Jijzelf: 5 jaar geleden - nu

Pompoen, dat kan ik me voorstellen, dat heb ik zelf ook.

Mijn gevoel na de zwangerschap was: ik hoop toch zo níet dat ik hier de rest van m'n leven mee bezig ben...

Ik kan je t.z.t. als je er klaar voor bent heel erg aanraden de confrontatie aan te gaan met je angsten, emoties, diepste gevoelens. Hoe je dat doet is voor iedereen anders, maar bij mij helpt emdr ontzettend goed, ook al is het een zwaar proces en moet je een therapeut hebben waarbij je je veilig voelt (heb ik gelukkig). 

Ik ben ontzettend opgelucht dat er een mogelijk voor mij bestaat om mijn angsten en emoties aan te pakken, dat geeft mij ook een bepaalde houvast voor de toekomst. Ik weiger een gefrustreerd type te worden dat haar leven laat regeren door angsten, beperkingen en verdriet. Maar dat kan alleen als je jezelf gepaste tijd geeft te rouwen om wat niet meer is, te accepteren wat wel is en te zoeken naar wegen die bij jou passen om je leven verder op te bewandelen.

Charles, wat fijn dat de emdr zo goed uitpakt voor je!

Ja, ik sta er zelf versteld van want hoe het nou precíes werkt weet ik ook niet helemaal.

Het is best een heftig proces, want dingen worden er eerst een beetje door opgerakeld, mijn spanningslevel stijgt erdoor en ik krijg er hoofdpijn van. Maar het is daarna net alsof de herinneringen afgestompt zijn. Ze zijn er nog, ze zijn niet fijn, maar ze doen niet meer zoveel pijn. Ook zijn er dingen teruggekomen die ik had weggestopt. Dat maakt het plaatje voor mij completer. Ik heb niet meer het gevoel dat er tig verstopte akelige dingen in mijn brein zitten waar ik omheen manouvreer. Ik voel me sterker doordat ik ze aanpak.

Ik denk wel dat het alleen werkt als je een goede therapeut hebt en zelf ervoor openstaat en durft in de pijnlijke plekken te gaan wroeten.

Pompoen 

Precies 5 jaar terug was ik ongelukkig in mijn relatie en ging ik vreemd met iemand op mijn werk. Het was spannend maar ook enorm eng. Ik woonde net 2 jaar samen met mijn vriendje in een huurwoning, ik werkte 3,5 dag in de week en ging af en toe nog op stap.

Nu ben ik alweer 5 jaar samen met de man waar ik toen mee vreemd ging en we hebben samen een kindje. We hebben een koopwoning, geregistreerd partnerschap, en ik heb ander werk voor 2 dagen in de week. Ik ga nooit meer op stap en op 2 dingen na (appartement nog niet verkocht en nog steeds niet zwanger na een jaar) ben ik ontzettend gelukkig 

Charles wat naar om te lezen zeg. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt 

Charles schreef:

Ik denk wel dat het alleen werkt als je een goede therapeut hebt en zelf ervoor openstaat en durft in de pijnlijke plekken te gaan wroeten.

Ik denk dat dat voor elke therapievorm geldt. Een therapie staat of valt met het niveau van de therapeut.

Je wordt er wel moe van he? Ik ben nu ook weer in therapie (geen emdr), maar mán wat ben ik moe in mijn hoofd.

Waarvoor ben je in therapie Luce, als ik vragen mag?

Ja, ik ben ook enorm opgebrand. Maar zit ook nog met die burn-out, weet even niet wat waardoor komt. Ik ben moe maar slaap slecht, geen fijne combi.

Ik pm je wel even

Ik ben nog ongeveer dezelfde denk ik. Alleen ben ik nu moeder dus ik plan mijn leven meer om mijn kind heen. En ik heb nu even geen werk maar als persoon ben ik niet echt veranderd volgens mij.

Jeetje Pompoen, ik lees dit nu pas, wat verschrikkelijk!! Nog gecondoleerd en heel veel sterkte, wat krijg jij enorm veel voor je kiezen. En wat kom je sterk over, ik hoop dat je veel kracht put uit je zoontje

En Charles, wat een heftig verleden heb je achter de rug. Fijn dat de therapie, hoe vermoeiend ook, lijkt te helpen en goed dat je erover kunt praten nu. Ook voor jou heel veel sterkte!

En on topic: 5 jaar geleden woonden mijn toen nog vriend en ik pas in België en was ik zo'n 12 weken zwanger van de oudste. Inmiddels zijn we getrouwd, is de oudste 4,5 en hebben we er nog een tweede dochter bij van ruim een jaar nu. Verder geen hele grote veranderingen eigenlijk, ook toen al aan het verbouwen en druk als zelfstandige. Nog steeds behoorlijk gelukkig eigenlijk

Woon jij in België, Pineco?

Ja, vlak over de grens in de buurt van Visé en Luik. Ik ben echter Nederlands van origine, dus ik speel vals

Vijf jaar geleden was ik nu bijna klaar met een heel intensief therapietraject en aan het proberen om uit te vogelen waar mijn moeheid vandaan kwam en wat ik, als die moeheid eenmaal weg was, zou willen doen qua beroep en/of opleiding. Ik woonde een jaar samen met mijn toen nog vriend en keek zeer hoopvol de toekomst in.

Nu is inmiddels gebleken dat de moeheid niet weg gaat (zeg nooit nooit, maar tot nu toe in ieder geval niet), ondanks allerlei onderzoeken, gesprekken en behandelingen. Perspectief op opleiding of betaald werk is daarmee helaas ook tot nul gedaald. Dat had ik heel graag anders gezien, maar ik heb het wel kunnen accepteren. Mede omdat ik me psychisch hartstikke goed voel, dat was het doel van de therapie vijf jaar geleden en dat heb ik meer dan behaald en vast kunnen houden. Dus daar ben ik heel blij mee.

