Mijn verhaal

Omdat ik jullie ook wil laten weten hoe en wat er precies gebeurd is, hierbij mijn verhaal.
Het is geschreven door een redactrice van het blad 'mijn geheim'

“ Ik wilde RUST…”

Anouschka (16) werd geboren met een oogafwijking.
Dit heeft haar een groot deel van haar Leven achtervolgd.
Zowel lichamelijk als op emotioneel vlak.
Hier lees je haar verhaal….

“Als baby was ik al anders”
Al vrij snel na de geboorte bleek dat Anouschka een oogafwijking had, die duidelijk zichtbaar was. Haar oogje stond wat scheef… Oftewel in de volksmond “een lui oogje” genoemd.
Al op jonge leeftijd, toen ze nog maar een paar maanden oud was probeerde men dat verhelpen door haar oogje af te plakken en te hopen dat het zich op die manier wat zou corrigeren.
Helaas hielp het niet en kon een operatie niet worden voorkomen.
Tijdens de operatie zouden ze haar oogje naar binnen zetten zodat ze niet meer scheel zou kijken.
Wat een vrij kleine ingreep zou zijn, eindigde uiteindelijk in een nachtmerrie.
Anouschka, toen nog maar 9 maanden oud kreeg een hevige reactie op de narcose en werd daardoor flink benauwd.
Uiteindelijk dreigde ze zelfs te stikken. Het scheelde niet veel of ze had haar eerste verjaardag niet gehaald.

Gelukkig herstelde ze snel. Een paar weken na de operatie mocht de pleister van haar oogje af. Voor de ouders van Anouschka een spannend moment…
Zou de operatie gelukt zijn? Zou hun dochtertje nu verder een gewoon leven kunnen leiden en zich op een normale manier kunnen gaan ontwikkelen, net zoals elk ander kind van haar leeftijd?
Hun hoop was groot, maar de teleurstelling des te groter toen bleek dat de operatie niet gelukt was en haar oogje nog steeds scheef stond.
“Mijn ouders waren erg boos, maar ze dachten aan mij, omdat ze liever hadden dat ik nog leefde dan dat me oogje recht stond en ik er niet meer geweest zou zijn. Mijn gezondheid was erg belangrijk voor hun”

Anouschka moest regelmatig met een pleister over haar oogje lopen in de hoor dat het toch nog iets van effect zou hebben. Maar helaas…
Toen ze bijna 2 jaar oud was werd de operatie herhaald. Maar wederom mislukte het.
Uiteindelijk na de 3e keer lukte het en stond haar oogje weer mooi recht.
“Ik was weer normaal”

Anouschka was inmiddels 5 jaar en ging naar de kleuterschool toe. Ze was erg stil en teruggetrokken. Al wat er in die voorgaande jaren gebeurd was bleek toch nog wel veel invloed op haar te hebben.

Er braken een aantal rustige jaren aan voor Anouschka en haar ouders…

“Totdat ik in groep 5 kwam en alles veranderde….”
Anouschka werd verschrikkelijk gepest. Ze scholden haar uit voor alles waar je iemand maar voor uit kon maken. “Ik was de schele…. De lelijke…”
In het begin liet ze alles over zich heenkomen, ze hoopte dat ze het toch nog goed naar haar zin zou gaan krijgen, maar helaas, het tegendeel was waar…
Ze werd de zondebok van de klas….
Toch hield ze zich sterk… “Ik huilde weleens, maar het was niet zo erg dat ik altijd verdrietig was”

Dit zette zich voort… jaar na jaar…
En niemand die het doorhad… “ze waren heel erg slim en deden alleen maar gemeen tegen me na schooltijd of wanneer de leraar of lerares uit de klas was waardoor niemand in kon grijpen en het “mijn geheim” bleef”

Ze werd ouder, maar ook de mensen om haar heen werden ouder en gemener.
Ze leerden steeds meer woorden die haar raakten en pijn deden tot diep in haar Hart. Soms had ze het gevoel innerlijk verscheurd te worden…
“Op een gegeven moment ging ik denken; Ja, misschien hebben ze wel gelijk en ben ik echt lelijk”

In de 2e klas van de middelbare school kreeg ze ruzie met een meisje uit haar klas…

