Re: N.a.v. ervaring met wiegje: hoe had jij dit...?

Gast zo 27 feb 2011 - 21:26

Ja dat mag toch ook? Ik zeg ook niet dat het andere fout is alleen denken we daar gewoon anders in en dat is toch helemaal niet verkeerd?

Gast zo 27 feb 2011 - 21:29

Ik vind dat er in dit topic een veroordelend sfeertje hangt. Net zo'n sfeertje als in de bv/fv topics hangt. Zo van ' als je geen bv geeft, wil je niet het beste voor je kind'. Ik krijg daar werkelijk de kriebels van.

Gast zo 27 feb 2011 - 21:31

Ja dat snap ik, maar zo bedoelde ik het niet hoor, ik zei alleen wat ik denk en wou daar andere niet meer voor het hoofd stoten.

maiadebij zo 27 feb 2011 - 22:19

Giacomo schreef:Omdat een pasgeboren baby zelfs niet eens door heeft wie haar verzorger is, een baby ziet daar geen verschil in. Een pasgeboren ziet en hoort nog vrijwel niks, dus ik denk dat het alleen verschil maakt als je je kindje mee in bed neemt, ipv dat muurtje dat er tussen zit.

Weet je, dit wordt weer echt zo'n bv/fv discussie. Laat iedereen lekker in elkaars waarde. Als jij het fijner vindt om je kind bij je te houden, dan is dat jouw gevoel. Maar een kind doet het er echt niet slechter om als hij gewoon in zijn eigen bedje slaapt. Dat is volgens mij gewoon echt puur het gevoel van de ouders.

Ik bedoel het ook niet veroordelend hoor, maar we zijn het idd niet helemaal eens smile

.

Mijn zoontje is ontzettend gevoelig, vanaf geboorte al. ls ik hem vast hield als kleine baby was hij rustig, pakte mijn moeder of oma of wie dan ook hem dan was het brullen. Ik denk dat baby's wel degelijk doorhebben wie mama is. De stem van mama kennen ze al van in de buik (baby's horen in de buik al) en de geur is ook bekend.

Novalee zo 27 feb 2011 - 22:24

Giacomo schreef:Omdat een pasgeboren baby zelfs niet eens door heeft wie haar verzorger is, een baby ziet daar geen verschil in. Een pasgeboren ziet en hoort nog vrijwel niks, dus ik denk dat het alleen verschil maakt als je je kindje mee in bed neemt, ipv dat muurtje dat er tussen zit.
Weet je, dit wordt weer echt zo'n bv/fv discussie. Laat iedereen lekker in elkaars waarde. Als jij het fijner vindt om je kind bij je te houden, dan is dat jouw gevoel. Maar een kind doet het er echt niet slechter om als hij gewoon in zijn eigen bedje slaapt. Dat is volgens mij gewoon echt puur het gevoel van de ouders.

Even los van of je daarom wel of niet je kind bij je moet laten slapen, maar wat je zegt is niet helemaal waar. Een kindje kan slechts 4 uur na de geboorte zijn/haar moeder al herkennen op videobeelden. Dit is misschien erg extreem maar een baby van zeg maar een week oud heeft dan toch echt wel door wie zijn/haar papa en mama zijn. Niemand kan een kindje zo goed troosten als zijn/haar ouders. Daarnaast, uit onderzoeken blijkt dat baby's door het horen van papa's en mama's ademhaling eraan herinnert worden dat hij/zij zelf ook moeten ademen. Als ze zoiets doorhebben terwijl ze slapen dan hebben dus door of papa en mama er wel of niet zijn. In welke kamer ze liggen zal hen inderdaad niks uitmaken, maar dat is niet waar deze discussie om gaat. In hoeverre je de uitslagen van deze onderzoeken mee laat wegen in de beslissing om je kindje 's nachts wel of niet bij je te houden is wat anders dan dat het niet waar is (wat jij nu lijkt te beweren).

On-topic; ik wil zeker proberen om ons kindje straks bij ons te laten slapen in een wiegje. Hoe lang hangt af van hoe het ons en haar bevalt.

Parisienne schreef:Het lijkt mij overigens ook een heel raar idee om intiem met je partner te zijn terwijl je zoon/dochter naast je ligt te slapen.

