Mijn verhaal

Hey meiden,

Ik lees al wel een hele tijd mee en gisteren dacht ik 'ik meld mij aan' en dat is ook de reden dat ik dit topic open. Ik zit met mijzelf in de knoop en ik zit een beetje op een dood spoor. En misschien lucht het op om het hier te delen.

Ik ben ondertussen 23 jaar en ik heb al zolang ik mij kan herrinneren problemen met mijzelf. In de zin dat ik heel onzeker ben en vind dat ik niets waard ben. Ik heb ook weinig vriendinnen omdat ik contacten aanhouden heel erg moeilijk vind. Contacten maken niet, voor de buitenwereld kom ik over als een spontane directe meid maar dat is iets wat ik mijzelf heb aangeleerd omdat ik het altijd down zijn zo zat was. Ik vind het bijvoorbeeld geweldig om uit te gaan, lekker een drankje te drinken en helemaal los te gaan. Voor een jaar terug had ik een vriendin waarmee ik op één lijn zat maar eigenlijk ineens verwaterde dat contact razend snel, achteraf omdat zij met zichzelf in de knoop zat. En dat doet pijn. Ik heb welgeteld 3 vriendinnen over waar ik regelmatig mee af spreek en iets leuks mee doe. Maar bij één weet ik het zo net nog niet, beetje de twijfel? Het gevoel hebben dat het áltijd en eeuwig van mijn kant moet komen.

Zij vertelde mij ruim een half jaar geleden dat ze borderline heeft en daar hebben we lang over gepraat. Later toen ik thuis was kwam ik tot de ontdekking dat heel veel dingen wat zij vertelde dat ik mij daar in herkende. Ik ben er meer over gaan zoeken en ik weet vrijwel zeker dat ik ook borderline heb, wel in lichte mate overigens. Dat is tevens iets waar ik vroeger heel vaak tegenaan liep: ik zei nooit nee. Vroegere klasgenoten hebben mij gebruikt om dingen op te knappen, geld aan hun te geven en ga zo maar door. Daarnaast was ik een gesloten persoon en hierdoor ben ik gaan eten om met het verdriet om te gaan. Ik heb de eetstoornis BED (Binge Eating Disorder), op het moment gaat het redelijk hiermee. Naar mensen gaan die ik niet ken vind ik nog steeds dood- en doodeng! Je mag dan wel van grote huize komen wil je mij mee krijgen want ik durf het gewoon echt niet. Ik ben ook heel impulsief en ik heb een heel explosief karakter en ik vind dat heel rot voor mijn vriend.

Als ik in zo'n 'bui' zit ben ik echt onhandelbaar en ik heb hem al eens geslagen, hier schaam ik mij ook ontzettend voor! En het is ook bij 1x gebleven maar zo ben ik niet. En ik vind het fijn dat hij dat ook weet. Maar in zo'n 'bui' ben ik echt letterlijk mezelf niet, het lijkt meer of ik mijzelf van een afstandje zie en ergens ver weg in mijn hoofd zegt een stemmetje 'Shel doe rustig, doe normaal' maar de nare kant overheerst op zon moment heel erg. Mijn vriend krijgt mij rustig door mij vast te pakken, in de ogen te kijken en rustig te praten. Heel erg maar ik weet niet hoe ik dit 'weg krijg'. Ook kan ik de andere kant krijgen: de hele onzekere Shelly. Op zo'n moment ben ik ervan overtuigd dat mijn vriend vreemdgaat, mij vast niet meer leuk vind. Zijn hobby (voetbal-Fctwente*wij wonen in E.nschede) vind hij vast en zeker ook veel belangrijker dan mij. Het idiote onzekere en wantrouwige.

Dat zelfde vind ik terug in mijn studie. Ik vind mijn studie superleuk maar toch vraag ik mij steeds af of dit wel is wat ik wil. Ermee stoppen is geen optie omdat ik dan een studieschuld krijg. Maar gewoon altijd die eeuwige onzekerheid en twijfel, het onmogelijke van mij. Wat moet ik daarmee. Ik weet het gewoon even niet.

