Jijzelf: 5 jaar geleden - nu

Isis schreef:Nou, die sneer naar Kim hoefde niet echt.

Maar ik vraag me toch af of die ellende iets te maken heeft met je harde houding die je nu inneemt, Kim?

Misschien wel hoor, dat zou goed kunnen. Ik heb natuurlijk wel het één en ander meegemaakt en ben daar sterker uitgekomen.

Ja, ik ben wel veranderd.. Al durf ik niet te zeggen of dit positief of negatief is..
Ik denk van allebei een beetje..

Poubelle schreef:

Fortissimo schreef:

KimRosenberg85 schreef:Vijf jaar geleden was ik zwaar depressief, verslaafd aan harddrugs en ik was in therapie om alle rotzooi en trauma's uit mijn verleden op te ruimen. Mijn studie stond op een laag pitje en ik was niet in staat veel te werken, dus ik moest rondkomen van weinig geld, mijn leven was eigenlijk één grote chaos. Dus ja, ik ben zeker veranderd.

Goh, wat ben je toch een succesverhaal! Poeh!

Fortissimo doe niet zo triest joh.

Inderdaad, doe even lekker normaal.

Ik ben zeker veranderd, zowel uiterlijk als innerlijk. Ik ben zwaarder geworden, mijn lichaam is out of shape, wat ik heel rot vind. Aan de andere kant ben ik sterker geworden, heb ik meer zelfvertrouwen gekregen en kan ik veel beter op mezelf reflecteren en consequenties inzien dan vroeger.

Sea of Trees, wat heb jij een vette avatar

Sanne, wat jammer / vervelend om te lezen. Maar inderdaad misschien via een meeting kun je iemand leren kennen, of een andere ouder als je dochter wat groter is & gaat spelen bij een vriendinnetje. Ik hoop het voor je, dat het vanzelf gebeurd.

En of ik veranderd ben! 5 jaar geleden woog ik bijna de helft van wat ik nu weeg, dus ik kan wel zeggen dat dát in ieder geval een positieve verandering is

Eigenlijk is alles wel positief, al voelt het nog niet altijd zo. Vijf jaar geleden was ik mijn 'oude liefde' (turnen) kwijt, dat heb ik nu weer opgepakt en hoor ik weer helemaal bij. Vijf jaar geleden woonde ik nog thuis, nu woon ik lekker op mezelf, wat mij heel erg goed heeft gedaan. Vijf jaar geleden had ik nog een vriendin, die ik niet wilde laten gaan omdat ik afhankelijk van haar was, intussen heb ik na ruzie's, verwijten en nog van alles wat afstand genomen en heb ik er een aantal geweldige vrienden bij gekregen.
Wat ik vooral een grote verandering vind, is dat ik vijf jaar geleden een grijs muisje was (vanwege de ziekte dus) en dat ik nu weer helemaal mijzelf ben, zo gek als een deur, droogkloot en een tikkeltje onzeker en gevoelig (maar dat hoort er blijkbaar bij).

Ik ben nu veel gelukkiger. 5 jaar geleden waren we al 1 jaar bezig om zwanger te worden. De jaren erna stonden in het teken om zwanger te worden. En toen was ik eindelijk zwanger en dat ging mis. Ik heb mij nog nooit zo rot gevoeld. (op het overlijden van mijn vader na dan). Jaren aangemodderd, verdriet gehad, hoop en (pijnlijke) onderzoeken. Uiteindelijk na 4,5 jaar wachten hielden we ons wonder vast en toen voelde ik mij zo gelukkig. De zon ging weer schijnen en ik mag al 16 maanden moeder zijn.
Niet dat ik 5 jaar geleden zo ongelukkig was, ik was net een jaar getrouwd en ik had eindelijk een baan in de kinderopvang gevonden. Maar ik kan met op recht zeggen dat een kind hebben zoveel mooier is.

Al zou ik best wel weer eens een dagje terug willen naar die tijd. Geen geldzorgen en korte nachtrust. Geen andere verantwoordelijkheden dan de hypotheek betalen, zomaar weg kunnen wanneer je wilt etc. Maar 1 dagje... dan wil ik weer terug naar nu

In 5 jaar tijd is er veel gebeurd van een best wel verzekerde vrouw ben ik heel erg onzeker geworden, was ik erg vrolijk nu niet meer vanwege een depressie( ruim een jaar) en heb ik w.s. autisme waar ik nu op onderzoeken wacht. Maar de die 5 jaar hebben mij ook moeder gemaakt van 2 prachtige kinders en de 3e onderweg. Maar toch voel ik me soms geen goede moeder en vrouw wat in de afgelopen 5 jaar heeft ontwikkeld.

