Waarom benadrukken moeders dit zo?

Zora schreef:

KimRosenberg85 schreef:

Artemis schreef:Ik heb dat nog nooit benadrukt, en ik ervaar dat ook niet zo. Heb je kennelijk toch niet álle moeders gesproken.

Overigens word ik ook liever niet over één kam geschoren met andere vrouwen omdat we toevallig allemaal een kind gebaard hebben. Er zit zoveel verschil tussen mensen, dus ook tussen moeders. Ik ga toch ook niet zeggen 'waarom snappen kinderlozen nooit...' (vul maar iets in) omdat dat ook nogal generaliserend zou zijn.

Ik hou niet per se meer van mijn kinderen dan van mijn man, of mijn ouders, of mezelf. Ik heb wel meer beschermingsdrang naar hen toe, dat is wat anders dan liefde.

Ik zeg niet dat ik alle moeders heb gesproken. Ik heb het specifiek over de jonge moeders die ik ken en ik scheer niemand over één kam. Juist interessant om ook een andere mening te horen, van een moeder.

Wellicht moet je toch eens beter nadenken over je topictitels...

Of je manier van verwoorden.

Ik heb dat ook nog nooit zo benoemd. Maar het is wel zo dat als ik een keuze zou moeten maken dat ik zonder twijfel voor mijn kinderen zou kiezen, mijn liefde voor mijn kinderen is onvoorwaardelijk. Maar ik hou net zoveel van mijn ouders en man en ik geef nog net zoveel om mijn vrienden als voordat ik kinderen had.

Sushi schreef:

Minx schreef:Wauw je bent echt wel een topvriendin....

Huh wat een gekke opmerking.

Het is nu weer mijn vriendinnen doen zo en zo. In dat andere topic ook al. En vervolgens klagen dat ze veel te doen heeft.

Het een doet toch geen afbreuk aan het ander? Ik hou nog evenveel van mijn man, familie en vrienden, maar het gevoel voor mijn kleine Gappie overviel me in het begin ook gewoon.

Ik benadruk dat nooit expres ofzo. Als er naar gevraagd wordt, of het komt ter sprake, dan ben ik er wel eerlijk over hoe ik het ervaar. Ik vind het een ander soort liefde, en gaat voor mij inderdaad veel verder en dieper. Wat niet betekent dat je voor anderen geen sterke liefde kunt voelen, of dat je zonder kind niet weet wat liefde is. Absoluut niet. Maar ik vind wel dat de band met mijn kind mooier en sterker is dan wat dan ook, en daar ga ik ook niet over liegen als het onderwerp ter sprake komt.

Rataplan schreef:Ik benoem dat eigenlijk ook nooit. Ik hou van ze, maar niet meer of minder dan van mijn man. Het is wel een ander soort liefde, dat wel.

Dit, inderdaad.

Ik benadruk dat eigenlijk ook niet. Ik hou evenveel van mijn vriend als van mijn dochter. De liefde voor mijn dochter is alleen onvoorwaardelijk, ik geef om haar, gewoon omdat zij mijn dochter is. De liefde voor mijn vriend is anders, hij moet wel wat doen voor die liefde, bijvoorbeeld niet vreemd gaan, ofwel: bij hem kan de liefde bekoelen, bij mijn dochter niet.

Maar wat maakt het uit, al zou een moeder haar liefde voor haar kinderen wel benadrukken, wat is daarvan het probleem? Ik kan me niet voorstellen dat je dat irriteert, tenzij ze dit 24/7 aan het bejubelen is, maar dat lijkt me sterk.

Sanne schreef:De liefde voor mijn vriend is anders, hij moet wel wat doen voor die liefde, bijvoorbeeld niet vreemd gaan, ofwel: bij hem kan de liefde bekoelen, bij mijn dochter niet.

Ik kan dus wel degelijk onvoorwaardelijk van mensen houden, ook al zijn het mijn kinderen niet. Mijn vader bijvoorbeeld, die heeft een aantal dingen goed fout gedaan, maar alsnog hou ik zielsveel van hem, hij kan weinig verkeerd bij me doen. Ik geloof dat ik altijd van hem zal houden, wat hij ook uitspookt. Hetzelfde voel ik voor mijn allerbeste vriendin, die ik al mijn leven lang ken. En ja, ook van mijn man hou ik onvoorwaardelijk. Het kan zijn dat onze relatie stukloopt, maar hij zal altijd een speciale positie innemen, zelfs al zou hij vreemd gaan (oeioei), of mij iets anders flikken, als je zolang met iemand bent en getrouwd ben t geweest, dan blijft dat.

Ik heb dat bijvoorbeeld ook nog altijd voor mijn ex, ook al is het tussen ons misgelopen en pasten wij niet bij elkaar, hij blijft altijd een speciaal persoon voor mij (mijn eerste liefde/ontmaagding) en ja, ik blijf voor altijd van hem houden op een bepaalde manier.

