Jijzelf: 5 jaar geleden - nu

Lady4 schreef:Kim, jammer dat mensen jou per definitie al niet geloven, puur omdat jij het bent en toevallig wat meer heftiger dingen hebt meegemaakt dan anderen. Ook mij valt het op dat er een aantal mensen, waaronder Printje en Fortissimo standaard lullig reageren op jou. Zegt wat mij betreft meer over hen dan over jou.

Die is mij nog nooit opgevallen eigenlijk, dat ze vaak lullig op Kim reageert.

Sea of Trees schreef:

Lady4 schreef:Kim, jammer dat mensen jou per definitie al niet geloven, puur omdat jij het bent en toevallig wat meer heftiger dingen hebt meegemaakt dan anderen. Ook mij valt het op dat er een aantal mensen, waaronder Printje en Fortissimo standaard lullig reageren op jou. Zegt wat mij betreft meer over hen dan over jou.

Die is mij nog nooit opgevallen eigenlijk, dat ze vaak lullig op Kim reageert.

Nee? Mij wel, in ieder geval dat ze er vaak bovenop zit. Maar dat was ook in een aantal keren in de Zw en Mama pijler.

Isis schreef:

KimRosenberg85 schreef:

Isis schreef:Nou, die sneer naar Kim hoefde niet echt.

Maar ik vraag me toch af of die ellende iets te maken heeft met je harde houding die je nu inneemt, Kim?

Misschien wel hoor, dat zou goed kunnen. Ik heb natuurlijk wel het één en ander meegemaakt en ben daar sterker uitgekomen.

Dat herken ik ook wel een beetje bij mezelf en ik zie dat soms ook bij vrienden die heel wat hebben meegemaakt. Ik had ook evengoed nu in de goot kunnen liggen, bij wijze van spreken. Door hard werken en niet op te geven, sta ik waar ik nu sta. Toch weet ik dat niet iedereen die kracht heeft. En misschien hebben anderen ook niet het netwerk dat ik heb, dat kan ook veel doen. Door mijn werk als maatschappelijk werker ben ik over het algemeen zeer mild maar toch is er soms een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'kom op joh, doe niet flauw'. Daartegenover staat wel dat ik steeds in mensen geloof, veel langer dan mijn collega's. Ik geef niet op, ook al lijkt het zo hopeloos. Voor mezelf niet en ook niet voor een ander. Heb jij dat ook?
Trouwens, knap van je dat je dit allemaal overwonnen hebt. Zoals ik al zei, dat kan niet iedereen.

Ja, ik geloof zeker in mensen en geef ook niet snel op, ben zeer vergevingsgezind en loyaal aan mijn vrienden/familie. Ik maak ook een ander onderscheid in goed/kwaad, dan de meeste andere mensen. Ik denk omdat ik ben omgegaan met mensen die door de maatschappij als slecht worden gezien, maar toen ik ze beter leerde kennen bleken het echt hele trouwe, lieve vrienden te zijn. Soms is wat goed lijkt, het kwaad en wat de maatschappij als slecht ziet, juist goed. Daar ben ik me nog altijd erg van bewust.

Ik ben eigenlijk niet zoveel veranderd in 5 jaar. Heb altijd wel gedacht 'ik zie wel wat het leven mij brengt' en dat denk ik nu nog steeds. 5 jaar geleden begon ik net met mijn opleiding interieurdesign (na een switch). Ben daar nu een half jaar mee klaar en dat voelt heerlijk! Ik ben wel blij dat ik van dat schoogeneuzel af ben. Ik zie mezelf ook echt niet weer studeren. Heb nu ruim 4.5 maand fulltime voor een werkgever gewerkt maar dat is het niet voor mij. Ik mis uitdaging en persoonlijke ontwikkeling.

Ben nu bezig met de opzet van een eigen bedrijf, dat past zoveel beter bij mij. Ik heb altijd wel het idee gehad van een eigen bedrijf maar gedacht dat ik daar te jong voor was, of te weinig levenservaring voor had. Maar het afgelopen jaar heeft er juist voor gezorgt dat het gevoel voor een eigen bedrijf nog veel en veel sterkter is geworden. 5 jaar geleden was ik daar nog niet zoveel mee bezig.

