor het eerst te slapen gelegd op zijn eigen kamertje. En het ging in één keer goed. Ik sliep veel beter omdat ik niet elk kreuntje en zuchtje meer hoorde, en T sliep ook veel vaster leek wel.

Wij hebben N. de eerste weken in een wiegje bij ons op de kamer gehad. Na een week of 3 hebben we geprobeerd haar in haar eigen kamertje te laten slapen (de wieg in haar ledikantje) en dit ging na een paar nachten prima! Wij wilden haar de eerste weken toen ze nog zo klein was bewust wel bij ons op de kamer, maar hebben altijd gezegd haar na een aantal weken op haar eigen kamertje te leggen.

Het lijkt mij overigens ook een heel raar idee om intiem met je partner te zijn terwijl je zoon/dochter naast je ligt te slapen. Nee, wij zijn erg tevreden met het feit dat N. lekker in haar eigen kamertje en haar eigen bedje slaapt.

Maargoed, ieder heeft hier zijn/haar eigen mening over, dat is ook verder prima. Iedereen moet doen wij hij/zij zich het fijnst bij voelt.

Dylan heeft misschien 2 weken bij ons op de kamer gelegen. Daarna in zijn eigen kamer omdat zowel Sander als ik niet konden slapen omdat we alles van hem hoorde en na deze weken gewoonweg gesloopt waren..

Lynn daarintegen heeft tot een half jaar bij ons op de slaapkamer gelegen. Praktisch met voeden, even een tut geven maar bovenal een gevoelskwestie. Ze is ook een makkelijke slaper en maakt amper geluid
Bij Lynn is San na een 1,5 maand vertrokken op uitzending en komt binnenkort weer retour dus voor mezelf ook wel een fijn idee om haar dan nog wel dichtbij me te hebben zeg maar,, Beetje lastig uit te leggen maar toch!
Nu heeft ze geen avondvoeding meer, groeide uit haar wieg en slaapt nu sinds een aantal weken in haar ledikant op haar eigen kamer. Geen moeite gehad met de overgang en was er zelf ook wel klaar voor.

Beide kids hebben wel tot een maand of 6 overdag beneden in de kinderwagen gelegen en gingen alleen voor het snachts slapen naar boven.. Ondanks dat ze hun eigen kamers hebben voelde dit gewoon beter en is ook heel goed gegaan. Ze gaven zelf aan dat ze er klaar mee waren, groeide eruit, korter slapen ect.

Heb het al vaker beschreven maar denk dat het wel of niet bij je op de kamer laten slapen vooral een gevoelskwestie is en die moet je altijd volgen, welke keuze dit dan ook is!

L. heeft hier alleen de eerste 3 nachten bij ons op de kamer gelegen. Het leek me van te voren heerlijk om die kleine lekker bij ons in de kamer te hebben. Maar ik slaap gewoon niet, ik hoor elke zuchtje, kuchje enz. En doe echt geen oog dicht. We hebben haar toen op haar eigen kamer gelegd en dat ging gelijk goed, dus dat zijn we toen blijven doen. Was een stuk beter voor mijn nachtrust. Ik weet niet wat we gedaan zouden hebben als ze op haar eigen kamertje minder sliep, misschien had ik haar dan terug op de kamer genomen en zou ik op den duur er aan wennen.

Afgelopen week heeft L. trouwens weer 4 uren bij ons in bed geslapen omdat ze ziek was. Zij heeft geslapen als een roosje, ik heb geen oog dicht gedaan. Maar toch wil ik het nu bij de baby weer proberen, wie weet gaat het lukken.

Wel grappig om te lezen dat sommigen van jullie juist niet goed slapen met een kindje op de kamer, omdat jullie dan elk kuchje horen.

Bij mij is dat precies andersom, als ze niet bij mij op de kamer ligt dan hoor ik niks en word ik om de zoveel tijd wakker om te kijken of de babyfoon echt nog wel aan staat..

Gelukkig maakt ze ook niet zoveel geluid in haar slaap, dus slaap ik prima met haar bij mij op de kamer. Laatst moest ik wat in mijn kamer doen en had ik haar na de laatste fles in haar eigen kamertje gelegd.. En vond het zonde om haar weer over te leggen toen ik naar bed ging. Nou, ik heb geen oog dicht gedaan Mevrouwtje wel, die heeft gewoon heerlijk in haar kamertje geslapen.