Misschien een stomme vraag, maar hoe doen de mama's waarvan de kindjes lang bij hen heeft geslapen dat? Ik ben misschien preuts/ouderwets en niet zo van op de keukentafel of bank maar het liefst in bed. Maar als ons kindje straks 6 maanden bij ons op de kamer slaapt dan lijkt het me ook niet dat we al die tijd wachten. Maar met haar op de kamer lijkt me ook niks.

nisavi zo 27 feb 2011 - 22:39

Onze dochter heeft tot ze ongeveer 6 maanden "oud" was bij ons op de kamer geslapen. Toen paste ze ook niet goed meer in d'r wiegje en is ze in haar ledikantje (eigen slaapkamer) gaan slapen. Deze overgang is zonder problemen verlopen.

Ik vond het zelf prettig mijn dochter op de kamer te hebben en het wordt ook geadviseerd i.v.m. wiegedood. Maar ieder z'n ding natuurlijk, er zijn genoeg moeders (ouders) die niet kunnen slapen met een kleine op de kamer.

Naarmate mijn dochter ouder werd sliep ik wel onrustiger en werd vaker wakker van haar. En volgens mij had zij ook "last" van mij. Ik kwam daar achter toen ze eenmaal op haar eigen kamer sliep, toen sliep ze zonder problemen de nacht door. Zonder wakker worden of iets. En bij ons op de kamer werd ze 's nachts wel eens even wakker of lag te woelen.

Oh en de eerste 3,5 maand sliep ze vaak bij ons in bed. Ze was een huilbaby en 's nachts was dit de enige manier waarop ze sliep. Ze heeft daarna nooit moeite gehad met alleen slapen. Voor haar komst zei ik altijd dat de baby niet bij ons in bed zou komen te slapen, maar ik heb mijn mening daarover bijgesteld Laughing

Op dat moment was ik al blij dat ze dan wel redelijk goed kon slapen.

Na die periode dat ze bij ons op de kamer had geslapen merkte ik wel dat ik het ook wel prettig vond om weer onze kamer voor onszelf te hebben. Maar dat merkte ik pas echt toen ze dus op haar eigen kamer sliep.

PapillonRose zo 27 feb 2011 - 22:42

Wat een discussie weer

Natuurlijk moet iedereen zelf weten wat hij/zij wil en daar ook voor gaan.

Maar het is echt bewezen dat kindjes al heel snel de ouders herkennen. Ze hebben negen maanden je stemgeluid gehoord en na de geboorte kunnen ze je ook aan je geur herkennen. En er is ook bewezen dat je ademhaling je kleintje helpt eraan te herinneren zelf ook te ademen, en het is een vertrouwd geluid.Zoals hier al allemaal gezegd is.

Wat je hiermee doet is ieders eigen keuze natuurlijk. Maar om te gaan zeggen dat deze dingen niet waar zijn vind ik een beetje gek.. Er is onderzoek naar gedaan met deze uitkomsten, zolang het tegendeel niet bewezen is zal het dus wel waar zijn.

En ik vind dat je naast moeder uiteraard ook nog je eigen persoon bent, maar het kan geen kwaad om een klein beetje moeite te doen voor je kindje. Daarmee wil ik niet zeggen dat de mama's die de kindjes niet bij hen op de kamer hebben dat niet doen hoor!
Maar meer dat ik weleens gehoord heb dat sommigen het al na een nacht opgeven, dat vind ik niet echt proberen.

Wil verder hier helemaal niemand veroordelen hoor, gewoon lekker doen waar je jezelf prettig bij voelt. Voor mij is dat dus duidelijk met kindje bij mij op de kamer smile

Annemie zo 27 feb 2011 - 22:56

Ik heb niet alles gelezen, maar onze zoon slaapt al vanaf dag 1 op zijn eigen kamer, moet er niet aan denken om hem bij ons op de kamer te hebben, zodadelijk raakt hij er zo aan gewend, dat hij niet meer alleen kan slapen, ik hoor vaak zat verhalen van mensen dat hun kindje steeds maar bij de ouders in bed wil liggen, omdat ze niet gewend zijn om alleen op de kamer te slapen. Gelukkig dacht mijn vriend er hetzelfde over. Volgens mij is het ook niet echt goed voor je relatie als elke nacht je kindje bij je op de kamer ligt.

Gast zo 27 feb 2011 - 22:59

PapillonRose schreef:

En ik vind dat je naast moeder uiteraard ook nog je eigen persoon bent, maar het kan geen kwaad om een klein beetje moeite te doen voor je kindje.

