Wat moet ik nu?

Ik wil breken met een 'vriendin'. Zij bezorgt me alleen maar negatieve energie. Er valt ook niet over te praten met haar.
Eigenlijk wil ik dus 'van haar af'. Het zou heel makkelijk moeten zijn met FB ontbinden en met een boog om haar heen lopen....maar dat lukt me dus niet goed. (plus dat ik wel nieuwsgierig ben naar wat er bij haar op fb afspeelt ;-))

En dan nog iets... Het is een soort rode draad in mijjn leven: ik steek energie in vriendschappen en na verloop van tijd krijg ik er niks meer voor terug. Zodra ik niks meer van mij laat horen, hoor ik ook niks van diegene uit zichzelf. Ligt het dan aan mij?

Kun je eens wat voorbeelden geven van die negatieve energie?

Met haar omgaan en met een onvoldaan/zwaar gevoel terug komen, omdat zij alleen maar klaagt onderweg. Mij irriteren aan bepaalde uitspraken van haar, waarbij zij niet openstaat bij een gewone mens-tot-mens discussie voor standpunten van mij. Het altijd beter weten. Vooral niet luisteren naar mijn wel en wee, etc.

Niet quoten...ik wil delen weg kunnen halen!

Edit...

Ken je haar al lang? Tja ik vind het nog steeds wat vaag omschreven, misschien zit ze in een vervelende periode, of is ze altijd al zo geweest?

Ja ik kan het ook niet goed anders omschrijven.

Ik ken haar al een paar jaar, sinds een jaar of 2 ga ik wat meer met haar om. Vooral samen trainen. Zij klaagt dus steen en been, maar sport wel de sterren van de hemel. Ze is altijd al zo geweest. We schelen ook wel veel in leeftijd hoor (20 jaar).

Hoe zou jij iemand uit je leven 'bannen'? Bannen is een groot woord, omdat ik haar toch wel altijd tegen zal blijven komen. Of hoe wapen ik mij tegen de negatieve energie?

Eerlijk zijn is geen optie?

Uh ja...dat is al een keer gebeurt. Maar dat veranderde de situatie ook niet.

30 jaar leeftijdsverschil vind ik zelf ook wel veel voor een vriendschap. Jij bent dus 28 aan je nick te zien en zij 58? Ik zou het gewoon laten verwateren, geen energie meer in steken

Vriendschap is een groot woord. Ik vond het fijn een maatje te hebben om af en toe mee te trainen. Leuker dan altijd maar alleen. Ik heb me verrekend..ze is 20 jaar ouder. Maar goed.

Dood laten bloeden kan inderdaad wel. Ik vind het dan wel lastig om geen mail te sturen, aangezien ik al mijn hele leven degene ben die contact 'zoekt', ook bij 'vriendschappen'. En het is ook lastig dat als zij een blog geschreven heeft het niet te lezen. Terwijl ik weet dat als ik het gelezen heb, ik me weer aan vanalles irriteer.

Maar het is dus niet herkenbaar?

Jip83 schreef:Uh ja...dat is al een keer gebeurt. Maar dat veranderde de situatie ook niet.

Ik bedoel ook eerlijk zijn over 't feit dat jij 't niet meer ziet zitten. Is even cru, maar daarna wel 't beste; óf zij gaat eraan werken, verandert/komt tegemoed en je weet dat 't wel een echte vriendin is, of 't is over en je hoeft je niet meer druk te maken

Either way; je weet wat je aan elkaar hebt.

Oh en ik weet wel wat je bedoelt.. Ik heb 2 beste vriendinnen, waarmee de relaties volledig gelijkwaardig zijn, contact gelijk oploopt, we omstebeurt eerste stappen zetten om weer 's af te spreken etc, die vriendschappen lopen al 10 jaar, met hele diepe dalen en hele mooie hoogtepunten.. Daarnaast heb ik vriendschappen (gehad), waar ik achter aan moest lopen om af te spreken en altijd 't gevoel had op de laatste plaats te komen.. Zulke figuren zijn je tijd niet waard.

Lijkt me wel heel moeilijk om dat gesprek aan te gaan.

Laatst kreeg ik van haar te horen dat ik niet geïnteresseerd genoeg was geweest. *de rest is weg* Schoot in mijn verkeerde keelgat. Toen heb ik teruggemaild wat ik 'van haar vond' (even zwart-wit nu hier). Sindsdien is het contact wel bekoeld. Ik kan het inderdaad dood laten bloeden.