Ik vind het heel vervelend voor je dat je met jezelf in de knoop zit. Alleen ik wil je wel zeggen dat zelf doktoren niet goed is. Je hebt nu zelf de conclusie getrokken dat je vrijwel zeker borderline hebt (in lichte mate, ook dat kan je niet zelf concluderen). Dat kan je niet zelf doen. Je zal hier hulp voor moeten zoeken. Als je er zodanig mee zit dat je je beperkt voelt in je dingen doen en in de knoop zit met jezelf, dan lijkt het mij het slimst als je eens naar de huisarts gaat die je kan doorverwijzen om met iemand te praten. Vanuit daar kan er gekeken worden wat er aan de hand is en hoe er mee om te gaan. Het is niet goed om zelf vast te stellen dat je vrijwel zeker borderline hebt en er vervolgens niets mee doen.

Het is wel goed dat je hier je verhaal doet en hopelijk krijg je wat adviezen waar je iets aan hebt. Sterkte.

Ik zou bij jezelf geen diagnoses borderline gaan stellen zonder dat dit door een arts bevestigd is. Het risico daarvan is dat je jezelf een stempel gaat geven, misschien geheel onterecht, maar je er verder geen passende hulp/begeleiding bij krijgt en je jezelf op die manier nog verder de put in praat.

Wat ik zeker wél zou doen als ik jou was, is naar de huisarts gaan en dit verhaal, en je vermoedens dat je borderline hebt, met hem/haar bespreken. Maar nog belangrijker, bekijk samen met je huisarts of er een mogelijkheid is begeleiding te krijgen om om te gaan met je onzekerheid. Ik heb namelijk het idee uit je verhaal dat dat momenteel je grootste probleem is.

S_hellY schreef:Hey meiden,

Ik lees al wel een hele tijd mee en gisteren dacht ik 'ik meld mij aan' en dat is ook de reden dat ik dit topic open. Ik zit met mijzelf in de knoop en ik zit een beetje op een dood spoor. En misschien lucht het op om het hier te delen.

Ik ben ondertussen 23 jaar en ik heb al zolang ik mij kan herrinneren problemen met mijzelf. In de zin dat ik heel onzeker ben en vind dat ik niets waard ben. Ik heb ook weinig vriendinnen omdat ik contacten aanhouden heel erg moeilijk vind. Contacten maken niet, voor de buitenwereld kom ik over als een spontane directe meid maar dat is iets wat ik mijzelf heb aangeleerd omdat ik het altijd down zijn zo zat was. Ik vind het bijvoorbeeld geweldig om uit te gaan, lekker een drankje te drinken en helemaal los te gaan. Voor een jaar terug had ik een vriendin waarmee ik op één lijn zat maar eigenlijk ineens verwaterde dat contact razend snel, achteraf omdat zij met zichzelf in de knoop zat. En dat doet pijn. Ik heb welgeteld 3 vriendinnen over waar ik regelmatig mee af spreek en iets leuks mee doe. Maar bij één weet ik het zo net nog niet, beetje de twijfel? Het gevoel hebben dat het áltijd en eeuwig van mijn kant moet komen.

Zij vertelde mij ruim een half jaar geleden dat ze borderline heeft en daar hebben we lang over gepraat. Later toen ik thuis was kwam ik tot de ontdekking dat heel veel dingen wat zij vertelde dat ik mij daar in herkende. Ik ben er meer over gaan zoeken en ik weet vrijwel zeker dat ik ook borderline heb, wel in lichte mate overigens. Dat is tevens iets waar ik vroeger heel vaak tegenaan liep: ik zei nooit nee. Vroegere klasgenoten hebben mij gebruikt om dingen op te knappen, geld aan hun te geven en ga zo maar door. Daarnaast was ik een gesloten persoon en hierdoor ben ik gaan eten om met het verdriet om te gaan. Ik heb de eetstoornis BED (Binge Eating Disorder), op het moment gaat het redelijk hiermee. Naar mensen gaan die ik niet ken vind ik nog steeds dood- en doodeng! Je mag dan wel van grote huize komen wil je mij mee krijgen want ik durf het gewoon echt niet. Ik ben ook heel impulsief en ik heb een heel explosief karakter en ik vind dat heel rot voor mijn vriend.