Maar meer dat ik weleens gehoord heb dat sommigen het al na een nacht opgeven, dat vind ik niet echt proberen.

Wil verder hier helemaal niemand veroordelen hoor, gewoon lekker doen waar je jezelf prettig bij voelt.

Nee, je veroordeelt inderdaad niet.. Wink

Gast zo 27 feb 2011 - 23:02

Novalee schreef:
In welke kamer ze liggen zal hen inderdaad niks uitmaken, maar dat is niet waar deze discussie om gaat.

Eh...volgens mij gaat de discussie daar juíst over..

Gast zo 27 feb 2011 - 23:06

Annemie schreef:Ik heb niet alles gelezen, maar onze zoon slaapt al vanaf dag 1 op zijn eigen kamer, moet er niet aan denken om hem bij ons op de kamer te hebben, zodadelijk raakt hij er zo aan gewend, dat hij niet meer alleen kan slapen, ik hoor vaak zat verhalen van mensen dat hun kindje steeds maar bij de ouders in bed wil liggen, omdat ze niet gewend zijn om alleen op de kamer te slapen. Gelukkig dacht mijn vriend er hetzelfde over. Volgens mij is het ook niet echt goed voor je relatie als elke nacht je kindje bij je op de kamer ligt.

Helemaal mee eens smile

Mijn neefje is 6 en die is daarin zo verwend dat ie nog steeds bij zijn ouders in bed ligt!

Daarintegen slaapt J. wel bij ons in bed als ie heel onrustig slaapt (in een sprongetje zit) of niet lekker is

Novalee zo 27 feb 2011 - 23:11

Giacomo schreef:
Novalee schreef:
In welke kamer ze liggen zal hen inderdaad niks uitmaken, maar dat is niet waar deze discussie om gaat.

Eh...volgens mij gaat de discussie daar juíst over..

Ik bedoelde dat het er niet om gaat of je samen met je kind in je eigen slaapkamer ligt of op de kinderkamer. In die zin maakt het ze niet uit waar ze liggen. Maar ze merken wel degelijk of papa en mama er ook zijn.

PapillonRose zo 27 feb 2011 - 23:21

Giacomo schreef:
PapillonRose schreef:

En ik vind dat je naast moeder uiteraard ook nog je eigen persoon bent, maar het kan geen kwaad om een klein beetje moeite te doen voor je kindje.

Maar meer dat ik weleens gehoord heb dat sommigen het al na een nacht opgeven, dat vind ik niet echt proberen.

Wil verder hier helemaal niemand veroordelen hoor, gewoon lekker doen waar je jezelf prettig bij voelt.

Nee, je veroordeelt inderdaad niet..

Nou, dat was in elk geval niet de bedoeling.. Iedereen moet doen wat 'ie zelf fijn vind en dat respecteer ik ook! Zelf heb ik bijvoorbeeld ook vanaf dag 1 op mijn eigen kamertje geslapen als baby en ben daar volgens mij geen slechter persoon van geworden. Dus ik ben er heus niet op tegen, ik kies alleen zelf voor een andere aanpak.
Alleen erger ik me er soms aan dat mensen zeggen iets te 'proberen' en dan zo snel opgeven dat ze het nauwelijks een kans hebben kunnen geven. En dan nog is dat hun eigen keuze en ook helemaal niet slecht.

Liadan zo 27 feb 2011 - 23:27

FoolishSam schreef:
Annemie schreef:Ik heb niet alles gelezen, maar onze zoon slaapt al vanaf dag 1 op zijn eigen kamer, moet er niet aan denken om hem bij ons op de kamer te hebben, zodadelijk raakt hij er zo aan gewend, dat hij niet meer alleen kan slapen, ik hoor vaak zat verhalen van mensen dat hun kindje steeds maar bij de ouders in bed wil liggen, omdat ze niet gewend zijn om alleen op de kamer te slapen. Gelukkig dacht mijn vriend er hetzelfde over. Volgens mij is het ook niet echt goed voor je relatie als elke nacht je kindje bij je op de kamer ligt.

Helemaal mee eens Mijn neefje is 6 en die is daarin zo verwend dat ie nog steeds bij zijn ouders in bed ligt!

