Hoe moet ik dit volhouden?

Een brullend kind in bed. Een brullend kind beneden. Geen idee waarom. Liedjes, knuffels, flesjes, daar ligt het allemaal niet aan. Mijn maag rommelt al vanaf vanmorgen maar tijd om te eten heb ik gewoon vaak niet, laat staan iets lekkers en gezonds. Mijn slaaptekort stapelt zich langzaam op, dat van mijn man ook. Relatie wordt daar natuurlijk niet beter door. Intussen volg ik intensieve traumatherapie waardoor veel wordt opgerakeld. En ik me nog kwetsbaarder voel. Ik ben mijn baan kwijt, ik weet niet hoe het verder zal gaan op dit vlak. Ik heb nog steeds veel lichamelijke klachten en pijn. Voel me bij vlagen depressief. En baal dan weer zo van mezelf dat ik anders reageer naar partner, kat en kindjes toe dan ik met mijn hart zou willen. Maar ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik word er wanhopig van. Herkent ieman deze momenten? En ja, ik heb hulp. Maar dan zijn dan een paar uurtjes en dan begint het gezeik weer van voor af aan. Ik ben zo bang dat ik met mijn gedrag alles kapot maak wat me lief is. Maar ik kom er op de een of andere manier niet zomaar uit. Ik hoop dat iemand deze gevoelens herkent en voor me kan relativeren ofzo.

Kan je ze niet uit logeren brengen? Dat lost niet alle problemen op maar heb jij wel even adempauze, tijd voor jezelf om bij te slapen, niks te doen, goed en gezond te eten enzv.

Ik heb geen kinderen, dus dat herken ik niet, maar wel het gevoel dat alles zich opstapelt en je het niet meer redt.

Wat mij vaak helpt is om een vriendin te bellen, bij wie ik het kwijt kan.

Daarnaast is het bij mij ook vaak iets tijdelijks - ergens lost het zich altijd weer op, en is het vooral zwaar op het moment dat ik er middenin zit.

Wat mij ook altijd helpt zijn stilte-oefeningen. Dat klinkt heel zweverig, maar ik heb er veel aan. Ik ga dan bv. op de bank zitten met alles uit. En dan rustig worden, langzaam in- en uitademen, voelen dat ik leef, even 10 minuten he-le-maal niks. Soms moet ik dan ook huilen, en vaak bid ik ook tot God, dat helpt mij. Het denken/malen/piekeren mag ook pas daarná weer áán.

Liggen je kids nu op bed? Kun je dan nu niet even een uurtje tijd voor jou en je man nemen? Gewoon even praten, elkaar vasthouden, tot rust komen bij elkaar (ook al voel je die behoefte niet, maak die keuze, je maakt er goeie hormonen door aan).

En als je alleen bent: probeer mijn stilte-oefeningen te doen. Natuurlijk wel nadat je een boterham hebt gegeten, want op een lege maag vaart niemand wel.

Geen advies maar wel een hele dikke want die kan je wel gebruiken

Dank voor de tips. Het moeilijke is denk ik dat er geen concrete verbetering of mindere belasting in zicht is. Want feit is en blijft dat ik gewoon superveel werk en moeite om handen heb de komende jaren en tegelijkertijd hou ik zo veel van ze en zijn ze de reden dat ik nog opsta sochtends. Heel rare situatie. Maar ik zie dus geen licht aan het einde van de tunnel en daar verandert een nachtje logeren of een uurtje oor onszelf niks aan.

Laat de kinderen maar even brullen en ga even een blokje om als je man thuis is.

Hoe kan het dat je geen tijd hebt om te eten? Kan je ze niet gewoon in een kinderstoel zetten, een broodkorst geven waar ze mee gaan spelen om vervolgens gewoon even zelf wat te eten en te drinken? Kunnen ze ook niet weglopen. Probeer het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken.

Maar stel je dan ook niet gewoon hele hoge eisen aan jezelf (en wellicht hoe je je kinderen wil opvoeden)?

Ik heb geen tijd omdat ze elkaar afwisselen qua ritme en tandjes krijgen en de hele dag herrie maken momenteel. En omdat ik zo stom ben in de tijd dat ik ff rust heb ga stofzuigen of wasjes draaien of administratie doen omdat ik anders toch geen rust heb.

Luce schreef:Maar stel je dan ook niet gewoon hele hoge eisen aan jezelf (en wellicht hoe je je kinderen wil opvoeden)?

Klopt. Maar hoe verander je dat?

O ja, dat je met je gedrag alles kapotmaakt wat je lief is: dat zou ik proberen te relativeren ja. Het ging de laatste tijd hartstikke goed tussen jou en je man, en ook je kindjes zijn gek op jou (voor zover ze dat kunnen voelen, hehe).

Wat ik wel zou doen, is uitspreken wat je hier zegt: dat je je man niet altijd geeft wat je wilt geven, en dat je daarvan baalt. Dat je dat erg voor hem vindt. Wees een team tegen het nare, liefdeloze, afgepeigerde gevoel dat je nu hebt.