Maar verder gaat het allemaal lekker zijn gangetje

Vijf jaar geleden is 2008 toch? Ik was toen echt nog een studentje. Heel veel feesten maar ook heel hard werken en hoge cijfers halen. Eigenlijk was dat m'n leven. Ik wist toen nog niet dat ik stage zou gaan lopen in Bulgarije, dat ik m'n master zou gaan doen in Cambridge, daarna in Den Haag zou gaan wonen en nu hier. Echt grappig. Ik had echt niet verwacht dat ik nu dus zou samenwonen. Ik heb toch best veel gedaan in die vijf jaar, das wel leuk om te zien!

Qua uiterlijk vind ik t leuk dat je wel beetje kunt zien dat ik volwassene ben geworden. Dat vind ik echt niet erg, wel leuk juist!

5 jaar geleden was ik bezig met een opleiding via mijn werk, en was ik heel hard op weg om overspannen te raken. Mensen om mij heen probeerden mij voorzichtig een spiegel voor te houden, maar ik wilde of kon dat niet (onder ogen) zien. Ik probeerde wanhopig tig balletjes in de lucht te houden.

Ik heb als laatste krachtsinspanning nog examen kunnen doen (en wonder boven wonder een heel goed resultaat behaald), maar daarna stortte alles in.

Nu ik er op terugkijk is die burnout het beste wat me toen is overkomen, al klinkt dat best wel raar. Ik heb mezelf namelijk goed leren kennen en ik heb geleerd mijn grenzen te bewaken. Achteraf is die tijd heel waardevol geweest en ik ben nu nog altijd dankbaar voor die leerperiode.

5 jaar geleden was ik net samen met mijn man en was ik bijna klaar met mijn mbo opleiding. Ik was toen 23, woonde op kamers en had een aardig druk leven. Ik ging regelmatig stappen (woonde ook vlak bij het centrum), naar de kroeg, sporten, school, werk.
Dat is nu wel wat rustiger geworden. Inmiddels gaan samenwonen, huis gekocht, getrouwd en nu hoogzwanger.
Ook qua sociale contacten is het ook een stuk rustiger. Ik ben er in de loop van de jaren wel achtergekomen wie mijn echte vrienden zijn en heb aardig wat contacten afgekapt. Gelukkig heb ik ook wel weer leuke mensen leren kennen ondertussen.

5 jaar geleden woonde ik alleen in een stadje waar ik heel ongelukkig was. Vrienden had ik daar inmiddels niet meer. Een jaar later ben ik verhuisd naar Amsterdam. Een hele stap omdat ik hier niks en niemand kende.

Nu, 5 jaar later, heb ik een super lieve vriend, een groepje goede vrienden en vriendinnen en een mooi huis. In die opzichten (en dat zijn zeker weten de belangrijkste punten) ben ik positief veranderd.

Helaas ben ik nog niet zo gelukkig als ik zou willen. Ik zit met een burn out al een paar maanden thuis en de kilo's die ik kwijt moet om m'n oude gewicht terug te krijgen, willen er maar niet af.

5 jaar geleden zat ik nog op Curaçao voor stage. In die periode heb ik ook besloten dat ik verder wilde studeren na de Pabo en dat mijn hart niet bij het onderwijs ligt. Ik zag er op dat moment weer heel erg tegenop om thuis te moeten gaan wonen, sowieso om weer naar Nederland te gaan.

In de vijf jaren daarna ben ik nog twee keer afgestudeerd (Pabo, Pedagogische wetenschappen), ben ik twee keer terug geweest naar Curacao, vriendinnen verloren en nieuwe vriendinnen gekregen, een eigen huisje en een baan gevonden. Maar verder ben ik eigenlijk nog steeds zo zoekende als 5 jaar geleden.

______

5 jaar geleden was ik nog zwanger en stond mijn leven op zijn kop. Ik was precies op deze dag net uit het ziekenhuis waar ik strijd heb moeten leveren om het zelf te overleven en mijn dochter. Ik woonde toen samen met een man die er nooit was,was eigenlijk nog helemaal niet klaar om moeder te worden en had veel moeite om bepaalde dingen op te geven. In de tussentijd ben ik bevallen,uit elkaar gegaan met ex en op mijzelf gaan wonen met dochter,heb ik een post natale depressie overwonnen,een opleiding gevolgd,ander werk gekregen en nog 3x verhuisd.