Daarintegen slaapt J. wel bij ons in bed als ie heel onrustig slaapt (in een sprongetje zit) of niet lekker is

Waarom ben je verwend als je nog bij je ouders ligt als je 6 jaar bent? Zolang iedereen zich daar goed bij voelt is er toch geen probleem. Ik zou het ook geen probleem vinden als Yara elke nacht bij ons zou liggen, maar ze wil zelf in haar eigen bed liggen, prima toch.

Gast ma 28 feb 2011 - 0:56

Liadan schreef:
FoolishSam schreef:
Annemie schreef:Ik heb niet alles gelezen, maar onze zoon slaapt al vanaf dag 1 op zijn eigen kamer, moet er niet aan denken om hem bij ons op de kamer te hebben, zodadelijk raakt hij er zo aan gewend, dat hij niet meer alleen kan slapen, ik hoor vaak zat verhalen van mensen dat hun kindje steeds maar bij de ouders in bed wil liggen, omdat ze niet gewend zijn om alleen op de kamer te slapen. Gelukkig dacht mijn vriend er hetzelfde over. Volgens mij is het ook niet echt goed voor je relatie als elke nacht je kindje bij je op de kamer ligt.

Helemaal mee eens Mijn neefje is 6 en die is daarin zo verwend dat ie nog steeds bij zijn ouders in bed ligt!

Daarintegen slaapt J. wel bij ons in bed als ie heel onrustig slaapt (in een sprongetje zit) of niet lekker is
Waarom ben je verwend als je nog bij je ouders ligt als je 6 jaar bent? Zolang iedereen zich daar goed bij voelt is er toch geen probleem. Ik zou het ook geen probleem vinden als Yara elke nacht bij ons zou liggen, maar ze wil zelf in haar eigen bed liggen, prima toch.

Mijn zoontje maakt er op dit moment ook een potje van. Heeft altijd in zijn eigen bed geslapen, maar nu met de overgang naar de nieuwe kamer wordt hij nogal eens verdrietig wakker. En om dan te voorkomen dat zijn zus ook wakker wordt (liggen op 1 kamer nu) nemen we hem bij ons in bed. Ideaal vind ik het niet omdat hij me nogal eens wakker trapt en ik toch al niet lekker slaap op het moment, maar als ik hem laat liggen maakt hij zijn zus ook wakker en ik slaap dan sowieso niet meer.
Dus dan maar bij ons in bed. Zal vanzelf wel weer veranderen. Ik doe daar echt niet zo moeilijk over. En onze relatie staat daar helemaal los van, het is niet zo dat we hele nachten met elkaar bezig zijn..

Gast ma 28 feb 2011 - 0:57

PapillonRose schreef:
Giacomo schreef:
PapillonRose schreef:

En ik vind dat je naast moeder uiteraard ook nog je eigen persoon bent, maar het kan geen kwaad om een klein beetje moeite te doen voor je kindje.

Maar meer dat ik weleens gehoord heb dat sommigen het al na een nacht opgeven, dat vind ik niet echt proberen.

Wil verder hier helemaal niemand veroordelen hoor, gewoon lekker doen waar je jezelf prettig bij voelt.

Nee, je veroordeelt inderdaad niet..

Nou, dat was in elk geval niet de bedoeling.. Iedereen moet doen wat 'ie zelf fijn vind en dat respecteer ik ook! Zelf heb ik bijvoorbeeld ook vanaf dag 1 op mijn eigen kamertje geslapen als baby en ben daar volgens mij geen slechter persoon van geworden. Dus ik ben er heus niet op tegen, ik kies alleen zelf voor een andere aanpak.
Alleen erger ik me er soms aan dat mensen zeggen iets te 'proberen' en dan zo snel opgeven dat ze het nauwelijks een kans hebben kunnen geven. En dan nog is dat hun eigen keuze en ook helemaal niet slecht.

Misschien is voor hen de grens sneller bereikt dan bij jou. Mijn zoontje heeft in het ziekenhuis bij me gelegen en ik had geen oog dicht gedaan en een nacht later thuis ook, en ik deed weer geen oog dicht. Ik heb het geprobeerd en het was mij vrij snel al duidelijk dat het geen oplossing was. Toen hij in zijn eigen bedje lag in nacht 3, sliep hij goed en wij sliepen ook goed. Probleem opgelost.

maiadebij ma 28 feb 2011 - 1:03

Je hebt gewend en verwend zijn. Gewend zijn ze mama omdat zij hem of haar gedragen heeft. Ze zijn daardoor gewend aan haar nabijheid, haar stem, geur en warmte. Door je kindje bij je te laten slapen, te dragen etc verwen je een baby m.i. Niet maar heeft dat met gewend zijn te maken.

