Waarom benadrukken moeders dit zo?

In mijn omgeving krijgen steeds meer vriendinnen een kind. Nu valt het me op dat ik al meerdere keren te horen heb gekregen, dat alle liefde die zij ooit hebben gevoeld voor mensen uit hun omgeving (de eigen man, ouders, zussen/broers, beste vrienden) in het niet valt bij de liefde die zij voelen voor hun pasgeboren baby. Ok, interessant fenomeen, maar... waarom dit zo benadrukken? Aan de ene kant vind ik het natuurlijk geweldig dat mijn vriendinnen zo intens gelukkig zijn met hun kind, aan de andere kant lijkt het daardoor net alsof de band die wij hebben - en die ze hebben met de rest van hun omgeving - ineens niks meer voorstelt.

Ik kan me dat zo moeilijk voorstellen! Ik hou geweldig veel van mijn man, mijn ouders/familie en mijn beste vrienden, stelt dat allemaal dan echt ineens niks meer voor?

Geen idee, ik benadruk t eigenlijk nooit zo geloof ik. Misschien als er naar gevraagd wordt. Maar t is wel zo. En dan niet dat de rest niks meer voorstelt, dat blijft gewoon t zelfde. Maar een kind is dan nóg meer zeg maar.

Dat benadrukken ze omdat zij dat zo ervaren, niet om jou een vervelend gevoel te geven of de liefde voor jouw man, ouders, familie en vrienden te bagatelliseren.

Ik heb niet genoeg woorden om te zeggen hoeveel ik van mijn kleine baby hou, maar als ik het moet omschrijven is het wel 10 keer zoveel als ik ooit van iemand heb gehouden.. Er is gewoon geen andere manier om het te vertellen

Ik heb zelf geen kinderen, al mijn vriendinnen al wel 1 of meerdere en inderdaad, ik herken het wel. Mijn vriendinnen zeggen inderdaad dat hun kind op nr. 1 komt. Maar ik vat het niet op als in dat ik ben gezakt in de 'vind ik lief'-ranglijst, er is gewoon nu iemand die op plaats 0 is gekomen en het aller- aller- belangrijkst is geworden.

Het is een ander soort liefde, je leest ook wel eens dat mensen zo intens veel van de eerste houden dat ze zich niet kunnen voorstellen dat ze 't zelfde voor een tweede kunnen voelen.

Zo is het nu eenmaal.
Hoe lief en leuk jij iedereen in je omgeving ook vindt, hoeveel je ook van hen houdt, wanneer je kinderen krijgt zul je dat ineens begrijpen en dan komen je kinderen voor jou op nummer 1. De band met wie dan ook die blijft, maar die kan kapot gaan door een stomme zet van jezelf of iemand anders. De band met je kind, tja daar moet heel wat meer voor gebeuren voordat dat kapot is.

Wauw je bent echt wel een topvriendin....

Ik weet dat je dit niet graag leest, maar ik denk écht dat deze zin hier het allermeest van toepassing is:
Wacht maar tot je zelf kinderen hebt, ik denk dat je dit pas dan kunt begrijpen.

Eens met Jojootje.

Ik herken het wel, vind dat zelf ook vaak verwarrend en een beetje eng ook. Het zou me er bijna van weerhouden geen kinderen te willen. Maar misschien verschilt het ook per persoon. Een van mijn beste vriendinnen zegt inderdaad wat PC zegt: het is niet per se méér liefde, maar een ander soort liefde. Dat hoop ik dan maar :-).

Mijn liefde voor mijn zoon haalt het niet bij de liefde die ik voor mijn vriend, familie en vrienden voel. Het is een hele andere liefde wat erg intens is. Wat ik voor mijn vriend voel gaat ook diep maar mijn zoon staat op plek nr 1 en dat blijft ook zo.
Dat is voor hem en zijn kinderen overigens ook zo.
Ik kan niet in woorden uitleggen wat ik voel bij mijn zoontje dat moet je gewoon zelf ervaren.

Minx schreef:Wauw je bent echt wel een topvriendin....

Wat bedoel je hiermee?

En voor de rest: ja, waarschijnlijk is het iets dat je pas begrijpt wanneer je zelf een kind krijgt, dat wil ik best aannemen. Alleen het klinkt toch wel apart. Vooral dat de liefde voor je man dan in het niet valt en de liefde voor jezelf (?), je ouders? Ik kan me moeilijk voorstellen dat er nog iets is dat daar nog bovenuit kan komen

Kun je dan ook stellen dat mensen zonder kinderen minder liefde kennen dan mensen mét?

Ik kan me er wél en níet iets bij voorstellen. Aan de ene kant wel, omdat ik denk dat dat gevoel van overweldigende liefde voor je kind echt bestaat, en andere kant kan ik 't me niet voorstellen omdat ik het nog niet zelf ervaar.

KimRosenberg85 schreef:

Minx schreef:Wauw je bent echt wel een topvriendin....

Wat bedoel je hiermee?

En voor de rest: ja, waarschijnlijk is het iets dat je pas begrijpt wanneer je zelf een kind krijgt, dat wil ik best aannemen. Alleen het klinkt toch wel apart. Vooral dat de liefde voor je man dan in het niet valt en de liefde voor jezelf (?), je ouders? Ik kan me moeilijk voorstellen dat er nog iets is dat daar nog bovenuit kan komen

Kun je dan ook stellen dat mensen zonder kinderen minder liefde kennen dan mensen mét?