Het waren 5 hele zware jaren,maar ben nu gelukkiger als ooit,ondanks dat ik ziek ben en nog dagelijks een 'strijd' lever. Mijn leven is stabiel met mijn nieuwe relatie,mijn dochter doet het fantastisch,en ondanks dat het nu weer even hectisch is met een aankomende bijna spoed verhuizing doordat dit huis vol asbest zit mag ik absoluut niet klagen. Ben blij dat wat ik allemaal heb meegemaakt het mij gevormd heeft tot wie ik nu ben en hoe ik nu in het leven sta,gelukkiger,maak mij niet meer zo druk om alles en geniet intenser van alles om mij heen

5 jaar geleden zat ik langdurig in de ziektewet en was alles onzeker. Nu heb ik een fantastische baan, ben mama geworden, en zit veeeeeel beter in mijn vel.

5 jaar geleden was ik nog samen met mijn ex, studeerde ik aan de universiteit en woonde ik nog thuis. Nu ben ik alweer drie jaar samen met mijn huidige vriend en wonen we alweer anderhalf jaar samen. Ik ben afgestudeerd (wel aan de HBO in plaats van de VU) en werk fulltime als juridisch medewerker.

Sanne schreef:

Filoria schreef:

Pippa schreef:Sanne, wat jammer om te lezen. Heb je helemaal geen vriendinnen? En hoe komt dat dan? Want je komt over als een hele lieve, spontane meid eigenlijk

Heel erg mee eens! Wat jammer Sanne. Naar welke meeting ga je?

Naar de meeting in Zwolle op 7 juli.
Te ver weg voor jou? Lijkt me ook wel eens leuk jou te ontmoeten.

Dat is wederzijds, maar Zwolle is me inderdaad te ver

Ik ben ook zeker wel veranderd t.o.v. 5 jaar geleden.
5 jaar geleden studeerde ik nog, woonde ik nog thuis en ging ik nog heel veel uit. Nu werk ik alweer 4 jaar in het ziekenhuis, woon ik inmiddels ruim 3 jaar samen met mijn vriend in ons koophuis en hebben we sinds een halfjaar een prachtig zoontje. Van een ongelofelijke losbol ben ik veranderd in een verantwoordelijke mama.

Vijf jaar geleden was ik overspannen. Ik had net ontslag genomen, mijn baan was de grootste oorzaak van mijn overspannenheid. Ik ben weer opgekrabbeld, maar het heeft een hele tijd geduurd voordat ik kon zeggen dat ik weer beter was. Ik woonde samen met mijn vriend, die vriend is inmiddels mijn man en we wonen nu samen in het huis waarvan we toen al zeiden dat we er graag zouden willen wonen. Ik ga de laatste jaren van baan naar baan, iets wat ik heel erg jammer vind, maar door de crisis onvermijdelijk. In de afgelopen 5 jaar is mijn moeder ziek geworden en uiteindelijk overleden, iets wat natuurlijk vreselijk heftig is (geweest), maar toch kan ik zeggen dat het nu beter met mij gaat dan 5 jaar geleden.

Ik ben dikker. En ik heb minder geld.

In 2008 had ik net een vervelende periode achter de rug bij een baan waar ik totaal niet op mijn plek zat. Ik was bezig met een thuisstudie wat enerzijds heerlijk was omdat ik veel vrijheid had maar tegelijkertijd was het ook wel eens saai/eentonig en eenzaam. Ik was nog erg op zoek naar wat ik nu precies wilde in mijn leven. Daarnaast had ik regelmatig last van depressieve periodes, de ene keer erger dan de andere. Ik wilde graag een kindje maar mijn vriend was er nog niet aan toe.

Nu in 2013 heb ik al een dochter en is de tweede onderweg. Ik ben fulltime thuis en dat bevalt prima. Ik ben niet meer zoekend, heb gevonden wat ik wil. Al sluit ik een opleiding of baan in de (verre) toekomst niet uit. De depressies horen gelukkig, na een jaar therapie, tot het verleden. Ik zit een stuk lekkerder in mijn vel en durf toch wel te zeggen dat ik best gelukkig ben. Natuurlijk zijn er altijd dingen die anders of beter kunnen maar ik kan dat nu veel beter relativeren in plaats van er in te blijven hangen.

