Houding oud t.o.v. jong

Laatst een keer hoorde ik "oudere"mensen zeggen je dat je vader/ moeder 's nachts wakker ligt omdat je nog niet terug bent van het uitgaan in de puber tijd snap je pas waarom ze dat doen als ze zelf kinderen hebt. Nou mag ik het nu ook al snappen? Ik heb nog geen kinderen maar ik snap heel goed waarom moeders daarvan wakker liggen 's nachts.
Maar die betweterige opmerkingen die hier staan herken ik heel erg goed. Sommige mensen bedoelen het ook goed, meestal heb ik het wel door of het echt goed bedoeld is of dat het betweterig is.

Urban Naked schreef:Worden jullie daar echt zo vaak mee geconfronteerd? Ik heb er niet echt last van namelijk.

Ja maar ik ben ook erg veel onder verschillende mensen op een dag. Ik word soms echt nog als snotneus gezien tot ze er dan achter komen hoe oud ik echt ben. Maar goed, ik heb dat al zo lang ik me kan herinneren, ik maak me er niet echt druk meer om eigenlijk.

Nyx schreef:

Marin schreef:

Nyx schreef:Mijn ouders zeiden dat vroeger bij alles wat ik deed. Wacht maar tot je zo oud bent als ik ben. Met andere woorden, dat wat je nu voelt is nog niet zo erg als het kan zijn. Ik heb het eigenlijk nooit als negatief gezien. Want ze hebben natuurlijk wel gelijk.

Want alles wordt alleen maar erger naarmate je ouder wordt?

Er komen meer verantwoordelijkheden bij, waardoor je logischerwijs ook meer zorgen zult hebben, maar ik ben het niet met je eens dat als je in je jongere jaren iets ergs voelt, het alleen maar erger kan worden als je ouder wordt.

Natuurlijk heb je gelijk. Maar ik merk aan mezelf dat ik naar een situatie kijk zoals mijn ouders dat hebben gedaan. Toen ik 16 jaar was en liefdesverdriet had, was dat vreselijk. Het meest heftige gevoel van verdriet dat ik ooit had gehad. Ik wilde mijn verdriet delen met mijn ouders, maar mijn vader had gelijk zoiets van 'wacht maar'. Nu ben ik 30, kijk ik terug naar mijn liefdesverdriet van toen, en ondanks dat het toen mijn sterkste verdriet was, is er in de afgelopen jaren wel meer gebeurd en dat zet mijn gevoel van toen wel in het niet.

Eerlijk is het niet. Toen ik 16 jaar was kon ik net zo goed voelen als ik nu kan als ik 30 jaar ben. Maar ik snap het wel dat mensen het zeggen. Al ga je daarin natuurlijk wel erg ver om te beweren dat iemand van 16 jaar geen verdriet kan voelen. Het is iemand totaal niet serieus nemen in zijn verdriet. En toch snap ik het wel. En kon ik dat maar eens uitleggen, waarom ik het snap.

Als liefdesverdriet je grootste verdriet is op die leeftijd, dan kan ik er wel inkomen wat je zegt. Helaas hebben niet alle 16-jarige meisjes dat geluk.

Maar Kim, nu bagatelliseer je zelf het verdriet dat Nyx op die leeftijd toch echt wel voelde. Vind ik een beetje krom...

Nee, zo bedoel ik het niet, maar liefdesverdriet is iets dat hoort binnen een normale levensloop. Waar ik op doel (om het maar bij de naam te noemen: verkrachting), vind ik toch van een andere orde.

KimRosenberg85 schreef:Nee, zo bedoel ik het niet, maar liefdesverdriet is iets dat hoort binnen een normale levensloop. Waar ik op doel (om het maar bij de naam te noemen: verkrachting), vind ik toch van een andere orde.

Ik vind niet dat je verdriet A met verdriet B moet vergelijken. Dan bagatelliseer je het inderdaad ook al is het inderdaad nogal een verschil.

Idd verdriet nooit met verdriet vergelijken. Dat een ander verkracht is maakt niet ineens dat je geen liefdesverdriet meer hebt. Die ouders in het hierboven genoemde voorbeeld vind ik ook niet veel inlevingsvermogen hebben, die nemen je dan gewoon niet serieus omdat je nog te jong bent om serieus genomen te worden blijkbaar... Blijkbaar mag je pas verdriet voelen en meepraten vanaf 65+ ofzo?

Nee, ik wil het ook niet vergelijken, alleen ik snap vanuit een ouderlijk perspectief wél dat je bij liefdesverdriet kan denken: 'ach, dat loopt wel los'. Natuurlijk is dat ook niet goed, want inderdaad liefdesverdriet kan heel heftig aanvoelen op die leeftijd, maar ik begrijp Nynx haar redenatie beter nu ik weet dat haar grootste verdriet liefdesverdriet was op die leeftijd.