Nee dat denk ik niet. Het is niet zozeel MEER liefde, maar vooral ANDERE liefde die je voor je kind voelt denk ik. Dat betekent niet dat je niet weet hoe het is om onvoorwaardelijke liefde te voelen als je geen kinderen hebt, je voelt alleen een ander soort liefde.

Qua liefde voor mezelf; ja ik zou mijn leven geven als ik daarmee het leven van mijn.kind redt, dus ja ik houd van haar meer dan van mezelf.

De liefde die je voelt voor je kind is niet te vergelijken met de liefde die je voor je partner of familie voelt, het is gewoon heel intens, weet het niet anders te omschrijven.

Minx schreef:Wauw je bent echt wel een topvriendin....

Huh wat een gekke opmerking.

Ik heb dat nog nooit benadrukt, en ik ervaar dat ook niet zo. Heb je kennelijk toch niet álle moeders gesproken.

Overigens word ik ook liever niet over één kam geschoren met andere vrouwen omdat we toevallig allemaal een kind gebaard hebben. Er zit zoveel verschil tussen mensen, dus ook tussen moeders. Ik ga toch ook niet zeggen 'waarom snappen kinderlozen nooit...' (vul maar iets in) omdat dat ook nogal generaliserend zou zijn.

Ik hou niet per se meer van mijn kinderen dan van mijn man, of mijn ouders, of mezelf. Ik heb wel meer beschermingsdrang naar hen toe, dat is wat anders dan liefde.

Eens met Jojootje en Elliot. De liefde voor je eigen kind is zo intens, daar kun je je vooraf maar een fractie van voorstellen. Op dit moment kan ik me ook maar moeilijk voorstellen dat ik van ons zoontje net zoveel zal houden als van onze dochter, maar ik weet zeker dat als hij er eenmaal is, ik meteen stapeldol op hem ben. Toen ik zwanger was van de oudste kon ik me er ook niet veel bij voorstellen dat de liefde voor haar zo veel sterker zou zijn/ dieper zou zitten, dan de liefde voor anderen om me heen. Dat bleek ook zo te zijn.

Artemis schreef:Ik heb dat nog nooit benadrukt, en ik ervaar dat ook niet zo. Heb je kennelijk toch niet álle moeders gesproken.

Overigens word ik ook liever niet over één kam geschoren met andere vrouwen omdat we toevallig allemaal een kind gebaard hebben. Er zit zoveel verschil tussen mensen, dus ook tussen moeders. Ik ga toch ook niet zeggen 'waarom snappen kinderlozen nooit...' (vul maar iets in) omdat dat ook nogal generaliserend zou zijn.

Ik hou niet per se meer van mijn kinderen dan van mijn man, of mijn ouders, of mezelf. Ik heb wel meer beschermingsdrang naar hen toe, dat is wat anders dan liefde.

Ik zeg niet dat ik alle moeders heb gesproken. Ik heb het specifiek over de jonge moeders die ik ken en ik scheer niemand over één kam. Juist interessant om ook een andere mening te horen, van een moeder.

Artemis schreef:Ik heb dat nog nooit benadrukt, en ik ervaar dat ook niet zo. Heb je kennelijk toch niet álle moeders gesproken.

Overigens word ik ook liever niet over één kam geschoren met andere vrouwen omdat we toevallig allemaal een kind gebaard hebben. Er zit zoveel verschil tussen mensen, dus ook tussen moeders. Ik ga toch ook niet zeggen 'waarom snappen kinderlozen nooit...' (vul maar iets in) omdat dat ook nogal generaliserend zou zijn.

Ik hou niet per se meer van mijn kinderen dan van mijn man, of mijn ouders, of mezelf. Ik heb wel meer beschermingsdrang naar hen toe, dat is wat anders dan liefde.

Zo voelt het voor mij eigenlijk ook.

De liefde voor een kind gaat zo diep. Je voelt dat het een bloedverwant, en een deel van jou is.
Wat voor mij niet wegneemt... Ik ben niet minder of anders van mijn vriend, familie en vrienden gaan houden.

Ik heb dat nog nooit benoemd. En eigenlijk vind ik wat ik voor Tomas voel redelijk vergelijkbaar met wat ik voor mijn broertje en zusje voel, maar daar heb ik dan ook een heel goede band mee. En ze zijn een stuk jonger dan ik, dus ik heb ze altijd een beetje 'bemoederd'.

Ik benoem dat eigenlijk ook nooit. Ik hou van ze, maar niet meer of minder dan van mijn man. Het is wel een ander soort liefde, dat wel.

KimRosenberg85 schreef:

Artemis schreef:Ik heb dat nog nooit benadrukt, en ik ervaar dat ook niet zo. Heb je kennelijk toch niet álle moeders gesproken.

Overigens word ik ook liever niet over één kam geschoren met andere vrouwen omdat we toevallig allemaal een kind gebaard hebben. Er zit zoveel verschil tussen mensen, dus ook tussen moeders. Ik ga toch ook niet zeggen 'waarom snappen kinderlozen nooit...' (vul maar iets in) omdat dat ook nogal generaliserend zou zijn.

Ik hou niet per se meer van mijn kinderen dan van mijn man, of mijn ouders, of mezelf. Ik heb wel meer beschermingsdrang naar hen toe, dat is wat anders dan liefde.

Ik zeg niet dat ik alle moeders heb gesproken. Ik heb het specifiek over de jonge moeders die ik ken en ik scheer niemand over één kam. Juist interessant om ook een andere mening te horen, van een moeder.

Wellicht moet je toch eens beter nadenken over je topictitels...