Oja en ik ben ook vrij preuts maar wij hebben een hemeltje om haar bed die we dichtslaan als dat nodig is.

Nana ma 28 feb 2011 - 1:08

Ons zoontje heeft twee maanden bij ons in de kamer geslapen in een wiegje. Vond het zelf prettig met borstvoeding geven dat hij zo dichtbij lag. Ook de voordelen van rooming inn (ademprikkel, minder cortisol) maakten dit voor mij nog vanzelfsprekender. Ook vond ik het voor hem een fijn idee om lekker dichtbij mama te zijn nu hij net op de wereld was komen kijken.

Ook deze baby komt weer bij ons op de kamer te slapen. Hoelang we dit gaan doen laten we afhangen hoelang iedereen er nog tevreden mee is (papa, mama of de baby).

Flemy ma 28 feb 2011 - 1:37

Ik heb niet de hele discussie gelezen, maar onze kinderen slapen beide al vanaf het begin op hun eigen kamer. Allebei de kraamweek wel bij ons, met het wiegje naast ons bed. Voor het gemak, omdat ik nog niet zo goed ter been was e.d. Maar daarna gewoon lekker op hun eigen kamer. Dat gaf ons veel meer rust, anders sliep ik echt niet. En zodra we een piep hoorden, stonden we toch wel naast hun bedje. Eigenlijk tot we alle geluidjes echt goed leerden kennen.
Nu nog liggen ze nooit bij ons in bed, tenzij het gaat om ziek zijn ofzo. Laatst was de oudste ziek en elk uur wakker, toen hebben we haar lekker tussen ons in genomen. De volgende nacht gewoon weer lekker in haar eigen bed.

Gast ma 28 feb 2011 - 1:41

Liadan schreef:
FoolishSam schreef:
Annemie schreef:Ik heb niet alles gelezen, maar onze zoon slaapt al vanaf dag 1 op zijn eigen kamer, moet er niet aan denken om hem bij ons op de kamer te hebben, zodadelijk raakt hij er zo aan gewend, dat hij niet meer alleen kan slapen, ik hoor vaak zat verhalen van mensen dat hun kindje steeds maar bij de ouders in bed wil liggen, omdat ze niet gewend zijn om alleen op de kamer te slapen. Gelukkig dacht mijn vriend er hetzelfde over. Volgens mij is het ook niet echt goed voor je relatie als elke nacht je kindje bij je op de kamer ligt.

Helemaal mee eens Mijn neefje is 6 en die is daarin zo verwend dat ie nog steeds bij zijn ouders in bed ligt!

Daarintegen slaapt J. wel bij ons in bed als ie heel onrustig slaapt (in een sprongetje zit) of niet lekker is
Waarom ben je verwend als je nog bij je ouders ligt als je 6 jaar bent? Zolang iedereen zich daar goed bij voelt is er toch geen probleem. Ik zou het ook geen probleem vinden als Yara elke nacht bij ons zou liggen, maar ze wil zelf in haar eigen bed liggen, prima toch.

Ik ben het met Liandan eens. Ik denk zelfs dat je een kind niet kunt verwennen met aandacht. Gewennen wel, maar is dat per definitie verkeerd?
En Giacomo, een stuk terug zei je iets over een moeder die tot het gaatje gaat voor haar kind en daarmee haar eigen belang uit het oog verliest (heb je niet letterlijk zo gezegd, maar ik kan zo snel even niet je stukje terug vinden). Zo ervaar ik dat dus niet. Ik stel Y. belang nu volledig voorop, maar ik heb niet het gevoel dat me dat uit put, het geeft me juist energie als zij vrolijk is, doordat zij de aandacht krijgt die ze graag wil hebben. Het kost wat meer tijd en moeite, daar heb je helemaal gelijk in, maar het geeft me meer energie.

Verder vind ik de discussie hier over het algemeen redelijk respectvol verlopen eigenlijk (op een paar opmerkingen na dan).

Gast ma 28 feb 2011 - 1:48

Dromertje, ik heb het ook niet over de mama's die het verder prima kunnen handelen. Die gaan immers ook niet door tot het gaatje smile

.