Haar zelfvertrouwen werd minder en minder…
Dat meisje haalde haar vriend erbij en dat maakte het alleen maar erger.
“Die zei dat ik maar beter voor de trein kon springen want niemand die houdt van je “ Doordat Anouschka zoveel scheldpartijen aan moest horen, begon ze die mensen te geloven. Ze waren zoveel machtiger en krachtiger dan zij was op dat moment. “Ze dreigden zelfs om me in elkaar te komen slaan”

Anouschka kon het niet meer aan… Het enigste wat ze nog wilde was RUST. Regelmatig schoten de woorden; “was ik maar dood” door haar hoofd.
De geestelijke kwelling werd nu echt te groot. Ze wilde er met niemand over praten, maar als uiting van haar verdriet begon ze zichzelf te snijden. Ze kon het niet meer aan die geestelijke pijn te voelen en het luchtte soms zelfs weleens op om het even om te kunnen zetten in lichamelijke pijn.
Ze schaamde zich heel erg…. Niemand mocht het weten… haar sneden bedekte ze met haar………………
Totdat een vriendin van haar het zag… Die schrok enorm!
“Alles wat ik gedaan heb moest ik haar uitleggen”

“Ze snapte het niet, ze dacht dat ik zo vrolijk was”
Dat was uiterlijk vaak ook wel zo, verteld Anouschka maar van binnen ging ik bijna kapot van verdriet. En dat liet ze naar de buitenwereld toe niet zien.
Als ze dan thuis kwam en terug dacht aan de dag en alles wat er gezegd en gebeurd was voelde ze zich erg ongelukkig en verdrietig.

De vriendin van Anouschka vond dat het zo niet door kon gaan en drong erop aan dat ze samen naar hun mentor zouden gaan en alles vertellen.
Het was een moeilijke stap, maar uiteindelijk zijn ze samen naar hem toe gegaan.
Het gesprek gaf veel duidelijkheid. Anouschka begon opeens te beseffen dat ze een groot probleem had dat ze echt niet zelf op kon lossen.
Diep in haar hart wist ze dat wel al, maar ze had geen idee hoe ze het op moest lossen.
Haar mentor wilde dat ze het tegen haar ouders ging vertellen, maar dat durfde ze niet. Ze was erg bang voor hun reactie. Tevens had ze het gevoel alleen op de wereld te staan en dat er niemand was die van haar hield, dus dat maakte het alleen maar moeilijker om het te gaan vertellen.

Gelukkig kwam ze er al gauw achter dat ze echt niet alleen op de wereld stond en dat er juist wel mensen waren die om haar gaven, en dat dat negatieve gevoel vanuit een gedachte is ontstaan uit haar zelf door alles wat ze mee had gemaakt.
Haar mentor en vriendin steunde haar enorm en hielpen haar weer wat positiever te denken. En op een gegeven moment kon ze het snijden zelfs loslaten.

Uiteindelijk besloot Anouschka het toch tegen haar moeder te gaan vertellen.
“Natuurlijk schrok ze heel erg, maar ze wilde me helpen wat er ook zou gebeuren”

Anouschka ging met een maatschappelijk werkster van school praten. Gelukkig kon haar vriendin iedere keer mee, dat gaf wel een veilig gevoel.
Ze merkte dat het praten opluchtte en dat ze zich langzaamaan beter ging voelen.
Daarom besloot ze om door te zetten en te blijven praten.
Van daar uit kwam ze bij bureau jeugdzorg terecht, samen met haar ouders.
Al na 2 gesprekken kwam naar voren dat Anouschka geen echt probleem had, maar dat het vooral de negatieve gedachten waren die haar iedere keer onzeker maakten en somber lieten voelen.

Anouschka is hier hard mee aan de gang gegaan en nu, 2 jaar later gaat het veel beter met haar.
“Ik voel me nog weleens rot, maar ik weet dat het het niet waard is om dood te gaan. Er zijn mensen die op hun sterfbed liggen en graag willen blijven leven, en dan zou IK, iemand die gezond is dood gaan omdat het eventjes tegenzit”

Idd wat een slecht geschreven verhaal.

Ik vind je levensverhaal heel rot en oneerlijk klinken maar ik vind het zo vreemd dat allemaal te wijten aan een lui oog...? Snap je wat ik bedoel...mensen worden gepest op álles als ze een eenvoudig slachtoffer zijn. Met alle gevolgen van dien.