D. heeft maandenlang bij ons op de kamer geslapen in haar wiegje. Ik deed inderdaad in het begin ook geen oog dicht, omdat ik ieder zuchtje hoorde... Later wende het wel en toen ze naar haar eigen kamertje ging, vond ik dat de eerste nachten zo vervelend dat ik ook maar bij haar op de kamer ben gaan slapen. Zogenaamd was dat omdat ze dan op haar kamertje kon wennen met mij erbij, maar eigenlijk was ik degene die moest wennen, haha!

Een hopelijk volgende kind wil ik zeker een half jaar bij ons op de kamer.

Ik sta er net zo in als Lieskuh denk ik. Ik ben niet zo'n moeder die koste wat kost doorgaat tot het gaatje omdat dat zogenaamd beter zou zijn voor haar kind. Zo ben ik ook niet geweest met borstvoeding: het deed mij ontzettend pijn en gaf me enorm veel stress en daarom ben ik er na 2 dagen mee gestopt. Ik ken moeders die tot bloedens toe door zijn gegaan. Zo ben ik gewoon niet. Ik heb ook grenzen. Net zoals met het slapen. Hij heeft de eerste 2 nachten bij ons geslapen, maar ik deed letterlijk geen oog dicht. Sowieso slaap ik al enorm licht en ik werd wakker van elk zuchtje. Dus, vanaf nacht 3 is meneer in zijn eigen bedje gegaan en hij heeft daar naar mijn weten nooit problemen mee gehad.
Zo ga ik ook niet met elk zuchtje naar hem toe als hij wakker wordt. Als hij echt begint te huilen, ga ik naar hem toe, troost ik hem. Maar ik haal hem vrijwel nooit uit bed. Want ik weet gewoon dat als ik dat doe, dat hij wakker blijft en dan krijg ik hem niet zo snel in slaap. Dit heeft bij ons tot nu toe heel goed gewerkt. Mijn zoon slaapt op een paar uitzonderlijke nachten vrijwel altijd door, al vanaf dat hij 5 weken oud was.

Ik ben moeder, maar naast moeder ben ik ook mezelf. En ik ga mezelf niet onnodig uitputten, omdat één of ander advies aangeeft dat een kind beter bij zijn ouders op de kamer kan slapen. Ik word daar niet beter van en daarom mijn kind ook niet. Ik snap moeders ook nooit zo goed die echt tot het uiterste willen gaan terwijl ze er zelf aan onderdoor gaan.

Iedereen staat hier anders in, maar ik denk oprecht dat mijn zoon er niks onder te lijden heeft gehad dat hij vanaf het begin in zijn eigen bedje heeft gelegen. Hij heeft altijd genoeg liefde en aandacht gekregen en als er 's nachts wat was, waren en zijn wij er meteen. Als moeder moet je gewoon kijken wat voor jou en je kind goed voelt. En dan kunnen ze in onderzoeken nog zoveel zeggen, maar als jij je er als moeder niet goed bij voelt heb je er geen snars aan.

Sunprincess schreef:.
Wij zijn ook 1 van de weinige culturen die hun baby zo snel na de geboorte al weer wegduwt.

Weg duwt? Omdat je je kind niet bij je op de kamer laat slapen? Hoezo denken in extremen...

Giacomo schreef:

Sunprincess schreef:.
Wij zijn ook 1 van de weinige culturen die hun baby zo snel na de geboorte al weer wegduwt.

Weg duwt? Omdat je je kind niet bij je op de kamer laat slapen? Hoezo denken in extremen...

Ik vind 'wegduwen' ook wel een extreme woordkeuze.

Parisienne schreef:

Giacomo schreef:

Sunprincess schreef:.
Wij zijn ook 1 van de weinige culturen die hun baby zo snel na de geboorte al weer wegduwt.

Weg duwt? Omdat je je kind niet bij je op de kamer laat slapen? Hoezo denken in extremen...

Ik vind 'wegduwen' ook wel een extreme woordkeuze.

Op deze reactie had ik mijn eerste post geschreven. Dit vid ik echt respectloos t.o de andere moeders.