Heb je mijn sms nog gelezen trouwens? (Ja, ik ben het smile

)

Gast ma 28 feb 2011 - 1:53

Gia: ik had je al herkend Very Happy

En ik denk dat ik je sms in mijn slaap weggedrukt heb, want ik zie nu dat je inderdaad gesmst had, maar ik herken de inhoud niet, haha! Ik zal je even een krabbel sturen.

En ik denk dat de moeders die het op deze manier doen, het over het algemeen wel kunnen handelen, want als dat niet het geval is, zul je wel op zoek gaan naar een manier die voor jou wel werkt. Zo kon ik het niet handelen om Y. in slaap te laten huilen, de manier waarop wij het nu doen, is voor mij wel te handelen.

Gast ma 28 feb 2011 - 4:50

Wegduwen is misschien een ongelukkige woordkeuze maar zo voelt het voor mij wel een beetje.
Is ben misschien een verschrikkelijke trut hierin maar ik vind dat er tegenwoordig een beetje veel geroepen wordt dat een vrouw meer dan een moeder is.
We hebben geen zin in gebroken nachten, we willen een goed betaalde baan en brengen daarvoor ons 12 weken oude baby's bij vreemden onder, willen minimaal eens per maand stappen of tijd voor onze relatie want we zijn nog meer dan alleen maar moeder.
Ik ben in de eerste plaats moeder en de rest komt daarna wel. En ja, ik cijfer mezelf dan af en toe weg en soms ga ik ook tot het gaatje maar dat hoort voor mij bij het moederschap.
Mijn tijd komt wel weer als de kinderen dat aankunnen.

En daarmee wil ik niet zeggen dat ik nooit uitga of dat ik sta te juichen als ik s'nachts wakker gehouden wordt door 1 van de twee maar het hoort er gewoon bij.
Het moederschap is nu eenmaal niet 1 grote blauwe of roze wolk.

Teddyaapje ma 28 feb 2011 - 4:54

Sunprincess schreef:Wegduwen is misschien een ongelukkige woordkeuze maar zo voelt het voor mij wel een beetje.
Is ben misschien een verschrikkelijke trut hierin maar ik vind dat er tegenwoordig een beetje veel geroepen wordt dat een vrouw meer dan een moeder is.
We hebben geen zin in gebroken nachten, we willen een goed betaalde baan en brengen daarvoor ons 12 weken oude baby's bij vreemden onder, willen minimaal eens per maand stappen of tijd voor onze relatie want we zijn nog meer dan alleen maar moeder.
Ik ben in de eerste plaats moeder en de rest komt daarna wel. En ja, ik cijfer mezelf dan af en toe weg en soms ga ik ook tot het gaatje maar dat hoort voor mij bij het moederschap.
Mijn tijd komt wel weer als de kinderen dat aankunnen.

En daarmee wil ik niet zeggen dat ik nooit uitga of dat ik sta te juichen als ik s'nachts wakker gehouden wordt door 1 van de twee maar het hoort er gewoon bij.
Het moederschap is nu eenmaal niet 1 grote blauwe of roze wolk.

Zo voel ik het ook. Ik werk genoeg uurtjes, ik zie mn vriendinnen regelmatig en vind het ook leuk om wat met mn vriend samen te doen maar T. komt op de eerste plaats.

PapillonRose ma 28 feb 2011 - 4:57

Sunprincess schreef:Wegduwen is misschien een ongelukkige woordkeuze maar zo voelt het voor mij wel een beetje.
Is ben misschien een verschrikkelijke trut hierin maar ik vind dat er tegenwoordig een beetje veel geroepen wordt dat een vrouw meer dan een moeder is.
We hebben geen zin in gebroken nachten, we willen een goed betaalde baan en brengen daarvoor ons 12 weken oude baby's bij vreemden onder, willen minimaal eens per maand stappen of tijd voor onze relatie want we zijn nog meer dan alleen maar moeder.
Ik ben in de eerste plaats moeder en de rest komt daarna wel. En ja, ik cijfer mezelf dan af en toe weg en soms ga ik ook tot het gaatje maar dat hoort voor mij bij het moederschap.
Mijn tijd komt wel weer als de kinderen dat aankunnen.

En daarmee wil ik niet zeggen dat ik nooit uitga of dat ik sta te juichen als ik s'nachts wakker gehouden wordt door 1 van de twee maar het hoort er gewoon bij.
Het moederschap is nu eenmaal niet 1 grote blauwe of roze wolk.

Helemaal mee eens!

Gesponsorde inhoud