Ik zou ten eerste eerlijk zijn over je gevoel over deze vriendschap en daarbij het inderdaad een beetje afbouwen... Wbt je nieuwsgierigheid snap ik het niet zo goed, als je er klaar mee bent waarom zou je dan nog op haar FB alles gaan bekijken/ in de gaten houden?

Jip83 schreef:Lijkt me wel heel moeilijk om dat gesprek aan te gaan.

Laatst kreeg ik van haar te horen dat ik niet geïnteresseerd genoeg was geweest in een wedstrijd van haar. Toen klapperden mijn oren wel even. Ik had daags voor de wedstrijd contact met haar gehad, zelfs op de dag zelf nog gesmst en daarna ook meteen gereageerd. Schoot in mijn verkeerde keelgat. Toen heb ik teruggemaild wat ik 'van haar vond' (even zwart-wit nu hier). Sindsdien is het contact wel bekoeld. Ik kan het inderdaad dood laten bloeden.

Ik denk dat jullie verwachtingen wbt de vriendschap heel verschillend zijn. Ik heb dat ook weleens gehad met een vriendin en ben altijd eerlijk geweest hierover, heb zelfs even een paar maanden afstand genomen omdat zij meer van mij vroeg/ verwachtte dan dat ik kon geven in een vriendschap. Nu een paar maanden later, ben ik haar op sommige gebieden beter gaan begrijpen en andersom.

Ik vind het leeftijdsverschil ook een beetje veel tussen jullie. Hebben jullie echte raakvlakken met elkaar behalve het sporten dan?

Ik had gevraagd om niet te quoten, omdat ik wat nu dikgedrukt is, weg wilde halen. Graag even ontquoten!!

Ik schreef dat het een 'vriendin' is, dus tussen aanhalingstekens. Het is/was meer een sportmaatje voor af en toe. En zelfs met die af en toe, kom ik met een rot gevoel thuis. Ik vind zelf dat leeftijd er niet toe doet in vriendschappen. Ik kon het vroeger ook heel goed vinden met mijn achterbuurvrouw en zij was 40 jaar ouder...

Buiten het sporten ga ik niet met haar om.

Je kunt zeggen dat je niet goed om kunt gaan met dat pessimisme. Voor haar betekent iedere individuele klacht waarschijnlijk niets, maar voor jou is het vermoeiend. Als ze ermee zou stoppen, zou je dan vrienden met haar willen blijven?
Ik heb gelukkig nog nooit een vriendschap hoeven beëindigen, maar ik vind zeggen waar je je aan stoort, beter dan het dood laten bloeden. Iemand heeft mij weleens dood laten bloeden en ik ben heel hardnekkig blijven bellen omdat ik dacht dat ze gewoon druk was. Ik had het liever gewoon geweten, want dat is net zo pijnlijk en dan kan ik misschien wat met de kritiek. Sowieso vind ik het jammer als een vriendin zich aan me ergert en er niets van zegt, want dan kan ik er ook niets aan doen. Iedereen maakt sociale missers. Ik wil graag weten welke ik maak.

Ik denk wel dat jij deze vriendschappen aantrekt. Je zegt dat je die blogs leest, ondanks dat je weet dat ze je zullen irriteren. Kan het zijn dat je graag een beetje geïrriteerd bent? Of dat je je irritatie op die blogs wil richten, zodat je minder hoeft te denken aan dingen in je eigen leven? Dit is nogal diep voor 9 uur 's ochtends, maar misschien kan je er zelf wat mee.

Ja ik kies er voor om me ellendig te voelen... Nee natuurlijk kies ik daar niet voor! Ben erg onzeker en neem graag de hele wereld op mijn schouders. Plus dat ik geïnteresseerd ben in mijn medemens. Ben vaak attent met het sturen vaan kaartjes e.d. Daar ben ik inmiddels mee gestopt bij de meeste mensen, omdat het me alleen maar energie kost ipv dat ik het krijg. gewoontes zijn nou eenmaal Moeilijk af te leren.
Ik moet dat leren scheiden. En dit is overigens de eerste keer dat ik me irriteer aan een sportmaatje. Ik kan ook niet altijd om haar verhaal of blog heen. Ze is nu ook in dezelfde reportage als mijn vriend, ja dan zie ik haar ook voorbij komen. Ik ben trouwens niet de enige die er zo over denkt bij haar...