Voor mij persoonlijk is liefdesverdriet iets geweest wat ik vrij snel achter me kon laten op die leeftijd, ik kreeg weer een nieuwe crush, of was hem na een paar maanden alweer vergeten. De impact van die verkrachting is echter altijd voelbaar gebleven en ik ben er zelfs jarenlang voor in therapie geweest. Maargoed, ik kan alleen voor mezelf spreken. Misschien is voor een ander liefdesverdriet wel veel en veel heftiger, je weet het niet.

Het enige dat ik zeg, is dat ik de ouders van Nynx wel kan begrijpen in retrospectief (net als Nynx zelf aangeeft te doen).

Wat een bijzondere reactie, Kim. Als je het hebt over je eigen situatie mag het ineens wel?

Luce schreef:Wat een bijzondere reactie, Kim. Als je het hebt over je eigen situatie mag het ineens wel?

Inderdaad, ik mis de logica. Naar beneden qua leeftijd is het anders ofzo? Dan begrijp je het ineens wel? Als 16 jarige heb je daar toch net zo goed geen boodschap aan?

Tja, mijn reactie als ouder zou wel degelijk anders zijn ja. Als mijn 16-jarige dochter mij zou vertellen dat ze verkracht was, dan zou ik toch een andere reactie geven, dan dat ze zegt dat het uit is met haar vriendje. Sorry dan, maar ik vind het toch echt vragen om een andere aanpak.

Zelf zou ik het allebei trouwens wel serieus nemen. Ik weet hoe heftig liefdesverdriet kan zijn, dus ik zou echt wel meevoelen met mijn dochter, ik zeg alleen dat ik de reactie van Nynx haar ouders óók kan begrijpen. Zo kon mijn oma bijvoorbeeld ook wel reageren als ik keihard aan het janken was om een jeugdpuistje, of als ik niet wist wat ik aan moest trekken naar school. Die vrouw had echte armoede meegemaakt in haar leven, de oorlog, slachtpartijen alles, dus die moest gewoon om mij lachen af en toe. Was ook wel verhelderend moet ik zeggen.

@Kim: wat erg dat je bent verkracht in het verleden. Vreselijk. Wel vind ik dat het verdriet om een verbroken liefde van een geheel andere orde is dan verkrachting. Laatstgenoemde valt onder een life-event met PTSS-klachten die daar veelal uit voortvloeien en spelen vaak schaamte- en schuldgevoelens mee + ouders, als zij het weten, zich kunnen voelen alsof ze hebben gefaald in hun ouderrol (hun kind hier niet tegen beschermd kunnen hebben). Liefdesverdriet is daarentegen een soort van rouwproces: ontkenning, verdriet, boosheid en het een plekje kunnen geven. De stappen bij een traumatische ervaring (al dan niet daarbij voldoen aan het cluster van PTSS-klachten) verschilt hier in alle opzichten van. Ik kan me overigens wel indenken dat je eerste grote (verloren) liefde een enorme impact heeft, want je eerste relatie is toch gevoelsmatig ook iets heel 'groots'? Je staat dan hooguit als ouders op een andere manier machteloos dan bij een verkrachting.

Dankje Guattari. Ik heb het allebei meegemaakt en inderdaad, ook liefdesverdriet kan op het moment zelf enorm heftig zijn. Toch valt het voor mij persoonlijk in het niet bij de pijn die ik voelde na die verkrachting, al kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken.

Vreselijk dat jou dat overkomen is Kim. Ik begrijp vanuit jouw oogpunt dan nu ook heel goed dat jij liefdesverdriet veel minder heftig hebt ervaren vergeleken met een verkrachting. Vind ik ook niet meer dan logisch, jij hebt het meegemaakt. Echter gebeurt dit natuurlijk niet bij iedereen. Voor iemand die een 'vlekkeloze' jeugd heeft gehad kan dan die eerste keer liefdesverdriet of een ander soort verdriet heel heftig zijn.

Iemands verdriet zal bijna altijd in het niet vallen met het verdriet van een ander. Er zijn altijd mensen die vinden dat iets van hun erger (of juist beter) is. Dan krijg je ook weer dat: 'wacht maar tot ...' of 'ja maar ik ...'

KimRosenberg85 schreef:Dankje Guattari. Ik heb het allebei meegemaakt en inderdaad, ook liefdesverdriet kan op het moment zelf enorm heftig zijn. Toch valt het voor mij persoonlijk in het niet bij de pijn die ik voelde na die verkrachting, al kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken.

Gezien het onderwerp wellicht een beetje vreemd om te zeggen, maar graag gedaan. Er is geen klassieke verkrachting (dat wordt wel gedacht; de man die uit de bosjes springt en je van je fiets sleurt) en afhankelijk van de duur, de setting et cetera et cetera zal een ieder dit anders ervaren, maar zijn de psychische gevolgen daarentegen vaak wel overeenkomstig voor het slachtoffer. Bij liefdesverdriet handelen mensen ook vaak volgens bepaalde patronen en vandaar ook dat geen enkele ervaring (liefdesverdriet en verkrachting) van gesteld kan worden, in algemene zin, dat het ene erger is dan het andere. Het is echter wel zo dat slachtoffers van een negatieve, seksuele ervaring hier nog jaren later last van kunnen hebben en met liefdesverdriet gaan toch meestal de scherpe randjes eraf, wanneer iemand weer nieuwe liefde heeft gevonden en heelt de tijd ook wonden. Bij trauma is dat lastiger, want trauma betekent open wond...