Wat heftig, Charles. Ik heb zelf een pnd gehad en herken er wel wat in. Wat bij mij goed hielp, was structuur brengen in de dag. Niet alleen voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf. Zo kwam ik wel aan bijvoorbeeld eten toe. Soms betekende dit wel een krijsend kind in de box, maar ik moest van mezelf eten. Als de kinderen op bed lagen, ging ik vaak ook liggen om zo ook wat slaaptekort in te halen. Doorslapen is hier nog steeds lastig en mijn man en ik wisselen elkaar af 's nachts, dit spreken we van tevoren af zodat het niet zo is dat we allebei liggen te wachten tot de ander er eens uit gaat. Kun je wel aan je man kwijt hoe je je voelt?

Charles schreef:Ik heb geen tijd omdat ze elkaar afwisselen qua ritme en tandjes krijgen en de hele dag herrie maken momenteel. En omdat ik zo stom ben in de tijd dat ik ff rust heb ga stofzuigen of wasjes draaien of administratie doen omdat ik anders toch geen rust heb.

Nou, begin daar eens mee te stoppen (eh rare zin). Als je kinderen slapen oid, doe jij dus gewoon niks. Ja jammer dan van het huishouden dat even niet kan. Dan doe je dat lekker samen even snel als je man thuis is.
Als mijn jongste op bed ligt ga ik echt niet het huishouden doen hoor. Dan zet ik mijn oudste achter de iPad en ga ik lekker op de bank chillen. Je moet die momenten gewoon pakken, anders ben je alleen maar aan het heksen en dat komt niet goed.

Joh, bij mijn oudste wilde ik het ook allemaal perfect doen. Dat kán niet. En dat moet je ook helemaal niet willen!

studiebol schreef:Ik heb niet voor alles tips... maar misschien wat voor de kids.

Als zij eten, dan moet jij ook gewoon gaan eten. Daar moet je echt tijd voor maken want dat is gewoon belangrijk. Misschien kunnen ze een keer uit logeren? Dan kunnen jullie even bij slapen? Misschien niet wat je meteen wilt maar even bij slapen is ook belangrijk.

En laat ze zoveel mogelijk zelf doen, misschien zijn ze nu nog wat klein, maar ja ze leren het dan echt wel. Ze kunnen hier al goed traplopen, ik heb ze al vlot een bord je met brood of eten voor hun neergezet en ze wat laten aanklungelen, ondertussen eet ik zelf en stop ik er af en toe wat bij hun in, en nu eten ze echt goed zelf. Met dat soort dingen moet je je het zo makkelijk mogelijk maken is mijn instelling.

Voor de rest weet ik het niet, maar sterkte!

Mee eens. Jij bent net zo belangrijk als je kinderen, en ook jij heb eten nodig.

Hier heb ik ze ook al snel zelf laten eten, ik ben altijd alleen met het eten met de kinderen, en ik pas er voor om zelf elke keer met koud eten te zitten. Dus zodra de tweeling ruim een half jaar was heb ik ze veel zelf laten 'eten' Best een gesmeer in het begin maar dat ruim ik daarna wel weer op.

Voor de rest echt proberen tijd voor jezelf te nemen, dat schiet er hier helaas ook nogal in soms, maar ik kan er al van genieten om ecen zonder kinderen de deur uit te gaan, al is dat soms maar een uurtje bijv.

Voor de rest wil ik je iig veel sterkte wensen, het klinkt niet leuk allemaal.

Charles schreef:Klopt. Maar hoe verander je dat?

Bijstellen. Je bewust worden van wat eigenlijk niet zo belangrijk is om te hebben/doen/moeten, en het dan van je af gooien.

Charles schreef:

Luce schreef:Maar stel je dan ook niet gewoon hele hoge eisen aan jezelf (en wellicht hoe je je kinderen wil opvoeden)?

Klopt. Maar hoe verander je dat?

Door elke keer een beetje meer los te laten. Door eens te denken, joh dat huishouden komt morgen wel (en zo niet, dan niét!). En je Twins worden er niet slechter van als jij ze even vastsnoert in de kinderstoel zodat jij gewoon even rustig je eten kan eten.

Eens met Luce.

Ik herken dat geen tijd hebben om te eten wel. Bij de oudste had ik dat ook niet, was ik ook constant bezig met een huilende baby. Misschien kun je ervoor zorgen dat je van tevoren een soort dagschema maakt, waar je je ook aan gaat houden. Precies uitschrijven wat je gaat doen: Tussen 6 en 7 uit bed, kleren aan die je de avond van tevoren klaar hebt gelegd terwijl de tweeling speelt met allebei een eigen afstandsbediening (staat hier garant voor 10 minuten geen gejengel). Daarna kind 1 (de minst geduldige) aankleden, daarna kind twee, naar beneden, even voor te tv zetten, zodat jij brood kunt smeren voor alledrie (en voor jezelf brood voor de middag smeren, zodat je het alleen nog maar hoeft te pakken!!). Na het eten een speelkleed op de grond, waar je met z'n drietjes op gaat spelen, voor jezelf de laptop erbij zodat je af en toe even wat kan internetten...

en zo verder voor de rest van de dag. Als ik van die vaste dingetjes heb, merk ik dat het minder heftig lijkt, omdat ik weet dat ik rustig mijn brood kan smeren op een vast moment. Ik ben dan niet bezig met iets anders, omdat het daar nog geen tijd voor is. Ik weet dat mijn kinderen zich op zo'n moment met iets anders vermaken.

