Jijzelf: 5 jaar geleden - nu

5 jaar geleden... Had ik nog een relatie met mijn ex, studeerde ik nog aan de universiteit..

Nu... HBO afgestudeerd, werk nu al een jaar fulltime, in de zomer ga ik samenwonen met mijn vriend.

Ik voel me nog precies hetzelfde als 5 jaar geleden. Ik zou echt niet weten wat het verschil is, behalve andere omgeving en wat familieleden minder (door overlijden).

5 jaar geleden zat ik in een relatie met een jongen uit Engeland die niet goed voor me was. We woonden samen in Duitsland. Ik voelde me toen al heel erg ziek en slecht, maar mijn ex negeerde dat en gaf me er zelfs een slecht gevoel over en ik wilde per sé afstuderen. Ik had al een jaar langer over mijn studie gedaan. Rond deze tijd was ik al kortademig en erg in paniek en zwak wakker geworden. De huisarts had me antibiotica gegeven, op de röntgen was een mini vlekje te zien. Volgende de arts een kleine longontsteking, vandaar die medicijnen. De pijn ging echter niet weg en ik werd steeds zwakker. Ik heb uiteindelijk dikke 4 maand rondgelopen met die pijn toen een dag voor mijn vliegvakantie met mijn ex werd ontdekt dat het om een longembolie en door het lange wachten longinfarct handelde. Mijn ex was pissig vanwege onze vakantie, oh ik weet het nog zo goed. Hij is uiteindelijk alleen gegaan en liet mij achter in het ziekenhuis met een schuldgevoel nota bene . Door mijn slechte relatie had ik amper nog sociale contacten en lag ik super eenzaam en angstig in het ziekenhuis, aan de bloedverdunners, zware medicatie. Ik weet nog dat ik post kreeg van Marin, van het forum. Dat deed toen zo goed, veel meer had ik niet meer. Gelukkig vingen mijn ouders me op en kwamen er oude vrienden op bezoek. Vanaf toen is mijn leven wel anders geworden. Geen vertrouwen meer in mijn lichaam, bang voor de toekomst, slechte conditie. Nooit meer hetzelfde geworden. Die relatie was snel daarna over gelukkig.

Daarna kwam al heel snel mijn man in mijn leven, mijn redding, mijn kadootje na zo'n klote fase. En nu...hebben we een huis, een tweeling! Ik ben een ander mens geworden, rustiger, milder ook naar mijn omgeving en ik hecht waarde aan andere dingen. Ik heb wel nu pas een enorme moeilijke fase gehad, zit er nog steeds in. Is ook wel de nasleep nog van het verhaal 5 jaar geleden. Ben in de tussentijd ook nog een kindje verloren. Lang verhaal. Maar ik ben hard bezig...en hoop op een goede toekomst.

Charles, ik heb nooit geweten dat de periode rond je longembolie zó zwaar is geweest. Natuurlijk wel dat het een enorme aanslag op je lichaam is en je alle vertrouwen in je lichaam kwijt kunt raken, dat besef ik wel, maar de laconieke houding van je ex, daar heb je nooit echt vele over verteld hier, of wel? ook dat je een kindje verloren bent, wist ik eigenlijk helemaal niet. Ik schrik er in elk geval wel van, van al die nare dingen.

Lennox schreef:Charles, ik heb nooit geweten dat de periode rond je longembolie zó zwaar is geweest. Natuurlijk wel dat het een enorme aanslag op je lichaam is en je alle vertrouwen in je lichaam kwijt kunt raken, dat besef ik wel, maar de laconieke houding van je ex, daar heb je nooit echt vele over verteld hier, of wel? ook dat je een kindje verloren bent, wist ik eigenlijk helemaal niet. Ik schrik er in elk geval wel van, van al die nare dingen.

Nee, daar heb ik nooit veel over verteld. Ik vertel sowieso niet veel écht serieuze dingen hier. Mijn ex was heel slecht voor me...hij heeft mijn zelfvertrouwen erg omlaag gehaald en hij kon slecht tegen alcohol met alle gevolgen van dien. Hij heeft me nooit geslagen hoor, maar hij was wel agressief en bedreigend op zijn manier. Verder bleek dat hij in zijn eigen land werd gezocht vanwege fraudezaken en het voor hem wel lekker makkelijk was bij een meisje in het buitenland te hokken. Dus ja van liefde was er ook geen sprake, dat deed wel pijn toen ik daarachter kwam. Dat met dat kindje, daarvan weten wel een stuk of 3 forummers destijds, maar heb er nooit over gepraat, ook in het echt niet. Het had te maken met de nasleep van mijn ziekte, wil er verder niet over uitwijden hier. Nu ik emdr traumatherapie volg is het omhoog gekomen. Daardoor (en andere dingen) ging het een tijdje veel slechter met me. Maar nu kan ik er eindelijk over praten en het een plekje geven.