Pffff!
Gelukkig is mijn lui oogje goed gekomen met wel van die lapjes.. Weet dus hoe je je gevoeld hebt!

Ben wel erg blij dat het nu alweer een stuk beter met je gaat na alles wat je hebt meegemaakt!

(K)

Waar ik me ontzettend aan stoor in dit verhaal is dat alles verkleind wordt geschreven. Hun dochtertje, haar oogje. Zo vind ik het een heel kinderachtig verhalen wat bijna niet serieus te nemen is.

Neemt niet weg dat ik het wel serieus neem, omdat ik weet hoe jij er onder geleden hebt dat je gepest bent/wordt.

Burn schreef:Pffff!
Gelukkig is mijn lui oogje goed gekomen met wel van die lapjes..

(K)

wat een rare reactie dit....

Pien schreef:

Burn schreef:Pffff!
Gelukkig is mijn lui oogje goed gekomen met wel van die lapjes..

(K)

wat een rare reactie dit....

Sorry!
Ik bedoelde eigenlijk te zeggen dat ik weet wat ze gevoeld heeft met het lapje op haar oog..

En toen ik op verzenden drukte ben ik vergeten erbij te zetten dat 't heel klote is wat ze natuurlijk heeft meegemaakt! En dat ik blij ben dat het nu alweer een stuk beter met haar gaat..

Wat erg zeg. Goed dat je je hele verhaal hebt durven vertellen. Ik vind je er op de foto's die je hier post altijd heel vrolijk en spontaan uitzien in ieder geval!

En tja, ik moet toch ook wat kwijt over de stijl en taal van het verhaal: wat slecht zeg. Er staan echt veel fouten in.

Wat heftig om te lezen Anousch.. Kan alleen maar zeggen dat ik hierdor nog meer respect voor je hebt.
Je toont interesse in iedereen op het forum en komt ontzettend aardig over. Ik vind je een zeer sterke vrouw!!


Ben het er mee eens dat het verhaal bar slecht geschreven is..

Darcy schreef:Wat een naar verhaal Ik snap echt niet dat mensen zulke dingen kunnen zeggen, ik bedoel, doe even normaal! Je zegt toch niet tegen iemand dat ze maar beter dood kan zijn? Ik ben blij dat het nu wat beter met je gaat Anousch.

Maar ik moet toch even zeggen dat ik echt heel slecht geschreven vind door die redactrice.

Ik wil mij hier graag bij aansluiten.

Mag toch hopen dat het nog geredigeerd wordt. Ik zou het graag voor je doen hoor, dit is tenenkrommend Of wordt het niet gepubliceerd?

Lieve reacties!

Nee het wordt niet gepubliceerd, dit is een jaar of 2 geleden geschreven en het is om die reden die jullie noemen niet gepubliceerd.

Ik vind het een heel heftig verhaal!

Moet wel zeggen dat ik deze zin 'Al na 2 gesprekken kwam naar voren dat Anouschka geen echt probleem had, maar dat het vooral de negatieve gedachten waren die haar iedere keer onzeker maakten en somber lieten voelen' erg ongelukkig geformuleerd vind.

Jeetje, wat heftig zeg. Kinderen kunnen soms zo gemeen zijn en dan is het alleen maar logisch dat je dat niet in de koude kleren gaat zitten. Ben blij dat je er weer bovenop bent gekomen.

Ik ben het eens met mijn voorgangers, zeker wat de slechte schrijfstijl betreft.
Er staan spelfouten in het artikel, en sommige zinnen zijn inderdaad behoorlijk ongelukkig geformuleerd.

Ik vind de schrijfstijl het minst belangrijk eigenlijk, dit verhaal omschrijft wel even de moeilijkste periode uit mijn leven.

Anousch schreef:Ik vind de schrijfstijl het minst belangrijk eigenlijk, dit verhaal omschrijft wel even de moeilijkste periode uit mijn leven.

Dat begrijp ik, maar door het verhaal komt het gewoonweg heel kinderachtig en ongeloofwaardig over. Ze schetst het nu zo dat jij alleen door jouw luie oogje gepest bent, en daarom niet meer wilde leven. Maar er is toch veel meer dan dat? Je wordt toch niet alleen om dat oogje gepest, want dat is naderhand opgelost?