Het voelt misschien erg geforceerd, maar ik denk dat dit in je hoofd rust op gaat leveren, minder chaos en meer structuur.

Mijn man heeft hier vandaag in 1 dag de was van de hele week er doorheen gejast. Gewoo omdat ik er geen tijd en energie voor had. Tja, voorheen deed ik elke dag braaf een wasje. Nu lukt me dat niet meer. Dus dan wordt het zo even opgelost.

Luce schreef:Mijn man heeft hier vandaag in 1 dag de was van de hele week er doorheen gejast. Gewoo omdat ik er geen tijd en energie voor had. Tja, voorheen deed ik elke dag braaf een wasje. Nu lukt me dat niet meer. Dus dan wordt het zo even opgelost.

Ja dat gebeurt hier ook, ook doen we vaak samen in t weekend t huishouden omdat ik er soms gewoon niet aan toe kom.

Luce schreef:Mijn man heeft hier vandaag in 1 dag de was van de hele week er doorheen gejast. Gewoo omdat ik er geen tijd en energie voor had. Tja, voorheen deed ik elke dag braaf een wasje. Nu lukt me dat niet meer. Dus dan wordt het zo even opgelost.

Ja zo gaat dat hier ook wel is inderdaad. Ook met de afwas, soms staat het 3 dagen. Stofzuigen zou wel vaker kunnen gebeuren en ik heb van de week de ramen na ?? maanden gelapt. Vind ik soms vervelend maar ja het is even niet anders hoor ik heb maar twee handen en ik wil af en toe ook wel even een half uurtje lekker zitten.

Ik durf te wedden dat het bijna overal zo gaat...

Charles, je hebt op dit moment genoeg aan jezelf hoor. Je volgt heftige therapie, dat is allemaal niet niks. Dus probeer het jezelf dan ook zo makkelijk mogelijk te maken met je kinderen en het huishouden. Dan maar even wat minder allemaal. Je moet er zelf niet aan onderdoor gaan.

Ik weet niet of het een optie is, maar voor het huishouden: een huishoudelijke hulp?

Spreek inderdaad uit naar je man dat je het gevoel hebt te kort te schieten. Maak een schema voor jezelf dat haalbaar is. Nu ligt de lat zo hoog dat je voor je gevoel altijd faalt.

En troost je, ik heb van meerdere tweelingouders gehoord dat de eerste 1,5 jaar gewoon niet leuk zijn. Dat er weinig tijd is om te genieten omdat je vooral aan het overleven bent. Na 1,5 jaar zou het leuker worden. Wat dat betreft ben je al over de helft.

Luce schreef:Mijn man heeft hier vandaag in 1 dag de was van de hele week er doorheen gejast. Gewoo omdat ik er geen tijd en energie voor had. Tja, voorheen deed ik elke dag braaf een wasje. Nu lukt me dat niet meer. Dus dan wordt het zo even opgelost.

Zo doe ik dat vaak ook. In het weekend is mijn man thuis.
Dan doe ik vaak alles was zodat ik dat door de week (bijna) niet hoef te doen.
Ik zorg dan ook dat ik de grote dingen in het huishouden doe, zodat ik dat door de week niet hoef te doen, dat ik dan alleen de kleine dingen hoef te doen.
Vaak als ik moet werken komt de oppas hier en die doen dan ook nog wel eens wat voor ons.
Charles, die therapie lijkt me allemaal niet niks en dan ook nog eens 2 kleine kinderen die alle aandacht nodig hebben, dat is druk.
Heb het er met je man over dat je zo niet wilt doen, maar dat het je allemaal teveel is en dat je even niet anders kunt.
Sterkte .

Charles, wat naar dat jij je zo voelt. Bij jou komt natuurlijk ook alles dubbelop: de leuke dingen maar ook de mindere dingen zoals de tandjes, huilen etc..

Inderdaad tijdens het eten de kindjes in de tafelstoel zetten en dan zelf ook lekker wat gaan eten en drinken. Ik las om 10.00, 11.30, 15.00 en 18.00 altijd zulke 'pauzes' in: zoon in kinderstoel en gezellig samen aan tafel fruit/brood/warm eten en drinken. Kom ik zelf ook even tot rust.

Huishouden doe ik ook als hij slaapt maar als ik een paar nachten bijna geen slaap heb gehad door het doorkomen van kiezen bij hem (zoals afgelopen week het geval was) dan laat ik lekker de boel de boel en ga ook lekker slapen of even lezen, ontspannen iig. Even alleen het hoognodige doen en de rest komt wel weer.