5 jaar geleden was ik bezig met het afronden van mijn hbo-studie logopedie.
Hierna kon ik meteen aan de slag en nu woon ik met mijn verloofde samen en hebben we net ons eerste huis gekocht.
In de tussentijd heb ik in deeltijd nog de PABO afgerond en via die studie ook nog een leuke vriendschap opgebouwd.
Verder nog dezelfde vriendenkring, en dat vind ik erg leuk!

Tegenwoordig wel iets gelukkiger, vooral door mijn vriend. Ben lang 'op zoek' geweest naar de liefde, en ik ben blij dat deze zoektocht mij deze man heeft opgeleverd

Ik ben mu getrouwd, heb een koophuis, vaste baan en een kind, terwijl ik vijf jaar geleden nog op school zat en bij mn ouders woonde. Ik heb minder vriendinnen dan toen, maar dat voelt niet als een gemis. Ik denk dat die personen nu ook niet meer in mijn leven hadden gepast.

Ik ben wel gelukkiger als toen, maar moet soms nog wel wennen aan het feit dat ik volwassen ben, dat mijn later al begonnen is. Soms mis ik wel eens het onbezorgde vrije leven dat ik had, en dat de tijd zoooo snel is gegaan.

Ik herken het wel een beetje wat je schrijft, Sanne. Op de middelbare had ik nog wel vriendinnen, maar toen ik naar het mbo ging begon ik ontzettend aan mezelf te twijfelen, een eetprobleem wat om de hoek kwam kijken, waardoor ik mezelf in een isolement geduwd heb. Uitgaan heb ik nooit echt gedaan en daardoor vond ik het ook moeilijk om vriendschappen op te bouwen en nieuwe contacten op te doen. Sowieso had ik daar op dat moment helemaal geen behoefte aan. Toen ik na een aantal jaar werken opnieuw een opleiding ging volgen wilde ik wel meer contacten opdoen, maar kwam het gewoon niet van de vloer. Ik heb de afgelopen jaren wel wat vriendinnen gehad, maar op een gegeven moment blijk je dan toch op een andere golflengte te zitten en groei je toch uit elkaar. Ik vind het zelf ook wel jammer, inderdaad ook niet zo dat ik op zoek ben, maar wel dat ik de gezelligheid van een vriendschap wel eens mis.

Op meetings is het inderdaad zo datje vaak echt wel leuk contact op doet met anderen, trouwens! De drempel is ook heel laag en het is gewoon gezellig.

.

Dank je Exo

Aan de ene kant vind ik dat ik maar weinig veranderd ben in die 5 jaar tijd aan de andere kant is mijn hele leven wel totaal veranderd.

Vijf jaar geleden ging ik bijna trouwen (20 juni) en ging ik daar helemaal in op, droomde helemaal weg over die dag etc. Verder gewoon heel rustig, mijn klasje mijn (toen nog) vriend en onze katjes, heerlijk rustig leventje.


Nu vijf jaar later ben ik dus getrouwd, twee prachtige kindjes rijker, een koophuis, nog steeds twee katten, mijn klasje en heel wat drukker leven waarin ik soms ff denk was het maar weer even vijf jaar geleden. Ik ben in alle opzichten wel gegroeid maar waar ik toen me al overal en nergens druk om kon maken, nu doe ik dat misschien nog wel meer. Ik heb wel geaccepteerd dat ik in sommige dingen ben wie ik ben (zoals dus een echte piekeraar, snel emotioneel etc) maar er is niets dat dat kan veranderen dat eb ik wel geleerd. Maar ik heb er 'vrede' mee zeg maar, het maakt me wie ik ben en het hoort gewoon bij me.

Vijf jaar geleden was ik moeder van een baby en toen had ik nog geen idee van de dingen die ik nu wel weet. Ik denk dat Ezra ons de afgelopen jaren heeft geleerd om de prestatiemaatschappij en alle verwachtingen en onderlinge competitie nu langzaam los te gaan laten en anders naar het leven te kijken. Dat is natuurlijk wel een heel proces geweest en het lukt natuurlijk nog niet altijd om zo te denken en los te laten, maar wel steeds meer en ik ben erg trots op ons gezin en hoe we het doen.

Susan schreef:Vijf jaar geleden was ik moeder van een baby en toen had ik nog geen idee van de dingen die ik nu wel weet. Ik denk dat Ezra ons de afgelopen jaren heeft geleerd om de prestatiemaatschappij en alle verwachtingen en onderlinge competitie nu langzaam los te gaan laten en anders naar het leven te kijken. Dat is natuurlijk wel een heel proces geweest, maar ik ben erg trots op ons gezin en hoe we het doen.

Prachtig gezegd! En ik vind dat je er zeer zeker trots op mag zijn, petje af voor hoe jullie het doen.