Ik denk dat de belangrijkste verandering in die vijf jaar is dat ik mezelf veel beter heb leren kennen en tegelijkertijd ook deels heb leren accepteren.

Verkeerde topic!

Capt'n Zero schreef:
Ik ben dikker. En ik heb minder geld.

hahaha shit dat probleem heb ik ook.

Vijf jaar geleden..

Toet schreef:5 jaar geleden zat ik in het eerste jaar van m'n MBO opleiding en had ik nog een relatie met mijn ex. Volgens mij ging het toen nog best oké met me. Daarna heb ik wel een klote periode gehad, het ging thuis niet goed, ik liep op school vast en vooral door mijn relatie heb ik veel verdriet gehad. Het ging al heel lang niet goed tussen ons maar ik ben er veel te lang in blijven hangen, totdat het me totaal had gesloopt. Uiteindelijk kwam ik er achter dat mijn beste vriendin het met m'n ex deed en dat was echt de druppel, daarna ben ik helemaal omgeslagen. Ik heb toen alles aangepakt en echt voor mezelf gekozen.

Ik heb een manier gevonden om met mijn thuis/gezinssituatie om te gaan, ik heb aan mezelf gewerkt, hulp gehad voor mijn problemen, ik heb mensen die niet te moeite waard zijn laten vallen uit m'n leven, ik ben gaan studeren, uit huis gegaan en ben nu echt mega gelukkig. Ik geloof niet dat ik eerder zo gelukkig ben geweest als dat ik nu ben. Ik heb de liefste vrienden ooit, doe leuke dingen, heb fijne mensen om me heen en ben eigenlijk altijd heel positief ingesteld.

Yay!

5 jaar geleden was ik nog samen met mijn ex, zat ik in mijn eerste jaar van mijn studie aan de universiteit en woonde ik sinds dat schooljaar op mezelf. Met die ex was het óf heel leuk of echt diepe dalen en volgens mij twijfelde ik toen al aan die relatie. Dat is uiteindelijk in februari pas uitgegaan. Dat heeft me toen echt veel te veel energie gekost en ik denk ook wel heel wat studiepunten haha. Verder was ik eigenlijk heel blij! Ik woonde aan de Prinsengracht met een vriendin, onder ons woonden nog 2 vriendinnen, het was groot feest!

Nu ben ik sinds 3 jaar samen met de liefde van mijn leven, wonen we sinds 1,5 jaar samen en hebben we vandaag de sleutel van ons nieuwe huis gekregen! No more anti-kraak, maar lekker ons eigen plekje! Verder ben ik klaar met mijn bachelor, ga ik in september beginnen aan mijn master en heb ik het echt enorm naar mijn zin met alles. Mijn werk is niet echt uitdagend maar met het oog op mijn master is dit echt helemaal goed. Ik heb meer rust en balans gevonden en leer steeds beter het niet altijd iedereen naar de zin te willen maken. Qua vriendschappen gaat het super, met mijn familie gaat het goed, ik ben echt een gezegend mens.

Vijf jaar geleden (2008) studeerde ik nog en had een relatie (half jaar ofzo). Ik deed netjes mijn studie en haalde mijn punten. Ik ging af en toe naar feestjes, maar was vrij netjes.

Nu (2013) heb ik mijn studie afgerond en een baan. Inmiddels heb ik een andere vriend (1,5 jaar nu) en hebben we onlangs een huis gekocht.

Oei, leuk topic...

5 Jaar geleden... Pff, ik was 25, woonde al 5 jaar samen.. had dat jaar een burn-out, was totaal de weg kwijt... Verslaafd aan gamen, flirts en vooral niet met mezelf bezig zijn...

Nu- trotse mama van 2,5jarige prinses, een prachtige bijzondere man, schoon schip gemaakt met alles, enorm met mezelf bezig (en dat is hard werken! Ik ben best beetje twisted )

Haha, kort samengevat... In ieder geval, trots op waar ik nu sta