Echte vriendinnen daar irriteer ik me niet aan, maar daar vind ik het jammer bij dat het contact altijd van mijn kant moet komen. Vervolgens krijg ik dan een sorry mail met excuses dat ze zo druk was om een mail of sms te sturen... Terwijl ik dan denk dat een sms of mailtje van twee, drie woorden toch niet zoveel tijd kost.

Wat een onvriendelijke reactie. Het was maar een suggestie.

Wat is er onvriendelijk aan dan? Het is maar net hoe je het interpreteerd. Was niet onvriendelijk bedoelt. Nadeel van tekst zonder geluid erbij...

Je vraagt hier om advies maar eigenlijk sta je daar helemaal niet voor open. Want voor elk advies dat anders luidt dan hoe jij het wilde aanpakken heb je wel 3 excuses om het niet zo te doen.

Anyhow, ik heb ook een vriendin die enorm pessimistisch is, en ik ben zelf helemaal niet zo. Met vlagen trek ik dat heel slecht, maar dat weet ze ook wel, dus ze probeert het niet te doen. En bij vlagen gaat het heel goed. Ik denk dat dat een karaktereigenschap is die nooit helemaal zal verdwijnen, maar het is wel iets waar je op zich heel goed op kunt letten. Dus ik denk dat je dat best tegen haar moet kunnen zeggen.

Bovendien vind ik dat je jezelf nu iets teveel in de slachtofferrol plaatst, tenminste dat idee krijg ik. "Ik doe altijd zo mijn best voor al mijn vriendschappen en krijg er niets voor terug", heb je dan wel realistische ideeen over wat vriendschap is? Als jij een kaartje stuurt, dan is het natuurlijk leuk als je daar iets voor "terug" krijgt, zoals een kaartje, maar dat kun je nou ook weer niet als vanzelfsprekend achten. Misschien zit het gewoon niet in mensen om een kaartje te sturen, ik ben daar ook heel slecht in en probeer er echt aan te denken, maar vaak schiet het er gewoon bij in.

Dat neemt niet weg dat het inderdaad heel vermoeiend is als contact en vriendschap maar van 1 kant komt. En dat is natuurlijk jammer, want het is fijn als er wederzijds evenveel energie in een vriendschap wordt gestoken. Je kunt als vriendin natuurlijk niet alleen maar verwachten dat iemand voor jou klaar staat en dat andersom niet staan.

Ik denk dat ik er wel voor open sta, anders zou ik geen topic openen.

Met een kaartje sturen en er iets voor terug krijgen, bedoel ik met iets ook niet direct een ander kaartje terug. Zoiets verwacht ik helemaal niet. Niet iedereen is idd zo. Ik bedoel gewoon een kattebelletje, een mail of smsje of wat dan ook. En dan niet pas na een maand... Gewoon gelijkwaardige energie die men in een vriendschap stopt wat van tweekanten komt... (lekker kromme zin)
Zoveel tijd kost het sturen van een sms niet, denk ik dan als ik het excuus van weinig tijd hoor.

Door alles hier op te sommen kom je al snel ik een slachtofferrol natuurlijk, ook omdat ik het vertel zoals ik het zie. Ik ben er al mee aan het werk door ook niet meer overal aan te (hoeven) denken. Scheelt mij een hoop negatieve energie.

Maar goed, een gesprek aan gaan heb ik dus een tijd terug gedaan. Dat veranderde weinig. Fijne is wel...zolang ik niks van mij laat horen, hoor ik ook niks van haar. Wat ik dan ook wel weer jammer vind, want ooit was het wel leuk. En ik wil graag door iedereen aardig gevonden worden (en dit leest nu zieliger dan ik bedoel, want er zijn ook mensen waarbij dat al jaren niet zo is en ook nooit geweest is en dat is prima). Dan is het gewoon moeilijk om zo'n contact af te sluiten.

Nee dat is natuurlijk zo, een simpel bedankje is natuurlijk wel op zijn plaats. Dus dat zou ik ook wel op prijs stellen .

Vervelend dat het nu zo uitpakt met je vriendin. Ik krijg uit je verhaal een beetje de neiging om te zeggen dat je het anders hier maar bij moet laten. Probeer nog 1x met haar te praten en uit te leggen dat haar gedrag je zo dwars zit dat je overweegt het contact te verbreken, dat is lastig, en dat klinkt wat zwaar, maar het is toch belangrijk? Anders verlies je misschien een vriendschap die je wel dierbaar is, terwijl ze misschien best open staat voor enige aanpassing.