Quinten heeft 3 maanden bij ons op de kamer gelegen en is daarna naar zijn eigen kamer gegaan.
Ik vond het toen lang genoeg geweest.

Flynn ligt sinds een week op zijn eigen kamer omdat hij bij ons op de kamer erg onrustig sliep door gesnurk en gedraai. Om de haverklap was hij wakker. Sinds hij op zijn eigen kamer ligt slaapt hij van 21.30/22.30u tot ongeveer 06.00/07.00 uur door.

Ik vond het dus erg prettig om de kinderen dicht bij me te hebben, maar vooral Flynn hielp het juist niet.

Qua gedachtengang en het stukje opvoeden daarin ben ik het geheel eens met
Dromertje. M.ara heeft ook de eerste 8 maanden in haar wieg bij ons op de kamer gelegen. Nu ligt ze sinds een week of 10 op haar eigen kamer (tegen die van ons aan) en slaapt ze daar ook gewoon zonder problemen. Zelf vind ik het nog wel eng gezien haar epilepsie maar ik moest van mezelf toch wat meer gaan loslaten.

Ik denk dat het ook meer een gevoels kwestie is. Zelf vind ik het een naar idee/gevoel om mijn kindje wat ik 9 maanden gedragen heb meteen op zijn/haar eigen kamer te leggen. Naar mijn idee hoort zo'n kindje lekker dicht bij mama en zoals SP al aangaf ik het zelfs bewezen dat kinderen die 'vergeten' te ademen er ook herinnert worden zodra ze hun moeder horen adem halen.

Iedereen heeft hierin natuurlijk zijn eigen keuze en iedereen moet doen waar hij/zij zichzelf prettig bij voelt. Dit zal niet zo'n discussie zijn als het wel of niet geven van borstvoeding.

Ons zoontje heeft tot ruim 7 maanden bij ons geslapen op de kamer, vond het een prettig idee en het was makkelijk met voeden snachts. Ook is ons zoontje een buikslaper waardoor we hem op deze manier goed in de gaten konden houden.
En voor het kindje is het toch ook veel prettiger om dicht bij papa en mama te zijn?
Nu slaapt hij zonder problemen op zijn eigen kamer.

Ik vind 'wegduwen' ook wel een erg ongelukkige woordkeuze.

Snoepy87 schreef:Ons zoontje heeft tot ruim 7 maanden bij ons geslapen op de kamer, vond het een prettig idee en het was makkelijk met voeden snachts. Ook is ons zoontje een buikslaper waardoor we hem op deze manier goed in de gaten konden houden.
En voor het kindje is het toch ook veel prettiger om dicht bij papa en mama te zijn?
Nu slaapt hij zonder problemen op zijn eigen kamer.

Eerlijk? Ik denk dat het vooral de ouders zijn die denken dat het kindje het prettiger vindt. Een baby die net geboren is en slaapt heeft niet eens door dat het überhaupt in een andere kamer slaapt.

Nou dat denk ik wel hoor, een kindje hoort je toch ademen en andere (vertrouwde) geluiden. Als hij of zij op zijn eigen kamer ligt dan horen ze dat niet, kan me voorstellen dat dat voor een pasgeborene minder prettig is

N heeft 6 maanden bij ons op de kamer geslapen en J slaapt nog steeds bij ons, en ze slaapt ook vaak bij ons in bed.

Mijn gevoel zegt me dat voor een kindje die 9 maanden in je buik is gegroeid en na de bevalling een hele nieuwe wereld qua geluiden/ geuren/ gevoelens heeft te verwerken, de overgang op die manier wat kleiner wordt gemaakt.
Een kind 'moet' m.i. al zoveel en het liefst zo snel mogelijk. Doorslapen, op de eigen kamer liggen. Maar ze zijn nog zo klein en hebben zoveel nieuwe indrukken te verwerken de eerste maanden, dat ik op deze punten (bijv. bij ons op de kamer laten slapen) ik haar graag nog bij ons in de buurt houdt.

Ik draag J ook veel in de draagdoek, als dat een paar dagen niet gaat door werken oid dan merk ik dat aan haar, ze wordt huileriger en onrustiger. Dat geeft voor mij aan dat ze er behoefte aan heeft, en het haar goed doet.