Het is niet alleen onvoorwaardelijke liefde, het is gewoon niet te beschrijven denk ik. Wat ik voor mijn kinderen voel voel ik voor helemaal niemand anders, dit is zo diep en intens en onvoorwaardelijk. Het is je eigen vlees en bloed, je hebt een kindje 9 mnd gedragen.

Ik denk dat dit echt iets is dat je pas weet als je moeder bent, voorheen geloofde ik het ook niet zo maar je eigen kinderen dat voelt toch echt heel anders dan je man.

Nou, ik ben gek op mijn vriend, hij is de vader van mijn kind en ik ben al 7 jaar gelukkig met hem, dus hij zal wel altijd een plekje in mijn hart houden, maar de liefde kan wel degelijk kapot.

En mijn vader heeft zulke erge dingen gedaan dat ik echt geen greintje liefde meer kan voelen voor hem. Het lijkt me haast onmogelijk om dat nog wel te kunnen, maar goed, jij kan dat blijkbaar wel.

Ik hou niet meer zoveel van mijn moeder dan ik ooit deed. Ik denk dat die liefde net zoals een liefde voor een partner wel kan bekoelen, ookal voelt dat misschien niet zo op het moment. De liefde voor mijn kinderen bekoelt nooit, dat weet ik zeker. Dat is te puur ofzo. Ik kan me ook niet voorstellen dat er mensen zijn die voor hun partner kiezen ipv voor hun kinderen. Dan gaat er toch iets natuurlijks gezien niet goed volgens mij.

Ik benadruk niks, maar er komt gewoon niks tussen een moeder en een kind, heel simpel.

Parel schreef:Ik benadruk niks, maar er komt gewoon niks tussen een moeder en een kind, heel simpel.

Kort maar helemaal waar dus.

Helemaal eens met Printje, goed omschreven en niks meer aan toe te voegen!

Parel schreef:Ik benadruk niks, maar er komt gewoon niks tussen een moeder en een kind, heel simpel.

Mee eens.

En als je kind een zware misdaad begaat? Een psychopaat blijkt te zijn, zich ontwikkeld tot een seriemoordenaar, een verkrachter? Daar ben ik dan wel benieuwd naar...

KimRosenberg85 schreef:En als je kind een zware misdaad begaat? Een psychopaat blijkt te zijn, zich ontwikkeld tot een seriemoordenaar, een verkrachter? Daar ben ik dan wel benieuwd naar...

Ik denk dat mensen zulke vragen beter aan hun eigen moeder kunnen vragen. Stel dat jij een zware misdaad begaat, zou je moeder dan nog hetzelfde voelen voor jou als daarvoor. Ik denk dat geen enkele ouder zal zeggen dat die liefde over is. Ik vind deze stelling eigenlijk ook een beetje raar, de liefde voor je kind is nooit zomaar weg. Zelfs niet eens minder.

KimRosenberg85 schreef:En als je kind een zware misdaad begaat? Een psychopaat blijkt te zijn, zich ontwikkeld tot een seriemoordenaar, een verkrachter? Daar ben ik dan wel benieuwd naar...

Waarschijnlijk ontstaat er dan een afstand, ik zie dit binnen de fam van mijn vriend gebeuren, maar diegenes moeder neemt dus wat afstand maar laat haar kind niet vallen... ondanks dat haar kind het maar niet lijkt in te zien dat t zijn eigen glazen steeds in zit te gooien...

Ik ben zó blij met Artemis in dit soort topics.

Ik zou niet weten waarom en wanneer ik zo iets zou moeten benadrukken. Kinderen staan op nummer 1 dus die zijn uitgesloten van de eliminatie. De rest niet.

Ik benadruk volgens mij niets, maar ik ben het eens met Sanne. De liefde voor je kinderen is onvoorwaardelijk en dat gevoel wordt versterkt doordat ze zo afhankelijk van je zijn. De liefde voor bijvoorbeeld je man/vriend of ouders kan toch makkelijker een deuk oplopen. Al moet ik zeggen dat de liefde voor mijn man en mijn ouders juist intenser is geworden nu we kinderen hebben.

Wellicht verandert de liefde voor je kind in de toekomst, als ze ouder worden, maar jonge ouders zullen daar nu nog niet bij stilstaan (lijkt me ook niet nodig).

KimRosenberg85 schreef:En als je kind een zware misdaad begaat? Een psychopaat blijkt te zijn, zich ontwikkeld tot een seriemoordenaar, een verkrachter? Daar ben ik dan wel benieuwd naar...

Dan nog gaat dat niet over. Ik snap niet zo hoe goed dat je dat niet begrijpt.

De liefde voor mijn kind is onvoorwaardelijk.
Van een partner krijg je een ander soort liefde.
Maar bij mijn zoon heb ik momenten dat ik bijna uit elkaar spat van geluk, zo leuk en puur als hij is.
Daar kan geen man tegenop.
En ik heb zelf ervaren dat liefde tussen een man en een vrouw in een vingerknip kan veranderen.
Voor mijn zoon niet, dat wordt alleen maar meer.

Rood schreef:Ik ben zó blij met Artemis in dit soort topics.

Waarom?