Verder ben ik inmiddels getrouwd, heb een kind gekregen en ben verhuisd naar een stad waar ik me veel fijner voel dan in mijn toenmalige woonplaats. Ik geniet van het moederschap (al valt het me soms ook zwaar) en probeer zo goed mogelijk vorm te geven aan het thuisblijfmoeder zijn zonder mijn eigen geluk daarbij uit het oog te verliezen. Mensen om me heen zijn op 1 vriendin na hetzelfde, al breidt mijn 'casual' kennissenkring nu wel uit omdat ik ook meer onderneem met mijn zoontje.

Ik heb niet echt alles kunnen lezen, maar wil wel even Pompoen een knuffel geven. En Charles, ik vind het fijn om te lezen dat je iets aan therapie hebt en je zo optimistisch bent.

Pineco, dat is nog best een eind van mij vandaan haha.

Charles schreef:Pompoen, dat kan ik me voorstellen, dat heb ik zelf ook.

Mijn gevoel na de zwangerschap was: ik hoop toch zo níet dat ik hier de rest van m'n leven mee bezig ben...

Ik kan je t.z.t. als je er klaar voor bent heel erg aanraden de confrontatie aan te gaan met je angsten, emoties, diepste gevoelens. Hoe je dat doet is voor iedereen anders, maar bij mij helpt emdr ontzettend goed, ook al is het een zwaar proces en moet je een therapeut hebben waarbij je je veilig voelt (heb ik gelukkig). 

Ik ben ontzettend opgelucht dat er een mogelijk voor mij bestaat om mijn angsten en emoties aan te pakken, dat geeft mij ook een bepaalde houvast voor de toekomst. Ik weiger een gefrustreerd type te worden dat haar leven laat regeren door angsten, beperkingen en verdriet. Maar dat kan alleen als je jezelf gepaste tijd geeft te rouwen om wat niet meer is, te accepteren wat wel is en te zoeken naar wegen die bij jou passen om je leven verder op te bewandelen.

Ik begin volgende week met gesprekken met een psychologe waar ik me erg goed bij voelde toen ze een psychologisch onderzoek bij me deed. Eigenlijk kon dat niet, ze zat vol, maar ze heeft toch plek voor me gemaakt, dat vind ik érg prettig. Ik wil niet gaan zitten wachten tot het mis loopt, daarvoorstaat er teveel op het spel. Ik wilde dat al om het afgelopen half jaar te verwerken zonder het overlijden van mijn man. 
Ik moet ook eerst nog rouwen denk ik, gewoon verdrietig zijn. Maar ook daar kan ik wel wat ruggesteun bij gebruiken heb ik besloten! Ik moet ook gaan verwerken dat ik geen normale zwangerschap heb gehad terwijl ik dat nu helemaal niet meer makkelijk over zal doen, ik had er veel meer van willen genieten!

Voor alle meiden die het denk ik wel kunnen gebruiken:

Pineco schreef:Ja, vlak over de grens in de buurt van Visé en Luik. Ik ben echter Nederlands van origine, dus ik speel vals

Hee dan woon je niet zo heel ver bij mij vandaan.

@snoes, ja we denken aan adoptie maar dat zal voor mij bijna onmogelijk zijn i.v.m. mijn ziektebeeld. De kans dat ik een kindje mag adopteren is heel klein. Verder is er de mogelijkheid tot e.iceldonatie maar daar zitten zoveel regeltjes aan in Nederland dat het bijna onmogelijk is. Dan kun je wel naar het buitenland maar dan moet je een zak vol geld (10.000euro ongeveer)meenemen.

Oh pff, dat maakt het nog extra moeilijk dan Bisq. Het is ook zo oneerlijk he.

Mijn verhaal staat vandaag in de krant (niet quoten).

Jeetje Charles, ik heb hetzelfde gehad met die vervanger van Microgynon, veel hoofdpijn, misselijkheid en doorbraakbloedingen.

Goed stuk. Hopelijk bereikt het veel vrouwen!

Brr, kippenvel Charles! Vooral met in mijn achterhoofd het verhaal van je ex er nog bij

Wat een heftig verhaal Charles. Ik lees nu dit topic en je artikel pas, ik had maar steeds kleine stukjes meegekregen. Fijn dat je er nu zo open over kunt zijn en dat het naar omstandigheden goed gaat met jou en je mooie tweeling!

Vijf jaar geleden woonde ik net een paar maanden in deze stad, was mijn relatie van bijna 3 jaar net uit, was ik net begonnen met mijn afstudeerstage en -scriptie en veel aan het daten en feesten. Een paar maanden later leerde ik toen mijn vriend kennen. Dat was een nieuw begin van wat nu mijn leven is.

Hoewel er veel is veranderd de afgelopen vijf jaar (nieuwe relatie, afgestudeerd, samenwonen, reizen gemaakt, eerste en tweede serieuze baan, huis gekocht) voel ik me niet heel anders. Ik ben nog steeds overall gelukkig, maar loop nog steeds vast op dezelfde punten als waar ik toen soms op vast liep, dat is frustrerend. En ook best confronterend, alsof ik niet zo veel verder ben gekomen. Wel kan ik steeds iets beter met mezelf door één deur en heb ik gemerkt dat ik naast een bepaalde mate van kwetsbaar juist ook heel krachtig kan zijn.