Snoepy87 schreef:Nou dat denk ik wel hoor, een kindje hoort je toch ademen en andere (vertrouwde) geluiden. Als hij of zij op zijn eigen kamer ligt dan horen ze dat niet, kan me voorstellen dat dat voor een pasgeborene minder prettig is

Precies, jij denkt.. En zeker weten zal je het toch niet.

[quote="Giacomo"]Eerlijk? Ik denk dat het vooral de ouders zijn die denken dat het kindje het prettiger vindt. Een baby die net geboren is en slaapt heeft niet eens door dat het überhaupt in een andere kamer slaapt. [/quote

Ik denk dat een baby, hoe klein ook, zeker wel doorheeft dat hij niet in de buurt van papa en mama is. Alleen al door de geur.
Als J in bed ligt en wij gaan slapen, begint ze direct te woelen als ik in bed ga liggen, ze heeft al slapende dus echt wel door dat ik er ben.

Mijn ouders hebben mij trouwens toen ik een jaar of 5 was nog een jaar lang op hun kamer gehad. Ik was vaak bang alleen op mijn kamer en mijn moeder dacht "waarom zouden wij als ouders gezellig samen slapen en een kind alleen op de kamer moeten?" dus hebben ze mij weer bij zich op de kamer genomen. Na een jaartje wilde ik zelf weer naar mijn eigen kamer.

Giacomo schreef:

Snoepy87 schreef:Ons zoontje heeft tot ruim 7 maanden bij ons geslapen op de kamer, vond het een prettig idee en het was makkelijk met voeden snachts. Ook is ons zoontje een buikslaper waardoor we hem op deze manier goed in de gaten konden houden.
En voor het kindje is het toch ook veel prettiger om dicht bij papa en mama te zijn?
Nu slaapt hij zonder problemen op zijn eigen kamer.

Eerlijk? Ik denk dat het vooral de ouders zijn die denken dat het kindje het prettiger vindt. Een baby die net geboren is en slaapt heeft niet eens door dat het überhaupt in een andere kamer slaapt.

En hier geef jij je bevindingen toch wel heel stellig. Waarom denk jij dat een baby dat niet doorheeft? Een baby is klein en kan het allemaal nog niet vertellen, maar heeft toch wel heel veel door hoor.

Omdat een pasgeboren baby zelfs niet eens door heeft wie haar verzorger is, een baby ziet daar geen verschil in. Een pasgeboren ziet en hoort nog vrijwel niks, dus ik denk dat het alleen verschil maakt als je je kindje mee in bed neemt, ipv dat muurtje dat er tussen zit.

Weet je, dit wordt weer echt zo'n bv/fv discussie. Laat iedereen lekker in elkaars waarde. Als jij het fijner vindt om je kind bij je te houden, dan is dat jouw gevoel. Maar een kind doet het er echt niet slechter om als hij gewoon in zijn eigen bedje slaapt. Dat is volgens mij gewoon echt puur het gevoel van de ouders.

maiadebij schreef:

Giacomo schreef:

Snoepy87 schreef:Ons zoontje heeft tot ruim 7 maanden bij ons geslapen op de kamer, vond het een prettig idee en het was makkelijk met voeden snachts. Ook is ons zoontje een buikslaper waardoor we hem op deze manier goed in de gaten konden houden.
En voor het kindje is het toch ook veel prettiger om dicht bij papa en mama te zijn?
Nu slaapt hij zonder problemen op zijn eigen kamer.

Eerlijk? Ik denk dat het vooral de ouders zijn die denken dat het kindje het prettiger vindt. Een baby die net geboren is en slaapt heeft niet eens door dat het überhaupt in een andere kamer slaapt.

En hier geef jij je bevindingen toch wel heel stellig. Waarom denk jij dat een baby dat niet doorheeft? Een baby is klein en kan het allemaal nog niet vertellen, maar heeft toch wel heel veel door hoor.

Wat maia zegt, ik denk dat een kindje dat wel voelt hoor. Ze ruiken en horen je.
En ja dat denk ik wat dat soort dingen kan je niet vragen en ze kunnen geen antwoord geven en doen we alles op gevoel. Ik zeg ook niet dat het fout is om je kindje wel op zijn eigen kamer neer te leggen, dat moet iedereen zelf weten, maar ik denk dat een kindje zich prettiger voelt bij de ouders.

Dan denken we daar gewoon anders over