*Ik bedoel het trouwens puur uit aardigheid om meer te weten erover, niet verkeerd oid, voor je het verkeerd opvat misschien*

Darcy schreef:Wat een naar verhaal Ik snap echt niet dat mensen zulke dingen kunnen zeggen, ik bedoel, doe even normaal! Je zegt toch niet tegen iemand dat ze maar beter dood kan zijn? Ik ben blij dat het nu wat beter met je gaat Anousch.

Maar ik moet toch even zeggen dat ik echt heel slecht geschreven vind door die redactrice.

Eens, jammer dat het er niet in is gekomen. Juist voor de pesters is het eens goed om het verhaal van een andere kant te lezen

Darcy schreef:Wat een naar verhaal Ik snap echt niet dat mensen zulke dingen kunnen zeggen, ik bedoel, doe even normaal! Je zegt toch niet tegen iemand dat ze maar beter dood kan zijn? Ik ben blij dat het nu wat beter met je gaat Anousch.

Maar ik moet toch even zeggen dat ik echt heel slecht geschreven vind door die redactrice.

+1

Isabella schreef:

Anousch schreef:Ik vind de schrijfstijl het minst belangrijk eigenlijk, dit verhaal omschrijft wel even de moeilijkste periode uit mijn leven.

Dat begrijp ik, maar door het verhaal komt het gewoonweg heel kinderachtig en ongeloofwaardig over. Ze schetst het nu zo dat jij alleen door jouw luie oogje gepest bent, en daarom niet meer wilde leven. Maar er is toch veel meer dan dat? Je wordt toch niet alleen om dat oogje gepest, want dat is naderhand opgelost?

*Ik bedoel het trouwens puur uit aardigheid om meer te weten erover, niet verkeerd oid, voor je het verkeerd opvat misschien*

Luie oog was de 1e reden, daarna werd ik ouder, rustig waardoor ik mijn eigen gang ging op school, deed wat er van mij gevraagd werd, had af en toe een vriendinnetje mee te spelen.
Toen werd ik nog ouder, en werd ik onzeker doordat ze maar bleven roepen dat ik lelijk was en scheel.
Ja zelfs na mijn operaties bleven ze het maar zeggen dat ik scheel was...

En toen kwam dat hele verhaal met een meisje die boos was omdat zij een goed cijfer had maar vond het te laag en ik had een echte onvoldoende en toen kwamen al die dingen van 'je kan maar beter voor de trein springen' waardoor ik nog onzekerder werd.

Hoe reageerde jij als ze wat zeiden tegen jou?

Ik kan me ook niet zo goed voorstellen dat je gepest werd door alleen dat oog. Mijn zwager ziet geen steek en kijkt al zijn hele leven scheel, maar is nog nooit gepest.. Pesten is natuurlijk een kwestie van onzekerheid die zichtbaar waardoor kinderen je er zo uitpikken. Maar naar is het zeker wel, vreselijk dat je het hebt mee gemaakt!

Ik herken veel in je verhaal, Anousch. Voor pesten hoeft niet altijd een 'reden' te zijn. Ik ben ook gepest, puur omdat ik niet weerbaar was en daardoor een gemakkelijk slachtoffer. Ze vinden altijd wel iets om je dan op te pakken. Ik las laatst dat je nog steeds last hebt van het pesten, ik hoop voor jou dat het heel snel op zal houden.

Darcy schreef:Waarom kunnen jullie je dat niet voorstellen? Ik ben het er wel mee eens dat het ook om onzekerheid gaat, maar kinderen zien alles wat anders is, die pikken dat er zo uit.

Anousch, ik snap wel dat jij het minder belangrijk vind hoe het geschreven is, maar voor buitenstaanders is dat natuurlijk wel een van de eerste dingen waar ze op letten.

Omdat het niet zozeer om een 'afwijking' gaat, maar om de weerbaarheid van een kind. Want waarom zou de helft van de kinderen met een probleem niét gepest worden en de andere helft wel? Het is een kwestie van onzekerheid wat een kind uitstraalt wat kinderen meteen oppikken. Een soort wisselwerking.