Luce schreef:

Met jou heb ik er toen over gesproken, dat vergeet ik nooit meer, omdat je maar één van het handjevol mensen was die ervan wist. Dat heeft toen veel voor me betekend weet je dat.

Ik ben blij dat ik wat voor je kon betekenen, het was ook heel naar..

Respect Charles. Fijn dat je mede door de EMDR langzaam aan alles een plekje kunt geven. Dat je deze dingen nu bespreekbaar durft te maken is denk ik al een enorme stap in het verwerkingsproces

Dankje Lennox .

Heftig, Charles!

5 jaar geleden ; woonden mijn vriend en ik samen in een huurappartement, zat ik midden in een burn out en heb ik er flink wat geld doorheen gejast met een lichte gokverslaving. Verder gingen we lekker op stap zo in het weekend, en ging het voor de rest, naast mijn depressie, wel redelijk met me. Ik was in ieder geval wel 8 kilo lichter en voelde me stukken mooier, al klinkt dat dubbel. In die tijd, is ook mijn pessimisme begonnen, en mijn sociaal isolement.

Nu ; heb ik nog steeds mijn plekkie niet gevonden, ik zit niet lekker in mijn vel, ben erg onrustig door mijn werksituatie (ik volg een bbl voor 32 uur, nadat mijn kinderopvang contract niet werd verlengd) en baal ervan dat ik mijn gezin zo weinig samen heb (de afgelopen 2 weken geen enkele hele dag met zijn 3en). Wel heb ik inmiddels een huis, een vriend en pracht van een dochter, waar ik wel heel gelukkig mee ben. Verder heb ik de allerliefste vriendin via dit forum gevonden, die ook nog eens om de hoek woont. Langzaamaan klim ik weer wat omhoog uit mijn sociale isolement, maar merk gewoon dat ik weinig aansluitingspunten meer heb met onze oude vrienden, dat vind ik heel vervelend, mijn vriend heeft dat nog wel omdat hij ze nog meerdere keren per week ziet.
En ik vind mezelf vreselijk lelijk, ik kan alleen maar staren naar die dubbele onderkin, die spekarmen vol plekjes en die immense pens die overal overheen hangt, maar omdat ik een emotie eter ben, heb ik de kracht niet er iets aan te doen.

5 jaar geleden had ik eigenlijk niet veel. Ik was gestopt met mijn studie, had geen geld en geen werk. Ik woonde bij mijn ouders en voerde niet veel uit. Toen is opeens een knop omgegaan en ben ik weer een studie begonnen. Nu 5 jaar later ben ik geslaagd, heb een klein appartementje en een goede baan. Per maand hou ik best veel geld over wat ik spaar en daar ben ik best trots op. Ook had ik 5 jaar geleden een slecht ex vriendje waar al mijn geld heenging. Deze jongen gebruikte mij voor het geld en daar ben ik veel spaargeld aan kwijtgeraakt. Nu ben ik al een tijdje vrijgezel en hier ben ik gelukkig mee.
Alleen mijn sociale leven is niet echt vooruitgegaan. Ik heb nooit veel sociale contacten gehad en begin dat steeds meer te accepteren. Afspreken. Met groepen mensen kost mij zoveel energie dat ik tegenwoordig 1 op 1 afspreek en dat gaat beter.

Ik wil nog even reageren op Parel. Ik vind het zo verdrietig om te lezen hoe jij je voelt. En ook voel ik een beetje herkenning over sociale contacten. Je bent zo mooi meid en je kan trots zijn op jezelf. Je hebt een leuke vriend, mooi kindje. Ik hoop dat jij je snel weer beter in je vel gaat voelen. Ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik gun het je zo erg. Ik ben al jaren een meelezer, maar als je ooit behoefte heb om te praten kun je mij altijd PM en!

Charles, voor jou een dikke knuffel!
Lees het gedichtje van een van mn laatste pm's nog maar weer is!