Dank je.

Ik zal 'm zelf ook nog beantwoorden.

5 jaar geleden was ik m'n LIO-stage aan het afronden. Dat was best een heftige tijd omdat vanaf het begin van mijn stage mijn begeleidster ziek was en dus niet vaak aanwezig en ik veel dingen alleen moest doen. Ik werkte nog 3 dagen in de week in de kroeg en ik schreef m'n meesterstuk. Het was een drukke tijd. Ik werkte ook nog als reisleidster wat ik met heel veel plezier deed. De zomer van 5 jaar geleden zat ik n Hongarije en daar moest ik helaas eerder terug naar Nederland vanwege een infectie aan m'n voet.
Van mijn LIO en het werk als reisleidster heb ik heel veel geleerd. Ben mezelf vaak genoeg tegengekomen ook.
Ik had een kort lontje en ergerde me snel aan dingen. Dat heb ik nu niet meer, wat dat betreft vind ik mezelf echt volwassen geworden, haha.

5 jaar geleden was ik zoekende en erg rusteloos. Ik wilde geen vastigheid, niet qua werk maar ook niet qua relatie. Ik moest de mogelijkheid hebben om weg te kunnen om bijvoorbeeld in het buitenland te gaan werken.
Inmiddels heb ik dat niet meer. Ik heb hier m'n eigen huisje en zit nu goed op m'n plek wat werk betreft. Een aantal vrienden en vriendinnen zijn gebleven, met een aantal heb ik geen contact meer. Maar ik heb er nieuwe vriendschappen voor in de plaats gekregen.

Pas las ik m'n LIO-stage dossier nog eens door, die ik 5 jaar geleden heb geschreven. Leuk om terug te lezen.

Daar mag je zeker trots op zijn Susan, heel knap hoe jij het doet als moeder.

Maar ik ben ook trots op de anderen in mijn gezin, niet alleen op mezelf.

Innerlijk: Paniekstoornis overwonnen, studie afgemaakt, samen gaan wonen, nieuwe concrete toekomstplannen gemaakt, gaan werken.

Uiterlijk: Ouder vind ik mezelf stijlvoller geworden, minder meisjesachtig en ik ben meer dan 10 kilo lichter.

5 jaar geleden was ik 17. Ik was het jaar daarvoor geslaagd voor het vmbo en ben toen doorgegaan naar de havo. Dat ging niet goed genoeg waardoor ik 5 jaar geleden begonnen ben aan mijn mbo onderwijsassistent opleiding. Inmiddels heb ik daar ook een diploma voor en zit ik in het tweede jaar van de pabo. Na de vakantie ga ik alweer naar mijn derde jaar.
Voor ik aan mijn mbo opleiding begon was ik heel verlegen en stil. Ik merk dat ik daarin zeker gegroeid ben de afgelopen 5 jaar. Ik kan meer aan en kan beter omgaan met kritiek. Ook merk ik dat ik echt volwassen ben geworden in die 5 jaar. Ik heb een leuke vriend en ben er echt aan toe om met hem samen te gaan wonen. Helaas moet ik nog twee jaar studeren, dus zit dat er nog niet helemaal in. Maar dromen mag altijd;).

Jep, Lennox, dat wat jij dus schrijft, had ik ook kunnen schrijven. Niet de eetstoornis dan (nou ja, bijna), maar allerlei andere moeilijkheden. In die periode heb ik wel mensen leren kennen, maar vriendschap met hen zou niet goed voor me zijn geweest.

5 jaar geleden was ik net een jaar verhuisd en zat ik nog volop aan m'n studie. Ik heb het als een hele leuke tijd ervaren, maar ook wel als lastig. Ik was erg onzeker en heel erg zoekende naar mezelf, deed toen ook wel dingen die ik achteraf eigenlijk niet leuk vond. Ik heb in die tijd heel veel mensen leren kennen en leuke vriendschappen opgebouwd.

5 jaar later is er best wel veel veranderd. Ik heb m'n studie afgerond, woon op mezelf en werk al weer 2 jaar. Over 2 maanden ga ik aan een nieuwe baan beginnen en ik heb het gevoel daardoor eindelijk wat meer op m'n plek te komen, al heb ik ook wel twijfels en vraag ik me af of ik er wel goed aan doe. Ik ben nog steeds wel onzeker in veel dingen en ook nog wel zoekende naar mezelf, maar wel heel anders dan 5 jaar geleden. In plaats van alles maar te doen, probeer ik nu de dingen te doen die ik echt leuk vind. Daardoor zijn ook een aantal vriendschappen verwaterd, omdat ik me realiseerde dat ik daar niet echt gelukkig van werd.