Maar ok, sorry voor mijn persoonlijke uitspatting. Ik wilde eigenlijk alleen het idee van Nynx (en haar ouders) ontkrachten die veronderstelden dat alles naarmate je ouder wordt steeds erger wordt. Bij liefdesverdriet op 16-jarige leeftijd kan ik me dat nog wel voorstellen, omdat de meeste mensen na die tijd nog groter verdriet meemaken.

Maar voor mij gaat dat dus duidelijk niét op. Ik heb me nooit zo belabberd gevoeld als in die jaren en ik hoop het ook nooit meer te hoeven meemaken!

Ik heb een simpel voorbeeld genoemd. Op mijn 16e zag mijn leven er heel anders uit dan dat van een typische zestienjarige. Ik moest hier alleen aandenken, aan liefdesverdriet, omdat ik iemand van 16 jaar op straat erover hoorde praten en hoe ik zelf was als 16 jarige.

Guattari schreef:

KimRosenberg85 schreef:Dankje Guattari. Ik heb het allebei meegemaakt en inderdaad, ook liefdesverdriet kan op het moment zelf enorm heftig zijn. Toch valt het voor mij persoonlijk in het niet bij de pijn die ik voelde na die verkrachting, al kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken.

Gezien het onderwerp wellicht een beetje vreemd om te zeggen, maar graag gedaan. Er is geen klassieke verkrachting (dat wordt wel gedacht; de man die uit de bosjes springt en je van je fiets sleurt) en afhankelijk van de duur, de setting et cetera et cetera zal een ieder dit anders ervaren, maar zijn de psychische gevolgen daarentegen vaak wel overeenkomstig voor het slachtoffer. Bij liefdesverdriet handelen mensen ook vaak volgens bepaalde patronen en vandaar ook dat geen enkele ervaring (liefdesverdriet en verkrachting) van gesteld kan worden, in algemene zin, dat het ene erger is dan het andere. Het is echter wel zo dat slachtoffers van een negatieve, seksuele ervaring hier nog jaren later last van kunnen hebben en met liefdesverdriet gaan toch meestal de scherpe randjes eraf, wanneer iemand weer nieuwe liefde heeft gevonden en heelt de tijd ook wonden. Bij trauma is dat lastiger, want trauma betekent open wond...

Ja, het is echt wel iets van een andere orde. Ik weet wel dat je dit eigenlijk niet mag zeggen en dat het in deze postmodernistische tijd populair is om een sterke relativistische houding aan te nemen, maar ik durf toch wel te beweren dat een verkrachting op je 16e harder aankomt. Zonder hiermee ook maar iemand niet serieus te willen nemen, of whatever.

Maar niemand zegt toch ook dat het even erg is? Het is totaal niet te vergelijken.

Het gaat om je punt qua topic. Mensen nemen je niet serieus omdat je jong bent en dat is irritant. Maar als ouder mag het dan weer wel als het om hun 16 jarige dochter gaat. Jij had toen mss geen liefdesverdriet maar een ander wel en dat wordt dan weggewuifd onder het mom van 'wacht maar...' Zelfde insteek lijkt me. Alsof je je eigenlijk niet zo aan moet stellen want je bent pas 16 en weet er niks van.

Ik hoor dit volgens mij helemaal niet zo vaak, in elk geval niet in die mate dat ik me eraan stoor. Gelukkig maar!

Wacht maar tot je wat ouder bent, dan zie je vanzelf wel in dat dit topic niet echt de spijker op z'n kop slaat. Geeft niet, wijsheid komt met de jaren.

Artemis schreef:Wacht maar tot je wat ouder bent, dan zie je vanzelf wel in dat dit topic niet echt de spijk op z'n kop slaat. Geeft niet, wijsheid komt met de jaren.

Haha! Maar de pest is dat je dat daadwerkelijk later pas ziet en op het moment zelf ontzettend overtuigd van je eigen gelijk

Jeugdige overmoed noemt men dat, heb ik zelf ook weleens last van. Maar het is natuurlijk schaamteloos arrogant om te stellen dat je op je 18e even veel weet als iemand van 60. Dat zal alleen iemand van 18 roepen, iemand van 60 snapt namelijk dat je dat soort dingen gewoon niet moet roepen omdat hij nou eenmaal wat meer levenservaring heeft.

Artemis schreef:Wacht maar tot je wat ouder bent, dan zie je vanzelf wel in dat dit topic niet echt de spijker op z'n kop slaat. Geeft niet, wijsheid komt met de jaren.

Ik moest hardop lachen!

Ach, ik kan de stelligheid waarmee jeugdige overmoed gepaard gaat wel waarderen Het heeft ook wel wat nostalgisch, haha!