5 jaar geleden was ik 23 en woonde ik nog thuis, was net klaar met school en was ik jaren volledig in de ban van een bepaalde man.
Het was echt een lulhoofd, maar ik dacht dat ik niet beter verdiende en stond voor niemand open.
Ik was heel onzeker en alles vatte ik op als een aanval.
Had snel conflicten... kortom ik kon gewoon niet omgaan met andere mensen.

Nu ben ik 29 en woon al aantal jaren lekker op mezelf. De ban van die bepaalde man is toch wel zo goed al weg. Heb mijn grote liefde ontmoet en ook weer moeten laten gaan, maar het heeft mij wel opengesteld voor nog meer liefde, al vind ik dat nog wel heel erg eng, vind ik van mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik heb (een beetje laat) geleerd om naar mensen te luisteren en te communiceren. In plaats van om direct in de aanval te gaan, praat ik erover. Ik word zelfs uitgenodigd op feestjes hahah. Ik merk dat ik rond mijn 27e echt volwassen ben geworden.

Charles, wat ontzettend knap dat je dit hier nu allemaal neerschrijft. Ik wist niet half hoe zwaar je het hebt gehad en nog steeds hebt, wat moet jij een ontzettend moeilijke tijd gehad hebben, zowel vroeger als nu. Ik heb echt respect voor jou en jouw manier van omgaan met de situatie, je bent echt een topper!

Charles, wat heftig dat je ex je toen zo heeft behandeld. Dat was bij mij toen ik ziek werd mijn grootste angst. Wat enorm knap van je dat je jezelf er alleen zo doorheen hebt weten te slepen. Ik vind het fijn om te lezen dat het forum je toen wat steun heeft kunnen bieden. En ook respect dat je nu zo hard werkt om het te verwerken. Heel veel sterkte daar nog mee.

Bisq schreef:*

Jeetje wat klinkt dit heftig zeg. Mag/kan je om medische redenen geen kinderen meer krijgen? Ik vind dit echt heel naar om te lezen.

Parel ik herken veel in wat je zegt.

Sea of Trees schreef:Parel ik herken veel in wat je zegt.

Dikke knuffel terug dan!

Snoes schreef:

Bisq schreef:*

Jeetje wat klinkt dit heftig zeg. Mag/kan je om medische redenen geen kinderen meer krijgen? Ik vind dit echt heel naar om te lezen.  

Door de chemo ben ik in de overgang, het ziet er niet naar uit dat dit ooit nog goed gaat komen. Voor de chemo mocht ik een spoedivf doen, toen bleek dat ik al bijna in de vervroegde overgang zat terwijl ik pas 25 was. Dus de vooruitzichten waren al slecht zonder dat we dat wisten en de chemo heeft het helemaal de das om gedaan

Dat wist ik helemaal niet, Bisq. Wat ontzettend moeilijk lijkt me dat, zeker gezien je wel een kinderwens hebt. Overwegen jullie nu andere opties?

't is misschien gek om te horen Charles, maar ergens geeft het mij troost dat als je zulke nare dingen meemaakt je daar ook weer bovenop kunt komen, al heb je het nog steeds zwaar. 

5 jaar geleden, tja toen studeerde ik aan de kunstacademie en ongeveer rond deze tijd heeft mijn man mij toen ten huwelijk gevraagd. Ik had al een beetje last van mijn heup, maar nog niet noemenswaardig.

En nu 5 jaar later ben ik diezelfde man weer kwijt, wie had dat kunnen denken! Ik in ieder geval niet 5 jaar geleden. Ik ben twee keer geopereerd aan mijn heup en twee keer aan mijn hand en ik ben moeder geworden. 

Ik kan verder ook niet goed bedenken wat de verschillen zijn, hoewel ik wel denk dat ik veel volwassener en sterker ben geworden. Ik ben meer mijn eigen verantwoordelijkheden gaan nemen. Niet persé door de afgelopen 6 maanden, dat was daarvoor al, de afgelopen 6 maanden hebben mij wel gesterkt in het gevoel dat ik geen zwak afhankelijk vrouwtje ben maar ondanks alles een sterke vrouw die haar eigen boontjes kan doppen. Iets waar ik nu heel veel kracht en troost uit put.

Dat had niemand kunnen bedenken Pompoen.. Ik ben wel blij je laatste stukje te lezen. 

Bisq, tjee.. wat ongelovelijk klote. Had je een kinderwens? Fuck man.

Pompoen