Als ik in zo'n 'bui' zit ben ik echt onhandelbaar en ik heb hem al eens geslagen, hier schaam ik mij ook ontzettend voor! En het is ook bij 1x gebleven maar zo ben ik niet. En ik vind het fijn dat hij dat ook weet. Maar in zo'n 'bui' ben ik echt letterlijk mezelf niet, het lijkt meer of ik mijzelf van een afstandje zie en ergens ver weg in mijn hoofd zegt een stemmetje 'Shel doe rustig, doe normaal' maar de nare kant overheerst op zon moment heel erg. Mijn vriend krijgt mij rustig door mij vast te pakken, in de ogen te kijken en rustig te praten. Heel erg maar ik weet niet hoe ik dit 'weg krijg'. Ook kan ik de andere kant krijgen: de hele onzekere Shelly. Op zo'n moment ben ik ervan overtuigd dat mijn vriend vreemdgaat, mij vast niet meer leuk vind. Zijn hobby (voetbal-Fctwente*wij wonen in E.nschede) vind hij vast en zeker ook veel belangrijker dan mij. Het idiote onzekere en wantrouwige.

Dat zelfde vind ik terug in mijn studie. Ik vind mijn studie superleuk maar toch vraag ik mij steeds af of dit wel is wat ik wil. Ermee stoppen is geen optie omdat ik dan een studieschuld krijg. Maar gewoon altijd die eeuwige onzekerheid en twijfel, het onmogelijke van mij. Wat moet ik daarmee. Ik weet het gewoon even niet.

Hoi S_hellY,

Ik heb van de week je verhaal gelezen, maar ik had nog niet de gelegenheid om te reageren. Ik vind het vervelend om te lezen dat je zo met jezelf in de knoop zit, en er doorheen zit. Ik raad je aan een bezoek aan je huisarts te brengen en met hem/haar te overleggen welke hulp je zou willen en welke passend is.
Een heel groot deel van je verhaal herken ik (zelfs je leeftijd ). Ook ik heb een eetstoornis gehad (werd uiteindelijke NAO, maar leek het meeste op BED). Op het moment dat ik bijna klaar was met de therapie daarvoor (ik zat in de afrondende fase) raakte ik in een depressie. Achteraf vrij goed te verklaren want mijn uitlaatklep; het eten, had ik onder controle, en ineens ging ik alles voelen en was ik me veel bewuster van mn gedachten en gevoelens. Tijdens deze periode heb ik ook heeeeel sterk 't gevoel gehad borderline te hebben (en ook al eerder in mijn jeugd dat gevoel gehad). Nu zijn de symptomen van borderline ook gewoon dingen die veel vrouwen hebben en voortkomen uit onzekerheid, alleen is het als je het echt hebt nog behoorlijk wat heftiger. Nu ik weer stabiel in het leven sta, heb ik nog steeds wel 'trekjes' van borderline, maar ik héb het niet.
Pas op met jezelf diagnoses geven. Want hoe meer je daar in gaat geloven hoe meer je bevestiging ziet, en hoe meer je je 'zo' gaat gedragen. Als je echt graag uitsluitsel wil, laat je dan testen door een psychiater.

Ik hoop dat het je heeft opgelucht je verhaal hier te posten. Als je vragen hebt of wilt spuien, mag je mij ook pm-en.
Sterkte met alles.